Збег у једном дану

Коме етничко чишћење може бити Дан победе и захвалности

У садејству са снагама ХВО и Армије БиХ, хрватске оружане снаге су напале српску област Крајина (северна Далмација, Лика, Кордун, Банија) 4. августа 1995. године око пет сати ујутро. Артиљеријском ватром са западне стране, нападнути су сви градови и већина села. На Книн су гранате падале цео дан. Истовремено је Фрањо Туђман на радио таласима позивао народ да без бојазни за свој живот и имовину дочекају хрватску власт. Према неким сазнањима,

само у Книну тог јутра од граната је погинуло тридесет цивила.Одбрана српске стране је била слаба и краткотрајна. Иако солидно наоружана, војска је била изразито малобројна (однос седам према један). Поред тога, дан уочи напада авијација НАТО је уништила радарски систем Крајине на личкој Пљешевици. О томе је Команда Јужног крила НАТО-а у Напуљу издала саопштење: на авионе са носача "Теодор Рузвелт" у Јадрану, приликом патролирања, биле су уперене српске ракете земља-ваздух. "Превентиве ради", ратни авиони НАТО су 3. августа испалили ракете на радарски систем Српске Војске Крајине.

Телефонски позив Милошевићу

 

Пуковник Марко Врецељ, начелник артиљеријских јединица РСК, сећа се да старешински кадар СВК у данима пред напад није знао на шта се Хрватска припрема. "Чак ни највећи број старешина у Главном штабу није знао шта се очекује. Једино је део политичара и понеки официр који је био у блиској вези с њима, крајем јула 1995. године почео да склања своје породице из Крајине, да одвози намештај и друге вредне ствари." У време напада, 4. августа, Крајишници су углавном реаговали на линијама додира са Хрватима. Одлука Врховног савета одбране РСК (4. август, пет поподне) да се "приступи планској евакуацији свег за борбу неспособног становништва", и пропаганда хрватских радио-станица додатно су одредили домет одбране. Врецељ каже: "Кад су командири и команданти схватили шта се дешава, и сами су кренули с народом. Неки су возили своју технику, а неки су из разочарења и немоћи источили из резервоара последњу кап горива и кренули да траже породицу по колони." Одлуку о евакуацији "свег за борбу неспособног становништва" потписао је тадашњи председник РСК Милан Мартић, који је претходно телефонирао Слободану Милошевићу. Сведок Мартићевог покушаја да ступи у контакт са "колегом из Београда" био је Драго Ковачевић, тадашњи председник општине Книн. Сећа се да се на Милошевићевим телефонима "Мартићу нико није јављао". "Јавио му се само Брана Црнчевић. Псовао је и, чини ми се, био је истински разочаран.""Град је био обавијен црвеном скрамом кроз коју се једва пробијало јако августовско сунце. Црвена скрама је била прашина од црепа с погођених кровова. Организовали смо евакуацију колико је било могуће. Смер повлачења је био према Србу, али знало се да тамо неће бити заустављања и да ће пут водити према Бањалуци и даље, ка Србији."Тако је формирана саобраћајна колона од неколико десетина хиљада возила, претежно трактора и камиона. Био је то збег нације у једном дану, као што ће се четири године касније сличан сценарио поновити на јужним границама "српских територија".Хрватска војска се није придржавала упутства свог врховног заповедника који је сугерисао "што мање злочина". Забележено је да је у "Олуји" убијено или се и данас води као нестало 1934 Србина, од тога 515 жена и дванаесторо деце. И то само на подручју РСК (помиње се неколико стотина жртава у Босанској крајини). Многи од њих су страдали у недељама непосредно после ове акције. Реч је о онима који су поверовали Туђману да могу мирно да сачекају нове власти.

Шта је све разорено

Према истраживањима професора Светозара Ливаде, током деведесетих година у српским насељима у Хрватској разорене су 24.752 куће и 12.341 домаћински објекат. Уништено је и 78 цркава, 920 споменика, 167 индустријских погона. Предмет разарања било је и 181 гробље и још око 1.300 разних других објеката (складишта, занатске радње, крчме, трговине ...). Загребачки професор наводи и податак о 18.210 Срба повратника и 2.737 или нешто више од десет одсто обновљених кућа.

Многи такви стари усамљеници завршили су у мукама при сусрету с хрватским "ратним профутерима" и криминалцима. Страдали су, међутим, и у избегличким колонама код Мартин Брода, већ четвртог августа, од специјалаца Младена Маркача, и авионских и артиљеријских граната.

Био је то збег нације у једном дану


Туђман стигао, ровокопач копа

 

Сам Книн Хрвати су освојили већ сутрадан, 5. августа. На чувеној тврђави над градом поставили су заставу са шаховницом дужине двадесет метара, да би 6. августа у град дошао и врховни заповедник.Тих дана, на книнском гробљу, почели су да копају велику рупетину за побијене Србе. Можда су је копали док је Туђман држао говор. Према неким сведочењима, гробница је требало да буде масовна, а онда су ископавања приметили међународни посматрачи и рака је претворена у "стандардну" - заједничку. Према подацима невладине организације "Веритас", у "Олуји" је у Книну погинуло или нестало 362 особе, у Грачацу 149, у Глини 128, у Вргинмосту и Бенковцу по 116 ...Чудо над чудима је да Хрватска слави 5. август као Дан победе и домовинске захвалности (и целовитости Републике). Рекло би се да слави као "нерадни дан" етничко чишћење и смрт више од две хиљаде људи. Или, "удружени злочиначки подухват чији је заједнички циљ био присилно и трајно уклањање српског становништва из регије Крајина" (цитат из хашке оптужнице).Тужилаштво Хашког суда оптужило је за злочине у "Олуји" три хрватска генерала: Анту Готовину, Младена Маркача и Ивана Чермака. Најављене су нове оптужнице, тако да овај "гемишт" празника и злочина спада у највеће послератне апсурде са простора бивше Југославије.На почетку своје ових дана објављене књиге "Хроника прогнаних Крајишника", Саво Штрбац, председник "Веритаса", помиње један од таквих апсурда, забележен током деведесетих на ратним подручјима. Авион РХ је, наиме, 2. маја 1995, јурећи избегличку колону Срба из Западне Славоније, и прешавши на простор Републике Српске, над Градишком избацио смртоносне бомбе и - убио двоје мале деце. Пошто је авион после тога оборен, а пилот погинуо, Хрватска га је посмртно прогласила националним херојем.
_________________

Znali li itko na kojem je mjestu ova slika uradjena, sa ovim izbjeglicama...?

