2.

Water is only a swifter image of earth,
Her sister in a different duration; hence
The founder of the city, ploughing the furrow
For the solemn sowing of squares and towers, resembles
The boatman ploughing the water with his wooden bow,
Five miles an hour, and the furrow after his stern
Is overgrown in white weeds of foam;
the difference,
The most obvious, is in the speed
With which the scar heals over; it is in time,
And so conditional; and yet, if I understand water,
For I know the reason for her innocence,
I do not understand earth, her work, the stubborn wrath
Eating the letters from the stone, felling
Any peaks rising over her own slow grave,
Overturning the tombstone with a lime tree's root, wishing
To wipe the imprint of a long love, on her only bed.
When did the feud begin? And why?
We collect consequences as the breeze
Collects poppies along the road;
the storm thickens,
'Weathercocks rattle in the wind';
but
The direction of the movement quarrels with its speed.

3.

A trained eye may recognise the unhealed humus,
The traces of ramparts in this dusty Arcadia of tobacco
And vine
from the shadow of the hill
The Acropolis has peeled like a scab;
the voice of a cricket
Like barbed wire in the stunted fig tree.
Heracleia, in her horizontal darkness
Dug four-square at the foot of the hill:
In the shallow pit a small field of stone stubble,
Two lines of Hesiod mutilated like statues
And the midday sun oblique over the orchard of paradise
Conceived with the aid of tesserae on the floor
Of a church since faded away;
cedar and sweet cherry,
And pomegranate, fruits which the beaks of flame
Did not peck away in the darkness. And why?
Is there a choice, is there an order
In the long migration of landscape into landscape, wall
Into emptiness, emptiness into tree, into shadow,
Shadow into hope, hope into wall? One thing is certain,
There is no pure future: space stays infected
With the fever of signs, the germ of remembering.
And a mother's kiss
Transmits the blessed disease.

4.

The blind eat oblivion with their bread, dreaming
Of a vacated future, swept clean like a room
Before the arrival of a new lodger;
the rose of rust
Is already sown into the steel girder which hovers
Over the building site, rain sketches a garden
And a network of streets in the desert, the rubbish heap
Moves down the river, the temple up the slope, the highway slips
Beneath the earth like a snake. movements are linked,
The word future only designates the unfinished;
But terrible is the effort to recognise love
In the waning, and to read the sign
In the nettle between two syllables of stone, in the wound
Healing swifter than the telling.
There is resistance from the beginning, the earth trembles
In the sweat of dew, in effort, in light:
He who wrestled with an angel performed
History in one night;
our task
Is to remember, to deliver blows;
The task of the peach is to blossom.

Konj

Onezverene zvezde, o ozvezdane zveri,
Na mene juri bojni konj, ponosan i zao,
Konj mrtvog najamnika što razbijao je dveri
Uplašenih oltara bronzanim oklopom grudnim,
Konj težak, širok, konj davno izumrle pasmine,
Konj bez jahača, koji je davno u travu pao
Sa zvezdom krvi u grlu i očima od kletve budnim;
Na mene juri njegov konj, i bojim se da glas mi ne
Postane pramen straha, jauk prazne dvorane,
O zvezde ozverene, o zveri ozvezdane
Što izlazite iz razbijenih dveri trajanja
Pred vama strašno sam ceo, lišen moci udvajanja
Na krvi i plamen, i zato okrećem lice
Velikom konju što juri iz sna, iz crne ravnice.

***

Koliko tišine na svaku nejaku reč
Koliko neba na svaki osovljeni stub
Koliko strašnog sklada ima u ruševini
I šta je nada nego snevanje o celini?
Saglasnost obala, uzvik čitko uklopljen
U rečenicu kao kamen u oblik svoda
A dela naša prazninom omeđena
Zaraznu vatru zvezda ubogo ponašaju
Ko da ih poveže u likove, izvede nastavak
Iz nas, iz naše nesreće, kojim jezikom
Govore slatka usta s one strane mudrosti
Dok u sfernom oku anđela ili zveri
Slike se možda drugačije venčavaju
Jao tebi grade, peščana kulo na žalu
Evo se diže talas i šušti čipka besmisla
Na rubu što beskrajno potire naše znakove
Ko da dovrši rukopis, knjigu koju praznina
prelista prstima od plamena?

