Koraci

Kao što bol
nikada uistinu ne utihne,
neće ti tvoji koraci,
koji su se po mojoj duši rasuli,
i tu ostavili svoje stope, svoje priče.
Danas vredim koliko tvojih priča imam.

Čudno je, kako svi ljudi
govore glasno kao ti,
i nižu reči,
koje će postati eho moje sobe,
i patnja koja će drhtati,
na površini neizbežnosti.

I čudno je, kako se sve melodije,
stope u tvoju pesmu,
koja kao poručena da
ispuni tvoju želju,
krene na radiu, u liftu, ili nekom kafeu,
i kako ja ne mogu da sakrijem osmeh,
jer mi pred očima oživi,
neka tvoja priča
i na tren ubije tugu.

Čuvajte vaše stihove, da nekome ne bi ukrali srce 

Кроз музику асфалта осећао се мирис песме из даљине.
Ветар је цурео из облака а  улицом је одзвањао корак његовог погледа којим је покушавао да ме сустигне.
Негде у мраку треперио је мир, сијале су сенке, сенке илузија.
У густој магли ведрине чула се тишина и успаничено викала моје име.
Стајала сам сама на раскрсници ваздушних трагова и смишњала речи које ћу гласно изговорити у себи.
Језа изазвана изненадном топлином прожела је моје тело, лагано њиме клизила као коцкица сатенског леда.
Кроз моје прсте пролазило је време, у мојим очима назирао се осмех, низ моје лице текло је блаженство.
Притајено,  надолазио је најављени немир,  као коњи из дивљине галопирајући кроз ноћ остављајући прашњаве скулптуре иза и разарајући све испред себе.
Мирно, тихо и неосетно...
Немир у мени, постао је мој спокој...
Тишина у мени, постала је песма заборављених гласова...
Кукавица у мени је храброг срца крочила на мост мирне олује...
Истина у мени постаде изговорена лаж...
Слободна сам да дишем.... Слободна сам да осећам....
Слободна сам да заборавим логику и објашњења...
Слободна сам да коначно будем своја... 

На крстопатов стојам
За ронка милост од луѓето молам и барам
Демоните на душата да ги нахранам
Ме раскинаа парчиња ме сторија
Гладни се веќе три дена
Урликот нивни викот неподнослив во ушите е
Со канџите парчина сега лакомо кинат

Ангелите ме оставиа одамна
Избегаа исплашено незнам зошто
Со светлоста нивна ме штитеа
Со песната ме хранеа
Насмевката бликаше
И лицето се везден озарено беше

О ноќи мои празни
О дни мои мачни
Исти сте како тие што минаа
Знам и утрешниот ден ќе го заразите

Да одам на друг крстопат
Знам и таму луѓето зачудено ќе ме гледаат
Некои дури и навреди тешки ќе кажат
Некои само главите ќе ги завртат и ќе ме одминат

Времето на милоста знам ме одмина
Времето на суровоста ненајавено дојде
Полека ноќта наближува
Ракава празна сеуште е
Не се плашам од темнината
Но урликот е се пострашен
Болката е се поголема


Молитвена песна

Никодин Чернодримски
   

Да напишам песна за смрта
Повторно ме натера животот
Простете не зборувам јас
Тоа просторот одекнува со ехот
Вели само смртниците се плашат од неа
Тие кои за вечноста знаат
Како премин ја гледаат

Миговна е само миг трае
Миг кој ни окото не го знае
Миг кој само времето го чува

Сонувачите
Како коњаник ја опишуваат
Кој прави тропот страшен
Незнаат незнаат го знам тоа

Плашливците
......колебливците
...................среброљубците
Приказни страшни сега кажуваат
Старица грда со лити партали
Ја виделе таква
Лажат лажат
Се лажат прво себеси

Простете можам уште долго
Долго долго да ви кажувам
Но новиот чекор ме кани
Новиот чекор ме носи
Вели времето да не го запирам
Миговите да не ги бројам
Само чекорите да ги правам

Неброени Мигови

Никодин Чернодримски

Знам за едно место големо колку бесконечноста
Мало колку погледот изгубен
Знам за едно место каде среќата е тага голема
Каде радоста е товар голем
Го знам но и го знаат
И другите поети
Но во своите тајни дневници го чуваат
Прво во срцето свои го создаваат
Потоа со ронки од душата го хранат
Со солзи горчливи го заливаат
Како цвеќе го одгледуваат
Кога осаменоста ќе ги пронајде
Од мирисот негов се опијануваат

Го знам тоа место
Но сеуште во дневникот не сум го напишал
Листовите ги собирам
Со конци ете утре ќе ги врзам
Со чворови дванаесет ќе заврзам
И така дневник ќе направам

Знам и затоа пишувам
Некои сега ќе се налутат
Тајната голема што ја откривам
Некои клетви можеби ќе фрлат
Некои отпадник ќе ме наречат
Сеедно ми е
Знам за тоа место
Знам и затоа пишувам

