ЕКСКЛУЗИВНО: ИНТЕРВЈУ СО ЃОРЃЕ ЃОРЃЕВСКИ, ЧОВЕКОТ КОЈ ГО ВОЗЕШЕ ЏИПОТ СО ТОШЕ


Се сеќавам на се'


Мене воопшто никој не ме праша за ништо. Не дојде ниту полицаец, ниту истражен судија. Дојде еден полицаец и ми ја донесе возачката дозвола или можеби беше само торбичката, не се сеќавам. Претходно дојде еден адвокат, Хрват и се претстави... Јас сум адвокат (тој и тој) и побара да му се потпишам за да ми го врати пасошот, нешто како дали се согласувам тој да го подигне пасошот и да ми го донесе, така нешто беше. Тој се задржа само две минути. За несреќата истрага никој не направи


Прв пат по несреќата во која загина Тоше Проески во јавноста се појавува возачот на џипот Туарег, со кој се случи сообраќајката.

За Ѓорѓе Ѓорѓевски, или за неговите пријатели познат како Ѓоле, имаше безброј шпекулации кои одеа до таму што цитираа негови изјави за настанот кои тој воопшто не ги дал, зборуваа за средби со него кои тој не ги имал... а хрватските медиуми одеа до таму што без судење го прогласија за виновен. Без лекар го прогласија за загубен човек кој на ништо не се сеќава... А истите хрватски медиуми заборавија да прашаат дали на нивниот виновник воопшто некој му земал изјава во истрагата.

И, после се', еве го Ѓоле за прв пат во јавноста со ова интервју во ВЕЧЕР.

Во својот дом, Ѓорѓевски е под постојана медицинска нега, но вели болката за загубата на неговиот близок пријател е најтешка. Не го загрижува дали ќе се поднесе пријава против него и како ќе заврши целата истрага за немилиот настан. Загубата на Тоше е најголема казна и полошо од тоа не може да биде. Интервјуто го правевме во неговиот дом.

Ѓорѓевски, се уште нецелосно заздравен, лежеше во кревет. Телефонот во неговиот дом на улицата "Рузвелтова" во Скопје постојано ѕвонеше. Го бараа новинари за изјави и интервју. Ѓорѓевски вели најупорни биле од хрватската телевизија Нова, онаа телевизија која најмногу пишуваше во изминативе денови против него. Од ТВ Нова се јавиле непосредно пред нашето пристигнување, но не сакал и не можел да зборува.

Како се чувствувате, со оглед на тоа дека имавте многу видливи повреди?
- И физички и психички сум скршен и лошо се чувствувам. Под постојана медицинска нега сум, двапати во денот ме посетува доктор, примам инјекции, анестетици и средства за смирување. На два дена ме посетува невролог и невропсихијатар. Но, психичката болка е потешка. Едноставно, како може да се чувствувам после се што се случи...
Колку време се познававте со Тоше?
- Со Тоше се знаевме 15 години, но шест години интензивно се дружевме. Го изгубив тоа што го изгубив, најдобриот пријател и брат. Бевме многу блиски. Кога ќе ми се јавеше и кога ќе зборуваше за мене, никогаш не викаше возачот или бодигардот. Ме ословуваше со брат. Ќе ми се јавеше, ќе ме прашаше: Кај си брат. Ретко дозволуваше друг да го вози. Доаѓаше кај мене дома, идев кај него, си верувавме еден на друг. Изгубив брат.

Во немилиот настан во Хрватска настрада Тоше. Вие бевте веднаш хоспитализирани. Кој Ве информираше за несреќата?
- Дека мојот најголем пријател загинал во сообраќајката дознав од медицинскиот персонал. Таму имаше и доктор и медицинска сестра, ми кажа некој од нив. Во еден момент прашав како се другите од возилото, ми кажаа дека Тоше не преживеал. За тој момент не можам многу да зборувам.

Дали бевте уморен кога тргнавте на пат за Хрватска?
- Воопшто не бев уморен. Тргнавме од Скопје пред полноќ, а во Ниш ја земавме Љиља. Кај неа седевме, се освеживме и продолживме за Хрватска. Никој не бараше да брзаме, ниту дека сме врзани со време. Никој за ништо не ме форсираше.

