Ove tekstove sam našao u arhivama nekih novina. Nažalost nisam našao prvi deo, ali i ovo će poslužiti.

Napomena: Nemojte da vas zbunjuje to što Deretić smatra da se nismo doselili na Balkan, nego da smo se sa Balkana selili u ostatak Sveta. Kad malo bolje razmislite u pravu je kad kaže da smo starosedeoci Balkana, jer smo prvi narod na njemu, a sa Balkanskog pol. smo kretali u uspostavljanja svetskih carevina.

Traganje za korenima Srba (2)

Sloveni - starosedeoci Balkana

Prema istraživanju dr Jovana I. Deretića, Sloveni se nisu doselili na naše poluostrvo već su se, naprotiv, sa ovih područja selili na sve strane sveta

Sloveni na ovim područjima žive od pamtiveka. Balkan, odnosno srednje Podunavlje, njihova je kolevka, centar evropske, pa i svetske civilizacije. Oni se nisu ovamo doselili već je proces tekao obrnuto. Iz ovih krajeva Sloveni su se selili na sve strane sveta, najviše na istok.

Ovo je teorija koju zastupa dr Jovan I. Deretić, osnivač Srpske istorijske škole i jedan od onih istraživača koji pokušavaju da opovrgnu dosadašnju ustaljenu teoriju da su Sloveni na ova područja stigli u ßî odnosno ßîî veku posle Hrista.

Jovan Deretić je gotovo tri decenije utrošio dok nije došao do ovih zaključaka. Literaturu na koju se poziva, a koja broji 191 delo, nalazio je u bibliotekama širom sveta i kada je zaokružio celinu, sve je to pretočio u knjigu pod nazivom "Serbi-narod i rasa", sa podnaslovom "Nova vulgata".

- Žrtva smo nordijske škole koja nam je nametnuta, a koju smo, nažalost, prihvatili - kaže dr Deretić. - To je ona teorija da su Sloveni ovamo stigli u VII veku. A, evo, da počnemo sa ovim primerom da nije bilo tako. Kada su Rimljani prvi put prešli Jadransko more i krenuli u osvajačke pohode, a bilo je to u drugom veku pre Hrista, naišli su na Ilire, a kasnije i na Tračane, narode koji su naseljavali te oblasti. Iliri su zapravo bili Veneti, Vindi - srpski narod što je Herodot i zapisao, a Rimljani su im dali novi naziv prema vladaru koji se zvao Ilirija, ili Ilija, i koji je gospodario područjima današnje Hercegovine i dela Crne Gore. Pokoravajući i ostale manje okolne narode, Rimljani su shvatili da ti narodi imaju sve odlike Ilira i da je reč o velikoj skupini istog naroda sa različitim imenima koja živi od Alpa do Crnog mora. Na pomen srpskog imena nailazilo se često, a primera radi, ostalo je zabeleženo da je na ostrvu Rabu postojao grad koji je u vreme rimskih osvajanja imao ime Sarba.

Potvrda o promeni imena

Da su narodi sami menjali svoj naziv ili su to činili drugi, što ide u prilog teoriji dr Deretića, nalazimo potvrdu i u knjizi "Praistorijska arheologija" uvaženog i u svetu priznatog arheologa Branka Gavele. U delu u kojem govori o dolasku Liđana u Italiju, profesor Gavela citira Herodota koji je zapisao: "Pod kraljem Atisom strašna glad je pustošila celu Lidsku zemlju. Kralj podeli narod u dve grupe, te on sa jednom ostane u zemlji, a drugu, predvođenu njegovim sinom Tirenom, potovare u mnogobrojne čamce i otisnu na more. Obišavši mnoge narode stignu u Umbriju i tu podignu gradove u kojima još i sada stanuju. Svoje ime Liđani zamenili su imenom kraljevog sina koji ih je vodio i po kome se zovu Tirenci."

Tračani su bili brojan i žilav narod. Oni koji nisu hteli da se pokore novom gospodaru - Rimskoj imperiji - preselili su se na područja današnje Poljske i Rusije. Drugi koji su ostali, prihvatili su rimsko ustrojstvo, pismenost, ali su zadržali svoje gradove. A da su Tračani zapravo Sloveni, dr Deretić to potkrepljuje sa nekoliko primera.

- Herodot je zapisao da su Tračani jedan od najbrojnijih naroda na svetu i stavlja ih prema brojnosti odmah posle Indusa - veli dr Deretić. - Inače, sam naziv Tračani potiče od grčke reči Račani, ali pošto Grci nisu mogli da izgovaraju to tvrdo "r", onda su uvek svim rečima koje njime počinju dodavali svoju "thetu" (T) i tako je postalo ime Tračani. Latini su taj naziv prihvatili od Grka.

Jovan Deretić podvlači kao bitan detalj da su u srednjem veku u Rusiji živela plemena koja su sebe nazivala Rašanima, ali neretko u zapisima stoji da su za sebe govorili i da su Srbi. U predelu Pirineja u Francuskoj, dodaje još naš sagovornik, pre rimskog osvajanja postojala je pokrajina koja se zvala Serbija. Glavni grad je bio Ruskino. Prema imenu tog grada, taj deo Francuske, odnosno ta pokrajina, danas nosi ime Rusion. Pa kako je onda moguće da tako veliki narod, sa takvim ustrojstvom nestane gotovo preko noći bez ikakvog traga, čak i bez natpisa na jednom jedinom grobu. I kako je moguće da se tako veliki narod, sused Ilira, smesti na onako malom prostoru koji je poznat kao Trakija, površine otprilike polovine današnje Bugarske?

Koreni i u "Bibliji"

I "Biblija" je jedan od izvora koje je dr Deretić koristio da dokaže da se ime Slovena, odnosno Srba, pojavljuje mnogo ranije nego što to zvanična nauka tvrdi.

- Ptolomej Drugi u Egiptu je angažovao 72 prevodioca kako bi sa jevrejskog i aramejskog jezika preveli Stari zavet na jedan tip grčkog jezika koji je bio usvojen kao međunarodni. Događalo se to 277. godine pre Hrista u Aleksandriji. Taj prevod ostao je poznat kao "Prevod 72" i sa njim je "Biblija" bila kompletna, jer je "Novi zavet" bio pisan na grčkom jeziku.

