Ostavke

Posle demonstracija svi čelnici Pokrajine podneli su ostavke, počev od predsednika predsedništva, predsednika Pokrajinskog komiteta Saveza komunista, pa do svih predsednika društveno-političkih organizacija i zajednica (SSRN Kosova, Saveza sindikata, omladine, predsednika Skupštine i Izvršnog veća). No, jezgro separatističkog pokreta ostalo je nedirnuto. Rektor i dekani fakulteta, članovi Akademije nauka i kulture, sudije Vrhovnog i Ustavnog suda, kao i najveći deo rukovodilaca u opštinama, privrednim organizacijama i drugim organizacijama i institucijama ostali su na radnim mestima. Sačuvani su kadrovi da bi i dalje nesmetano vodili svoju velikoalbansku i separatističku politiku.


Srbi su se iseljavali pod pritiskom

Veliki pritisak vršen je na visoko stručne kadrove u Elektroprivredi, Trepči, prerađivačkoj i

prehrambenoj industriji, zdravstvu, sudovima,

društveno-političkim zajednicama, nauci i kulturi


Prvi put posle oslobođenja, Savezni zavod za statistiku 1981. godine obradio je međurepubličke i pokrajinske migracije po nacionalnim obele"jima.

U desetogodišnjem periodu (1971-1981) sa Kosova i Metohije iselilo se 52.689 Srba i Crnogoraca. Najveći broj napustio je Pokrajinu pod pritiskom i terorom. Od toga su značajan broj visokostručni kadrovi - lekari, pravnici, ekonomisti, in"enjeri, profesori i drugi. Naročito veliki pritisak na visoko stručne kadrove bio je u Elektroprivredi, Trepči, prerađivačkoj i prehrambenoj industriji, zdravstvu, sudovima, društveno-političkim zajednicama, nauci i kulturi. Od iseljavanja nisu bili pošteđeni ni zemljoradnici, pre svega u multietničkim sredinama, i viđeniji ljudi.

Period karakterišu značajne političke, društveno-ekonomske, socijalne i druge promene u Federaciji, Srbiji, a pre svega, na Kosovu i Metohiji.

Opstrukcije

Tokom osamdesetih godina prošlog veka Pokrajina se i dalje suočavala sa slo"enom političkom i bezbednosnom situacijom u kojoj pritisci na Srbe i Crnogorce nisu jenjavali. Proces iseljavanja pod pritiskom i terorom albanskih nacionalista i separatista, ne samo da se nije smanjivao, već se iz godine u godinu stalno povećavao. Platforma Predsedništva CK SK Jugoslavije o Kosovu i Jugoslovenski program o sprečavanju iseljavanja i povratku iseljenih nisu se ostvarili. U takvoj političkoj i bezbednosnoj situaciji javio se organizovan i javno izra"en otpor Srba i Crnogoraca putem "Peticije 2011".

Propalo jednonacionalno trovanje, nemogućnost većih demonstracija, obustava rada separatistički pokret tra"i način i metod da stabilne političke i ekonomske prilike destabilizuje. Izlaz nalazi u opstrukciji rada Skupštine i Izvršnog veća Kosova. Pečat toj opstrukciji daje Izvršno veće Skupštine Kosova neradom i davanjem pojedinačnih članova veća albanske nacionalnosti. Taj nered prenosi se i na Skupštinu, njene organe i tela, pa do bojkotovanja rada pojedinih sednica veća.

Imajući u vidu sve ove činjenice i nemogućnost daljeg normalnog rada Skupštine njenih organa i tela, kao i Izvršnog veća, Skupština Republike Srbije 5. jula iste godine svojom odlukom suspenduje Skupštinu Kosova i njene izvršne organe. Od tog trenutka, pa do polovine 191. separatistički pokret i albansko stanovništvo vrše stalnu opstrukciju počev od privrednih organizacija, obrazovanja, zdravstva, kulture, sporta, pa do organa vlasti. U velikom broju radnih organizacija vrši se opstrukcija procesa rada i proizvodnje, u obrazovanju ne prihvataju se već usvojeni programi obrazovanja, koje je pre suspenzije usvojila Skupština Kosova, već se primenjuju separatistički programi, nastava na Univerzitetu Kosova na albanskom jeziku obavlja se van fakultetskih zgrada, akademici napuštaju Akademiju nauke i kulture, a sudije Vrhovnog i Ustavnog suda napuštaju svoja radna mesta. Takođe, i jedan deo zaposlenih u organima vlasti Pokrajine i opština samovoljno napušta svoja radna mesta.