ВЕЧЕР објави дека 15-тина минути пред несреќата сте застанале да се одморите.
- Да, запревме на бензинска пумпа. Не поминаа ни 10 минути откако тргнавме оттаму до несреќата. Претходно застанавме уште 4-5 пати. Секогаш кога ќе посакав и ќе имав потреба застанував, и никој не негодуваше за тоа. Накусо, патувавме лежерно и без брзање.
Од наплатната рампа до местото на несреќата има некаде околу 130 километри. Ние застанавме некаде на половина од тој пат. На таа бензинска која вие во пишувањето ја спомнувате, запревме за да пиеме кафе, да ставиме бензин, и потоа продолживме. Требаше да стигнеме во Загреб, на Зухра шоу, некаде околу 12 напладне. Имавме доволно време, па дури и повеќе од потребното, и за никакво брзање не може да стане збор. Не бев заморен за да заспијам. Не заспав.

Какви беа условите на патот? Имаше ли некакви сериозни пречки?
- Патот сум го возел повеќе пати, и дење и ноќе. Тоше немаше возач кој бил на одмор во тој период како што се зборуваше. Го возев многу често на таа релација. Тој ден имаше многу јака магла. Но јас Туарегот го возев често. Тој беше со целосна опрема, имаше секакви сензори, па и сензор за дистанца кој ви сигнализира ако пребргу се доближувате до некој предмет или возило.

Дали се сеќавате на моментот кога се случи несреќата? Хрватските медиуми уште веднаш објавија дека не памтите што се случило.
- Како може да не се сеќавам ?! Тоа е, исто така, и моментот кога го изгубив мојот најголем пријател. Ништо не сум заборавил. Се сеќавам на се'. Но, деталите ќе ги кажам на суд.

Дали некое службено лице од истрагата се обиде да разговара со Вас и да Ве испраша што се случило?
- Мене воопшто никој не ме праша за ништо. Не дојде ниту полицаец, ниту истражен судија. Дојде еден полицаец и ми ја донесе возачката дозвола или можеби беше само торбичката, работи од колата, тука беа и работите на Љиља. Мислев ќе ме испрашува, но тој се задржа само две минути и ништо не ме праша. Претходно дојде еден адвокат, Хрват и се претстави... Јас сум адвокат (тој и тој) и побара да му се потпишам за да ми го врати пасошот, нешто како дали се согласувам тој да го подигне пасошот и да ми го донесе, така нешто беше.
За несреќата распит со мене за потреби на истрагата никој не направи. Никој ништо не ме праша за тоа. Изјава никому не му дадов зашто никој од мене тоа не го побара.

Дали сопатниците Љиља и Тоше спиеја во возилото кога се сличи несреќата? Според некои информации Тоше спиел, според други гледал филм, едни велат бил легнат на седиштето, други дека седел... Која е вистината?
- Тоше седеше на совозачкото седиште кое беше спуштено до долу и го фаќаше делот од задното седиште. Не беше прв пат Тоше да заспие додека патуваме. Тоа често се случуваше. Љиља седеше на задното седиште позади мене. Сигурносни појаси имавме. Само Љиља не беше врзана со сигурносен појас. Лименките кои ги купивме кога застанавме на бензинската пумпа за да дополниме бензин во резервоарот се уште празни стоеја во автомобилот. Не беа фрлени. Со Љиља комунициравме, цело време разговаравме. Правевме муабет. Немаше никакви шанси да заспијам. Непосредно пред несреќата таа ме прашуваше дали ми се спие? Дали сум уморен? Дали има потреба да ме замени, таа да вози малку? Но, не се чувствував уморен. Останав на возачкото седиште.






Izvor: Vecer

Baš me zanima šta će reći na sudu?!
Sad on tvrdi da su bili vezani!!!   a "Стјепан Харамустек" tvrdi da nisu bili vezani!!!


"Фотографиите од камионот, кои ВЕЧЕР ги објави, јасно покажуваа дека во ЗАДНИОТ дел на камионот нема никаков, ама баш никаков удар, а камоли гмечење на џип од два тони под камионот".

niko nikada nece otpevati Zajdi,Zajdi kao Tose



Hvala ti za sve pesme
pocivaj u miru

I prodje mjesec od tvoje pogibije. . .  tuga ne jenjava.  Spavaj mirno ljubavi.

