Znate li ponesto o masonima? :: Religija ~ Filozofija ~ Sociologija

Citat: keleman 18. Jan 2007, 22:30:46

Mislim da ipak masoni nisu nista naspram drugih tajnih organizacija,sad dal su ti illuminati ili Prior de Sion,ali sve u svemu Jevreji igraju veoma vaznu ulogu u svetskoj politici sad zasto je to tako...

Hahahaha, Prior de Sion - tajna organizacija Smile

vidim čitao se den Braun (bez uvrede).

Evo i istorije Sionskog Priorata:

Sionski Priorat
“Tajno društvo” Sionski Priorat nije stvoreno davno, kako se to navodi u nekim dezinformativnim izvorima, nego prilično nedavno, tj. 50-tih godina prošlog vijeka, od strane jednog Francuza po imenu Pjer Plantard, mada se ne može reći da je on bio i jedini koji je odigrao ulogu u stvaranju tog društva.

Mada je ovo ‘društvo’ stvoreno nešto više od deset godina ranije, ono je prvi put postalo poznato široj svjetskoj javnosti tek sedamdesetih godina, nakon objavljivanja knjige Holy Blood, Holy Grail.
Kada su Lincoln Leigh i Baigent, pripremali dokumentarni film za BBC 1972. godine, na temu misterioznog francuskog sveštenika iz 19 vijeka, po imenu Berenger Sauniere, tada je otprilike počelo i njihovo istraživanje svetog grala i Sionskog Priorata, a svoje nalaze oni su objavili u knjizi Holy Blood, Holy Grail 1982. godine.

Radilo se o jednom svešteniku koji se navodno obogatio nakon što je 1890-tih godina otkrio i dešifrovao četiri pergamenta koji su bili skriveni u šupljini jednog stuba unutar njegove crkve u jednom planinskom mjestu po imenu Rennes-le-Chateau, u južnoj Francuskoj. Ovi spisi su navodno sadržavali neka do tada nepoznata jevandelja, porodična stabla i kojekave šifrovane poruke.

U gorenavedenoj knjizi, njeni autori tvrde da ti pergamenti ili faksimili, još uvijek postoje i da oni otkrivaju postojanje jednog tajnog društva po imenu Prieure de Sion, koje je osnovano u 11-tom vijeku na samom početku Krstaških ratova. Prema srednjevijekovnim legendama, svrha ovog društva je bila da čuvaju Sveti Gral, odnosno, čašu koju je koristio Isus za vrijeme Poslednje večere.

Autori ove knjige su tvrdili da je to društvo i dan danas aktivno a da su njegovi članovi, odnosno, “Veliki Majstori” u prošlosti bili Isaac Newton, Andre Malraux, Victor Hugo, Claude Debussy, Charles de Gaulle itd.

[Naravno, oni su već odavno bili prigodno mrtvi, tako da se nisu mogli buniti zbog ukazane im ‘časti’. Ovdje ćemo napomenuti da je ova praksa ‘post-mortem’ - ‘retroaktivnog’ uključivanja velikana iz prošlosti u svoje članstvo već prethodno bila ‘patentirana’ od strane nekih drugih okultnih i tajnih društava, kako bi si oni tako obezbjedili što veći kredibilitet.]

Prema autorima knjige, pojam Sveti Gral je pogrešan prijevod jednog starog francuskog izraza (Sang Raal) koji označava “kraljevsku krv” a istinska svrha postojanja Sionskog Priorata je da pružaju zaštitu navodnim Isusovim potomcima i da pripreme uslove za njihov dolazak na vlast.

