SRPSKI VLADARI

Pripadnici srpskih nacionalnih vladarskih kuća bili su na vlasti oko trista godina, od 1168. do 1459. godine. Još od najstarijih vremena, prihvatili su vladarsku ideologiju vizantijske orijentacije po kojoj je svetski poredak idealna slika nebeskog. Po analogiji sa nebeskim carem, vizantijski car je božji namesnik na zemlji i otac svih naroda koji se oko njega grupišu kao članovi idealne političke porodice. U skladu sa istom podelom, srpskim vladarima je pripalo velikožupansko, a docnije i kraljevsko dostojanstvo. Zbog toga je uzdizanje Srbije u carevinu, u vreme Stefana Uroša IV Dušana Nemanjića, kasnije doživljavano kao protivprirodan čin, koji je sa sobom kao kaznu morao da donese propast srpske države. Posle raspada Srpskog carstva, potonji vladari su nosili samo titule kneževa i despota.

Od godine 1168. do godine 1371. Srbijom su vladali utemeljitelji njene političke nazavisnosti - Nemanjići.
Od godine 1375. do godine 1427. samodržavna vlast je bila u rukama porodice Lazarevića.
Od godine 1365. do 1395. jednim delom Srbije je vladala porodica Mrnjavčevića.
Godine 1427. državnu vlast u Srbiji su nasledili predstavnici kuće Brankovića, koji su vladali do 1459. godine.
Godine 1459, nepuna tri meseca, Srbijom je vladao Stefan Tomašević iz bosanske dinastije Kotromanića.

 NEMANJIĆI

Porodica je ponela ime po Stefanu Nemanji - rodonačelniku dinastije, prvom srpskom nezavisnom vladaru i prvom srpskom svetitelju. On je bio najmlađi sin raškog velikog župana Zavide. Tokom šeste decenije 12. veka uspeo je da potisne braću Tihomira, Stracimira i Miroslava u periferne delove raške države, a da sam ponese očevu titulu. Nemanjin srednji sin i naslednik Stefan, prvi krunisani srpski kralj, nastavio je očevu unutrašnju politiku ne dozvoljavajući potomcima sporednih grana porodice da se osamostale u svojim posebnim oblastima. Jak privredni razvoj, na prvom mestu procvat rudokopnje i trgovine karakterišu vladavinu Uroša I. Snažna centralizacija državne uprave je osobina i vladavine kralja Stefana Uroša II Milutina. U njegovo vreme se jače ispoljavaju osvajačke težnje ne samo vladara nego i srpke vlastele. Širenje srpske države na račun Vizantijskog carstva najsnažnije dolazi do izražaja u vreme vladavine Stefana Dušana, koji svoja osvajanja kruniše proglašenjem Patrijaršije 1345. godine i carskom krunom 1346. godine. U vreme ovog vladara, proglašenjem Zakonika, izvršena je kodifikacija prava koje se uglavnom oslanjalo na zakone vizantijskog cara Justinijana. Dušanov naslednik car Uroš nije posedovao politički talenat svojih prethodnika. Za vreme njegove vladavine dolazi do otcepljenja velikih oblasti koje je ujedinio car Dušan. To je dovelo do propasti Srpskog carstva i pojave nekoliko snažnih oblasnih gospodara koji su pokušavali da uspostave svoje dinastije.

Vrlo pobožni i duboko odani pravoslavlju, svi vladari iz loze Nemanjića bili su veliki ktitori, i po Srbiji su podigli mnoge veličanstvene manastire i crkve: Studenicu, Đurđeve Stupove, Žiču, Dečane, Gračanicu, Mileševu, Sopoćane... kao i jedini srpski manastir na Svetoj Gori - Hilandar.

MRNJAVČEVIĆI

Srednjovekovna vlasteoska porodica i dinastija Mrnjavčevića je pod tim imenom poznata iz kasnijih izvora, iz 15. i potonjih vekova. Za razliku od istorijskih izvora, usmena narodna tradicija ih često pominje. U predanje su ušli ili kao izrazito negativni, ili kao izrazito pozitivni junaci. Tako su braća Vukašin i Uglješa osudjivani kao pohlepni velikaši i uzurpatori, dok je Vukašinov sin Marko (Kraljević) postao srpski nacionalni heroj.

  LAZAREVIĆI

U vreme poslednjeg vladara iz loze Nemanjića - Uroša Nejakog izdvojilo se nekoliko snažnih oblasnih gospodara: Balšići, Vojnovići-Altomanovići, Dejanovići, Mrnjavčevići, Rastislalići, Hrebeljanovići, koji su pokušavali da uspostave svoje dinastije. Oko 1375. godine među njima se uzdigao knez Lazar Hrebeljanović.