Љубов за љубов се дава


ВАЛЕНТИНА ТОДОРОВСКА

Армија деца, тинејџери, студенти..., подадени раце, големи, треперливи насмевки - се една од асоцијациите поврзани за Тоше Проески. Тој не ги бираше обожавателите, туку тие него, а заеднички именител, знак на препознавање, им беше љубовта. И апсолутно најубавата работа во целата приказна е тоа што нашиот Тоше, тоа едноставно и домаќински воспитано момче, на сите еднакво им се даваше - не беа пресудни ни социјалниот статус, ни религијата, ни бојата.

Го бакнуваа и мали и големи, и декадентни и практични, и сонувачи и отсонувани, оние што ги испратиле и оние што допрва ги чекаат своите возови на вера, надеж и љубов. Здрави и болни, сите тие за Тоше беа друго име за љубовта.

Да си фан на една толку голема ѕвезда, а да го имаш чувството дека си му центар на светот е приказна на оние што ја сакале близината на Тоше. Каде и да го пресретнеа, каде и да го бомбардираа со цвеќе и бакнежи, сеедно дали е промоција, концерт или случајна, ама среќна средба. Бакнежи, заеднички фотографии, насмевки. Нема ароганција, поглед - одвисоко, напудрени фрази и недостапност.

„Многу ги сакам тие средби“, знаеше да каже Тоше. „Мојата публика, тоа сум јас, тие ми даваат живот, сила, и затоа не чудете се на мојата енергија. Затоа сум среќен“, изјави Тоше во едно интервју за „Утрински весник“.

Така и започна неговата приврзаност и специјалниот однос со публиката. Кога во 1998 година, Тоше како 17-годишно уште голобрадо момче настапи на „Охридски трубадури“ пеејќи ја „Усни на усни“ на Григор Копров и Огнен Неделковски, во фоајето на „Палас“, каде што беа сместени учесниците, го чекаа возбудени тинејџерки. Средбата со миленикот не е мала работа - насмевките попримаат монтеверски димензии, а автограмите се чуваат долго. Неколкуте новинари ја следеа сцената - Тоше седна со нив, им раскажуваше вицови, се смееше на нивните реакции, им се потпиша и запеа. „Дали постои надеж љубов јас да те наречам, долго срце ми крадеш...“, пееше тој со затворени очи предавајќи се целосно на моментот. Девојчињата беа воодушевени од песната и не ги штедеа дланките.

Во меѓувреме, се нижеа и песни и настапи.



Во меѓувреме, и популарноста на Тоше растеше, ама не и егото. Тој, верувале или не, остана ист. Едноставен и насмеан. Не се крена нависоко, остана расположен за „свои луѓе“. На промоцијата на третиот албум „Ако ме погледнеш во очи“ во „Хилтон“, Софија, во 2002 година, редот на обожавателите беше голем. Особено ако ти кркорат цревата, бидејќи не си појадуван. Промоцијата се случуваше напладне, а неколку часа подоцна Тоше уредно се потпишуваше и потпишуваше. Кој да се занимава со цревата?

Таква слика поврзана за него е врежана со сеќавањата на неговите обожаватели. Се менуваше квантитетот, не квалитетот. А желбите на обожавателите беа најразлични. На неколкуте концерти во Белорусија, како што пишуваше тамошниот печат, Тоше буквално беше опседнат од толпа огнени обожавателки. Го влечеа за ракави, сакаа да му се доближат. По желба на Тоше, обезбедувањето беше тргнато.

„Тоа се луѓе на кои им се допаѓа мојата песна, не ми треба обезбедување“, го цитираше печатот. Канада, Америка, Австралија..., секаде луѓето му ја препознаваа искреноста и се' поголем стануваше бројот на „негови луѓе“. Тие му беа императив во кариерата, а особено интересни беа фановите од бившите ЈУ-републики.

Не толку одамна „Слободна Далмација“ пишуваше дека по Тоше апсолутно лудуваат сплиќанките. Долгоногите морски убавици беа опседнати со него, а во своите најскришни мечтаења сонуваа за г-ѓа Проеска... „Чудата се случуваат, а јас чувам бурма под перница“, осамна лајф-сторијата поврзана за Тоше, во која се исповедаше една обожавателка по концертот во Хрватско народно казалиште во Сплит. „Ама конкуренцијата ми е голема“, продолжуваше амбициозната девојка. „За време на концертот го фаќаа за раце и нозе, скокаа по него. Кој да излезе на крај со сите тие жени...“



За време на новогодишниот пречек во 2006, на плоштадот во Риека, бината од која пленеше Тоше беше претрупана со кадифени мечиња и зајачиња. Желбата да му подаруваат играчки ја наполни собата на Тоше. Кога собра 600 разни играчки, ги подари на Домот на деца без родители.

