Verujem da je dobio svoje mesto u raju 
Andjeo...Andjelima...

ИНТЕРВЈУ: ЛИЛЈАНА ПЕТРОВИЌ, МЕНАЏЕРКА НА ТОШЕ ПРОЕСКИ (1)

По Тоше, за мене не постои музика

Тоше не сакаше да има професионален возач. Не му требаше ни обезбедување. Можете ли да помислите дека мутребаше обезбедување на човек што делеше толку многу љубов?


Менаџерката на Тоше Проески, Лилјана Петровиќ, која ја преживеа трагичната несреќа на 16 октомври, кај Нова Градишка, се изолира од јавноста и изминатите четириесет дена ги помина во молитви за упокојување на неговата душа. Додека закрепнуваше од шокот и од големата загуба во својот апартман во Злокуќани, некои медиуми во Македонија и во Хрватска ја бомбардираа со обвинувања дека несоодветно се грижела за својот ексклузивец, дека му се мешала во приватниот живот, дека го преоптоварила со обврски, дека ги украла парите од договорот за новогодишниот концерт во Будва... Лилјана во моментите на тага не одговори на ниту едно обвинување и воопшто не се појави во јавноста, но порача дека за сите прашања ќе одговори по четириесетдневниот помен на Тоше. Ексклузивно за „Дневник“, таа ги открива деталите од последното патување на Тоше Проески.

* Четириесет дена јавноста трага по вистината што се случи утрото на 16 октомври. Во меѓувреме во јавноста се пишуваше се' и сешто за причините за несреќата. Возачот Ѓорѓи Георгиески изјави дека се сеќава на се', но за тоа ќе проговори на суд. Тој изјави дека вие сте биле будни во моментот на несреќата и непосредно пред тоа сте му понудиле да го замените ако е изморен?

- Четириесет дена е период во кој кај сите се мешаат разни чувства - неверување, бес, лутина, жал... Потоа ни останува само болка и тага... Можеби ни тогаш не сме способни правилно да ја согледаме ситуацијата... Кога се случуваат вакви работи, ако погледнеме во себе, делот од вината што ја чувствуваме се трудиме што побргу да ја префрлиме на некој друг. Јас не обвинив никого. Со Ѓоле разговаравме на последната бензинска пумпа каде што застанавме. Тој застана да наточи гориво и донесе две кафиња, за мене и за него. Тоше само рече дека не сака да пие кафе и продолжи да спие. Го прашав Ѓоле дали е изморен и дали сака да го заменам. Рече дека не е. Го испи кафето и продолжи да вози. Во тој момент ја фрлив штотуку запалената цигара, го оставив моето кафе недопиено и го затворив прозорот за да не му пречи на Тоше. Имаше малку простор на седиштето и бев во згрчена положба со главата кон седиштето. Продолжив да дремам и заспав.

* Очевидците на местото на несреќата велат дека постојано сте викале да го извадат Тоше и да го спасат, но во ниеден момент не сте го спомнала Ѓоле. Дали во тој момент знаевте дека Тоше веќе не е жив?

- Ме разбуди ударот, но не бев свесна што се случува. Веднаш почувствував како се вртиме со џипот, по што паднав меѓу седиштата, а веднаш потоа почувствував уште еден удар. Се извлеков и почувствував болки во ребрата. Но, кога го видов џипот и Тоше во лежечка положба, заборавив на болката, излетав надвор и отидов од неговата страна. Не видов дека е повреден по телото. Раката му беше топла, па почнав да викам по него. Видов дека е притиснат со лим и почнав да го туркам лимот за да го извадам. Кога сфатив дека тоа не е можно, истрчав на автопатот за да запрам возило и да побарам помош. Во тој момент не чувствував никаква болка од ударот. Единствено што сакав е да го извлечам Тоше. Поминуваа возила со голема брзина, но никој не застануваше. Ја отворив вратата за да го повикам Ѓоле да дојде и заедно да му помогнеме на Тоше. Тогаш сфатив дека тој е во бесознание и дека не може да ми помогне. Повторно истрчав на автопатот да барам помош. Нека ми прости Господ, но на Ѓоле помислив дури кога ме внесоа во возилото на Брза помош и кога го видов повреден и во бесвесна состојба.

* Лекарите во болницата велат дека не можеле да Ве смират откако сте виделе како го внесуваат мртвото тело на Тоше во капелата. Постојано сте го повикувале Господ да ве земе и Вас заедно со Тоше, затоа што само него сте го имале...

- Во болницата ми кажаа дека сум лесно повредена и дека треба да примам инјекција. Откако ми дадоа две инјекции, ги замолив да излезам за да го чекам Тоше. Сакав да му помогнам и да ми кажат колку е повреден. Постојано ги прашував да ми кажат кога ќе го донесат со возилото на Брза помош, а тие ме прашуваа дали сакам некому да се јавам. Реков дека го памтам само бројот од мојата асистентка и побарав да и' се јавам за да дојде по нас. Кога ја добија на линија, слушнав како и' велат дека Тоше не преживеал и дека ние сме повредени. Не можев да поверувам во тоа шо го слушнав и барав да го видам. Потоа не се сеќавам многу добро што се случи, но видов многу познати лица покрај мене, кои пристигнале веднаш по несреќата.

* Жупанискиот јавен обвинител Степан Харамустек на денот на несреќата го обвини возачот дека заспал затоа што бил изморен и дека не држел соодветно растојание. Два дена потоа Андријана Будимир, девојката на Тоше, во интервју за хрватски весник тврдеше Тоше возел се' до границата помеѓу Србија и Хрватска, а таму го заменил Ѓоле.

- Ѓоле возеше цело време, уште кога ме зедоа од наплатната рампа „Најс“ крај Ниш. Тогаш Ѓоле беше на возачкото место, па верувам дека од Скопје возел тој. Тоше го болеше ногата и цело време му беше полуспуштено седиштето. По првата бензинска пумпа го спушти целосно до крај за да може убаво да ја оптегне повредената нога. Што се однесува до изјавите на другите, не чувствувам потреба да коментирам.

* Другарите на Ѓоле велат дека тие постојано се нуделе да го возат Тоше бесплатно, но Вие секогаш сте биле против. Дури и пред последното патување настанала расправија помеѓу Вас и Тоше затоа што не сте сакале Ѓоле да вози. Зошто ви пречеа Ѓоле и другарите?

- Другарите на Ѓоле никогаш не биле наши другари и апсолутно не се дружеа со нас. Некои од тие луѓе сум ги видела два пати во животот, а некои никогаш. Никогаш не го возеле, ниту го обезбедувале Тоше и многу ме интересира зошто по само ден од несреќата давале такви изјави и тоа во Хрватска. Што се однесува до Ѓоле, тој беше, пред се', пријател на Тоше, а јас не се мешав многу во неговиот приватен живот. Во последниот период се дружеа многу. Против Ѓоле приватно никогаш не сум имала против, меѓутоа на секое патување одевме службено, а кон него не можев да се поставам ниту приватно ниту службено. Често бев во незгодна ситуација, особено што Тоше поголем дел од времето го поминуваше во хотелската соба, а јас најчесто бев на деловни состаноци. Секогаш инсистирав Тоше да ги оддели своите приватни дружења од службените.

