Za ateiste je laž,za vernike je istina.
ja sam ovo drugo

ХАЈ да мало отворим дијалог са овим невјерницима. 




Модернизација не иде уз религију. Мислим да се уз нашу цркву више вежу конзервативне, традиционалне вриједности, него вриједности модернизације. Застарјело друштво свакако треба модернизоати, слажем се ту са тобом, али религију стварно не треба дотицати.


  

Шта год написали вјерници ће остати вјерници, а атеисти атеисти.




Бог није неспособан. То је особина човјека. Ако мислиш на предомишљање Бога из старог завјета води рачуна да су Библију записали старозавјетни писци, дакле информација коју су добили морала је да прође кроз призму људског. Отуда и твоја људска особина за Бога.

Заиста, да би се порука светог псима схватила неопходно је тумачење. Понављам битно: Бог нас ни нашта не тјера. Прије свега не тјера нас да вјерујемо у Њега. То мора бити слобода свачијег избора. Зато информације и преносе пророци, на основу чијих се утисака о контакту са Богом не могу прецизно дефинисати чињенице. Када би се Бог представио нашим чулима, аутоматски би се закључала слобода.

    


Па ако гледаш само еволуцију живих бића видјећеш да врсте никако не би напредовале када би било све у складу. Смисао овог свијета је напредак и просперитет - тежња сваршеном Богу. Све те негативне каратктеристике само су средсво да се нешто направи и побољша.  

 


Зашто би Бог ријешавао наше проблеме ?

Када би Он то чинио ми би бивали све гори и гори, и умјесто да напредујемо, назадовали би.

Људи сами стварају своје проблеме и сами морају и да их ријеше.

Разлог настанка оволиких проблема је наша несавршеност и гријешност. Да би иоле напредовали и развијали се морамо да ријешавамо те проблеме и да их, пошто имамо искуство њиховог терета, више не понављамо. Нажалост, пошто смо под теретом грубе, материјалне стварности, овај процес се неће ускоро завршити.




Доста простора је празно, и чини ми се да је то размак између различитих свијетова. Они не би требали долазити у контакт, док не напредују до одређеног нивоа. Додуше, појдини духовници и могу успоставити штури контакт, али објективна информација не може да се пренесе како би се зауставили већи утицаји.  




Не знам шта сматраш непотребним информацијама.

Зашто књиге противрече једна другој ?
Можда зато што су људи доста шарени. Различити су менталитети, понашања и духовни склопови различитих цивилизација на нашем простору. Да би људи лакше схватили и упили информације оне су интерпретиране на више нивоа. Додуше, рекао бих да западни свијет више тежим материјалним, док источни дуовним вриједностима. Тако је у курану најснажније истакнут дух, док се већ у Библији може причати о равнотежи. Прича о Исус Христу је по значају информације и изван свих тих светих књига (па чак и изнад остатка Библија), ту бих још подвукао Махабхарату као непроцјењиву, а њен дио Бхгавад Гита Иде раме уз раме са Христовом науком.  
 



Зато што је свијет у којем живимо окрутан. Основно што треба схватити: ми живимо у грубом свијету рада и патње и Бог је једина шанса да се спасимо. Данас је већина људи гладна и жедна... Умиру у мукама и патњама.  Довљно је да го и бос одеш да живиш у пустињу, схватићеш онда да су услови на земљи претешки.

Али са друге стране постоји и божанско. Бог је стврио и шуме и ливаде, пречисте потоке - из свега тога исијава љегова Љубав. Али ми сијечемо шуме и трујемо потоке. У нама нема довољно божансе љубави љубави и то је огроман проблем. Бог је само створио свијет и рекао: Ево вам га људи, множите се. Зашто би онда оптуживали Бога за сву тешкоћу овога свијета. Морамо се борити против наше грешности и чувати Љубав. Љуба се може подвући као основна порука Библије, али и многих других светих књига.        




Није гријех помињати име, већ бијес. Бијес са мржњом је гушење Љубави у  себи. Гушење самог себе. Не може човјек то издржати. Бог се прије свега стара да нам душа не страда, јел страдање душе је далеко теже него страдање тијела.

А библијска прича о Авраму и жртвовању његовог сина може да се објасни.

Из удџбеника Социологије за 3/4 разред гимназије читао само о религији, између осталога и о овоме. Тамо су рекли да је то тренутак када је човјек напокон престао да жртвује људи и прешао на животиње.

Читајући о томе постало ми је јасно да је вјеронаука у школи неопходна, јер не може овај став, плод предпоставке засноване на штурим подацима,  
бити једини став који ће се заступати пред ђацима.

ИСТИНА о причи

Љубав према Богу је најважнија. Она мора бити већа и искренија над свим осталим. Дакле, на првом мјесту мора бити Љубав према Богу, па тек иза ње све остало. Бог је у овој причи Аврама ставио на искушење, да ли више воли Њега или свог сина. Након што је Аврам положио тест Бог му је рекао да не чини гријех, тј. да не убија сина, јер је у том сину заправо божанско.

Не воли се човјек него Бог у њему. Када овом кажем осврћем се на тешкоће овога живота. У основи око нас је све пијесак и камење. Све је прашина и вода које дају животворне облике тек када буду надахнуте Богом, тј. тек када Божја слава утисне Свој дах, и оживи мртву материју.

У човјеку треба увјек прво гледати божанско, а тек по том људско. То је поента ове библијске приче. То је писац хтио да каже.    


  

Naleteh na tekst vezan za temu.


BIBLIJSKA PREVARA - DVIJE NEJASNE PRIČE IZ EVANĐELJA

Tony Bushby 2001.
Izvaci iz uvoda te 1. i 2. poglavlja njegove knjige “Biblijska prevara”

ONO ŠTO NAM JE PRENESENO U NOVOM ZAVJETU NIJE ISTINITI PRIKAZ ŽIVOTA ISUSA KRISTA NITI NASTANKA KRŠĆANSKE RELIGIJE.

