Procitao sam dosta knjiga od svetog Nikolaja Zickog i nigde nisam procitao nista lose o Jevrejima i bilo bi lepo kada bi mi rekla o kojoj knjizi se radi. Sto se tice zaustavljanja napretka srpskog naroda zeleo bih da te pitam da li znas ko je poceo sa obnovom srpskih pravoslavnih crkava ? On je tezio da se srpski narod vrati svojoj veri i svojoj tradiciji a ne da trci za Evropom i njenom kulturom.

Dokaz da iznosis neistine. Na koricama knjige " Kroz tamnicki prozor " pise da knjiga napisana u zloglasnom logoru Dahau u Nemackoj, od 15. septembra 1944. godine do 8. maja 1945. godine.

Ah,da...Velika diskrepanca u podacima...Bitno je da je,kao i vecina Srba, sretno napustio Dahau, posle nekoliko meseci zatocenistva.Jos i knjige je pisao u Dahau. To tebi zvuci normalno i uobicajeno? Bas tamo je pisao kako su "Zidi posast izrailjska i krivi za sve"!

Ne zeleci da zivi u komunistickoj Srbiji i Jugoslaviji, posle rata odlazi u Ameriku.
Daj uozbilji se malo iznosis sve same neistine.

Nikolaj Velimirović svetac a fašista

Kako je opskurni teolog , klerofašista i antisemita, proglašen od strane Srpske pravoslavne crkve za sveca. Kakva je sličnost između Hitlera i Svetog Save i kakva je veza između “svetog vladike” današnjih episkopa i Dimitrija Ljotića

Odavno se ukazuje na znake opšte klerikalizacije javnog života kod nas, a odnedavno govori i da je Srbija na putu da postane "pravoslavna džamahirija". U prilog takvoj tezi ide i nedavno pompezno proglašavanje novog sveca od strane Srpske pravoslavne crkve.

U javnosti je ovaj događaj primljen nekritički gotovo bez ikakvih reakcija. Još jedan "svetac na pravoslavnom nebu" izazvao je reakciju tek nekoliko zabrinutih intelektualaca, koji naravno nisu dobili priliku da u medijima objasne svoje stavove.

Priča verovatno ne bi bila zanimljiva da novoproglašeni svetac nije Nikolaj Velimirović, osvedočeni fan Adolfa Hitlera, lični prijatelj Dimitrija Ljotića i "duhovni učitelj" najmračnijim i najkonzervativnijim episkopima SPC. Zanimljivost u vezi sa Nikolajem je da je još 1967. godine, postojao jak pritisak jednog krila crkve da se on proglasi za sveca.

Tada se sama crkva ogradila i odbila to, što je manje poznato, navodeći kao razlog da on, ipak, ne poseduje vrline potrebne da bude svetac. Danas se očigledno situacija promenila. Nikolajeve mane, antisemitizam, antimodernizam, zalaganje za versku državu postale su njegove prednosti i upravo je njegov izraženi klerofašizam istican kao najboja vrlina, od strane episkopa SPC.

Potreba za homogenizacijom naroda i vođom u nacionalističkoj i reakcionarnoj desnici i klerofašističkim delovima SPC vratila je na scenu zaboravljenog vladiku, koji je glorifikovan, ali nikada nije kritički analiziran. Umesto toga negiraju se njegova bliskost s Ljotićem i ideloško opravdavanje holokausta kroz tzv. "teološku misao" i afirmativno izjašnjavanje o nacistima.

Povratak Nikolaja najavila je grupa sveštenika šabačko-valjevske eparhije koja je još 1985. godine objavila "crkveno-nacionalni program", sa svim bitnim tačkama iz Velimirovićevog opusa. Te ideje su ubrzo postale snažan katalizator šovinističke kontra revolucije.

Taj crkveno-nacionalni program je tada dobio veliki publicitet. Tu je izložen program koji je preuzeo sve bitne stavove od Nikolaja - iz bogoslovije, teologije, političkih gledišta i to je kasnije dalo pečat čitavom razdoblju crkvenog klerofašizma, koji se suprotstavlja čitavom svetu, ne prezajući ni od ratova.

