Dosta je ovde umetnika..

Postojalo je jednom moje sunce,
cekao sam dugo da svane dan,
cuvao zrake, grijao srce,
dok jednom,samnom nije svanulo,nastavilo je san.... 

Kucanje ispod rebara,
krst sa svetlom u sredini,
disanje bez imalo dara,
su slutnje polozene u tisini...

Neka mi zatvore usta - pogledom ću reći sve što imam,
Neka mi vežu oči - tebe će dotaći moja osećanja,
Neka mi ugase osećanja - moje prisustvo će za tebe govoriti,
Neka mi zabrane da ti budem blizu -
moje pesme iz daljine
reći će ti što ja ne mogu,
Neka mi vežu ruke i ukradu volju za pisanje rime,
Neka mi oduzmu sve, neka mi uskrate život,
Neka me unište...
Ipak, u mome „ništa“
Živećeš ti...
       

Чекам кишу. Капи су се изгледа умориле...
Посматрам сиве венце и баршунасте творевине ваздушне четке за сликање, сенке... уморне од преклапања.
Уморно је и оно лишће што плаче под тешким стопалима, и ветар који покушава да га сакрије негде где његову музику природе неће пореметити трагови уморних пролазника...
Све је уморно. Ваздух једва чујно струји, птице су се умориле од цвркута, река уморно тражи свој ток....
Уморна сам и ја. Не од јесени, од размишљања... Моје кишне мисли су се стопиле са асфалтом илузија, испарава густ облак маште... Ти и ја, као два залутала златно жута листа ношени ветром емоција играмо тај несташни плес. Час се додирнемо, час нас струја одведе у два различита правца... Застанемо па се опет приближимо. Идемо једно уз друго, немирно се преплећемо, шуштимо, нико нас не разуме, али, разумемо се ми и то је довољно, разговарамо језиком природе, језиком ветра, језиком јесење улице. Волимо се и идемо далеко.... Ветар су емоције, он нас води, облаци су маска, они нас скривају, јесен је сведок онога што се збива међу нама. Једино она разуме нашу игру, наш танго непостојеће љубави, наш валцер недефинисаних осећања.... Јесен и нас двоје, две честице исликане у бојама света, два делића људског постојања...........   

Pred tvojim Vratima...

Ocekuj me na svom pragu
Kako tuzno gledam u vrata
Ocima kroz maglu naslucujem ime na njima
I neverujuci, pruzam ruku I dodirujem natpis
Bila su urazana neka slova
Uradjena u nekom krasnopisu
Ali sa ne tako fino obardjenim ivicama
Osetio sam ostre krajeve pod svojim jagodicama
Tvoje ime i neko ime koje ja nisam prepoznavao
A nekada sam ocekivao da tu bude moje ime
Polako sam zamahnuo glavom
I duga kosa mi je pala preko ociju
U trenutku mrak
Prosao sam prstima I sklonio je sa cela 
Na tom otiracu, pred tim vratima
ja sam bio tudjin, davno izgubljen
dole u haustoru cuo se samo jedan starac
koji je svirao tuzne melodije
na rastimovanoj gitari,
povremeno je pustio drhtavi glas,
ali je brzo prekidao svirajuci na usnoj harmonici
od kad znam za sebe I za ovaj ulaz
starac je svakog dana u isto vreme dolazio I svirao
paznju mi je privukao glas koji dolazi sa druge strane vrata
Ti!
O kako je lepo cuti te ponovo
Kao najlepsa melodija koja u potpunosti
Preovladava nad starcevim tuznim notama
Lice mi je ponovo srecno, sa dugim osmehom
Brzo sam se priblizio, I stavio uho na vrata
U glavi mi je odjekivao tvoj glas
Kao u koncertnoj Sali,
ispunjavao me je kao rezonator
I u trenutku si bila samnom kao nekada
Ali ubrzo je glas nestao I ti si isparila.
Razocarano se povlacim nazad
I vec udaljen par koraka od vrata
Stavljam ruku na stari gelender, drvo na njemu vec oronulo
polako stenje pod mojim dlanovima
nisam mogao da sakrijem razocarenje u trenutku
ponovo je u mojim usima tuzna melodija
pogled mi se gubi u nepreglednom nisu stepenica
koje su kao kakva spirala nestajale u mraku predvorja
odjekuju neki glasovi, neki prolaznici
sve su glasniji, kao da se priblizavaju.
U pocetku nerazumljivi I sa dosta eha
Pocinju da lice na artikulisane recenice
Neke starice koje su se verovatno vracale sa pijace
Dele utiske o neki trivijalnim I nebitnim stvarima
Da, mislim da pricaju o politici, nista novo
U ovoj zemlji niocem drugom se I ne prica
Dosle su do sprata na kome sam se ja nalazio
Odvazno me odmerise I ubrzanim koracima su natavile
Da se uspinju, pitao sam se gde li zive posto je na sledecem spratu
Samo staklenik, ali sam se setio da su pored staklenika I dva omanja stana
Koliko se ja secam, mislim da su to iste starice koje su
Bezbroj puta zvale policiju jos dok sam ja stanovao u zgradi
Zalile su se na buku, I na preveliki broj gostiju koji su obitovali
Kod mene… koliko je godina proslo od tad
Ne verujem I da se secaju mog lika, ali na kraju
Sta je njima ostalo sem secanja, isto kao I meni
Stara zgrada budi secanja, polako zatvaram oci I secam se.
Pred mojim ocima se ozivljavaju slike…