DVIJE NEJASNE PRIČE IZ EVANĐELJA

Već 2000 godina Isus Krist zaokuplja maštu milijuna ljudi širom svijeta. Malo je njih svjesno da on predstavlja nešto sasvim drugo, a poglavlja koja slijede razotkrivaju potpuno drukčiju priču o okolnostima nastanka i pojave kršćanske religije.
Kako bismo osnove takve pretpostavke uopće smatrali mogućim, priče iz Novog zavjeta trebamo razmotriti iz drukčijeg kuta. Kad iz kršćanskih spisa izbacimo njihove nadnaravne elemente, oni iznose konfuzne prikaze života dvoje ljudi. Ova knjiga odmotava klupko tih priča i pokazuje kako je nastao Novi zavjet išto on zapravo jest. Ovaj aspekt priče iz Evanđelja dosad se nije previše istraživao. Uspoređujući nove informacije sa sačuvanim zapisima pokušat ću dati rekonstrukciju vjerojatnog tijeka događaja iz kojih je nastalo današnje Kršćanstvo.

ŠTO JE CRKVA POKUŠAVALA SAKRITI?

Godine 1415. Rimska crkva je poduzela neuobičajen korak u namjeri da ukloni sve podatke iz dviju židovskih knjiga iz drugog stoljeća za koje je tvrdila da sadrže „pravo ime Isusa Krista". Antipapa Benedikt XIII prvo je izdvojio, u smislu osude, tajnu latinsku raspravu pod nazivom “Mar Yesu”, a zatim je naložio da se unište svi primjerci Knjige “Elxaija”. Danas ne postoje javno dostupna izdanja tih spisa, ali u crkvenim je arhivima zabilježeno da su nekoć bili u širokom optjecaju, a za njih su znali i rani crkveni starješine. Podaci o tim djelima sačuvani su u navodima biskupa Hipolita Rimskog (176.-236.) i sv. Epifanija od Salamisa (315.-403.), a spominju se i u nekim ranijim izdanjima palestinskog i babilonskog Talmuda. Uništene rukopise rabinsko je bratstvo nekoć izuzetno poštivalo jer su ovi bili sveobuhvatni izvorni zapisi koji govore o „životu rabina Isusa".
Kasnije, na sličan način, papa Aleksandar VI (1492.-1503.) naredio je da se unište svi primjerci Talmuda. Vijeće za inkviziciju odredilo je da se spali što je moguće više židovskih knjiga, a španjolski Veliki inkvizitor Tomas de Torquemada( 1420.-1498.) odgovoran je za uništenje 6000 knjiga u Salamanci. Godine 1550. kardinal Caraffa, Glavni inkvizitor, od pape je ishodovao bulu, opozvavši sva prethodna dopuštenja svećenicima da čitaju Talmud za kojeg je ustvrdio da sadrži „nedobronamjerne priče o Isusu Kristu". Razbjesnivši se na svog glavnog poslušnika, zaplijenio je sve primjerke kojih se u Rimu mogao domoći te ih spalio.

Solomon Romano (1554.) također je spalio tisuće hebrejskih svitaka, a 1559. u Pragu su zaplijenjene sve hebrejske knjige. Među masovno uništavanim židovskim knjigama bilo je stotine primjeraka Starog zavjeta, što je predstavljalo nenadoknadivi gubitak mnogihizvornih, rukom pisanih spisa. Navodno je najstariji sačuvani tekst Starog zavjeta, prije otkrića Svitaka s Mrtvog mora, bio Bodleyev Codex (Oxford) za kojeg se smatra da datira približno iz 1100. godine. U pokušajima Crkve da s lica Zemlje m izbriše štetne rabinske podatke o Isusu Kristu, Inkvizicija je spalila 12.000 primjeraka Talmuda.

Međutim, sačuvani su mnogi primjerci koji danas čine okosnicu suprotstavljenih tradicija o osobi koja se zvala Isus Krist. U masovnom uništavanju židovskih spisa Crkva je previdjela dva bitna britanska spisa koja su također navodila „pravo ime Isusa Krista". Održala su se do današnjega dana i čuvaju se u Britanskom muzeju, pod nazivom Ljetopisi (Chronicles) i Miveanski rukopis (Myvyean Manuscript) - cijenjeni drevni dokumenti vrlo ranog nastanka. Dokazi koji govore tome u prilog također su pronađeni na zlatnim, srebrnim i brončanim kovanicama iz prvog stoljeća, otkrivenim na lokaciji drevne kovnice novca u Camulodunumu
(današnjem Colchesteru) u Britaniji. „Pronađene britanske kovanice jasno i nepobitno utvrđuju povijesnu vjerodostojnost tradicionalnih drevnih
'Ljetiopisa' kao autentičnih povijesnih zapisa."

Dokazi su vrlo uvjerljivi, a dodatni tragovi pronađeni su na zagonetnom nadgrobnom kamenu u Njemačkoj, u vatikanskim riznicama umjetnina te u nizu šifriranih rečenica u šekspirijanskim dramama. Druge skrivene informacije ostavljene su nam u obliku posebno izrađenih kipova naručenih od strane jednog katoličkog svećenika i postavljenih u crkvici na vrhu brda u južnoj Francuskoj. Šifrirani brojevi također su se skrovito uvukli u prva izdanja Biblije na engleskom, a kombinacija svih indicija daje međusobno povezane informacije i predstavlja novi uvid u početke Kršćanstva.

TAJNE BROJKE U NOVOM ZAVJETU

Prijevod i objavljivanje prve protestantske verzije Biblije na engleskom „autorizirala" je „najmudrija luda u kršćanskom svijetu" . Ona tj. on dospio je na englesko prijestolje 1603., ali je ubrzo postao nepopularan zbog svojih „odvratnih navika i gadne naravi". Pravio se učenim čovjekom na polju teologije i filozofije, ali njegovo je znanje bilo plitko i površno. Valjao se u prljavštini, moralnoj i fizičkoj, ali bijaše obdaren određenim lukavstvom kojeg su njegovi suradnici zvali „nekakvom iskrivljenom mudrošću".

