Stradanje Srba u Sarajevskoj oblasti

U širem prostoru Sarajeva (Sarajevska oblast), na relativno malom prostoru, postojao je daleko najveći broj logora, čak 88.
Najviše ih je bilo locirano na području grada pod muslimanskom kontrolom. Nažalost i ustanove u kojima su se do izbijanja rata obrazovale i vaspitavale hiljade mladih generacija, pretvorene su u surove kazamate.

Pomenimo samo neke od njih: dječji vrtići, zgrade fakulteta, studentski domovi, osnovne i srednje škole. Čini se da je, ipak, najozloglašeniji logor, ranija kasarna “Viktor Bubanj”, iz kojeg mnogi Srbi nisu vise nikada ugledali svjetlo dana.

 U samom Sarajevu registrovano je i više logora - javnih kuća: podrum hotela “Zagreb”, gdje se nalazilo 40 - 50 žena srpske
nacionalnosti, nad kojima su se iživljavali pripadnici tadašnje muslimanske teritorijalne odbrane. Zatim studentski dom “Bjelave” (oko 30 žena srpske nacionalnosti), sportski centar “Zetra” (oko 30 žena srpske nacionalnosti), kafić “Borsalino” (10-tak žena srpske nacionalnosti), naselje Ciglane, u prostorijama bivše firme “Đordjević” (oko 30 žena srpske nacionalnosti), Građevinski fakultet (oko 100 žena srpske nacionalnosti).

Opširnije pisanje o stradanjima Srba u sarajevskim logorima i van njih zahtijevalo bi mnogo vremena i prostora.
 O tome je već dosta napisano i u knjizi “Stradanje Srba u Sarajevu”, u izdanju Dokumentacionog centra Komesarijata za izbjeglice Republike Srbije.

Tu su na najoriginalniji način iznesena potresna svjedočenja onih koji su preživjeli sve gnusne torture. U knjizi su i ispovijedi iz sarajevskih logora. Navođenje samo jednog od hiljade iskaza, dovoljno oslikava odnos muslimana prema svim tim nevinim ljudima.

 Ni ljudska mašta ne bi mogla izmisliti takva nedjela.

“U ćeliji pored moje, jednog dana, izvođene su strahovite egzekucije i mučenja, uz nesnosne jauke i vrisku. Bile su u pitanju ženske osobe. Trajalo je to sve dok nisam začuo kako viču da je poliju i vuku je “ona” je gotova”. To je samo jedan mali detalj iz iskaza jednog od logoraša u sarajevskim kazamatima.

Bilo bi nepravedno kada ne bismo pomenuli i svjedočenja Strahinje Živaka, jednog od najvećih stradalnika u muslimanskim rukama. Muslimani su mu ubili dva sina u Bradini kod Konjica, a on sam je promijenio nekoliko njihovih logora. Sve te golgote opisao je u svojoj knjizi  “Živim da svjedočim”  i tako postao jedan od najključnijih svjedoka srpskih stradanja u ovom ratu.

Samo kraći izvod iz njegovih iskaza jasno oslikava sve:
 “Stalno su me prebacivali iz ćelije u ćeliju. Vršili su neke promjene i pretrese. Vrata od ćelija nisu se nikad otvarala, a da se poslije toga ne desi nesto ružno. Izvodili su na batinanje u svako doba, ali najčesće uveče. Svaki se vraćao izubijan. Mene su udarali najčesće među noge. Zahtijevali su da se oslonim na štake i da se raskoračen prislonim uza zid, a onda me udarali nogama u mošnje...”

O sarajevskim ćelijama smrti Strahinja Živak, između ostalog piše i ovo: “Sjećam se imena 18 ljudi koji su u zatvoru (“Viktor Bubanj”), umrli od gladi, od batina, ili su jednostavno tajanstveno nestali.”

Ali, nevolje Srba ne završavaju se u sarajevskim logorima. Postojali su u okolini ovog grada jos neki, možda zloglasniji. Mislimo, prije svega, na ozloglašeni logor “Silos” u Tarčinu (opstina Hadžići). U taj logor dovođeni su srpski civili, nakon masovnih hapšenja u naseljima Raštelice, Tarčin i Pazarić. Hapsili su ih pripadnici “Zelenih beretki” i komšije muslimani. “Informativni razgovor” svakog uhapšenog završio je u logoru “Silos”.
 Ljudi su zatvarani u okna gdje je bilo žito, prave betonske zemunice. U jednom oknu bilo je i do 50 ljudi. U određenom vremenu (maj, juni 1992.) broj zatvorenika iznosio je oko 600. Razmjena zarobljenika vršena je sukcesivno, da bi ovaj logor bio raspusten tek završetkom rata.

U Pazariću je formiran drugi logor “Krupa” (skladište bivse JNA), svega 7 km od Tarčina. Tu je bilo oko 150 zatočenih Srba. Preživjeli logoraši, svi do jednog, govore da su to bile ustvari “fabrike tihog umiranja”. Nerijetko su korišteni kao živi štitovi na linijama fronta, te je tako jula i avgusta 1995. godine, radeći na prvoj liniji, ranjeno 28 logoraša.

Izvor: Stradanje Srba i srpskih naselja u BiH
                  od 1992. do 1995. godine-Dr Stevo Pašalić

Obavezno pogledajte

Ljudi ovo je informacijski rat u kojem je pobijedila istina. Od kad sam čuo oda rassse da može baciti granatu 300 metara 
ne čudim se više ničemu....

evo tražim baš jedan članak koji ću specijalno zaljepiti ovdje za vas o 4 Srba koji su bili u elitnim vojnim formacijama naših legendarnih Tigrova...jedan je kao snajperist skinuo 55 četnika....bila je dosta srba na našoj strani...

Mislis bio je po koji izdajnik?
Znas kako u svakom zitu imas kukolja.
A ja cu ti reci da je moj zet (na zalost) Hrvat (ali je uzeo je pravoslavlje 2000) bio dobrovoljac od 91-95 naravno na nasoj strani i bez obzira sto mu je zena (moja sestra) tada rodila cerku on nije odustao od svog cilja,a to je da ostane na ratistu sa svojim drugovim.

Јави где је гробље што је тај јунак побио да одемо дамо људима даће, парастосе, подигнемо им  споменике Срећа што су га зауставили, како је почео дошао би до Београда

@Vindex, poslednja opomena za duplo postovanje. Koristi opciju Izmeni. Svaki dupli post ubuduce brisem.

Svi Srbi na teritoriju Hrvatske koji nisu sudjelovali u oruzanoj pobuni nije im se nista dogodilo....Bas nista. Osobno znam jednog Srbina iz Gline kojemu je osobno predsjednik Tudman dao Orden Reda Krste Frankopana za iznimnu hrabrost iskazanu na ratistu...

usput...ima li ovdje neki simultani prijevod...ovo pisem ozbiljno ne kao provokaciju --- sa cirilice na latinicu

skini font cyrillic, pa onda u wordu promijeni...