Веројатно жителите на улицата „Елисие Поповски“ се' уште се сеќаваат на толпи деца кои постојано ѕвонеа на домофонот со името на Тоше. Слика, потпис, не е важно. Кога стана пренапорно, Тоше го одмонтира ѕвончето, а подоцна се пресели во Злокуќани.

Нашата поп-икона по бројност ја надмина цифрата на обожавателките на Здравко Чолиќ. Тоа беше констатација на белградскиот „Блиц“, кој во анкетата што им подаруваат фановите, од Тоше Проески доби ваков одговор: „Девојките сешто ми фрлаат на бина. Мечиња, разни подарочиња, иако најмногу ме засипуваат со градници. Всушност, дома имам цела колекција градници во сите големини и бои. Во секој од нив има и порака - земи ме за жена и телефонски број. Многу ме насмеа духовитиот подарок на девојки од белградска гимназија - тие на сцена ми фрлија огромен градник на кој сите се потпишале“.

На минатогодишниот концерт во Будва, Тоше се сретна со обожавателка која прво се обиде да му земе перче коса, потоа синџирчето со крстот. Кога не доби дозвола, се согласи да добие што било. Тоше не ја заборави. По концертот ја препозна и во целиот метеж и' подари - маичка. Средбите со обожавателите му беа јаготка на шлагот. Сепак, само убавите нешта се случуваат во бајките. Кога се обидов да дознам која е лошата страна на популарноста, пред неколку месеци Тоше низ смеење ги раскажуваше нештата поврзани за ѕвонењето на телефонот во глува доба.

„Никогаш не можам да им се налутам на луѓето што ме одбрале мене. Кога е прегласно“, го игнорирам ѕвонењето.

Сепак, најдраги му беа децата. За нив Тоше имаше километарско трпение и уште подолги насмевки.

„Децата се дар од Бога. Не можам да не им се радувам“, знаеше да каже.

„Кога и да се до мене, знам дека ме чуваат“, изјави тој на последниот скопски концерт на стадион.




Izvor: Utrinski Vesnik

Македонија најдобро навива со Тоше


     


Финалето на изборот на националната навивачка химна беше и искажување почит спрема прерано заминатата македонска поп-легенда

Прексиноќа, во саботата на 10 ноември „Метрополис арената“ на Скопскиот саем се исполни со едногласен екот кој ја потврди еднодушната спонтана одлука на луѓето, последната песна што ја испеа Тоше Проески од авторот Александар Митевски – „Македонија навива за вас“ да биде националната навивачка химна, што ќе ги бодри и води македонските спортисти во нивните битки за „повисоко, посилно, похрабро“.

Финалето на изборот на националната навивачка химна, во организација на Агенцијата за млади и спорт, на своевиден начин беше и искажување почит спрема прерано заминатата македонска поп-легенда од неговите колеги, кои го прифатија „предвремениот“ избор на химната и ги изведоа своите химни во чест на Тоше. Во тричасовниот музичко-навивачки хепенинг во „Метрополис арената“, своите химни ги изведоа: Соња Тарчуловска – „Смело Македонијо“, Јован Јованов, Елвир Мекиќ и Иван Јованов – „Одиме на победа“, Нокаут – „Деца на сонцето“, Кристина Арнаудова и Ѓоко Таневски – „Македонска армија“, Тамара Тодевска и Тони Зен – „За Македонија“, „Дени те чува“ – „Навивачка“, „Куку леле“ – „Удри јако“, Дани – „Најјаки од се'“, Каролина Гочева – „Напред Македонија“, Суперхикс – „За нас“, Морал – „Ова е Македонија“.



Изборот на националната навивачка химна се одвиваше со гласање преку СМС-пораки, а во преполната „Метрополис арена“, „декорирана“ со навивачки реквизити од македонското знаме и постери на Тоше Проески, сите песни еднакво се пееја, но вистинскиот искрен изблик на емотивен набој се покажа кога требаше да се слушне песната на Тоше, кога гласното скандирање на неговото име се мешаше со постојаниот аплауз. Едноставно, изборот на „Македонија навива за вас“ за национална навивачка химна е избор на срцето на Македонија! (Ј.П.)