УТЕМЕЉЕНОСТ СРБА У РЕПУБЛИЦИ СРПСКОЈ КРАЈИНИ


Prof.dr Marko Atlagić
Beograd

ISTORIJSKA, PRAVNA I POLITIČKA UTEMELJENOST SRBA U REPUBLICI SRPSKOJ KRAJINI

Kada govorimo o istoriji srpskog naroda na području Republike Srpske Krajine i Republike Hrvatske, možemo zapaziti da je hrvatska istoriografija forsirala i glorifikovala srpske seobe, a posebno zapostavljala ili uopšte nije ni spominjala autohtonost srpskog naroda na tom području.
U isto vrijeme srpski istoričari, u ime zajedništva, bježali su kao vrag od tamjana od te teme - autohtonosti srpskog naroda u Republiski Srpskoj Krajini i Republici Hrvatskoj.
Srpska zvanična istoriografija, vrlo često i velikodušno odbacuje vijesti i svjedočenja antičkih pisaca (Plinija, Ptolomeja, Herodota i drugih), a i kasnijih - srednjovijekovnih (Konstantina Porfirogeneta i drugih) o Srbima u njihovo doba. Istodobno naša srpska istoriografija prihvatila je tzv. istinu o sebi od pisaca germansko-skandinavske istorigorafije. Naša istoriografija slabo obrađuje krađu tj. falsifikate, otimačinu Hrvata po srpskoj istoriji u Republici Srpskoj Krajini i Republici Hrvatskoj, kako one iz srednjeg tako i one iz novog vijeka, pa i ove iz najnovijeg doba.
Politička kultura i vojna istorija srpskog naroda u Republici Srpskoj Krajini i Republici Hrvatskoj prebogata je činjenicama (istorijskim izazovima), koje se ne mogu mimoići i pogaziti, kada se trezveno razgovara ili pak piše.
Hrvati moraju znati da će svako nasilje nad istorijom i nad Srbima u Hrvatskoj, rađati trenutne ili buduće nesuglasice, nemire i ratove. Srbi ne bi smjeli dozvoliti, a Hrvati ih u tome trebaju podržati, da se pogaze: srpska prošlost, dostignuti nivo političkih i nacionalnih prava, njegovu srpsku kulturu i ukupnu duhovnu participaciju, njegova prava na imovinu i vijekovne zavičaje.
Naime, samo fašistička politika i njeni građani mogu planirati uništavanje dijela svojih građana i svog naroda, samo zato što pripadaju ogranku drugih kultura i vjera.
U međunarodnoj javnosti postoje brojne neistine zbog neznanja ili podmetanja lažnih podataka o srpskom narodu u Republici Srpskoj Krajini, koje se svode na dokazivanje da on nije svoj na svome, da je naselio tuđu zemlju, da su Srbi došljaci i skorojevići, da nisu državotvorni. Sve su to čiste laži i podmetanja s ciljem da se srpskom narodu nanese ogromna šteta, vređa i da se pribavi prezir u svijetu, te da se protjera sa svojih vijekovnih ognjišta i zavičaja. Srpski narod u Republici Srpskoj Krajini ima jako bogatu prošlost, naučna i kulturna dostignuća i svoju prebogatu i specifičnu tradiciju.
Mnogi srpski istoričari zapleteni u mrežu jugoslovenstva i komunizma nisu istraživali svoje davne istorijske korijene. Njih je sputavala politika saveza jednakih. Neki istoričari su išli toliko daleko da su već na početku izrazili nevjericu u istorijske zapise - izvore o Srbima, nastale pre dva milenijuma u vrijeme Herodota, Plinija i drugih pisaca.
Hrvatski istoričar Tomo Maretić, najbolji poznavalac Plinija kaže: "Taj Plinije Rimljanin koji živješe u doba Herodota ispisuje nekoliko imena, manje više tamnijih, ali na našu veliku radost jedno je među njima, ne samo posve jasno, nego i očigledno slavensko, a to su Srbi, ili kako ih Plinije piše Serbi..."
Prof.dr Đorđe Janković, naš poznati arheolog, piše o Srbima u Republici Srpskoj Krajini, pa kaže: "Prvi sloj života Srba na prostorima Krajine je pouzdano arheološki potvrđen iz 7. i 8. vijeka oko Knina, Drniša, Srba, Gračaca i Korenice). Ustanovljen je gromilama, posmrtnim spomenicima Srba IV-IX stoljeća".
A franački hroničar Ajnhard spominje Srbe 822. godine u svojim analima, dakle 30 godina ranije nego što se spominje hrvatsko ime. On kaže: "Ljudevit Posavski, pobjegao je k Srbima u Dalmaciju". U pisanim istorijskim izvorima do danas to je prvi poznati istorijski izvor koji spominje Srbe na prostorima Republike Srpske Krajine.
Za vrijeme dinastije Nemanjića i Kotromanića prostori Republike Srpske Krajine su se najčešće nalazili u sastavu te srednjovijekovne srpske države. Tadašnje srpske oblasti i država se nalazi u okruženju Vizantije, Ugarske i Venecije. Nemanjine zapadne granice su na rijekama: Krki, Zrmanji, Kupi i Savi. Svi Nemanjini nasljednici od Stefana Prvovjenčanog pa sve do cara Uroša zadržali su zapadne srpske granice, koje je posebno učvrstio car Dušan Silni, povjerivši Dalmaciju za Mladena Šubića, sina Đurđevog, koji umire 1348. godine, pa vlast u Dalmaciji preuzima Jelena Šubić (sestra Dušana Silnog).
Sama izgradnja srpskih pravoslavnih manastira na Zrmanji (Krupa 1317) i na Krki (Krka 1350), pripisuju se kralju Milutinu i Jeleni Šubić.
Dinastički srodnici Nemanjića, Kotromanići od bana i kralja Stefana Tvrtka I, pa do kralja Stefana Tomaša, zadržavaju zapadne srpske zemlje.
Srbi zapadnih krajeva (posebno oko Cetine, Krke i Zrmanje) će vrlo aktivno učestvovati u borbama protiv Turaka, a posebno u Kandijskom ratu (1645-1669) kada se javljaju najistaknutiji nosioci srpske samosvijesti, koji su opjevani u narodnim pjesmama (Ilija Smiljanić, Janko Mitrović, Stojan Janković i Bajo Pivljanin).
Na tim dalmatinsko ličkim prostorima izrasla je Mletačka vojna krajina, koja se dijelila na kotare, serdarije i sela. Vrhovni starješina je bio kolunel, u serdarijama serdari, a u selima harambaše.
Međutim, već 1530. godine nastaje "Srpska Vojna Krajina", što je bio začetak državotvornosti Republike Srpske Krajine. Već je austrijski car Ferdinand II 1627. godine dodijelio Krajišnicima (Vlasima) diplomu, kojom im daje svoju carsku zemlju u zamjenu za danak u krvi - za vijerno služenje i vojevanje. Ovim dokumentom Vojna Krajina postaje Corpus Separatum, potpuno odvojena od ugarskog i hrvatskog kraljevstva i njihovih Sabora. Time je, u stvari, započeo proces pretvaranja Vojne Krajine u posebnu upravnu oblast unutar Habzburške monarhije.
Car Ferdinand II je 1630. godine potvrdio tzv. "Statuta Valachorum" Srbima, tj. pravo vlasništva nad zemljom i pravo da je mogu prodati, što je bilo sasvim nešto novo tada u feudalnoj Evropi. Statuta Valachorum je bio prvi srpski ustav Srba u Habzburškoj monarhiji. U njima se govori o: opštinama, sudstvu, vlasništvu nad dobrima, privatnim i javnim deliktima, vojnim starješinama i dr.
Po tom krajiškom ustavu Krajina je bila podijeljena na 6 generalata i 19 regimenti, koje su se dijelile na kompanije i čete.
Car Franjo Josip I je 14.5.1887. godine donio "Zakon o uređenju prostora, crkve grčko-istočne i o upotrebi ćirilice u kraljevini Hrvatskoj i Slavoniji". Ovaj zakon je izričit i govori da Srbi imaju pravo da ispovijedaju svoju srpsku pravoslavnu vjeru i pravo na upotrebu ćirilice.
Hrvatski sabor je 1867. godine usvojio izjavu da trojedna kraljevina priznaje narod srpski, koji u njoj stanuje, kao narod s hrvatskim narodom istovjetan i ravnopravan.
Kada je Vojna Krajina 1881. godine ukinuta, tada se govorilo o formiranju posebnog srpskog parlamenta.
Međutim u 19. vijeku se javlja i Ante Starčević - jedan od najvećih mrzitelja Srba na prostorima Republike Srpske Krajine i Republike Hrvatske. On u Hrvatskoj vidi samo Hrvate. On kaže: "U Hrvatskoj postoji samo jedan politički narod, a to su Hrvati, Srbi su dio tog političkog naroda", što znači Srbi su Hrvati. I sam Antun Radić je još daleke 1914. godine i to 7. jula pisao u "Domu" za Starčevića:
"Starčević je mrzio Srbe. On nije priznavao da ima Srba i to ne samo u Hrvatskoj, nego i u Srbiji. Zato za sve Srbe u Hrvatskoj pisao je da su Cigani, Cincari, Vlasi. Oni su vlaška nakot zrio za sikiru. Oni su smet, oni su srbež na tijelu hrvatskog naroda".
Srbi u Austro-Ugarskoj monarhiji podržali su Riječku rezoluciju 1905. godine i izglasali Zadarsku rezoluciju kojom daju iskrenu podršku Hrvatima da Dalmaciju prisajedine Hrvatskoj i Slavoniji pod uslovom pune ravnopravnost Hrvata i Srba.
Srbi sa prostora Republike Srpske Krajine 1918. godine ulaze u sastav Kraljevine SHS, kasnije Kraljevine Jugoslavije. Već je predsjednik vlade Anton Korošec govorio da će Jugoslavija imati ulogu trojanskog konja prema nezavisnosti Hrvata i Slovenaca, pa je kazao: "Srbi su nam dali zlatnu kobilu Jugoslaviju, vratit ćemo im ragu". A vojvoda Mišić, poslije obilaska Hrvatske, marta 1919. godine rekao je kralju Aleksandru: "Iz svega što sam video i čuo, ja sam duboko zažalio što smo se mi na silu Boga obmanjivali nekakvom idejom hrvatske zajednice. Svi oni jednako misle, to je svet za sebe, ma sa kakvim predlogom da se pojaviš stvar je propala. To nisu ljudi na čiju se reč možeš osloniti. To je najodvratnija fukara na svetu".
Početkom II svjetskog rata, srpski narod u Hrvarskoj, je po prvi put ušao, ne svojom voljom, u sastav hrvatske države, koju su proglasili hrvatski fašisti 10.4.1941. godine, kao NDH.
Srpski narod u Republici Srpskoj Krajini i Republici Hrvatskoj je tada stavljen van zakona, zabranjeno je srpsko ime, srpski jezik, srpsko pismo - ćirilica, srpska pravoslavna crkva. Srbima je zabranjeno kretanje, upotreba saobraćaja, posjećivanje lokala, bioskopa, pozorišta, kupanje u banjama. Srpska djeca su streljana: u staklu, plamenu, bebe su nabijane na bajonet, spaljene u kućama, kuvana u kotlovima.
Časni i pošteni Hrvat Viktor NOvak je rekao za NDH: "iako nečovječno NDH, ogrezla u zločine više nego Hitlerova Njemačka, a imala je punu podršku Vatikana".
Veliko je istorijsko pitanje: Zašto je većina Hrvata podržavala blok fašističkih zemalja i svoje predvodnike u NDH? Na ovo pitanje kad tad Hrvati moraju odgovoriti. Što pre, to za njih bolje.
Na II zasjedanju ZAVNOH-a u Plaškom 1943. godine donosi se rezolucija u kojoj se kaže: "Nema, neće i ne smije biti Hrvatske u kojoj Srbima ne bi bila zajamčena puna jednakost i ravnopravnost". A III zasjedanje ZAVNOH-a u Topuskom 1944. godine donosi Deklaraciju o osnovnim pravima naroda i građana demokratske Hrvatske u čijem prvom članu piše: "Hrvatski i srpski narod u Hrvatskoj potpuno su ravnopravni".
Formulacija o potpunoj ravnopravnosti srpskog naroda u Hrvatskoj nalazi se u svim ustavima Narodne, odnosno Socijalističke Republike Hrvatske od 1947. do 1990. godine.
Božićni ustav Hrvatske od 22.12.1990. godine pogazio je sva, kroz istoriju, stečena prava srpskog naroda u Hrvatskoj. Srpski narod je kao politički tj. konstitutivni narod izbačen iz ustava Hrvatske i stavljen u položaj nacionalne manjine. Ovo je bila direktna državna priprema za rat u Hrvatskoj, koji je Hrvatska namjerno vodila, što dokazuje i sam poglavnik dr Franjo Tuđman. On je još 1989. godine na Konferenciji diplomatskog kora u Njemačkoj (tko ga je pozvao?) rekao: "Kada ja budem predsjednik Hrvatske (ne ako budem) tlo u Krajini postat će crveno od krvi". Taj isti Tuđman je na Jelačićevu trgu u Zagrebu 24.5.1992. godine izjavio: "Rata ne bi bilo da ga Hrvatska nije željela. Ali mi smo procijenili da samo ratom možemo izboriti samostalnost Hrvatske. Zbog toga smo vodili političke razgovore, a iza tih pregovora formirali oružane postrojbe. Da nijesmo to uradili ne bismo došli do cilja. Znači, rat je bilo moguće izbjeći samo da smo odustali od naših ciljeva, tj. od samostalnosti Hrvatske". Poglavnik Tuđman je 1991. godine novinarki Tanji Torbarini izjavio: "Sretan sam što moja supruga nije ni Jevrejka ni Srpkinja".
Dolaskom na vlast u Hrvatskoj HDZ i izbacivanjem Srba iz ustava Hrvatske, HDZ vlast razoružava stanice milicije sa većinskim srpskim stanovništvom, i šalje redarstvenike na rubna srpska sela i izaziva incidente (hapsi Srbe, maltretira, a i ubija). Srbi su bili prisiljeni da se organizuju u SAO Krajini 21.12.1990. godine da bi 19.12.1991. godine proglasili Republiku Srpsku Krajinu koja je trajala do 4.8.1995. godine.
Kada je hrvatska vlast 4.8.1995. godine zajedno sa NATO paktom izvršila agresiju na Republiku Srpsku Krajinu i protjerala srpski narod iz Republike Srpske Krajine, Vlada i Skupština Republike Srpske Krajine je bila prinuđena da nastavi rad u izgnanstvu.
_________________
Кажу да је људски опростити, нека ми опросте сви који тако мисле, а и драги Бог, ЈА им овако нешто НИКАДА нећу опростити!!!!!!!!!!