U takvoj političkoj i društvenoj klimi u drugoj polovini devedesetih godina u Srbiji su organizovani višestranački izbori za Skupštinu Srbije i za Skupštinu Autonomne Pokrajine Vojvodine, ali ne i za Skupštinu Kosova i Metohije. Građani Kosova i Metohije birali su poslanike za Skupštinu Srbije. Najveći deo albanske populacije bojkotovao je izbore.

Bojkot

Često se postavljalo pitanje da li je bila greška što nisu organizovani i izbori za Skupštinu Kosova i Metohije. Većina smatra da to nije bila greška, ali neki misle da je trebalo organizovati višestranačke izbore i za Skupštinu Kosova i Metohije, jer bi znatan deo albanske populacije izašao na izbore. Time bi se konstituisala višestranačka multietnička Skupština, a kakav bi bio dalji tok događaja na Kosovu i Metohiji, ostaje kao velika nepoznanica.

U takvoj političkoj i društvenoj klimi u prvoj polovini 1991. u Jugoslaviji, a time i u Pokrajini obavljen je popis stanovništva. Albansko stanovništvo je skoro u potpunosti bojkotovalo popis. Svega oko dva odsto albanske populacije odazvao se popisu.

Popisom je procenjeno da na Kosovu i Metohiji "ivi 1.954.747 stanovnika, ili 23,4 odsto više u odnosu na prethodni popis (1981). Nacionalni sastav: Albanaca 82,3 odsto, Srba 19,0, Crnogoraca jedan odsto, Turaka 0,6, Muslimana 2,9, Roma 2,5 i kategorije "ostalo" stanovništvo 0, 7 odsto. U ukupnoj strukturi stanovništva povećano je učešće Albanaca za 4,9 i roma za 0,3 indeksna poena, dok je kod svih ostalih kategorija stanovništva došlo do smanjenja Srba 3,2, Crnogoraca 0,7, Muslimana 0,8 i kategorije "ostalo" stanovništvo 0,4 indeksnih poena.

Od ukupnog broja naselja (1.450) etnički čista nastanjena albanskim, muslimanskim i hrvatskim stanovništvom 756 ili 52 odsto. U odnosu na prethodni desetogodišnji period broj naselja povećan je za 108. U više od polovine naselja više nije bilo ni jednog Srbina i Crnogorca. Najveći broj ovih naselja je u Prizrenskom 179 ili 79,9 odsto, Kosovskom 233 ili 59,0, Pećkom 149 ili 48,0 odsto i Pomoravskom okrugu 83 ili 45,0 odsto. Najpovoljnija situacija bila je u Kosovsko-mitrovačkom okrugu, u kome su Zubin Potok, Zvečan i Leposavić imale većinsko srpsko stanovništvo. Broj naselja sa većinskim albanskim stanovništvom bio je 117 ili 55 odsto.

Multietničkih naselja sa većinskim albanskim stanovništvom bilo je 398 ili 27,6 odsto. U odnosu na prethodnu deceniju broj ovih naselja smanjen je za 95. Najveći broj multietničkih naselja je u Pećkom (118) i Kosovskom (114) okrugu.

Kačanički ustav

Delegati Skupštine Kosova albanske narodnosti odlučili su da napuste pokrajinsku Skupštinu. Oni su se 2. jula 1989. godine okupili ispred zgrade Skupštine Kosova u Prištini i na ulici usvojili ustavnu deklaraciju o nezavisnosti Kosova.

Isti delegati su 7. septembra u Kačaniku usvojili ustav Kosova i time postavili, kako tvrde, temelj nezavisnosti dr"ave Kosovo.

Sve je više naselja bez Srba i Crnogoraca

Enormni priraštaj albanskog stanovništva bitno je uticao i na pogoršanje etničke strukture u većim urbanim i industrijskim sredinama

U poslednje tri decenije albanska populacija povećana je za novih 91.085 stanovnika. Došlo je do drastičnog narušavanja etničke strukture stanovništva na štetu Srba i Crnogoraca. Povećano je učešće Albanaca od 67,1 na 81,3 odsto, odnosno za 15,2 indeksnih poena. Učešće Srba smanjeno je sa 23,6 na 10 odsto, odnosno za 13,6 procenta. Procenat Crnogoraca smanjen je sa 3,9 na jedan odsto, odnosno za ili 2,9 indeksnih poena. Smanjeno je i učešće Turaka za 2,1, a povećano učešće Muslimana za dva i Roma za 1,7 indeksna poena.