Klerofašizam čiji je jedan od amblema vladika Nikolaj Velimirović je danas u punom zamahu. U tome prednjače "četiri jahača apokalipse" iz SPC, vladike Amfilohije Radović, Atanasije Jeftić, Artemije Radosavljević i Irinej Bulović. Oni su svojim ideološko-propagandnim radom najviše doprineli reafirmaciji lika i dela Nikolaja Velimirovića sprovodeći njegov program u praksi. Oni su sa najuticajnijih mesta u sinodu SPC izdejstvovali pobedu klerofašista i imenovanje njihovog duhovnog učitelja za sveca.

Posle, kako optimisti i licemeri vole da ih nazovu, "demokratskih promena", Nikolaj je postao autoritet i za nosioce vlasti i za intelektualce. U javnosti su česti primeri veličanja vladike Nikolaja, dok i najmanje osporavanje ili racionalna ukazivanja na njegove pogubne ideje izazivaju burnu reakciju svih desničara podjednako.

Uz pomoć crkvene propagande uzdiže se opskurni lik Nikolaja nazivajući ga "najvećim srpski sinom i najvećim srpskim umom" posle,  gle čuda! Svetog Save.

Te glorifikacije, postaju smešne pri i najmanjem pokušaju da se njegovo delo ozbiljnije kritički prouči. U filozofskom pogledu Nikolaj ne donosi ništa novo. Reč je o tipičnom predstavniku organske (ili organicističke) misli, po kome se svet posmatra kao organizam u kome nijedan njegov deo nema samostalnu, individualnu funkciju. Otuda je u njegovom učenju o društvu uspostavljena jednostavna formula – bog na nebu, kralj na zemlji, domaćin u kući.

Tu formulu preuzela je i afirmisala tzv. "srpska kulturna desnica", a u njoj se veoma lako prepoznaju i neonacističke grupacije. Za Nikolaja se sigurno može reći da nije imao snage da uobliči svoj pogled i misao već je krao pomalo sa svih strana formirajući svoju nakaradnu i imbecilnu životnu filozifiju o "svetosavskom čoveku".

"Svetosavski čovek" trebalo bi da bude suprotnost racionalističkom čoveku moderne epohe koji je materijalistički usmeren . "Svetosavska kultura" i "vraćanje korenima" ustvari bi predstavljali povratak u srednjovekovnu srpskovizantijsku kulturu.

U knjižarama se može naći mnoštvo knjiga Nikolaja Velimirovića. Zanimljivo je, međutim, da su iz tih izdanja izbačeni delovi koji ukazuju na njegovu bliskost sa Dimitrijem Ljotićem, veličanje Adolfa Hitlera, ili delovi sa antisemitskim idejama.

Dokazano je da je Nikolaj bio pod velikim uticajem ideja Dimitrija Ljotića. Čak mu je bio bliski prijatelj i govorio afirmativno o idejama ovog fašističkog ideologa na njegovoj sahrani. Činjenica je da su ključna antisemitska mesta kod Nikolaja Velimirovića pozajmljena od Šarla Morasa, preko Ljotića koji je 1914. godine boravio u Parizu, i tu se upoznao sa delom oca organicističke i antisemitske misli.

Zbog toga celokupna "srpska nova desnica" koja se temelji na učenju vladike Nikolaja zapravo stoji na ljotićevskim temeljima, a činjenica da se Srpska pravoslavna crkva do danas nije odredila prema antisemitizmu, usko je povezana sa ideološkom propagandom koju su sproveli, i još uvek to čine četiri pomenuta episkopa, i zbog toga ne čudi da su gotovo svi antisemitski ispadi u poslednjoj deceniji indukovani crkvenom propagandom .

Najbolji primer antisemitizma je delo koje je Nikolaj pisao u Dahauu, jer je upravo u tom delu napisao ono što je najtvrđi primer kleronacizma, kojim se on uopšte ne razlikuje od onih koji su stvorili ideologiju "krvi i tla" .

"A ti, Srbine, šta misliš, dve zaraze spopale su tvoju krv - izrailjska i evropska". "Sva moderna gesla evropska sastavili su Židi, koji su Hrista raspeli: i demokratiju, i štrajkove, i socijalizam, i ateizam, i toleranciju svih vera, i pacifizam, i sveopštu revoluciju, i kapitalizam, i komunizam. Sve su to izumi Židova, odnosno oca njihova đavola".