Запамтити и вратити.
Не пропустити ниједну прилику да се Хрватској нанесе штета.

Mr Mile Dakic

POLITIČKI, LJUDSKI I MATERIJALNI GUBICI SRPSKOG NARODA U HRVATSKOJ KRAJEM 20. I POČETKOM 21.VIJEKA

» Poslije etničkih ratova sve je odvratno, a naročito pobjeda ! »
( Ciceron )

Nema primjera u evropskoj istoriji 20. vijeka, da jedan istorijski i evropski narod doživi razmjere: tragedije, zločina i zločina genocida, etničkog čišćenja, pljačke i višegodišnjeg lišavanja elementarnih ljudskih prava, kao što je to doživio srpski narod u Hrvatskoj, od hrvatskih šovinista, fašista, komunista i hrvatske države, koju je kroz istoriju stvarao i branio ( Autor ).
I
POSTIZANJE PUNE NACIONALNE RAVNOPRAVNOSTI
( politička, nacionalna i kulturna subjektivizacija )

DIPLOMA FERDINANDA II I STATUTI VALAHORUM:
Nacionalna samobitnost srpskog naroda u Habzburškoj carevini i kraljevini Hrvatskoj, Slavoniji i Dalmaciji počinje u prvoj polovici 17. vijeka, što je vidljivo u Diplomi Ferdinanda II iz 1627. godine i Statutima Valahorum 1630. godine. U ovim carskim dokumentima Srbi – Krajišnici postaju slobodarska oaza u feudalnoj Evropi. Oni su vlasnici zemlje, koju mogu i prodavati, što je nepoznanica u ostalim dijelovima Hrvatske, Slavonije i Habzburškog carstva.

IZJAVA HRVATSKOG SABORA

U 19. vijeku srpski narod u Hrvatskoj je postigao status ravnopravnog naroda, koji je rezultat negovog političkog , ekonomskog i kulturno prosvjetnog organizovanja. Bez predstavnika srpskog naroda u Hrvatskoj se nije rješavao niti jedan bitan politički i državnopravni problem. Suočen sa značajem srpske partivipacije u svim oblastima života Hrvatski sabor je 1867. godine usvojio Izjavu u kojoj piše: » Sabor trojedne kraljevine izjavljuje svečano, da trojedna kraljevina priznaje narod srbski, koji u njoj stanuje, kao narod s hrvatskim narodom istovietan i ravnopravan » ( 1 )

ZAKON CARA FRANJE JOSIPA I

Franjo Josip I je 14. maja 1887. godine proglasio » Zakon o uređenju posalah crkve grčko - iztočne i uporabi ćirilice u Kraljevini Hrvatskoj i Slavoniji » u kojem ozakonjuje pravo Srba, pravoslavnih vjernika, u Hrvatskoj, Slavoniji i Dalmaciji, na crkvenu autonomiju i upotrebu ćirilice ( 2 )

HRVATSKOSRPSKA KOALICIJA

Politička i nacionalna ravnopravnost s hrvatskim narodom u Hrvatskoj dolazi do punog izražaja početkom 20. vijeka, u periodu Hrvatskosrpske koalicije, kada udružene političke snage Hrvata i Srba usvajaju i potvrđuju dva bitna dokumenta o
međunacionalnim odnosima: Riječku ( 3. oktobar 1905. ) i Zadarsku rezoluciju ( 17. oktobra 1905. ). Potpisom Riječke rezolucije, predstavnici političkih stranaka srpskog naroda su pristali da podrže hrvatske interese u Dalmaciji i Slavoniji, a za uzvrat » da se se sa strane Hrvata obavezno prizna ravnopravnost srpskog naroda s hrvatskim » ( 3 )
Srpski poslanici Bečkog parlamenta i Dalmatinskog provincijalnog sabora su na sastanku u Zadru 17. oktobra 1905. godine podržali Riječku rezoluciju i izglasali Zadarsku rezoluciju, kojom daju podršku Hrvatima u nastojanju da prisajedine Dalmaciju
Hrvatskoj i Slavoniji, pod uslovom pune ravnopravnosti između Hrvata i Srba, te da se zajednički službeni jezik naziva srpski ili hrvatski, te da zajednička pisma budu latinica i ćiriica, da se u školama uče hrvatska i srpska istorija, da se u općinama gdje ima preko
1 / 3 srpskog naroda pored hrvatske ističe se i srpska zastava ( 4 )
Poslije obostranog prihvatanja Riječke i Zadarske rezolucije 12. decembra 1905. godine objavljeno je formiranje Hrvatskosrpske koalicije koja u maju 1906. godine pobjeđuje na izborima Narodnu unionističku stranku i preuzima vlast u Hrvatskoj.

SRBI – PREDSJEDNICI HRVATSKOG SABORA

Predstavnici srpskoga naroda su zauzimali i najviše funkcije u vlasti Hrvatske. Oni su bili i predsjednici Hrvatskog sabora: Nikola Krestić, rođen u Zagrebu ( od 1873. do 1884. ), Dane Stanković Danilo, iz Vrginmosta ( 1897. do smrti 1898 ), Vaso Đurđević iz Osijeka, dr Bogdan Medaković iz Like ( od 1913. do 1918 ).

SRBI U JUGOSLAVENSKOJ AKADEMIJI ZNANOSTI I UMJETNOSTI

Istovremeno, srpska nacionalna ravnopravnost se naglašeno manifestirala u oblastima nauke, bankarstva, kulture i umjetnosti. Prilikom formiranja Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu 1866. godine, u njoj su i predstavnici srpskoga naroda: dr Jovan Subotić ( pjesnik, dramski pisac i političar ), Đuro Daničić ( ugledni srpski filolog), je prvi generalni sekretar JAZU. Kasnije u nju ulaze i drugi Srbi: matematičar dr Vladimir Varićak ( od 1904. ), istoričar dr Gavro Manojlović, slikar Pavle Paja Jovanović
( počasni član od 1919. godine ), dr Božidar Petranović, Danilo Medaaković i drugi.
U širenju pismenosti, nauke i kulture, na području Hrvatske stasaju brojne istaknute ličnosti: Dositej Obradović, Zaharije Orfelini, Sava Mrkalj, Lukijan Mušicki, Božidar Petranović, Nikola Tesla i drugi, a da se i ne spominju brojni Srbi katolici u Dubrovniku, od 16. do 20. vijeka: Trojan Gundulić, Ivan Gundulić, Jevta Ljubibratić Jeronim, Ruđer Bošković, Lujo Vojnović, Ivo Vojnović, Medo Pucić, Vlaho Bukovac, Matija Ban, Đuro Vojnović, Ivo Stojanović, Antun Fabris i drugi. Srbin Hristofor Stanković je finansirao izgradnju prvog kazališta u Zagrebu.


SRBI U HRVATSKOJ - RAVNOPRAVAN NAROD U STVARANJU PRVE JUGOSLAVIJE

U pripremama stvaranja prve Jugoslavije, 1918. godine, s područja AUM nastupaju tri subjekta, odnosno tri ravnopravna naroda: Hrvati, Slovenci i Srbi. » Glas Slovenaca, Hrvata i Srba » 29. oktobra 1918. , na naslovnoj strani objavljuje osnivanje Slobodne, suverene države Slovenaca, Hrvata i Srba, da bi predstavnici ove države, nastale na ruševinama AUM, 1. decembra, predali prestolonasljedniku Aleksandru Karađorđeviću, Adresu Narodnog vijeća u kojoj izražavaju želju ulaska: Slovenaca, Hrvata i Srba s područja AUM u zajedničku državu s Kraljevinom Srbijom i Crnom Gorom. Srbi s područja AUM su i u ovim vremenima i dokumentima bili potpuno ravnopravni s Hrvatima i Slovencima.


