Zbog njene jonizacije. Povrsna Sunca nije jonizovana, dok korona jeste.

Da pokusam da objasnim.

Svaki elemenat u svom atomu ima odredjeni broj elektrona koji kruze oko jezgra. Mi samo do odredjenog stepena mozemo prodreti kroz Suncevu fotosveru.
Ispod fotosfere Sunca gas je vrlo gust a interakcije izmedju dotona, elektrona, jona drugih elemenata su cesti i zracenje jednostavno ne moze izaci vani. Fotoni bivaju zarobljeni i apsorbovani. Medjutim oni bivaju tim procesom mnogo puta emitovani i apsorbovani. Proces moze trajati i nekoliko mliona godina, dok izace na povrsinu.
Vec u Hromosferi je nesto lakse za jadni foton. Medjutim ona je i hladnija, manje gustine i samim tim i deluje tamnije, tako da se ne moze videti od bljestavila fotosvere. Tek spektralnom analizom se doslo do saznanja o njenom postojanju.
U sledecem nivou, koroni vec dolazi do interakcije elemenata , ali s time sto ti atomi guube mnogo vise elektrona, nego sto je to slucaj u hromosferi i fotosveri. Tako se moze desiti da jedan atom bude i po 10-ak puta jonizvan, samim time i nosi mnogo vecu energiju, sto dovodi i do vece temperature korone.
Medjutim ipak fali jos energije za toliko zagrevanje. Astronomi veruju da su poremecaji u magnetnom fluksu polja u fotosveri odgovorni za toliko zagrevanje korone.

Океј, јонизација, али...

1) мени се чини да је ипак превелика разлика у температури короне и фотосфере...
2) није корона свуда исте температуре, огромне су осцилације

Можда наш модел за процесе у и на сунцу није тачан?

Nasim modelom se jos u potpunosti ne objasnjavaju neke stvari. I za koronu se ne zna odkud toliko energije. To je jos u fazi predpostavki.


Ovde mozes naci jos podataka.

http://www.ad-loznica.org.yu/planete/sunce/sunce4.htm
http://www.aob.bg.ac.yu/sunce/Enciklopedija/Korona.htm
http://www.astronomija.co.yu/suncsist/Sunce/sunce/11.htm

Instument otkrivanja tajni univerzuma?

ŽENEVA - Evropski centar za nuklearna istraživanja (CERN) otvoriće danas vrata posetiocima pre nego što kasnije ove godine počne da radi njegov najmoćniji akcelerator čestica (LHC).

Taj naučni instrument, najveći i najsloženiji na svetu, postavljen je u kružni tunel dugačak 27 kilometara koji se nalazi 100 metara ispod zemlje, na granici Francuske i Švajcarske.

Posetiocima će biti objašnjeno zašto je napravljena ta mašina, koje su tehnologije korišćene i čemu sve ona može da služi.

U LHC će čestice poput protona i teških jona biti ubrzavane gotovo do brzine svetlosti. Eksperimenti treba da pruže odgovore na više osnovnih pitanja između ostalih i na pitanje porekla univerzuma.

Međutim, pošto će se u LHC stvoriti ogromna energija, mogući su i neočekivani rezultati koji će dovesti do novih pitanja, ukazuje se na sajtu CERN-a.

"Proizvod nekih 15 godina rada, se realizuje i tenzije rastu dok se oprema ispituje. Uskoro će prvi protoni biti razbijeni i počeće otkrivanje tajni našeg univerzuma", navodi CERN.

RTV

Maje izračunale kraj svijeta?!

Maje su znale odakle potiče njihovo napredno znanje. Predali su im ga, rekli su, Prvi ljudi, stvorenja Kvecalkoatla, čija su imena bila Ba-lam-Quitze (Jaguar milog osmeha), Balam-Acab (Jaguar noći), Maha-cutah (Poštovano ime) i Iqui-Balam (Jaguar meseca). Kako piše u Popol Vuhu, ovi praoci:

bili obdareni inteligencijom; videli su i mogli u trenutku da vide vrlo daleko; uspevali su da vide; uspevali su da znaju sve što ima na svetu. Videli su stvari skrivene u daljini a da nisu morali da se pokre­nu... Velika je bila njihova mudrost; njihov vid je dosezao do šuma, stena, jezera, mora, planina i dolina. Bili su ljudi dostojni poštovanja... Bili su sposobni da znaju sve i istražili su sva četiri ugla, četiri tačke nebeskog svoda i zaobljeno lice zemlje.

Dostignuća ove rase izazvala su zavist nekoliko najmoćnijih božan­stava. „Nije dobro da ova stvorenja sve znaju," bilo je mišljenje tih božanstava. „Zar da budu jednaki nama, njihovim Stvoriteljima, koji možemo da vidimo nadaleko, koji znamo sve i vidimo sve7 ... Moraju li oni takode da budu bogovi?"

Očigledno, takvom stanju stvari se nije dozvolilo da potraje. Posle izvesnog premišljanja, dato je naređenje i preduzete odgovarajuće me-re:

Neka im pogled doseže samo do onoga što je blizu; neka vide samo delić zemljinog šara... Zatim je Srce nebesko dunulo u njihove oči izmaglicu koja im je zamaglila pogled, kao što se dahom zamagli ogle­dalo. Oči su im bile pokrivene i mogli su da vide samo ono što je bilo blizu... I tako su mudrost i sve znanje Prvih ljudi bili uništeni.

Ko god poznaje Stari zavet setiće se da je slična božanska zabri­nutost bila razlog za isterivanje Adama i Eve iz Rajskog vrta. Pošto je Prvi čovek pojeo voćku s drveta znanja o dobru i zlu,

I reče Gospod Bog: eto, čovjek posta kao jedan od nas znajući što je dobro što li zlo; ali sada da ne pruži ruke svoje i uzbere i s drveta od života, i okusi, te dovijeka živil I Gospod Bog izagna ga iz vrta Edem-skoga...41

Naučnici prihvataju Popol Vuh kao veliki rezervoar neiskvarenih pretkolumbovskih tradicija. Zbunjujuće je, stoga, naći takve sličnosti između ovih predanja i onih zapisanih u priči o Postanju. Staviše, po­put mnogih drugih veza između Starog i Novog sveta koje smo već uočili, karakter sličnosti ne ukauzej na bilo kakav direktan uticaj jed­nog regiona na drugi već na dva različita tumačenja istog niza događaja. Tako, na primer:

• Biblijski Rajski vrt izgleda kao metafora za stanje blaženog, skoro „božanskog" znanja u kome su uživali „Prvi ljudi" iz Popol Vuha.

• Suština tog znanaj bila je sposobnost da „vide sve" i „znaju sve". Ni­je li to upravo sposobnost koju su stekli Adam i Eva pošto su okusili zabranjeno voće koje je raslo na granama „drveta znanja o dobru i zlu"?

• Naposletku, baš kao što su Adam i Eva isterani iz Raja, tako su če­tvorica Prvih ljudi iz Popol Vuha lišeni svoje sposobnosti da „vide nadaleko". Od tada, „oči su im bile pokrivene i mogli su da vide samo ono što je bilo blizu..."

Prema tome, i Popol Vuh i Postanje pričaju priču o tome kako je čovečanstvo izgubilo božansku milost. U oba slučaja, ova milost je bila blisko povezana sa znanjem, tako da čitalac nimalo ne sumnja da je znanje bilo tako izvanredno da je davalo božanske moći onima koji su ga posedovali.