Kako bi poduprli svoje nalaze u vezi sa ovim društvom, autori gorenavedene knjige služe se cijelim jednim nizom podataka iz legendi, romansi, slikarskih dijela, raznih dokumenata i Biblije. S tim u vezi oni su navodno duboko proanalizirali i Novi Zavjet, nakon čega su došli do jedne hipoteze da je Isus stvarno polagao pravo na jevrejski kraljevski tron jer je bio potomak izraelitske kraljevske kuće kralja Davida. Nadalje, on se oženio Marijom Magdalenom s kojom je imao najmanje jedno dijete. On i njegovi simpatizeri su izrežirali Raspeće i Uskrsnuće a on sam je doživjeo duboku starost negdje izvan Svete Zemlje. Marija Magdalena i njeno potomstvo otišli su u južnu Francusku koja je tada bila pod rimskom upravom. Miješanjem te Isusove loze sa Franačkom, došlo je do nastanka Merovinđijanske dinastije u ranom srednjem vijeku. Ova loza se održala do dan danas a nju čine neke evropske plemićke porodice, tako da su, na našu ‘sreću’, ovi “Isusovi potomci” danas među nama.

S obzirom da je ova knjiga naišla na žestoke kritike autori su potencirali to da su njihovi zaključci proistekli ne samo na osnovu jednog dubljeg istraživanja te problematike, nego i uz pomoć nekih novih dokaza koji prije nisu bili dostupni. Odakle su poticali ti novi dokazi? Čini se da su im oni bili dostavljeni ni od koga drugog do samog “Sionskog Priorata”.

Prije pojave knjige, Holy Blood, Holy Grail ,većina podataka koji su u njoj navedeni već su bili objavljeni u nekim publikacijama u Francuskoj, koje su bile posvećene temi Rennes-le-Chateau.
Navodno, sve je počelo nakon objavljivanja knjige Le tresor maudit de Rennes (Ukleto Blago Renea) autora po imenu Gerard De Sede, koju je Lincoln pročitao kad je bio na odmoru u Francuskoj 1969. godine. De Sede je ujedno bio i osoba koja je ‘obezbjedila’ većinu informacija u vezi sveštenika Berengera Saunierea i ‘misterije’ iz mjesta Rennes-le-Chateau.

U Francuskoj postoji jedna ustanova po imenu Nacionalna Biblioteka (Bibliotheque Nationale) koja posjeduje u svojim arhivama kopiju svakog pisanog djela koje je objavljeno u toj državi, tako da se ona smatra jednom prilično pouzdanom arhivom. U njoj postoji i jedna zakonska procedura deponovanja dokumenata, tako da se na taj način može obezbjediti zaštita autorskih prava.

Međutim, prilikom deponovanja publikacija nije potrebno obezbjeđivati potvrdu da su one prethodno i javno objavljene. Na taj način, svako može da napiše nešto i deponuje svoj rukopis u Biblioteku, te tako da polaže pravo na zaštitu autorskih prava, mada to djelo ne mora biti objavljeno.

U jednoj svojoj istraživačkoj studiji objavljenoj pod naslovom Key to the Sacred Pattern, the Untold Story of Rennes-le-Chateau, Henry Lincoln priznaje da je misteriozni de Sede bio taj koji mu je sugerisao da posjeti Nacionalnu Biblioteku gdje je bila “deponovana značajna količina dokumentacije u vezi sa cijelom pričom o Renneu." Tako se de Sede pokazao od “velike pomoći” u istraživanju ove tematike.

Ovdje moramo napomenuti da se u Francuskoj negdje od 1956. godine počela pojavljivati cijela jedna serija knjiga, članaka i pamfleta na temu Berenger Sauniere-a i enigme iz mjesta Rennes-le-Chateau, tako da je na tu temu bila razvijena cijela jedna industrija. Oko svega se istovremeno pravio oblak misterije, kako bi se ostavio utisak da je u srži same enigme nešto od ogromne važnosti, odnosno, neka tajna monumentalnih proporcija. Međutim, sve što se pisalo vrtilo se oko jednog te istog kostura od orginalnog materijala na kojeg je svako dodavao i oduzimao kako mu je odgovaralo i pleo svoje vlastite mustre i intrige a istovremeno se sticao utisak da taj orginalni materijal dospjeo iz jednog jedinog izvora. Jasno je bilo to da je nekome bilo u velikom interesu da promoviše Rennes-le-Chateau, i da usmjerava pažnju javnosti na tu priču kako bi se nastavilo sa istraživanjima u tom pravcu i dovelo do uspostavljanja kredibiliteta za nešto posebno. Ko god je pokretao tu kampanju, trudio se da namami istraživaće da idu u jednom određenom pravcu i da oni dođu do određenih zaključaka, dok se taj istovremeno trudio da ostane po strani i u sjenci. Istraživaći su bili znalački vođeni (kao nevidljivom rukom) od jednog zaključka do drugog, kao da im je neko stalno držao šargarepu pred nosom.