To su njegove misli koje danas u populističkom naboju, u vreme neonacizma, ponovo postaju delom "pravoslavnog" uma, a lansiraju ih ljudi pokriveni autoritetom akademskih titula. Ako ste neonacista i želite svoje mišljenje da potkrepite citirajuci neki autoritet koji afirmativno govori o Adolfu Hitleru, zavirite kod vladike Nikolaja i naći ćete ono što vam je potrebno.

Nikolaj je 1935. godine na Kolarčevom univerzitetu držao predavanje o Svetom Savi u kome je utvrdio tri činjenice: Sveti Sava je bio veliki um koji je imao neku azijsku sposobnost. Druga teza je da je Sveti Sava tvorac jevanđeoskog nacionalizma. Treća, najčudnija, teza je da je veliku ideju jevanđeoskog nacionalizma Svetog Save - dakle svetosavsku ideju, jedini uspeo da shvati vođa nemačkog naroda Adolf Hilter, kome u istom predavanju na dva mesta odaje najviše poštovanje. i to je ponavljao više puta.

"U žalosnoj zabludi žive oni naši ljudi, koji misle da je odvajanje nacionalizma od vere, i države od crkve rezultat nekog "progresa"... Ipak se mora odati poštovanje sadašnjem nemačkom Vođi, koji je kao prost zanatlija i čovek iz naroda uvideo da je nacionalizam bez vere jedna anomalija, jedan hladan i nesiguran mehanizam. i evo u dvadesetom veku on je došao na ideju Svetoga Save, i kao laik poduzeo je u svome narodu onaj najvažniji posao, koji priliči jedino svetitelju, geniju i heroju. A nama je taj posao svršio Sveti Sava, prvi medu svetiteljima, prvi među genijima i prvi među herojima u našoj istoriji".

Teolozi tvrde da za delo vladike Nikolaja Velimirovića objektivno i naučno vrednovanje nije bitno, jer sud crkve i sudovi nauke nisu istovetni. Dakle, zagovara se donošenje zaključaka koji nisu utemeljeni na činjenicama. Nikolaj u svojim "delima" tvrdi da nacionalizam bez vere nije ništa. Njegov nacionalizam je vrlo jednostavan, isključiv.

On ne trpi Vojvođane, zove ih "kalajisani Srbi", zato sto su u bili u dodiru sa evropskom kulturom vekovima.

U osnovi njegov je problem strah od drugog, strah od promene, strah od novog i modernog. Ne trpi druge i drugačije i ima izrazito negativan odnos prema kulturi uopšte, a i prema dostignućima moderne nauke, kao što je sapun. U njegovoj biografiji stoji da je bio "duhovno" čist, a da sapun nije koristio, otud i nadimak "smrdljivi".

On je smatrao da je kultura veliko zlo, plašio se kulture. Prihvatio je staru slovenofilsku tezu da je nerazvijenost i zaostalost neka vrsta prednosti. Analiza dela vladike Nikolaja vrlo je problematična jer crkva apsolutno stoji iza svih njegovih stavova i spremna je da ga brani po svaku cenu.

Crnogorski mitrolopolit Amfilohije Radović je čak jednom prilikom rekao, ne samo da se o njemu ne može raspravljati, "jer smo nedostojni toga", nego da se samo "može biti s njim, ili protiv njega".

Inače teza da se može biti samo za nekog ili protiv nekoga - to su Isusove reči o njemu samom i Staljinove reči o marksizmu. Nikolaj je kao što se vidi bio zastupnik najmračnije ideologije dvadesetog veka, čovek koji je opravdavao zločine nad drugim ljudima, a prema samim zločincima gajio neizmernu ljubav i poštovanje.

Činjenica da se čitava crkva stavlja na stranu ovog fašiste, proglašavajući ga čak za sveca i da se najuticajniji delovi te crkve nadahnjuju njegovim učenjem govori o pogubnom uticaju crkve kao institucije, dok nekritičko prihvatanje fašističkog učenja, čak poistovećivanje sa njim govori o pogubnom uticaju vere na slobodan i racionalan ljudski um.