Biblija ga, nekako sumorno i kao mrmljajući, naziva „znanjem o dobru i zlu" i na tome ostaje. Popol Vuh daje mnogo više informacija. On nam kaže da se znanje Prvih ljudi sastojalo od sposobnosti da vide „stvari skrivene u daljini", da su bili astronomi koji su „sva četiri ugla, četiri tačke nebeskog svoda", kao i da su bili geografi koji su uspešno merili „zaobljeno lice zemlje".

Geografija podrazumeva mape. U Delu I, videli smo dokaze koji ukazuju na to da je moguće da su kartografi još neidentifikovane ci­vilizacije jako, jako davno obavili precizna premeravanja naše planete. Može li biti da Popol Vuh prenosi neka iskrivljena sećanja na tu istu civilizaciju onda kada nostalgično pominje Prve ljude i čudesno pozna­vanje geografije koje su posedovali?

Geografija podrazumeva mape, a astronomija zvezde. Vrlo često ove dve discipline idu ruku pod ruku, jer su zvezde suštinski bitne za navigaciju na dugim pomorskim istraživačkim putovanjima (a duga po­morska istraživačka putovanja su suštinski bitna za pravljenje preciznih mapa).

Da li je slučajno to što su Prvi ljudi iz Popol Vuha ostali upamćeni ne samo po svom proučavanju „zaobljenog lica zemlje" već i po pos-matranju „nebeskog svoda". I da li je slučajnost da je izuzetno dostig­nuće majanskog društva bila njegova astronomska opservacija na kojoj se, posredstvom naprednih matematičkih proračuna, zasnivao vesto zamišljen, složen, sofisticiran i vrlo precizan kalendar?

Znanje neprimereno vremenu

Dž. Erik Tompson, vodeći autoritet u oblasti arheologije Centralne Amerike, 1954. godine je priznao da je duboko zbunjen brojnim oči­glednim dijametralnim razlikama između, uopšte uzev, nimalo čudes­nih dostignuća Maja u celini i naprednog stanja njihovog astro-kalen-darskog znanja. „Kakva je to mentalna ekscentričnost," pitao se, „na­vela inteligenciju Maja da crta karte neba, a da pri tom ne shvata princip točka; da vizuelizuje večnost, kao nijedan polucivilizovan narod pre njega, a da pri tom ignoriše kratak korak od stepenastog do pravog luka; da broji u milionima, a da pri tom nikad ne nauči da izmeri džak kukuruza?"

Odgovori na ova pitanja su možda mnogo jednostavniji nego što je Tompson mislio. Možda astronomija, duboko razumevanje protoka vremena i dugoročni matematički proračuni nisu bili nikakva „eks­centričnost". Možda su bili sastavni delovi koherentnog ali vrlo kon­kretnog korpusa znanja koje su Maje nasledile, manje ili više netaknut od starije i mudrije civilizacije. Takvo nasleđe bi objasnilo protivreč-nosti koje je uočio Tompson i nema potrebe da dalje raspravljamo o tome. Već znamo da su Maje svoj kalendar nasledile od Olmeka (hilja­du godina ranije, Olmeci su već koristili potpuno isti sistem). Pravo pitanje bi, dakle, glasilo, odakle su ga dobili Olmeci? Kakav nivo tehno­loškog i naučnog razvoja je bio potreban da bi civilizacija mogla da osmisli jedan ovako dobar kalendar?

Uzmimo primer solarne godine. U savremenom zapadnom druš­tvu se još uvek služimo solarnim kalendarom koji je u Evropi uveden 1582. godine i zasniva se na najvećim naučnim znanjima tog doba: čuveni gregorijanski kalendar. Julijanski kalendar, koji je tada izbačen iz upotrebe, računao je trajanje jedne Zemljine orbite oko Sunca kao 365,25 dana. Reformama pape Gregora XIII zamenjen je detaljnijim i preciznijim proračunom: 365,2425 dana. Zahvaljujući napretku nauke od 1582, danas znamo da tačna dužina solarne godine iznosi 365,2422 dana. Gregorijanski kalendar, dakle, ima vrlo mali višak od svega 0,0003 dana - što je vrlo impresivna tačnost za šesnaesti vek.

Čudno, ali, iako je njegovo poreklo obavijeno izmaglicom starine mnogo gušće no što je šesnaesti vek, majanski kalendar je dostigao još veću tačnost. On je računao trajanje solarne godine u iznosu od 365,2420 dana, što je manjak od samo 0,0002 dana.

Slično tome, Maje su znale koliko je vremena potrebno Mesecu da obiđe orbitu oko Zemlje. Njihova procena tog perioda je iznosila 29,528395 dana - što je izuzetno blisko pravom broju od 29,530588 dana, do koje se došlo najsavremenijim metodama računanja. Majanski sveštenici su posedovali i vrlo precizne tablice za predskazivanje po­mračenja Sunca i Meseca i znali su da do njih može da dođe samo u razdoblju od osamnaest dana pre ili posle čvora (kad Mesečeva putanja seče putanju Sunca, ekliptiku). Najzad, Maje su bile i vrlo vesti ma­tematičari. Posedovali su naprednu tehniku metričkih proračuna po­sredstvom naprave slične šahovskoj tabli, koju smo mi otkrili (ili pono­vo otkrili?) tek u devetnaestom veku. Takođe su savršeno razumevali i koristili apstraktan koncept nule i znali za pozicioni brojevni sistem.

Ovo su ezoterične oblasti. Kao što je opažao Tompson, Nula i pozicioni brojevni sistem su u toj meri deo našeg kulturnog nasleđa i čine nam se tako očigledno pogodnim da nam je teško da shvatimo koliko je dugo trebalo da budu pronađeni. Ipak, ni stari Grci sa svojim velikim matematičarima, kao ni stari Rimljani, nisu imali ni najbleđu predstavu o nuli ili pozicionom brojevnom sistemu. Da bi se rimskim brojevima napisalo 1848, potrebno je jedanaest slova: MDCCCXLVIII. A opet, Maje su imale sistem beleženja brojeva po vrednosti vrlo sličan ovom koji mi danas imamo, u vreme kad su se Rimljani još uvek služili svojom nezgrapnom metodom.

Nije li prilično čudno što se ovo centralnoameričko pleme, koje se ni po čemu drugom nije naročito isticalo, tako davno našlo u posedu inovacije za koju je Oto Nojgebauer, istoričar nauke, rekao da je „jedna od najplodnijih inovacija čovečanstva".

Nečija tuđa nauka?

Razmotrimo sad pitanje Venere, planete koja je imala ogromnu simboličku važnost za sve drevne narode Centralne Amerike, koji su je snažno identifikovali s Kvecalkoatlom (ili Gusumacom, ili Kukulka-nom, kako je Pernata zmija bila poznata u dijalektici Maja).

Za razliku od starih Grka, ali zato poput starih Egipćana, Maje su znale zašto je Venera u isto vreme i „jutarnja" i „večernja" zvezda. Zna­le su i neke druge stvari vezane za nju. „Sinodična revolucija" planete je vremenski period koji joj je potreban da se vrati na svoju polaznu tačku na nebu - gledano sa Zemlje42. Venera se oko Sunca okrene za 224,7 dana, dok Zemlja prati sopstvenu, nešto malo veću orbitu. Kom-binovani rezultat ova dva kretanja je da se Venera pojavljuje na istom mestu na nebu Zemlje približno svaka 584 dana.

