Svi smo mi bili mala djeca. Pa pogledajte, vec sa prvih nekoliko godina zivota mozemo da se sjetimo pojedinih slika, dogadjaja, likova... ali iznad svega mozemo da osjetimo ljubav prema majci, zanesenost i srecu. Sve se to prenosi iz jos ranijeg perioda, kada nam je um bio potpuno neaktivan.

pa i ne bas. mislim da se licnost kao i telo raspadne.

evo sta Ra kaze:

Zakon Jednog, seansa 30, 24.02.1981.
...
Ispitivač: Nakon naše fizičke smrti, kako mi to nazivamo, u ovom određenom denzitetu i ovom određenom inkarnacijskom iskustvu, mi gubimo ovo hemijsko telo. Pošto izgubimo hemijsko telo, da li zadržavamo drugačije vrste tela? Da li u tom trenutku i dalje postoji celina uma/tela/duha.

Ra: Ja sam Ra. To je tačno. Celina uma/tela/duha je delimično nedirnuta; kompleks fizičkog tela uz koji povezujete termin „telo“ je manifestacija gušćeg telesnog kompleksa, snažnog i informisanog inteligencijom.

Ispitivač: Da li postoji neki gubitak uma ili duha nakon ove tranzicije koju nazivamo smrt ili nekog drugog pogoršanja ili i jednog i drugog zbog gubitka ovog hemijskog tela koje sada imamo?

Ra: Ja sam Ra. U vašim terminima postoji veliki gubitak celine uma usled činjenice da  mnoge aktivnosti mentalne prirode kojih ste svesni tokom iskustva na ovoj tački prostora/vremena nisu ništa više do površinska iluzija kao i hemijsko-telesni kompleks.

Drugim rečima ništa od važnosti nije izgubljeno; karakter ili, da tako kažemo, čista distorzija emocija i sklonosti i mudrost, ako hoćete, postaju očigledne po prvi put; ove čiste emocije i mudrost i sklonosti većinom bivaju ignorisane ili potcenjene tokom fizičkog životnog iskustva.
 
U terminima duševnog, ovaj kanal je mnogo više otvoren zbog nedostatka potrebe za zaboravljenim karakteristikama trećeg denziteta.
...
Dakle te 'čiste emocije' kod obolelog od Daunovog sindroma ostaju ...

Ja sam Ra. Ja dolazim na svaku Burek Temu! 

i oni imaju dušu,osječanja..ali ona lutaju i nikad ne isplivaju na površinu kao kod nas. čovjek koji je sasvim zdrav,pa može da bude emotivno hendikepiran,jednostavno ne može i ne zna da pokaže emocije,nema ih.

kakav je to život,živ si a opet ništa...jedino čega se plašim su mentalna oboljenja

Pa o tome govorim. Šta ako nemaš uopšte mogućnost poimanja emocija niti bilo čega, kada nemaš tu svoju unutrašnju supstituciju svijeta?

kad nisi u stanju da odlučiš,osjetiš,misliš na pravi način...onda kao da ne postojiš

Takvu sličnu teoriju i sam gajim. Zanima me šta crkvenjaci kažu, kako religija objašnjava takva stanja?

i ja sam vjernik,ali taj stav možeš i sam da izgradiš,uz pomoć zapažanja i ljudi oko sebe..

crkva priča drugačiju priču od tebe, dakle, nisi njihov vjernik. 

mnogi su digli ruke od vjere u Boga zbog loših predstavnika ja vjerujem u Njega,ne u predstavnike