Erwin Johannes Eugen Rommel (listen (help·info)) (15 November 1891 – 14 October 1944) was perhaps the most famous German field marshal of World War II. He was the commander of the Deutsches Afrika Korps and also became known by the nickname "The Desert Fox" (Wüstenfuchs, listen (help·info)) for the skilful military campaigns he waged on behalf of the German Army in North Africa. He was later in command of the German forces opposing the Allied cross-channel invasion at Normandy. He is thought by many to have been the most skilled commander of desert warfare in World War II.

Rommel's military successes earned the respect not only of his troops and Adolf Hitler, but also that of his enemy Commonwealth troops in the North African Campaign. An enduring legacy of Rommel's character is that he is also considered to be a chivalrous and humane military officer in contrast with many other figures of Nazi Germany. Most captured commonwealth soldiers during his Africa campaign report to have been largely treated humanely, and orders to kill captured Jewish soldiers and civilians in all theatres of his command were defiantly ignored. Following the defeat of Axis forces in North Africa, and whilst commanding the defence of Occupied France, his fortunes changed when he was suspected of involvement in the failed July 20 Plot of 1944 to kill Hitler and was forced to commit suicide.

Early life and career

Rommel was born in Heidenheim, Germany, approximately 45 kilometres from Ulm, in the Kingdom of Württemberg (then part of the German Empire). He was baptised on 17 November 1891. He was the second son of a Protestant headmaster of the secondary school at Aalen, Prof. Erwin Rommel the elder, and Helene von Luz, a daughter of a prominent local dignitary. The couple also had three more children, two sons, Karl and Gerhard, and a daughter, Helene. Later, recalling his childhood, Rommel wrote that "my early years passed very happily."

At the age of fourteen, Rommel and a friend built a full-scale glider that was able to fly short distances. Young Erwin considered becoming an engineer and would throughout his life display extraordinary technical aptitude; however, much to his family's dismay young Rommel joined the local 124th Württemberg Infantry Regiment as an officer cadet in 1910 and, shortly after, was sent to the Officer Cadet School in Danzig. He graduated in November 1911 and was commissioned as a lieutenant in January 1912.

While at Cadet School, early in 1911, Rommel met his future wife, 17-year-old Lucia Maria Mollin (commonly called Lucie). They married in 1916, and in 1928 had a son, Manfred, who would later become the mayor of Stuttgart. Scholars argue that during this time, Rommel also had an affair with Walburga Stemmer in 1913 and that relationship produced a daughter named Gertrud.

World War I

During World War I, Rommel fought in France, as well as in Romania (see: Romanian Campaign) and Italy (see: Italian Campaign), initially as a member of the 6th Württemberg Infantry Regiment, and through most of the war in the Württemberg Mountain Battalion of the élite Alpenkorps. While serving with that unit, he gained a reputation for making quick tactical decisions and taking advantage of enemy confusion. He was wounded three times and awarded the Iron Cross; First and Second Class. Rommel also received Prussia's highest medal, the Pour le Mérite after fighting in the mountains of west Slovenia – Battles of the Isonzo – Soca front. The award came as a result of the Battle of Longarone, and the capture of Mount Matajur, Slovenia, and its defenders, numbering 150 Italian officers, 9,000 men and 81 pieces of artillery. His battalion used chemical warfare gas during the battles of the Isonzo and also played a key role in the victory of the Central Powers over the Italian Army at the Battle of Caporetto. Interestingly, Rommel for a time served in the same infantry regiment as Friedrich Paulus, both of whom were to preside over catastrophic defeats for the Third Reich in their own markedly different ways.

While fighting at Isonzo, Rommel was taken prisoner by the Italians. He escaped his captors, and, with a fluency in the Italian language and other skills, he was back to the German lines within two weeks. Later, when the German and Italian armies were allied during the Second World War, Rommel tempered his initial disdain of Italian soldiers when he realised that their lack of success in battle was principally due to poor leadership and equipment, which when overcome, easily made them equal to German forces [2].