"After the fall of the Berlin Wall, the continuity in the ideology of the Eastern European far right has been apparent in the extent to which the restoration of right-wing ideas was accompanied with widespread rewriting of history and the rehabilitation of contentious historical figures, many of whom, 40 years earlier, had attained notoriety for their antisemitism and fascist and pro-Nazi leanings. This article examines a specific example of postcommunist revisionism in Serbian society. The principal aim of the article is to explore the rhetoric of Bishop Nikolaj Velimirović (1880 – 1956), a controversial Serbian Orthodox Christian philosopher whose writing includes overtly antisemitic passages, and elucidate the strategies that his supporters have been deploying to promote him and maintain his popularity while countering objections of antisemitism. The paper focuses on the way in which the controversy surrounding Velimirović’s antisemitism was managed around the time of his formal canonisation in May 2003. The author argues that unlike the Roman Catholic and Protestant Christian denominations, eastern churches, including the Serbian Orthodox Church, have as yet not formally addressed from a doctrinal or ecclesiological perspective the problem of Christian antisemitism. Due to the unwavering traditionalism justifications and denials of antisemitism must be constructed in such a way that they present the bishop’s views as consistent with the prevailing secular norms of ethnic tolerance."

Distinguishing "Anti-Judaism" from "Antisemitism": Recent Championing of Serbian Bishop Nikolaj Velimirović

 Tokom svog boravka u koncentracionom logoru Dahau, vladika Nikolaj je napisao i knjigu pod nazivom "Govori srpskom narodu kroz tamnićki prozor". Jedan od zakljućaka koji bi se mogao izvesti iz pomenutih podataka glasi: lažne su bile priče da su vladale strahote u nacistićkim koncentracionim logorima. Iz njih su izlazili živi i oni ći;e jc ulogorenje tražio lićno Adolf Hitler. i što je još važnije, u tim konc-logorima prinudnog rada ili nije bilo ili nije bio toliko naporan, pa su logoraši u slobodnom vremenu mugli da se bave i naučnim i umetnićkim stvaralaštvom, tj. mogli su i knjige da pišu!

 Istina je, međutim, da je vladika Nikolaj Velimirović u logoru Dahau proveo oko tri meseca, od početka septembra 1944. do decembra iste godine, kao Ehrenhaftling (počasni zatvorenik).'" Bio je smešten u posebnom delu logora, zajedno sa ostalim uglednim zatvorenicima iz drugih zemalja. Njima je davana ista hrana kojom su sc hranili i nemački oficiri, pa su čak izlazili i u grad pod nemačkom pratnjom. Od 1943. godine stanje u logoru Dahau za sveštenike - logoraše "unekoliko se popravilo", kaže Branko Đordević, viši činovnik Patrijaršije, takođe logoraš, u tekstu "Sveštenici u koncentracionom logoru Dahau", objavljenom u "Glasniku Srpske pravoslavne crkve" jula 1945. godine."' To poboljšanje se sastojalo u naredbi da se sveštenici "ubuduće ne šalju s raznim transportima, već da se upotrebe isključivo za poslove u logoru". "Svi su morali raditi bez obzira da li je neko od njih episkop, ili je tek dobio prvi čin u svojoj Crkvi.

Bilo je sveštenika i od 80 godina starosti, pa su i oni morali raditi, naravno lakše poslove u samom bloku (domaći rad). Režim koji je važio za sve internirce, važio je i za sveštenike (logorska disciplina, rad, stan, hrana, odelo i dr.)."
Ali, naravno, bilo jc i izuzetaka. "Izuzetak jc učinjen prema Njegovoj Svetosti Patrijarhu Srpskom Gavrilu, Njegovom Prcosveštenstvu Episkopu Nikolaju i jednom Francuskom Arcibiskupu, koji su, dok ih s ostalim promitentima nisu odveli iz logora u Tirol, živeli odvojeno od nas u tzv. počasnim bunkerima." Deo logora u kome su se nalazili patrijarh Gavrilo i vladika Nikolaj bio je visokim zidom odvojcn od dela u kome su se nalazili "obični" zatvorenici i nije bilo dozvoljeno da se sa njima vidaju ili sastaju.