Kako Rimljani nekoliko vekova kasnije nisu mogli da rastumače tu knjigu, angažovali su Sofronija Hijeronimovog, Srbina poznatog kao Sveti Jeronim, da oba zaveta prevede na latinski jezik. Latinima je bilo stalo do preciznog prevoda svake knjige, a Sofronije je važio za vrsnog prevodioca. Sofronije je na prevodu radio od 382. do 385. godine. Kada je posao bio završen, knjigu je dao Sinodu Rimske crkve i oni su je proglasili kao valjan, tačan i siguran prevod i kao vulgata, što znači opšti. Taj prevod koristi se i danas. U svom prevodu, iako za to nije bio angažovan, Sofronije je otišao i korak dalje. Uz već postojeća imena ljudi, naroda i mesta, dao je i objašnjenja ko su, šta su i gde se nalaze.

Tragova Srba ima, prema dr Deretiću, gotovo na svakom koraku. U Maloj Aziji postojao je grad Sard, ostalo je zapisano, ali mesto još nije locirano, u kome su prvi put osnovane škole za matematičare, istoričare, muzičare, astronome. Interesantno je da je baš u tom gradu prvi put predviđeno pomračenje Sunca u istoriji čovečanstva. Svršeni učenici ovih škola odlazili su u velike gradove i držali predavanja. Jedan od njih, Grk, koji se pominje pod imenom Ksantos, otišao je u Atinu i održao predavanje. Atinjani dobar deo njegovog izlaganja nisu razumeli, jer su svi stručni izrazi bili na srpskom jeziku.

Posle dugih israživanja i poređenja nekih materijala, dr Deretić stiže do podatka da su Grci Srbe nazivali Ksantosima. Nalazi i podatak kod Trabona koji objašnjava da se Ksantos, u stvari, zove Sirbin i da je taj Sirbin iz Sarda bio uzor Herodotu. Napisao je i dva dela koja se na grčkom zovu "Lidijaka" i "Magika" od kojih je, nažalost, sačuvano tek nešto u tragovima.

Da li je naseljavanje teklo ovako kako piše u udžbenicima?

                                                                                        Ognjan RADULOVIĆ

U potrazi za korenima Srba (3)

Velike seobe Slovena nije bilo!

Tri puta su Srbi iz svoje postojbine na Balkanu stizali do Indije. Imperija Serba Makeridova se prostirala od Atlantskog do Indijskog okeana. Semirama, žena pra Srbina Nina Belova, završila je gradnju Vavilona

Velike seoba Slovena u 6. i 7. veku, kako piše u udžbenicima i kako tvrdi zvanična nauka, izgleda nije ni bilo, jer oni nisu stigli iz Zakarpatja, već su u Podunavlju oduvek živeli. Tu su razvijali svoju veliku zajednicu i odatle, povremeno, odlazili u pohode ili zauvek napuštali te prostore - tvrdi dr Jovan Deretić.

- Ali, seoba sa Balkana velikih i malih, pohoda dužih ili kraćih, oduvek je bilo - nastavlja Deretić. - Jedan od velikih pohoda Slovena iz svoje postojbine Balkana zbio se nešto pre 2000. godine pre Hrista. Veliki junak i vojskovođa tog vremena Nino Belov, koji se u "Svetom pismu" spominje kao Nebrod, predvodio je svoje ratnike na i za današnje pojmove predalekom putu. Cilj mu je bio Indija.

Ispraćeni kao osvajači, krenuli su iz današnjeg Niša, prošli kroz Malu Aziju, Bliski istok i kroz centralnu Aziju oko 2000. godine pre Hrista stigli do cilja - Indije. U starim zapisima je ostalo zabeleženo da je to bio prvi prodor Arijevaca u Indiju. Ime Arijevci dobili su prema imenu boga Ariona, kasnije Oriona, božanstva lovaca, čiji je kult bio razvijen najviše okvirno na prostorima koje danas zauzima Kosmet. Istočni narodi su ih još nazivali i Javanima ili Jovanima, prema božanstvu svetlosti bogu Javu, koga su takođe poštovali.

- Priča oko pohoda Nina Belova zapisana je u "Starom zavetu" - kaže dr Jovan I. Deretić, osnivač Srpske istorijske škole i pobornik teza koje iznosimo. - Imena u ovoj knjizi poređana su kao u rodoslovu: pradeda, deda, otac, sin, unuk... i svako ime je zapravo ime jednog naroda. Na Nina Belova "Sveto pismo" kaže da je bio prvi čovek moćan pred Gospodom, a u narodnom predanju živeo je kao bog Bak. Budući da je bio bog lova, u svetoj knjizi piše i da je on "lovac pred Gospodom".

Tragovi prethodnog pohoda

Prema istraživanjima i saznanjima dr Deretića, Nino Belov je bio ne samo osvajač već i veliki graditelj. Tu ljubav prema graditeljstvu preneo je i na svoju ženu Semiramu, koja je, kako kaže naš sagovornik, opčinjena delimično izgrađenim Vavilonom, naredila da se taj grad dovrši. Kada je prema njenoj zamisli sve bilo gotovo, Vavilon je postao varoš sa neverovatno lepim građevinama u koji se ulazilo preko mosta dugačkog oko 900 metara i širokog toliko da se bez teškoća mimoiđu četvoro zaprežnih kola. U centru grada podignut je hram posvećen bogu Belu. Građevina je imala osam spratova sa opservatorijom na vrhu. Zbog velikih pohoda i nereda u postojbini, carstvo koje je osnovao Nino Belov se raspalo, a kao novi vojskovođa i prvi čovek pojavljuje se Serbo Makeridov. I on želi podvig poput svog prethodnika, ali da ne bi rizikovao, kreće putem koji je već trasirao Nino Belov. Bio je to drugi pohod Arijevaca na istok.

- Makeridov se u "Svetom pismu" pominje kao Asur i neki ga čak smatraju osnivačem Asirskog carstva - veli Deretić. - U narodnom predanju Serbo je izjednačen sa bogom Serbonom, zaštitnikom reda, civilizacije. Najčešće je prikazivan kao div koji davi lava. Grci su ga zvali Herakles, a Rimljani Herkules.

Po povratku iz Azije Makeridov se kraće zadržao na Kritu, odakle odlazi u Egipat, pa duž severne Afrike stiže do obale Atlantskog okeana. Tu je podigao monumentalne stubove kao znak dokle je stigao na zapad u svojim pohodima. Prelazak u Španiju već predstavlja njegov povratak u domovinu. Kroz Španiju, Francusku i Italiju ide duž Jadrana i vraća se na prostore današnje Srbije odakle je i krenuo u pohode. Ovaj vladar bio je najveći osvajač svih vremena, jer se njegovo carstvo, odnosno njegova imperija, prostirala od Atlantskog do Indijskog okeana.

- Treći, takođe, veliki osvajač, koji se kretao putem svojih prethodnika, bio je Aleksandar Veliki, odnosno Aleksandar îîî Karanović - nastavlja naš sagovornik. - Njegov cilj je bio ponovno osvajanje teritorija koje su svojevremeno pokorili Nino Belov i Serbo Makeridov.