Gerard de Sede je napisao cijelu jednu seriju knjiga na temu Katara, Templara, Merovinske dinastije, Rozenkrojcera, Sauniera, i enigme u mjestu Rennes-le-Chateau za koje je on tvrdio da su na jedan način sva ta njegova djela povezana, da se kroz njih provlači neka tajna nit a uz sve to on je stalno ostavljao utisak čovjeka koji zna mnogo više nego što može ili smije da kaže. Kasnije se ispostavilo da je izvor njegovih informacija bila osoba po imenu Pierre Plantard.
U knjizi Holy Blood, Holy Grail, Henry Lincoln navodi da je de Sede bio taj od koga je prvi put čuo o postojanju tzv. “dokumenata Priorata” i da se njihova kopija može naći u Nacionalnoj Biblioteci, mada oni nisu bili zvanično objavljeni. Na najstarijem od tih dokumenta stajao je datum iz augusta 1965. godine i on se zvao Les descendants Merovingiens ou l'enigme du Razes Wisigoth, (Merovinsko Potomstvo ili enigma Raza od Vizigota) Njegov autor je bila Madeleine Blancasall, a navodno oni su bili prevedeni s njemačkog jezika od strane čovjeka po imenu Vincent Celse-Nazaire, a štampani od strane Grande Loge Alpina. Ime autora je izvedeno od Marije Magdalene koja je bila zaštitnica crkve u Reneu a prezime iz dvije obližnje rijeke, Blanque i Sals.

U tim dokumentima bilo je predstavljeno Merovinsko porodično stablo od njegovih, navodno, biblijskih početaka, pa sve do 20 vijeka, odnosno, do porodice Plantard. Osoba koja je potpisala ovu geneologiju bio je Henri Lobineau. U vezi Lobineaua, Lincoln je saznao od de Sedea da ga “treba traziti pod imenom Shildof”.

Nakon 9 mjeseci, od deponovanja ove interesantne geneologije, u maju 1966.g. u biblioteku je deponovan jedan drugi dokument pod nazivom Un tresor Merovingien a Rennes-le-Chateau, koji je takođe bio štampan od strane Grande Loge Alpina. (Ova švajcarska masonska loža je poricala da ima ikakve veze sa štampanjem ovih dokumenta). Autor je bio Antoine l'Ermite. Nedaleko od Renea nalazi se pećina Sv. Antonija Hermita, odakle je izvedeno ime autora dokumenta.

Jedan mjesec kasnije, u junu 1966, u Nacionalnu Biblioteku je deponovan još jedan dokument koji se zvao Pierres gravees du Languedoc.
Sljedeći dokument deponovan je u biblioteku u martu 1967. g. Njegov naslov je bio Le serpent rouge, a napisala su ga tri autora: Messieurs de Koker, Saint-Maxent i Feugere. Imena su pripadala trojici ljudi koji su u jedno kratkom periodu izvršili samoubistvo vješanjem, na različitim lokacijama. Ne samo da ovi ljudi nisu imali veze jedan s drugim, nego se nisu u svom životu ni interesovali za ovu tematiku. Čini se da je pravi autor dokumenta, vjerovatno saznavši iz novina za njihova imena i sudbinu, potpisujući ih kao autore dokumenta, cijeloj ‘enigmi’ htjeo da doda još jednu mističnu notu.