SRPSKI NAROD U FAŠISTIČKOJ NEZAVISNOJ DRŽAVI HRVATSKOJ

U toku raspada Kraljevine Jugoslavije, odnosno 7 dana prije zvanične kapitulacije u Zagrebu je proglašena Nezavisna Država Hrvatska, koja je, zahvaljujući Njemačkoj, prisvojila Srem, Bosnu i Hercegovinu. Srpski narod na području ove fašističke države se našao van zakona. Državnim nasiljem srpski narod je masovno ubijan, protjerivan i nasilno prevođen na katoličku vjeru. Zabranjena je upotreba ćirilice i srpsko ime. Na području NDH hrvatska vojska i policija je ubila preko milion Srba ( 5 ). Komunistička partija je sakrivala u ratu i poslije njega istinu o genocidu nad srpskim narodom. Zbog bezizlaza u kojem se našao, srpski narod se digao na masovni oružani ustanak, na čije čelo su se vrlo brzo ( i tragično za srpski narod ) postavili komunisti, pa je generalno uzevši, srpski oružani ustanak sve više poprimao komunistički i antisrpski karakter.



POVRATAK STATUSA RAVNOPRAVNOG NARODA

Srpski narod nije priznao fašističku NDH, pa se 27. jula 1941. godine digao na masovni oružani ustanak. U mnogim dokumentima Zemaljskog antifašističkog vijeća narodnog oslobođenja Hrvatske ( ZAVNOH ) zagarantirana je puna nacionalna jednakost i državotvornost srpskog naroda u Hrvatskoj. U Rezoluciji Prvog zasijedanja ZAVNOHa, održanom na Plitvicama i Otočcu 1943. godine piše: » ZAVNOH je sastavljen od predstavnika hrvatskog i srpskog naroda, te nacionalnih manjina u Hrvatskoj, bez obzira na njihovu političku i vjersku pripadnost » ( 6 )
U Rezoluciji Drugog zasijedanja ZAVNOHa, održanog u Plaškom oktobra 1943. godine, piše: » Nema, ne smije i neće biti Hrvatske u kojoj Srbima ne bi bila zajamčena puna ravnopravnost i jednakost » ( 7 )
Uoči trećeg zasijedanja ZAVNOHa u Topuskom cijelu noć se vijećalo, da li će Srbi u Hrvatskoj imati status ravnopravnog naroda ili političku autonomiju. Moša Pijade je zastupao političku autonomiju, a Milovan Đilas i predstavnici hrvatskog naroda, da Srbi
dobiju status ravnopravnog naroda. Bio je to i stav Josipa Broza Tita, pa je taj status ozakonjen u Deklaraciji o osnovnim pravima naroda i građana demokratske Hrvatske, u čijem prvom članu piše: » Hrvatski i srpski narod u Hrvatskoj potpuno su ravnopravni. Nacionalnim manjinama u Hrvatskoj osigurat će se sva prava na nacionalni život » ( 8 )
U prvom Ustavu Narodne Republike Hrvatske iz 1947. godine, u članu 11 piše: »Srbi u Narodnoj Republici Hrvatskoj ravnopravni su sa Hrvatima. » U Ustavu SR Hrvatske 1974 prikriveno je izbjegnuto spominjanje izričite ravnopravnosti srpdskog naroda. U Osnovnim načelima je formulacija: » Hrvatski narod, zajedno sa srpskim narodom i narodnostima u Hrvatskoj, u skladu sa svojim povijesnim i slobodarskim težnjama, izvojevao je u zajedničkoj borbi s drugim narodima i narodnostima Jugoslavije u narodnooslobodilačkom ratu i socijalističkoj revoluciji nacionalnu slobodu ...« ( 9 )
Ovdje se vidi samo jedan ustavni subjekt – hrvatski narod, a drugi, srpski narod se spominje samo kao poluga stvaranja Socijalističke Republike Hrvatske.

II

POLITIČKO I VOJNIČKO ORGANIZOVANJE
MEĐUNARODNA ZAŠTITA I IZGON SRPSKOG NARODA

Paralelno s hrvatskom nasilnom secesijom iz sastava SFRJ, dolazi do političkog organizovanja i drugog ravnopravnog naroda, srpskog naroda u Hrvatskoj. Srpski narod, u većinskim dijelovima Krajine je istakao svoje političke ciljeve na Velikom srpskom saboru u Srbu 25. jula 1990. godine. Usvojena je Deklaracija o suverenosti i autonomiji srpskog naroda. U čl.1. je istaknuto: » U granicama SR Hrvatske koja je država i srpskog naroda koji živi u SR Hrvatskoj, srpski narod je na osnovi svojih geografskih, istorijskih, društvenih i kulturnih osebenosti, suveren narod sa svim pravima koja sadržava suverenost naroda.
Srpski narod u SR Hrvatskoj ima puno pravo da se u zajedništvu sa hrvatskim
narodom ili samostalno, pri uspostavljanju novih odnosa u Jugoslaviji opredjeljuje za
federativno ili konfederativno državno uređenje. » ( 10 )
Srpski narod je izvodio svoja prava iz statusa i prava svakog ravnopravnog i političkog naroda. Koliko je hrvatski narod imao svoje prirodno pravo da se izdvaja iz sastava SFRJ, isto je pravo imao i srpski narod, na teritoriji gdje je apsolutno većinski, da odlučuje o svojoj budućnosti, jer su u Ustavu SR Hrvatske bila priznata dva ravnopravna naroda. Ta misao je upravo i izražena u citiranoj Deklaraciji. Na ovom Saboru je prisustvovalo oko 200.000 Srba gdje je formirano Srpsko nacionalno vijeće, kao političko predstavništvo srpskog naroda u Hrvatskoj. Početno, srpski narod nije imao namjeru da se izdvaja iz sastava Hrvatske, ali je udaljavanje između dva naroda sve više raslo zbog otvorenog poistovjećivanja HDZ vlasti i fašističke NDH, koja je ostala u negativnom kolektivnom pamćenju srpskog naroda, po zlu i masovnim zločinima. Poslije provedenog referenduma, Srpsko nacionalno vijeće je 30. septembra 1990. godine proglasilo, na zasijedanju u Srbu, Srpsku autonomiju u Hrvatskoj. Iz straha, da se ne ponovi zločin, srpski narod se paralelno naoružavao kao i hrvatski. Uoči proglašenja Hrvatskog ustava, krajem 1990 godine, u Kninu je 21. decembra 1990. proglašena SAO Krajina. Predsjednik SAO Krajine, dr Milan Babić je forsirao odvajanje SAO Krajine iz sastava Republike Hrvatske, pa je 18. marta 1991. SO Knin, čiji je predsjednik bio dr Milan Babić, donijela Odluku o odvajanju od Republike Hrvatske. Na sjednici Srpskog nacionalnog vijeeća, aprila 1991. u Korenici, na inzistiranje dr Milana Babića, donesen je fatalan zaključak, da se raspiše referendum o priključenju SAO Krajine Srbiji. Uslijedilo je formiranje Skupštine SAO Krajine 30. aprila, a 12. maja je organiziran referendum o prikljušenju SAO Krajine Srbiji. Krajem maja iste godine osnovana je i Vlada SAO Krajine, čiji je predsjednik bio Dr Milan Babić. Vrhunac krajiškog samoorganizovanja je bilo 19. decembra 1991., kada je proglašena Republika Srpska
Krajina. SAO i RSK su djelovale kao zasebna država 4 godine, 8 mjeseci i 15 dana.
Od proljeća 1992. bila je pod zaštitom Ujedinjenih nacija. Rezolucijom Savjeta bezbjednosti br. 743, od 21. februara 1992. godine ozvaničen je Vensov plan, kojeg su 23. novembra 1991. godine u Ženevi potpisali: Sajrus Vens, Slobodan Milošević, Franjo Tuđman i Veljko Kadijević. Plan je garantirao mirno rješenje odnosa između Hrvatske i RSK. Republika Hrvatska je izvršila masovno etničko čišćenje Zapadne Slavonije, krajem novembra i početkom decembra 1991. , a 21. juna 1992. izvršila je vojnički napad na Miljevački plato, 21. januara 1993. na Ravne Kotare, pa 9. septembra na područje južne Like ( Medački džep ). U ovim agresivnim vojnim akcijama poginulo je više stotina srpskih civila.
Poslije neuspjeha potpisivanja Plana Z-4, januara 1995. , kada je Milošević zabranio rukovodstvu Krajine da prime Plan i da o njemu raspraljaju, Hrvatska je počela s pripremama vojnih operacija » Bljeska » , na Zapadnu Slavoniju i » Oluje« na područja Banije, Korduna, Like i Dalmacije. Iako u ovim operacijama otpora nije bilo ( tako je dogovoreno u Beogradu i na Palama ) hrvatska vojska je osvajala već napuštena područja i masovno palila i razarala sepska sela i naselja. Srpski narod se povukao u Bosnu i Srbiju, plašeći se ponovljenih zločina. Srpska sela i dobra su gorjela i mjesecima poslije vojne operacije. Mnogi od onih koji nisu bježali su pobijeni. U Donjem Lapcu od 43, ubijeno je 27 civila ( 11 ). Prema poimeničnim spiskovima i do sada prikupljenim podacima Veritasa u » Bljesku i » Oluji » je ubijeno 2190 Srba, od kojih su gotovo svi civili, jer se vojska povlačila bez borbe.
Srpski narod se u pretrpanim kolonama povlačio iz Krajine. Usput je doživljavao avio bombardovanje izbjegličkih kolona, zasjede i masovna ubistva , posebno na području Banije, od Gline do Dvora na Uni. Prema popisu izbjeglica u SRJ 1996. godine iz Hrvatske je protjerano 356. 887 pripadnika srpskog naroda, a u Republiku Srpsku 48.000. ili ukupno 404.887 Srba iz Hrvatske. Prema popisu stanovništva 1991. godine u Hrvatskoj je bilo 581.663 Srba, što ukazuje na podatak da ih je ostalo u Hrvatskoj
176. 776.
Popis izbjeglica 1996. godine nije obuhvatio sve izbjeglice protjerane iz Hrvatske. Vojni obveznici se nisunisu prijavljivali jer su dolaskom u Srbiju masovno hapšeni i prebacivani na bosansko ratište, a i Zakon o izbjeglicama Srbije propisuje da su izbjeglice u Srbiji vojni obveznici. Približni podaci o broju protjeranih iz Hrvatske se mogu dobiti, kada se u ukupan broj Srba u Hrvatskoj dodaju i oni koji su se u popisima izjasnili kao Jugoslaveni. Popis izbjeglica i prognanika iz Hrvatske pokazuje da nisu protjerivani Srbi iz » pobunjenih » dijelova Krajine, nego iz čitave Hrvatske, gdje nije bilo ratnih operacija. Popis pokayuje da se radilo i radi o sistematskom etni;kom marketingu iya kojeg je stajala dr\ava Hrvatska sa svim svojim potencijalima prinude i nasilja.