Ko god da je izumeo sofisticiran kalendarski sistem koji su Maje nasledile, morao je da zna za ovo, a otkrio je i ingeniozan način da to saznanje integriše s ostalim preklapajućim ciklusima. Staviše, iz mate­matike koja je objedinila ove cikluse jasno je da su majstori drevnih kalendara shvatali da su 584 dana samo približna vrednost i da kretanje Venere ni slučajno nije pravilno. Stoga su izračunali tačan broj, isti onaj do koga je došla i savremena nauka i nazvala ga prosečnom sinodičnom revolucijom Venere tokom vrlo dugog vremenskog perioda. Taj broj iznosi 583,92 dana i upleten je u tkanje majanskog kalendara na brojne razrađene i kompleksne načine. Na primer, da bi se slagao s takozva­nom „svetom godinom" (tzolkin od 260 dana, podeljen na 13 meseci od po 20 dana), kalendar je zahtevao ispravku od četiri dana svaku 61 Venerinu godinu. Uz to, tokom svakog petog ciklusa, pravila se isprav­ka od osam dana na kraju svakog 57. perioda. Čim su preduzeti ti koraci, tzolkin i sinodična revolucija Venere su postali tako tesno is­prepleteni da je stepen greške, kojoj je jednačina bila podložna, bio zaprepašćujuće mali - jedan dan u 6000 godina. Ono što je sve ovo činilo još čudesnijim jeste da je dalja serija precizno proračunatih ko­rekcija zadržala Venerin ciklus i tzolkin ne samo u međusobnoj harmo­niji već i u preciznom odnosu sa solarnom godinom. I opet se to ostvarivalo na način koji je obezbeđivao da kalendar bude sposoban da obavlja svoj posao, praktično bez ikakve greške, tokom neverovatno dugih vremenskih perioda.

Zašto je „polucivilizovanim" Majama bila potrebna ovakva vrsta visoko tehnološke preciznosti? Ili su, možda, nasledili dobro razrađen kalendar, osmišljen tako da zadovolji potrebe mnogo starije i napred­nije civilizacije?

Razmotrimo sada dragulj u kruni majanskog kalendarskog sistema, takozvano „Dugo brojanje". Ovaj sistem računanja datuma izražavao je, takođe, i verovanja o prošlosti - preciznije, opšte prihvaćeno vero-vanje da vreme protiče u Velikim ciklusima koji su svedoci neprestanih stvaranja i razaranja sveta. Prema Majama, tekući Veliki ciklus je počeo u tami, na 4 Ahau 8 Cumku, datum koji odgovara 13. avgustu 3114. godine stare ere u našem sopstvenom kalendaru. Kao što smo videli, verovalo se i da će se taj ciklus okončati globalnim uništenjem na 4 Ahau 3 Kankin: 23. decembra 2012. godine naše ere po našem kalen­daru. Funkcija Dugog brojanja je bila da beleži proticanje vremena od početka tekućeg Velikog ciklusa, to jest, da doslovno odbrojava, jednu po jednu, 5125 godina dodeljenih tekućoj tvorevini.

Dugo brojanje možda može najbolje da se shvati kao neka vrsta nebeske računske mašine, koja neprestano izračunava i preračunava stepen našeg rastućeg duga prema univerzumu. Svaka i poslednja para tog duga biće povučena onda kad pokazivač na skali očita 5125.

Tako su barem mislile Maje.



Proračuni u sklopu Dugog brojanja se nisu, naravno, obavljali na­šim brojevima. Maje su imale sopstveni način beleženja brojeva, koji su dobili od Olmeka, a Olmeci od... niko ne zna koga. To beleženje je bilo kombinacija tačkica (koje su značile jedinice ili proizvode sa dvadeset), crtice (koje su značile petice ili proizvode sa pet puta dvadeset) i glifa u vidu stilizovane školjke koji je označavao nulu. Vremenski rasponi su brojani danima (kiri), periodima od dvadeset dana [uinat], „izraču­natim godinama" od 360 dana [tun), periodima od 20 tuna (poznati kao katun) i periodima od 20 katuna (poznati kao bactun). Postojali su periodi od 8000 tuna (pictun) i 160000 tuna (calabtun), koji su po­krivali i one velike proračune.

Sve ovo bi trebalo da pojasni da su Maje, mada su za sebe verovale da žive u jednom Velikom ciklusu koji će se sasvim sigurno okončati na nasilan način, znale i da je vreme beskonačno i da se njegove miste­riozne revolucije nastavljaju bez obzira na individualne živote ili civi­lizacije. U svojoj velikoj studiji na ovu temu, Tompson je to ovako rezimirao:

U shemi Maja, put kojim je marširalo vreme protezao se toliko daleko u prošlost da ljudski um nije mogao da pojmi toliku udaljenost. Ipak, Maje su se neustrašivo vraćale njime, ne bi li našle njegovu po­laznu tačku. U svakoj fazi se otkrivalo nešto novo i sveže; dozreli vekovi sjedinjavali su se u milenijume, a ovi u desetine hiljada godina, dok su ti neumorni istraživači zalazili sve dublje i dublje u večnost prošlosti. Na jednoj steli u Kvirigi, u Gvatemali, izračunat je datum preko 90 miliona godina unazad; na drugoj, nalazi se još jedan, 300 miliona godi­na stariji. To su stvarni proračuni, koji daju tačne pozicije dana i me-seci, a mogu da se porede s proračunima u našem kalendaru koji daju dan u mesecu na koji bi padao Uskrs u ekvivalentnim udaljenostima u prošlosti. Mozak se prosto zatetura od ovih astronomskih brojeva...

Nije li ovo vrlo avant-garde za civilizaciju koja se inače u mnogo čemu nije naročito isticala? Tačno je da je arhitektura Maja bila dobra, do izvesne mere. Ali, vrlo, vrlo malo ostalog što su ovi Indijanci, sta­novnici džungle, radili nagoveštava da su imali sposobnost (ili potrebu) da poimaju istinski duge vremenske periode.

Prošlo je mnogo manje od dva veka otkako je većina intelektualaca na Zapadu uskratila poverenje mišljenju biskupa Ašera da je svet stvoren 4004. godine stare ere i prihvatila da on mora biti mnogo stariji od toga. Narodski rečeno, to znači da su drevne Maje mnogo preciznije razumevale istinsku neizmernost geološkog vremena i ogro­mnu starost naše planete nego bilo ko u Britaniji, Evropi ili Severnoj Americi pre no što je Darvin izneo svoju teoriju evolucije.

Otkud, onda, tolika spretnost Maja u baratanju vremenskim ras­ponima od stotina miliona godina? Da li su bili manijački skloni kultur­nom razvoju? Ili su nasledili kalendarske i matematičke alate koji su im olakšali i omogućavali da razvijaju ovo sofisticirano razumevanje? Ako je nasleđe bilo posredi, sasvim je legitimno pitanje šta su originalni izumitelji gotovo kompjuterskog mehanizma majanskog kalendara uopšte nameravali s njim? U koju svrhu su ga dizajnirali? Da li su smi­slili njegovu silnu složenost zato da bi napravili „izazov za intelekt, ne­ku vrstu ogromnog anagrama", kako je tvrdio jedan autoritet? Ili su možda imali na umu neki praktičniji i važniji cilj?