Za svoje novo izdanje Biblije kralj James I izdao je skup osobnih „Pravila" koja su prevoditelji trebali slijediti, a naredio je i da se krene s radom na popravljanju biblijskih izdanja, iako tomu nije doprinio niti jednim jedinim novčićem. Rad na reviziji započeo je u prvim mjesecima 1607. godine. Odboru od 47 (u nekim zapisima stoji 54, a u drugim 50) članova trebalo je dvije godine i devet mjeseci da redigiraju Bibliju i pripreme je za tisak.

Svaki djelatnik za svoj radni doprinos dobivao je po 30 šilinga tjedno.
Po dovršetku obimnog posla 1609. godine zbio se jedan neobičan događaj. Redaktorove rukopise onoga što se danas naziva „Biblijom kralja Jamesa" prevoditelji su predali samom kralju kako bi ih on konačno odobrio. „Bilo je očigledno da James nije kadar provjeriti i urediti njihovu verziju, pa je rukopise proslijedio Sir Francisu Baconu... najvećem geniju svih vremena."5
Sir Francis Bacon (1561.-1626.) bijaše višestruko nadaren čovjek, pravnik, jezikoslovac i skladatelj.

Ovladao je svakim područjem kojeg se bio prihvatio: matematikom, geometrijom, glazbom, pjesništvom, slikanjem, astronomijom, klasičnom dramom i pjesništvom, filozofijom, poviješću, teologijom i arhitekturom. Imao je velike težnje i ambicije, a smatra ga se ocem suvremene znanosti, čovjekom koji je preustrojio suvremeno pravo, pokroviteljem suvremene demokracije a moguće i preporoditeljem Slobodnog zidarstva. Njegov život i djela opsežno su dokumentirana, a njegova intelektualna dostignuća izuzetno cijenjena, posebice u akademskim krugovima. U dobi od šesnaest godina poslan je u Pariz „izravno od strane Kraljice" te je ondje proučavao egipatsku, arapsku, indijsku i grčku filozofiju, osobito se posvetivši drevnim misterijama te njihovim obredima i ceremonijama.

Osobno je zabilježio da je za vrijeme boravka u Parizu osmislio tajni sustav kodova kojeg se može umetnuti u neki dokument a da to ne pobudi ničiju sumnju. Dok je živio u Europi, Francis Bacon bio je iniciran u tajnoviti Red vitezova templara te je saznao neku vrlo osebujnu tajnu. Prije povratka u London, putovao je Francuskom, Italijom, Njemačkom i Španjolskom, a u dobi od dvadeset godina potpuno se posvetio proučavanju prava. Na temelju vlastitog shvaćanja tajnih podataka što ih je saznao tijekom svoje inicijacije u templarski red, došao je na ideju da ponovno aktivira razna
tajna društva te je 1580. osnovao tajno Rozenkrojcersko književno društvo
(Rosicrosse Literary Society) u Gray's Innu.

Kasnije iste godine utemeljio je „Ložu slobodnih i prihvaćenih ili umovanju sklonih Slobodnih zidara" (Lodge of Free and Accepted or Speculative Masons), također u Grav's Innu. Dana 25. lipnja 1607. Sir Francis Bacon imenovan je glavnim pravobraniteljem i najvišim savjetnikom Krune. Vladi je predočio nove ideje u vezi reformacije Crkve te mu je službeno naloženo da započne s restrukturiranjem Biblije. Pregledom dokumenata u arhivi Britanskog muzeja pokazalo se da još uvijek postoje izvorni spisi koji se odnose na važne metode rada povezane s udjelom Sir Francisa Bacona u uređivanju oba Zavjeta: I Starog i Novog. U njima se otkriva da je on osobno odabrao i platio redaktore Novog zavjeta, koji su svoj zadatak dovršili po uputama dugogodišnjeg Baconovog prijatelja, dr. Andrewsa. Prvi rukopisi Biblije na engleskom jeziku ostali su u Baconovom posjedu gotovo godinu dana.

Tijekom tog vremena: ...različite stilove prevoditelja objedinio je u okviru cjelovitosti, ritma i metodike šekspirijanske proze, napisao je Predgovore i razradio čitavu shemu Autorizirane verzije.

Osim toga, tajne je informacije šifrirao u Starom i Novom zavjetu. U jednom
drevnom spisu zabilježeno je da je prava povijest ranoga Kršćanstva bila poznata incijatima Reda vitezova templara, a prvotno je:
...priopćena Hughu de Payensu od strane Velikog svećenika Reda Hrama (nazarenske sekte), stanovitom Teokletu, nakon koje su je saznali neki Vitezovi u Palestini.

Kada govorimo o mjesecima Baconovog uređivačkog rada na Bibliji, njegov biograf, William T. Smedley, potvrdio je obim uređivačkog posla:

Naposljetku će se dokazati da cijela struktura Autorizirane Biblije počiva na radu Prancisa Bacona. On je bio revni proučavatelj ne samo Biblije već i ranih rukopisa. Zdušno je proučavao sv. Augustina, sv. Jeronima i ostale pisce teoloških djela.

Po dovršetku uređivačkog rada, Sir Francis Bacon i kralj James I imali su niz sastanaka kako bi razjasnili urednička pitanja povezana s novom Biblijom. U to je vrijeme kralj James naredio da se sastavi „Posveta Kralju" i umetne u uvodne stranice. Htio je, k tomu, da na naslovnoj stranici bude rečenica „Određeno da se čita u crkvama". Ta je objava pojašnjavala da je kralj James osobno Crkvi [engleskoj] izdao „posebnu zapovijed" da se treba koristiti upravo ta verzija Biblije, a ne široka lepeza grčkih i latinskih, u tom dobu opće prihvaćenih, Biblija vulgata. Njegovi su razlozi bili osobni jer kralj James je prethodno uputio redaktore da „brane Kraljev položaj" prilikom restrukturiranja tekstova. Ovo je doživljeno kao pokušaj da se protestantska Biblija distancira od katoličke verzije.