U knjizi Key to The Sacred Pattern: Henry Lincoln navodi jedan kuriozitet kod njegovog pokušaja da dođe u Nacionalnoj Biblioteci do dokumenta Antoine l’Ermitea, Un Tresor merovingien a Rennes-le-Chateau (Merovinsko Blago u Rennes-le-Chateau).
Tako on navodi da je u toj biblioteci bezbroj puta pokušavao da dođe do te knjige i da je na uvijek imala status ‘komunike’, što bi značilo da je neko trenutno čita.

Nakon nekoliko mjeseci bezuspješnih pokušaja, on je na kraju uz pomoć direktora biblioteke došao do tog naslova i tada se ispostavilo da se radi samo o jednom pamfletu od par stranica koji se sastojao od jednog poglavlja koje je prepisano iz knjige Roberta Charroux-a: Treasures of the world, gdje se pominje Rennes-le-Chateau. Lincoln nije uspjeo da nađe odgovor na pitanje zašto se neko toliko trudio da ovaj dokument učini nedostupnim i zašto se neko trudio da prepiše jedno nekompletno poglavlje iz neke već objavljene knjige?!

Naravno, kad se sve ovo uzme u obzir, trebalo bi biti jasno da je neko iz kulisao manevrisao ili manipulisao cijelu stvar.
U tom periodu u Nacionalnu Biblioteku deponovan je još jedan dokument pod naslovom Dossiers secrets (Tajni Dosijei). Lincoln za ovaj dokument kaže da se on sastojao od nekoliko omotnica u kojima je bilo svega i svačega – od isječaka iz novina, fotokopija nekih pisama, pamfleta, mnogobrojnih porodičnih stabala, pa do fotokopiranih stranica iz nekih knjiga. Neko bi s vremena na vrijeme odatle odstranjivao pojedine stranice ili dodavao nove, kao i neke bilješke olovkom na pojedinim dokumentima. Kasnije bi se stare stranice zamjenjivale novim koje su sadržavale i naknadno ubačeni materijal.

Glavni motiv ove misteriozne dokumentacije bio je ustoličenje individue po imenu Pierre Plantard de St.-Clair kao direktnog potomka Dagoberta II, na kojeg je navodno bio izvršen atentat u 679. godini.

Takođe, u međuvremenu se ispostavilo da je ime "Lobineau," izvedeno od Rue Lobineau, odnosno, jedne crkve u Parizu koja je igrala važnu ulogu u priči o svešteniku Berenger-u Sauniere-u.

U dokumentima Dossiers sugerisalo se da je Lobineau bio pseudonim jednog austrijskog istoričara koji se zvao Leo Schidlof, i koji je prethodne godine umro u Švajcarskoj. Međutim, naknadnim istraživanjem ispostavilo se da se Schidlof nikada nije bavio geneologijom, što je lično potvrdila i njegova kćerka. Dakle, i u ovom slučaju se koristilo ime mrtvog čovjeka da bi se nečemu dao kredibilitet.

Ko je u stvari bio Plantard?

Pierre Plantard de St-Clair, je započeo svoju karijeru u francuskom pokretu otpora uređujući jedan tajni magazin po imenu Vaincre. U oktobru 1943. godine on je bio uhapšen od strane Gestapoa a pušten je na slobodu krajem 1944.g. Neki istraživaći navode da on nije bio njemački zatvorenik nego kolaborator.

Od ostalih podataka o njemu, poznato je da je on 17. decembra 1953. godine osuđen na 6 mjheseci zatvora od strane suda zbog prevare i pronevjere novca.
Postoje neprovjereni podaci da je bio član izbornog štaba predsjednika De Gaulle.
Takođe su pronađeni podaci da je radio kao urednik jednog ‘magazina’ po imenu Circuit koji je predstavljen kao organ “Organizacije za Odbranu Prava i Slobodu Jeftinih Kuća.” (Interesantna neka organizacija!?). Taj magazin je navodno bio objavljivan s prekidima u periodu između sebtembra 1956. g. do 1959.g. kad je pretvoren u ‘magazin za kulturu Federacije Francuskih Snaga." Za adresu ovog magazina se ispostavilo da je bila lažna. (Naravno, u vezi svega ovoga ništa nas ne bi trebalo čuditi).