Inter-war years

After the war, Rommel held battalion commands and was an instructor at the Dresden Infantry School from 1929 to 1933 and the Potsdam War Academy from 1935 to 1938. Rommel's war diaries, Infanterie greift an (Infantry Attacks), published in 1937, became a highly regarded military textbook, and attracted the attention of Adolf Hitler, who placed him in charge of the War Ministry liaison with the Hitler Jugend’s (Hitler Youth), Headquarters of Military Sports, the Hitler Jugend branch involved with paramilitary activities: terrain exercises and marksmanship. Rommel applied himself energetically to the new task. The army provided instructors to the Hitler Jugend Rifle School in Thuringia, which in turn supplied qualified instructors to the HJ's regional branches.

In 1937, Rommel conducted a tour of HJ meetings and encampments, delivered lectures on German soldiering while inspecting facilities and exercises. Simultaneously he was pressuring Baldur von Schirach, the Hitler Jugend leader, to accept an agreement expanding the army's involvement in Hitler Jugend training. Schirach interpreted this as a bid to turn the Hitler Jugend into an army auxiliary, a "junior army" in his words. He refused and Rommel, whom he had come to dislike personally and apparently envy for his "real soldier"'s appeal to the youngsters, was denied access to the Hitler Jugend. An army-Hitler Jugend agreement was concluded, but on a far more limited scope than Rommel had sought; cooperation was restricted to the army providing personnel to the Rifle School, much to the army's chagrin. By 1939, the Hitler Jugend had 20,000 rifle instructors. Simultaneously, Rommel retained his place at Potsdam. In his class, Rommel was awarded the highest war ribbons for excellent performance.

In 1938, Rommel, now a colonel, was appointed commandant of the War Academy at Wiener Neustadt (Theresian Military Academy). Here he started his follow-up to Infantry Attacks, Panzer greift an (Tank Attacks, sometimes translated as The Tank In Attack). Rommel was removed after a short time however, to take command of Adolf Hitler's personal protection battalion (FührerBegleitbataillon), assigned to protect him in the special railway train (Führersonderzug) used during his visits to occupied Czechoslovakia and Memel. It was at this period that he met and befriended Joseph Goebbels, the Reich's minister of propaganda. Goebbels became a fervent admirer of Rommel and later ensured that Rommel's exploits were celebrated in the media.

Ervin Romel

Ervin Romel (nem. Erwin Johannes Eugen Rommel, 15. novembar 1891 - 14. oktobar 1944) je bio nemački general i komandant Nemačkog afričkog korpusa za vreme Drugog svetskog rata. Poznat je i pod nadimkom Pustinjska lisica (Wüstenfuchs). Romel se često spominje ne samo zbog izuzetne vojničke veštine, nego i zbog viteštva prema suparnicima, budući da je bio jedan od nemačkih zapovednika koji su odbili poslušati Vrhovnu zapovest. Takođe se pretpostavlja da je učestvovao u zaveri da se ubije Adolf Hitler, zbog čega je pre kraja rata bio prisiljen na samoubistvo.


Rane godine

Romel je rođen u mestu Hajdenhajm udaljenom oko 50 km od Ulma, u državi Virtemberg kao drugi sin iz braka protestanstkog upravnika srednje škole u Alenu, Ervina Romela starijeg i Helene fon Luc, ćerke uglednog lokalnog zvaničnika. Bračni par je imao još tri deteta, dva sina Karla i Gerharda i ćerku Helenu. Kasnije, sećajući se svojih dečačkih dana Romel je napisao "imao sam veoma srećno detinjstvo". Mladi Ervin nosio se mišlju da postane inženjer ali je na očev nagovor 1910. godine pristupio lokalnom 124. Virtenberškom pešadijskom puku kao oficirski kadet i uskoro je poslat u oficirsku školu u Dancingu.

U Dancingu je Romel 1911. godine upoznao svoju buduću suprugu Lusi Molin sa kojom se oženio 1916. godine. 1928. dobili su sina Manfreda koji je kasnije postao gradonačelnik Štutgarta. Prema nekim istoričarima Romel je 1912. godine imao ljubavnu aferu sa Valburgom Štemer iz koje je rođena ćerka Gertrud. Romel je diplomirao 1911. da bi već 1912. godine bio primljen u službu kao poručnik.


