U onim u kojima postoji veronauka kao predmet a gde su učenici hrišćani.


Ja nisam govorio o tome da li je Tito zatro Srbe ili ne, već da se i pre njega u Kraljevini Srbiji i Jugoslaviji učilo isto kao i danas o srpskoj naciji. Znači nije on promenio istoriju starog veka.


Što ne znači da su te knjige tačne, a i iz njih se nije učilo u školama u XIX veku.

Стварно су јадни ови Деретићи, Луковићке и остали новоромантичари. Докази, бато. Докази. Којигод -веродостојни историјски докази. Захебите та јефтина наклапања.

evo još malo nekih škrabarija tih "novoromatičara"



Istorijske zablude toliko su ukorenjene u naše poimanje istorije da je svaki pokušaj da se naša istorijska svest oslobodi mitomanije i fatalističke vezanosti za jednom usvojene i prihvaćene zablude više nego dragocen. Upravo je to i jedna od glavnih težnji Čedomira Antića u knjizi "Istorija i zabluda" (Evoluta - Beograd, 2005. godine) da pokaže kako u istorijskom tkivu deluju uvrežene zablude i predrasude i koliko one čine deo našeg istorijskog iskustva.
U poslednjoj deceniji dvadesetog veka iskusili smo svu tragičnost spoja istorijskih zabluda i politike. O tome svedoči ova knjiga, u kojoj je Čedomir Antić izneo i ponekad gorku spoznaju o veličini, ali i padu istorije i njenom tragičnom svođenju na derivat politike. To je, inače, najopasnija pozicija u koju istorija može da dođe i koje je autor i te kako svestan, o čemu ubedljivo govori na stranicama ove knjige. Kako, onda, otrgnuti istoriju iz tog kobnog zagrljaja političke instrumentalizacije i zabluda? Kroz veoma zanimljivo i lepo napisane priče o najpoznatijim i najtvrdokornijim zabludama u istoriji Čedomir Antić je demonstrirao i svojevrsni pogled na istoriju, nastojeći da pokaže da je izuzetno težak i izazovan put od ukorenjenih i nepomirivih zabluda do istorijske svesti, koja ne počiva na mitovima i predrasudama već na racionalnom i ozbiljnom sagledavanju istorijskih shvatanja.
Objavljujemo deo Antićeve priče o zlatnim kašikama i viljuškama. M. Vučinić

Viljuške stigle tek u 16. veku


Događaj vezan za priču o zlatnim viljuškama i kašikama navodno se odnosi na značajan istorijski susret između cara Svetog rimskog carstva, Fridriha I Barbarose i velikog župana Stefana Nemanje u Nišu u XII veku (1189). Tada se car predvodeći Treći krstaški rat na putu ka Carigradu sastao sa srpskim vladarem, što predstavlja i prvi veliki izlazak srednjovekovne Srbije na pozornicu međunarodne politike. O pojedinostima sastanka u Nišu danas znamo malo, da je bio raskošan, ne treba sumnjati, ali ne u meri u kojoj bismo danas, uzimajući u obzir prilike u Srbiji četrnaestog veka, mogli da zamislimo. Još u vreme unuka Stefana Nemanje, Uroša I, vizantijski posetioci pamtili su skromnost, jednostavnost i čak primitivnost srpskog dvora, nedostatak ceremonije i zgražavali se nad činjenicom da su članice vladarske porodice prele. Ipak, u popularnoj uspomeni nastaloj verovatno tokom XX veka ostala je predstava prema kojoj je Stefan Nemanja navodno prilikom zajedničke večere jeo sa mnogo pristojnosti potpomažući se zlatnim escajgom, dok je nemački car navodno jeo halapljivo i razume se rukama.
Autentičnost ove priče prilično je sumnjiva, i to ne samo zbog nedostatka izvora i skromnosti savremenog srpskog dvora, već i zato što je motiv sa zlatnim kašikama i viljuškama autentično prenesen u Srbiju iz drugih balkanskih zemalja, pre svega Grčke i Bugarske. Kada je početkom vladavine nacista u Nemačkoj zbog navodne paljevine Rajhstaga suđeno Georgi Dimitrovu, budućeg šefa Kominterne i bugarskog predsednika, jedan od svedoka optužbe, sam Herman Gering, nazvao je običnim varvarinom. Dimitrov mu je na to spremno odgovorio kako zaista nema ni najmanje prava da mu se tako obraća pošto su njegovi vladari jeli golim rukama dok su bugarski carevi koristili zlatne viljuške. Ono što međutim ni Dimitrov, ni Gering, ni mnogobrojne srpske patriote iz devedesetih godina XX veka nisu znali jeste da su viljuške, kakve su sami poznavali, donesene u Evropu tek u XVI veku, i to u elizabetansku Englesku.
(Iz knjige Čedomira Antića
"Istorija i zabluda")



