Iskander je nova ruska taktička raketa zemlja-zemlja kratkog dometa. Za nju može da se kaže da je polu balistička raketa, pošto u prvoj fazi leta koristi balističku putanju, dok u završnoj fazi vrši manevrisanje. Domet joj je oko 500 km. Predviđena je da nosi razne vrste konvencionalnih bojevih glava, ali se može opremiti i nuklearnom bojevom glavom manje snage.
Njena prednost u odnosu na slične sisteme je ta da u završnoj fazi putanje pravi nagle manevre i vrši ometanje-obmanjivanje neprijateljske PVO. Zbog toga ju je teško uništiti. Preciznost joj je po nekim izvorima velika, odstupanje od cilja do 7 metara.
Namena joj je prvenstveno gađanje važnih ciljeva u slučajevima kada protivnik ima savremenu PVO, gde nije moguće efikasno upotrebiti avijaciju ili krstareće rakete.

Pa i ne treba da stignu do Sibira vec samo do negde gornje mrtve tacke, pre nego sto raketa pocne da ponire i pocne rasipati pojedine bombe. Do tada je putanja dosta predvidljiva. Ne bi Ameri ulagali tolke pare da sistem ne pokazuje efikasnost. Samo sto je zahebano jer nije 100%, al dovoljno da zeza ravnotezu, tj. treba ti vise nuklearnih glava po cilju jer moras da racunas na unisteni procenat

Nemam tačne podatke, ali su amerikancima dobro poznate putanje kojima lete balističke rakete lansirane iz Rusijie ka Americi. Verovatno će ovaj sistem instalirati na Aljasci i drugim mestima sa kojih je pogodno izvršiti presretanje. Nemoguće je predvideti lansiranje balističkih raketa sa podmornica i zato su one najopasniji nosači ovog oružja.
Amerikanci razvijaju i mobilni anti balisitčki sistem, kojim će biti naoružani borbeni brodovi: http://en.wikipedia.org/wiki/Aegis_Ballistic_Missile_Defense_System

Iskandere će Rusi da postave u rejonu Kalinjingrada (to je Medvedev potvrdio) a najavljivali su i na teritoriji Bjelorusije.

Iskander je taktički balistički projektil razvijen da zamijeni Skadove (Scud SS-1). Za razliku od interkontinentalnih balističkih projektila, Iskander leti ma manjoj visini (a pri velikoj brzini) ostavljajući PVO sredstvima male šanse za pravovremenu detekciju i reagovanje.
Proizvodi se u dvije verzije Iskander-M namijenjen ruskim oružanim snagama kao i Iskander-E, koji je namijenjen za izvoz i ima domet manji od 300km (tačnije oko 280). Ruski Iskanderi su zbog INF sporazuma morali biti ograničeni na domet ispod 500km a varijanta koju koriste Rusi navodno ima domet oko 400km.

Iskander se lansira sa vozila koje iz marševskog u borbeno stanje može biti dovedeno za 15-ak minuta. Navođenje rakete na cilj i obilježavanje cilja može biti obavljeno na više načina: laserskim obilježivačem cilja (od strane specijalnih jedinica), avionom, satelitom, avaksom ili bespilotnom letjelicom. Takođe cilj može biti unesen sa (avio) slika mete koja treba da bude napadnuta. U završnom dijelu putanje, kad kompjuter rakete dobije sliku cilja, markira ga i počinje silazna putanja nadzvučnom brzinom. U tom dijelu ispušta mamce koji treba da "obmanu" PVO sredstva. Odstupanje od mete je prilično malo, svega 5 do 7 metara a Iskander nosi bojevu glavu težine 480kg.

Dakle u slučaju bilo kakvog zaoštravanja između Rusa i Amerikanca, prije nego što bi skoro i jedan Topolj bio lansiran, iskanderi bi već bili na svom putu ka svojim metama u Poljskoj i Češkoj.