Aleksandar Veliki ide utabanom stazom. Na ulazu u Indiju veličanstven doček mu je priredilo jedno malobrojno pleme. Aleksandar doznaje da su oni tu ostali nakon pohoda Nina Belova. Posle višednevne bogate gozbe pripadnici ovog plemena mole Aleksandra da sa njima ode na obližnju planinu Meru gde je svojevremeno njihov vođa Belov, kada su stigli, zasadio bršljan, jednu od biljaka koje je iz domovine poneo sa sobom. Na Meri nalaze sada već malu plantažu ove biljke, a u čast boga Baka, Aleksandar je tu održao veliku svetkovinu.

Aleksandar u Serbiji

Posle druženja sa sunarodnicima, sada žiteljima Indije, Aleksandar nastavlja put i stiže do reke Ind. Između Inda i reke Dželama nailazi na Srbe koji ga dočekuju poklonima. I oni su tu ostali posle pohoda Belova, ali u većem broju. Živeli su u dva grada od kojih se jedan zvao Serbija. Aleksandar odlazi u taj grad, dograđuje ga, ulepšava i daje mu novo ime - Aleksandrija Serbijska.

U povratku iz Indije Aleksandar svraća u Vavilon, jedan od najlepših gradova tog vremena, i proglašava ga svojom prestonicom.

- Otkud Karanović? - ponavlja naše pitanje dr Deretić. - Karan je bila titula koja je dodeljivana visokim dostojanstvenicima i plemićima kod starih Srba. I to obično kada su postavljani za upravnike pokrajina ili gradonačelnike. Karanović vodi poreklo od jednog Karana koji je u gradu Vodeni 814. godine pre Hrista postavljen za gospodara grada. Od tog Karana nastalo je ime dinastije Karanović, na grčkom Karanides. Pomen te titule dugo se održao, pa ga i danas imamo u toponimima kao što su Karanovac, Karanovci, Karanovići. Slično je i sa imenom Nina Belova. Nedaleko od Novog Pazara, iznad Sopoćana, nalazi se planina Ninaja.

Mnogo je još primera spreman da iznese dr Deretić kao potvrda svojoj tezi da su Srbi, odnosno Sloveni, oduvek živeli na ovim područjima, a da su u seobama ili osvajačkim pohodima stizali i do najudaljenijih krajeva tada poznatog sveta.

- Evo pogledajte ovaj šlem i ovu formaciju - pokazuje dr Deretić jednu sliku sa predstavom vojnika. - Jedino su u to vreme Srbi imali vojnu formaciju- falangu, rod kakav nijedna druga vojska nije imala. A ovaj šlem tipičan je za srpska ratnička plemena. To vam je vreme Aleksandra Velikog.

Jovan Deretić nastavlja istraživanja. Traga za novim dokazima, ponire još dublje u prošlost. U tome nije sam. Ima još onih koji misle da ustaljene teorije o poreklu i kulturi naših predaka treba "pretresti". Uostalom, svedoci smo da gotovo dnevno, kada je reč o istoriji i arheologiji, naučnici nailaze na neka nova otkrića, koja automatski postaju nova stranica istorije.

Antrfile:

Susret sa Huritima

Kamena ploča koja se danas nalazi u turskom gradu Bogaz Kej samo je jedan od dokaza, po Deretiću, dokle u prošlost sežu srpski koreni. Na ploči je urezana slika koja predstavlja pomirenje Srba i Hurita u Maloj Aziji, jer je srpska vojska preuzela vlast u gradu Hatuši, prestonici Hatuškog carstva. Sa srpske strane predstavljen je bog Serbon koji stoji na lavu. U pratnji su mu i dva sveštenika koji stoje na dvoglavom belom orlu koga je vrhovni bog slao vladarima kada je hteo nešto važno da im poruči. Događaj se zbio 2.000 godina pre Hrista.

Antrfile:

Tajne su večite

Džon Kolman Darnel i njegova supruga Dabor otkrili su nedavno u krečnjačkoj steni nedaleko od Luksora, kako kažu, verovatno najstariji oblik pisma koje bi moglo da bude veza između hijeroglifa starih Egipćana i pisama korišćenih mnogo kasnije, u hebrejskom i arapskom.

Zapisi potiču sa početka Srednjeg carstva (1900-1800. godina pre Hrista) i podsećaju na pismo upotrebljavano na Sinaju dva ili tri veka kasnije. Slova i grupe reči koje mogu da se dešifruju, izjavili su ovi Amerikanci arheolozi, veoma su bliski akadskom (najstarijem semitskom jeziku) i hebrejskom.

• Još jedna grupa arheologa došla je do novih saznanja. Stručnjaci iz Rusije i Tadžikistana našli su dobro očuvane delove keramičke posude sa natpisom na starogrčkom jeziku i još neke upotrebne predmete koji potiču iz grada Tahti Sangina koji se nalazi na jugu Tadžikistana. Grad je osnovan još pre pohoda Aleksandra Makedonskog na ove krajeve.

Budući da su prilikom iskopavanja arheolozi našli nekoliko objekata izgrađenih u grčkom stilu i u nadi da će protumačiti natpise na keramici, uvereni su da će to biti nova stranica u izučavanju carstva koje je postojalo na teritoriji srednje Azije i posle smrti Aleksandra Makedonskog.
                                                                                                       Ognjan RADULOVIĆ

Traganje za korenima Srba (4)

Zakon uklesan u kamenu

Hiti iz Likije su ostavili trag - kamen poznat kao Obelisk iz Ksantosa čiji natpisi predstavljaju zbirku zakona starih Srba. Zakonik je nastao približno kad i u svetu poznati Hamurabijev

Balkansko poluostrvo je prvi naseljeni region iz koga su kasnije naseljeni ostali delovi Evrope. Sadašnji stanovnici Balkana su potomci velikog plemena Rašana koji su tu živeli od najstarijih dana. Većina ih je ostala u svojoj prapostojbini, dok se manji deo u seobama odlučio da promeni mesto i nastani druge delove Evrope, pa i Azije.

Kada je sa ovom teorijom davno u Čikagu istupio Svetislav Bilbija, priznati etimolog, koji je godinama istraživo korene Srba, nastalo je komešanje među onima koji su prihvatali teoriju germanske škole prema kojoj su Sloveni na Balkan stigli u 6. i 7. veku posle Hrista. Ali, to je bio tek početak uzdrmavanja temelja srpske istorijske nauke zasnovane na teorijama plasiranim sa Zapada.