Radojica uvodničarski reče još par reči, da su Srbi pre Hrista, da nema grada u Evropi koji nema srpske korene, i da je tu i gospodin iz Minhena koji je predsednik Serbone tamo. Pa onda još reče da je knjiga plod savetovanja u SANU-u, 14 referata, nisu mogli sve dovesti, da je lično on, sa autobusom Valjevaca iš’o u Akademiju da se podrži nova istorijska škola. Jedan iz publike ga prekide pitanjem, ‘Oće li doći Deretić, Radojica se opet izvini, rek’o da ne može doći, nastavi da su oni krenuli u borbu da promovišu novu srpsku istorijsku školu, ne samo tu školu nego i Srbistiku koja bi obuhvatala arheologiju, istoriju, srpski jezik i književnost pre Hrista, zatim srpsku geografiju, jer nema u Evropi grada koji nema srpske korene, nema države koja nema srpske toponime, čak u severnoj Africi, u Aziji, do Sibira. Tu je i srpska umetnost, vajarski radovi, zatim geografija, to rek’o, umetnost, vera, religija, jer osnovni koreni hrišćanstva su nastali u srpskom narodu, gde je srpski živalj, tu je pravo hrišćanstvo, katolici nemaju veze sa hrišćanstvom, to još od prvog veka, neće više zamara, cilj je da se povrati srpski duh, jer mi imamo najdužu istorijsku tradiciju, od IV veka, do Nemanjića, imali 42 vladara, to niko nije učio, to skrivano, ima vremena, naučimo...

Domaćin Radojica preuze slovo, ima da kaže o naučnom skupu u SANU-u, akademik Krestić bio, ali se krio, bio na balkonu. I opet poteže one svoje ‘artije, Mi treba da kažemo, Mi smo ti Iliri, a Albanci su gologuzija koja je došla sa Kavkaza... Ali da ne oduzima vreme, dade reč ministru Jarčeviću, ovaj odma’ pređe na temu i stvar, širenja Slovena prema jugu i zapadu nije bilo, g. Radojica ima mapu, neka je kopira, svi ćete videti da su severna i istočna Nemačka, u III veku pre nove ere, naseljene Slovenima, to su plemena, Glamočani, Lužičani, Žutići, u Nemačkoj su bile dve srpske kneževine, i potukle su Karla Velikog, 50.000 mrtvih Nemaca i Francuza, veruje se da je naša pesma Kosovski boj samo prepev te velike bitke iz VIII veka. Diplomata Jarčević imaše još vesti i istina, još je na Sorboni dokazano da su osnovne grčke reči potekle iz srpskog jezika, i onda je rek’o, ko što reče, ono što niko ne zna, Savo Tekelija je napis’o da su svi Rumuni Srbi, da su u njegovo vreme govorili srpski sa mnogo latinskih tuđica. Onda je prešao na svoju temu, da svi falsifikati istorije počivaju na spisima cara Porfirogenita, koji je napisao da su se Sloveni doselili na Balkan u VI i VII veku. To nije tačno, to je nepouzdano, postoje spisi koji kažu da su Sloveni zauzeli Peloponez 587. godine, da su ga zauzeli i vladali 218 godina, Englezi imaju mapu iz 814. Srbi se prostiru do Trsta, analizom baskijskog jezika dokazano da on ima 40 posto srpskih reči, da srpskog ima u jeziku Velšana, 35 posto srpskih reči je iz sanskrita, treba samo uzeti enciklopediju i videti da se engleski jezik koristi od XVI veka, francuski od XI, kojim je jezikom govorila Evropa pre stvaranja tih jezika, zna se.

što se Etruraca tiče, da kaže, majka Napoleona, kad je uhvaćena kao jedna od vođa ustanka na Korzici, rekla je, Mi nismo Italijani, iako smo došli iz Italije, mi nismo ni Francuzi, mi smo Etrurci, a pošto je naučnik u Americi, prof. Vukčević, dokazao da su Etrurci Srbi, znači da je Napoleon bio Srbin.

http://www.vreme.com/cms/view.php?id=541840


Isus je govorio Srpski


Onda Deretic kaze da se on dugo zanimao za aramenski jezik,imao je cak NEKE VIZIJE,i zakljucije da je ARAMEJSKI JEZIK USTVARI SARABEJSKI JEZIK,tj Srpski
,smo je neko skinuo S,i umesto B stavio M,Tako, kaze on, neka prica sta ko hoce i dokazuje sta hoce Hristos je govorio srpskim jezikom,a i on sam je bio ILIR ili Gal,sto ce reci SRBIN