Apsolutno i relativno povećanje albanskog stnanovništva bitno je uticalo i na etničku strukturu stanovništva u naseljenim mestima. Broj naselja sa isključivo albanskim, muslimanskim i hrvatskim stanovništvom povećan je sa 588 na 756. Njihov broj skoro je udvostručen, a u isto vreme smanjen je broj naselja sa većinskim srpskim i crnogorskim stanovništvom sa 456 na 296. Broj ovih naselja smanjen je za 160. Znatno je smanjen broj multietničkih naselja sa većinskom albanskom populacijom od 606 na 398. Albanci su bili jedini stanovnici u novih 208 naselja.

Enormni priraštaj albanskog stanovništva bitno je uticao i na pogoršanje etničke strukture u većim urbanim i industrijskim sredinama. Smanjeno je učešće srpskog i crnogorskog stanovništva u Gnjilanu sa 39 na 13 odsto, Peći sa 36 na 15, Prizrenu sa 22 na devet, Prištini sa 38 na 14,5, Kosovskoj Mitrovici od 38 na 14, Đakovici sa 10 na pet i Uroševcu sa 36 na 12 odsto. U istom periodu povećano je učešće Albanaca u Gnjilanu sa 44 na 74 odsto, Peći sa 58 na 70,6, Prizrenu sa 53 na 66, Prištini sa 49 na 73 odsto, Kosovskoj Mitrovici sa 51 na 64, Đakovici sa 88 na 91 i Uroševcu sa 60 na 81 procenat.

Od druge polovine šezdesetih godina do 1971. Kosovo i Metohiju moralo je da napusti 36.699 Srba i Crnogoraca. I u narednoj deceniji taj proces je nastavljen. Teritoriju Pokrajine napustilo je 52.689 stanovnika. Za nepune dve decenije sa Kosova i Metohije je pod pritiskom i terorom proterano 81.388 srpskog i crnogorskog stanovništva. Proces iseljavanja sa ovih prostora nastavljen je i u narednoj deceniji. Prema nekim nezvaničnim podacima, za ovih deset godina svoje domove napustilo je od 55.000 do 60.000 stanovnika. Drugim rečima, za poslednje tri decenije ovo područje napustilo je od 145.000 do 150.000 Srba i Crnogoraca. Ove tri decenije predstavljaju treću fazu etničkog čišćenja srpskog i crnogorskog stanovništva sa Kosova i Metohije. Bojkotovanje višestranačkih izbora, popisa stanovništva, napuštanje radnih mesta u privredi, obrazovanju, u jednom delu zdravstva, kulturi, predstavljalo je osnovnu strategiju separatističkog pokreta. Albanski nacionalisti i separatisti tokom devedesetih godina, preko i putem svojih lobija u inostranstvu, svetskom mnjenju ukazivali su da su kao narod potlačeni i obezvređeni, da im se onemogućuje normalan "ivot i rad, da nemaju slobodu i da su im uskraćena sva ljudska i građanska prava. Sledeći primeri to demantuju.

Iako je jedan deo albanske populacije nagovorom albanskih nacionalista napustio radna mesta, jedan dobar deo te populacije i dalje je bio radno anga"ovan. Radnici albanske nacionalnosti ostali su da rade u penzionom i invalidskom osiguranju Pokrajine i njegovim filijalama, zatim u zdravstvu i socijalnoj politici, pre svega u opštinama sa većinskim albanskim stanovništvom . Lekari i medicinski radnici i dalje su obavljali svoj posao. Sredstva za materijalne troškove ovih ustanova, za lekove i plate obezbeđivana su preko budžeta Republike Srbije.

U to vreme Albanci su počeli da se naoru"avaju i formirana je takozvana oslobodilačka vojska Kosova.

Ilegalni izbori

Polovinom 1991. albanski nacionalisti i separatisti organizovali su i sproveli ilegalne izbore za poslanike jednonacionalne skupštine Kosova i za "predsednika Kosova". Konstituisali su skupštinu i formirali privremenu vladu republike Kosovo u Nemačkoj, sa premijerom Bujarem Bukošijem. Osnovni zadatak privremene vlade bila je obezbeđenje potrebnih materijalnih sredstava za finansiranje određenih funkcija separatističkog pokreta u Pokrajini. Najveći deo sredstava obezbeđivali su radnici albanske nacionalnosti zaposleni u inostranstvu izdvajanjem iz svojih prinadle"nosti. Sredstva su korišćena za finansiranje univerziteta Kosovo na albanskom jeziku, srednjeg obrazovanja, kulture i drugih funkcija separatističkog pokreta. Albanska populacija je do NATO agresije još jednom izašla na ilegalne izbore u Pokrajini.