Prvi svetski rat

Tokom Prvog svetskog rata Romel je služio u Francuskoj, kao i na rumunskom i italijanskom frontu. Tokom rata Romel je tri puta ranjavan i odlikovan je Gvozdenim krstom - prve i druge klase. Takođe je postao najmlađi dobitnik najvišeg pruskog odlikovanja "Ordena za zasluge" (Pour le Mérite), počasti koja je bila rezervisana samo za generale. Ovo odlikovanje je dobio zbog zasluga u borbama u planinama severo-istočne Italije, naročito u bici kod Longarone i zauzeću planine Matažur kada je zarobljeno 150 italijanskih oficira, 7000 vojnika i 81 artiljerijsko oruđe. Njegov bataljon je takođe odigrao ključnu ulogu u bici kod Kobarida (bici za Kaporeto) kada je nemačka vojska izvojevala jednu od najznačajnijih pobeda nad italijanskom vojskom.


Između dva rata

Posle rata Romel je bio komandant bataljona i instruktor u Drezdenskoj pešadijskoj školi (1929-1933) i Potsdamskoj vojnoj akademiji (1935-1938). Njegovi ratni dnevnici, Infanterie greift an (Pešadijski napadi), objavljeni 1937. god. postali su jedan od glavnih vojnih udžbenika i privukli su pažnju Adolfa Hitlera koji ga je iste godine angažovao da obučava Hitler Jugend. 1938. god. Romel već u činu pukovnika imenovan je za komandanta vojne akademije u Viner Nojštatu. Međutim, ubrzo zatim napušta ovaj položaj zato što je imenovan za komandanta hitlerovog ličnog zaštitnog bataljona (Fuhrer-Begleitbattalion). Dok je službovao na ovom položaju Romel se veoma zbližio sa Hitlerom. Bio je zadužen za njegovu ličnu bezbednost tokom posete okupiranoj Čehoslovačkoj. Neposredno pred invaziju na Poljsku unapređen je u čin general-majora. Kao izraz velike naklonosti Hitler je naredio da Romelovo unapređenje stupi na snagu retroaktivno od 1. juna 1939. god.

Drugi svetski rat

Poljska 1939.

Tokom ovog perioda Romel je postao lični prijatelj Adolfa Hitlera. Pokazivao je veliko divljenje prema njemu i nacional-socijalizmu što se može videti iz delova pisama koje je pisao svojoj porodici: "Firer zna šta je najbolje za nas", "Šta mislite o septembarskim događajima; Hitlerov govor? Zar nije divno što imamo takvog čoveka?". Zahvaljujući bliskom odnosu sa Hitlerom Romel je unapređen u čin general-majora i bio je odgovoran za bezbednost Hitlerovog mobilnog štaba tokom poseta frontu.


Francuska 1940-41.

1940. godine Romel je dobio komandu nad 7. oklopnom divizijom, koja je kasnije dobila nadimak Gespenster-Division ("Divizija duhova" zbog neverovatne brzine napredovanja koji je uspevala da postigne usled čega se često događalo da čak i nemačka vrhovna komanda ne zna njen tačni položaj) tokom operacije Fall Gelb, napada na Francusku i zemlje Beneluksa. Tokom ove operacije pokazao je neverovatnu umešnost u komandovanju oklopnim jedinicama zbog čega je imenovan za komandanta nemačkih snaga sačinjenih od 5. lake divizije, a kasnije i 15. oklopne divizije koje su početkom 1941. godine trebale da budu poslate u Libiju da bi pomogle poraženim i demoralisanim italijanskim trupama. Ove divizije predstavljale su osnovu nove nemačke borbene formacije nazvane Nemački afrički korpus - Deutsches Afrika Korps koja će pod Romelovom komandom steći slavu u borbama u Severnoj Africi.

Afrika 1941-43.


Nakon dolaska u Afriku Romel je proveo najveći deo vremena vršeći reorganizaciju italijanskih jedinica koje su pretrpele poraz od snaga Britanskog komonvelta pod komandom general-majora Ričarda O'Konora. Nova ofanziva sila Osovine u Severnoj Africi predvođena snagama Nemačkog afričkog korpusa izbacila je savezničke snage iz Libije, ali je izgubila momentum i zaustavila se neposredno nakon prelaska preko egipatske granice. Ključna libijska luka Tobruk iako u okruženju i dalje je bila u rukama savezničkih snaga pod komandom australijskog generala Leslija Morsheda. Dotadašnjeg vrhovnog komandanta savezničkih snaga u Severnoj Africi generala Arčibalda Vejvela na tom položaju zamenio je dotadašnji vrhovni komandant britanskih snaga u Indiji general Klod Okinlek. Okinlek je ubrzo pokrenuo ofanzivu koja je potisnula nemačke i italijanske snage i razbila opsadu Tobruka. Međutim, kada je saveznička ofanziva izgubila na snazi Romel je napao.