Koreni još u prošlom veku

U pretpostavke da su Sloveni stigli na Balkan u 6. veku posle Hrista sumnjalo se još u prošlom veku. Među tim "nevernim Tomama" najglasniji je bio srpski istoričar Miloš S. Milojević. Međutim, i sa zapada i sa istoka stizale su, takođe, sumnje da je sve bilo baš onako kako piše u udžbenicima i enciklopedijama. Francuz Siprijan Rober je stavio pod lupu teoriju o doseljavanju Slovena, pa i Veliku seobu naroda u četvrtom veku posle Hrista, a nekoliko ruskih naučnika svojim novim saznanjima izazvalo je gotovo revoluciju još u to vreme. Georgij Dankovski, Aleksandar Čertakov i V. V. Hvoja istupili su sa svojim učenjima koja kasnije prihvata i savremeni ruski istoričar B. A. Ribakov, a koja se zasnivaju na spoznajama da praslovenski period postoji mnogo pre Hrista.

Pravu senzaciju izazvao je ruski istoričar Jurij Miroljubov koji je 1954. godine počeo da objavljuje prevode "Velesove knjige". Reč je o hristovim daščicama na kojima je urezana slovenska hronika, odnosno deo istorije Slovena, iz koje se jasno vidi da ta istorija počinje 650 godina pre Hrista.

Sve te radove propratio je i iščitao Svetislav Bilbija, čovek koji je sam, sa neviđenom upornošću, krenuo da istražuje srpsku davninu. Rođen je 1907. godine u Bosanskom Grahovu, pohađao sarajevsku Klasičnu gimnaziju, a poslednje razrede završio u sarajevskoj Bogosloviji. U Beogradu je 1933. godine završio Bogoslovski fakultet. Pored "živih" učio je i klasične jezike, pa je kao pravi poliglota čitao i prevodio stranu literaturu, ali i zapise na "mrtvim" jezicima.

U vreme Drugog svetskog rata odlazi u Italiju iz Šibenika gde je bio sekretar episkopa. Odmah posle rata u Italiji se obreo i veliki broj srpskih intelektualaca, među kojima i oni koji su se zanimali za korene Srpstva. Pokrenuli su čak i izdavačku delatnost, a 1961. godine u Rimu se pojavljuje delo "Od Indije do Srbije, tri hiljade godina srpske istorije" čiji je autor, nažalost, i do današnjih dana ostao nepoznat, jer ispod teksta nije bilo potpisa. Ta knjiga, koja je bukvalno razgrabljena među emigracijom, poslužila je kasnije kao osnova za istraživanja Svetislavu Bilbiji i Olgi Luković-Pjanović.

Ključ je ćirilica

U traganju za korenima Srba Bilbija je dosta vremena proveo pokušavajući da dokuči kakve su to poruke ostavili Etrurci, narod koji je još pre Rimljana živeo na području današnje Italije. To pismo je bilo zagonetka za veliki broj lingvista, a i sam narod imao je kulturu koja je zbunjivala mnoge istraživače. Na nesreću, od pisanih spomenika ostalo je vrlo malo jer su Rimljani spalili sve knjige koje su bile pisane ovim pismom.

Već pri prvom susretu sa etrurskim pismom Bilbija je imao nekakav, kako će kasnije da ispriča, čudan osećaj da je ključ za dešifrovanje veoma blizu i da lako otvara tu bravu. I ubrzo se pokazalo da je u pravu. Ono što su mnogi decenijama pokušavali ovaj naučnik je uradio za relativno kratko vreme. Najpre je primetio da etrurska slova podsećaju na slova Vukove ćirilice. Ređao ih je, pokušavao da uporedi. Mnogo toga se poklapalo, ali pravog rezultata, ipak, nije bilo. A onda je jednom, sasvim slučajno, slova počeo da sriče obrnutim redom -z desna nalevo. Lagano sričući sklapao je reči koje su imale koren kao neke reči u savremenom srpskom jeziku. To je bio taj ključ koji je decenijama tražen da otključa zagonetnu etrursku bravu.

Pošto je u međuvremenu napustio Italiju i preselio se u Ameriku, Bilbija je svoje nalaze počeo da objavljuje u časopisima i listovima srpskih iseljenika u SAD. Kod njih je pobudio interesovanje, ali je zato, s ove strane "bare", već bio anatemisan. To ga, međutim, nije sputavalo da nastavi istraživanja. Želja da pronikne što dublje u prošlost svog naroda, da dozna dokle dopire i poslednja najtanja žilica njegovog korena bila je toliko velika da mu nije bilo teško da iz Amerike skokne bilo kuda odakle bi mu javili da postoji nešto novo vezano za ono na čemu radi. Zbog tih istraživanja često je boravio u zemljama Evrope, kao i u našim krajevima, naravno.

Hiti iz Male Azije

Mnogi naučnici u svetu bili su zainteresovani za ono što je radio Bilbija. Pored porekla i jezika Etruraca on se bavio i drugim oblastima. Između ostalog jedan je od osnivača poznatog Srpskog akademskog kluba iz Čikaga. Zahvaljujući svom "ključu" za etrursko pismo, Bilbija je skinuo veo sa još nekih tajni koje su bile vezane za ovaj narod.

Pošto je pročitao natpise na brojnim etrurskim, lidijskim i likijskim spomenicima, Bilbija je otišao korak dalje. Opet poređenjem znakova došao je do zaključka da se ta ćirilica razvila iz klinastog pisma Niza ili Nižana, naroda koji je u literaturi zabeležen kao Hiti. Kao njihova postojbina pominju se prostranstva današnje Male Azije gde su živeli oko 2000 godina pre Hrista. U oblasti Likiji oni su podigli grad Srb (negde je ostalo zapisano i Zerb).

Kao što je svaki narod imao svoje zakone, tako su ih imali i Hiti iz Likije. Deo tih zakona ostao je iza njih, a najveći broj tih zapisa uspeo je da pročita Bilbija. Reč je o tekstu urezanom na kamenu poznatom pod nazivom Obelisk iz Ksantosa. Taj tekst predstavlja zapravo zbirku zakona starih Srba kojima se uređuju pravila života i odnosi u zajednici. Ovaj zakonik je savremenik u svetu čuvenog Hamurabijevog zakonika ispisanog na visokoj steni oko 1760. godine pre Hrista, a nekoliko vekova je stariji od ništa manje poznatog Mojsijevog.

Pošto je odgonetnuo glasovna značenja pojedinih slova Etruraca, Likijaca i Lidijaca, Bilbija ih je uporedio sa znacima Vukove ćirilice i ostalih pisama. A kada je pročitao gotovo sve poznate spomenike tih naroda, prionuo je na veliki posao. Sačinio je rečnik staroevropskog, drevnog srpskog jezika. I rezultat je stigao: svi ti narodi potiču iz podunavlja, sa područja na kome danas žive Srbi.

