Živko Stojsavljević (Benkovac, 1. oktobar 1900 – Beograd, 19. januar 1978)

Prve pouke o slikarstvu dobija dok je pohađao gimnaziju u Zadru. Školovanje je nastavio u Italiji. Studirao je u Firenci i Rimu, gde je između 1918. i 1924. završio dve prestižne umetničke škole: Kraljevski institut lepih umetnosti u Firenci i Viši kraljevski institut lepih umetnosti u Rimu. Po povratku u domovinu jedno vreme živi u Kninu; potom radi kao profesor lepih veština u nekoliko gradova na jadranskom primorju i u Srbiji. U Beogradu živi od 1931. godine. Sa kraćim prekidima radio je kao profesor crtanja u različitim beogradskim srednjim i osnovnim školama. Još kao student počeo je da se bavi dekorativnim zidnim slikarstvom, oslikavajući uz svoga profesora, Giulio Bargellini-ja enterijere javnih zgrada u Rimu. Ukrašavanjem enterijera i zidnim slikarstvom u crkvama nastavio je da se bavi kroz čitav stvaralački period. Ipak, najznačajnije domete u slikarstvu Živko Stojsavljević je postigao slikajući prizore iz narodnog života, i iz života ribara; morske pejzaže i predele iz okoline Beograda i drugih mesta gde je ukrašavao crkve; te mrtve prirode, portrete i slike dalekih gradova. Većinu predela naslikao je u neposrednom dodiru sa prirodom, pod vedrim nebom. Autentičan izraz ostvario je u delima koja prikazuju pogled iz njegovog ateljea, kao svojevrsnu kombinaciju mrtve prirode i pejzaža. Tokom dugog stvaralačkog perioda koji obuhvata više od pet decenija, naslikao je više stotina slika i akvarela. Redovno je izlagao na mnogim zajedničkim izložbama: beogradskim jesenjim i prolećnim salonima, izložbama ULUS-a i drugim, a od 1952. nastupa u okviru Umetničkog udruženja „Lada“. Imao je osamnaest samostalnih izložbi: prva je održana 1920. u Firenci a poslednja 1974. godine u Zemunu. Za to vreme, njegovo stvaralaštvo prošlo je kroz nekoliko razvojnih faza: tokom najranije, „dalmatinske“, do sredine treće decenije zapaža se snažan uticaj secesije, kao i prisustvo folklornih i istorijskih tema obojenih nacionalno-romantičarskim duhom. Krajem treće decenije secesijska dekorativnost ustupa mesto uticaju konstruktivističkog slikarstva. „Beogradska“ faza započinje preseljenjem u Beograd 1931. i traje do Drugog svetskog rata. U tom periodu Stojsavljević u potpunosti sazreta kao umetnik, slikajući prevashodno primorske teme, a istovremeno se stilski približavajući slikarstvu beogradskog intimističkog kruga i poetskog realizma. Posle rata, poput ostalih umetnika, prihvata diktat ideologije i teme obnove zemlje i stvaranja novog društva, ali promene na tematskom planu ne prati suštinska promena njegovog slikarskog izraza. Privrženo sopstvenom kreativnom prosedeu, slikarstvo Živka Stojsavljevića kreće se u pravcu tematske i kolorističke obnove, kroz „zelenoplavi“ period koji započinje sredinom pete decenije i traje skoro dvadeset godina. Kolorit hladnih tonova kojim dominiraju karakteristične zelenkaste nijanse, čvrsta forma i tonska modelacija osnovne faze, koja poetički predstavlja nastavak slikarevih kretaivnih interesovanja u predratnom periodu, prerastao u pravu obnovu tokom poslednje, „kolorističke“ faze kojom je Stojsavljević krunisao svoje stvaralaštvo. Spontani i naglašeni potez, izražena faktura i paleta jarkih, toplih boja, kao i stalno vraćanje starim temama obeležili su završnicu slikarevog rada. Upravo to je period kada je Pavle Beljanski odlučio da u svoju kolekciju uvrsti tri slike Živka Stojsavljevića, sa namerom da ukaže na duboke korene i kontinuitet kolorističke struje u srpskom slikarstvu dvadesetog veka.


- Živko Stojsavljević: život i delo, Konstantin Novaković, Spomen-zbirka Pavla Beljanskog, Novi Sad, 2006.

Izvor: Wikipedia