Ervin Romel tokom kampanje u severnoj Africi, 1942. god.

U klasičnom blickrigu koji je usledio Savezničke snage su temeljno poražene. Za samo nekoliko nedelja linija fronta pomerena je duboko u egipatsku teritoriju. Romelova ofanziva je konačno zaustavljena kod malog železničkog gradića El Alamein udaljenog samo 60 milja od Kaira. Prvu bitku za El Alamein Romel je izgubio zbog kombinacije logističkih problema i poboljšane taktike savezničkih snaga. Saveznici koji su bili saterani uza zid bili su blizu centara za snabdevanje što je omogućilo popunu jedinica svežim trupama dovedenim sa drugih frontova. Okinlekova taktika da tokom bitke napada slabije italijanske snage prinudila je Romela da Nemački afrički korpus koristi u ulozi vatrogasca koji je intervenisao na kritičnim tačkama na liniji fronta zbog čega je inicijativa prešla u savezničke ruke. Romel je još jednom pokušao da probije savezničku odbrambenu liniju tokom bitke za Alam Halfu. Međutim, ovaj pokušaj je odlučno sprečen od strane savezničkih jedinica kojima je komandovao novopridošli saveznički komandant general-pukovnik Bernard Montgomeri; uglavnom zahvaljujući tome što je britanska obaveštajna služba razbila šifarski kod nemačke mašine za šifriranje "Enigma" zbog čega je saveznicima bio poznat operativni plan i satnica dejstava Nemačkog afričkog korpusa. Ova obaveštajna operacija kao i podaci koja je ona obezbeđivala tokom čitavog Drugog svetskog rata poznati su pod jedinstvenim nazivom "Ultra".

Zbog savezničkih snaga stacioniranih na Malti koje su konstantno napadale nemačke konvoje sa neophodnim zalihama na putu za Libiju, kao i zbog ogromne razdaljine koju je snabdevanje moralo da prevali od najbližih luka u Libiji do nemačkih položaja u Egiptu, Romel nije mogao da zadrži El Alamein na neodređeno vreme. Međutim, bila je potrebna još jedna velika bitka tzv. druga bitka za El Alamein, da bi se njegove trupe naterale na povlačenje. Posle poraza u ovoj bici Romel je uprkos naređenjima Hitlera i Musolinija da se što pre zaustavi i suprotstavi montgomerijevoj 8. armiji, to učinio tek po dolasku u Tunis i zaposedanju stare francuske odbrambene pogranične linije tzv. Maret linije. Odlično organizovano povlačenje Nemačkog afričkog korpusa stvorilo je veliko rastojanje između nemačkih i britanskih jedinica što je Romelu ostavilo dovoljno vremena da po dolasku u Tunis nanese poraz američkom 2. korpusu u bici kod prolaza Kaserin.

Okrenuvši se još jednom da se suprotstavi snagama Britanskog komonvelta na odbrambenoj Maret liniji Romel nije mogao da učini ništa više osim da odlaže neizbežno. Pre završetka kampanje u Tunisu koja je okončana savezničkom pobedom Romel je zbog bolesti morao da se vrati u Nemačku.

Neki autori smatraju da je Romelovo povlačenje Nemačkog Afričkog korpusa u Tunis, suprotno hitlerovim željama, predstvljalo daleko veći uspeh od njegovog zauzeća Tobruka (nasuprot strašnoj sudbini koja je kod Staljingrada zadesila nemačku 6. armiju pod komandom Fridriha Paulusa koji je do zadnjeg trenutka poštovao hitlerovu naredbu o zabrani odstupanja).


Francuska 1943-44.