Etrurci, koji su pre Latina živeli u današnjoj Italiji, sebe su, poznato je, zvali Rašanima. O poreklu reči Ras bilo je među naučnicima dosta rasprava, ali je opšteprihvaćeno da označava soj, rasu, pripadnost jednom plemenu koje govori istim jezikom. Od ove reči nastala je i reč Rus što ima isto značenje.

Rašanima su se zvali i žitelji Nemanjine države Raške u kojoj je postojao i grad Ras. Prema tome, kad govorimo o Etrurcima, mi, u stvari, govorimo o Rašanima koji su, prema svemu sudeći, ako ne šire, svakako živeli na području vinčanske kulture i odatle neki pošli u novu postojbinu preko planina i mora. A možda je to bila velika porodica koja je nastanjivala veliki deo Evrope, pa i Male Azije. Na području vinčanske kulturne grupe nalazi se mesto Rašica, severozapadno od Prokuplja. Ovaj naziv ispisuje se jednostavno vinčanskim i etrurskim pismom. Ko zna koliko su ga puta ispisali Etrurci da bi nam ostavili pomen o svom pravom imenu. Zašto su, kako i kada dobili ime Etrurci koje nije njihovo izvorno, a koje može da se pročita jasno na kamenim natpisima, za sada ostaje tajna.
                                                                                             Ognjan RADULOVIĆ

Tragnje za korenima Srba (5)

Istorija na brezovim daščicama

"Velesova knjiga" je materijalni dokaz koji govori o nastanku, razvoju i seobama Slovena. Ona obuhvata život slovenskih plemena od sredine sedmog veka pre Hrista, pa do poslednje četvrtine devetog stoleća

Bila je pozna jesen 1919. godine. Građanski rat u Rusiji još je trajao, ali se već nazirao poraz belih. Pukovnik carske ruske vojske Fjodor Arturovič Izenbek tražeći sigurno sklonište obreo se na imanju Kurakinovih u Ukrajini. u predivnom dvorcu naišao je na pustoš. Domaćini su bili mučeni, pa ubijeni, sve vredno je opljačkano, unutrašnjost demolirana. Tumarajući nekada prebogato opremljenim prostorijama i pokušavajući da sebe ubedi da je sve što vidi samo deo ružnog sna, u uglu jedne sobe, kraj gomile knjiga, pukovnik Izenbek je primetio nekoliko razbacanih daščica. Krenuo je na tu stranu više radi knjiga... Bili su to, ispostaviće se kasnije, koraci koji će ući u istoriju.

Kada je prišao gomili, prvo što je zapazio bili su urezi na drvenim daščicama. Pukovnik Izenbek je bio i član Ruske akademije nauka, poznati ruski intelektualac, pa mu kao obrazovanom čoveku nije bilo teško da pretpostavi da urezi na drvenim pločama nisu tek puka dekoracija, već da je reč o nekoj vrsti pisma. Pokupio ih je i kao da beži od duhova glavom bez obzira napustio ovo mesto sa prizorima strave. Posle odiseje koja je usledila istraživanja će pokazati da je reč o jednom od najranijih pisanih izvora o Slovenima i njihovoj pismenosti, te da su prve daščice ispisane polovinom sedmog veka pre naše ere.

Put kroz Evropu

Pukovnik Izenbek je krstario Rusijom onako kako ga je ratni vihor nosio, a jedina imovina bio mu je omaleni ranac na leđima. U njemu su bile daščice za koje još nije znao šta su, ali je imao predosećaj da je reč o nečem značajnom, odnosno o nekakvom pismu.

Posle poraza belih Izenbek je podelio sudbinu svojih političkih istomišljenika. Izbor nije bio veliki - ili Sibir ili izbeglištvo. Pukovnik se odlučio za ovo drugo. Napustio je Rusiju, ali je kao jedini prtljag poneo daščice. Najpre se obreo u Turskoj, a potom u Jugoslaviji. Ostalo je zabeleženo da je boraveći u Beogradu 1923. godine Izenbek konsultovao neke naše stručnjake, a onda daščice ponudio merodavnim ustanovama na ekspertizu. Na žalost ili na sreću, ko zna, tek daščicama sa urezanim čudnim pismom niko nije hteo da se pozabavi. Ruski list "Novo vreme", koji su emigranti pokrenuli u Beogradu, zabeležio je da je Izenbek, kad je shvatio da će morati da napusti i našu zemlju, daščice ponudio beogradskoj Biblioteci i Muzeju uz malu nadoknadu, ali ih oni nisu otkupili.

Brisel je bio sledeća stanica pukovnika Izenbeka. Život nastavlja u okruženju svojih zemljaka izbeglica, a drvene daščice godinama tavore u kartonskoj kutiji sve dok ih jednog dana nije video Jurij P. Miroljubov. Bilo je to 1939. godine, tačno dve decenije pošto je Izenbek našao daščice.

Jurij Miroljubov bio je prvi istraživač ovog teksta ispisanog na daščicama. Petnaest godina trajalo je njegovo, kako je sam zapisao, "tumačenje šume arhaičnog teksta". Azbuku na daščicama zamenio je slovima poznate abzuke.

"Daščice su bile od breze dimenzija 38 puta 22 santimetra i debljine oko pola santimetra", ostalo je zapisano u Miroljubovljevoj zaostavštini. "Ivice su bile neravne, a površina koja je bila strugana pre pisanja, odnosno urezivanja slova, bila je prefarbana nekom mrkom materijom koja je s vremenom potpuno potamnela. Kasnije je sve premazano mašću ili nekom vrstom laka."

Na nekim daščicama pored slova bile su predstavljene glave bika, na drugim sunce, na trećim razne životinje, pa Miroljubov misli da su to bili simboli meseca u godini. Sva slova nisu bila jednake veličine, nisu bila istog oblika, pa je ovom istraživaču bilo jasno da ih nije pisala jedna osoba i da nisu napisane u kratkom periodu.

Posle decenije i po prepisivanja i tumačenja ovog, sada više nije bilo dileme, najstarijeg slovenskog pisma, teški uslovi života i rada u emigraciji primorali su Miroljubova da potraži nov azil. Odlazi u Ameriku i sav materijal predaje Ruskom muzeju u San Francisku.

Opet prolazi izvesno vreme dok daščicama nije počeo da se bavi Aleksandar A. Kurov koji je radio kao astrolog u Arhivu Ruskog muzeja u San Francisku. Kurov je sve komentare objavljivao u ruskom časopisu "Žar ptica" koji je izlazio u San Francisku od 1954. do 1959. godine. Zbog svoje uske specijalnosti Kurov se više pozabavio nastojanjima da nađe veze ovih tekstova sa Indijom i Vavilonom, nego željom da rastumači vreme i način nastanka daščica.