Kasnije se navodi da je Plantard vršio neka iskopavanja u svojoj privatnoj režiji oko dvorca Gisors, koji je imao neke veze sa Templarima i Katarima, zbog čega je jednom prilikom bio i pritvoren od strane lokalnih vlasti jer je to radio bez dozvole.

Otprilike u to vrijeme njegov prijatelj, Gerard de Sede, počinje sa pisanjem knjiga na osnovu informacija dobijenih od Pjera Plantarda. Prva njegova knjiga se zvala Templari su među nama. (Les Templiers sont parmi nous) U toj knjizi ovaj autor je sugerisao da je u jednoj podzemnoj kapeli u Gisorsu pronađeno blago Templara i da su oni još uvijek opstali u Francuskoj.
U svakom slučaju svi ovi dokumenti koji su potekli od Plantarda naveli su autore Lincolna, Leigh-a i Baigenta da zaključe kako od davnina postoji tajno društvo Sionski Priorat, a templari su samo bili njihova vojna i administrativna grana. Naravno, na celu društva Sionski Priorat bili su skoro svi najpoznatiji ljudi iz naše istorije.

Bez obzira na to što su Templari bili uništeni u periodu između 1307 i 1314 godine, to nije imalo nikakvog uticaja na Sionski Priorat koji je nastavio da postoji sve do danas i čiji je cilj restauracija Merovinske dinastije. Na čelu s kim?! Pa naravno, nikim drugim do Pjerom Plantardom, direktnim nasljednikom Dagoberta Drugog!

Ovdje moramo napomenuti da u istorijskim izvorima jedino mjesto gdje se pominje pojam Sion su zapisi Oca Vincenta iz 1698. godine u kojima se navodi da je 1099. godine u Jerusalemu na brežuljku Sion sagrađena opatija Notre Dame de Sion a za njeno čuvanje bilo joj je dodijeljeno nekoliko vitezova.

R. Rohricht, u svom djelu Regesta regni Hierosolymitani (Uloga vitezova u Jerusalemu), pisanom u 1893. g. (800 godina kasnije) citira dvije povelje, jednu Arnaldus-ovu iz 1116.g., i jednu iz 1125.g., gdje uz Arnauldsovo ime stoji i ime Hugues Payen, koji je navodno bio prvi Veliki Majstor Hrama (Grand Master of the Temple). Postojanje Sionske Opatije bar do neke 1281.g. potvrđeno je od strane E.-G. Rey-a u jednom dokumentu sa savjetovanja Francuskog Nacionalnog Staretinarskog Društva, 1887. godine, gdje je navedena i lista opata koji su upravljali samostanskom-opatijskom imovinom u Palestini.

Ovo su ujedno i jedini dokumenti koji impliciraju moguće postojanje nečega kao što je Sionski Priorat, dok sve ostale “publikacije” potiću iz Nacionalne Biblioteke, odnosno, Pjera Plantarda. Tako da nije bilo Gerarda de Sede, Lincoln vjerovatno ne bi nikada ni čuo za njih.
U Tajnim Dosijeima, (Dossiers secrets) nalazila se i lista tzv. Velikih Majstora Sionskog Priorata, na kojoj su bila sljedeća imena:

· Jean de Gisors 1188-1220
· Marie de Saint-Clair 1220-1266
· Guillaume de Gisors 1266-1307
· Edouard de Bar 1307- 1336
· Jeanne de Bar 1336-1351
· Jean de Saint-Clair 1351-1366
· Blanche d'Evreux 1366-1398
· Nicolas Flamel 1398-1418
· Rene d'Anjou 1418-1480
· Iolande de Bar 1480-1483
· Sandro Filipepe (Botticelli) 1483-1510
· Leonardo de Vinci 1510-1519
· Connetable de Bourbon 1519- 1527
· Ferdinand de Gonzague 1527- 1575
· Louis de Nevers 1575-1595
· Robert Fludd 1595-1637
· J. Valentin Andrea 1637-1654
· Robert Boyle 1654-1691
· Isaac Newton 1691-1727
· Charles Radclyffe 1727-1746
· Charles de Lorraine 1746-1780
· Maximilien de Lorraine 1780-1801
· Charles Nodier 1801-1844
· Victor Hugo 1844-1885
· Claude Debussy 1885-1918
· Jean Cocteau 1918-