I na kraju profesor Deretic dodaje da je Hristos poreklom iz jedne bogate porodice,da je skolovan u Aleksandriji,da je proveo dosta vremena u dva Indijska manastira pre nego sto jepoceo da propoveda, i da su svi apostoli prvo dosli u srbiju, i u sremskoj mitrovici osnovali crkvu,tako da je Srpska crkva primogena!zasto su dosli bas prvo u Srbiju,po Dereticu,razlog je vise nego jasan,i oni su svi odreda govorili aramejski tj. Sarabejski!Inace,kaze Deretic Hristos nije niznao Jevrejski!

http://forum.krstarica.com/showthread.php?t=197863


Srpske seobe

Srbija pre Hrista

Srbi Prvi doseljenici u Evropu
zadržali su se na Balkanskom poluostrvu, dok su u manjim grupama otišli do Italije pa čak i do Spanije, 3000 godina pre Hrista. Prvo srpsko doseljavanje na Balkan dogodilo se oko tri do četiri hiljade godina pre Hrista. Šafarik tvrdi da se ni za jedan evropski narod osim Srba, ne može dokazati poreklo iz Indije, a za Srbe za to postoji istorija. Čak su i u baskijskom rečniku nađene reči srpskog naziva: gora i gori (ono što gori), kao i mnoge druge. Nađen je čak podatak da u jeziku Baska ima 30-40% reči srpskog značenja. Miloš Milojević, u delu gde piše o životu Srba u Francuskoj i Danskoj, gde i danas postoje geografski toponimi srpskog značenja, navodi da je tokom velikih progona Srba stradalo 30 do 60 miliona Srba u Evropi.

On takođe navodi srpska boravišta u Holandiji i Belgiji i da se je Amsterdam nekada zvao Slavengrad.

Drugi ogranak Srba
iz Indije krenuo je prema Kaspijskom moru i planinama Kavkaza, gde su osnovali domovinu 2.560 godina pre Hrista i nazvali je Serbanija. Tu su se zadržali nekoliko vekova, sve dok ih odatle nisu potisli novi osvajači

Treći srpski ogranak
usmerio se pored kitajskog carstva (Kine), u pravcu severa i nastanili su se u Sibiriji, gde su osnovali državu Sirbidija ili Sirbija 3.200 godina pre Hrista. Od te reči Sirbija postala je današnja reč Sibirija.

Šest stotina godina posle trojanskog rata, Srbi su potpuno naseljavali Balkan i u to doba makedonski car Aleksandar Veliki svojom poveljom dao im je zemlje od Jadranskog do Baltičkog mora za njihovu hrabrost i vernost. Navodi se da su i Aleksandar Veliki i njegov otac Filip takođe Srbi, pošto u to doba nisu još postojali Sloveni.


Drasko Scekic u svojoj knjizi „Sorabi - istina o srpstvu od iskone” iznosi da su Srbi na našim danasnjim prostorima živeli vise od 7500 godina. On takođe tvrdi da su Srbi zvanicno poceli da broje godine od 5508 godine pre Hrista, prema cemu se navodi da je despot Stefan Djuradj Brankovic poginuo 6935 godine i da je knez Lazar poginuo na Kosovu 6893 godine. Prema tome, autor ovoga teksta piše ovo godine 7511-e u Kanadi. Scekic takođe navodi da su Mesopotamci poceli brojati godine 3200 a Egipcani 3000 godina pre Hrista, Rimljani od 743 (godina stvaranja Rima) godine pre n.e, Grci od 776 godine pre nove ere, od prvih olimpijskih igara, prema tome Srbi su poceli meriti vreme davno pre svih. Prema tom srpskom kalendaru Car Dusan je proklamovao svoj Zakonik na praznik Vaznesenja, 21 Maja 6857 godine. Dusanov Zakonik ima gotovo svetovni karakter, bazira na hiljadugodisnjim tradicijama srpskog naroda, koje se nalaze u Vedama, a one nose pecat neprolazne mudrosti izvan vremena i prostora. Svi danasnji slovenski narodi bili su ujedinjeni pod imenom Srbi, govorili su zajednickim jezikom, iz koga se kasnije razvilo 12 razlicitih govora. Scekic takođe prikazuje, kad je reč o prakolevci srpstva, Indiji, da je tamo nastala prva Srbija, pod imenom Sarbarska. Odatle su oko 4500 godina pre Hrista zapocele prve seobe i to u tri pravca: prva u pravcu rajske zemlje Mesopotamije, druga ka srednjoj Aziji, a treca ka severnoj Aziji, danasnjoj Rusiji, gde je stvorena plemenska država nazvana Sirbidija, Sirbirija ili Sirbija - Sibir. Ovo je u saglasnosti i sa drugim autorima koji će dalje biti prikazani.

Ako je navedena bibliografija,zar to nije dokaz???

Не. То је само списак коришћених аутора који су најчешће преслободни у тумачењу филогенезе. То би било као када бих написао књигу и за изворе навео Милића од Мачве или Миљу Вујановић Регулус.