Protestantske verzije Biblije tanje su za sedam knjiga od katoličke verzije, a raznorazne crkve nikada se nisu složile oko jednoobrazne Biblije. U svojim prijevodima Prve Petrove poslanice, (2:13), izraz „caru kao vrhovniku" redaktori su promijenili u „kralju kao vrhovniku". Budući da je Biblija kralja Jamesa napisana u svrhu potpore kraljevom autoritetu, kasnija ju je Crkva često spominjala kao onu koja nam dolazi od „autoriteta", te je kasnije prikazivana kao službeno „autorizirana" (odobrena). U narednim revizijama riječ „autorizirana" probila se na naslovnu stranicu, a još kasnije štampana je na koricama, dajući novoj Bibliji kralja Jamesa privid vjerodostojnosti.

Bibliju kralja Jamesa mnogi danas smatraju „izvornom" Biblijom i stoga „pravom", a sva kasnije prerađena izdanja običnim krivotvorinama koje su iskonstruirali „rafinirani kritičari". Drugi misle da je Biblija kralja Jamesa
„autentična" i „autorizirana" te da predstavlja izvorne riječi autora na engleski prevedenih iz „izvornog" grčkog teksta. Međutim, „izvorni" grčki tekst napisan je tek negdje sredinom četvrtog stoljeća, kao prerađeno izdanje nekih spisa na aramejskom i hebrejskom skupljenih desetljećima ranije. Ti raniji spisi više ne postoje, a Biblije koje imamo danas višestruko se razlikuju od prvih napisanih Biblija. Što je bilo napisano u „pravim izvornicima" - doista nije poznato. Važno je upamtiti da riječi „autorizirana" i „izvorna", kada ih se primjenjuje na Bibliju, ne znače „nepatvorena", „autentična" ili "prava"...



TKO SU, DAKLE, RODITELJI ISUSA KRISTA?

U uvodnoj rečenici sljedeće poredbe iz Novog zavjeta, Isus je rekao:

Neki je ugledan čovjek imao otputovati u daleku zemlju da primi svoje kraljevstvo pa da se vrati.

(Evanđelje po Luki, 19:12). Ovdje leži dio duboke istine Evanđelja, gdje se otkriva suština povijesnih podataka koje je Crkva nastojala skrivati 2000 godina. Ovu priču o davnašnjim zabludama i zamjenama ličnosti moramo razjasniti, kako bismo izvornu pripovijest mogli promatrati kao izniklu na istinitoj i sigurnoj podlozi. U tu svrhu, počet ćemo s istraživanjem crkvenih spisa za koje se tvrdi da bilježe rođenje Isusa Krista. U Evanđeljima po Mateju i po Luki stoji da je Isus Krist bio prvorođenac Marije i Josipa te da je imao četiri mlađa brata i barem dvije sestre (Evanđelje po Marku, 6:3). Rimokatolicima je nametnuto mišljenje kako su braća i sestre Isusa Krista bili Josipova djeca iz njegovog prethodnog braka. Ovaj zaključak prvotno je proizašao iz Evanđelja po Ivanu (Protevangliuma) u kojem se spominje Josipova dob u trenutku Isusova rođenja.

Međutim, jasno je zabilježeno da je Josip imao seksualne odnose s Marijom nakon Isusova rođenja. Rečenicom u Evanđelju po Mateju da Josip: "i ne upozna je dok mu ne rodi sina" (Evanđelje po Mateju, 1:25), pobija se tvrdnja Crkve da je Marija ostala djevica. Na temelju rečenica iz Markovog i Matejevog evanđelja očito je da su Isusova braća i sestre u punom smislu bili kasnija Marijina djeca.

Josip se vratio u Galileju s nakanom da Mariju oženi. U Evanđeljima po Mateju i po Luki jasno se napominje da su prije Josipova odlaska bili „vjereni", što je istoznačno današnjem izrazu „zaručeni". Međutim, po njegovu povratku nekoliko mjeseci kasnije bilo je jasno vidljivo da Marija „bijaše trudna" (Luka, 2:5) i da se to od „Josipa nije moglo sakriti". U Evanđelju po Mateju opširno je opisano kako se osjećao Josip, ugledavši iznureno stanje svoje buduće nevjeste. Zahvatio ga je osjećaj nelagode, a da je ne bi osramotio, s njom je u četiri oka razgovarao o raskidu zaruka (Matej, 1:19). Iz opisa u Evanđeljima jasno je da Josip nije bio biološki otac Marijina djeteta. Dakle, tko jest?

DOKAZI RABINA

Židovski zapisi rabina od izuzetnog su značaja pri utvrđivanju podrijetla Evanđelja i vrijednosti crkvenog prikaza priče o bezgrešnom začeću Isusa Krista. Uobičajeni naziv za Isusa u Talmudu je Yeshu'a ben Panthera, što je aluzija na rasprostranjeno židovsko vjerovanje tijekom prvih stoljeća kršćanskog doba da je Isus došao na svijet iz vanbračnog odnosa svoje majke i rimskog vojnika po imenu Tiberius Julius Abdes Panthera.

Na svojim stranicama Talmud je pohranio židovski usmeni zakon. Sastoji se od dva dijela: Mišne i Gemare. U prvom se raspravlja o temama poput svetkovina i svetih stvari. Gemara je u osnovi razlaganje tih tema. Kada je Talmud zapravo napisan nije poznato. Neki izvori spominju razdoblje između 150.-160. godine, nekako u isto vrijeme kada su se počela pojavljivati kršćanska evanđelja, dok drugi navode 450. godinu.