Po povratku u Nemačku Romel je jedno vreme bukvalno bio "nezaposlen". Međutim, kako se ratna plima okrenula protiv Nemačke Hitler ga je postavio za komandanta grupe armija B koja je trebalo da brani francusku obalu od predstojeće savezničke invazije. Posle bitaka u Africi Romel je došao do zaključka da bi svi ofanzivni pokreti trupa u Francuskoj bili onemogućeni ogromnom vazdušnom nadmoći saveznika. Zastupao je stav da tenkovske jedinice moraju da budu razbijene na manje grupacije stacionirane blizu obale kako bi u slučaju invazije mogle odmah da stupe u akciju i odbace saveznike u more. Na taj način Romel je želeo da smanji vreme reagovanja i izbegne velike gubitke koje bi nemačke jedinice trpele tokom transporta ka mestu invazije usled dejstva savezničke avijacije. Želeo je da invazija bude zaustavljena na samoj obali.

Međutim, njegov pretpostavljeni Gerd fon Rundštet je smatrao da nije moguće zaustaviti invaziju na obali zbog velike vatrene moći Britanske kraljevske mornarice koja je imala zadatak da vrši artiljerijsku pripremu i pruža vatrenu podršku desantnim jedinicama. Njegov stav je bio da oklopne jedinice moraju da se grupišu dublje u pozadini bliže Parizu kako bi savezničke jedinice bile napadnute izvan dometa razarajuće brodske artiljerije. Kada je od Hitlera zatraženo da se opredeli za jednu od predloženih taktika on je izabrao kompromis. Oklopne jedinice bile su stacionirane predaleko da bi Romel imao ikakve koristi od njih ali ne dovoljno daleko da bi Rundštetov plan mogao da se realizuje. Uprkos tome nije mnogo nedostajalo da Romelov plan urodi plodom.

Tokom dana D nekoliko oklopnih jedinica našlo se dovoljno blizu da svojim uspešnim dejstvom protiv savezničkih snaga dokaže da je Romelov plan imao mnogo više šanse za uspeh od Rundštetovog. Među ovim jedinicama nalazila se i 21. oklopna divzija, kojom je Romel komandovao u Severnoj Africi, a koja je već prvog dana iskrcavanja izvršila protivnapad na britanskom i kanadskom sektoru obale i u jednom trenutku uspela da izbije na obalu Lamanša ali je ubrzo zbog nedostatka podrške bila prinuđena da se povuče.


Zavera protiv Hitlera


17. jula 1944. godine vozilo u kojem se nalazio Romel uništeno je napadom iz vazduha od strane Spitfajera Kraljevskog kanadskog ratnog vazduhoplovstva. Romel je nakon napada primljen u bolnicu sa ozbiljnim povredama glave. U međuvremenu, nakon neuspelog atentata na Hitlera 20. jula 1944. god. Romel je bio osumnjičen za učestvovanje u zaveri. Za razliku od Gebelsa koji nije bio uveren u Romelovu umešanost Borman je smatrao da je on bio jedan od glavnih učesnika zavere. O tome da li je Romel bio upoznat sa detaljima zavere i da li je u njoj učestvovao, špekuliše se i danas. Posle rata njegova žena je izjavila da je bio protiv ubistva Hitlera zato što nije želeo da buduće generacije mladih Nemaca steknu utisak da je rat izgubljen zbog "uboda u leđa" (Dolchstoßlegende) što je smatrano za jedan od glavnih razloga za poraz nemačke u Prvom svetskom ratu. Umesto ubistva Romel je smatrao da Hitler mora da bude zarobljen kako bi mu se javno sudilo. Zbog Romelove popularnosti u nemačkom narodu Hitler mu je ponudio alternativu. Mogao je da bira između samoubistva ili javnog suđenja i represija nad porodicom. Romel je izvršio samoubistvo 14. oktobra 1944. god. Sahranjen je sa svim vojnim počastima.


Bitke Ervina Romela

    * Bitka kod Bir Hakeima (1942)
    * Prva bitka kod El Alamejna
    * Druga bitka kod El Alamejna
    * Bitka kod prolaza Kaserin
    * Bitka za Normandiju


Izvor: Wikipedia

---

Erwin Rommel

Erwin Rommel (15. studenog 1891. - 14. listopada 1944.) bio je njemački general-feldmaršal i zapovjednik Njemačkog Afričkog korpusa u Drugom svjetskom ratu. Također poznat pod nadimkom Pustinjska lisica.