Videli smo da je opsesija majanskog društva i svih ostalih drevnih kultura Centralne Amerike bilo izračunavanje - i ako je ikako moguće odlaganje - kraja sveta. Da li je to bila svrha koju je misteriozni kalen­dar trebalo da ispuni? Da li je moguće da je reč o mehanizmu za predskazivanje neke strašne kosmičke ili geološke katastrofe?

Preuzeto sa Link

Vrijeme možda ne postoji
By Tim Folger

Izvor: Discovery Magazine

 Niko nije bolje zabilježio trag vremena od Ferenca Krausza. On je u svojoj laboratoriji na Institutu kvantne optike Max Planck u Garchingu (Njemačka) zabilježio najkraće vremenske intervale koji su ikad posmatrani. Uz pomoć ultraljubičastih laserskih impulsa uhvatio je vrlo kratke kvantne preskoke elektrona sa atoma. Događaj je trajao svega 100 atosekundi. Za usporedbu, 100 atosekundi prema jednoj sekndi je kao jedna sekunda prema 300 miliona godina.
 Međutim, čak i Krausz radi daleko od „granice vremena“. Postoji vremensko područje koje se naziva Planckova skala, gdje čak i atosekunde traju kao eoni. To je na granici poznate fizike, područje gdje su udaljenosti i intervali toliko kratki da se počinju rušiti koncepti vremena i prostora. Planckovo vrijeme, najmanja jedinica vremena koja ima neko fizikalno značenje, isnosi 10 na -43 sekundi, što je manje od trilionitog dijela trilionitinke atosekunde. Iza toga? Tempus incognito, barem za sada.
 Pokušaji razumijevanja vremenskih intervala ispod Planckove skale vode do jako čudnih stanja stvari u fizici. Ukratko, problem je što vrijeme možda ne postoji na najfundamentalnijem nivou fizičke stvarnosti. Ako je to slučaj, šta je onda vrijeme i zbog čega je ono tako očigledno i prisutno u našem iskustvu? „Značenje vremena postalo je vrlo problematično u savremenoj fizici“, rekao je Simon Saunders, filozof i fizičar na Univerzitetu u Oxfordu.
 Problem sa vremenom započeo je u prethodnom stoljeću, kada je Einsteinova specijalna i opća teorija relativnosti uništila pojam vremena kao univerzalne konstante. Jedna posljedica toga je da prošlost, sadašnjost i budućnost nisu apsolutni. Einsteinove teorije otvorile su procjepe u fizici, jer zakoni opće relativnosti, koji opisuju gravitaciju i složenu strukturu svemira) izgledaju neusaglašeni sa zakonima kvantne fizike. Prije 40-tak godina, slavni fizičar John Wheeler, tada u Princetonu, i kasnije Bryce DeWitt, tada na Univerzitetu u Sjevernoj Karolini, razvili su neobičnu jednadžbu koja daje mogući radni okvir za ujedinjenje relativnosti i kvantne mehanike. Međutim, Wheeler-DeWittova jednadžba uvijek je bila kontraverzna, dijelom zbog toga što daje preokret u našem razumijevanju vremena.
 „Pokazuje se da vrijeme jednostavno nestaje iz Wheeler-DeWittove jednadžbe“, rekao je Carlo Rovelli, fizičar na Univerzitetu u Marseju (Francuska). „To je pitanje koje zbunjuje mnoge teoretičare. Možda je najbolji način razmišljanja o kvantnoj stvarnosti taj da se odustane od zapisivanja vremena – da fundamentalni opis svemira mora biti bez vremena“.
 Još niko nije uspio pomoću Wheeler-DeWittove jednadžbe integrisati kvantnu teoriju sa općom relativnošću. Štaviše, nekolicina fizičara, uključujući Rovellia, vjeruju da će uspješni povezivač ova dva glavna dijela fizike 20.-og stoljeća neizbježno opisati univerzum u kojem nema vremena.
 Zakoni fizike ne objašnjavaju zbog čega vrijeme uvijek protiče prema budućnosti. Svi zakoni (Newtonovi, Einsteinovi ili kvantni) jednako bi dobro važili ako bi vrijeme teklo unazad. Za sada možemo reći da je vrijeme jednosmjerni proces, nikada se ne preokreće, iako to ne zabranjuje ni jedan zakon.
 „Misteriozno je zbog čega imamo takvu strijelu vremena“, rekao je Seth Lloyd, inženjer kvantne mehanike na MIT-u. „Obično objašnjenje ovoga je sljedeće: da bi ste odredili šta se događa u sistemu, ne samo da morate odrediti fizikalne zakone, nego morate  postaviti i neke početne ili krajnje uslove.“
 Majka svih početnih uslova bio je Veliki Prasak. Fizičari vjeruju da je svemir započeo kao veoma jednostavna, izrazito kompaktna lopta energije. Dok se svemir širi, on postaje sve složeniji i neuređeniji.
 Posmatrajući sa tog gledišta, vrijeme ne postoji izvan svemira, ni jedan sat ne kuca izvan svemira. Mnogi od nas razmišljaju poput Newtona: „Apsolutno, istinito i matematičko vrijeme po svojoj prirodi teče ravnomjerno bez obzira na vanjske faktore“. Međutim, Einstein je pokazao da je vrijeme tkanina svemira. Suprotno Newtonovom uvjerenju, naši satovi ne mjere nešto što je nezavisno od svemira. „Zapravo“, kaže Lloyd, „satovi uopće ne mjere vrijeme“.
 „Nedavno sam bio u Nacionalnom Institutu standarda i tehnologije u Boulderu“, kaže Lloyd. INIST je vladina laboratorija u kojoj se nalazi atomski sat koji određuje standard vremena. Rekao sam: „Vaši satovi mjere vrijeme vrlo precizno“, na što su mi odgovorili: „ Naši satovi ne mjere vrijeme“. Pomislio sam, wow, to je vrlo skromno od njih. Ali, rekli su: „Ne, vrijeme je definisano da bude ono što mjere naši satovi“. Oni definišu standard vremena za planetu – vrijeme je definisano brojem otkucaja njihovih satova.
 Rovelli, sljedbenik teorije bezvremenskog svemira, smatra da u NIT-u imaju pravo. Štaviše, njihovo gledite slaže se sa Wheeler-DeWittovom jednadžbom. Nikada stvarno ne vidimo vrijeme, vidimo samo satove. Ako kažete da se ovaj objekt kreće, ono što stvarno mislite je da je ovaj objekt ovdje dok je kazaljka vašeg sata ovdje. Kažemo da mjerimo vrijeme satovima, ali vidimo samo kazaljke satova, a ne vrijeme. Kazaljke su fizikalna varijabla kao i svaka druga.
 „Ono što se dešava sa Wheeler-DeWittovom jednadžbom je to da moramo zaustaviti ovu igru. Umjesto uvođenja fiktivne varijable – vremena, koje nije opservabilno, trebali bismo samo opisati međusobnu povezanost varijabli. Pitanje je da li je vrijeme temeljna osobina realnosti ili samo makroskopsko pojavljivanje stvari. Ja bih rekao da je to samo makroskopski efekt.
 Ne postoji fizikalna teorija koja potpuno opisuje kako svemir izgleda ispod Planckove skale. Ako fizičari ikad uspiju ujediniti kvantnu teoriju i opću relativnost, prostor i vrijeme će biti opisani nekom promijenjenom verzijom kvantne mehanike. U takvoj teoriji, prostor i vrijeme neće više biti glatki i neprekidni, nego će se sastojati od diskretnih dijelova – kvanata (u žarnogu fizike) – kao što se svjetlost sastoji od pojedinačnih nosilaca energije – fotona. To bi bili gradivni elementi prostora i vremena. Nije lako zamisliti prostor i vrijeme da su sačinjeni od nečeg drugog. Gdje bi drugo komponente prostora i vremena postojale ako ne u prostoru i vremenu?
 Kao što Rovelli objašnjava, u kvantnoj mehanici sve čestice materije i energije mogu biti opisane i kao valovi, a valovi imaju neobičnu osobinu: beskonačan broj njih može postojati na istom mjestu. Ako se jednog dana pokaže da se prostor i vrijeme sastoje od kvanata, svi kvanti bi mogli egzistirati zajedno u jednoj bezdimenzionoj tački.
 Einstein je pronašao ohrabrenje u svom revolucionarnom shvatanju vremena. U martu 1955. godine, kada je umro njegov veliki prijatelj Michele Bosso, napisao je pismo njegovoj porodici: „Sada je on napustio ovaj čudni svijet malo prije mene. To ne znači ništa. Ljudi poput nas, koji vjeruju u fiziku, znaju da je razlika između prošlosti, sadašnjosti i budućnosti samo tvrdoglavo istrajna iluzija“.
 Einsteinovi zapisi iz 1905. godine iznenada su promijenili shvatanje ljudi o prostor-vremenu. Sada je ponovo slična situacija. Kada se slegne prašina, vrijeme, ma šta ono bilo, moglo bi se ispostaviti da je čudnije i iluzornije nego što je Einstein mogao zamisliti.