Deretić:
"Srbi su osnovali mnoge gradove po Francuskoj i Britaniji, Vizigoti, Goti su srpsko pleme G E T I, Vandali su srpsko pleme takodje ..."

http://video.google.com/videoplay?docid=-5550855846808911222&hl=en

Pretezno, srpski udzbenici opisuju srpsku istoriju od sestoga veka, od vremena doseljavanja iz pribaltickih zemalja na Balkan, kao da nas pre toga nije ni bilo. A gde su nam onda ziveli pradedovi? Nisu valjda vanzemaljci? Tim doseljavanjem na Balkan Srbi su vec imali usavrsen jezik, izgradjen drustveni poredak, razvijen smisao za drzavu, sa obicajima i kulturnim temeljima. Imali su i dva, tri carstva. Pa gde nam je onda kolevka?

Razlozi za prednje leze, pre svega, u prihvatanju nordijsko istoriografske i germanske Berlinsko-Becke skole, koja je namerno iskrivila nasu istoriju, cime nam je ucinjen falsifikat po kome Srbi nisu autohtoni narod u Podunavlju i na Balkanu od svoga najranijeg pocetka. Time su nam oduzeli proslost i brojne generacije zaveli, a sve u nameri potpunog iskorenjivanja Srba. Za nas je jedino merodavna Autohtonisticka Skola prema kojoj u novije vreme imamo dva pravca, prvi "Indijski", po kome se poreklo Srba izvodi iz Indije i drugi "Podunavski", po kome su Srbi nastanjivali Podunavlje "od pocetka", odakle su se raseljavali po Evropi, Maloj Aziji pa cak stigli i do Indije. Zacetnik podunavskog pravca je hronicar XII veka Nestor Casni Kijevski, a njegovi veliki pobornici su nasi velikani: Olga Lukovic-Pjanovic, Jovan Deretic, Ranka Kuic, Milos Milojevic, Sima Lukin-Lazic, Laza Kostic, Pavel Safarik, Ilija Zivancevic, Svetislav Bilbija, Milan Budimir, Dragoslav Srejovic i mnogi drugi, sa nepobitnim dokazima nadjenim u Lepenskom Viru. Tu su i mnogi strani autori: Siprijan Rober, Emil Birnuf, Adolf Pikte, Ami Bue, Lorenc Surovjecki, Fransis-Maria Apendini i brojni drugi.

O zastarelom ucenju po kome su Srbi doselili na Balkan u sedmom veku nove ere ovde nece biti detaljnog prikaza, posto svi dokazi idu u prilog tvrdnji da je to bilo poslednje srpsko doseljavanje i to u postojbinu svojih predaka. To su samo posledice germanske istorijske skole, teorije koja nam je nametnuta. Ili, jos znacajnija je tvrdnja Jovana Deretica da se Srbi nisu ni doselili iz Zakarpatja, oni su u Podunavlju oduvek ziveli. A Poljak Kazimir Sulc dodaje da su Sloveni (citaj Srbi) nastanjivali Podunavlje od najstarijih vremena, kao Iliro-Tracani. Tokom rimske vladavine Srbi sa severa su dosli da pomognu svojim sunarodnicima, starosedeocima, tu ostali i ocuvali sve svoje obicaje i jezik.

Autohtonisticku skolu prihvatili su vec ruski i poljski istoricari, medju kojima su se istakli Adam Mickijecic i Surovjecki sa Pavelom Safarikom, koga smatramo svojim posto je bio professor u Novom Sadu. Svi oni potvrdjuju da su slovenski jezici zauzimali centralno mesto u grupi indo-evropske grupe jezika, a Sloveni oduvek zive na svojim teritorijama, odakle su vrsili uticaj i na istok i na zapad. Nažalost, svetska je tragedija u cinjenici da zapadni istoricari prilikom brojnih otkrica nisu uzimali u obzir slovensko (odnosno srpsko) pismo, kojim bi mnoge "nejasnoce" i "misterije" bile lako resive. Najprostiji primer je ime vladara u Egiptu po imenu Arsa (cirilicno pisano APCA) ili most (MOCT), sto su za Zapadnjake bile ne resive zagonetke.



Putujuci vremenski unazad stizemo do Indije, odakle nas putevi vode preko prostranstava Azije, pa preko ruskih nizija i na zapad sve do Spanije i Engleske. Srpskom istorijom bavili su se nemacki istoricar Leopold Ranke i Ceh Jirecek, madjarski grof Bendzamin Kalaj, Slavisti Jan Kolar i Pavel Safarik i mnogi drugi. Postoje spisi grcko-rimskih pisaca Herodota i Plinija, pa cak i kineskih i turskih, a takodje i Hrvata Franje Rackog, kao i srpskih istoricara Jovana Rajica, Stojana Novakovica, Sime Lukin-Lazica i mnogih drugih.