Prevedeno

    * "Budite primjer svojim vojnicima, kako u službi, tako i u privatnome životu. Nikada se nemojte štedjeti i pred vojnicima pokazati iscrpljenost, zamor ili nedostatak nečega. Uvijek budite taktični i dobro odmjereni, svoje podređene učite tome.."

    * "U borbi čovjek na čovjeka pobjednik je onaj koji ima više metaka u sanžeru."

    * "Hrabrost koja je protiv vojne probitačnosti je glupost, ili, ako je inzistirana od zapovjednika onda je neodgovornost."

    * "Smrtna opasnost je učikovit protu-otrov za fiksne ideje."

    * "Njemački vojnik je zadivio svijet, dok je talijanski vojnik Bersagliere zadivio njemačkog vojnika".


O Rommelu

    * Imamo hrabrog i vještog protivnika, i, moguli reći kroz sav pustoš rata, velikog generala.

Winston Churchill

    * Rommel je bio nervozan, htio je uraditi sve odjednom, zatim je izgubio interes. Rommel je bio moj vrhovni zapovjednik u Normandiji. Ne mogu reći da Rommel nije bio dobar general. Kada je bio uspješan, bio je dobar; tijekom rezerve bio je depresivan.

Sepp Dietrich

    * Bio je najbolji vođa brzih pokretnik trupa, ali samo na vojnoj razini. Iznad toga sve je bilo previše za njega. Rommel se previše predao odgovornosti. Bio je dobar zapovjednik korpusa vojske, ali je bio previše ćudljiv, previše izazovan. Jednog trenutka bio bi oduševljen, sljedećeg trenutka deprimiran.

Albert Kesselring

    * Rommele, ti veličanstveni gade! Pročitao sam tvoju knjigu!

George S. Patton

    * Bilo tko tko je podpao pod čaroliju njegove osobnosti postao je izvrstan vojnik. Činio se da zna što bi neprijatelj volio i kako će reagirati.

Theodor Werner

Izvor: Wikicitati

Moj omiljeni komandant... 

Jedini Nemacki strateg koji je zasluzio postovanje....

Koliko samo volim, kad dobijem priliku da stavim ovu slicicu.




Inace mit o Romelu su najvise progurali Britanci, da bi dali sebi na znacaju i pricali kako su pobedili najboljeg nemackog generala.

A bre lepo sto ste se njega setili...jedini Nemacki komandant koji je zasluzio postovanje....

Ali tu je i Heinz Guderian 

Погрешна идеологија, погрешна држава, прави човек и војсковођа.

moram samo malo napomenu za tu izjavu nemacki komandant koji je zaluzio postovanje to nije sporno ali bilo je mnogo vecih vosjkovodja od njega koji su mnogo vise doprineli "odugovlacenju" rata kao sto su medju prvima von manstajn -idejni tvorac skoro svih nemackih blickrig ofanziva zatim von keselring najbolji defanzivac WII i naravno vec pomenuti guderijan idejni tvorac nemackih tenkovskih divizija  i jedan od tvoraca blickriga,...pa tek na 4-tom mestu romel...sama ideja o njemu kao velikom vojskovodji ,moze se cak i reci, prenaduvana iz razloga sto je njega treci rajh najvise koristio kao zvezdu svojih zurnala tj.propagande za siroke mase plus je bio i najmladji general u nemackoj ali nikako ne smetnuti i cinjenicu da je brzom napredovanju doprinelo i to sto je bio odani hitlerov mezimac sve do vremena zavere..ovime ne zelim da nikako umanjim njegov znacaj naprativ ali ne treba pozurivati sa davanjima epiteta....jos samo jedna napomena treba takodje imati u vidu i da je u borbama u africi romel ucestvovao zajedno sa italijanima(vrlo losa armija preniskog morala i obucenosti) cije su kombinovane snage sa nemcima iznosile oko 300 hiljada manje vise nasuprot istom broju saveznika  u periodu od 1941-1943 god poenta je da je to vrlo mali odnos znajuci da se vec u tom razdoblju na istocnom frontu desavaju samo zarobljavanja vojnika(pad kijeva) u ciframa koje su jednake ukupnom broju saveznickih i osovinskih snaga u periodu 2 gd u africi...i da veliki sam ljubitelj vojske treceg rajha koja je pokazala da je najbolja armija tog perioda ali je imala nesrecu da im hitler bude vrhovni vodja