Александар Митевски

Горд сум што се сплотивме за Тоше



„Оваа беше една од најемотивните ноќи во мојот живот, вистински емотивен тобоган. Им честитам на сите учесници, автори, пејачи и организатори за уделот во ова случување што високо го подигна националниот дух, за нивната хуманост и енергија со која се вклучија во овој проект. Како автор на победничката песна сум посебно горд што нацијата беше толку сплотена околу песната на Тоше Проески, што ме прави да верувам дека судбински беше предодредено Македонија да добие ваков последен подарок од човекот кој најмногу го сакаше. Како што реков и вечерта, со тој мал гест што се направи со донацијата, само ја подвлеков со црвено онаа негова хумана идеја и добродетелска мисија која тој ја правеше неуморно. Таа не смее никогаш да се заборави, туку секој во рамките на своите можности треба да ја продолжи. Ми беше чест да напишам една ваква спортска химна која ќе им влева надеж, енергија и ќе им носи среќа на македонските спортисти, а гласот на Тоше секогаш ќе им ги топли нивните срца“.




Izvor: Utrinski Vesnik

Тоше ја претчувствуваше својата смрт


Дојди побрзо зашто уште малку ќе ме гледаш. Потоа ќе ме бакнуваш само на слика, му рекол Тоше на својот татко кога пред неколку месеци бил во Крушево


За Дора Ристеска, постарата сестра на Тоше Проески, деновите по трагичната несреќа во која нашата ѕвезда го загуби животот, се вистински кошмар. Се' уште не може да поверува дека нејзиниот сакан брат веќе никогаш нема да се врати во татковата куќа, не ќе може да го пречека, силно да го прегрне за да му каже уште еднаш колку го сака и колку и недостига. Таа е скршена од болка, а солзите постојано извираат од нејзините очи и ја задушуваат додека зборува. За момент ги погледнува фотографиите на Тоше во неговата соба во родната куќа во Крушево, ги бакнува и испушта тешка воздишка. На заклучокот дека физички личи на својот брат, таа одмавнува со раката: „Не, тој беше еден и единствен. Тој беше како ангел“.

Додека Тоше стануваше популарен, Дори никогаш не се обиде ниту посака да се експонира во јавноста. Проески често истакнуваше дека тајните на рок-музиката ги открил со плочите на својата шест години постара сестра. Ристеска личи на својот брат и во скромноста, едноставноста и во кроткиот израз. Таа со семејството, сопругот Славе и синовите Кристијан (10) и Никола (3), живее во Крушево, во близина на своите родители. Ова и е прво интервју, во кое отворено и со многу искреност зборува за односот кон својот брат и за последните денови од неговиот живот.



* Тоше беше голема ѕвезда, секој се обидуваше малку да „гребне“ од неговата слава, но ти секогаш си стоеше настрана. Зошто?

- Имав голема трема и не можев да го гледам на настапите. Се плашев да не му се случи нешто. Откако ќе ми кажеа дека неговиот концерт, настап или промоција поминале во ред, го гледав на снимка или на телевизија. Малку се опуштив последниве две години. Присуствував на двата концерта на Градски и бев пресреќна кога го гледав како пее.

* Каков беше вашиот однос? Го смени ли популарноста?

- Тоше беше безгрешен. Не паметам дека сме се скарале за нешто уште од деца. Ни како мали. Премногу бевме приврзани. Никогаш за ништо не си забележавме. Брат ми го чувствував како Бог. Популарноста не го промени. Напротив, го направи уште поедноставен. Кога ќе не' земеше со децата да не' провози во Крушево, застануваше да се поздрави со секој човек. А на заминување на сите им велеше: „Имајте убав ден и сакајте се“. Често, кога разговаравме ми се обраќаше со зборовите: „Цеце, мојата мисија е да ширам љубов и да ги научам луѓето да се сакаат“. Затоа беше добар со секој човек.



* А каков беше односот со неговите родители?

- Премногу ги сакаше и беше приврзан за нив. За секој потег во животот прво ги прашуваше мајка ми и татко ми. Семејството му беше на прво место. Бескрајно не' почитуваше и не' сакаше и ни даде голема љубов.

* Дали ви зборуваше дека наскоро размислува за формирање и на свое семејство? Поточно дека планира да се жени?

- Не. Напротив, велеше дека му е рано да формира семејство. И дека планира да направи таков чекор по 32-рата година. Ние не му се мешавме.