Srpska herojstva tokom vekova istakla su nas u prve redove svetske istorije i davala nam pravo gradjanstva medju uglednim vojnickim nacijama. Srpska ljubav prema otadzbini, odanost prema slobodi i srpska herojsko-pesnicka poezija privlacili su paznju svetskih duhova od Napoleona do Getea, od Bajrona do Viktora Igoa. Cak i hladni Englezi gledali su u Srbima i Crnogorcima heroje dostojne Spartanaca. A Srbe, novije istorije, inspirisali su mitovi njihove carske proslosti Nemanjica i Kosovska tragedija. Susedi koji su nas oduvek mrzeli cinili su to pretezno iz zavisti stremeci za nasim istrebljenjem.

U uvodnom delu rada "Doseljavanje Srba na Balkan i prva drzava" neimenovani autor iznosi sledece: "Naucnici smatraju da su zemlje zapadne i srednje Evrope naseljene od pleistocena (diluvij, ledeno doba), a da se na Balkanskom poluostrvu covek pojavljuje u periodu poslednje glacijacije (pre 40, 000 godina). Na osnovu nalaza u pecinama pod Jerininim brdom u selu Gradac i u Risovaci na Vencacu izgradjene su slike tadasnjeg ljudskog zivota. Oko 25, 000 godina pre nove ere covek napusta pecine, cime se zavrsava prvo poglavlje istorije ljudske zajednice na teritoriji Srbije. Arheoloska nalazista u Djerdapu potvrdila su da se tamo razvila jedna od najslozenijih kultura praistorije, nazvana kultura Lepenskog Vira (7000-5500 godina pre n. e. ). I na internetu se nalaze podaci o figurinama u Lepenskom Viru iz sedmog milenijuma stare ere, a ispitivanja radioaktivnim ugljenikom potvrdjuju starost nadjenih artikala na oko 8580 godina, odnosno preko 6500 godina pre Hrista. Ima i podatak da je kolevka Evrope u Rajkovoj Pecini, na Rudnoj Glavi kod Mjdanpeka uz Baljetinsku reku. Najstariji ljudi ove kuture ziveli su u naseljima, u zajednici od dve do cetiri bioloske porodice. Neolitska kultura na prostorima severno i juzno od Save i Dunava razvila se od 5300 do 3200 godina pre n. e. , a najznacajnija nalazista su Starcevo i Vinca".

Srpski istoricar Jovan Rajic u "Istoriji Srba" (1794), iz starih izvora, izvodi poreklo Srba od Hunskih Sabira. Drugi izvori to izvode iz Srbata - Sarmata, a takodje i od reke Serbice (izmedju Eufrata i Tigra, Mesopotamija, danasnji Iraq). Neki autori ime Srba izvode iz reci Sobranie (zbor, sabor) i slicno, a neki ga prostorno vezuju za Sibiriju, jednu od nasih prapostojbina. Ceski istoricar Pavel Safarik vezuje srpsko ime za reci Sjarbin, Serb, Serbin, Sibrin, sto su sve oblici znacenja roda, naroda, a sto ima isto znacenje sa latinskom reci "gens" i "natio" ili indijskom reci Serim, sto znaci narod iste krvi. Neda Marinovic u opisu najstarijeg naroda na Balkanu iznosi da Srbin, u starodavnom indijskom jeziku, sanskritu, iz koga su potekli svi indo-evropski jezici, medju kojima i srpski, oznacava slobodnog coveka, junaka, koji se vecito bori za sopstveni opstanak.

Prema ruskom istoricaru Veltmanu u delu "Atila i Rusi" ime Srbin od starine odnosilo se na vojnicki, ratnicki stalez u Rusiji, a rec Srb znacilo je vojnik, hrabar covek i navodno od Srba su postali Kozaci. I dan danas oko reke Volge rec Serbo oznacava porodicu, rod, svojtu, a kod Belorusa rec Sabr ili Sjarb znaci silu, mnozinu velikog naroda iste krvi i jezika. Kod Velikorusa rec Serbi znaci zdrav, junacan, silan soj ljudi. Kod Luzickih Srba rec Sorab ima znacenje coveka najrazboritijeg, najlepseg, najodabranijeg u tom rodu. Kod Ukrajinaca rec Sirbin znaci gospodovati. U srpskom narodu od davnina postoji pohvala pokojnika, za koga se smatralo da je bio dobar sa visokim odlicjima, koja kaze "Bas je pravi Srbin bio i srpski ziveo".

A u Crnoj Gori hrabrog junaka su hvalili sa "Srb od Kosova". I u turskom jeziku reci Sirb i Serb imaju znacenje naroda jednog kolena, hrabrog, ubojitog i nepokornog. Kod starih Persijanaca rec Sarb znaci glava, staresinstvo. Kod Arabljana, Haldejaca i Jevreja rec Srb znaci slobodan covek, junak, nepokoran. I u starom sanskritskom jeziku rec Serbh znaci ne dati se nikome, a koren te reci znaci seme, koleno i rod. Safarik i Kolar su citirali, takodje, da rec Srbi oznacava rodjake, svojtu. Nepoznatom coveku Srbin ce reci: "Kako se Ti ono zvase Rodjace".