Svi mi
u sotonom mutnom viru,
pisemo mracnu uvertiru,
neznanom hiru,
ostavljeni da umiremo na miru...

i onda cujes, vicu ti bato..
molim te probudi se zlato...
nalazis se pred partijom saha unapred odredjenog pata..
kucas, ali se ne otvaraju vrata...

shvatas da na recima i mislim pada sve u prasinu,
skitinica se skucila u nasim porama,
strasna je prevajuca istina,
kada znas da se sunce plovi drugim morima...

ne?

Шашкаста београдска ноћ

Ноћ се врти ко на рингишпилу.
Шарају таму заљубљени свици.
Шишмиш у црну замотан свилу
луцкасто дрема висећи на жици.

Гране пружио кестен богате
у љубичасту,топлу таму.
Од полена се липе злате.
Плаво светло седи у прозорском раму.

Мачји хор уњкав увежбава глас
диригује им Месец пијан.
Одједном,залаје из баса пас
и ноћ је опет сасвим тија.

Сањај,Београде!Нек мачке цвиле,
нек лају џукци,нек светлост сја,
нек лете свици и шишмиш - свиле,
тек так'а ноћ ће зору да да!

(неког лета, око 2000-те)

Fenerot na Diogen

Me obzema strasta na temnata nok
Go zedov fenerot na diogen
Trgnav I jas da go baram istoto
Sto trpelivo go baral I Diogen
Gi odbrav prvo
Bulevarite bleskavi
Ispolneti so raznorazen zagor bea tie
No samo glasovi slusav
Silueti ovde onde
Nadesta ne me napustase taka lesno
Se pripi do mene I taa
Bese ljubopitna no I avanturisticki raspolozena
Ovde izgleda bese bescelno gubenje na vremeto
Kon mestata za sobiri  mnogu zaminav
Tamu elitata na drustvoto se sobirae
Go krenav fenerot povisoko
Svetlinata sto pogolem proctor da osvetli
Samokreaturi cudni patot mi go poprecuvaa
Izvestaceni I izviliceni likovi
Bledi senki koi nalikuvaa na lujge
Ovde mornici po teloto mi prosetaa
Mi kazaa brgu da begam otuka
Ova e ponorot na licemerieto
I retko koj uspeal  od nego da izleze
Nojkta grabese kon polnokta so gallop brz
Ne se otkazuvav od potragata
Neuspehot ne me obeshrabruvase
Prodolziv so posilni cekori
Zaminav vo kultnite mesta
Tamu momcinja I devojcinja vidov mnogu
No vo luspite svoi seuste bea
I svetlinata se uste do niv ne dopirase
Pomisliv togas
Dodeka go gledav spomenikot vo parkot
Evego primerokot na potragata
No ova e samo mramor laden
I necija vizija
Kon periferijata na gradot se upativ
Tamu temninata bese carstvo nepregledno
Trosnite kujkarki
So bledotijata svoja samo go pravea mrakot pogust
Ovde ni glasovi ne se slusaa
Samo ovde onde po nekoj krik
I vozdiski so gorcini polni
Togas pred mene izlele vizija cudna
Go vidov Diogen kako razocarano sedi na raskrsnica
A jas bev na krajot od gradot