Isusovo ime pisci Talmuda spominju 20 puta i vrlo konkretno dokumentiraju
da je rođen kao vanbračni sin rimskog vojnika po imenu Panthera, s nadimkom „Pantera". Njegovo postojanje potvrdilo je otkriće zagonetnog nadgrobnog kamena kod Bingerbrücka u Njemačkoj. U uklesanom natpisu na nadgrobnom kamenu stoji:
Tiberius Julius Abdes Panthera, strijelac, rođen u Sidonu, u Feniciji, koji je 9. godine Gospodnje prebačen na službovanje u Rajnskoj oblasti [Njemačka].10

Ovaj natpis govori u prilog teoriji da je Isus bio vanbračni sin Marije i vojnika Panthere. Dobar poznavatelj antike, profesor Morton Smith sa Sveučilišta Columbia u SAD-u, opisuje nadgrobni kamen kao možda „naš jedini nepatvoreni relikt svete obitelji". U brojnim židovskim navodima Isus je često spominjan kao „ben Panthera", gdje ben znači „sin [toga i toga]". Premda pri prihvaćanju bilo kakvih podataka o Isusu iz židovskih izvora treba biti oprezan, po pitanju Isusa ben Panthere pisci se doimaju dosljedniji od osoba koje danas nazivamo crkvenim očima.

Učenjaci su stoljećima nadugačko raspravljali o tome zašto se Isusa tako redovito nazivalo ben Pantherom. Adamantius Origen, rani kršćanski povjesničar i crkveni otac (185.-251.), zabilježio je sljedeće stihove o Mariji iz istraživačkih zapisa visoko cijenjenog povjesničara I autora iz drugog stoljeća Celsusa (oko 178. godine):

Mariju je izbacio njen muž, po zvanju drvodjelac, nakon što je bila optužena za nevjeru. Odbačena od strane svog supruga, rodila je kopile Isusa, a Isus je, zbog siromaštva, morao otiči trbuhom za kruhom u Egipat. Ondje je zadobio određene (magične) moči kojima se diče Egipćani.

Kasnije, u odlomku (1:32), Origen potkrjepljuje židovske zapise i potvrđuje da je priležnik Isusove majke bio rimski vojnik imenom Panthera, čije ime ponavlja ponavlja u stihu 1:69. Negdje tijekom 17. stoljeća te su rečenice izbrisane iz najstarijih vatikanskih rukopisa i drugih kodeksa pod crkvenim nadzorom.1 3 Tradicionalna crkvena djela sv. Epifanija, biskupa od Salamisa (315.-403.), ponovno potvrđuju priču o ben Pantheri,
a njegove su informacije fascinantne. Taj zagovornik crkvene ortodoksije i svetac rimokatoličanstva navodi:

Isus je bio sin nekog Juliusa čije je prezime bilo Panthera.

Ovo je izvanredna izjava, činjenično navedena u drevnim zapisima kao prihvaćena crkvena povijest. Legenda o ben Pantheri bila je tako rasprostranjena da su dvojica ranih a odlučnih zagovornika kršćanske Crkve umetnuli to ime u rodoslovlja Isusa i Marije kao opće prihvaćenu činjenicu. Opširnije o toj tvrdnji govori odlomak iz Talmuda:

Rabin Shiemon ben Azzai je rekao: u Jeruzalemu sam našao knjigu rodoslovlja. U njoj stoji da je odnosna osoba [Isus] nezakoniti sin jedne preljubnice.

„Odnosna osoba" je jedan od dobro poznatih zamjenskih izraza za Isusa u
Talmudu, kao što je dokazano i priznato na obje strane. Shiemon ben Azzai
bio j e jedan od četiri znamenita rabina krajem prvog i početkom drugog stoljeća koji su, prema talmudskoj tradiciji, „ušli u Raj". On je bio „Chassid" (pobožni Židov iz Palestine), najvjerojatnije esen, koji je čitavog života ostao u celibatu i strogoj askezi. Priča o Marijinoj trudnoći koju je prouzročio neki rimski vojnik također se pojavljuje u svetoj knjizi muslimana, Kuranu. U njoj piše da je „odrastao čovjek" silom obljubio Mariju, te da je ona, strahujući od sramote koja bi zbog toga uslijedila, napustila taj kraj i rodila Isusa u tajnosti. Ovu priču potkrepljuje Evanđelje po Luki, uz opis odlaska Josipa i Marije iz njihova doma prije Isusovog rođenja. Tijekom rimske okupacije silovanje je bilo uobičajena pojava u Palestini, a vojnici su bili poznati po tome što su napastovali mlade žene.

Bilo bi nezamislivo da Marija prizna da se takav događaj zbio, jer prema Mojsijevom zakonu, zaručenu djevicu koja je imala seksualne odnose s bilo kojim muškarcem tijekom razdoblja zaruka muškarci iz grada trebaju kamenovati do smrti (Petoknjižje, 22:21). Jednostavno rečeno, ukoliko ne bi uspjela dokazati svoju nevinost, Mariji bi prijetila smrtna kazna.

MAJČINO IME

Tijekom tih ranih godina Isus je nazivan još jednim, manje poznatim imenom, a to je ,,Yeshu'a ben Stada" (sin Stade). Ovo je ime zabilježeno u zapisima Sanhedrina, te u Talmudu. U Gemari se može pronaći i ovo (što je
stoljećima izazivalo nelagodu crkvenih vlasti):

Ben Stada bio je ben Panthera, rekao je rabin Chisda; Stada bijaše muž, a Panthera ljubavnik. Netko drugi reče da je muž bio Paphos ben Jehuda; Stada mu je bila mati... koja bješe nevjerna mužu svojemu.

Ove, naizgled oprečne, tvrdnje mogu se pomiriti kada ih pročitamo u kontekstu. Ukratko, Stada je bila majka Yeshu'a (Isusa) ben Panthere. U Gemari nadalje piše da je Yeshu'a ben Panthera „obješen na dan prije Pashe". Naime, kako se čini, nakon kamenovanja, tijelo ben Panthere je obješeno ili je izloženo na okomitom stupu. Razapinjanje na križ kao način egzekucije Židovi nisu koristili; radije su, kao glavnom obliku smrtne kazne, pribjegavali kamenovanju. Kako bi skratili surov postupak kamenovanja, žrtvu su najprije doveli u besvjesno stanje pomoću opojnog pića, a kamenovano je tijelo kasnije izloženo na okomitom stupu kao upozorenje drugima.