* Вие и Тоше секаде патувавте сами. Тоа го потврдуваат сите што ве познаваа, но никој не знае зошто. Во деновите кога македонската јавност тажеше поради смртта на својата мегаѕвезда се поставуваа илјадници прашања, а најчесто зошто Тоше немаше професионален возач и обезбедување?

- Најмногу сакавме да патуваме сами, затоа што тоа го правевме успешно цели 5 години. Како и секој долгогодишен возач, најсигурно се чувствував кога возев јас или Тоше, зашто тој беше многу сигурен како возач. Искуството со професионалните возачи не ни беше омилено, затоа што не бевме никогаш доволно опуштени. За нас, тие луѓе беа странци, пред кои не можевме слободно да разговараме и речиси никогаш не се чувствувавме доволно сигурни за да заспиеме. Тоа на Тоше му пречеше и не сакаше професионални возачи, особено што тие патувања му изгледаа бесконечно долги. Последните пет-шест месеци вршеше притисок да го вработиме Ѓоле и да патува со нас. Јас се спротивставував на тоа. Сметав дека тоа ќе пречи на неговиот имиџ, затоа што коментарите од неговите фанови и соработници не беа убави. Го доживуваа како негово обезбедување, а не како негов другар. Но, Тоше никогаш не трпеше наредби и последниот збор секогаш беше негов. Што се однесува до обезбедувањето, „Аворд“ му го овозможи тоа преку агенцијата „Пантерс примус“, но јас и Тоше сметавме дека тоа не е потребно и дека негативно ќе влијае на неговата кариера. Не гледав причина Тоше да има обезбедување. Тој беше миленик на сите, а најмногу на децата. Беше мисионер, човек што делеше љубов, а притоа беше навистина скромно момче. Можете ли да помислите дека му требаше обезбедување на човек што делеше толку многу љубов? Зошто обезбедување? Не сме имале проблеми со никого, ниту закани ниту долгови... На големите концерти имаше регуларно професионално обезбедување, исклучиво поради масата обожаватели.

* Зошто моравте да патувате ноќе? Не можевте ли да тргнете наутро или со авион? Се шпекулираше дека сте имале в џеб авионски билети за Загреб, но во последен момент сте одлучиле да патувате со автомобил...

- Тоше не сакаше да патува со авион. Секогаш кога дестинацијата дозволуваше, тој настојуваше да патуваме со автомобил. Јас повеќе сакав да патуваме со авион. Многу често прифаќаше авионски лет ако јас се чувствував уморно или ако не ми беше добро. Сакав и овој пат да одиме со авион и ја замолив мојата асистентка Симона да резервира авионски билети. И се јавив во понеделникот околу 10 наутро. Откако провери, ми рече дека во вторник нема авионски лет за Загреб. Се' уште не можам да сфатам зошто овој пат инсистирав на авион.

Тоше, како и секој уметник, имаше биоритам приспособен на тој тип работа. Заспиваше многу доцна, околу 3-4 часот наутро, а се будеше околу 12 часот. Ноќите му беа идеални за создавање музика. Секое будење во 6 часот наутро, кога моравме да патуваме со авион, му беше огромен напор и за него значеше неспиење цела ноќ. Исто така, никогаш не сакаше да отпатува еден ден порано. Сакаше што повеќе да биде дома. По секој концерт или настап сакаше да се спакуваме и веднаш да заминеме дома. За него, секој ден повеќе на пат без обврски значеше губење од неговото време, кое сакаше да го помине најчесто со семејството. Сакаше да тргне навечер, да вози неколку часа, а потоа најчесто околу 3 часот се менувавме во возењето. Потоа заспиваше и се будеше пред хотел.

* Еден ден по несреќата, кога екипата на „Дневник“ го посети Ѓоле во болницата во Нова Градишка, неговите другари во болничката соба ни ја покажаа вашата „фамозна“ торба, од која подоцна беше објавено дека ви бил украден договорот за новогодишниот настап на Тоше во Будва. Како е можно неколку дена подоцна торбата да ви биде вратена, а договорот да биде искористен за да Ве обвинат во некои медиуми дека сте ги украле парите?

- Пред се', сакам да кажам дека полицијата и персоналот во болницата во Нова Градишка се однесуваа исклучително коректно и правеа се' што можеа за да ни помогнат. Докторката Тереза ме однесе во посебна просторија и остана со мене дури и по завршувањето на своето работно време, се' до моето заминување. Дури повика и адвокат, кој со моите соработници од Скопје што стигнаа по несреќата, замина во полиција, ги подигна личните работи и ми ги донесе во болница. Сите работи ми ги покажаа и беа таму. Но, кога ги видов работите на Тоше, се онесвестив и ме внесоа внатре. Моите соработници и пријатели ги однесоа торбите во автомобилот со кој требаше да се вратам, а работите на Ѓоле во неговата болничка соба. По грешка, мојата торба ја замениле со неговата црна торба, во која имал документи и телефон. Така, мојата торба се нашла во собата на Ѓоле, а неговата кај нас во автомобилот. Два дена откако Ѓоле стигна во Скопје, двајца од четворицата негови другари што беа во Хрватска во првите денови по несреќата ми ја донесоа торбата дома. Ги прашав каде беше торбата - ми рекоа дека ја зеле од болничката соба на Ѓоле во Скопје. Нешто ми беше сомнително. Кога заминаа, ја отворив торбата и видов дека го нема договорот што го потпишавме пред еден месец кога имавме промоција на новиот албум на Тоше во Будва. Во ситуацијата во која бев, тоа не ми значеше ништо. Но, потоа беше изрежирано најморбидното сценарио што човечко суштество може да го направи. Заканите и притисокот се' уште траат. Измонтираа случај од нешто сосема легално. Тоа беа пари на Тоше, на бендот и за патни трошоци. Данокот беше платен во Црна Гора, така што можеа сами да си одлучат каде ќе ги префрлат парите без дополнителни обврски. Договорот ми требаше за да одам во банка за да ги распределам парите на нивни сметки. За жал, поради несреќата не стигнавме никаде. Со согласност од семејството на Тоше парите ги вративме во Будва. Се надевам дека целиот случај ќе го расветлат надлежните органи, а за тоа веќе поднесов кривична пријава.


* Во последното интервју, Тоше призна дека е многу изморен, но дека веќе влегол во машината и не можел да излезе. Што го оптоваруваше? Кои се тие „сенки“ што го следеа, на кои се пожали?

- Тоше бескрајно сакаше да пее и уживаше во секој миг кога пееше. Многу тешко му паѓаше тоа што мораше да оди по интервјуа и снимања, а многу го нервираше што никој немаше разбирање за него ако е болен, изморен или ако не може да оди. Изморен беше од постојаните бојкоти по целиот Балкан ако се појавеше на една телевизија, а не на друга или ако дадеше интервју во еден весник, а не во друг. Беше под огромен медиумски притисок. „Сенките“ што го следеа беа невистините со кои медиумите ги зголемуваа своите тиражи, а некои луѓе се трудеа да ни го отежнат патот. Затоа и најомилена песна му беше „Цреша“, која ја сметаше за автобиографска.