Z KOJE OPŠTINE JE KOLIKO PROGNANO


Opština Broj izbjeglih i prognanih Srba

Beli Manastir 993
Benkovac 17.015
Biograd na moru 394
Bjelovar 1.674
Barič 45
Buje 229
Buzet 45
Cres-Lošinj 147
Crikvenica 215
Čabar 15
Čakovec 105
Čazma 36
Daruvar 4.633
Delnice 98
Donja Stubica 28
Donji Lapac 7.787
Donji Miholjac 1.092
Drniš 3822
Dubrovnik 2147
Duga Resa 976
Dugo Selo 379
Dvor 10.879
Đakovo 602
Đurđevac 52
Garešnica 190
Glina 13.959
Gospić 5.768
Gračac 8.544
Grubišno Polje 1.483
Hvar 78
Imotski 358
Ivanec 9
Ivanić Grad 28
Jastrebarsko 263
Ploče 267
Karlovac 13.240
Kaštela 191
Klanjec 13
Knin 40.824
Koprivnica 523
Korčula 63
Kostajnica 8.860
Krapina 26
Križevci 189
Krk 127
Kutina 341
Labin 71
Lastovo 69
Ludbreg 15
Makarska 163
Metković 225
Našice 1.296
Nova Gradiška 6.888
Novi Marof 10
Novska 2.363
Obrovac 6.670
Ogulin 5.235
Omiš 90
Opatija 221
Orahovica 847
Osijek 11.739
Otočac 4.531
Ozalj 62
Pag 17
Pakrac 8.346
Pazin 51
Petrinja 14.972
Podravska Slatina 5.601
Poreč 210
Pregrada 5
Pula 1.820
Rab 27
Rijeka 5.127
Rovinj 119
Senj 63
Sisak 9.401
Slavonska Požega 3.762
Slavonski Brod 2.508
Slunj 5.096
Solin 167
Split 5.100
Šibenik 4.764
Korenica 9.163
Trogir 148
Valpovo 243
Varaždin 420
Vinkovci 3.914
Virovitica 3.231
Vis 104
Vojnić 7.596
Vrbovec 94
Vrbovsko 125
Vrginmost 9.873
Vrgorac 12
Vukovar 4.939
Zabok 72
Zadar 9.036
Zagreb centar 173
Zagreb Črnomerac 248
Zagreb Dubrava 159
Zagreb Maksimir 164
Zagreb Medvešćak 126
Zagreb-Novi Zagreb 604
Zagreb Pešćanica 272
Zagreb Sesvete 11
Zagreb Samobor 41
Zagreb Susedgrad 174
Zagreb Trešnjevka 389
Zagreb Trnje 428
Zagreb Velika Gorica 221
Zagreb 4.515
Zaprešić 29
Zelina 15
Zlatar Bistrica 12
Županja 198
Nepoznato 22.198
Ukupno registrovano 336.887 ( 12 )

Nužno je tražiti motive, zašto je srpski narod protjeran iz Republike Hrvatske i objaviti istinu. Analizom broja i mijesta od kuda su Srbi protjerani dolazi se do zloslutne i optužujuće istine, da su Srbi progonjeni i ubijani samo zato što su Srbi, a ne zato što su se bunili protiv fašisoidnog stanja u Hrvatskoj. Zašto je u hrvatskoj » Oluji » u Donjem Lapcu, od 43 pripadnika srpskog naroda, koji nisu bježali u Srbiju, ubijeno 27 ?
I poslije ove istine mnogi političari u Hrvatskoj govore da su Srbi dobrovoljno napustili Hrvatsku i sve svoje ostavili.
Srpska pobuna protiv nasilja i fašizacije u Hrvatskoj je išla na ruku planovima progona i istrebljenja. Predsjednik Hrvatske dr Franjo Tuđman je izjavio na Trgu bana Jelačića u Zagrebu, da je Hrvatskoj rat bio potreban u stvaranju samostalne nacionalne države. Motivi progona i uništavanja su sasvim isti kao u toku 2. svjetskog rata, kada je na prostorima NDH ubijeno oko milion Srba. Postavlja se pitanje, zašto su Srbi protjerani u ovolikom broju iz dijelova Hrvatske gdje nije bilo ratnih dejstava i Republike Srpske Krajine ? Analizom tih podataka otkriva se puna istina o sudbini i golgoti srpskog naroda u Hrvatskoj.
( Zagreb 7560, Rijeka 5127, Varaždin 420, Virovitica 3231, Zadar 9036, Sisak 9401, Crikvenica 215, Dubrovnik 2147, Đakovo 602, Imotski 358, Karlovac 13240, Makarska 163, Ogulin 5325, Opatija 221, Poreč 210, Buje 229, Pula 1820, Cres- Lošinj 147, Jastrebarsko 263 ). Popis izbjeglica i prognanika u SRJ 1996. godine odgovara na pitanje razloga progonstva srpskog naroda. Iz ostalih dijelova Hrvatske, van RSK, ratnih zona i dejstava protjerano je ukupno 141.887 Srba. Ovo je egzaktan podatak koji se odnosi samo na izgon Srba u Srbiju i Crnu Goru. Ne treba zaboraviti da je broj izgona u SCG još veći jer se vojni obveznici zbog hapšenja nisu prijavljivali kao izbjeglice u SRJ. Ne postoje podaci koliko je Srba protjerano iz hrvatskih gradova u druge zemlje svijeta. Odgovoriti na ova pitanja znači naći pravi razlog progonstva srpskog naroda iz Hrvatske i sagledati dubinu i suštinu etničkog čišćenja, posebno zato što je hrvatska država odmah po izgonu naroda iz gradova oduzela njihove stanove, svu pokretnu i nepokretnu imovinu, bez prava na povratak stanova i imovine. Zato je etničko čišćenje srpskog naroda iz hrvatskih gradova najsnažniji oblik etnobanditizma, jer su prognanici ostali bez prava na povratak. Taj vid etničkog čišćenja je u početku sadržavao i svoju trajnu završnicu. Ako se uzme, da je tadašnja prosječna jugoslavenska porodica imala 2,8 članova, onda su samo evidentirani prognanici iz hrvatskih gradova u SRJ ostali bez 50.678 stanova. Ovaj etnomarketing je porazan za srpski narod i zato što je iz hrrvatskih gradova protjerana srpska inteligencija. Time je srpski narod u Hrvatskoj ostao bez kormilara i nacionalnih osjetila neophodnih za postojanje i opstanak svakoga naroda. U ovim razmatranjima ne treba zaboraviti ni 48.000 Srba iz Hrvatske koji su našli utočište u Republici Srpskoj, a sasvim je izvjesno da je više desetina hiljada Srba našlo sklonište u mnogim državama svijeta. Sve se radilo planski. Etničko čišćenje iz gradova sadržava kidanje nacionalne kičme i daje planerima najdjelotvornije rezultate. Srpski stanovi s pokretnom imovinom su po hitnom postupku dodijeljeni Hrvatima, a zatim prodani. Ovom anticivilizacijskom zavjerom prognani Srbi su osuđeni na trajno progonstvo i nestajanje. Ostali su bez stanova koje su izgradili svojim ličnim izdvajanjem iz ličnog dohotka, bez pokretne imovine i dokumenata o identitetu, bez najdražih uspomena, bez radnog staža i radnog mjesta, kao osnovne pretpostavke svakog života u gradovima. Nevraćanjem stanova, pokretne imovine i radnih mjesta protjeranim Srbima, oni su maksimalno duševno i materijalno ubijeni, onesposobljeni za život i za bilo kakav povratak. Hrvatska je za rješavanje stambenih problema Srba u hrvatskim gradovima izmislila čudesnu kategoriju stambenog zbrinjavanja, kao da se radi o stoci, a ne o živim ljudima koji znaju svoja prava, imaju svoj ponos i dostojanstvo.