Тајната на дневникот

Никодин Чернодримски

Осамениот Јавор



Полноќ темнина и празнотија
Јаворот навестува гостин ноќен
Скитник од далеку
Немирна душа
Проколнат ноќен патник кој песни пее

Прозорот остана отворен
Никогаш никој и не го затворил
Ова е само мал дел од запишаното
Поетот ги чита стиховите на литите партали запишани
Од торба којзнае каде земена ги вади

Јаворот само молчи
Два гаврани го прегрнале цврсто
На гранките канџите ги зариле
Го чекаат поетот уста да отвори
Некој ги излажал дека така и тие мирот ќе го најдат

Чека месечината да блесне
Сјајот да го распостели по тревата
Силата тој навечер така ја збирал
И стиховите ги редел еден по еден
Повеќето се тажни со горчини полни

                            &

О дни така величествени
Со мигови изградени со минути препречени
Со часови чувани
Восхита моја сега ја опевам
И во песните мои ве воздигнувам

Изузорни сте празни сте
Напати така мачнина носевте
Понекогаш и болка правевте
Не ме скршивте никогаш го знаете тоа
Чекорам и празнината ја потполнувам

О дни така величествени
Што со омраза ме исполнивте
Што со гнев ме опкруживте
Што сега само лелек слушам
Не не се предавам и не застанувам

Погледот еве напред го вперувам
И во редицата на многубројните застанувам
Хор од очаници сега ќе слушнеш
Песната нема да ти се допадне
Предводникот само што не дошол

Таму каде што ветриштата одмараат
Таму надежта умира
Таму каде што водата спие
Таму соновите исчезнуваат
Ете од таму доаѓа празнотијата

Прекривка темна наметнавме
Во темнината се сокривме
Со темнината пакт склопивме
Закрилник наш да биде
Поданици верни ќе и бидеме

                        &

Молчеше јаворот мудро
Гавраните сега песна кажаа
Напати беше таа тажна
Напати беше морничава
На поетот му рекоа сега ти одмори

Гракањето наше знаеме морничаво е
Кај некои спомени лоши буди
Кај некои кој лицемерие љубат
Ќе не избркаат бргу бргу од овој јавор
Само тие што со горчина се хранат ете ќе слушаат

Потекоа зборовите гракање тажно
За црнина своја тие сега пееа
Црнина што од раѓање до гроба ја носат
Гракаат и тагата своја на ветерот ја устураат
Тој злобик е страшен не ја  зема на земја ја истура

Поету осаменику ти душо проколната
Тебе о тебе ти пееме
Само миг душата да ја смириме
И барем еден нареден миг мир да најдеш
И барем еден миг нареден миг на место да се скрасиш

                            &

Јаворот мудро молчи
Трпеливо на секој лист зборовите ги запиша
На стеблото трагите од гавраните ги зачува
И сега само да раскажува му остана
На осаменици кој сенка ќе побараат

Ветерот злокобник прозорот го затвори
Со лета многу не беше затворен
Фиукот негов чиниш зборува
Доста е за денес

11.09.2008  Никодин Чернодримски

Crvena svila

Ako ostavim za sobom sve
I slobodno zaplovim okeanom nadanja,
Da li će se izbrisati slike
Drhtavom rukom slikane,
Da li će se čelični mostovi srušiti
I ubiti što je teklo iz prepletenih žila,
Da li će zamirisati krv ili pelin
I šta će ih njih viknuti, bes ili molitva?

Ako ostavim sve što mi je
Sedme majske noći, davno, davno, dato,
Ko će ostati da skuplja pahulje
I topi ih na dlanovima,
Ko će čekati pisma sandalovine,
I upiti svaku reć bez gorčine,
Davati golubovima komadiće
Pepeljaste hartije života,
Proteranog, ogoljenog, od strane ludaka nežnosti.

Sećam se svake njihove nežnsoti,
Svileno-crvenih marama
Oko ruku, nogu, usana,
Sećam se pesme litica,
Na ramenima, vratu, očima...
Na kraju svako ludilo samo sebe uplaši,
Svaki ludak pobegne natrag
U sigurne ruke zimske večeri.
Sigurnost poput crvene svile
Ostavlja modrice, zar ne vidite?

Nije važno šta će ih mene pobeći,
Neko će skupiti i molitvu i bes,
Ako za sobom ostavim sve,
Ostaće više mesta za osedele očaje
I izboranu koru čempresa,
Da na nju spustim glavu
I mirno zaplovim.

Reći ću ti kratke reči dve.

Ma znaš one dve, lako se kažu.

Nije ih teško znati.

Ni napisati ih nije teško.

A slatke su, volim kada ti to kažeš.

Mogu se svuda naći.

A ja ih našao negde u meni.

Mada je sve unatraške.

Te milov.




Bole__Ser 

i to sto sam gej
znaci da te volim
ljubavi srpska
crkvi da se molim