Jutro

Prosto jutro, kad sva su lica bogova slična,
U jetkom praskozorju, svirepa, nepomična,
Jednako mokra od tuđih suza, zelena od plesni,
U osmehu što otkriva naoružane desni,

Jutro bez namere, o zubati zidovi sobe
Iz koje treba da pođem, običan. među ljude,
Da nastavim davne nedovršene seobe
U stvari što kao zvezde zbunjuju prisustvom,

Jutro bez milosrđa, glas kiše na prozoru, studen
I ljubičast, pokreti okovani iskustvom;
Svakog sam jutra slabiji a bogovi se smeše

Zubatim osmehom; oni su isti, a mene je sve manje,
A njihova prokleta snaga je samo moje neznanje,
Moj zaborav, uboga krv, oči i ruke što greše.

Glasovi mrtvih

U noći, daleko, plane vatra. Za njom druga.
Leptiri plamena sleteli na ivicu noći.
Treća vatra. Ubrzo jedna čista plamena pruga,
Prsten oko sna. Gotovo. Niko neće proći.

Kestenima pred kućom opadne lišće od straha
I ljudi kažu: jesen. Melisa, to je tabor
Velike mrtve vojske, smešten na daleke bregove.
Sam, osluškujem trubača, napeto, bez daha,

Ali mesto bakarne jeke čujem prve snegove
U napuštenim šumama. A vatre se ne gase.
Negde se sruše gradovi kad zemlja ispravi nabor

Na zamišljenom čelu. Ali vatre se ne gase.
Prsten oko sna. Je li neko čuo trubača?
Trubač je iza tišine, i tišina je jača.

Plava grobnica

Stojte galije carske! Sputajte moćne krme,
Gazite tihim hodom!
Opelo neko šapćem u podne puno srme
Istopljene nad vodom.

Tu gde na dnu školjke, kako reče pesnik,
san umoran hvata, leži brat do brata,
Leže zlatne senke, znakovi udesni
Jednog davnog, nikad dopevanog rata.

Zar ne osećate kako more mili
Ovde gde se Sizif sa Sizifom grli?
Dok u podnevnoj sumaglici čili
Trajekt što bez žurbe prema kopnu hrli.

Tu gde besposleni turist snima barke,
Sa slamnim šeširom spuštenim na čelo,
Hram nazirem, stvaran ispod letnje varke
Mora što treperi dok šapćem opelo.

Šapćem ga u sebi, da ne budem smešan
U oku vodiča što rutinski brblja
O Nausikaji, sasvim neumešan
U moje opelo i hud udes Srblja.

Stojte, galije carske! I vi gliseri bučni
Vozite s pola gasa.
Misao jednu gorku hoću da razobručim,
Makar u pola glasa.

Sahranjeni tu su nekadašnji venci.
I prolazna radost celog jednog roda...
Samo da unuci u njihovoj senci
Krvare zbog istog nedohvatnog ploda.

Zato tu se Sizif sa Tantalom grli
Ispod vode, meni svete, kojom pluta
Pena od trajekta koji kopnu hrli,
Narančina kora, mrlja od mazuta...

I proći će mnoga stoleća ko pena,
Kako reče pesnik u samrtnom znoju,
U vrućici rujnoj; al velika smena,
Koju sanjao je, još gine u stroju.

Stojte, galije carske! Slabo vas nešto vidim
U omaglici dana.
Pred nevidljivim hramom otvara se i bridi
Nezaceljena rana.

Hoću da kroz zvuke škljocanja kamera,
Odlomke bezveznih razgovora letnjih,
Provučem taj šapat; moja je namera
Da pošaljem signal kroz statiku smetnji.

I kažem: ipak mirno počivajte;
Nije ovo podne ono što nas spaja,
Nego jedna povest koja dugo traje,
A vas usijava do crnoga sjaja.

Pa podnevno sunce crno biva
Unutrašnjem oku putnika pevača;
Dok mi pogled klizi po ploči zaliva
Sa još svežom brazdom promaklog tegljača.

Stojte, galije carske! Nek mrtvima se pošta
Makar nesvesno oda.
Ne smem da ištem više. A istorija košta:
Krv ipak, nije voda.