DOKAZI IZ SAČUVANOG SVITKA

Ustanovljeno je da se ime "ben Stada", nadjenuto Isusu u Talmudu, također javlja u drevnom Svitku Mehgheehlla, kojeg je otkrio ruski liječnik D. B. de Waltoff blizu jezera Tiberija 1882. godine, a sada se jednostavno naziva „Sačuvanim svitkom". U tom starom tekstu spominju se dva brata čija su imena bila Yeshai i Judas ben Halachmee - vanbračni sinovi blizanci koje je rodila 15-godišnja djevojka po imenu Stadea. Sličnost imena „Stada" u Talmudu i imena „Stadea" Sačuvanom svitku je zapanjujuća, a neznatna razlika u pisanju može se objasniti različitim varijacijama prijevoda.

Ovdje je zanimljivo da je ime „ben Halachmee" bilo ime kasnijeg muža Stadee a ne biološkog oca njezinih sinova. Nažalost, pravo ime oca nije spomenuto, ali ben Halachmee bilo je ime nadjenuto Stadeainim vanbračnim sinovima blizancima. Prema Sačuvanom svitku, Yeshaija i njegovog brata Judasa ben Halachmeeja primio je, odgojio i obrazovao religijski red esenskih redovnika. Eseni su bili dugovječna židovska kolonija koja je napose cvala u Judeji nekoliko stoljeća prije vremena koje se tim događajima pripisuje u pripovijestima iz Novog zavjeta. Kasnije je jedan od blizanaca postao učenik u školi filozofije rabina Hillela, a drugi je postao vođa esena. Jedan stariji esen po imenu Josip dodijeljen je Yeshaiju kao „vjerski vođa" i zaštitnik. U Sačuvanom svitku nagovještava se da su, na koncu, neuvijena vjerska gledišta Yeshaija ben Halachmeeja razljutila židovske svećenike. Sudio mu je rimski sud pod optužbom da je poticao ljude na pobunu protiv rimske uprave. Proglašen je krivim i osuđen na smrt ali je pobjegao, napustio to područje i otputovao u Indiju.
Svitak Mehgheehlla zrcali aspekte skrivene priče iz Evanđelja i pruža izvanjske dokaze da je zaključak do kojeg se došlo u tom drevnom spisu bio poznat u drevnoj tradiciji.

TKO JE BILA STADA/STADEA?

Jedan od najpopularnijih aspekata etimologije mje povijest imena - onih riječ i ili izraza koji na jedinstven način identificiraju osobe, životinje, mjesta, koncepte ili stvari. Raniji oblici nekog imena često ostaju neutvrđeni, a različit izgovor dijalektalnih izraza doveo je do različitih pisanja istog imena. Društveni pritisak da se mora koristiti standardni način pisanja nije se pojavio sve do 18. stoljeća, a ime neke osobe raniji su pisci bili navikli pisati na razne načine.

U jednom istraživanju, na primjer, među pergamentima koji pripadaju obitelji Maimvaring, pronađeno je preko 130 varijanti imena „Maimvaring". Smatra se da noga hebrejska imena u Starom zavjetu imaju posebna značenja, budući da su pojedinačne osobe izvorno zvane imenom koje izražava neku njihovu osobinu, npr, Edom, crven; Esau, dlakav; Jacob, nadomjestak; i Sarai (Sara), izvedenica riječi sharat. Sličan koncept primjenjivan je u židovskim spisima te je istraživače dugo zbunjivao. Kao u rimskoj i hebrejskoj tradiciji, imena likova "u rabinskoj se literaturi često javljaju u iskrivljenom obliku", što su ponekad bili pokušaji da se sakrije njihova prava osobnost. Ovakvo poimanje iznjedrilo je ključ koji je istraživačima omogućio da izvuku pravu bit onoga što se u drevnim spisima spominje.

„Istraživanje imena" je rastezljivo i složeno područje, koje od istraživača iziskuje mnogo vremena. Međutim, prilikom svakog proučavanja Novog zavjeta treba upamtiti da su prva Evanđelja pisana na hebrejskom, a to je bitno za utvrđivanje tko je doista bila Stadea. „To ime [Stadea] ima razne oblike; možda je posuđeno od kićene riječi koja je značila 'učenjak'; ili je imalo regionalnu osobitost (Stabiae ili Statilal), ili je označavalo ženu iz dobre obitelji." Prema židovskim zapisima, Stadea je bila „potomak prinčeva i vladara", a njeno kraljevsko nasljeđe odavalo je nagovještaj njenog pravog imena. U Talmudu se nadalje kaže da se majka Yeshu'e (Isusa) ben Panthere „također zvala Miriam; da, ali joj nadimak bijaše bijaše Stada...Stat-da, ona koja se nevjerom [Stad-ta] udaljila od svog muža". Sv. Jeronim navodi svoje poteškoće pri prijevodu najranijih Evanđelja na latinski i dodaje da su „izvorne hebrejske" verzije Matejevog evanđelja i najranijih Lukinih evanđelja bile napisane kaldejskim jezikom ali hebrejskim slovima. „Izvorna hebrejska" verzija imena „Marija" bila je „Mariamne". Prema tome, „Marija" („Mary" u današnjim Evanđeljima na engleskom) u hebrejskim je verzijama izvorno pisana kao „Mariamne", što se ponekad prevodilo kao „Miria”

MARIJA NEPOZNATA U RANOJ CRKVENOJ POVIJESTI

Konkretni navodi imena Marija/Mariamne u jedinim prihvaćenim kršćanskim mspisima pružaju uistinu oskudne informacije o ženi koju Crkva danas naziva „Majkom Božjom". U Evanđeljima se ona rijetko spominje. Zapravo, u najstarijim se Biblijama, u najstarijoj verziji Markovog evanđelja, imenom ne spominje. Niti se spominje u najstarijoj verziji Ivanovog evanđelja. Crkva kaže da je „čitatelj Evanđelja isprva iznenađen rijetkim spominjanjem Marije... ovu opskurnost Crkva temeljito proučava".
U Markovom te u Ivanovom evanđelju Isus se javlja kao već odrasla osoba. U biblijskim tekstovima Marija igra bitniju ulogu jedino u razvučenim pripovijestima, a isključivši njih, spominje se vrlo malo, u samo tri navrata.
O Mariji ne govore niti veliki crkveni svećenici. Ništa o njoj nije zabilježeno, izvan crkvenih okvira, više od četiri stoljeća nakon vremena za koje se smatra da je živjela. Njeni se preci i obiteljski historijat ne spominju osim u apokrifnim djelima sumnjiva podrijetla.