Mislev fenerot
Povtorno vo kovcegot star da go vratam
Koga do moeto uvo liptanje tivko dojde
Se upativ so cekori brzi
Nesakav vremeto da me popreci
Od gletkata zdivot mi zastana
Ocite ne veruvaa vo toa sto go gledaa
Na pragot od dome den sedese Covek
No jas go vidov kako dete isplaseno
Solzite negovi na hartija bela kapea
Storii cudni tamu se pisuvaa
Grizite I stravovite na mesecinata I gi davase
A taa kako maka grizliva
Eden zrak nadez vo srceto mu stavase
Sonot raka mu podavase za mig spokoj  da najde
Znaese zosto doajgam
I toj ne brzase zosto vremeto ne go merese
I prostorot bese samo edna obicna fraza za nego
Me pogledna so pogled bistar
I sepak namesto zbogum
Covekot zborovi mi kaza
Ova ne e moj dom skitniku nojken
No sepak nautro na moite najmili nasmevka im podaruvam
Ova ne e moj prag tragacu vecen
No sepak cesni misli go precekoruvaat
Ova ne e moj dvor prijatele nepoznat
No sepak so vessel detski zagor e ispolnet
Ova ne e moja ulica prijatele drag
No sepak nautro na site im kazuvam dobro utro
Ova ne e moj grad prijatele moj
No sepak go sakam isto kako da e moj
Ete gledas prijatele grizite so nojkta gi delam
Nasmevkata denot mi ja podaruva
A jas isto kako I ti
Ja pominuvam patekata na zivotot
Isto kako sto mnogumina pred nas
Ovde burata kako zrno pesok ne donela
Odovde burata kako zrno pesok ke ne odnese
I zapameti sto ke ti kazam
Mali sme kako zrno pesok
Mojkni sme kako uragan besen
Nemojkni sme kako vejka na veterot
Silni sme kako lava razulavena
Mudri sme kako ribi molcelivi
Brzi sme kako potok planinski
No sepak
Mali sme kako zrno pesok
A sega prostimi sto ke ti posakam dobra nok
No mojot son nestrplivo me ocekuva
Togas edna magija cudna vo prostorot se stori
Vidov kako fenerot se izgasna
A tamu vo blizinata moja
Diogen celiot ozaren rakopleskase.

Nikodin Cernodrimski

Sakav povtorno da napisam pesna
Za edno seniste koe imase liti partali na sebe
No dusegriznicite vednas se javija
Me narekoa sluga na zloto
Sum go opejuval postojano
I preubavi zborovi sum pisuval za senisteto
Za zloto li gi prasav
Ne znaea da mi odgovorat I molcat
Sega koga spiat dusegriznicite
Dali navistina da pisuvam
No avetoto sto go gledam
Kako nemirno odi od mesto do mesto
So rakata odmavna I seedno mu bese
Litosta go pravi uste postrasen
Samo se zavrti I zamina neznam kade
Ostanav so praznotijata sto ja ostavi
Ostanav da cekam misla koja ke ne odnese
Vo denot kade povtorno ke mislam
Povtorno zaneseno ke pisuvam
Vo denot sto ispolnet ke bide.