* Дали имаш грижа на совест што го внесе во таа машинерија?

- Во машинеријата не го вовлеков јас, туку музичката машинерија. Јас му бев штит и затоа токму сите удари беа повеќе насочени кон мене, отколку кон него. Се' почесто му беше жал за тоа и затоа се' почесто го истакнуваше.

* По се', дали ќе останеш во Македонија? Имаш ли овде повеќе непријатели отколку пријатели?

- Тоше многу ја сакаше Македонија. Ме научи и мене да ја сакам и да ја чувствувам како своја. Живеев нормален живот и се движев во круг на обични луѓе. Се чувствував како дома. Малиот број непријатели за кои зборувате, јас и Тоше ги имавме и кога работевме заедно, но и сега кога Тоше го нема. Постојано се тука и навикнав на нив. Апсолутно не размислувам што понатаму, но едно сигурно знам - по Тоше, за мене не постои музика. За мене беше еден и единствен и тоа ќе остане.

ИНТЕРВЈУ: ЛИЛЈАНА ПЕТРОВИЌ, МЕНАЏЕРКА НА ТОШЕ ПРОЕСКИ (2)

Неговата кариера ми беше живот, а не бизнис

Никогаш нема да заборавам дека никој изминативе пет и пол години не застана зад нас, вели Петровиќ


Во секој агол во нејзиниот дом фотографии на Тоше. Вели дека преку нив, во миговите на најголема тага, разговара со него. Најчесто го прашува зошто не ја зел со него, а потоа себеси: „Која е мојата мисија без него?“. Изминативе 40 дена во станот во скопската населба Злокуќани, на само неколку метри од домот на Тоше, ја посетуваа нејзините најблиски пријатели. Вели дека дури сега, и покрај лошото здравје и емотивната криза, не се плаши да се соочи со новинарите, за јавноста да ја дознае вистината за Тоше, од секој аспект.

*На погребот само повторувавте: „Зошто не умрев јас, туку Тоше?“. Како сте сега?

- Здравствената состојба ја ставив во втор план. Воопшто не размислувам за себе во таа насока. Емотивната болка ми е посилна од што било друго. Во моментов ако некој ми ја исече раката, не би ја почувствувала болката. Ако може да го заменам, и сега би сакала да умрам наместо него.

*Што Ве мотивираше да ја водите неговата кариера?

- Преголемата енергија и љубов кон него. Кариерата на Тоше не беше моја работа или бизнис, беше мој живот. Ми беше најголемо задоволство кога ќе видам насмевка на неговото лице. Сакаше изненадување и знаеше дека кога ќе му ветам нешто ќе му го исполнам во моментот. Кога беше тој во прашање, за мене немаше невозможни нешта. Толку веруваше во мене што велеше: „Не грижете се, тоа моја Лилја ќе го направи“.

*Зарем Вашиот живот веќе нема смисла?

- Неговиот живот беше поскап и попотребен. Мислам дека Тоше ги проби сите граници. Беше млад, полн со живот и со планови. Беше хуманист и сето тоа што му е потребно на овој свет. Сметам дека неговата духовност ја надминуваше мојата. Во животот многу се обидував да работам на духовниот свет, но мислам дека тој стануваше во тој поглед совршен учител, а не ученик. Затоа и одбрав да молчам 40 дена. Не само од религиозни причини, туку и од мислата дека во тој период треба да се обидеме да ја надминеме не само нашата, туку и болката што тој ја чувствува. Веројатно ниту ние ниту тој не сме свесни што се случи. Тоа е мое мислење, кое не мора да е точно. Значи, се обидував да разговарам со него. Посакував да му се посветам нему и себеси во тие 40 дена. Тоа беше првенствено. Ми беше изгледаше многу злобно што веднаш почна да се зборува во јавноста за материјалното. Материјалното никогаш не беше факт што ме интересираше. Пред се', ме интересираше духовниот живот.

*Претпоставувам, алудирате на написите за долговите на вашата фирма. Како го доживеавте сето тоа?

- Тие удари ги доживеав стабилно и цврсто. Не ме погодија многу. Само не бев во ситуација да прашам колку сите ни должат мене и на Тоше. Дали се свесни за долговите што денес ги имаат спрема Тоше.

*За долговите на „Фајнл кат-продукција“ неофицијално почна да се зборува уште од 2004 година, кога Тоше беше избран за преставник на „Евросонг“ во Истанбул. Вашата фирма ги презела сите финансиски обврски за овој проект.

- Тоа, за жал, беше вистина. Жал ми е што ќе треба да изнесам нешто од кое сите ќе се срамиме. И јас, а и многу други наоколу. Но, не би сакала да повредам никого, а ни себе. Мислам дека би било многу грдо целата валкана облека да ја истуриме токму сега, кога Балканот и сите други го очекуваат ова мое фамозно интервју. Сите ние носиме дел од голема вина. Никогаш нема да заборавам дека никој изминативе пет и пол години не застана зад нас. Никој не се праша кој го финансира евровизискиот проект и како. Никој не праша како може да се направи цеде ако илјада семејства во Македонија живеат од пиратерија, од мојот и од трудот на Тоше. Никој не праша колку е голем Тоше. Не знам зошто дозволивте јавноста да не знае каква величина беше тој. Тоа се прашања за кои си забележувам и себеси, за тоа што не бев погласна и похрабра. Ми беше мака кога ги гледав написите и нападите во медиумите, но ги оставав на страна. Не знам дали тоа беше мој личен страв, но ја преземам таа вина. Требаше да бидам поборбена и да му покажам на народот колку е голем Тоше. Кога веќе зборуваме за долговите, се разбира, бевме сосема сами и никој не ни подаде рака.

*Побаравте ли преку стечајниот управник да ви го простат долгот?

- Многу ми е смешно да се пишува за нешто, а да не си упатен во тоа. Денес новинарите се обидуваат да бидат и правници и адвокати и се' друго, а малку се занимаваат со вистината. „Фајнл кат“ никогаш не затаил данок и зад тоа стојам и морално и материјално. Тоше беше најредовно пријавуван и плаќаше данок. Не знам зошто би барала од државата да ми прости нешто. Што се однесува до мојата фирма, уредно го пријавував данокот и кога почнаа долговите замолив да плаќам на рати. Почнав, но некој мислеше дека не треба да плаќам на рати и дека треба да ја блокира фирмата. На крајот на краиштата ако веќе ви значи колкава е сумата, имајте предвид дека дневната камата е 0,5 отсто. Бев известена за стечајниот управник, го видов еднаш или двапати и тоа беше се'. Стечајниот управник го доделува државата, бидејќи јас не сакав да одиме во стечај.

*Премиерот Груевски рече дека сте се биле во неговиот кабинет две недели пред трагичниот настан. За што разговаравте?