* Како дозна за сообраќајната несреќа?

- Бев на работното место во градинка. Ми се јави детето на една сосетка и ми рече итно да дојдам дома зашто мајка ми не е добра. Се исплашив и почнав да вртам на мобилните кај родителите, но никој не ми се јавуваше. Упорно ги барав додека не ми се јави мајка ми и ми рече да дојдам брзо дома и веднаш го исклучи телефонот. Тргнав во работната облека и со трчање се упатив кон куќата на моите родители. Луѓето што ги среќавав по улица ме гледаа и плачеа. Ми беше чудно и запрев една комшивка да ми каже што се случува, но таа молчеше. Во тој миг помина еден човек, застана и ми рече: „Брат ти повеќе не е меѓу живите“. Кога стигнав дома ги најдов моите родители во подрумот легнати на земја и во голем плач. Почнав да се јавувам кај блиските роднини и пријатели за да ми потврдат дека сето тоа е лага. За жал, сите ми ја потврдија големата трагедија.

* Во каква состојба се твоите родители Доминика и Никола?

- Претешко им е и се' уште се во шок. А не се ни во добра здравствена состојба. Повлечени се во својата соба. Татко ми е постојано со затворени очи, а не спие и ги повторува зборовите: „Ова не е можно. Не можам да сфатам дека го нема нашето дете“. Мајка ми постојано плаче. Понекогаш успевам да ја натерам да се раздвижи низ куќата давајќи и' куќна обврска. Секој ден двапати одиме на гроб кај нашиот Тоше.



* Како му минуваа деновите до 15 октомври, денот кога засекогаш го напушти својот роден град?

- Многу убаво. По цел ден со братучед му Андреј, син на сестра од мајка ми, и со неговите другари, играше одбојка, одеше во кафулето „Планет“ за да ја игра компјутерската игра „Каунтер страјк“. Не мируваше и постојано беше во движење.

* Беше ли расположен, изгледаше ли среќно?

- Тој секогаш беше расположен за дружење со луѓето. Сите ги сакаше и за секој имаше убав збор. Но, забележав дека овој пат ја немаше таа свежина. Дома беше помолчелив. Кога претходно доаѓаше, обично ќе седнеше покрај синтисајзерот и со часови свиреше и пееше. При својот последен престој тоа не го направи - ниту засвири ниту запеа. Беше повлечен и тивок.



* Забележа ли уште нешто невообичаено во неговото однесување?

- Утредента, по одржувањето на концертот на 5 октомври, со Тоше и со мајка ми се вратив во Крушево. Додека патувавме ми беше малку замислен. Дури сега, кога го анализирам неговото однесување, ми текнува на тоа што го велеше: „Кажете колку е убав животот! Многу е убав овој живот, само да потрае уште малку“. Кога ги слушнав овие зборови само прашав: „Зошто зборуваш така?“. А тој ми одговори: „Многу ни е убаво, Цеце. Ни помогна Преображение, види што направи од нас, да живееме убаво. Колку убави работи ни подари“. А, додека беше во Крушево стално ни велеше: „Многу ве сакам, ме сакате ли вие мене?“. Во една пригода мајка ми му рече: „Ќе видиш колку се сака дете кога ќе се ожениш“. Тој само се подзамисли и и' одговори: „Мајко, мислам дека само Вас ќе имам шанса да Ве сакам во животот“.

И постојано воздивнуваше. Еднаш го прашав: „Кажи што ти е, да не те мачи нешто, ако може ќе ти помогнеме, ако не, барем да ти олесни со кажувањето“. Но, ништо не сакаше да каже.

* Мислиш дека ја претчувствувал својата смрт?

- Мислам, да. Кога пред неколку месеци се правеше горниот кат од куќата на родителите, тој беше во странство. Бидејќи во денот се слушавме повеќепати, без разлика на кој крај од светот е, му се јавив да му кажам колку е убав неговиот кат. Ми рече само: „Радувај се Цеце, зашто ти ќе седиш таму“. Го прашав зошто зборува така, но не ми даде одговор. Исто така, кога пред неколку месеци дојде во Крушево го чекавме татко ми да дојде на ручек. Бидејќи се задржа, Тоше му се јави и му рече: „Дојди побрзо зошто уште малку ќе ме гледаш. Потоа ќе ме бакнуваш само на слика“.