Liri Partali

Nikodin Cernodrimski

Претсказание


Во ерата на водолијата
Во годината што број на апостоли дава
Во ден голем христијански
Што секој христијан го слави
Во пролет кога гората се буди
На река што делба прави
Кога славје големо е
Од сон илјаден воин ќе се буди
Ужас невиден ќе донеси
Ужас што многу пепел и крв ќе носи
Што многу солзи и крици ќе ствара
Тој и сега е тука
Молчи мудро и сал  насмевки дели
Памет на многу кои мудри се нарекле
Им мери и во книга го става
Знање со итрост им збира
И само во еден за нив ден кобен
Со мракот заборав ќе им дари
Да утро никогаш не видат
Да збор нивни не се слушне
Да име нивно веќе не се знае
Ден крик миг болка така е тоа запишано

На планини три што триаголник прават
Каде свето тројство во дамнина една се правело
Армади три за бој евеги се спремат
Прва армада која штит со симбол древен  понела
Илјадна е таа неброена
Од преку 5 води синови дошле
На дедо корен да бранат
Втора армада бес во себе носи
Голем и страшен што од очи излегува
На чело симбол силен ставиле
Што сила им дава
Трета армада на планина се збрала
Во снег вечен ками со крв  испрскани
дедо нивни што ги оставил
Мијат и чистат за нова крв да стават
Малкумина се ама ете мораат
Две лета болест ги коси
Млада мајка род од утроба нероден го фрла
Млади моми како вејки станале
Машка снага од болест се испила
Свенале и скиснале
Не се за бој ама мораат
Многу зло послаа
Сега зло ги гони
Долг треба да отплатат
Долг према господар нивни
Ужас невиден е тоа ужас
Невиден досега
Незапишан и непрочитан во ниедна книга


Три мајки три сни сниле
Три сина виделе
По три збора на јаве им кажале
Не плачете не жалете
Не гледате ли сега
Живи сме ние
Во вечноста сме
Вечни сме
Повторно ќе дојдеме
Повторно ќе се вратиме
Војска од праведници да будиме
Војска да воскресниме
Војска што гревови нема
Војска што  благословена ќе биде
Мечеви огнени ќе им дадеме
Штитови што мајки нивни со солзи ги лиела
Оклопи ќе им дадеме
Оклопи што татковци нивни со тагата ги калеле
Не плачете не тажете
Вие горди бидете
Што ангели носевте
Што ангели растевте
Ангели војсководци

Дни врват ноќи се редат
Месеци се тие
И година една две три
И ден дојде
Ден голем ден световен
Ден празник ден убав
Ден што срца со радост го слават
Емисари божји по земја одат
Ангели војсководци на небо војска редат
Мир браќа емисари велат
Ангели мечеви во рака држат
Демони спроти нив лиги им течат
И за нив денот дојде
Денот што милениум цел го чекаат
Мир браќа земете и дома одете
Со чеда ваши славје правете
И бога радосен сторетего
Воин што се будел од сон илјаден
Сега стои и збор држи и збор кажува
На збор со восклик се враќа
Восклици се тоа
Што кожа ја ежи и коса ја крева
Илјадници млади и стари по него одат
Илјадници восклици
Восклици што за мир не знаат
На пладне почна
На пладне заврши
Три седмици оган гори
Три седмици ужас се шири
Три седмици реки црвени се
Три седмици светот се чуди
Ужас ваков досега не видел
Вавилонска мудрост сал молчи
И сандаци од емисари свои збира
Гневна и бесна е
Но знае дека подобро е да молчи
За реки нејзини не бидат крвави

На земја бој крв и ужасен
Од сите страни крици солзи
Глас еден сал вика
Убиј да не не бидеш убиен
На небо бој праведен
Оган од мечеви лета
Оган од усти демонски се блуе
Со канџи криља им кинат
Кога ангели на земја ќе паднат
Незнаеш кога гледаш
Кој бој е пострашен
Демони и љуѓе во бесот гонат
За сила да зберат
Месо им кинат
И сила им зимаат
Ангели со мечеви сал канџи сечат
Сал глави кинат
Три седмици небото татни
Три седмици земјата се треси
Три седмици ужас
Три седмици бој.

 
Никодин Чернодримски

www.cernodrimski.com