Život u svakodnevnom strahu od terora

Početkom 1996. godine pojavljuju se oru"ane grupe koje sebe nazivaju "Oslobodilačka vojska Kosova". Naoru"ane trojke patroliraju putevima, pretresu vozila, napadaju i otimaju putnike, ubijaju policajce, Srbe, ali i Albance koji odbijaju da im se priključe

Od ukupnog broja penzionera (procena od 90.000 do 95.000) u Pokrajini, 75 do 80 odsto bili su albanske nacionalnosti. I, redovno su primali penzije.

Albanci su koristili i 90 odsto bolničkih kapaciteta.

Od 1990. do 1999. godine najveći broj prodavnica, ugostiteljskih radnji, butika, zanatskih i drugih uslu"nih objekata bio je u vlasništvu Albanaca. Čak 95 odsto kapacitete mlinske industrije bilo je u vlasništvu Albanaca. Trgovini na veliko bila je u posedu jakih albanskih "fisova", preko kojih se nabavljali prehrambeni, industrijski i drugi proizvodi široke potrošnje iz Vojvodine i Srbije, i to ne samo za potrebe Pokrajine.

Pojava OVK

Poseban fenomen je izgradnja stambenih i drugih objekata, posebno na seoskom području, pored magistralnih i regionalnih puteva i saobraćajnica. Nijedan objekat nije bio manji od 150 kvadratnih metara. U njima su otvarane prodavnice, ugostiteljski objekti, uslu"ne radnje...

U Prištini je štampano više desetina dnevnih i nedeljnih novina na albanskom jeziku. Bio je u funkciji nekoliko lokalnih radio stanica, a Televizija Priština je imala stalne emisije namenjene albanskom stanovništvu.

Početkom 1996. godine pojavljuju se oru"ane grupe koje sebe nazivaju oslobodilačka vojska Kosova. Naoru"ane trojke patroliraju putevima, pretresu vozila, napadaju i otimaju putnike, ubijaju policajce, Srbe, ali i Albance koji odbijaju da im se priključe

I pored sporadičnih pokušaja izazivanja nemira i oru"anih napada do početka 1998. na Kosovu i Metohiji u celini gledano "ivot i rad stanovništva odvijao se normalno. Tek likvidacijom prvih jedinica OVK na Dreničkom platou, marta 1998, odnosno Adema Jašarija i njegovih bandita u Donjem Prekazu situacija postaje napeta. Teroristi pojačano deluju u Drenici, Bajgori koja obuhvata Vučitrnski, Kosovsko-mitrovački i jedan deo Lapskog regiona, u Metohijskoj kotlini, na području opština Peć, Dečani i Đakovica, odnosno, u Glođanima, Jablanici i Juniku. Pojedinačne grupe OVK napadaju policijske patrole, zaustavljaju i maltretiraju putnike na pojedinim putnim pravcima, a počele su i otmice i kidnapovanja.

Živi se u svakodnevnom strahu od terora.

Kulminacija je bila krajem aprila kada su jedinice OVK blokirale nekoliko osnovnih putnih magistralnih i regionalnih pravaca, pre svega onih koji povezuju Metohijsku sa Kosovskom kotlinom. Blokira se putni magistralni pravac Priština - Peć preko Komorana i Kline. Time je blokiran i deo pravca koji povezuje Kosovsku kotlinu sa Orahovcem, Đakovicom i Suvom Rekom, preko Mališeva. Blokada pravca urađena je kod naselja Lapušnik u kome je bio stacioniran i logor za kidnapovane Srbe, Crnogorce, Albance i drugo nealbansko stanovništvo. Istovremeno, blokira se rubni pravac magistrale koji povezuje Peć - Istok - Rudnik - Donja Klina - Kosovska Mitrovica. Ovim je severni deo Metohijske kotline u potpunosti bio odsečen od istočnog dela Pokrajine. Da bi se došlo u istočni deo, moralo se putovati preko planinskog prevoja Kula, preko Ro"aja, Zubinog Potoka, Kosovske Mitrovice do Prištine.

Blokade puteva

Od blokade nije bio pošteđen ni ju"ni deo Metohije. Putni pravac Prizren - Suva Reka - Priština preko Dulja i Crnoljeva više puta je bio u totalnoj blokadi, a u pojedinim slučajevima njime se ote"ano kretalo. U ovakvim slučajevima korišćen je alternativni pravac Prizren - Štrpce, Štimlje - Uroševac - Priština. Putni pravac Peć - Dečani - Đakovica takođe je bio problematičan i nesiguran za saobraćaj. Na sopstveni rizik se putovalo. Niko nije bio siguran da će doći na odredište gde se uputio.