VJERA U BOGA I MALE ZELENE

Vatikan misli da postoje izvanzemaljci

Vjera u Boga spojiva je s vjerovanjem u izvanzemaljce, prema izjavi direktora vatikanskog opservatorija Josea Gabriela Funesa koji čak misli da možda negdje postoji planet koji nastanjuju bića koja nisu počinila istočni grijeh

VATIKAN - "Kao astronom, ja vjerujem u Boga koji je stvoritelj svemira", rekao je u utorak u razgovoru za vatikanske novine L'Osservatore Romano otac Funes, isusovac koji je direktor vatikanskog opservatorija u Castel Gandolfu, kraj Rima.

No, dodaje, premda "još nemamo nikakvih dokaza, ne možemo isključiti mogućnost" da na drugim planetima ima života.

"Kao što na Zemlji postoji puno vrsta živih bića, tako je Bog mogao stvoriti i druga, jednako razumna bića", rekao je Papin astronom.

Odgovarajući na škakljivo teološko pitanje o istočnome grijehu koje pritišće ljudski rod i o nužnosti otkupljenja koje iz toga proizlazi, isusovac drži da "ako postoje druga razumna bića ne znači da im je otkupljenje potrebno".

Možda su "ostali u punom prijateljstvu sa svojim Stvoriteljem" i nisu počinili istočni grijeh, rekao je.

U protivnom, "utjelovljenje (dolazak Krista, Božjeg sina, na Zemlju kako bi otkupio svijet) vrijedi i za njih, ocijenio je, jer je "utjelovljenje sasvim jedinstven događaj".

Hina
srijeda, 14.5.2008.

Izvor: Tportal

Da li je univerzum hologram?     

 

Da li objektivna realnost stvarno postoji, ili je ovaj univerzum samo jedna fantazija?


1982. godine dogodio se jedan vrlo značajan događaj. Na Pariškom Univerzitetu tim naučnika pod vodstvom profesora fizike, Alain-a Aspect-a, izveo je jedan od možda najvažnijih eksperimenata 20-tog vijeka. O ovome vjerovatno niste ništa čuli na televiziji. Ukoliko ne pratite naučnu literaturu, vjerovatno niste čuli ni za profesora Aspect-a, iako danas ima puno onih koji vjeruju da njegovo otkriće može da promjeni temelje na kojima počiva današnja nauka.

Aspect i njegovi saradnici su otkrili da su pod određenim okolnostima subatomske čestice kao npr. elektroni u stanju da momentalno prenesu informaciju jedan drugome bez ozira na to koliko su jedan od drugog udaljeni. Apsolutno nije bitno da li se radi o razdaljini od 10 metara ili 10 biliona kilometara. Na neki način jedna čestica u svakom momentu zna šta druga čestica radi. Problem sa ovim poduhvatom je taj da on ruši Ajnštajnovu postavku u koju se dugo vjerovalo tj. da ne postoji ništa brže od brzine svjetlosti. S obzirom da je putovanje brzinom većom od brzine svjetlosti ravno proboju vremenskog zida, ova potresna postavka dovela je do toga da određeni fizičari pokušavaju na veoma elaborirane načine da preispitaju Aspect-ove nalaze. Dok je sve ovo inspirisalo i neke da ponude čak i mnogo radikalnija objašnjenja.

David Bohm, profesor fizike sa Londonskog Univerziteta, na primjer, vjeruje da Aspectovi nalazi potvrđuju da objektivni realitet ne postoji, tj. da uprkos tome što nam se ovaj univerzum čini da je materijalne prirode on je u suštini samo jedna fantazija, odnosno hologram gigantskih proporcija.

Da bi razumjeli Bohm-ovu tvrdnju, čovjek mora prvo da razumije bar nešto o tome – šta je to u stvari hologram. Hologram je tro-dimenzionalna fotografija napravljena uz pomoć lasera.

Da bi se napravio jedan hologram, objekat koji će biti fotografisan prvo mora da se izloži svjetlosnom snopu lasera. Kada se onda prema njemu usmjeri svjetlosni snop drugog lasera, svjetlost ovog drugog lasera će se odbijati od reflektirane svjetlosti prvog lasera. Potom se rezultirajući uzorak interferencije (prostor gdje se svjetlost obaju lasera isprepliće) snimi fotografskim aparatom. Kada se ovaj film iz aparata razvije na njemu se može vidjeti samo jedan vrtlog isprepletenih svijetlih i tamnih linija. Međutim, kada se ovaj film ponovo izloži laserskoj svjetlosti, pojaviće se tro-dimenzionalna slika originalnog objekta.

Tro-dimenzionalost ovog objekta nije jedina stvar vrijedna pomena. Ako se hologram jedne ruže prepolovi i onda izloži laserskom snopu svjetlosti, svaka polovina će još uvijek da sadrži sliku cijele ruže. I tako ako bi onda opet prepolovili ove dvije polovine, svaki komadić filma će da sadrži doduše manju ali ipak originalnu sliku cijele ruže. Za razliku od obične fotografije, svaki dio holograma sadrži sve informacije koje posjeduje cjelina.

"Cjelina u svakom djeliću” je osobina holograma koja nam pruža jedan potpuno nov način razumjevanja strukturalne organizacije i reda, jer tokom većeg dijela svoje istorije z apadnjačka nauka se nosila predrasudom da je najbolji način da se prouči neki fizički fenomen, bilo da se radi o jednoj žabi ili o atomu, da se on disecira te da se onda proučavaju njegovi sastavni djelovi. Hologram nam pokazuje da postoje stvari u univerzumu koje ne mogu da se podvrgnu jednom ovakvom pristupu. Ako pokušamo da rastavimo nešto što je holografično sastavljeno, nećemo dobiti nikakve dijelove, nego - samo manje cjeline.