- Бевме за да го информираме за многу детали поврзани со кариерата на Тоше во Англија. Тоа беше голема работа за нас, но и за Македонија. Сметав дека медиумите не го информираат народот доволно за овој голем чекор. Можам да ви кажам дека Тоше беше многу среќен по средбата. Му се врати вербата во многу нешта. Во почетокот на разговорот излегов од канцеларијата на премиерот,зашто имав важен телефонски повик, така што ги оставив сами. Тоше бликаше од среќа кога го напуштивме кабинетот и ми рече дека многу му значи поддршката од премиерот. Му подари крст, кој го донесе од Ерусалим, бидејќи во него препозна голем верник. Му значеше поддршката од сите вас. Без разлика што беше популарен на целиот Балкан, вие и вашата поддршка му значевте најмногу. Затоа се наметнува прашањето зошто не ја чувствуваше поддршката и толку ја потенцираше. Каде грешевме сите?

*Добивте ли материјална поддршка од државата за некој проект?

- Морална некогаш, материјална никогаш. Бев во еден миг толку револтирана што со Тоше се јавивме во Стопанска комора да ја тужиме државата за пиратерија и за организирано ограбување на продуцентските куќи. Но, Тоше како и секогаш ме молеше со зборовите: ајде, ќе дојде се' на свое место кога ќе постигнеме светска слава. Луѓето се гладни и да не ги обвинуваме оние на кои им е потребен леб. Го послушав. Беше навистина хуман и не сакаше да обрнува внимание на сите тие проблеми.

*Дали знаеше за проблемите на „Фајнл кат“?

- Секогаш го штитев, зашто беше преемотивен и во ниеден момент не сакав да го разочарам дека ни со толку работа не може да се добие заслуженото. Му обезбедив колку што можев. Гледав да го добие тоа што му припаѓа, иако секогаш сметав дека е малку со оглед на тоа дека премногу заслужува. Но, се тешев со тоа дека државата е мала и нема капацитет да следи таква ѕвезда. Се трудев барем тој да не ја почувствува таа тежина. Се обидував достоинствено да направам да се гордее со својата работа, да заработува, да живее убаво и да биде награден за својот труд. Тоа го постигнав до максимум. А моите проблеми ги чувствуваше кога ќе ме видеше дека сум нервозна. Кога виде дека за него секогаш плаќав данок, приложувајќи му ги сите документи од 2002 досега, му беше полесно. Но, понекогаш гледав тага во него. Сфаќав дека му е жал за мене. Повторувам дека има многу работи што, во овој момент, не би сакала да се разнесуваат по целиот Балкан. Тој многу ја сакаше Македонија и мене ме научи да ја сакам. Најтешко му падна кога во еден весник го прочита насловот „Тоше и Лилјана затаија данок“. По таа информација бевме на промоција во Хрватска и добивавме прашања од типот „дали имате проблеми во својата земја“. Луѓето во еден момент ни рекоа: „Дојдете во Хрватска, ние ќе ве прифатиме“. Никогаш нема да го заборавам тоа што го рече еден хрватски музичар: „Најмногу ми е жал што не те роди хрватска мајка“.

*Дали во револт сакаше да ја напушти Македонија?

- Никогаш. Македонија беше негов живот. Никогаш нема да заборавам дека каде и да одевме со нас го носевме македонското знаме. Ја сакаше оваа земја и никогаш не сакаше да живее надвор од нејзините граници. Во револт само ќе речеше: „Ќе престанам да пеам“. Толку беше патриотски задоен што попрво ќе престанеше да пее, отколку да оди одовде. И затоа многу нешта го погодуваа.



*Секогаш беше насмеан, изгледаш среќно и задоволно. Видовте ли некогаш солзи на неговото лице?

- Иако емотивно беше многу цврст, знаеше и да заплаче. Го погодуваа мали нешта, како што е човечката несовесност.

*Како ги решававте недоразбирањата помеѓу вас?

- Тоше понекогаш беше бунтовник. Беше голем аналитичар и никогаш не носеше пресуда во моментот. Знаеше да ги слуша луѓето. Таков беше и спрема мене. Ако не се согласувавме во некои работи, знаеше да попушти во моментот, но полека да влијае на мене и да дојде до тоа што тој го сака. Понекогаш брзо ги сфаќаше фактите и ја признаваше грешката. Кога ќе мислеше дека ме повредил, по само неколку часа ќе дојдеше да ме праша: „Ќе ми простиш ли, те молам?“. Ме познаваше толку добро што умееше од секоја моја реакција да го извлече позитивното, до максимум. Пред моите соработници ме нарекувал тетка Биберче. Веројатно поради фактот што секогаш се трудев да му ја исполнам секоја желба. Никогаш јавно не ми кажа дека ми го ставил тој прекар. Сега, сите почнаа да ме викаат тетка Биберче. Со тој прекар Тоше искажуваше голема почит и љубов спрема мене. Понекогаш, кога беше тажен, знаев дека тоа е поврзано со мене. Не го прашував ништо. Дури кога ќе одевме на некое патување ќе ми речеше: „Што мислат луѓето, дека сум глупав и не разбирам што сакаат да ми кажат? Се' што е насочено кон тебе го собирам како револт во себе“. Кога ќе излезеше од него тоа што го мачи, престануваше да тагува. Баравме оправдувања за сите луѓе што зборувале лошо. Го насочував кон тоа дека човечкиот свет е таков и дека треба да наоѓа оправдувања за нивното лошо однесување.


Соња Алексоска Неделковска


Za oba teksta Izvor: Dnevnik



Sorry ali ne mogu da prevodim, tekstovi su dugacki

 

ИНТЕРВЈУ: ЛИЛЈАНА ПЕТРОВИЌ, МЕНАЏЕРКА НА ТОШЕ ПРОЕСКИ (3)

Не се мешав во приватниот живот на Тоше

Имаше една љубов од тинејџерските денови и често се среќаваше со неа особено кога беше незадоволен, вели Петровиќ


Таа се' уште стои крај прозорецот за да види дали гори светлото во собата на Тоше. И се случува да го сврти неговиот телефонски број за да го праша дали е гладен или за да му каже нешто што ќе го насмее. Не верува дека некогаш ќе се помири со фактот оти го нема. Во последното продолжение од ексклузивното интервју за „Дневник“ Лилјана Петровиќ зборува за приватниот живот на Тоше - за љубовта, тагата, радоста и за малите нешта што го правеле среќен. 
*Што најмногу го правеше среќен?

- Да го промовира македонското име. На промоциите во другите земји настојувавме да се служат македонски јадења. Не постои македонска амбасада што не ја поканивме да гостува на сите случувања поврзани со неговата кариера. Кога беше среќен, ме гушкаше толку силно што потоа ме болеше вратот. Понекогаш му служев како боксерска вреќа. Кога ќе му речев дека еден ден со неговиот кунг-фу ќе ми ја скине главата, се смееше и велеше дека никогаш нема да го направи тоа.

*Какви желби имаше?

- Тоше го правеа среќен мали нешта. Не беше многу среќен што има стан или куќа. Беше среќен кога во продавница ќе купиме ситница. Не патеше за луксуз, дури и куќата не ја среди до крај. Го исполнуваше кога ќе купи семплови и делови за музичкото студио или гитари. Обожаваше мобилни телефони, најголема страст му беа автомобилите, но не како престиж. Во нив, едноставно, беше вљубен. Исто така и во моторите. Тешко се справував во тој поглед, ми беше страв и не сакав да ги вози. Сепак, беше едноставен и скромен човек, со голема љубов во себе. Така беше воспитуван. Љубовта што му ја даваше на семејството и тоа нему е поголема од љубовта што може да се собере во цела Македонија!