"Počasni zatvorenici" mogli su da nose svoju odeću, a vladika Nikolaj i patrijarh Gavrilo, za razliku od drugih sveštenih lica, nisu morali da sc briju i šišaju. I ono najvažnije, zahvaljujući čemu je vladika uspeo za tri meseca da napiše svoju knjigu, nisu bili terani na rad. I još jedan izuzetak. Od trinaest srpskih pravoslavnih sveštenih lica koja su doživela kraj rata u konc-logoru Dahau, njih jedanaest je moralo da saćeka da ih oslobode "neobićno hrabri i odvažni američki vojnici" koji su zauzeli logor "na Cveti 29. aprila 1945. godine, u pet i po časova posle podne". Patrijarh Gavrilo i vladika Nikolaj Velimirović to nisu morali da čekaju. Oni su iz logora otišli nekoliko meseci ranije sa ostalim "počasnim zatvorenicima".

 Da li je vladika Nikolaj promenio svoj stav o Adolfu Hitleru, kao što je promenio o mnogo čemu drugom tokom života, i da li je i posle Drugog svetskog rata firera smatrao za "svetitelja, genija i heroja" sličnog sv. Savi, teško je reći. On sam nikada se nije ogradio od tvrdnji iznetih u knjižici "Nacionalizam Svetog Save". Međutim, jedno je sigurno: vladika je do kraja života ostao Hitlerov istomišljenik bar kada su Jevreji bili u pitanju. Upravo u knjizi "Govori srpskom narodu kroz tamnički prozor", koju je 1944. godine napisao u konc-logoru, vladika Nikolaj je poručio Srbima i celoj Evropi:

"U toku vekova oni koji su raspeli Mesiju Gospoda Isusa Sina hožijeg stvorili su od Evrope glavno hojište protiv Boga, za davola... Sva moderna gesla evropska sastavili su Židi koji su Hrista raspeli: i demokratiju, i štrajkove, i socijalizam, i ateizam, i toleranciju svih vera, i pacifizam, i sveopštu revoluciju, i kapitalizam i komunizam. Sve su to izumi Židova odnosno oca njihova - đavola. I to je sve u nameri da Hrista ponize, da Hrista ponište, i da na presto Hrista stavc svoga jevrejskog mesiju, ne znajući ni danas da je to sam Satana, koji je otac njihov i koji ih je zauzdao svojom uzdom i bičeva ih svojim bičem... Ali je za čuđenje da su se Evropejci kršteni miropomazani, potpuno predali Židovima tako da židovskom glavom misle, židovske programe primaju, židovsko hristoborstvo usvajaju, židovske laži kao istine primaju, židovska gesla kao svoja primaju, i po židovskom putu hode i židovskim ciljevima služe."

 Ove reči, koje su okarakterisane kao notoran semitizam, vladika Nikolaj Velimirović je ispisao u svojoj 64. godini života. Reči poštovanja, pa čak i divljenja, prema liku i delu Adolfa Hitlera, iz knjižice "Nacionalizam Svetog Save", vladika Nikolaj je napisao 1935, dakle u 55. godini života, u vreme kada ga "u celini obuzimaju i prožimaju tople struje Pravoslavlja, oduševljava ga i pleni prekrasni i spasonosni lik Hristov i crkvenonarodna delatnost Svetog Save", kako reče vladika Artemije. Znači, nisu to bili stavovi nekog "zelenog", ostrašćenog mladunca koji je već sutradan mislio, govorio i radio nešto sasvim suprotno, nego duhovno zrelog čoveka. I pored toga, pojedini srpski episkopi su vladiku Nikolaja Velimirovića nazivali "drugi Hristos" i "Zlatoust Srpski", prozivali ga svecem iako on to nije bio, a njegove misli citirali kao ključne i nepobitne argumente čak i u svojim međusobnim raspravama.