Ovu listu su autori knjige Holy Blood, Holy Grail prihvatili kao validnu.
Moramo imati na umu da se ova organizacija takođe predstavlja skromnom i humanom, a diskretno se navodi i to da njeni pripadnici nisu nikakvi geniji, svetci, čarobnjaci, alhemičari itd. nego nešto kao sasvim normalni ljudi.

Međutim, kako vidimo, na listi je prisutno nekoliko ljudi za koje se sigurno zna da su se bavili alhemijom (Nicolas Flamel, Robert Fludd, J. Valentin Andrea, a poznato je da je čak i Isaka Nujtna ova tematika veoma interesovala). Charles Nodier bio je prominentan pisac i ‘Master Mason’, a igrao je i aktivnu ulogu u francuskoj revoluciji; Charles Radclyffe je bio nelegalni unuk Charles-a II. Rene d'Anjou je bio upetljan u zavjeru u vezi sa Jovankom Orleankom, a Andrea je bio jedan od tvoraca rozenkrojcerskih mitova. Druga imena pripadaju članovima evropskih plemičkih porodica.

U svakom slučaju, prema prirodnom slijedu događaja, prirodni nasljednik Velikog Majstora Jean-a Cocteau, koji je umro u 1963.g. bio je niko drugi do Pierre Plantard, koji je u međuvremenu svom imenu dodao ‘de Saint-Clair’, (da zvučalo - plemički!?).

Za njega se kaže da je jedno vrijeme živjeo prilično povućeno i asketski na šestom spratu jedne zgrade u 35. aveniji u Parizu. U sobi je imao samo nešto malo najnužnijeg namještaja. Onda je navodno u januaru 1973. godine napustio taj stan ‘zaboravljajući’ da plati veći dio stanarine. Malo čudno za čovjeka koji je bio Veliki Majstor jednog starog tajnog društva i kome su bile poznate mnoge velike tajne, koji je imao veze s nekim ljudima iz vladinih i obavještajnih krugova i koji je tvrdio da se blago Templara nalazi u posjedu Sionskog Priorata - da bježi iz stana ne plativši kiriju?!

Dok je živjeo na gorenavedenoj adresi, njega je redovno posjećivala osoba po imenu Philippe de Cherisey.

Ko je on bio?

Francuski pisac Jean-Luc Chaumeil, piše da je on rođen u jednoj prominentnoj porodici u Ardenima, da je jedno vrijeme radio kao novinar za belgijsku televiziju, onda je prešao u pozorišni biznis a kasnije u filmsku industriju praveći filmove sa Bourvilom, Zavatom i Francis Blanche-om. Njegova djela su: Gregoire et Amedee (1961), Circuit (1969), i nekoliko publikacija na temu afere Rennes-le-Chateau" (1976 i 1978).

Nekim slučajem, njegova novela Circuit zove se isto kao i oni pamfleti koje je uređivao i objavljivao Plantard 50-tih godina. Centralna tema u ovoj noveli je otkrivanje groba nekog starog Rimljanina, radnja se odvija u blizini mjesta Renne, a u rimljaninovom grobu pronađeno je nevjerovatno veliko bogatstvo.