Za Srbe se ponegde vezuje ime Vlah, sto su Turci usvojili od Hrvata. To ime pripadalo je Keltima sa kojima su Srbi dosli u dodir 400 godina pre n. e. Kasnije se Vlah zvao ratar ili pastir. Kada su Turci okupirali srpsku drzavu Srbi su se povlacili u planinske predele i pretezno se bavili zemljoradnjom i stocarstvom, pa su im po tom osnovu Turci dali ime Vlasi, mada ta rec oznacava zanimanje a ne narod. Danas se Vlasima naziva narod koji zivi u Rumuniji. Stari istoricari Srbima daju ime Rac, a to potice od znacenja coveka iz Raske, postojbine Srba po doseljavanju na Balkan. Ime Srb i Sorab vodi takodje poreklo iz samog srpskog jezika, gde ima znacenje ogromnosti i sile naroda jedne krvi. Prema tome, veruje se da su Srbi u vreme usvajanja svoga imena posedovali ove osobine. U "Istoriji naroda srednje Azije" Joachim je zabelezio reci kineskog pogranicnog guvernera Hju Ju, 160 godina pre n. e, : "Srbi su nas napadali 30 puta od proleca do jeseni".

Takodje, kineski drzavnik Caj Jun kaze: "Od kako su pobegli Yuni (Huni) osilise se Srbi i zavladase zemljama njihovim, ima ih sto hiljada vojnika i prosveceni su, plemena su im silnija i mnogobrojnija i mi ne mozemo da im se odupremo". Istrazivanja su potvrdila da cak i na Tibetu i dan danas postoje nazivi koji su cisto srpski, kao: cedo, jarak, sila, cica, rudnik, gora, luc, kao i imena: Bozan, Milovan, Srbica i druga, Milos Milojevic ih je zapisao 710. Nemac Ekerman tvrdi da ime Srbin oznacava narod, a Henrih Leo da to ime dolazi od sanskritskog imana Sarb ili Srp, sto oznacava narod koji se cesto seli.



Istaknuti Slavista, Francuz Siprijan Rober iznosi da ime Srbin obelezava celu jednu rasu naroda i da su to Iliri, najstariji Sloveni. Jakov Grim je u predgovoru "Maloj gramatici Vuka Karadzica" napisao.. "da nema slavnijeg imena koje bi se moglo upotrebiti za sve Jugo-Slovene i da ni jedno drugo pleme nema takvu istoriju koja bi se mogla uporediti sa srpskom".

Po Herodotu svi Tracani, Skiti, Vendi, Tribali i Iliri su Srbi. Inace rec Tracani, nastala je u grckom pogresno zbog ne mogucnosti izgovora suglasnika, sto se odnosi na Rasane.

Aleksandar Veliki poklonio je srpskim plemenima mnogo zemlje u Srednjoj Evropi u znak zahvalnosti za ratne zasluge nazivajuci te nove zemljoposednike Panovi (gospodari). Smatrao ih je velikomocnim i najcuvenijim narodom, koga je nazvao Slavan. Na samrti je izrazio zelju da svi narodi od Jadranskog do Hladnog mora zive po zakonima "Slavnih". Tako je, kazu, odlucio umiruci pobednik u belom gradu Aleksandriji. Dr Deretic navodi da je iza Aleksandra Velikog ostalo zapisano da je neki veliki vojskovodja, pre njega, preduzeo pohod sa Helmskog (Balkanskog) poluostrva iz Srbije na istok sve do Indije. A bilo je to nesto preko 2000 godina pre Hrista, a taj veliki vojskovodja bio je Nino Belov, koji se u "Svetom pismu" spominje kao Nebrod. Cilj mu je bio Indija. Krenuli su iz danasnjeg Nisa, presli Malu Aziju i stigli do Indije.

U starim zapisima zabelezeno je da je to prvi prodor Arijevaca, a ime su dobili po bogu Aronu sa danasnjih predela Kosmeta. Skorasnja otkrica potvrdila su da su Sloveni (Srbi) kao Arijevci okupirali iranske visoravni i oblasti Inda i Ganga. Njihovi obicaji ostali su ocuvani u Vedama. Prema tome, Sloveni su se dokazali kao nosioci Arijanizma, dok sami Indusi smatraju da su im Vede podarili bogovi. Nina Belova nazivali su i bogom Bak. On nije bio samo osvajac, vec i graditelj, a svoju ljubav prema graditeljstvu preneo je i na svoju zenu Semiramu, koja je bila ocarana gradnjom Vavilona i naredila je da se taj grad dovrsi po njenim zamislima, kojom prilikom je sagradjen most dug 900 m za ulaz do centralne kule na cijem vrhu je sagradjena opservatorija.