Pismo blisko ćirilici

Iako su i Miroljubov i Kurov dosta vremena proveli tumačeći azbuku na daščicama, Sergej Lesnoj je, ipak, prvi pravi istraživač ove knjige. U nekoliko obimnijih studija objavljenih u Kanadi i Americi, Lesnoj između ostalog piše da je ceo prostor na daščicama ispisan bez prekida i prenosa, nije postojao novi red, nikakvi znaci interpunkcije, naglasci ili skraćenice. Iako je poznato da se nekada davno pisalo na drvetu, ovo su prve daščice za koje je saznala naša istorija. Prethodne su pronađene u pustinji Taklamakan šezdesetih godina ovog veka, ali nijedan istorijski dokument do danas nađen nije napisan ovim pismom koje je u suštini veoma blisko ćirilici.

Usledile su brojne analize, a pošto je u svim tekstovima delo nazivano "knjigom" i to knjigom posvećenom bogu Velesu, kasniji istraživači usvojili su naziv "Velesova knjiga" i tako je ostalo i do danas. Posmatrano sa istorijskog aspekta ona obuhvata razdoblje života slovenskih plemena od polovine sedmog veka pre Hrista, pa zaključno do poslednje četvrtine devetog veka.

Analiza Lesnoja bila je zaista detaljna i iz tekstova koje je objavio videlo se da su daščice prikupljane u dužem periodu, da su ih ispisivali različiti autori. Tekst nije hronika u današnjem smislu reči već skup podataka o religiji, običajima i istoriji starih Slovena.

"Velesovom knjigom", odnosno njenim prevodom, pozabavio se i naš stručnjak za život Slovena), profesor Radivoje Pešić. Radeći na njihovom prevodu i komentarima i ispravljajući pojedine delove teksta koje je preveo Jurij Miroljubov, profesor Pešić nije uspeo da do kraja završi taj rad. Smrt ga je prekinula 1993. godine upravo kada je radio na obradi "Velesove knjige."

Profesor Radivoje Pešić je zapisao da je ova knjiga opšti zbornik religiozno-poučnog karaktera u koji su, istovremeno sa slavljenjem bogova, opisima verskih običaja uključeni i krupni odlomci posvećeni istoriji. Knjiga je zapravo dokument koji daje široku sliku nastanka, razvoja i seoba slovenskih plemena i njihove uloge u istoriji.

Radeći na obradi "Velesove knjige", profesor Pešić je tražio analogije i pravio paralele, tragao za pisanim izvorima kojima je potvrđivao da slovenska pismenost potiče iz mnogo ranijih vremena nego što je zapisano u udžbenicima. Tako, na primer, navodi delo "O pismenima" bugarskog kaluđera Hrabra iz desetog veka koji kaže da postoje dva stepena slovenske pismenosti: do prihvatanja hrišćanstva i posle primanja nove vere. A onda se profsor Pešić vraćao unazad u traganju za dokazima o pismenosti kod Slovena. Tako u jednom delu arhiepiskopa u Majncu Hrabanusa Mavrusa iz 847. godine nalazi podatak da je neki filozof Etik, po narodnosti Skit, zapravo Sloven, da je rođen u Istriji i da je u prvoj polovini četvrtog veka načinio slova za slovensko pismo. Dakle, još u četvrtom veku postoje dokazi o slovenskom pismu.

Sloveni iz Trsta

U "Žitiju svetog Jovana Zlatoustog" iz 389. godine, između ostalog, piše: "Skiti su, sigurno je, postoje mnogi dokazi, bili jedno slovensko pleme. Tračani, Sarmati, Indijci i svi oni koji žive na kraju sveta prevode Reč Božju na svoje jezike". Ta pismenost, dakle, nije bila primitivna, jer prevođenje bogoslužbenih knjiga podrazumeva visoki nivo kulture i pismenosti. A vezu Skita sa Slovenima nalazimo i u "Velesovoj knjizi". Na jednom mestu piše kako je Skif (Skit) bio brat Slovena nastanjenog na severu Ukrajine i da je naselio oblasti u blizini Crnog mora.

Kada su se Rimljani pojavili na istorijskoj sceni i kada su krenuli u osvajačke pohode, došli su u dodir sa Slovenima koji su već bili na severu Apeninskog poluostrva. A da su se Rimljani suočili sa Slovenima početkom naše ere, vidi se i iz zapisa Pomponija Melija koji više puta pominje Tergeste, današnji Trst. Prema mišljenju većine filologa, tergeste na slovenskom znači tržište. Znači da je već početkom naše ere u Istri bilo značajnih gradova sa slovenskim nazivima, što je dokaz prisutnosti većeg broja Slovena koji su već tada zauzimali čitavu osnovu Balkanskog poluostrva širokim pojasom sve do ušća Dunava.

Da su Rimljani stupili u vezu sa Slovenima početkom naše ere, govori još jedan podatak: Pomponije Sabin, koji je umro 60. godine, u delu "Georgika" kaže kako su Skiti (Sloveni) znali za spravu koju su koristili na ledu i koju su nazivali sanke. To što su Rimljani poznavali slovensku reč sanke i njihovu namenu, govori o bliskosti života ova dva naroda.

Profesor Pešić je Velesovu knjigu koristio kao izvor za brojne dokaze o poreklu i pismenosti Slovena. Ona ne razmatra samo pismenost, već i nastanak, postojanje i kretanje čitavog slovenskog naroda. Ogromno područje koje su zauzimali Sloveni u trenutku nastanka pisane istorije nepobitan je dokaz njihove starosti. Put etnogeneze je dug i spor, pa tako i nastanak ovog naroda i njegova bogata istorija koja traje više od pet hiljada godina nudi nove istraživačke prodore, suočavaju nauku danas sa veoma složenim iskušenjima.

                                                                                                O. RADULOVIĆ

Traganje za korenima Srba (6)

Povratak na ugasla ognjišta

"Sloveni se u šestom veku nisu doselili na Balkan, već je to deo onih koji su otišli pred naletom Rimljana iz domovine, a potom se vratili na ognjišta svojih predaka", smatra ruski istoričar Mihail Vasiljevič Lomonosov

Kada se Rimska imperija osilila i svojim oružjem širila, njihovo nasilje su osetili slovenski narodi koji su živeli u Iliriku, Dalmaciji i oko Dunava. Sklanjali su se pred pogromom kod svojih srodnika koji su na severu već odavno živeli.

