Susret sa zapadom

Opet sam bio malo u inostranstvu, u sjevernozapadnoj Evropi, i opet me je ophrvao isti osjećaj bespomoći u susretu sa tom civilizacijom.

Malo je prostora da pričam o arhitekturi, staroj i novoj, koje se prepliću u nevjerovatnu cjelinu, o besprekornoj čistoći, ravnim linijama i svežem glatkom sloju asfalta po kome klize bezumni automobili.

O klubovima u kojima sjede lijepe djevojke, ali bez šminke na licu, ponosne na svoj prirodni, kao sapun glatak ten.

O starim, potpuno sijedim ljudima, koji veselo čavrljaju u bašticama slastičarnica i unose čovjeku optimizam u pogled na sopstvenu budućnost.

O potpuno čistim prozorima, fasadama, saobraćajnim znakovima, hodnicima, javnim WC-ima.

O kvalitetnoj i nikada preglasnoj muzici u kafeima i ostalim javnim mjestima.

O radio-stanicama na kojima se pusta klasika, jazz, rana srednjovjekovna muzika.

O ophođenju među ljudima na javnom mjestu koje je dovedeno do doslovnog šaputanja da se ne bi uznemiravali drugi u svojim mislima.

O modernim vjetrenjačama koje smanjuju vjetrovitost po selima praveći najekološkiju moguću struju potpuno besplatno.

O zelenim parkovima i površinama brižljivo njegovanima stotinama godina.

O zaštiti od zagađenja svake vrste, uključujući i zvučno, prepoznato kao najagresivnije.

O metrou, koji grad spasava od besmislenog saobraćajnog krkljanca u kome radni ljudi gube milione sati čekajući da se probiju do posla.

O posvećenosti poslu.

O ozbiljnom doživljavanju sopstvenog života.

U Evropu se ne ulazi. Evropa se postaje. Strpljivo, skromno i radno, stotinama godina.

SVETSKI MEGACAR