U 1967.g Gerard de Sede pohranjuje još jedno svoje djelo na tu temu u Nacionalnu Biblioteku, tako da se na kraju lista sastojala od sljedećih ‘publikacija’:

August 1965 - Les descendants Merovingiens ou l'enigme du Razes Wisigoth
Maj 1966 - Un tresor Merovingien a Rennes-le-Chateau
Jun 1966 - Pierres gravees du Languedoc
Mart 1967 - Le serpent rouge
April 1967 - Le dossiers secrets
Oktobar 1967 - Au pays de la reine blanche
Novembar 1967 - Tresor au pays de la reine blanche

Bez obzira na sve ove publikacije na temu Rennes-le-Chateau, sveštenika Saunierea, iskopanih tajnih spisa, itd., u vezi svega toga na svjetlost dana nikada nije izašao nijedan dokaz.
Pierre Plantard je tvrdio da je Rennes-le-Chateau bilo mjesto gdje su živjeli njegovi pretci, među kojima i Giselle, koja je navodno bila kćerka Grofa od Raza.

To se to sasvim lako moglo doznati iz djela Gerarda de Sedea, koji ih je pisao na osnovu informacija dobijenih od - Plantarda. De Sede je ujedno bio i taj koji je pisao o ogromnom bogastvu sveštenika Saunierea i njegovom životnom stilu koji je koštao milione franaka, nakon što je on pronašao one tajne spise.

Međutim, nakon analize ovih informacija ispostavilo se da one nisu tačne. Čak i za “bogate” dekoracije crkve u koju je sveštenik navodno uložio velike pare ispostavilo se da se radi o jeftinim gipsanim statuama i reljefima koje je pravila i firma Ane of Letouzey, koja je inače radila slične statue i reljefe za sve crkve na tom području!

Kada je usljed jedne dublje istrage cijela ova priča počela da pada u vodu, oglasio se i Philippe de Cherisey, navodeći da:

- Nisu bila pronađena četiri spisa, nego tri.
- Oni su sadržavali porodične geneologije a ne krivotvorena jevanđelja.
- Jevanđelja koja su se pojavila bila su krivotvorena neposredno pred objavljivanje De Sedeove knjige i zamišljena su tako da bi zaintrigirala tog autora, međutim, stvar se otela kontroli i njihov uticaj na javnost je premašio sva očekivanja.
- Tekst Jesu medela vulnerum napisan od strane Saunierea na jednoj kamenoj ploči koja se nalazila u podnožju oltara, korišten je u onim pseudo-jevanđeljima s namjerom da mu se da oreol autentičnosti.

Dakle, Plantard i Cherisey su na kraju došli u situaciju da od cijele bajke spašavaju šta se spasiti može, koristeći De Sedea kao žrtvenog jarca a istovremeno zadržavajući opciju da su pronađene geneologije autentične.

Sredinom 80-tih došlo je do konflikta između Plantarda i francuskog pisca po imenu Jean-Luc Chaumeil, koji je potpuno raskrinkao Plantarda u svojoj knjizi the Statutes of the Alpha Galates, nakon čega se ovaj zvanično povukao u mirovinu, mada je nastavio i dalje tajno da se bavi svojim Sionskim Prioratom sve do početka devedestih godina, kad je u Francuskoj izbila afera u kojoj je Roger-Patrice Pelat bio optužen za pronevjeru velike sume novaca. Njega je u međuvremenu Plantard postavio za Velikog Majstora Sionskog Priorata, što je i potvrdio na jednom saslušanju na sudu.

Sudija Thierry Jean-Pierre je tada izdao nalog za pretres Plantardove kuće, prilikom čega je pronađena dokumentacija Sionskih Priora na osnovu koje se ‘jasno’ vidjelo da je Plantard bio “zakonski kralj Francuske”. On je nakon toga bio pritvoren nekih 48 sati, kada je bio i natjeran da svjedoci pod zakletvom. Tako je on u septembru 1993. godine priznao da je izmislio cijelu tu priču, nakon čega je dobio zvaničnu opomenu od suda da se više ne poigrava sa francuskim pravosuđem i da prestane sa javnom promocijom svojih fantazija u vezi sa Sionskim Prioratom. Tako se 1993. godina smatra i zvaničnim krajem postojanja Sionskog Priorata, mada je bajka o njegovom postojanju i dan danas aktuelna. Pjer Plantard, nepriznati kralj Francuske, umro je u 2000. godini.