Ovako je početak rimskih osvajanja opisao u svom delu "Drevna ruska istorija" ruski istoričar Mihail Vasiljevič Lomonosov. U toj obimnoj knjizi, nastaloj sredinom 18. veka, on pokreće mnoga pitanja vezana za poreklo Rusa, odnosno Slovena. Na osnovu starih ruskih zapisa i dela antičkih i srednjovekovnih istoričara Lomonosov dokazuje "drevnost i veličestvo slovenskih plemena i ukazuje na veliku ulogu Slovena u evropskoj istoriji".

U jednom od delova obimne knjige Lomonosov podseća da je stari naziv za Slovene Balkana bio Iliri. Naziv Iliri za Južne Slovene bila je opštepoznata činjenica. Još je Hekate iz Mileta (šesti do peti vek pre naše ere) u svom "Putovanju oko sveta" ostavio taj zapis.

Srbima centralno mesto

Lomonosov ostavlja i podatke, a opet na osnovu antičkih izvora, da su Rimljani ratovali oko dva veka dok nisu pokorili Ilire. Rat je započet 229. godine pre nove ere i trajao je do Batonskog ustanka Dalmata 9. godine posle Hrista. Među tim ilirskim (slovenskim) starosedeocima Balkana kasnije se pominje više naroda. Od Veneta na krajnjem zapadu do Tračana na krajnjem istoku, uključujući Tribale, Auterijate, Makedonce, skordijske Dalmate, Peonce i još neke. Centralno mesto, od najstarijih vremena, među njima zauzimali su Srbi.

Sve vreme rimske okupacije ime Ilira na Balkanu je sačuvano i u teritorijalnom i etničkom pogledu. Posle raspada Zapadne rimske imperije, umesto opšteg naziva Ilira za svoje podanike, i posle administrativnih podela imperije na Ilirik, Nordik, Dalmaciju, Makedoniju, Meziju i Dakiju, počinju da se koriste imena naroda koji su ih naseljavali.

Tezu o navodnom doseljavanju Slovena na Balkan u šestom veku, kao jednoj od najvećih seoba svih vremena, Lomonosov objašnjava kao delimičan povratak Slovena na rodna ognjišta. "Kako je dolazilo do opadanja rimske moći", zapisao je Lomonosov, "tako su Sloveni, u želji da se osvete za zlo naneto njihovim precima, preduzimali od severa ka popodnevu (jugozapadu) silne i česte pohode posebno u vreme vladavine Justinijana Velikog". Lomonosov zatim navodi deo iz Prokopijevog dela "Gotski rat". "Slovenska vojska je prešla Dunav bez otpora, zatim je bez problema prešla Hebr i razdvojila se na dve kolone. Sloveni su spalili svu Trakiju, opsadama osvojili sve gradove do mora i spalili ih."

O hrabrosti slovenskih naroda Lomonosov govori u opisu ratova "persijskih, grčkih i rimskih sa Midjanima, Sarmatima, Ilirima koji zajedno sa Rosijanima pripadaju slovenskim pokolenjima". Lomonosov se u ovom delu bavi vremenom pre nego što će se prema germanskoj školi Sloveni pojaviti na Balkanu. On poseban akcenat stavlja na teritoriju da Rusi i Istočni Sloveni potiču od starosedelaca i doseljenika sa Balkana u preseljavanjima od kojih se poslednje dogodilo u vreme rimske okupacije Balkana.

Rimljani ih zvali Ruteni

Delo Lomonosova prihvatili su, pre svega, pobornici autohtonističke škole o poreklu Slovena. Njegovi radovi su nastali čitav vek pre nego što je istočnom delu Evrope, a pre svih Srbima i Rusima, nametnuta teza da su Sloveni stigli na Balkan u šestom veku i to kao varvarska plemena koja su provaljivala preko Dunava i pljačkala gradove Vizantije.

Svest o starosti Slovena bila je, kao što se vidi, već poodavno prisutna kod Rusa, najvećeg slovenskog naroda. Slika starosedelačke, domorodačke Evrope se menja u skladu sa novim otkrićima. Sve je više argumenata da je centar, izvor i kolevka evropske - a smeliji istraživači kažu i svetske - civilizacije Balkansko poluostrvo. Jer, nije naodmet podsetiti da je ovde otkriveno najstarije naselje u Evropi, Lepenski vir, čija se starost procenjuje na osam milenijuma, a da je opet tu, na Balkanu, kraj Dunava nešto kasnije nastalo i najstarije pismo - vinčanica. Jedan od zagovornika teorije da je Balkan kolevka evropske civilizacije i prapostojbina Slovena je i ruski naučnik Vladimir Ščerbakov. U svom delu "Putevima milenijuma" štampanom 1988. godine u Moskvi između ostalog je napisao: "Pre mnogo vremena Sloveni su živeli na Dunavu gde su sada Mađari i Bugari. Otuda su se razišli i nazvali se različitim imenima u zavisnosti od mesta u kojima su se naselili." Ovih nekoliko redova Ščerbakov je, zapravo, preuzeo iz jednog drevnog ruskog letopisa "Stepena knjiga" čije je poslednje prepisivanje načinjeno u vreme Ivana Groznog. Ščerbakov napominje da se u tom letopisu još govori o Iliriji, prostoru gde je Slovene podučavao apostol Pavle.

U knjizi "Atlantida i prasloveni" Ščerbakov na nekoliko mesta, citirajući, odnosno pozivajući se na stalne izvore, dokazuje da se ime Slovena milenijumima provlači na području Balkana. Ruteni su jedan od rimskih naziva za slovenske varvare koji su bili u susedstvu slično Venetima i Etrurcima. Kod Prokopija i Jordana se ime Sloven prvi put pominje upravo umesto Reta i Panonaca. Među susedima Etruraca se pominju, pored Rutena, i Veneti, Iliri, Japodi, Mezapi i još nekoliko naroda praslovenskog etničkog stabla. Ime Veneta je, kaže Ščerbakov, najrasprostranjenije u celokupnoj predantičkoj Evropi, od Jadrana do Baltika. Uopšte nije sporno da se pod tim imenom kriju Sloveni. Njihova azbuka je jedna od varijanti etrurske, a ova je opet poreklom od starije vinčanske.

Još jedan Rus svetskog glasa već decenijama pokušava da pronikne u što dublju prošlost svojih predaka. Nedavno je boravio u Beogradu i njegovo predavanje na temu Slovena, Srba i Rusa, bilo je veoma posećeno. Reč je o akademiku Valentinu Vasiljeviču Sjedovu, naučniku arheologu, koji je do sada objavio trinaest studija o Slovenima. Akademik Sjedov ima nešto drugačije viđenje o nekim stvarima nego njegovi sunarodnici koje smo već citirali, ali se u nekim stvarima sa njima i slaže.

