Smiraj

Setim se, kako su, u ljubavi,
dragi, prvi dani.
Kad su ruke tople,
kad se oči slede,
preletajući one kutove blede,
oko usana...
Što drhte, protkani,
mutnom tišinom,
u kojoj su osmeh i tuga pomešani
nesigurno i tamno.
Klatno zvona
teško i tmurno
u grudi udari me.
Tad se dižem,
i, u mutna okna prozora,
puna sitnih glasova večeri,
šapućem, nesigurno,
i moje ime...

Ako sad odes ostacu zauvek sama
i znam, krecem ka dnu
gde mnogo puta bila  sam...

Се загледав себеси во непрегледното пространство
За окото тоа беше поле непрегледно со зеленило исполнето
За душата тоа беше бескрајот недогледен
Се загледав себеси  и со времето трка започнав
Од час во час погледот заморен стануваше
Замор тоа беше тежок како идниот час
Душата од радост само со восклик кажуваше
Да не ја прекинувам врвката што се издолжуваше
Да не го запирам летот во место

Се загледав себеси во непрегледното пространство
Се загледав и со умор заминав на починка
Очите задоволни беа
Душата од радост само потскокнуваше
И дадов уште едно ноќно премрежие
Таа излет го нарече и не чекаше ни минута ете тука

Се препуштив на бесконечноста
Течеше како река тивка
Исполнета со милиони надежи и желби
Исполнета со милиони бои и нијанси
Кој сега гласови тивки беа

Се препуштив на бесконечноста
Се додека воскликот и радоста ја слушав
Душата ме водеше низ световите
Ете бајки за многумина се
Ете како сказни чудесни се прераскажани
Од тие кои претходни се препуштија на бесконечноста

Воскликот на душата

Никодин Чернодримски

Голобрадо и гологлаво момче стоеше на аголот
Надежта своја силно ја стегаше во рацете
На хартија пожолтена беше таа напишана
Од многу поодамна уште како дете
Никој сериозно не ја свати
Никој сериозно не ни ја погледна
Ја нарекоа само обична детска фантазија
Не ја остави ниту миг на земја да падне
Се плашеше земјата да не му ја изеде
Исто онака како што една снага изеде
Што него сон му беше
Се плашеше од ветерот да не ми ја однесе
Ја знаеше неговата сила
Бури правеше и другите ветришта ги лутеше
Ги тераше да му се придружат кога во поход одеше
Од водата бегаше
Напати само ликот свој ќе и го покажеше
И тивко и зборуваше немој да ме заборавиш
Одразов мој ти го давам играјси со  него на месечинава
Но надежта не ти ја давам
Кога до оган ќе се доближеше само грбот го вртеше
Лукав беше и лукавство во себе оганот криеше
Напати во ладните ноќи со топлината го мамеше
Во близина своја го покануваше
А кога почита не че ја добиеше
Пламени јазици насекаде блуеше
Збеснат ѕвер тогаш беше
Голобрадо и гологлаво момче стоеше на аголот
Надежта своја силно во рака ја стегаше
На хартија пожолтена беше таа напишана
Ги слушна неодамна скитниците како шепотат
Вечерва на полноќ самовилите ќе шетаат
Надежите ќе ги собираат
Грст од благослови ќе делат
Голобрадо и гологлаво момче стоеше на аголот
Со погледот вперен во мракот.

Хартија Пожолтена

Никодин Чернодримски

Alfred d. M

Misli na me

Misli na me kad sunce ističe
Sa blistavih zorinih visina;
Misli na me kada setno veče
Prođe s plaštom srebrnastih tmina;
Kad te srce ustreptalo zove
Na večernjih uživanja snove.
Slušaj iz noćne tame
Glasove šume same:
Misli na me!

Misli na me kada sudbe puti
Zauvek me od tebe razdvoje;
Vreme tugom kad sreću pomuti
I salomi jadno srce moje.
Misli: mada čas rastanka boli-
Ne odvoji onoga što voli!
Dok života bude za me
Čućeš kucnje srca same:
Misli na me!

Misli na me kada dođe doba
Da zanavek mene zemlja skrije;
Misli na me kad vrh moga groba
Cvet usamljen svoje skute svije,
I kada će iz večna pokoja
K tebi doći verna duša moja.
I tad ćeš, sred noćne tame,
Čut jecanje noći same:
Misli na me!