* Според старите верувања, големите несреќи се претскажуваат и преку сон? Ви споменал ли дека во последните месеци сонувал некој чуден сон?

- Не, никој од нашето семејство не ја насети трагедијата. Сега кога разговараме честопати го спомнуваме сонот што мајка ми го сонувала како девојка. На сон и' се појавило едно мало дете во бела долга кошула и со силен ореол на главата, кој ја заслепил и не можела да гледа. Слушнала еден силен машки хор, кој пеел „Алилуја“. Потоа дошол еден маж и и' дал каша со лисја од орев. Кашата била многу грозна за гледање и мајка ми го прашала дали мора да го испие тоа. Тој и рекол: „Ти си таа што треба да ја испие оваа каша“ и тоа го направила. Пред десет години во манастирот Преображение ја виде иконата со човекот што и' се појавил на сон. Бевме среќни и ја поврзавме таа ситуација со фактот што татко ми таму работи, а брат ми е повзран со Преображение. Но, за жал, сега сфаќаме дека кашата сигурно е знак на „оваа каша“ што ни се случува поради трагедијата. Навистина, сево ова е многу тешко и многу горчливо. 



* Тоше веруваше во Господ и кога беше во Крушево редовно го посетуваше манастирот Преображение. Зошто?

- Мир наоѓаше во Господ зашто живееше под голем напор и притисок, а имаше и трема пред настапите. Нонстоп патуваше, а особено се плашеше од авионите. Во сите торби што ги вратија по сообраќајната несреќа имаше крстови и икони. Порано, кога ќе одеше во манастирот, ќе лежеше пред олтар, по еден час. Му велел на татко ми: „Чале, овде ми е мирот, овде ми е многу убаво и овде ќе се вратам“. И дома стави лустери како тие во црквата. Веројатно да го асоцираат на местото каде што го бараше мирот.

* Се видовте ли последниот ден во Крушево?

- Дојдов кај родителите за да го донесам помалиот син бидејќи до 12 часот е во градинка, а потоа го чува мајка ми. Тогаш брат ми се подготвуваше за пат. Требаше да тргне во 10 часот, но кога го будела мајка ми, тој и велел: „Оставиме уште малку, воопшто не ми се оди на пат“. Беше омалаксан, а имаше и повреда на коленото и го болеше. Воопшто не беше расположен. Мајка ми кажа дека малиот син Никола му го скрил клучот од џипот и никако не сакал да му го даде. Тоше го молел да му го врати, објаснувајќи му дека веќе доцни. Малиот почнал да вреска и едвај му го дал клучот. Се поздравивме и ме бакна, а потоа ми рече: „Ќе ти се јавувам“.

* Имаше ли голема желба што приватно не му се оствари?

- Да го посети Ерусалим. И таа желба му се оствари летово. По враќањето од Ерусалим забележав многу промени. Стана позамислен и посериозен.

* За Тоше тагува и цел Балкан. Беше ли свесна дека твојот брат е толку омилен кај луѓето од повеќе земји?

- Дури сега сум свесна колку бил голем брат ми. Тоа не го ни знаевме иако го имавме дома. Колку само добрини правел низ светот! Доаѓаат луѓе во домот на моите родители и ни кажуваат колку Тоше им помагал. Знаевме дека е популарен, но дека толку обожаватели има, не можев ни да претпоставам. Постојано, илјадници луѓе доаѓаат на гробот и му се поклонуваат. Пред некој ден, дојде една двојка со бебе од две недели. Се поклонија и си заминаа. Од сите страни доаѓаат и стари баби и дедовци, кои едвај одат. Доаѓаат и пред куќичката и постојано ја фотографираат. Им се заблагодарувам на сите за поддршката во овие тешки мигови и за љубовта кон мојот брат. Уште не сме свесни дека сме без него. Мислиме дека е некаде на пат и дека ќе се јави и ќе ни се врати. Сега доаѓаат најтешките денови.



Во внукот гледал свој наследник

Тоше бил многу поврзан со своите внуци Кристијан и Никола. Кога доаѓал во Крушево, семејството на неговата сестра се селело кај него за да минуваат што повеќе време заедно. Тоше го учел Кристијан да свири на гитара, а често пееле заедно. Планирал наскоро да снимат дует. Каде и да одел, се враќал со полна торба подароци за внуците и за семејството. Кристијан многу личи на Тоше кога бил мал. Се присеќава на својот вујко со скриена тага и зборува со огромно воодушевување за него.