Dva perioda istorije Slovena

"Period devetog i desetog veka stare ere je vreme kada su Sloveni bili jedan narod i kada su govorili jedinstvenim jezikom", izjavio je tada akademiok Sjedov. "To je jedan poseban period njihovog bivstvovanja." Prema njegovom mišljenju, period pre Hrista je prilično teško precizno opisati, jer postoji malo arheoloških, lingvističkih i istorijskih saznanja, a i da ih ima, ne bi bila dovoljna da se stvori prava slika tog vremena. Potrebno bi bilo da se objedine sva naučna saznanja, pa da se za taj, prilično dalek period napravi prava etno-mapa.

Posle tog prvog, uslovno rečeno praslovenskog perioda, dolazi, prema mišljenju akademika Sjedova, drugi period. To je vreme kada se obrazuje slovenski jezik. Prema njegovim saznanjima bilo je to u prvom milenijumu stare ere. Taj jezik je bio dominantan sve dok kulture susednih naroda, Kelta, Skita, Ilira, Germana, nisu ojačale i počele da utiču na njega. Trajalo je to od prvog stoleća stare ere, pa do četvrtog veka posle Hrista. Pošto su se Sloveni nastanili na ogromnoj teritoriji od Baltika do Peloponeza i od Elbe do Volge, prirodno je bilo da su počeli da govore različitim dijalektima, a s vremenom su to postali i različiti jezici.

I profesor Sjedov je mišljenja da je Podunavlje otadžbina Slovena. Kaže da se čak i na osnovu predanja i pesama koje su opstale u narodu to može potvrditi. Reč knez, misli Sjedov, koja postoji i u srpskom i u ruskom jeziku, moravsko- panonskog je porekla. Pre uvođenja te reči vladar Rusa nazivao se kagan.

Kada je reč o pisanim podacima o Slovenima, Sjedov kaže da oni potiču iz rimskog vremena gde se pominju Venedi, Anti i Sloveni. U doba velike seobe naroda u četvrtom i petom veku iz grupe Anta izdvajaju se Rusi, Srbi, Hrvati i Servljani. O Srbima na ovim područjima Sjedov izdvaja sledeće:

"Kada kažem Srbi mislim na Slovene. Isto kao i kad kažem Rusi ili Poljaci, jer svi potičemo iz iste zajednice. Kada su Srbi naselili oblasti usko oko Dunava, imena su dobijali prema mestu gde su živeli. Pominju se kao Timočani, Zahumljani, Dukljani..."

I srpski jezik i srpska državnost za Valentina Sjedova odavno nisu nepoznanica. "Srpska narodnost se delila, ali je i opstajala. Jezici Srba, Poljaka, Rusa, Hrvata... počinju da se razlikuju oko devetog-desetog stoleća. Srbi su, ponavljam, sigurno odranije bili ovde, ali su govorili praslovenskim jezikom. Nekako u isto vreme kada su počeli da govore svojim jezikom, Srbi su udarili temelje svoje državnosti. Bilo je to, dakle, nešto pre devetog veka." I jedan Slovenac, Mateja Bor, pozabavio se poreklom Slovena, odnosno Slovenaca. U knjizi "Veneti, naši davni preci" navodi kako je na jednom nadgrobnom japodskom kamenom belegu iz šestog stoleća stare ere uklesano da je tu "sahranjeni junak otišao kod boginje Demetre "ća" što, prema njemu kazuje da su i Dalmatinci jedan od starih, praslovenskih starosedelačkih naroda na Balkanu.

Delo Mateje Bora je značajan pionirski poduhvat u proučavanju davne, predantičke prošlosti i Slovena. On dokazuje da su Veneti isto što i Sloveni, odnosno u njegovoj verziji Slovenci. Stigle su i zamerke, jer svi Veneti, odnosno Sloveni, nisu Slovenci, mada svi Slovenci jesu Sloveni.

Knjigu Mateje Bora zvanični slovenački akademski krugovi dočekali su sa podsmehom i sve to nazvali "nekakvim venetovanjem". Ali, dela poput njegovog, vrlo su značajna u naporima da se razbije germanska teza o Slovenima kao varvarima i skorojevićima u Evropi.

                                                                                           O. RADULOVIĆ

Umalo da odem u zaborav... pisaću vam čim ponovo uplatim internet, ovo trenutno je nešto na kratko... preko nekog broja...  Svejedno, čućemo se posle. Pozdrav!

P.S.: Sorry Anea (zbog onog famoznog "izmeni") Ajd pozdrav!!!!

De si ti?Sto godina te nema?

Zanimljiva prica ali ne verujem u naslov teme ali ipak

Ja mislim da je Sorbona dobila ime po Srbima i da se zvala nekada Srbona, ali da je mrskom zavjerom Vatikana, CIA i Kominterne preimenovana u Sorbona!
Nekada davno prije 6300 godina skoro svi studenti na tom univerzitetu su bili Srbi pa se prozvala Srbona.
A poslije nastupi mrska zavjera.

SORBONA - SRBONA, nema nikakve sumnje zar ne?

@ Aurelian

Šta god da si hteo da kažeš...
Sorbona je dobila ime po mestu (ili oblasti): Srbon (Sorbon); u Francuskoj gde je rođen Robert de Sorbon (za neuke, Robert od Sorbona), osnivač, te čuvene Sorbone. A ako nekog interesuje, u Francuskoj ima (ili je bar nekad bilo) na stotine mesta i geog. pojmova uopšte, koji imaju sličnosti sa srpskim rečima i izrazima. Ovo su samo neki: pesak, gusinji, vir, klis, privezak, trešeni, leš, koz, breze, vatri, plot, odar, kukuron, vis, puž, bregi, trun, nabirat, plestin, lezate, kost, selc, rudo, pleme, bos, rujan, gorni, suzan, krut, krast, šajak, ora, spoj, lane, rov, jablin, kruskad, brat, bure, nad, blesak, plugar, dikon, diki, srbon, srban... A kad smo već kod Sorbone, tu je i doktorirala Olga Lukovoć-Pjanović (spominjao sam je ranije, autor knjige: "Srbi... narod najstariji"), na temu nastanka "grčke" reči "dika", gde je dokazala da je ta reč srpskog porekla.

P.S.: izvinjavam se što ovako kasnim sa odgovorom, ali ovih dana sam prilično zauzet, a i još mi moji nisu uplatili internet, pa se, ovako, na kratko, služim, onim, ranije spomenutim, brojem. Pozdrav! (Dok mi ne uplate net).