Zaboravi igru vjetrova u kosi nasoj,
zaboravi raskrsca gdje su zvijezde padale,
usne sto su ruzin cvijet bile
sa rosom netaknutom na mjesecini.
Zaboravi da smo rukom zaglili cijeli svijet,
i toplinom nasih mladih srca
sledjene ljude u zivot htjeli da vratimo.
Razdvojili smo se za trenutak
a razisli za citav zivot.
Kasno je da dozivas vjetar,
kasno je da cupas sjecanja.
I srca, dva stranca stoje
kao dva jablana na kraju svijeta.



P.S.- Davno bijese... Slucajno sam naisla na ovo u jednoj svesci.. Zaboravila sam i da sam ju napisala..

Drago mi je kada rece da je davno bilo kada si ovu pesmu napisala jer te je u to vreme verovatno neko povredio kada si je pisala...

Nadam se da sada pises neke vesele pesme, ako ne onda ti zelim da ih pises jer svaka pesma je slika nasih unutrasnjih osecanja

Ја имам обичај да пишем текстове, дуге и тешке али само када имам проблема. И никада их не сачувам, увек их поклоним некоме мени драгом...
А кад сам лепо расположен, кад ми иде... Не, не, нема писања, не иде једноставно...

@RadovanIII- Nisi bas u pravu.. U to vrijeme je bilo najbolje da se tako desi... Nisam bila povrjedjena, naprotiv. Samo sam shvatila da ne postoji drugi nacin. Sve ima svoj kraj..