Uh, 211 je bio strašno brz 

Nema veze. Od viška glava ne boli 

hvala

Uzmi molim te kartu sveta mrzi me sada da ti crtam ali znas ti kolika je Rusija a uostalom ako stave i na aljasci onda ce Rusi znati tacno sta treba da rade

Druže, kartu sveta, globus i ostale rekvizite sam koristio u osnovnoj školi, a to beše davno.
Mislim da se ti i ja ne razumemo, pa ću pokušati da objasnim o čemu pričam.

U letu interkontinentalne balističke rakete postoje tri faze (citat sa wikipedie):
   
    Boost phaze — 3 to 5 minutes (shorter for a solid rocket than for a liquid-propellant rocket); altitude at the end of this phase is typically 150 to 400 km depending on the trajectory chosen, typical burnout speed is 7 km/s.
    Midcourse phaze — approx. 25 minutes — sub-orbital spaceflight in an elliptic orbit; the orbit is part of an ellipse with a vertical major axis; the apogee (halfway the midcourse phase) is at an altitude of approximately 1200 km; the semi-major axis is between 3,186 km and 6,372 km; the projection of the orbit on the Earth's surface is close to a great circle, slightly displaced due to earth rotation during the time of flight; the missile may release several independent warheads, and penetration aids such as metallic-coated balloons, aluminum chaff, and full-scale warhead decoys.
    Reentry phaze (starting at an altitude of 100 km) — 2 minutes — impact is at a speed of up to 4 km/s (for early ICBMs less than 1 km/s); see also maneuverable reentry vehicle.
 

Njihovo presretanje je teoretski moguće uraditi u sve tri faze leta, ali je najizvodljivije u srednjoj fazi, kada se raketa nalazi u apogeju i kada još nije izvršeno lansiranje bojevih glava. To je visina od nekih 1200 km. (citat sa wikipedie):

    Boost phaze: intercepting the missile while its rocket motors are firing, usually over the launch territory. Advantages: bright, hot rocket exhaust makes detection, discrimination and targeting easier. Decoys cannot be used during boost phase. Disadvantages: difficult to geographically position interceptors to intercept missiles in boost phase (not always possible without flying over hostile territory), short time for intercept (typically about 180 seconds). Example: aircraft-mounted laser weapon Boeing YAL-1 (under development).

    Mid-course phaze: intercepting the missile in space after the rocket burns out. The coast period through space before reentering the atmosphere can be several minutes, up to 20 minutes for an ICBM. Advantages: extended decision/intercept time, very large geographic defensive coverage, potentially continental. Disadvantages: requires large/heavy anti-ballistic missiles, sophisticated powerful radar often augmented by space-based sensors, must handle potential space-based decoys.

    Terminal phaze: intercepting the missile after it reenters the atmosphere. Advantages: smaller/lighter anti-ballistic missile required, balloon decoys won't work, smaller, less sophisticated radar required. Disadvantages: very short reaction time, possibly less than 30 seconds, less defended geographic coverage. Possible blanketing of target area with hazardous materials in the case of nuclear warheads.

Kao što vidiš, ako se američki antiraketni sistem rasporedi kako treba, nema veze odakle će raketa biti lansirana, jer su poznate putanje kojima bi letele ICBM lansirane ka Americi iz raznih krajeva sveta. Tako da rakete lansirane iz Rusije ka Americi sigurno neće ići preko Južnog pola, već preko Evrope ili Severnog pola i Aljaske. Kada se doda i antiraketni sistem Aegis stacioniran na brodovima, koji opet mogu biti raspoređeni bilo gde u međunarodnim vodama, onda takav sistem kojeg još čine i sateliti, veliki osmatrački radari i ostale skupe igračke, itekako ugrožava poziciju Rusije.

Противмера за антиракетни штит је да се не користе типичне балистичке путање већ атипичне или да се бојеве главе паркирају у ниску орбиту, као сателит и Амери могу да се јебу са својим антиракетним штитом.