Posle Nina Belova novi vojskovodja Serbo Makeridov, po uzoru na Nina, izveo je drugi pohod Arijevaca na istok, a on se u svetom pismu spominje kao Asur i neki ga otuda smatraju osnivacem Asirskog carstva. Prema prednjemu, Aleksandar Veliki je bio treci osvajac dalekih svetova i isao je "utabanim stazama" tek 335-332 godina pre Hrista. Aleksandar nalazi Srbe izmedju reka Inda i Dzelama, koji su tu ostali od Nina Belova ziveli u dva grada, od kojih se jedan zvao Serbija. Aleksandar taj grad dogradjuje i ulepsava i naziva ga Aleksandrija Serbijska.

Nemac Jirgen Spanut, istrazujuci nemacku istoriju, otkriva srpska groblja na tlu Spanije, Portugalije i Bretanije od 3000 godina pre Hrista. On takodje u pecini kod mesta Mas-d' Azil u Francuskoj otkriva belutke, koji predstavljaju prve pocetke stvaranja pisma, pocev od ledenog pa do ranoistorijskog perioda. A u mestu Glozel otkrio je kamenje na kome je nasao iklesane jelene, medvede i zivotinje koje mogu biti panteri ili divlji konji, sa oznakama koje pripisuje "filistinskom' ili "sinajskom" pismu. Ove iskopine procenjene su na devet do deset milenijuma starosti pre Hrista. Francuski arheolog Morle nazvao je to pismo "azbuka Glozel", a Jirgen Spanut navodi: "Oni koji su izmislili ovo pismo su postavili kamen emeljac nase civilizacije". On misli da se radi o Filistincima, a po uporedbi sa nasom cirilicom proizlazi da se radi o Srbima. Platon smatra da je isto kraljevstvo vladalo Sredozemljem i Egiptom i preko Tirenskog mora do Gibraltara. Na sve to Ilija Zivancevic napisao je da je Slovenstvo bilo rastureno od Vladivostoka do Jadrana, kao kicma covecanstva.
Najstariji haldejski, asirski i misirski rukopisi i kameni spomenici ljudske civilizacije stari su oko sedam hiljada godina. Po njima najmanje toliko je stara i srpska istorija. U tim spomenicima spominje se ime Srbin, ali ne i Sloven. I "Kineski dvorski dnevnik", koji je neprekidno pisan dve hiljade godina pre Hrista, sadrzi podatke da su tada Srbi ziveli u azijskoj Sarmatiji i u zemljama iza Dona. Tada je srpski narod ziveo na prostorima od Sibirije do italijanske Venecije. Francuz Rober Siprijan razvio je teoriju o poreklu svih Slovena od Iliro-Srba, tj od Podunavskih balkanskih Srba, koji su se prostirali od Baltickog i Crnog mora do Kavkaza i Kaspijskog jezera. Srbe Donjeg Dunava on naziva Proto-Srbi ili Prvobitni Srbi i za Proto-Srbe tvrdi da su tu od pre Mojsija.
A za kasniji dolazak Srba na Balkan Siprijan kaze da su oni samo dosli sabraci u pomoc u borbama protiv Rimljana. Nije cudo da su od tada neki narodi modifikovali jezik pa cak i davali sebi druga imena, zbog ogromnih razdaljina i otezanog komuniciranja. Imena Ceha, Hrvata i Rusa pominju se prvi put u pisanim spomenicima od sestog veka n. e, nekoliko hiljada godina posle Srba.
O tome Safarik pise: "Nikada do sestoga veka nije pomenuto ime Ceh, Leh ili Sloven, a i o Poljacima i Rusima pisana istorija govori tek u devetom veku". Prema zapisima Jornanda i Prokopija, Vendi i Srbi su dva imena jednog istog narodnog stabla. Luzicki Srbi za sebe kazu da su oni iz balkanske Srbije, sto potvrdjuju nemacki istoricari Setgen (Schottgen) i Krajsih (Kreysig), uzimajuci za osnov ista imena ljudi, reka, planina i drugih geografskih pojmova. Poljaci su u novijim istrazivanjima utvrdili prisustvo Slovena (Srba) na baltickoj obali od pre 2000 godina pre Hrista. To su bili Protosloveni (Protosrbi), ciji su potomci danasnji Luzicki Srbi. Olga Lukovic-Pjanovic kaze da su Bosna i Slavonija bile srpske i zvale se "Bela Srbija", a prostirala se sve do nemackih granica.
Rober Siprijan zakljucuje da su Srbi najstariji stablo slovenske rase i da su ih na Zapadu nazivali Vendi, kao i da su zitelji Sarmatije autohtoni Srbi. Po Iliji Zivancevicu Dusanov Zakonik predstavlja samo kontinuitet tradicionalnog vendskog porekla, a Valter Vist (Walter Wust) pise da je sanskritski jezik nastao iz vendskog, ali mu ne moze odrediti vreme. On tvrdi da je u Indiju dosao sa severozapada, a po svim uporedjivanjima jedina je mogucnost da je to bio srpski jezik.