Najranije dokumentirano spominjanje Marije može se pronaći u Markovom evanđelju sinajske Biblije (Marko, 3:32). U pripovijesti nju se jednostavno naziva zemaljskom majkom nekoliko sinova i kćeri. Govori se, u biti, o skupini ljudi koji su se obratili Isusu i rekli: „Evo vani majke tvoje i braće tvoje, traže te!" Ovdje imamo jednu nepatvorenu istinu. Današnje Biblije ukazuju na to da su tri riječi: "i tvoje sestre" uklonjene ili unesene kao bilješka. Odavde pa nadalje, gotovo je nestala iz crkvenih tekstova i, osim što se nejasno i posljednji put spominje u Djelima apostolskim (1:14), iz Novog zavjeta Marija zauvijek nestaje. Međutim, kada je ime „Marija" iz Evanđelja zamijenjeno izvornom hebrejskom verzijom „Mariamne", tada dolazimo do povijesnog aspekta priče.

Pretresanjem dostupnih dokaza iskristalizirano je stajalište koje se promiče u ovoj knjizi: da su Marija, majka Isusa iz Evanđelja, Stadea iz židovskih spisa i Mariamne iz Herodove dinastije jedna te ista osoba. U doba nastanka Evanđelja, Mariamne je bila mlađa sestra djevojke po imenu Herodias, a obje djevojke bile su pripadnice ogromne „obitelji Herodesa" („Heroda", kako se naziva danas). One su bile obožavane unuke kralja Heroda koje je on „volio svim srcem". Njihova majka, Berenice, kasnije se preudala i zajedno sa svojim malodobnim kćerima preselila u Rim, gdje se sprijateljila s carem Augustom. Mariamne i Herodias Herod bile su plemenitog roda preko krvnog srodstva s kraljem Herodom (oko 73.-74. pr. Kr.) i njegove žene, Mariamne I. Otac Mariamne Herod bio j e Aristobulus, sin Heroda Velikog, a njezina majka Berenice bila je kći Herodove sestre, Salome.

Mariamne je imala i dva brata: Heroda II , kralja Kalkisa, i Agripe, koji je postao Agripa I. Sam kralj Herod potječe iz plemenite loze kraljeva preko svoje majke Cypros iz Petre, inače Nabatejke. Nabatejci su bili semitski narod, a najraniji izvori ih navode kao Arape. Danas se općenito nazivaju nabatejskim Arapima. Zahvaljujući neosvojivom položaju grada Petre, nabatejski su je kraljevi prihvatili kao svoj glavni grad, koji je 106. godine pripojen Rimskom carstvu. S pojavom Islama nabatejske je Arape progutala povijest. Dinastija Heroda utemeljena je brakom Cypros iz Petre i Antipatera (Antipe) Idumeana, kojem je Cypros rodila četiri sina, od kojih je jedan bio Herod. Ime „Herod" kasnije je postalo naslov sedam vladara spomenutih u Novom zavjetu te u rimskoj povijesti. Kralja Heroda Rimljani su znali kao „Velikog" ali u očima naroda kojim je vladao uvijek je bio „bezbožnik", unatoč toga što je platio skupu obnovu Hrama u Jeruzalemu.

Herod je bio rimski građanin, namjesnik Galileje do 47. godine pr. Kr., a zatim kralj Judeje od 37. do 4. g. pr. Kr. U ranim godinama Rimskoga carstva, bio je jedna od velikih političkih ličnosti u Palestini. Godine 7. pr. Kr. zadavio je svoja dva sina, Aristobula i Aleksandra, što je izmamilo komentar rimskog cara Augusta (27. pr. Kr.-14. n.e.) da je sigurnije biti jedna od Herodovih svinja nego jedan od njegovih sinova. Herodu se kasnije rodio još jedan sin kojeg je njegova mati, radi njegove sigurnosti, poslala svojoj obitelji u Ariminum, grad nedaleko Ravenne u sjevernoj Italiji. On je bio princ Josip, Josip iz Arimateje iz Evanđelja, koji je kasnije postao nevidljiva ruka moći iza prijestolja svog oca.

Preci Mariamnee Herod mogu se pratiti unatrag do njezine bake (Mariamne I) sve do hazmonskih „kraljeva svećenika" i „nasljednih svećenika" iz plemena Benjamin. Ona, njezina sestra i njezina braća bili su potomci
zakonite Hazmonske dinastije te su „imali hazmonsku krv". Imali su i krv nabatejskih Arapa, u tolikoj mjeri da se kralj Aretas IV, koji je zakonski potvrđen kao nabatejski kralj od strane cara Augusta, razveo od svoje žene da bi oženio Herodias (koja je umrla nakon 41. g. n.e.) kako bi održao nabatejsku krvnu lozu, ali ga je ona odbila.

Upravo djevojci po imenu Herodias pripada jedna od glavnih uloga u priči iz Evanđelja o odrubljivanju glave Ivana Krstitelja, zbog čega je bila na zlu glasu te su je klevetali gotovo poput Marije Magdalene. Dostupni nam zapisi daju uvid u zamršeno klupko brakova, miješanih brakova i razvoda između Herodovih i Rimljana. U pripovijesti u Evanđelju po Marku (6:17), na primjer, Herodias se kasnije udala za Heroda Filipa I, svog vlastitog ujaka, s kojim je imala jednu kćer, Salome. Kćer je nazvala po svojoj hazmodejskoj pretkinji Salome Aleksandra, koja je i sama bila „kraljica-svećenica".