Jedini putni pravci koji su u tom momentu bili sigurni bili su prema Srbiji, i to preko Gnjilana - Bujanovca i Vranja, zatim Prištine - Podujeva - Prokuplja i Niša i preko Kosovske Mitrovice prema Raški.

Početkom jula organizovanom akcijom jedinica MUP i JA, svi putni pravci prema Metohiji su oslobođeni - deblokirani i stavljeni u funkciju saobraćaja, ali uz stalne mere obezbeđenja i kontrolnih punktova od strane jedinica MUP - Srbije.

Do početka 1998. bilo je pojedinačnih ubistava, otmica Srba, Crnogoraca, drugog nealbanskog stanovništva, a OVK je kidnapovala i ubijala i svoje sunarodnike koji nisu hteli da im se pridru"e. Prvo veće organizovano kidnapovanje desilo se početkom maja kada su jedinice OVK kidnapovale grupu radnika kopa Belećevac koja se vraćala u Prištinu posle radnog zadataka. Tom prilikom kidnapovano je osam radnika. U drugoj polovini jula iz operativne zone Mališeva jedinice OVK napadaju opštinsko mesto Orahovac. U nemogućnosti da ga osvoje kidnapuju više desetina Srba iz samog Orahovca i okolnih naselja.

Logori

U više naseljenih mesta OVK je formirala logore u kojima su mučili i ubijali Srbe, Crnogorce, Rome, Egipćane i Albance.

Najmonstruozniji zločini dogodili su se na području opštine Lipljan, gde je u selu Klečka postojao pravi krematorijum u kome je spaljeno na desetine Srba. U selu Glođane kod Dečana, gde je postojao štab OVK pod komandom Ramuša Haradinaja, takođe je postojao logor, a "rtve su streljane i bacane u kanal koji je vodu Dečanske Bistrice prevodio u Radonjićko jezero. Jama rudnika Volujak kod Kline bila je još jedno stratište, a albanski teroristi su svakoga dana ubijali nedu"ne civile, poput šestorice dečaka u kafiću "Panda" u Peći. Svaki dan uzimao je po neku "rtvu - civila, pripadnika MUP ili vojnika.


Iseljavanje pod okriljem međunarodne zajednice

Posle dolaska Unmika i Kfora sa Kosova

i Metohije proterano je 250.000 Srba i Crnogoraca i oko 100.000 Roma, Egipćana, Aškalija, muslimana, Turaka, ali i oko 20.000 Albanaca koji se nisu slagali s politikom separatista i terorista


Najveće iseljavanje Srba i Crnogoraca sa Kosova i Metohije dogodilo se po dolasku međunarodnih mirovnih snaga, koje nisu uspele da spreče nasilje, pokolj i razne druge zločine koje su činili Albanci.

Posle dolaska Unmika i Kfora sa Kosova i Metohije proterano je 250.000 Srba i Crnogoraca i oko 100.000 Roma, Egipćana, Aškalija, muslimana, Turaka, ali i oko 20.000 Albanaca koji se nisu slagali s politikom separatista i terorista iz redova svoje narodnosti.

Opština Dečani imala je 40 naselja. Iz multietničkih naselja sa većinskim albanskim stanovništvom proterano je 130 porodica, odnosno 500 Srba i Crnogoraca. Opštinski centar Dečani napustilo je 160 porodica ili 400 Srba i Crnogoraca i 100 Roma.

Svih 40 naseljenih mesta postali su etnički čista sa albanskim stanovništvom. Jedini pravoslavni "ivalj su monasi manastira Visoki Dečani, koje čuva italijanski kontingent NATO trupa.

Srpska ulica bez Srba

Đakovica je imala 83 naselja. Najveća koncentracija Srba, Crnogoraca i Roma bila je u gradskoj sredini - Đakovici. Iz grada je proterano 1.500 porodica, odnosno 2.800 Srba i Crnogoraca, 3.100 Roma i 300 Egipćana. Čuvena Srpska ulica u Đakovici ostala je bez srpskog i crnogorskog stanovništva. Do 17. marta 2004. godine pet starica "ivelo je u crkvi Presvete Bogorodice. Crkva je tog 17. marta do temelja porušena.

Iz multietničkih naselja proterano je 300 porodica ili 400 Srba i Crnogoraca i 1.000 Roma i Egipćana. Sva naselja postala su etnički čista nastanjena isključivo albanskim stanovništvom.