III


OSTALI GUBICI SRPSKOG NARODA U HRVATSKOJ
KRAJEM 20. I POČETKOM 21. VIJEKA
( ukidanje statusa ravnopravnog naroda )

a ) Politički i nacionalni gubici

U Ustavu Republike Hrvatske, od 23. decembra 1990. godine srpski narod je grubim državnim nasiljem izbačen iz Ustava, što je dovelo do jednog bezumnog i tragičnog rata. Ovim, tako zvanim Božićnim ustavom, grubo su pogaženi svi dokumenti u kojima je srpski narod u Hrvatskoj ( kroz vijekove ) bio potpuno ravnopravan s hrvatskim narodom u Hrvatskoj. Srpski narod se nije mogao pomiriti s ovim političkim nasiljem. koje je potsjećalo na vanzakonsku poziciju srpskog naroda, poslije osnivanja fašističke Nezavisne Države Hrvatske 1941. godine, koja je zapamćena po masovnim ubistvima, progonima i genocidu prema srpskom narodu.
U Ustavu Republike Hrvatske Srbi se spominju samo u preambuli, koja ima deklarativni, a ne obavezivajući značaj. Ovim jednostranim aktom ukinute su sve srpske privilegije, dobivene od Austrijskog i Austro ugarskog carstva, posebno od Ferdinada II, Ferdinanda III, Leopolda I, Marije Terezije ( Militar Grenz Rechte iz 1754 ), Zakon Franje Josila I ( 1887 ). Poništena je Izjava Hrvatskog sabora o ravnopravnost Hrvata i Srba ( 1867 ), Riječka i Zadarska rezolucija ( 1905 ), zajednička vladavina i istorijski dokumenti Hrvatskosrpske koalicije, puna nacionalna ravnopravnost pri stvaranju prve Jugoslavije ( 1918 ), Rezolucije Prvog i Drugog zasijedanja ZAVNOHa, Deklaracija o osnovnim pravima naroda i građana Demokratskle Hrvatske koja je donesena 9. maja 1944. godine na Trećem zasijedanju ZAVNOHa u Topuskom. Ukinuta je ćirilica i odluke srpskih kongresa u Šibeniku, januara 1945. i septembra 1945. u Zagrebu, kao i sve ustavne odredbe o punoj ravnopravnosti od 1947. do 1990. godine. U oktroiranom Ustavu su nacionalističke odredbe nepoznate u ustavima demokratskih evropskih država: » Hrvatski sabor i narod neposredno, samostalno, u skladu sa Ustavom i zakonom odlučuju: o uređenju
gospodarskih, pravnih i političkih odnosa u Republici Hrvatskoj, o očuvanju prirodnog i kulturnog bogatstva i korišćenja njime, o udruživanju i savezu s drugim državama » ( član 2, stav 4 ). Ovo je poništavanje svakog oblika građanske države u kojoj 25 % stanovnika nisu Hrvati i ne mogu učestvovati u ekonomskom i političkom životu svoje države. Postoje brojne diskriminacije u Zakonu o blagdanima. U Zakonu o Hrvatskoj akademiji znanosti i umjetnosti ( Narodne novine 34 / 91 ) stoji: » Hrvatska akademija znanosti i umjetnosti ..je pravni sljednik Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti od 1941 – 1945... », dakle ne i sljednik Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti, osnovane u Zagrebu 1866. godine, pa ponovo živuće od 1945. do 1990. pod istim imenom. Očita nacionalna diskriminacija je ozvaničena u Republičkom budžetu ( proračunu ), u odnosu na Srbe u školovanju i štampi. Međunarodna zajednica je prihvatila ( nadajmo se privremeno ) duple standarde na bivšim jugoslavenskim prostorima, da stanje nacionalnih prava u BiH bude kao prije rata ( tri ravnopravna naroda ), a u Hrvatskoj da od dva ravnopravna ( Hrvati i Srbi ) ostane samo jedan – hrvatski narod. To je sasvim sigurno kamen spoticanja za srećniju i razboritiju budućnost, za harmoniju života, za mir na balkanskim prostorima. Nepravde će samo sačekati neka druga vremena i namirivati svoje dugove, na obostrano zlo, uzorpatora i nezadovoljnika.
» Tragično je što svi ovi oblici uzurpacija, oktroiranih ozakonjenja niti u struci, niti u matičnim sredinama dioplomatskim kanalima, niti s naslova međunarodnih konvencija nemaju nigdje zaštite, osim načelnih stajališta i moralnih nadanja. » ( 13 )




b ) Gubitak opštih ljudskih prava

Stvaranjem nacije – države i izgonom stotina hiljada Srba, Hrvatska je ukinula njihova osnovna ljudska prava: pravo na slobodan život, pravo na dom i zavičaj, pravo na katastar, pravo na dosljedno i pravično socijalno i penziono zbrinjavanje, pravo na život dostojan čovjeka, pravo na političku participaciju koja je kroz vijekove postojala..
Hrvatska je oružanim akcijama protjerala svoje državljane i u njihove kuće i stanove uslelila državljane druge države i dala državljanstvo na kućnim brojevima svojih državljana. Strane državljane iz BiH je svesrdno primila i pomaže samo zato što su hrvatske nacionalnosti. To je nešto što se može upoređivati samo s najcrnjim vremenima fašizma i staljinizma. To je jedina država u svijetu koja traži od svojih građana da pišu molbe za povratak u svoju kuću – stan ili zavičaj. O povratku odlučuje hrvatska policija. Time je povređen Međunarodni pakt o građanskim i političkim pravima, kojeg je Hrvatska potpisala 12. oktobra 1995. godine: » Niko ne može biti proizvoljno lišen prava da uđe u svoju zemlju » ( čl. 4 ). Sudbina srpskog naroda se rješava uredbama i odlukama, a putem zakona se regulišu odnosi doseljenih Hrvata koji su u srpskim kućama i koji uživaju srpsku imovinu. Postoji mnoštvo kapilarnih metoda usmjerenih protiv ljudskih prava i na povratak. To se posebno manifestira kod nižih otrgana vlasti: podizanje ličnih dokumenata, radnog staža, obrazaca M-4 o radu, prijetnja tajnim spiskovima » zločinaca », povremena ubistva i hapšenja, dolasci policije u dvorišta povratnika, odmjeravanje visine penzije prema nacionalnoj pripadnosti, zaračunavanje kamata za sve ratne godine za prijeratne kredite, progoni iz svojih dvorišta od onih kojima je država dala srpsku imovinu, odbijanje svakog prava u procesima privatizacije, nemogućnost participacije u vrijednostima samodoprinosima izgrađene infrastrukture. Najteže je shvatiti, da takav oblik nasilja i kršenja elementarnih ljudskih prava traje 12 godina, a za najveći dio prognanika punih 8 godina. Ova činjenica dodatno optužuje, ali ne samo državu Hrvatsku. Da bi politički sarkazam bio u potpunosti zadovoljen, hrvatska politika i država plasiraju neistinu, da su Srbi sami napustili svoje kuće, stanove i zavičaje. Time se ovu nemoćnu i izmučenu kategoriju državljana Hrvatske dodatno psihički opterećuje i zaluđuje.
Bitno i nedvosmisleno je povređena Opšta deklaracija o pravima čovjeka, koju je usvojila Generalna skupština UN 1948. godine: » Svako ima pravo da svagdje bude priznat kao pravni subjekt » ( čl. 6. ). Progonstvom svojih državljana, otimanjem stanova i kuća, razbijanjem porodica, Hrvatska je proglasila nevažećom sve odredbe ove Deklaracije, jer
» Niko ne smije biti izložen proizvoljnom mješanju u privatni život, porodicu, stan ili prepisku, niti napadima na čast i ugled. Svako ima pravo na zaštitu zakona protiv ovog miješanja ili napada » ( čl. 12 ). Srpska prava u Hrvatskoj su u praksi neostvariva, jer domaći sudovi zatežu godinama pravne sporove, a oštećeni se može žaliti u Strazbur ili Komitetu za ljudska prava UN poslije okončanja spora u Hrvatskoj koji se razvlači u nedogled.
Da se u Hrvatskoj desio progon i pogrom srpskoga naroda, etnocid velikih razmjera i državno nasilje vidi se iz uporednih podataka u popisima stanovništva

Hrvati, Srbi i Jugoslaveni u Hrvatskoj

1981. 1991. 2001.

Hrvati 3,454.661 ili 75,1 % 3,736356 ili 78,1% 3,977.171 ili 89,63%
Srbi 531.502 ili 11,5 % 581.663 ili 12,2 % 201. 631 ili 4,54 %
Jugoslaveni 379.057 ili 8,2% 106.041 ili 2,2 % ---- ---
( 14)

Poznato je , da u strukturi Jugoslavena ima preko 80% Srba i da je udio srpskog naroda uoči rata bio iznad 900.000 , odnosno preko 20% od ukupnog stanovništva Hrvatske i da u Hrvatskoj nedostaje oko 700. 000 Srba. Bar poslije posljednjeg popisa svijetu mora biti jasno šta se desilo. Za etničko čišćenje se ne može optuživati hrvatski narod, čije je javno mnijenje o srpskom narodu oblikovala politika preko državnih medija, poput onoga u Njemačkoj za vrijeme Trećeg Rajha. Taj odnos prema drugim narodima, a naročito prema Srbima se neće znatnije mijenjati dok su na vlasti izdanci i potomci Komunističke partie Hrvatske. Svi uslovi za povratak srpskoga naroda, za povratak imovine i drugih građanskih prava su stvoreni u okruženju, pa Hrvatska više nema pravo na izgovor i odlaganja. Rok za povratak srpskih kuća je prošao krajem prošle 2002. godine, ali » je 7000 stambenih jedinica zauzeto » ( 15 ). U takvim uslovima nema povratka.
» Najvažnija stvar vezana za povratak izbjeglica jest osigurati povoljnu društvenu klimu,.. osigurati da društvo bude otvorenije i pristupačnije za ideje povratka izbjeglica. -
To bi značilo približavanje hrvatskog vrijednosnog sustava sustavu vrijednosti kakav danas vlada u zapadnoj Evropi » ( 16 )


c ) Gubici imovine i imovinskih prava

Mnogi prognanici govore: » Tamo gdje je imovina, tamo je duša čovjeka »
» Kažeš li kakvoj stvari » moja je » , to je najviše što kazati možeš » ( 17 )