Uvidjevši ovo, Bohm je sugerisao jedan novi način interpretacije Aspect-ovog otkrića. Bohm vjeruje da glavni razlog što su subatomske čestice ostale u kontaktu nije taj što one u stvari šalju neki signal jedna drugoj, nego je u tome što je, u stvari, njihova sama separacija u suštini samo jedna iluzija. On tvrdi da na jednom dubljem nivou realnosti ove čestice ne predstavljaju individualne entitete, nego su samo produžeci nečega što je na svom fundamentalnom nivou isto.

Da bi to malo bolje dočarao ljudima, Bohm je ponudio sljedeće objašnjenje:

Zamislite jedan akvarijum sa ribicom unutra. Zamislite takođe da vi niste u stanju da direktno vidite taj akvarijum, nego da vaše znanje o njemu dolazi preko dvije televizijske kamere od kojih je jedna postavljena ispred a druga sa strane akvarijuma. Kad sve ovo posmatrate na dva monitora, vjerovatno ćete pretpostaviti da je na svakom od njih druga ribica. S obzirom da kamere snimaju akvarijum iz različitih uglova, svaka slika će biti malo drugačija. Međutim, poslije malo dužeg posmatranja ove dvije ribice, zaključiće te da postoji neka određena veza između njih.

Kada se jedna od njih okrene, i druga se takođe malo pomakne, mada ne na baš isti način; kada je jedna ribica okrenuta prema prednjoj strani akvarijuma, drugu vidimo s njene bočne strane. Ako vam nije poznata cijela pozadina ove situacije, možete čak zaključiti da ove ribice imaju neki način međusobne momentalne komunikacije, mada se očigledno ne radi o tome. To je upravo ono, kako kaže Bohm, što se događa između subatomskih čestica u Aspect-ovom eksperimentu.

Prema Bohm-u, ova očigledno brža od svjetlosti komunikacija između dvije subatomske čestice, govori nam, u stvari, da postoji jedan dublji nivo realnosti koji nam još uvijek nije poznat, jedna mnogo kompleksnija dimenzija izvan ove naše koja je analogna sa akvarijumom. Bohm dodaje, mi vidimo objekte kao npr. ove subatomske čestice odvojene jedne od drugih, jer vidimo samo jedan dio njihove realnosti. Ove čestice nisu odvojeni “djelovi”, nego aspekti jedne dublje cjeline koja je isto toliko holografične prirode i nedjeljiva kao i ona ruža koju smo maloprije pomenuli. I pošto je sve u fizičkoj realnosti sastavljeno od ovih “eidolona”, i sam univerzum je jedna projekcija, tj. hologram.

Kao dodatak svojoj fantomskoj prirodi, ovakav univerzum će posjedovati i druga zapanjujuća svojstva. Ako je očigledna odvojenost ovih subatomskih čestica iluzorna, to znači da su na jednom dubljem nivou realnosti sve stvari međusobno beskrajno povezane. Elektroni atoma ugljika u ljudskom mozgu su u međusobnoj vezi sa subatomskim česticama koje čine svakog lososa koji pliva, svako srce koje kuca i svaku zvijezdu koja treperi na nebu. Sve je prožeto svim drugim, sve prožima sve ostalo. Iako ljudska priroda ima tendenciju da definiše, klasifikuje i svrstava sve fenomene ovog univerzuma, sva ta kategorizacija je u stvari vještačka, jer je cijela priroda, u svojoj suštini, nešto kao jedna tkanina, pletivo bez šavova i rubova.

U holografskom univerzumu, čak se ni na vrijeme i prostor ne može gledati kao na neke fundamentalne principe. Koncept lokacije nekoga ili nečega, jednostavno pada u vodu, jer u njemu ništa nije u stvarnosti ni odvojeno od svega drugog, sve je jedna cjelina. Tako se vrijeme i tro-dimenzionalni prostor mogu posmatrati kao i ona riba kad se posmatra na dva TV monitora, odnosno kao projekcija jednog dubljeg realiteta.

Na jednom svom dubljem nivou, sama realnost je u svojoj suštini jedan super-hologram u kome prošlost, sadašnjost i budućnost simultano egzistiraju. To nam sugeriše da bi jednog dana, ukoliko bi imali odgovarajuće sposobnosti, mogli da dosegnemo taj superholografični nivo našeg realiteta i izdvojimo iz njega scene i događaje iz davno zaboravljene prošlosti.

Šta sve još ovaj hologram sadrži u sebi, to je još uvijek jedno veliko pitanje. Ako dozvolimo, za svrhu ove rasprave, da je super-hologram jedan matriks koji je rodio sve ostalo u našem univerzumu, na kraju krajeva, on sadrži svaku subatomsku česticu koja postoji i koja je ikada postojala – svaki mogući oblik materije i energije, od snježne pahulje pa do kvazara, od plavog kita pa do gama zraka. Na ovo se može gledati kao na kosmičku robnu kuću “Svega Što Postoji”.

Iako Bohm priznaje da mi nemamo načina da saznamo šta sve još leži sakriveno u ovom superhologramu, on se usuđuje da tvrdi kako nemamo razloga za pretpostavku da ovaj hologram ne sadrži i mnogo više. Ili kako on kaže, možda je ovaj superholografični nivo realnosti samo jedna obična pozornica iza koje leži jedan beskonačan potencijal za dalji razvoj. Bohm nije jedini naučnik koji je zaključio da je naš univerzum jedan superhologram. Radeći nezavisno na polju istraživanja rada mozga, neurofiziolog Karl Pribram, iz Stanforda, takođe je postao uvjeren o holografskoj prirodi realnosti. Pribrama je privukao holografski model kada je rješavao zagonetku kako i gdje je memorija uskladištena u mozgu. Decenijama su raznovrsne studije pokazivale da umjesto da je memorija ograničena na jedno specifično područje u mozgu, ona je u stvari rasprostranjena po cijelom mozgu. U seriji eksperimenata u orjentaciji, dvadesetih godina prošlog vijeka, naučnik koji se bavio proučavanjem mozga, Karl Lashley, zaključio je da bez obzira koji dio mozga je odstranio pacovu, nije bio u stanju da uništi njegovu sposobnost ostvarivanja specifičnih i kompleksnih radnji kojima je bio naučen neposredno pred operaciju. Jedini je problem bio da niko nije bio u stanju da pruži objašnjenje mehanizma “cjeline svakog djelića”, odnosno prirode skladištenja memorije.

Kada se Pribram, šezdesetih godina prošlog vijeka, sreo sa pojmom holografije, zaključio je da je našao objašnjenje za kojim je tragao ovaj naučnik, koji je proučavao rad mozga. Pribram vjeruje da memorija nije inkodirana u neuronima (nervnim ćelijama) ili grupama neurona, nego u unakrsnoj strukturi koju obrazuju nervni impulsi kad struje kroz mozak, tj. na isti način kako je formiran u z orak interferencije čestica laserske svjetlosti koje prožimaju površinu djela filma koji sadrži holografsku sliku. Drugim rječima, Pribram vjeruje da je mozak sam po sebi – hologram.

Pribramova teorija takođe objašnjava zašto ljudski mozak može da uskladišti toliko mnogo informacija, na tako malom prostoru. Utvrđeno je da ljudski mozak ima sposobnost da upamti preko 10 milijardi bit-a (jedinica memorije prim.prev.) informacije, u toku jednog prosječnog ljudskog života (to je, grubo rečeno, približno količini informacija sadržanih u 5 tomova Enciklopedije Britanike).