Klina je imala 64 naselja. Naselja Berkovo, Biča i Drsnik sa većinskim srpskim stanovništvom napustilo je 240 porodica, odnosno 1.200 stanovnika. Iz multietničkih naselja u kojima je bila značajna zastupljenost Srba, Crnogoraca i Roma (Veliko Kruševo, Vidanje, Dolac, Gornji i Donji petrić, Drenovac, Kijevo, Klinovac i Naglavce) proterano je 500 porodica, odnosno 3.100 stanovnika, dok je iz ostalih multietničkih naselja u kojima je bilo većinsko albansko stanovništvo proterano 400 porodica ili 1.600 Srba i Crnogoraca i 1.000 Roma.

Klinu je moralo da napusti 440 porodica ili 1.300 srpskog i crnogorskog i 700 romskog stanovništva. Sa područja opštine proterano je 6.500 Srba i Crnogoraca, 2.000 Roma i oko 500 ostalog stanovništva. Sva 64 naseljena mesta postala su etnički čista nastanjena albanskim stanovništvom.

Crkolez je jedina oaza u opštini Istok u kojoj je ostalo srpsko stanovništvo. Na svojim domaćinstvima ostalo je oko 200 Srba ili 45 porodica. Naselje se naslanja na sela u opštini Srbica (Banja i Suvo Grlo) u kojima je ostao srpski "ivalj, kao i

na naselja opštine Zubin Potok.

Istok je imao 50 naseljenih mesta. Iz Belince, Belog Polja, Koša, Poljane, Osojana, Srbobrana, Sinaja, Tučepa i Šaljinovice, u kojima je srpsko i crnogorsko stanovništvo bilo dominantno, proterano je 500 porodica ili 2.500 stanovnika. Iz ostalih multietničkih naselja u kojima je bilo većinsko albansko stanovništvo proterano je 1.500 porodica, odnosno 3.300 Srba i Crnogoraca i 1.400 Roma. Najveći broj proteranih porodica je iz Đurakovca, Dragoljevca, Kovrga i Suvog Lukovca.

Iz opštinskog centra proterano je 500 porodica sa 1.500 Srba i Crnogoraca i 600 Roma. U prvom talasu etničkog čišćenja sa teritorije opštine proterano je 7.100 Srba i Crnogoraca i oko 2.000 Roma.

Najveći deo muslimanske populacije ostao je na imanjima i svojim domovima. Od toga u Dobruši 1.200, Banji 400,

Ljubovu 220 i Žaču 300.

Južni deo Metohijske kotline čine opštine Prizren, Orahovac, Suva Reka i Gora (Dragaš).

Prizren je imao 96 naseljenih mesta.

Novom administrativno-teritorijalnom podelom opštini Prizren pripalo je 19 naseljenih mesta rasformirane opštine Opolje, u kojoj je "ivelo isključivo albansko stanovništvo. Iz naselja Novska, Sredska, Brajčići, Dojnice i Življane, u kojima su Srbi bili u većini, proterano je 260 porodica ili 1.000 stanovnika. Iz ostalih multietničkih naselja, u kojima su Albanci činili većinu, proterano je 500 porodica ili oko 2.000 stanovnika.

Grad Prizren je napustilo više od 2.800 porodica sa 8.200 Srba i Crnogoraca i 4.000 Roma i Egipćana. U gradskoj sredini ostalo je oko 200 Srba koji su utočište našli u Bogosloviji Ćirilo i Metodije i u nekoliko privatnih kuća u Podkaljaji, gde su nastavili da "ive pod zaštitom međunarodnih snaga. Grad je napustio jedan broj Turaka i neznatan deo muslimanske populacije.

Iz naselja Gornje i Donje Ljubinje, Gornje Selo, Grnačare, Jablanica, Lokvice, Manastirica, Nebregošte, Novo Selo, Plavljane i Pousko, nastanjena muslimanima, nije bilo iseljavanja. Više od 2.100 muslimanskih porodica sa više od 12.000 "itelja ostalo je u svojim kućama. U Mamuši, selu u kome je većinsko tursko stanovništvo, ostalo je oko 3.000 stanovnika.

Gradovi ostaju bez starosedelaca

Jednom rečju, s područja prizrenske opštine proterano je 11.200 Srba i Crnogoraca, 4.000 Roma i Egipćana i više od 500 ostalog stanovništva. Sva naselja postala su etnički čista - bez Srba.

Orahovac je imao 57 naseljenih mesta. Srbi su ostali da žive u Velikoj Hoči oko 300 porodica, odnosno 1.200 stanovnika. U samom gradskom jezgru Orahovca, koncentrisani u tri ulice oko pravoslavne crkve, "ivi oko 1.100 Srba ili 300 porodica.

