Trovanje monaha, krvava litija i papino pismo

Patrijarh Varnava

Piše: Jelena Matijević

Unijaćenje Srba i Crnogoraca u Crnoj Gori, a potom stvaranje jadranske konfederacije od Hrvatske, Crne Gore i Albanije, navodno je, davnašnji plan Vatikana o kome se poslednjih godina sve češće govori. Blagonaklon stav zvanične Crne Gore prema takozvanoj Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi, najnovije otimanje imovine Mitropolije crnogorsko-primorske koje sprovodi država Crna Gora, sistematsko potiskivanje srpskog jezika i ćirilice, kao i otvoreni pokušaji menjanja istorijskih činjenica, po mišljenju upućenih, pravi su dokaz postepene realizacije tog plana.
Ideja o Crnoj Gori kao Crvenoj Hrvatskoj naročito je živa u Boki. Među tamošnjim pravoslavcima često se može čuti kako su Boka Kotorska i Bar sa okolinom, vekovima „udarne tačke“ preko kojih rimokatolička crkva (RKC) uporno pokušava da latinizira Crnu Goru. Veruje se da će „konstituisanje“ CPC i njeno prihvatanje jedinstva sa Rimskom kurijom biti najjači udarac pravoslavlju.

Danas više nije tajna, tvrde pojedini pisci i istorčari, da „projekat unijaćenja Crnogoraca i Crne Gore podržavaju rimokatolički velikodostojnici“. Kao dokaz, pominje se pismo pape Pavla Šestog upućeno 28. decembra 1969. godine, tadašnjem mitropolitu crnogorsko-primorskom Danilu (Dajkoviću). Iz njega se jasno vidi da Vatikan „stoji“ iza niza događaja u komunističkoj Jugoslaviji: stvaranja crnogorske nacije, formiranja kanonski nepriznate tzv. Makedonske pravoslavne crkve, rušenja Njegoševe kapele, a papa je na izvestan način pokušao i da „ubedi“ mitropolita Danila da prihvati ponudu o uniji sa Rimskom kurijom.

U tom pismu papa predlaže: „Svima je jasno da sadašnji narod nema više ništa zajedničko sa nekadašnjim narodom orijentisanim velikosrpskom ideologijom koja je zloupotrebila ovaj narod, koji eto može se reći potpuno izumire. Novi narod sa novim navikama i novim životom je narod budućnosti i novih pregnuća, pa je voljan Sveti otac papa da ovaj narod svesrdno pomogne i da ga vrati u pravu Hristovu veru zato što je voljan da uloži velika sredstva“.
Kako „Revija 92“ saznaje, u sve je bila umešana i komunistička vlast, koja je postepeno zastrašivala i mitropolita i sveštenike. Pritisak je bio veliki i sistematski pa se već tada verovalo kako je CPC već gotova stvar. Ipak, mitropolit je u poslednjem trenutku spasao pravoslavlje i to, kako pouzdano saznajemo, na sastanku „oči u oči“ sa Blažom Jovanovićem. Da Jovanović tada nije ispoštovao mitropolita dogodilo bi se isto što i sa MPC.
Šrenje rimokatolicizma i zametanje pravoslavlja je generalna strategija Vatikana od 1900. godine, kada je održan prvi hrvatski katolički sastanak u zagrebu. Tada je zaključeno da svi rimokatolici na Balkanu moraju „nositi hrvatsko ime“. Mnogobrojni Srbi rimokatoličke vere postali su Hrvati – u Dalmaciji, Slavoniji, Lici, Kordunu, Baniji, dok su u Srbiji, Bunjevci, starinom Srbi, takođe postali Hrvati.
U prvoj polovini 20. veka, Vatikan je više puta pokušavao da uspostavi konkordat sa Srbijom. Prvi put, potpisan je juna 1914. godine za vreme vlade Nikole Pašića, ali nije ratifikovan. Od 1922. do 1925. godine, vođeni su pregovori i formirana je komisija koja se time bavila, ali bezuspešno! Pet godina kasnije kralj Aleksandar, za vlade Milana Stojadinovića, ponovo pokreće pitanje konkordata. Sve se odlaže do 1935. kada je ponovo potpisan ali nije prošao Skupštinu i Senat.