Kasnije tijekom vremena, Herod Antipa („bez zemlje") navodno se u Herodias zaljubio i zaprosio ju. Vidjevši da njegovo bogatstvo raste brže od bogatstva njezina muža, njegovu je ženidbenu ponudu Herodias prihvatila. Žudjela je za visokim društvenim položajem te je napustila muža i, za početak, ušla u preljubnički odnos s Herodom Antipom, koji je također bio njezin ujak." U to doba nije bila udana za Antipu, ali se udala za nj mnogo kasnije (oko 38. godine ).

Kada je Herodias vidjela kako njen brat Agripa I uspijeva u Rimu, odakle se vratio kao kralj, nagovarala je svog muža Heroda Antipu da ode Cezaru i pribavi si kraljevski naslov, smatrajući da je njegovo pravo na to daleko veće od prava njezinog brata. Antipa nije bio kralj, već samo tetrarh Galileje. Unatoč zlim slutnjama, otišao je i uskoro saznao od glasonoša da ga je Agripa I optužio pred carem Kaligulom za urotu protiv Rimljana. Car je 41. godine prognao Heroda Antipu u Lyons, u Galiji (Francuska), i mada je dopustio Herodias da se vrati svojoj kući u Rim ona je odlučila pratiti svog muža u progonstvo. Zabilježeno ie kako su muški potomci Herodove dinastije bili prisiljeni da postanu obrezani Židovi za vladavine Ivana
Hirkana, Hazmonca iz ranijeg makabejskog razdoblja. Drugim riječima, obitelj Herod prihvatila je religiju judaizma. Vjerski pokret esena također je bio povezan s krvnom lozom Hazmonaca preko visokog svećenika Matatija, oca kralja i vojskovođe Jude Makabejca.

Znamo da je Herod Veliki prema esenima bio blagonaklon, možda zato što su ovi imali ustaljenu naviku da se klone neposluha prema političkim vlasti ma. Židovski povjesničar i pisac Philo zapisao je da se nikad nisu gložili niti jednim vladarom Palestine, ma koliki on bio tiranin, barem do doba kada je Philo živio, sredinom prvog stoljeća. Bio je to pasivan stav koji kralju Herodu nije mogao ne omiljeti, te je zabilježeno da je išao čak dotle da je izuzeo esene, kao što je bio izuzeo i farizeje, od potrebe za izricanjem zakletve na vjernost svojoj osobi.

U rekonstrukciji te priče, a oslanjajući se na koncept Sačuvanog svitka, trudna Stadea (Mariamne Herod, rođena kao Marija) potajno je otišla do jedne esenske zajednice i ostala ondje do trenutka poroda, te je rodila dva
dječaka, blizance. Postojale su brojne skupine esena „posvuda, jer bijahu oni vrlo brojna sekta" te ih je bilo u zabitim predjelima kao i u gradovima. Po rođenju blizanaca preselila se u Augustovu palaču gdje je živjela dok dječaci nisu dovoljno odrasli da započne njihova izobrazba. Zahvaljujući esenskoj solidarnosti i naklonosti prema instituciji obitelji, blizanci Mariamnee Herod obrazovali su se unutar esenske zajednice. Pripadnici esenske hijerarhije bili su njeni krvni srodnici te su iznosili načela i tradicije slične herodskoj filozofiji. „Kao sekta su se očuvali zato što su usvajali djecu... povrh svega, eseni su bili učitelji aristokracije, a njihovo podučavanje bijaše raznovrsno i iscrpno."

Kako bismo izbjegnuli zbrku pri razradi pretpostavke iznesene u ovoj knjizi, Mariju, Isusovu majku iz Novog zavjeta, zvat ćemo Mariamne Herod, osim kada budemo navodili citate iz Evanđelja.
 
 

Брате Силванус, надам се да ми нећеш пуно замјерити што не гледам све са строго теолошког, црквеног угла.     

А библијска прича о Авраму и жртвовању његовог сина може да се објасни.

Из удџбеника Социологије за 3/4 разред гимназије читао само о религији, између осталога и о овоме. Тамо су рекли да је то тренутак када је човјек напокон престао да жртвује људи и прешао на животиње


Zar je ispravno zrtvovati zivotinje. To me u islamu veoma pogadja. Kurban bajram mi je zato odvratan. A taj praznik vuce poreklo upravo od Avrama.

jevreji nam uvalili hriscanstvo, pa kad je postalo extra popularno onda ga omalovazavaju!   e glupi li smo, ko za opkladu  

у томс случају био би срећнији да си хиндуиста и то јогин...

Иначе у хиндуизму је забрањено убијати животиње зарад јела.

наравно, постоје и тамо струје које жртвују животиње, али оне нису званичне. 

Laz, laz, ... jok bre, ... istina, to je tacno, ne ovako, ... ma sta rece, nego onako, .............. itd, itd, ...

Citajuci sve ovo, sve vise i vise me uveravate da je sve to pogresno tumacenje. Sta li bi bilo, kada bih Vam predlozio jedno vidjenje. Tumacenje, tek koliko da se stavi prst na celo i razmisli.

Daj light. Šta čekaš.

Neizvesnost, aa ?? Sta li cu da "lupnem" ??  Mislim da nije "lupanje". razmislite.

O starom zavetu, neki su najverovatnije, ukapirali moje misljenje. Medjutim, nisam jos nista rekao o Novom. Isus, sta je to pricao, o cemu, ... ?? Da li o ljubavi, postovanju, ... ako jeste, kojoj ljubavi, kom postovanju ... ?? Da li je uopste o tome pricao ??

Procitajte ponovo Novi zavet, ali ga sagledajte u jednoj drugacijoj svetlosti. O cemu Isus prica. Sta ako je drzao lekcije o Kvantnoj fizici. Sve ono sto sada iz Kvantne fizike mozete saznati, tu se uklapa. Samo na nacin razumljiviji tadasnjim ljudima. Naravno, onaj ko je citao i zna ponesto iz te oblasti, bice mnogo lakse uporediti, bar neke stvari.
A ako je i makar delimicno tako, opet se otvaraju nova pitanja. Ako Isus nije postojao, ko je onda piscima Jevandjelja to rekao ?? A ako jeste, ... ko je bio on, odakle mu to znanje ??

Razmislite o tome.