*Колку бевте блиски со неговото семејство?

- Тоше го раздвои приватниот од професионалниот живот. Никогаш не дискутираше со мене за семејството, ниту со нив за мене. Мислам дека таа рамнотежа му беше правилна. Неговото семејство го почитував многу. Тоа се забележуваше на сите концерти и промоции, каде што беа наши гости. Никогаш не почувствував дека се мешаат во мојот и во професионалниот живот на Тоше. Тој беше момче што не сака наредби. Живееше во семејство во кое секогаш се' се решавало со љубов. Еднаш му реков: „Прави што сакаш, не си нормален“. Толку се навреди што бараше да му се извинам. Не сакаше никој да подига тон спрема него. Ако му се обратевте со висок тон, тоа беше исто како да сте му удриле шлаканица. Кога бев нервозна, ми викаше да не му пренесувам негативна енергија. Само љубовта ја признаваше, се' друго за него не беше вистинско.

*Во какви односи сте сега со семејството Проески?

- Губењето на чедото не може да се прежали. Не знам човек што би има нешто да им каже. Јас контактирам со неговиот зет Славен, со сестра му Дори и со вујкото. Но, мислам дека треба да ги оставиме сами во тагата. Не можам да им го заменам. Ноќта пред погребот бев во нивната куќа, но не издржав ни еден час, ми беше толку лошо што заминав во хотел. На поменот од девет дена исто така бев во нивниот дом. Не почувствував никаков отпор, ниту можам да речам дека кој било од неговото семејство некогаш ми кажал лош збор. А нема ни да се случи тоа.

*Дали бевте толку блиски за да Ви се доверува и за својот љубовен живот?

- Ги користевме ноќните патувања за многу интересни теми - за религија, за суштината на животот, за тоа што не' прави среќни. Првите две години живеевме во ист стан и се среќавав со неговите девојки, кои најчесто ги нарекуваше пријателки. Бев сведок на ситуации што не ме правеа среќна. Тие ме прашуваа кај бил, што правел. Не можев да се носам со тоа и се договоривме пријателките да ги држи подалеку од мене, а и мене од нив. Кога ќе ја најде вистинската љубов на својот живот да ми каже.

*И, дали Ви кажа?

- За таква љубов, не. Имаше една од тинејџерските денови. Долга врска која, поради обврските на Тоше, на моменти паѓаше во криза. Често се среќаваше со неа, особено кога беше незадоволен.

*Каков беше Вашиот однос со Андријана Будимир?

- Андријана се појави во животот на Тоше во 2002 година. По една бурна година ја прекинаа врската, но не прашав зошто. Потоа, таа замина за Загреб, па ја видов уште еднаш-двапати. Од неколку телефонски разговори на Тоше со неа сфатив дека таа својата лутина ја насочува кон мене. Кога се врати во животот на Тоше, знаејќи го нејзиниот бес кон мене, решив да не се зближувам со неа. Беше дел од приватниот живот на Тоше. Тој во ниеден момент не ми рече дека има планови со неа и дека таа е неговата најголема љубов. Велеше дека ќе и' се посвети на кариерата во Англија, а потоа ќе размислува за семејство. Немам намера, а не би требало ни таа, да градам имиџ и кариера на сметка на Тоше. Имам право да ги зачувам приватноста и довербата, а и таа својата интимност.



*Сметаат дека бевте многу посесивна кон Тоше?

- Можеби бев, зашто му требаше заштита. Беше предобар за да каже не. Ако требаше да се појави некаде, тоа го правеше и по цена на своето здравје. Се' потешко му паѓаа обврските, секогаш бараше поддршка од мене и, ако ја добиеше, му беше полесно. Во последно време го штитев многу и бев посесивна, не сакав да го исцрпуваат. Никој немаше разбирање за него, а тој на сите им удоволуваше. Се трудев притисокот врз него да го сведам на минимум и да ги преземам сите одговорности.

*Моравте ли толку да патувате, да бидете активни?

- Ме чуди што музичките новинари не знаат дека од ѕвездите од негов калибар во поранешна Југославија, тој имаше најмалку концерти и настапи. Сакаше кариера и работеше на неа. Патувавме на промоции на албуми, да снимаме песни или да настапуваме на хуманитарни акции. Затоа велам дека медиумите не ја знаеја неговата големина. Летово два месеца беше во Крушево. Беше и во Израел, и среќна сум што му се исполни неговата желба. Бидејќи јас сум била четири пати, мојот билет и' го дадов на Будимир.

*Се промени ли откако се врати од Израел?

- Беше незадоволен што не бев, зашто сакал да му одговорам на многу прашања за таа земја. Да, почувствував голема промена откако се врати. Беше посериозен и помолчелив, постојано ме прашуваше: „Ме сакаш ли?“. Пред да тргнеме во Австралија ми рече: „Каков верник сум ако се плашам од авиони? Тоа значи дека се плашам од смртта“. Тогаш беше опуштен, можевме да се шегуваме и првпат ми рече: „Лилја го совладав стравот, не се плашам од ништо!“.

*Се соочивте ли со неговата смрт?

- Многу често гледам преку прозорец дали му гори светлото во собата. Ми се случува да го свртам неговиот телефонски број да го прашам дали е гладен или да му кажам смешка. Не знам дали некогаш ќе се помирам дека го нема.

*Што помислувате кога ги гледате неговите фотографии, кои во Вашиот дом ги има во секој агол?

- Разговарам со него и најчесто му велам: „Која е мојата мисија, која е казната што останав по тебе. Зошто не ме зеде за да не го доживувам сево ова?“.

*Ќе останете ли поврзани со делото на Тоше по неговата смрт?

- Нема да му свртам грб на неговото семејство. Ќе бидам покрај нив секогаш кога ќе почувствуваат потреба од моја помош. Најголема желба на Тоше беше да се појави англискиот албум и верувам дека таа ќе се оствари. Ако побараат помош, ќе помогнам од заднина, зашто никогаш не сум се ставала во прв план. „Фајнал кат“ се одрече од сите дела на Тоше кога новата фирма го презеде да му гради кариера во Англија и не ми е жал за тоа, напротив.

*Што понатаму, со што ќе се занимавате?

- Имам 50 години и, пред се', сакам да и' се вратам на духовноста. Да се преиспитам себеси и да ја вратам сета добрина што ја потиснував. Не размислувам за иднината, таа ќе дојде сама. Знам дека ќе останам во Македонија, зашто тука имам многу пријатели. Сум им помогнала на многу луѓе и ќе и' се посветам на хуманитарната дејност.



Izvor: Dnevnik

Нашата љубов беше чиста како солза

Славната ракометарка Андријана Будимир 45 дена по смртта на нејзиното момче мега ѕвездата Тоше Проески за прв пат зборува за нивната врска. Специјално за ова интервју таа за првпат ги отстапи и своите фотографии со Тоше од нејзината приватна архива.