Slično tome, takođe je otkriveno da pored ostalih sposobnosti, hologrami posjeduju nevjerovatan kapacitet za skladištenje informacija – jednostavno promjenom ugla pod kojim dva laserska snopa padaju na određeni dio fotografskog filma, moguće je “složiti” nekoliko različitih slika na istom mjestu. Već je dokazano i to, da se na samo jednom kvadratnom centimetru filma može uskladištiti i do 10 milijardi bit-a informacije.

Naša izvanredna sposobnost da izvučemo potrebnu informaciju iz ogromnog skladišta naše memorije postaje razumljiva ako naš mozak funkcioniše na holografskom principu. Ako vas prijatelj upita na šta prvo pomislite kad on izgovori riječ “zebra”, vi ne morate da preturate dugo po nekom ogromnom cerebralnom dosijeu, da bi došli do odgovora. Umjesto toga asocijacije “prugasta”, “slična konju”, i “afrička životinja”, momentalno će vam pasti na pamet.

Jedna od najnevjerovatnijih karakteristika načina čovjekovog razmišljanja je ta, što je svaki djelić jedne informacije u međusobnoj korelaciji sa svim ostalim djelovima informacije; a to je i jedna od karakteristika holograma, jer svaki djelić holograma je beskrajno isprepleten sa svim ostalim djelovima, i to je možda najbolji prirodni primjer jednog sistema međusobne korelacije.

Uskladištenje memorije nije jedina neurofiziološka zagonetka koja postaje mnogo razumljivija kad se uzme u obzir Pribram-ov holografski model mozga. Druga je, kako to mozak uspijeva da prevede lavinu frekvencija kojima je neprestano obasipan od strane čula (svjetlosne vibracije, zvučne vibracije itd.) u stvarni svijet naše percepcije.

Inkodiranje i dekodiranje vibracija je upravo ono što hologram najbolje radi. Upravo zato što hologram i funkcioniše kao neka vrsta sočiva tj. objektiva, odnosno uređaja za prevođenje, koji je u stanju da pretvori jedan, na prvi pogled nerazumljiv, konglomerat vibracija - u jednu cjelovitu sliku, Pribram vjeruje da mozak takođe predstavlja jednu vrstu objektiva koji se koristi holografskim principima kad matematički pretvara, preko čula primljene vibracije – u unutrašnji svijet naše percepcije.

Jedan veliki broj dokaza sugeriše da se mozak koristi holografskim principima prilikom obavljanja svoje funkcije. Pribramova teorija zadobija sve veću podršku među neurofiziolozima.

Argentinsko – italijanski naučnik, Hugo Zucarelli, nedavno je proširio ovaj holografski model i na svijet akustičnih fenomena. Začuđen činjenicom da su ljudi u stanju da lociraju izvor zvuka bez potrebe da okrenu svoju glavu, čak i u slučaju da čuju na samo jedno uho, Zucarelli je otkrio da se ova sposobnost može da objasni holografskom teorijom.

Zucarelli je takođe razvio tehnologiju holografskog zvuka, odnosno tehniku snimanja zvuka koja je u stanju da reproducira akustične tonove sa jednim izvanrednim realizmom.

Pribramovo vjerovanje da na š mozak matematički konstruiše «tvrdu», odnosno, opipljivu realnost oslanjajući se na prijem vibracija, takođe je zadobio veliku eksperimentalnu podršku. Naučnici su otkrili da su naša čula osjetljivija na mnogo širi spektar frekvencija, nego što se to prije smatralo. Tako su npr. naučnici otkrili da je naš vizuelni sistem takođe osjetljiv i na zvučne vibracije, da naše čulo mirisa djelomično ovisi o tzv. “osmičkoj frekvenciji” i da su čak čelije našeg tijela osjetljive na široki spektar frekvencija. Ova otkrića sugerišu da se u holografskom domenu mozga ove vibracije razvrstavaju, sortiraju i pretvaraju u konvencionalnu percepciju.

Pribramovog holografski model najviše zapanjuje, kada se poveže sa Bohm-ovom teorijom. Jer ako je “čvrstoća” svijeta samo njegova sekundarna osobina, i ono što je tamo je, u stvari, samo jedan “oblak” frekvencija, i ako je i mozak samo jedan hologram koji samo odabira i razvrstava neke od vibracija iz ovog oblaka i matematički ih pretvara u percepciju, šta je to onda – objektivna realnost?

Ili, jednostavno rečeno, ono što nazivamo objektivnom realnošću - ne postoji. Istočnjaćke religije već odavno drže da je materijalni svijet – Maya, samo jedna iluzija, i to što mi mislimo kako se nalazimo i krećemo u fizičkom svijetu, - i to je jedna iluzija. Mi smo u stvari “prijemnici” koji plutaju po kaleiodoskopičnom okeanu vibracija, i ono što mi “izvučemo” iz njega i pretvorimo u fizičku tj. materijalnu realnost, je samo jedan od bezbrojnih kanala izvučen iz ovog superholograma.

Ovu novu i frapantnu sliku realnosti, koja je sinteza Bohm-ovih i Pribram-ovih gledišta, danas nazivaju “holografskom paradigmom". Dok je mnogo naučnika pozdravilo ovu teoriju samo sa jednim hladnim skepticizmom, ima dosta i onih koje je ona oduševila. Jedna mala grupa naučnika, koja se sve više i više širi, vjeruje da je ovo najprecizniji model koji je nauka o realnosti mogla ikada da dosegne. I još više, mnogi vjeruju da ovo može da riješi neke od misterija koje nauka nikada prije nije bila u stanju da objasni, odnosno da je došlo vrijeme kada i na “paranormalno” možemo da gledamo kao na sastavni dio prirode. Mnogi naučnici, uključujući Bohm-a i Pribram-a, primjetili su da mnogi para-psihološki fenomeni postaju mnogo razumljiviji, ako imamo u vidu holografsku paradigmu.

U univerzumu u kome su individualni mozgovi u suštini nedjeljivi djelovi jednog većeg holograma i sve je beskrajno isprepleteno, telepatija je samo jedan običan pristup jednom od nivoa holograma. Očigledno je mnogo lakše za razumjeti kako informacija može da putuje od uma individue “A” do uma individue “B”, na velikim razdaljinama, a takođe objašnjava i mnoge nerješene zagonetke na području psihologije. Posebno, kako tvrdi naučnik Grof, holografska paradigma nam nudi i bazu za razumjevanje mnogih zbunjujućih fenomena koji se javljaju kod pojedinaca za vrijeme promjenjenog stanja svijesti.

Pedestih godina prošlog vijeka, dok se bavio istraživanjem na temu upotrebe LSD-a u psiho-terapijske svrhe, Grof je imao jednu pacijentkinju koja je iznenada postala uvjerena da je preuzela identitet jednog praistorijskog reptilskog bića, ženskog pola. Za vrijeme ove svoje halucinacije, ona ne samo da je detaljno opisala kako se osjećala inkapsulirana u tom obliku, nego je i primetila da muški pripadnici ove rase imaju na glavi djelove kože šarolikih boja, koji podsjećaju na riblju krljušt. Ono što je najviše zapanjlilo Grofa, bilo je to da ova žena nije imala apsolutno nikakvo predznanje o ovim stvarima. U jednom kasnije razgovoru sa jednim zoologom, ovaj je potvrdio kako određene vrste reptila imaju na glavi šarene krljušti, i te boje imaju važnu ulogu u seksualnom uzbuđivanju ženki. Iskustvo ove pacijentkinje nije jedino. Za vrijeme svog istraživanja, Grof se susreo sa mnogo primjera regresije pacijenata i njihove identifikacije sa gotovo svakom živom vrstom evolutivnog stabla. On je takođe otkrio da je kroz ova iskustva saznao i mnogo do tada nepoznatih zooloških detalja, koji su se kasnije ispostavili kao tačni.