Iz ostalih multietničkih naselja proterano je oko 600 njenih žitelja, najviše iz Zočišta oko 300 stanovnika, a iz same gradske sredine oko 1.200 Srba i 500 Roma. Ukupno je iz ove opštine proterano 1.800 Srba i 500 Roma.Suva Reka je imala 50 naseljenih mesta.

Dvorane i Popoljane moralo je da napusti 100 porodica, odnosno 400 stanovnika, dok je iz svih ostalih multietničkih naselja u kojima je bilo većinsko albansko stanovništvo proterano oko 400 porodica sa više od 2.100 stanovnika. Najveći broj, 200 porodica ili oko 1.000 žitelja, morao je da napusti Mušutište.

Gradsku sredinu moralo je da napusti oko 200 porodica ili 600 Srba i više od 200 Roma.

Suvu Reku moralo je da napusti oko 1.000 izbeglica iz Krajine, koji su našli utočište u ovoj opštini.

Opština Dragaš sa 18 naselja u šarplaninskoj župi Gora nastanjena je muslimanima Gorancima. Po dolasku međunarodnih snaga, prema nekim procenama, opštinu je napustilo oko 30 odsto stanovnika ili oko 3.000 stanovnika.

Dva puta proterani

Iz naselja Babaloć, u đakovičkoj opštini, proterano je oko 1.500 Srba.

To su bile izbeglice iz Krajine koje su se ovde doselile posle akcije hrvatske vojske "Oluja".

Naselje je više puta bilo meta bombaških napada OVK.

Drugu nasilnu seobu do"ivelo je i oko 1.000 crnogorskih izbeglica, koje su početkom devedesetih godina u Dečane pobegli iz Albanije.

Sever Kosova ostao multietnički

U severnoj Mitrovici, Zvečanu, Leposaviću i

Zubinom Potoku utočište su našli proterani

Srbi, Crnogorci i Romi iz ostalih delova Pokrajine

Severni deo Kosovske Mitrovice, koji je od ju"nog dela odvojen rekom Ibar, predstavlja jedinu pravu multietničku sredinu na Kosovu i Metohiji. U jednom njegovom delu, Mikronaselju, živi više od 2.500 Albanaca, koji svakog dana nesmetano i bez bojazni prelaze most na Ibru i idu u ju"ni deo grada, dok u Bošnjačkoj mahali neposredno pored Ibra u nekoliko solitera i privatnih kuća živi više od 1.500 muslimana i Albanaca.

Najveći broj Srba, Crnogoraca i Roma proteranih iz južne Mitrovice, kao i nekoliko hiljada prognanih iz Vučitrna, Srbice, Istoka i drugih delova Kosmeta našli su utočište u ovom delu grada. Prema nekim procenama, krajem 1999. i tokom naredne godine u ovom delu grada, na prostoru od jedva dva kvadratna kilometra, "ivelo je oko 20.000 stanovnika. U ovu brojku nisu uračunati studenti Prištinskog univerziteta i jedan broj srednjoškolaca, čije su škole locirane u ovom gradu.

Utočište našli preko Ibra

Srbica je pre rata imala 50 naseljenih mesta. Iz opštinskog centra proterano je više od 80 porodica sa 200 Srba i 100 Roma. U naselju Banja, sa većinskim srpskim stanovništvom, ostalo je 70 porodica sa više od 250 "itelja, a u Suvom Grlu oko 35 porodica sa 150 stanovnika. Oni danas žive kao u koncentracionom logoru, u albanskom okruženju.

Iz svih ostalih multietničkih naselja u kojima je većinsko ili dominantno učešće albanske populacije proterano je više od 70 porodica sa 300 stanovnika. Nijednog Srbina više nema u Rudniku, Radiševu, Čitakovu, Leočini i Kotaru.

U Vučitrnu je bilo 67 naseljenih mesta. Gradsku sredinu moralo je da napusti više od 700 porodica sa 1.000 Srba, 2.000 Roma i oko 300 "ostalog" stanovništva. Područje opštine pod pritiskom i terorom napustilo je oko 5.000 Srba i Crnogoraca, 2.000 Roma i 500 "ostalog" stanovništva.

Srbi starosedeoci iz Prilužja, Gojbulje, Graca i Miroča, više od 660 porodica sa preko 3.000 stanovnika, ostali su u ovim selima. Iz Velike Reke je proterano i oko 4.000 Krajišnika, koji su živeli u 150 kuća sagrađenih sredstvima Republike Srbije.

Iz ostala tri opštinska centra na severu Kosova nastanjena Srbima - Leposavića, Zubinog Potoka i Zvečana, nije bilo iseljavanja, ali veliki broj proteranih iz susednih opština našao je utočište u ovim sredinama.