Андријана живее во Скопје каде се пресели во април годинава за да биде заедно со Тоше. Го напушти ракометот и како што вели реши да се посвети на љубовта. За прв пат отворено зборува за нивната врска, но и за проблемите и неодобрувањето кои ги имале поради менаџерката на Тоше, поради што дури и морале да ја кријат љубовта.

"Овие 45 дена поминаа страшно. Се потешко е и потешко. Како поминуваат деновите се повеќе ја сфаќам реалноста. Дека веќе никогаш нема да го видам. Дека никогаш повеќе нема да се гушнеме. Помина првобитниот шок кога не сакаш да веруваш во она што се случило. Тешко е да се живее со чувството дека никогаш повеќе нема да се врати.", вели низ солзи Андријана.

- Каде си, што правиш?

- Тука сум во Скопје и моментно се обидувам да живеам. Пред да се случи ова имав многу планови, кои се уште стојат зашто немам волја и желба било што да почнам. Се стои во место. Тешко е да се живее вака. За жал жива под земја не можам и знам дека морам да најдам сила да живеам без него. Тешко ми е дома мегу 4 sида, а уште потешко кога ќе се симнам до продавница. Лугето ме гледаат, некои ме пипкаат и преку мене го гледаат Тоше. Многу пати расплакана од продавница се враќам дома. Кога сум сама дома сите слики во станот ме потсетуваат на него. Ако заспијам го сонувам што е уште потешко. Имам пријатели кои го знаат тоа и кои најчесто се со мене, ме тешат ми даваат поддршка за да издржам и да не бидам дома сама. Доаѓа и мајка ми. Имам многу пријатели уште од 2001 кои ми останаа до денес. Тука се и заедничките пријатели со Тоше со кои најчесто зборуваме за него и за нашето дружење.

- Како се сретнавте со Тоше?

- Во Македонија ги доживеав двете најголеми емоции во една ноќ. Во иста вечер го имав најголемиот професионален успех и ја запознав љубовта на мојот живот. Тоа се случи 2002, баш на Плоштад кога се славеше победата на "Кометал" кога станавме европски шампиони. Во тоа масовно гушкање на бината, бакнување и еуфорија се случи и првата прегратка со Тоше. Се запознавме, се изгушкавме, ми честиташе за постигнатите голови и се разделивме. Зашто во тој момент секој што беше на Плоштад сакаше нам ракометарките да ни пружи рака. Јас пред да го запознам му ги слушав песните, учев македонски преку неговите песни, но не го знаев лично. Му ги сакав песните но никогаш не мислев дека тој понатаму ќе ми биде дечко, љубовта на мојот живот. А кога се поздравивме јас веднаш се тргнав и отидов да го држам победничкиот пехар и не бев свесна во тој момент со кого се запознав. После неколку дена откако спласна еуфоријата Тоше ми се јави и се договоривме да одиме на кафе кај нашата заедничка пријателка Енџи. На таа прва средба од него дознав дека и тој бил голем обожавател на "Кометал" и беше воодушевен од нас и нашиот успех. После тоа се договоривме сами да одиме на кафе. И така почна. Сега после се, истата таа другарка, која му го дала на Тоше мојот мобилен и која не запозна, ми јави и дека Тоше загинал во сообраќајна незгода.

- Каква ви беше врската?

- Не се делевме. Дури ме носеше со него во студио, каде што сметам дека не е во ред да одам. Како ќе беше јас него да го носев на тренинзи? Но, ми беше драго што сакаше да бидам дел од неговата работа. Одев со него во Атина, а кога не снимаше одевме на плажа. Кога почна ракометната сезона тој доаѓаше на натпревари. Толку многу навиваше и вриштеше што често на шега му велев, еј полека да не си го изгубиш гласот. Беше навистина чиста врска меѓу мене која имав 22 години и него кој имаше 21 година. Хемијата и емоциите од прв ден беа исти, но со оглед на нашите години и кариери беше невозможно да се продолжи така. Јас заминав во "Подравка", но и покрај тоа како-така врската се одржуваше. Кога тој снимаше во Минхен, јас ги комбинирав деновите на тренинг и бев пет дена да се видиме. Се случи после и со уште неколку градови. Подоцна заминав да играм со тимот на "Слагелсе", а по истекување на тој договор заминав за Валенсија. Но, времето поминуваше, а нашите обврски, далечината и заедничката љубомора си го нарави своето. Врската се прекина.

- Што се случуваше понатаму?

- Додека бевме разделени неколку пати доаѓав во Скопје и секогаш на кратко се гледавме. И двајцата бевме свесни дека без оглед на далечината емоциите и хемијата се исти, но и тој и јас продолжувавме понатаму со нашите кариери. Едно време јас и Тоше престанавме да се слушаме, но тој се слушаше со сестра ми и преку неа знаеше се за мене, а и јас за него. Преку сестра ми ми честиташе роденден. Неколку дена пред неговиот роденден сестра ми ми рече дека не може повеќе да издржи да биде мегу нас двајцата, дека бидејќи тој мене ми честитал роденден, треба сега јас да му честитам нему. За роденденот му пуштив порака во која не си го напишав името но, му напишав некои работи кои беа наши заеднички, ги знаевме само ние двајцата и знаеше дека тоа сум јас. Од тогаш почнавме да се слушаме, да си пишуваме пораки и меилови. Ми рече дека чека да му помине концертот во "Арена" и дека сака да дојде кај мене во Шпанија. Кога ми рече дека сака да дојде не можев да поверувам зашто знаев колку се плаши од авионите и сам да седне во авион и да дојде навистина не можев да поверувам. Но, се случи. Јас го чекав на аеродром. И кога се симна како никогаш да не сме биле разделени. Двајцата со трема прво стоевме и се гледавме и не знаевме што да зборуваме. После почнавме да се гушкаме. И беше нешто сосема друго. И јас и тој во меѓувреме сме пораснале и сосема поинаку ги доживуваме сите нешта. Поминавме една прекрасна недела кај мене дома. Тогаш сфативме дека веќе не можеме еден без друг и дека нешто мора да се направи. И јас и тој тогаш сфативме дека што и да правиш во животот, ако емотивно си празен, се е џабе. Тој ми рече - дојди да живееш со мене. Но, знаев дека некој од нешто мораше да се одрече, зашто се покажа дека врска од далечина не може да функционира. Знаејќи колку тој ја сака музиката и колку е голем неговиот талент полесно беше јас да се откажам од мојата кариера. И покрај тоа што имав супер договор и што имав стан од 150 квадрати на плажа. Но, сето тоа веќе ништо не ми значеше. Од 16 години играм ракомет, работев и заработив и повеќе егзистенцијата не ми беше важна. Не ми требаше популарност, зашто и неа ја имав. А имав и повреди на рамото. Со еден збор јас го постигнав својот максимум а тој имаше уште многу да даде. Затоа повеќе ми беше важна љубовта и сите други работи кои доаѓаат со годините. Тој се врати од Шпанија и замина на снимање во Шведска. Пет дена потоа јас дојдов во Скопје, кај него дома. Тој замина на пат, а јас се вратив во Шпанија. За некои работи немав место во куферот, ми останаа кај него дома. И кога се вратил дома, кога ги видел ми се јави и ми рече: Супер, кога ти ги видов стварите сфатив дека стварно ќе се вратиш. Се вратив, во април.