Ponosna pesma

Bezbrojne su oci po tvom stasu pale
Ko umorna jata na pomorsku ladu,
I, sve ocarane, za trenutak stale
Da na tebi odmor i lepotu nadu.

Bezbrojna su usta rekla da te ljube,
I umukla zatim, da nikada više
Ne prozbore reci ni nežne ni grube,
Jer tebi recena rec - sve druge briše!

Bezbrojni jauci prate tvoje stope
Kad ti, kao božanstvo strašno, sides k nama,
I bezbrojne strasti zaplamte ko slama,
I bezbrojna srca crnom krvlju lope...

I niko, i nikad, ne dotace vrele
Usne tvoje, niti rec ti nežnu žacu.
Samo, ko dve sestre u bezglasnom placu,
Dve se duše naše u milosti srele.

I ja sam gospodar tvoj i tvoga tela.
Ko despoti stari vladam tobom sada,
Sam napajam usta sa svih tvojih vrela,
I sva nežnost tvoja samo na me pada.

O kada je tako stari Usud hteo,
Da ja izabranik budem, ja jedini,
I da, uvek uz nju, vek provedem ceo
Ocaran, i bacen u carobne cini.

Podignucu glavu svoju ponosito,
I kao mujezin s tankog minareta,
Dok poda mnom šušti nepregledno žito
I na mesecini plavi kukolj cveta,

Uzviknucu gromko kroz predele neme,
Da obuzme svakog nevernika strava:
"Jest, samo je ona lepotica prava,
A ja njezin prorok za vecito vreme!"

Milan Rakic

Junak - Veselin Dž.P.

U snu sam bio jak i hrabar
ko oni stari veliki junaci
mogao sam, čini mi se, bar
kilograma dvesta poneti u šaci.

U snu sam mnogo voleo tebe,
na javi više il' mi se čini,
stalno sam kuražio sebe:
Poljubi je, najzad to učini.

A junak je velik', baš onaj iz snova
kretao sto puta na tvrđavu vešto,
i taman mu dođe neka snaga nova
kada smelo krene skameni ga nešto.

Nešto zaustavi smeloga junaka-
usta se osuše, zarumeni lice,
njega ne bi uplašila čak i neman jaka
al' od straha drhti ispred devojčice.

I nikako ne može junak da razume
šta je strašno kod te slatke male,
jer niko se tako smejati ne ume,
tako pogledati druge nisu znale.

Jednoga je dana junak smog'o snagu
neosetljiv na te strašne boli,
hrabro je stao pred osobu dragu
mucajući rek'o da je mnogo voli.

I dok se tresao, kao da je mraz,
i reč mu nije bila jasna svaka,
poljubac vreli dodirnu obraz,
za veliku hrabrost nagradi junaka.

U snovima uvek ti se vraćam,
a glas nežni baš se jasno čuje,
tvoj poljubac još uvek osećam
na obrazu stoji, evo ga, baš tu je.

Ti došla si

Nisi učinila da patim,
već da čekam.

Dugi sati zapleteni,
zmijama ispunjeni,
kada je duša moja padala
i gušila me,
ti došla si koračajući,
ti si došla naga i ogrebana
ti došla si krvava do mog kreveta,
mlada moja.
Cele noći tada hodamo u snu
a kada se probudimo,
ti si nevina i nova,
kao da je mučni vihor snova
tvojoj kosi iznova vatru dao
a tvoje telo zrno i srebro uronio
dok ga očaranog ne ostavi.

Nisam patio, ljubavi moja,
samo sam te čekao.

Trebalo je da promeniš
srce i pogled, pošto si
dotakla najdublje
predele mora kojime te
moje grudi predaše.

Trebalo je da iz vode izroniš
čista kao jedna kap,
uzdignuta poput noćnog talasa.

Malda moja,
trebalo je da umreš i rodiš se,
ja sam te čekao.
Nisam patio trežeći te,
znao sam da ćeš doći,
kao nova žena, sa onim što obožavam,
iz onoga što voleo nisam,
s tvojim očima, rukama i usnama
ali sa drugim srcem
što je u osvit zore pored mene bila
kao da oduvek beše tamo,
da sa mnom nastavi, zauvek.

Pablo Neruda