Lazar Hrebeljanović je uspeo da objedini veliki deo teritorija u oblasti sliva Velike Morave. Posredovao je pri pomirenju srpske i grčke crkve koje su bile u raskolu još od proglašenja Srpske patrijaršije. Poginuo je na Kosovu polju 1389. godine, predvodeći srpsku vojsku protiv turskog sultana Murata II.

Lazara je nasledio sin Stefan. Ličnost snažnog talenta i volje Stefan je, iako istovremeno turski i ugarski vazal, uspeo da konsoliduje prilike u zemlji, omogući snažan privredni razvoj i proširi posede u Zeti i na račun bosanske države. Posle bitke kod Angore, od vizantijskog cara je dobio despotsko dostojanstvo, i od tada je srpska država u rangu despotovine.

 BRANKOVIĆI

Kada je 1427. godine Stefan Lazarević umro bez naslednika, nasledio ga je Đurađ Branković na osnovu rodbinskih veza. Cela njegova vladavina obeležena je mukotrpnom borbom protiv Turaka. Zahvaljujući veštoj diplomatiji, korišćenju slabosti svojih suparnika i seniora, Ugara i Turaka, ali pre svega zahvaljujući snažnoj privredi koja mu je donela položaj jednog od najbogatijih vladara jugoistočne Evrope toga vremena, Đurađ je uspeo da za nekoliko decenija produži nezavisni život Srbije. Posle njegove smrti 1456. godine, nasledio ga je sin Lazar. Lazar je pokušao da nastavi očevu politiku, ali ga je u tome sprečila brza smrt 1458. godine. Iza sebe nije ostavio muške potomke.

 KOTROMANIĆI

Loza Kotromanića je vladala Bosnom od sredine 13. veka do 1463. godine.

Kotromanići su se sa srpskom vladarskom kućom vezali krajem 13. veka, ženidbom Stjepana, sina bosanskog bana Tvrtka, sa Jelisavetom, kćerkom srpskog kralja Dragutina. Ban Tvrtko Kotromanić je iskoristio ovu rodbinusku vezu i 1377. godine se krunisao "sugubim" ili dvostrukim vencem za kralja Bosne i Srbije.

Kotromanići su pocetkom druge polovine 16. veka obnovili vezu sa srpskom vladajućom kucom. Tada se bosanski prestolonaslednik Stefan Tomasević oženio Jelenom, kćerkom srpskog despota Lazara.
Kada se Mehmed II našao pod zidinama Smedereva, Kotromanići nisu pružili nikakav otpor, već su poveli pregovore o predaji grada. Pošto je postignut sporazum, dopušteno je Bosancima da napuste grad zajedno sa novoimenovanim despotom i njegovom ženom. Smederevo je napušteno 20.juna 1459. godine, a u grad su ušli Turci. To je bio kraj Srpke despotovine.

   KARAĐORĐEVIĆI

Karađorđevići su poslednja srpska dinastija. Vladari iz ove loze potekli su od narodnog prvaka i vođe Prvog srpskog ustanka iz 1804. godine - Đorđa Petrovića Karađorđa.

  OBRENOVIĆI

Dinastija Obrenovića je vladala Srbijom u dva navrata: prvi put od 1815. do 1842. godine, kada su se na prestolu promenila tri kneza - Miloš, Milan i Mihailo; drugi period je od 1858. do 1903. godine, kada su vladali ponovo Mihailo, potom kralj Milan i na kraju kralj Aleksandar. Vladari iz ove loze potekli su od Miloša, jednog od najistaknutijih vođa u Prvom srpskom ustanku.

S obzirom da koda nas zvanicna istorija Srbije potice od Stefana Nemanje, a da smo pre njega kao ziveli u plemenima slicno severno americkim indijancima i da se vladari pre njega gotovo i ne pominju, to je veliki razlog za sumnju. Ako se jos uzme u obzir da je teritorija Srbije za vreme Nemanje bila najmanja i da nije prelazila Drinu, razlozi da poverujem u Dereticevu teoriju su vise nego ocigledni. Sve vise verujem da nam je ideja o Nemanji kao osnivacu srpske drzave, nametnuta od strane Austrije.

Па да то и јесте поента, нама је историја избрисана односно уништена, што је претек 1878 од тад по тим договорима Србија губи много опширнију историју и увлаче, а да не причамо о времену 41 до 45 и до дана данашњег , како нас неки просрпски историчари уништавају !
А Деретић је шлаг на торту, јер човек има потенцијала, а шта више није он једини заговорник те теорије о завери која је настала од великих сила како би се избрисала историја Срба, а многи Руски, Италијански научници подкрепљују Деретићеве речи. Само што тај човек има мало склоности ка претеривању 

а то су те наводне титуле краљева и царева.

Nas su onda pogrešno učili da su bili prinčevi