Regresija ljudske svijesti u životinjsko carstvo nije jedini psihološki fenomen s kojim se Grof susreo. On je imao i pacijente koji su uspjevali da dosegnu zonu neke vrste kolektivnog ili rasnog “besvješća”. Osobe koje nisu do tada imale mnogo edukacije odjednom su bile u stanju da u detalje opišu zoroasterske pogrebne rituale, ili neke scene iz indijske mitologije. U drugim slučajevima, pojedinci su podnijeli ubjedljive izvještaje o svojim opažanjima za vrijeme vantjelesnih putovanja, letimičnog bacanja pogleda na neke događaje iz budućnosti kao i događajima iz svojih prošlih života, odnosno, inkarnacija.

Tokom svog daljeg istraživanja, Grof je primjetio da se isti ovaj spektar fenomena javlja i u terapeutskim seansama bez korištenja droga, odnosno, hemijskih supstanci. Zajednički elemenat ovih iskustava bilo je prevazilaženje granica individualne svijesti osobe, premoštavanje granica ega i vremena-prostora. Grof je nazvao ovakva iskustva “transpersonalnim doživljajima”, i šezdesetih godina prošlog vijeka osnovao je jednu granu psihologije koja se zvala “transpersonalna psihologija” i koja se striktno bavila istraživanjem ovakvih fenomena.

Iako je Grof-ova novoosnovana “Asocijacija Transpersonalne Psihologije” veoma brzo skupila oko sebe veliki broj zainteresovanih naučnika i postala jedna respektivna grana psihologije, godinama ni Grof ni njegove kolege nisu uspjeli da ponude teoriju koja bi objasnila ove bizarne psihološke fenomene kojima su sami bili svjedoci. Ali i ovo se promjenilo sa pojavom holografske paradigme.

Kako je Grof nedavno primjetio, ako je um dio jedne neprekidne cjeline, lavirint koji je u vezi ne samo sa svakim drugim umom koji postoji ili koji je postojao, kao i sa svakim atomom, organizmom i područjem prostora i vremena, činjenica je da je on u stanju da povremeno napravi upade u ove teritorije, i tako ni transpersonalna iskustva se ne čine više toliko zagonetna.

Holografska paradigma takođe ima implikacije i u tzv. "tvrdokornim" naukama kao što je biologija. Keith Floyd, psiholog na Virginia Intermont koledžu ukazuje da ukoliko je materijalitet realnosti samo jedna holografska iluzija, onda više ne možemo ni da kažemo da je mozak taj, koji stvara svijest. Prije bi se moglo tvrditi da svijest kreira oblik mozga – kao i tijela -- i svega ostalog oko nas što mi interpretiramo materijalnim.

Ovakav zaokret u načinu gledanja na biološku strukturu doveo je naučnike do tačke na kojoj se i medicina kao i naše gledanje na proces iscjeljenja, može takođe transformirati holografskom paradigmom. Ako je fizička struktura tijela samo jedna holografska projekcija svijesti, onda je sasvim jasno da je svako od nas više lično odgovoran za svoje zdravlje, nego što to moderna medicina priznaje. Ono na šta sada gledamo kao na jednu remisiju bolesti, odnosno povlačenje simptoma, može u stvari da bude posljedica promjena u svijesti, koje opet uzrokuju promjene na hologramu tijela.

Slično tome, nove i kontraverzne tehnike lječenja kao npr. vizualizacija mogu dosta da pomognu zbog toga što u holografskom domenu, realnost slike koju smo zamislili nije ništa manja od realne “realnosti”.

Čak i vizije i doživljaji koje smatramo neprirodnim, postaju objašnjivi uz pomoć holografske paradigme. U svojoj knjizi “Pokloni Nepoznatih Stvari”, biolog Lyall Watson opisuje svoj susret sa indonezijskom ženom – šamanom koja je bila u stanju, izvodeći jedan ritualni ples, da učini da jedna kompletna aleja drveća jednostavno – ispari. Watson dalje kaže da dok su on i ostali posmatrači zapanjeno posmatrali sve ovo, žena je učinila da se drveće ponovo vrati gdje je i prije bilo, onda opet da nestane, pa ponovo se pojavi …i tako nekoliko puta zaredom.

Iako današnja nauka nije u stanju da objasni ovakve događaje, iskustva kao ova postaju mnogo jasnija ako je materijalna realnost samo jedna holografska projekcija.

Možda se mi slažemo oko toga šta je tamo, a šta nije, zato što je ono što nazivamo “koncenzus realnošću” formulisano i ratifikovano na nivou ljudske svijesti na kom su svi naši umovi neprekidno isprepleteni.

Ako je ovo istina, onda je to najznačajnija implikacija holografske paradigme od svih ostalih, jer to znači da iskustva kao ona što ih je Watson imao, nisu svakodnevna samo zato što mi nismo programirali svoju svijest tj. vjerovanja da im mi to dozvolimo. U holografskom univerzumu ne postoje nikakve granice koje nas sprečavaju da promjenimo “tkaninu” realnosti.

Ono što mi percipiramo kao realnost, je samo jedno grubo platno koje čeka na nas, da na njemu naslikamo sliku kakvu želimo. Sve je moguće, od savijanja kašike snagom našeg uma pa do fantastičnih iskustava koje je Kastaneda doživljavao za vrijeme njegove interakcije sa Don Huanom, jer je čarobnjaštvo - naše od rođenja stečeno pravo. Sve ovo nije ni manje ni više čudnije od naše sposobnosti da ostvarujemo realitete kakve želimo, u našim snovima. Mi smo mađioničari, od rođenja.

I zaista, čak i naši najfundamentalniji stavovi o realnost postaju sumnjivi, jer u jednom holografskom univerzumu čak su i događaji koji na prvi pogled nemaju veze jedan s drugim, već unaprijed bili određeni. Sinhronizam ili slučajnosti sa smislom, odjednom postaju jasni, a na sve u realnosti bi trebalo da se gleda kao na jednu metaforu, jer čak i najslučajniji događaji mogu da otkriju neku simetriju u svojoj pozadini.

Da li će nauka prihvatiti Pribram-ovu i Bohm-ovu holografsku teoriju, ili će ona biti osuđena na smrt, ostaje da se vidi. Međutim, ono što se sa sigurnošću može reći, ona je već ostavila jak utisak na način razmišljanja mnogih naučnika. I u slučaju da se dokaže da holografski model ne pruža najbolje objašnjenje za momentalnu komunikaciju, kada dvije subatomske čestice međusobno šalju informacije jedna drugoj, u najmanju ruku, kako primjećuje Basil Hiley, profesor fizike sa londonskog Birbeck koledža, “Aspect-ovo otkriće pokazuje da moramo biti spremni da uzmemo u obzir radikalno nove poglede na realnost”.

© Sva prava pridržana; Boris Potapov
Grombol

O holografskom svemiru, iz pera drugog autora.
http://forum.burek.com/index.php/board,31/topic,293636.214.html