To je u saglasnosti i sa Ilijom Zivancevicem, koji kaze:"Sloveni su ostalim narodina dali rec" i on za vreme nastanka sanskritskog jezika odredjuje 4500 godina pre Hrista, dok Emil Burnuf (Emil Burnouff) nalazi da je to bilo daleko pre, cak u doba "mracne praistorije". On nije usamljen u tvrdnji da su grcki i latinski jezici nastali iz pelazgijskog jezika. A za narod Pelazge kaze da su ziveli u Sredozemlju i po Alpima. Pelazge su mnogi proslovekovni autori identifikovali sa starovekovnim Srbima. Jedan ogranak Srba, koji je iz Sarbarske, preko Male azije, stigao na Balkan 3000 godina pre Hrista, naselio je Staru Rasku (Trakiju), a jedan deo istih morskim putem spustio se do Krita u tri talasa 1800, 1500 i 1400 godina pre Hrista, pobedili su Kricane ali su se sa njima izmesali i pretopili u novi narod - Grke ili Jeline. Podaci govore da ni imena grada Atine i istoimene boginje nisu grcka. Ima zapisa koji tvrde da su i Akropolis sagradili Srbi. Sami Grci za sebe veruju da su oni narod zvani Pelazgi i da su govorili "varvarskim", a nalazi ukazuju da su to Srbi. Olga Lukovic-Pjanovic za Grke kaze da su oni ostatak hordi asirskih i Ramsesovih trupa, koje su se pomesale sa srpskim plemenima, a takav stav zastupa i sam Herodot. Na Kritu se zadrzalo jedno pleme Borusi, koje se nije mesalo sa Kricanima. Kada su se i oni uputili na sever zaposeli su obalu Baltika i odrzali svoj jezik sve do pre 200 godina, od kada su ih Nemci germanizovali u Pruse. A Srbi sa Peloponeza naselili su oblasti iznad Save i Dunava stvorivsi prvu Panonsku Srbiju. I o samoj Troji zapisi Mihaila Lomonosova i Mavra Orbinija, kao i pevanje Ivana Gundulica, idu u prilog umesanosti Srba. Padom Troje Srbi su u drugom talasu 1860 godina pre Hrista opet dosli na Balkan i prosirilise do Venecije.
Katarina Velika, ruska carica, je luzicko-srpskog porekla, sto su istoricari potvrdili po tituli njenoga oca (bio je princ oblasti Anhatt, Zerbst - Serbiste). Katarinu su u mladosti zvali "Severna Semiramida". Licno je sama za sebe govorila da je slovenske rase i pisala Grimu 1784 da je slovenski jezik bio prvobitni jezik ljudskoga roda, a kako kaze nas narod "Carska se ne porice".
Nikola Frere, kako navodi Safarik, smatrao je srpski majkom trackog i grckog jezika. Safarik u svom delu "Starozitnosti" pise: "Srbi zive u Evropi od najdavnijih vremena ili od praistorijskog doba, a tako rasprostranjen narod vodi svoje poreklo od najdalje proslosti". On tvrdi da su Srbi nastanjivali gotovo celu Evropu i mnoge delove Azije, pa otuda ona nasa stara izreka "Govori srpski da te ceo svet razume". Za srpski jezik Safarik kaze da je "Tako originalan, cist, gramaticki savrsen, bogat te nije mogao da se oblikuje bez postojanja jednog jedinstvenog prvobitnog i samostalnog naroda", a stari srpski jezik bio je sasvim slican danasnjem, savremenom, sto je retkost u istoriji jezika. A kad je rec o pismu jos niko se nije ni priblizio Vukovom pravilu "Pisi kao sto govoris, citaj kako je napisano".
Sigismund Herbestajn navodi da su Srbi ziveli na celoj obali Jadranskog mora, od Venecije do Konstantinopolja, ukljucujuci tu i srpski Carigrad, pa navodi Miziju, kao balkansku oblast, koju su grci i Rimljani delili na Gornju i Donju Miziju, te dalje Luzicke Srbe i Srbe u danasnjoj Madjarskoj. Rober Siprijan za Dunav kaze da je srpska reka, a Srbe naziva pocetnim narodom i majkom naroda a srpski jezik jezikom - majkom. Nestor Kijevski, Leonik Halkokondilo i Rober Siprijan se slazu i svi nazivaju Podunavski bazen praslovenskom kolevkom Evrope.

Evo ruskog sajta pa pogledajte:
http://www.trinitas.ru/rus/doc/0012/001c/00121700.htm