Pravoslavci na području bivše Jugoslavije, ovaj konkordat povezuju sa „Krvavom litijom“ od 19. jula 1937. godine, tačnije sa velikim narodnim demonstracijama protiv njegovog potpisivanja. Tada su žandarmi pod vođstvom Antona Korošeca, ministra unutrašnjih poslova, batinali sveštenike i učesnike demonstracija na ulicama Beograda.
Tada je otrovan i patrijarh srpski Varnava (Rosić), jedan od najumnijih i najobrazovanijih srpskih patrijarha rođen u Pljevljima. I ne samo on, već i njegova rođena braća Uroš i Aleksa koji su došli u Beograd da ga obiđu dok je bolovao.
Jedan od najdirektnijih pokušaja unijaćenja crnogorskih Srba pokušan je tokom četvrte decenije 17. veka za vreme mitropolita Mardarija Prvog koji je u tome trebalo da „odigra odlučujuću ulogu“. Međutim, ni tada unija nije uspostavljena i to, kako se navodi u istorijskim izvorima, isključivo zbog neverovatno velikog otpora stanovništva.

Konačno, jedan od najkrvavijih pokušaja unijaćenja pravoslavaca na crnogorskom primorju jeste trovanje monaha u manastiru Svetog arhangela Gavrila na Miholjskoj Prevlaci (vojnom letovalištu poznatom kao Ostrvo cveća). Prema predanju koje su vekovima čuvali pravoslavni žitelji Boke, polovinom 15. veka, tačnije na Aranđelovdan 1445. godine, u vreme mletačke vlasti, celokupno bratstvo manastira, otrovano je arsenom koji je jedan ribar iz porodice Druško, zbog koristoljublja, a po nalogu rimokatolika (posle odluke mletačkog Senata iz 1451. godine), sipao u riblju čorbu. Pod izgovorom da je u njemu zavladala kuga, manastir je potom, sravnjen sa zemljom topovskim đulima mletačke vojske.
Tek sredinom 19. veka ovo svetilište je obnovljeno, kada je Srpkinja Ekatarina Vlastelinović prodala svoje imanje kako bi otkupila manastirsku zemlju na Miholjskoj Prevlaci. Međutim i ona umire iznenada u nerazjašnjenim okolnostima, a sahranjena je pod budnim nadzorom austrougarske policije u porti ovog manastira, kod crkve Svete Trojice...

Genocidan čovek

U listu „Azur“, Jevrem Brković tvrdi kako je u korenima Dukljana veoma utemeljena hrvatska komponenta i kako su njegovi saplemenici Piperi, do kraja 12. veka bili katolici. Korak dalje, Brković je otišao u intervjuu za „Glas Koncila“, list službene rimokatoličke crkve u kome kaže: „Mi smo prvobitno bili katolici. To je poznato. Onda nas je Sava Nemanjić, taj genocidni Sava Nemanjić, jednostavno popravoslavio. Najstravičnijim metodama koje su ikada u tom periodu mogle biti zamišljene“.

Predkorak pokatoličavanju

Konkordat je uvek „nesmetana misija RKC“ na teritoriji neke države, a pozadina je širenje rimokatoličke vere. Unijaćenje je posredan put odnosno prva faza zametanja pravoslavlja. Pravoslavni vernici se prevode u grkokatolicizam, zadržavaju svoje običaje, sveštenici nose bradu i žene se, formalno sve izgleda kao pravoslavna crkva, ali veza sa Vatikanom je direktna.

Revija92

za to su najbolji primjer, na našim prostorima, srbi iz žumberka, koji se danas zovu grkokatolicima i hrvatima !!!!