- Вистина ли е дека кога си доаѓала со куферите од Шпанија Тоше те чекал дури на платформа?

-Да и не можев да поверувам во тоа. Кога го видов како стои на платформата ќе се онесвестев. Вработените ни велеа ајде влегувајте во оваа просторија да не ве гледаат луѓето, да бидете сами додека да ми стасаат куферите. Така продолжи нашата врска. Сме разговарале за се и сешто. За иднината. Двајцата бевме свесни што значи да имаш интернационална кариера. Двајцата бевме свесни дека формирањето на семејство има свои обврски, кои кариерата не ги трпи. Решивме да бидеме заедно па што понатаму даде Господ. Сакав да му бидам поддршка, како што му е неговото семејство. Безрезервна поддршка. Иако во еден момент ме праша дали ова што го правам силно го посакувам, за да не дојде еден ден да му префрлам дека заради него сум се откажала од се. Но, јас бев свесна за мојот чекор и тоа беше моја цврста одлука. Нешто што стварно го сакам. Ми рече дека ако сакам може да одам на разговор во "Кометал", дури и бевме но, сфатив дека оваа екипа која е во моментов не може да го даде тоа што го даде тимот во 2002. А и повторното враќање во ракометот значеше повторно обврски. А и се случуваше на пола турнеја да ми се јави да одам да бидам со него зашто му е тешко. А ако играв како тогаш ќе одев да бидам крај него. Затоа за да не седам дома по цел ден, а воедно и да бидам слободна секогаш кога ќе ме побара решив да го отворам козметичкиот салон и на ФОН да го продолжам факултетот, зашто испитите од студирањето во Србија ми ги признаа.

- Каков беше заедничкиот живот со Тоше?

-Ги усогласувавме биоритамите на живеење. Јас спортски бев навикната рано да легнувам и рано да станувам а тој беше навикнат да свири, пее и компонира после полноќ. Веројатно баш заради тоа што бевме различни и повеќе се привлекувавме. Знаеше на шега наутро да ме пипне и да рече- еј, па ти си стварно тука, не сонувам! Откако почнавме заедно да живееме прв пат замина на пат и кога се врати, кога го пречекав не ја криеше среќата. Ми рече дека е пресреќен што веќе не е сам и што кога ќе се врати дома има кој да го пречека. Често одевме и за Крушево. Неговото семејство е прекрасно. Тоше и семејството се типичен пример за она - кога ќе го видиш какво е детето знаеш какви му се родителите. Во нивното семејство има хармонија. Таму беше опуштен. Можеше да се шета, да игра одбојка, да седи со другарите, да ужива во јадењата што ги подготвува мајка му, кои се прекрасни. Јас го обожавам нејзиниот ширден. Некогаш одев и јас, а некогаш сакав да оди сам зашто постојано беше на пат и малку ги гледаше. Сакав да биде сам со нив. Одев и јас кај мајка ми во Србија. Знам што значи тоа зашто и мајка ми мене не ме гледаше по шест месеци и знам како се чувствува.

Еден ден ми рече- љубов, сакаш да одиме во Изрел? Секако дека прифатив и двајцата сме големи верници. Потоа ми кажа дека агенцијата "Компас" му подарила четири карти, две за него, две за неговата менаџерка. А менаџерката се откажа во името на Лаки од "Аворд", кој во Изрел беше со неговата сопруга Маја. И така помина одморот. Јас се вратив на факултет, а тој на настапите. Замина за Австралија. Таму беше седум дена. По два дена во пат и неколку концерти за три дена. Се врати преморен. Веднаш потоа беше концертот на Стадион, по кој беше пресреќен од реакцијата на публиката. Тој беше свесен колку во Македонија го сакаат, но овој пат беше навистина воодушевен. Цела ноќ не можеше да спие од радост. По концертот замина за Крушево, а јас останав во Скопе. По неколку дена почна многу, многу да инсистира да дојдам и јас. Нормално, заминав и јас. Уживавме во дружењето со неговото семејство, со внуците, со Славен и Дора, со мајка му и татко му. Игравме одбојка. Јас имав дрес 9 и неговиот во "Синалко" беше 9. Тој го носеше мојот јас неговиот. Тој играше, а јас навивав за него. Толку му беше убаво, постојано се смееше и зборуваше без прекин. Не му се тргаше за Скопје. Но, дојдовме, замина на интервју во "Вртелешка", јас го спакував и го испратив. И се случи тоа што најмалку требаше да се случи.

- Имаше ли планови за брак?

- За венчавање ниту јас ниту тој не спомнавме. Не знам од каде во весниците се појавија таквите муабети. Нам ни беше најважно што сме заедно. Неколку пати кога ќе сме почнеле да зборуваме за иднината веднаш се предомислувавме со изговор - ајде да не планираме, планираното секогаш испаѓа наопаку. Нему му беше важно да се заврши англискиот албум. Знаеше колку самиот се има дадено во тој албум и колку други имаат дадено. Албумот е прекрасен, ми пушташе песни додека беше на снимање и едвај чекам да излезе тој албум. Веќе имам фаворит песна.

Велеше, како со тие обврски сега да имаме дете кога нема време да го гледа. Треба се јас сама. Велеше, ај уште малку вака па после ќе видиме. Дека имаме време за се. Дека цел живот е пред нас. Единствено нешто за тие осум месеци додека живеевме заедно е последниот викенд во Крушево, додека седевме во кафулето "Планет" со другарите кога како гром од ведро небо, што дури и ме збуни, кога ми рече - сакам да имам дете од тебе! Се разнежнив. Но, сега кога веќе го нема ништо не е важно.

Знам дека се обиде да живее нормално, како и сите на негова возраст. Неговиот живот се сведуваше на настапи и дома во четири sида. Тој не можеше да поверува дека ако излеземе на кафе во град, во шопинг или во кино ништо нема да му се случи. Јас едвај го убедив дека и покрај тоа што е sвезда, сепак, ако некаде и малку може да биде обичен Тоше тоа е тука во Македонија. Дека ова е негов дом. Дека е грев на 26 години да седи дома. Во тоа и се увери кога почнавме да излегуваме. Бевме на журка во "Хард рок", каде си поминавме супер. Прв пат живееше како дечковците на негова возраст. Нормално.

- Зошто сакавте да ја сокриете љубовта?