- Мојот вујко беше прекрасен. Ми подари 20 микрофони, а ме учеше да свирам на гитара. Првата песна што ме научи е „Твоите бакнежи на моите бели кошули“. Секогаш пеевме заедно. Тој ме учеше и кунг-фу. Каде и да одеше, ни купуваше подароци. Сега кога беше во Австралија ми донесе цеде од „Металика“. Ми велеше дека ќе ми направи песна за да пеам на фестивал. Вечерта пред да замине од Крушево спиевме заедно. Ми вети дека од Хрватска ќе ми купи игра со авиони - раскажува малиот Кристијан, а неговиот помал брат, Никола само ги гледа фотографиите од својот вујко и постојано ги бакнува.

Зетот го чувствувал како брат

Славе Ристески, зетот, кој Тоше го чувствувал како брат, се' уште не може да поверува дека се случила оваа трагедија. Како член на координативното тело за заштита на името на Проески, тој е најангажираниот член од семејството.

- Уште како мал ме изненадуваше со интелигенцијата. Кога го учев кунг-фу или кик-бокс, по само ден два беше подобар од мене. Ја сакаше музиката, особено полесниот хард-рок. Бидејќи и јас сум вљубеник во музиката и отсекогаш ја следев, купував плочи и му ги пуштав - се сеќава Ристески.

Славе е крстен по Славен Замбата, фудбалер на „Динамо“ од Хрватска, а брат му, според Драган Џаиќ од „Црвена звезда“, зашто татко ми бил љубител на фудбалот. Вчера, гробот на Тоше го посетија токму Славен Замбата и Славен Билиќ, селекторот на хрватската репрезентација. Тие го поканија зетот на Тоше да биде специјален гостин на фудбалскиот натпревар помеѓу Македонија и Хрватска што ќе се одржи денеска.



Последниот разговор со другарите

Во саботата, три дена пред трагичниот настан, Тоше првпат заигра за одбојкарскиот клуб „Синалко“, кој сам го финансираше. Вечерта со колегите од клубот победата ја прославиле во една пицерија.

- Мезевме нешто и пиевме и во еден момент Тоше ми се сврти и ми рече: „Пресреќен сум во овој момент. Ми се исполни најголемата желба“. Од денешна гледна точка ми изгледа дека на 3 септември како да сакал нешто друго да каже. Потоа требаше да тргнеме за Скопје, но бидејќи останавме доцна вечерта реков дека не ми се станува и нема да можам. Тоше ми се јави во 13 часот и ми рече дека ќе сврати до Прилеп да преговара за еден одбојкар. Ја договори цела работа, замина на пат и повеќе не се врати. Вечерта по емисијата им се јавил на осумте другари, кои играле „Кантер“, за да ги праша што прават. Кога другарот го прашал како е, каде ќе оди, тој само рекол: „Одам нагоре“ - вели братучедот Андреј Николовски.



Таткото се грижи за кучето Бас

Во дворот на семејната куќа е кучето Бас, од расата голден ретривер, за кое Тоше пред да замине на кобниот пат му оставил аманет на татко му да го чува, да го храни и да му го чешла влакното за да не изгуби од својата убавина.

- Татко ми се грижи за Бас. Го гледа со голема љубов. Ми се чини дека во него чувствува дел од Тоше. Премногу е приврзан за Бас - вели Дори.

Тоше од мал чувал кучиња. Ретриверот го купил по препорака на познатата водителка Мелита Ракичевиќ. Често и се јавувал за совети за тоа како да го чува и негува кучето.

- На 3 септември во доцните часови ми се јави неговата менаџерка Лилја и ми рече дека Тоше сака куче и праша каде да купат. Им ја препорачав познатата одгледувачница во Стара Пазува. Лилја секогаш ја исполнуваше секоја негова желба и бидејќи тогаш се враќаа од Хрватска, веднаш свратија во одгледувачницата за да му купи куче - открива Мелита и вели дека Тоше претходно имал сибирски самојад.




Izvor: Dnevnik

pa ajd nek prevede neko ovo

Pa, stvarno, ja polovicno razumem ovaj tekst!

Bio je divan momak i dobar decko....proci ce  vreme da se rodi jos jedan takav,zao mi je sto nisam imao prilike da sviram sa njim