"O Jevrejima

Otac moj, Otac vas! govorio je Gospod Hristos kad je u covecjem telu hodio medu ljudima. Otac nebesni, Otac je svetlosti i svakoga dobra. Otac Hristov, otac je i svih hristijana, sve dece Hristove. Milion puta Hristos je nazivao Oca svoga Ocem i Svojih Apostola i Svojih sledbenika. Otuda i svi ljudi i svi narodi, koji su se krstili u ime Hristovo, priznali su vecnoga Boga Oca za svog Oca, po otkrovenju Sina Bozjeg Isusa Hrista i po nadahnucu Duha Svetoga. Jos je zapovedio Gospod: ocem ne zovite nikoga na zemlji; jer je u vas jedan otac koji je na nebesima (Mat. 23:9)
Nasuprot tome Ocu svetih, postoji i otac tame i zlobe, i tome ocu privoleli su se svi protivnici Hristovi, svi protivnici svetlosti, svi protivnici ljubavi. Taj otac mraka i zlobe i mrznje jeste djavo. I povrh svega, oni su se pokazali gori protivnici Bozji nego li neznabozac Pilat, jer su u jarosti zlobe svoje izrekli onu strasnu rec: Krv Njegova na nas i na decu nasu! Tako je ta nevina krv postala bic koji ih goni kao stoku kroz vekove iz zemlje u zemlju. i kao oganj koji sagoreva sva njihova slagalista spletki protiv Hrista. Jer tako ih uci djavo, otac njihov.
U toku vekova oni koji su raspeli Mesiju Gospoda Isusa Sina Bozjega, stvorili su od Evrope glavno bojiste protiv Boga, a za djavola.
To Evropa ne zna, i u tome je sva ocajna sudba njena, sva mracna tragedija njenih naroda. Ona nista ne zna osim onog sto joj Zidovi pruze kao znanje. Ona nista ne veruje osim onog sto joj Zidovi zapovede da veruje. Ona ne ume nista da ceni kao vrednost dok joj Zidovi ne postave svoj kantar za meru vrednosti. Njeni najuceniji sinovi su bezboznici (ateisti), po receptu Zidova. Njeni najveci naucnici uce da je priroda glavni bog, i da drugog Boga izvan prirode nema, i Evropa to prima. Njeni politicari kao mesecari u zanosu govore o jednakosti svih verovanja i neverovanja. Sva moderna gesla evropska sastavili su Zidi, koji su Hrista raspeli: i demokratiju, i strajkove, i socijalizam, i ateizam, i toleranciju svih vera, i pacifizam, i sveopstu revoluciju, i kapitalizam, i komunizam. Sve su to izumi Zidova, odnosno oca njihova djavola.
Za cudenje je da su se Evropejci, potpuno predali Zidovima, tako da zidovskom glavom misle, zidovske programe primaju, zidovsko hristoborstvo usvajaju, zidovske lazi kao istine primaju, zidovska gesla kao svoja primaju, po zidovskom putu hode i zidovskim ciljevima služe.

Nikolaj Velimirovic "O Jevrejima", u: Nikolaj Velimirovic Reci srpskom narodu kroz tamnicki prozor: (iz logora Dahau), Ihtis-hriscanska knjiga., Beograd 2000 (str. 193-194)

Želiš još nešto o svom svecu?

Ti si sigurno Natasa Kandic ali u potpisu Livingston. Po tebi je pravoslavlje jedna sekta pocevsi od vladike Amfilohije Radovića, Atanasija Jeftića, Artemija Radosavljevića i Irineja Bulovića da ne nabrajam i neke nase svece. Sta vise reci osim da mi je zao jer ce ove neistine verovatno procitati dosta ljudi. Gore navedeni tekstovi nemaju nikakve veze sa istinom i sve je jedna velika izmisljotina jer sam dva puta procitao gore navedenu knjigu i to nigde nisam procitao. Natasa stvarno mi je zao i oprosti ako sam te necim uvredio .

Ја сам теби лепо навела цитате из његових књига (као нпр. ово  Nikolaj Velimirovic "O Jevrejima", u: Nikolaj Velimirovic Reci srpskom narodu kroz tamnicki prozor: (iz logora Dahau), Ihtis-hriscanska knjiga., Beograd 2000 (str. 193-194)), па шта још треба да урадим?

Или хоћеш још да окачим његов говор на Љотићевом одру?