- Со оглед на тоа дека е мега sвезда се договоривме да не се држиме за рака во град, да не се бакнуваме јавно, да не одиме заедно на сите настапи. Дека тоа е негова работа. Јас бев сосема нешто друго. Негова приватност. Но, ме изненади кога ми рече да одам со него на промоција на автомобилот "бентли". А кога отидовме таму неговата менаџерка демонстративно ја напушти промоцијата. Веројатно сметаше дека не треба да бидам таму. Скандал се случи и на неговата промоција во Александар Палас. Го убедуваше дека јас сум му ја упропастила промоцијата. Се мешаше иако таа не беше дел од приватниот живот ниту на Тоше ниту мојот. Откако јас се вселив во неговата куќа Тоше се гледаше со неа само за настапи. Знаеше за неговиот приватен живот толку колку што тој сакаше да и каже. Што е нормално. Па јас со моите тренери и претседатели на клубови не го делев приватниот живот. Тие немаа поим дали јас имам дечко, со кого живеам, што правам приватно. Зошто тогаш Тоше беше должен да и полага сметка за неговиот приватен живот. Јас не ја разбирам нејзината посесивна реакција, но уште на почетокот, уште два дена откако првиот пат почнавме да излегуваме, кога го побарав на телефон ми се јави менаџерката и ми рече - ти и Тоше не можете да бидете заедно. Јас бев шокирана и ја прашав - која си и што се мешаш, дај ми го Тоше на телефон! Таа тогаш веројатно сфати дека јас не сум ниту дете ниту бидала и дека сум личност која не може да ја контролира.

Можеби таа направила нешто за неговата кариера, но јас сум негов приватен живот. Јас не се мешав во нивната работа, во кариерата во песните, а таа се мешаше во нашиот приватен живот.

Тоше ми кажуваше како му велела дека не е добро испран, дека не е добро испеглан, дека е гладен и сето тоа намерно знаејќи дека јас се грижам за тоа. Јас сфатив дека нешто не е во ред откако се вратив, зашто прекинаа приватните контакти мегу Тоше и неа. Во последно време Тоше беше нервозен и постојано ми кажуваше дека менаџерката не престанува да зборува против мене. Еднаш дури за да ме увери во тоа ми ја пушти на спикерфон и јас слушав се што таа ме оговараше. Јас еднаш дури и му реков дека ако сака ќе се повлечам, дека ќе се тргнам, но тој не можеше да одлучи. Иако ми велеше дека веќе станала неподнослива.

Секако, ова е само моја реакција зашто сметам дека менаџерката на Тоше нема право да изнесува детали од неговиот приватен живот, зашто таа не беше дел од неговата интима.

Весна Миленковска

***

Тоше ми рече "Вљубен сум само во музиката и во Андријана"

"Тоше го знам уште од 2002, а кога имаше концерт во Крушевац беше на ручек кај нас и требаше цело попладне да седи. Но, му преседна јадењето, зашто под итно менаџерката го викна дека имал обврски. Како мајка не бев среќна на одлуката на Андријана да се откаже од ракометот. Ја прашав - дали и да не е Тоше би отишла да живееш во Македонија. Кога таа ми рече да, дека тука најдобро се чувствува јас се повлеков.

Во мај годинава од цела бивша Југославија од природно-математичките факултети имавме семинар во Струга и Тоше и Андријана дојдоа да ме видат. Тоше знаеше дека јас за одлуката на Андријана имав резерва, зашто не сакав детето да ми биде повредено. На ручекот Тоше ми рече дека во живтот бил заљубен во две работи, во музиката која му ја дал Господ и во Андријана. Тогаш јас се повлеков", вели Милана, мајката на Андријана.




Izvor: Idividi

  Баш ми је жао Андријане!!!

Jadan  i bog oce andjeoski glas... nece valjda karleushu da uzme 

Прерано е да се прогласи за светител
                                                                       

Црквата допрва ќе анализира дали Тоше Проески може да биде прогласен за светител, но нема дилема дека бил голем хуманист и верник.
- Прогласувањето светител во православната црква се врши според востановена процедура и критериуми и никој однапред не може да каже дали некој ќе биде прогласен за светител. Треба да помине време, а Црквата да даде оценка - изјави поглаварот на МПЦ, г.г. Стефан по вчерашната празнична литургија во Струмица, посветена на свети Григориј Палама и светиот апостол Филип.

Според поглаварот Стефан, за Тоше Проески се знае колку бил богољубец, колку им помогал на сиромашните и на тие што имале здравствени проблеми.

- Тој е човек што навистина може да биде пофален за неговиот богоугоден живот. Еве изгради и манастир на падините покрај Крушево, што навистина мора да бидат респектирани и од црквата наша и од верниците и од сите што ги почитуваат вредностите што остануваат во нас. Тоше заслужува секаква почит и признание од нашата црква и од нашиот народ за се' што направи во својот краток живот - рече г.г. Стефан.

Охридскиот и македонски архиепископ потврди дека родителите на Проески имаат поинаква замисла за трајното обележје на Тоше од тоа што е предложено, така што конечното решение е неизвесно.


Обвинителството го доби случајот „Проески“


Министерството за правда му го предало на Јавното обвинителство предметот испратен од Хрватска за кривично гонење на возачот Ѓорѓи Георгиески, осомничен за предизвикување на сообраќајката во која загина Тоше Проески, соопштија од Министерството.

Георгиески се сомничи за предизвикување сообраќајна незгода според Кривичниот законик на Хрватска. Хрватските власти изјавија дека причината за несреќата што се случи на 16 октомври кај Нова Градишка се големата брзина и непочитувањето на оддалеченоста меѓу возилата.

Според истрагата спроведена таму, кога удрил во камионот, Георгиески го возел џипот „туарег“ со брзина од 171 километар на час.

Во несреќата Георгиески беше тешкоповреден, а менаџерката на Тоше, Лилјана Петровиќ, имаше лесни повреди.

U intervjuu, koji je prilično potresno gledati jer je emitiran svega nekoliko sati prije tragedije, Toše Proeski govori o tome kako je Hrvatska trenutno u fokusu njegove karijere i kako upravo kreće na snimanje u Zagreb.Proeski također progovara o svom privatnom životu, posvećenosti obitelji i želji da napokon upozna ženu svog života.
U razgovoru iznosi i planove za svoju blisku budućnost, planove koji se, nažalost, nikada neće ostvariti.- Makedonija je u šoku, svima ovdje život se u trenutku promijenio. Toše je bio nešto najljepše što se Makedoniji dogodilo u posljednjih 50 godina, rekla je autorica posljednjeg intervjua, Vesna Petruševska.
Toše Proeski
- Nije lako znati da sam upravo ja osoba kojoj je dao posljednji intervju, da sam posljednja razgovarala s tom megazvijezdom. Tijekom intervjua bio je pun života, rekao je da mu je Hrvatska sada najvažniji i najdraži teren za glazbenu karijeru te je pričao o svojoj posvećenosti obitelji. No, bio je i emotivno prazan dok je govorio kako još uvijek čeka ljubav svog života, svjedoči Petruševska.- Ne znam nijednog drugog takvog čovjeka koji je sličan njemu, bio je čovjek s karakteristikama anđela, priča Tošin prijatelj Toni Cetinski.- On je uvijek pjevao. On nije pjevao zbog slave, novca ili tako nečega. On je naprosto volio pjevati. I razumio je ljude, znao ih je utješiti. On bi me sada tješio, rekao bi da ne tugujemo, da se veselimo, potresen je bio Toni Cetinski.

  Toše je bio nešto najljepše što se Makedoniji dogodilo u posljednjih 50 godina