Od 71 naselja u opštini Leposavić svega tri, Košutovo, Ceranje i Šarska Bistrica nastanjena su Albancima. Popisom iz 1991, godine na području opštine popisan je 16.291 stanovnik, od toga 14.383 Srba i Crnogoraca. Posle rata u ovoj opštini utočište je našlo više od preko 2.000 prognanih iz Vučitrna, Srbice, Istoka i drugih regiona Pokrajine.

U opštini Zubin Potok od 63 naseljena mesta svega jedno je sa većinskim albanskim stanovništvom -Čabra.

Popisom je registrovano je 7.197 stanovnika, od toga 6.277 Srba i Crnogoraca. Danas u ovoj opštini "ivi više od 1.000 Srba iz iz Srbice i Istoka.

Zvečan ima 35 naseljena mesta, a u tri "ive samo Albanci. Popisom je registrovano 9.166 stanovnika, od toga 8.049 Srba i Crnogoraca. I u ovoj opštini utočište je pronašao znatan broj prognanih iz drugih regiona Pokrajine.

Rasrbljavanje Kosovskog okruga

Iz opština Kosovskog okruga sa većinskim albanskim stanovništvom - Glogovac, Štimlje, Kačanik, Uroševac i Podujevo, odmah po dolasku međunarodnih snaga proterano je celokupno srpsko, crnogorsko i drugo nealbansko stanovništvo.

Glogovac je imao 37 naseljena mesta u kojima uoči NATO agresije nije bilo srpskog i crnogorskog stanovništva. Izuzetak je opštinski centar u kome je "ivelo oko 200 Srba, koji su bili radno anga"ovani u "Feroniklu" i organima uprave, ali su i oni proterani.

Po dolasku međunarodnih snaga otpočelo je etničko čišćenje Nerodimskog (uroševačkog) regiona od srpskog i drugog nealbanskog stanovništva.

Kačanik je imao 42 naseljena mesta, a svega u tri - Starom Kačaniku, Đeneral Jankoviću i u samom opštinskom centru, odakle je proterano 120 porodica sa 500 Srba i 200 Roma.

Štimlje je imalo 22 naseljena meta. Iz multietničkog naselja Gornje Godance proterano je 100 Srba, a iz opštinskog centra više od od 900 Srba i 300 Roma.

Uroševac je imao 45 naseljenih mesta. Babljak i Srpski Babljak napustilo je 120 porodica sa 600 "itelja, dok je iz multietničkih naselja u kojima je većinsko albansko stanovništvo proterano 600 porodica sa 3.000 stanovnika. Najveći broj proteranih je iz Gornjeg i Donjeg Nerodimlja - 1.000, Zaskoka - 350, Muhađer Talinovca - 250 i Tankosića - 150.

Nerodimlje, koje je u srednjem veku bilo poznato kao letnja rezidencija sina cara Dušana kralja Uroša i po bifurkaciji reke Nerodimlje, čije se vode ulivaju u dva mora - Jonsko i Crno, ostalo je bez Srba. Pored pravoslavne kapele davne 1350. godine posađen je hrast. Sredinom 2000. albanski separatisti posekli su hrast i srušili pravoslavnu crkvu.

Grad Uroševac napustilo je više od 2.200 porodica sa 5.400 Srba i Crnogoraca, 3.000 Roma i Egipćana.

Podujevo je imalo 79 naseljenih mesta. Polovinom šezdesetih godina prošlog veka u svim naseljenim mestima Lapskog regiona "iveli su Srbi i Crnogorci. Tih godina bilo je šest naselja sa većinskim srpskim i crnogorskim stanovništvom - Zakup, Livadica, Medrekovac, Merdare, Radujevac i Repa. Za naredne nepune tri decenije region je pod raznim pritiscima i terorom napustilo više od 8.000 Srba i Crnogoraca. Manji broj se zadr"ao u Pokrajini, pre svega u Prištini. Po dolasku međunarodnih snaga proterano je 540 porodica sa 1.600 Srba i Crnogoraca i 300 Roma.

Bravo Jox, super tema samo sto, ovi izrodi nece dolaziti na ovu temu, oni ne poznaju srpsku istoriju, zato i pricaju tako

Svaka čast, samo da u vladi Srbije ima tako pametnih ljudi da ovo prevode na svjetske jezike i šalju na svjetske medije.

Imas li ti nekoga da ovo prevede.Pusti vladu ako mi cekamo njih nema od polsa i Kosova i Metohije nista

Naći ću nekog za engleski. Ali problem je u tome što moramo po forumima da se organizujemo pored vlastite države. Šta bi bilo da smo ko kurdi ne do Bog.