Međunarodni pakt o ekonomskim, socijalnim i kulturnim pravima, potpisan u Njujorku 16. 12. 1966. , a supotpisala Hrvatska 12. oktobra 1992. , propisuje: » Da bi postigli svoje ciljeve , svi narodi mogu slobodno da raspolažu svojim bogatstvima i svojim prirodnim izvorima... Jedan narod ne može ni u kom slučaju da bude lišen svojih vlastitih sredstava za život » ( čl. 1 ). Postavlja se pitanje, kako je srpski narod izbačen iz Ustava Hrvatske, a stotine hiljada protjerano je i pretvoreno nasiljem, ratom i etničkim čišćenjem u nacionalnu manjinu ? Kako se desilo da jedan istorijski narod bude vojnički protjeran iz zaštićenih zona UN ? To je sramotna stranica istorije OUN, koja se nikada i ničim neće moći pravdati pred demokratskim svijetom. To je zaista bio zločinački pohod protiv života u kojem se sve rušilo: » Oni su rušili sve postojeće: državu, privredu, politički sistem, javne ustanove, stambene kuće, preduzeća, crkve i džamije, objekte materijalne kulture. Oni su ličili na mongolske i tatarske horde iz ranog srednjeg vijeka. » ( 18 ) U tome pohodu srpski narod je izgubio i svoju privatnu imovinu, nepokretnu i pokretnu, čije se vraćanje neprekidno odlaže u cilju stvaranja čiste nacionalne države. U ovim ponovljenim suludim vremenima » država nacija zamenjuje državu partiju koristeći njene obrasce. Nacionalni identitet ove » nove države » se dokazuje netolerancijom, diskriminacijom i suprotstavljanjem drugima. To je novi oblik rasizma- nacionalizma, čiji su ishodi etničko čišćenje, nasilno iseljavanje, u koliko se ne radi o uništenju populacija » stranih » naciji.
To je povratak pod novom legitimnošću arhetipovima rasizma » ( 19 )
Međunarodna zajednica bi trebala hitno zaustaviti tekući anticivilizacijski politički proces u Hrvatskoj i vratiti stotinama hiljada prognanika osnovna ljudska prava.
Isto tako, borbe za vlast u Srbiji su ugušile svaki zdrav osjećaj i obaveze da nacionalna matica pomogne dijelovimsa svoga naroda u povratku osnovnih ljudskih prava. Srpski narod se našao u Hrvatskoj i Srbiji između dvije bezdušne administracije koje se međusobno pothranjuju na štetu naroda u egzodusu i nestajanju. Za njih ne vrijede molbe i vapaji. Za njih su sve ranije patriotske i i moralne vrijednosti žrtvovane za račun novih osvajanja vlasti. Srbija i Crna Gora je jedina država u svijetu u kojoj izbjeglice plaćaju: hranu, stanarinu, struju, vodu, takse, a u najnovije vrijeme i školarinu. Najnovijim etničkim kolizijama sve je napadnuto, i djedovina i svetost svojine. Imovina je » posvuda uzorpativnim oblicima, nerijetko, oktroiranim zakonima oteta od pojedinaca ili su oteti cijeli zavičaji. Dakle, napadnut je život vlasnika, napadnuta je nadgradnja, institucije, infrastruktura i svojina kao svetost nasljeđa. Sve je nezaštićeno pravno, socijalno, ekonomski i kulturno. U Hrvatskoj se dogodio slučaj bez presedana. Da su svi srpski prostori oktroiranim aktom konfiscirani, pa kad je to međunarodnim pritiscima derogirano, onda se novim oblicima oktroiranja sve zauzelo pod privremenu upravu i , najzad započeta nezasnovana kolonizacija, a da se vlasnike nije deposjediralo...Ljude se čupalo iz korijena, ubijalo ili progonilo i to još traje....Zatim se zatire katastar, matični listovi, zatiru se toponimi ili se vrši njihova prenominacija, zatire se onomastika, vlasništvo se dodjeljuje nezasluženo anonimusima od onih u gradovima do onih prognanih iz drugih prostora...U Hrvatskoj je osnovana agencija za otimačinu srpskih » blaga i dobara », imovine i zavičaja. Inače svaka druga rasprava o Srbima u Hrvatskoj je za mene bespredmetna, jer kao svjedok događanja, etnobanditizam ocjenjujem najvećim zločinom našeg doba...Riječ je o zločinačkoj strategiji izgona, ili pod zemlju ili van zemlje » ( 20 )
Politički i državni predstavnici Republike Hrvatske upućuju srpskome narodu pozive za povratak, što je vrhunac tragične zbilje, jer se povratnici ne mogu vratiti u svoje kuće i dvorišta, u stanove koji su jedino u Hrvatskoj trajno oduzeti.
Problem povratka ljudskih prava srpskom narodu u Hrvatskoj, posebno onog svetog imovinskog prava, neće se riješiti bez interdisclipinirane, mađunarodne arbitraže i restitucije uzorpiranih dobara, kako zemlje tako i nadgradnje. » Repatrijacija i restitucija odnosno kompenzacija mora se iz matičnih sredina internacionalizirati, kako se strategija rata za prostore protiv ljudi ne bi realizirala. » ( 21 ).

d ) Duhovni gubici

Od svih gubitaka , najteže se doživljavaju duhovni, jer oni sadržavaju ukupnost postojanja jednog naroda. Nekada Vojna krajina, a u novije vrijeme status ravnopravnog naroda, pa period postojanja SAO i RSK, odlikuju se s bogatim i specifičnim kulturnim životom. Krajina je dala brojne ličnosti u oblasti nauke, od kojih su najpoznatiji: Nikola Tesla i Milutin Milanković, desetine istaknutih pisaca, umjetnika, leksikografa, generala, maršala, epskih ličnosti poput: Petar Jagodić Kuridža iz Žegara kod Obrovca, Ilija Mitrović Janković, vođa uskoka u Dalmaciji u 17. vijeku, Stojan Janković, junak iz narodnih pjesama u 17. vijeku, rodom iz Žegara, Vuk Mandušić, narodni junak iz Dalmatinske Zagore, Ilija Smiljanić, uskočki harambaša iz Like, Ilija Gregorić, komandanta ustanika u buni Matije Gupca, Omer paša Latas, mušir – maršal iz Ličke Jasenice. Krajiški Srbi su poznati po bogatoj i specifičnoj narodnoj književnosti, objavljenoj u mnogim knjigama. U Krajini su i poznati manastiri: Krupa na rijeci Zrmanji, iz 1317. godine, Krka, na rijeci Krki iz 1350. godine, Dragović iz 1397., Paka, Sveta Ana i Dejanovac u Zapadnoj Slavoniji, Lepavina i Marča u Gornjoj Slavoniji, Rmanj, na Uni kod Srba, Gomirje u Gorskom kotaru, Komogovina na Baniji i Orahovica u Slavoniji. U toku 2. svjetskog rata mnogi manastiri i crkve su uništeni ili oštećeni, a u posljednjem ratu od 1991. do 1998. godine uništeno je 87 pravoslavnih crkava, a 195 je oštećeno, porušeno je 45 parohijskih domova SPC i 57 oštećeno ( 22 )
Uništena je specifična drevna drvena arhitektura, najintimnije lične i pordične uspomene, fotografije, dokumenti i znamenje predaka, svjedodžbe, diplome, dokumenti iz katastra, podaci o radu i penzionom stažu. Izgonom naroda sve je bačeno u dubok zaborav i nestajanje. Oštećene su duše, toponimi i groblja. Uništene su škole i domovi kulture. Protjerana je inteligencija i sve lučonoše kulture življenja. Jedna od bogatih evropskih- krajiških kultura je u izumiranju, a ukupan duhovni život kopni i nestaje. Zašutjele su gusle, dvožice, četverožice i bogata usmena predanja. Nestaje jedan izrazito čist srpsko hrvatski jezik sa najčistijim štokavskim i ijekavskim izgovorom, sa najčistijom akcentuacijom u Hrvatskoj.


e ) Ljudski gubici


Postoji zajednička platforma za ubistva pripadnika srpskog naroda u Hrvatskoj u 2. svjetskom i posljednjem ratu. U oba rata Srbi su ubijani samo zato što su Srbi. Zločini 1941. godine su počeli mnogo prije oružanog ustanka. Oružane snage Nezavisne države Hrvatske su ubile 520 Srba u Hrvatskom Blagaju na Kordunu, od 6. do 9. maja, a oružani ustanak je počeo krajem jula. Tako je bilo i u ostalim srpskim krajevima.
To isto pravilo je primjenjeno u Republici Hrvatskoj, od 1991. do 1995. godine. Pripadnici srpskog naroda su ubijani van zona ratnih dejstava, u hrvatskim gradovima: Zagrebu, Sisku, Karlovcu, Osijeku, Splitu, Zadru i drugdje, a da se i ne govori o progonu Srba iz svih hrvatskih gradova. Ne radi se o krivnji, nego o etničkom čišćenju pod svaku cijenu i svim mogućim sredstvima, s ciljem stvaranja čiste nacionalne države. Prof. dr Svetozar Livada iz Zagreba je za sve ove pogrome dao najadekvatniji izraz: etnobanditizam, o čemu se, na žalost, uporno ćuti. Nejasno je, u ime kojih ciljeva i koje budućnosti se ovom zločinačkom etničkom marketingu i oficijelno ne daje pravo ime. Ne samo da su ubijani ljudi. Na Krajinu se išlo sistemom » spržene zemlje ». Francuski general Žan Kot je pisao o hrvatskoj agresiji na Medački džep, septembra 1993. godine: » Nisam našao znakove života, ni ljudi ni životinja u nekoliko sela kroz koja smo prošli. Razaranje je potpuno, sistematsko i namjerno. » (23 )
Koliko je ubijeno pripadnika srpskog naroda, u ime hrvatskog naciona, još uvijek nema egzaktnih podataka. Oni se uporno kriju, da bi se smanjila odgovornost i da bi se zadržao tempo glorifikacije državne politike koja je masovno ubijala i progonila svoje građane, druge vjere i nacije. Posebno je teško doći do podataka ubijenih Srba u hrvatskim gradovima, jer su ti podaci dostupni samo onoj strani koja ih prikriva i ne daje u javnost. Isto tako nema istinitih podataka o broju prognanih Srba iz Hrvatske, jer se više desetina hiljada muškaraca – vojnih obveznika nije prijavljivalo u Srbiji i Crnoj Gori. Oni su 1995. i 1996. masovno hapšeni, proglašavani izdajnicima i slani na istočno slavonsko i bosansko ratište, shodno Zakonu o izbjeglicama Srbije u kojem su i izbjeglice vojni obveznici.
Prema objavljenim podacima » Veritasa », koji prikuplja poimenične podatke o žrtvama u RSK ubijeno je ili nestalo:

Region 1990. 1991. 1992. 1993. 1994. 1995. 1996. 1997. 1998. Ukupno

1. Banija 2 288 71 59 29 473 3 2 1 868
2. I. Slavonija - 585 102 28 3 3 3 - 1 725
3. Kordun 1 106 55 41 5 148 6 1 - 363
4. Lika 1 326 89 198 26 468 10 7 6 1131
5. S Dalmacija 1 261 213 414 55 678 6 1 1 1630
7. Z Slavonija - 627 99 29 2 282 - 1 1 1041
8. Van RSK - 48 116 6 15 109 2 - - 296
9. Nepoznato 3 2 - - - - - - 5

Sveukupno 5 2244 747 775 135 2101 30 12 10 6059
( 24 )

Prema najsvježijim podacima » Veritasa » u vojnoj operaciji » Oluja », ubijeno je 1960 ljudi, od kojih su 1205 bili civili, među kojima su 522 žene i 12 djece ( 25 )
Ne treba zaboraviti na poratne gubitke u izbjeglištvu, koji su daleko veći od ratnih. Ljudi umiru zbog bola u duši, zbog neimanja vizije života, zbog neishranjenosti i duševnih oboljenja. Među podacima, koji su nedostupni, predpostavlja se da je od ukupnog broja umrlih 1/ 4 čine samoubistva.
IV

ČETRNAEST GODINA OD PROGONA SRBA IZ GRADOVA I ZAPADNE SLAVONIJE I DESET GODINA OD MASOVNOG ETNIČKOG ČIŠĆENJA U » BLJESKU » I » OLUJI »

U politici i tendenciji etničkog čišćenja i 10 godina poslije rata ništa se nije promijenilo. Hrvatska se strogo pridržava političkog koncenzusa većine političkih stranaka, da srpski narod nije poželjan i da se samo nužni dio vrati u posijed svoje imovine i u svoje zavičaje. Država je svojim zakonima zaštitila državljane druge države, samo zato što su Hrvati i katolici, da slobodno stanuju u srpskim kućama i stanovima i da nesmetano uživaju tuđu imovinu. Srbi, ako se žele vratiti moraju pisati molbe svojoj državi i čekati rješenje. Takva praksa je nepoznata u svijetu, a posebno u Evropi, ali se olako prelazi preko ove neprimjerene pljačke i očitog trajanja etničkog čišćenja.
Protjerani Srbi iz Hrvatske u Srbiji i Crnoj Gori nisu naišli na prijem i ukupnu brigu države, kao u ostalim zemljama svijeta. Nema države u svijetu koja je prihvatila izbjeglice, a da im naplaćuje stanarinu, ishranu, struju, vodu, takse, prijevoze i druge obaveze, kao što je to već 10 godina u Srbiji i Crnoj Gori.. Na zadovoljavajućem nivou su samo, zdravstvena zaštita i školovanje. Isto tako nema smišljene akcije, da se pomogne povratak u Hrvatsku. Srbija se više zalaže za integraciju, za koju nisu obezbjeđena sredstva, a žrtve su oni kojima se stalno obećava, a ništa ne pomaže.
Čelni ljudi Hrvatske pozivaju izbjeglice i prognanike na povratak, ali ne kažu kada će povratnici ući u svoje kuće i stanove i u posijed svoje imovine. I to je jedina zemlja u svijetu, gdje privatna imovina ne pripada stvarnim vlasnicima, nego onima koji nisu Srbi i koji slobodno uživaju tuđe vrijednosti. Srpskom narodu je oduzeto pravo u procesima pretvorbe kapitala.
Hrvatska provodi specijalne mjere da ospori povratak Srba:
1. ne obezbjeđuje povratnicima uživanje lične imovine
2. provodi povremena hapšenja u cilju zastrašivanja
3. prijeti javnim i tajnim spiskovima » zločinaca »
4. ne kažnjava one koji su izvršili nad Srbima ratni zločin i optužene ne isporučuje Hagu.
5. godinama ne isplaćuje hiljadama ljudi penzije i zaostatke penzija za ratni i poratni period, uništava podatke o radnom stažu i time prisvaja više miliona godina radnog staža pripadnicima srpskog naroda iz Hrvatske. Onima koji žele ostvariti penziju redovito se odgovara da nema podataka o radnom stažu i zaradama. Ovo je specijalni vid pljačke i dehumanizqacije.
6. obračunava visoke kamate za prijeratne kredite kojima su građene kuće, kupovana pokretna imovina, sada nedostupna vlasnicima.
7. u medijima još uvijek satanizira srpski narod.
8. slavi vojnu operaciju » Oluja », kojom je protjerala oko 200.000 svojih državljana i građana, slavlje masovnog progona svojih građana, pripadnika donedavno ravnopravnog naroda u Hrvatskoj, što je nepoznato u ostalim državama demokratskog svijeta, što je i poruka tim prognanicima da se ne vrate. To postaje trajna anticivilizacijska, antisrpska i antiljudska projekcija državne politike. To je ujedno i antiteza svakom povratku i opasan presedan na Balkanu, kojim se favorizira rušilaštvo, podržava progonstvo naroda, pljačke, etnički banditizam, paljenje i uništavanje imovine svojih državljana.
9. favorizira brojne kapilarne metode ometanja povratka, posebno u nižim organima vlasti, koje se manifestiraju u odnosu prema strankama, posebno u hrvatskim sudovima, gdje se obični sporovi razvlače godinama u cilju odvraćanja od povratka. S predastavnicima srpskog naroda najčešće se ne upravlja putem zakona, nego putem internih uredbi i usmenih uputstava.
10. osniva državne i privatnih agencije za otkup srpske imovine po cijenama daleko ispod stvarne vrijednosti, s ciljem vršenja zloupotreba i malverzacija, pljačkanja i etničkog čišćenja. Državna Agencija APN je prodala kupila veliki broj kuća, a da vlasnici nisu o tome obavješteni. Unesrećeni ljudi se poslije toga upućuju da sudom traže pravdu. Javnost i države o tome uporno ćute.
11. Zloupotrebe međunarodnog položaja Srbije i srpskog naroda. Nosioci pljačke i etničkog čišćenja zloupotrebljavaju trenutni nezavidni međunarodni položaj Srbije i Crne gore u svijetu, a sav teret ide na uboge prognanike, pa je do sada prema objavljenim evidencijama u SCG oko 1200 prognanika izvršilo samoubistvo.

U takvoj atmosferi življenja i preživljavanja izbjeglice i prognanici ostaju van svih normalnih tokova života, pa je upravo zato mortalitet iznad svih drugih kategorija stanovništva. Ljudi umiru zbog bola u duši, zbog dezorijentacije i bez putokaza za život. Ta kategorija zločinstva nije obuhvaćena popisima izbjeglica 1996. i 2001. godine. Zato su poratne žrtve, nastale u egzodusu stotina hiljada prognanika, 6 puta veće od onih ratnih.

-----------------------------------------------------------------------------------

Fusnote, izvori i literatu
1. Hrvatske pravice, str. 146
2. Mr Mile Dakić: Krajina kroz vijekove, Beograd 2002, Prilog broj 5
3. Ferdo Šišić: Povijest hrvatskog naroda, Zagreb 1962, str. 465
4. Isto, str. 455
5. Dragoje Lukić je prikupio i objavio u knjizi » Oni su bili samo deca », 19432 imena pobijene srpske djece u Jasenovcu
6. Vjesnik JNOF Hrvatske, Zagreb 1970., tačka 11, strana 496
7. Simpozij o Petrovoj gori, JAZU Zagreb 1972. , str. 575
8. Mr Mile Dakić: Krajina kroz vijekove, Prilog 13
9. Kao 8 Prilog 14
10. Kao 9, Prilog 15
11. Kao 10, str. 61
12. Kao 11 , Prilog 49
13. prof. dr Svetozar Livada, Prosvjeta broj 54, Zagreb 2002, str. 42
14. Siniša Tatalović: Deset godina manjinske politike u Hrvatskoj, Prosvjeta broj 54 Zagreb 2002., str. 17
15. Boris Rašeta: Hrvatska više nema pravo na izbor, Zagreb 2003., Identitet broj 62, str.25 .
16. Isto, kao 15, str. 26
17. Valtazar Bogišić. Vidi članak dr Slobodana Perovića u časopisu Pravni život, broj 11 i 12, Beograd 1991., str. 1119
18. prof. dr Mićo Carević, Banja Luka juni 2003. Zavičaj, str.20
19. prof. dr Dušan Siđanski: Federalistička budućnost Evrope, Beograd 1996., Prosveta, str. 405
20. prof. dr Svetozar Livada: Napad na živote i vječno dobro, Zagreb 2002, Prosvjeta broj 54, str. 42 i 43
21. Isto, str. 41
22. Mr Slobodan Mileusnić, Duhovni genocid 1991. 1995. –1998. Izdanje Muzeja SPC, Beograd 1997. , str. 235 i 236
23. Savo Štrbac: Zločini nad Srbima na prostoru Hrvatske u periodu od 1990 –1999. Rukopis u Centru za strateške studije, Univerziteta u Beogradu , str. 13
24. Mr Mile Dakić, cit. djelo: Krajina kroz vijekovve, Prilog 47
25. » Glas », od 5. avgusta 2003. str. 4

Tko ceka taj doceka...