ЕКСКЛУЗИВНО: НЕРАСКАЖАНИ ПРИКАЗНИ ЗА ТОШЕ ПРОЕСКИ

Помагајќи им на другите правеше лудости!

Беше голем емотивец. Се случуваше ако му се развикаш или ете да речеме на телефон му кажеш нешто, да ја прекине врската и потоа да не разговара со тебе по неколку дена. Кога ќе ни се налутеше, се затвораше во соба и не сакаше да излезе. За ситница можеше да се навреди, налути. Ама ќе поседеше в соба и после ајде пак по старо...



"Голем емотивец, секогаш подготвен за шеги, забава, авантура. Подготвен да каже убав збор, да поддржи, да окуражи. Вистински другар. Мана му беше што не знаеше да одбие. Многу беше и упорен, кога ќе наумеше нешто немаше сила што може да го спречи. Доволна беше само една насмевка и оној негов поглед за работата да биде ставена под контрола", се присетуваат неговите поранешни цимери Ѓоко и Јован (Шапе) каков всушност беше Тоше Проески.

Ексклузивно за ВЕЧЕР открија дел од приказните кои го одбележаа нивниот заеднички, студентски живот. Дел од спомените кои зборуваат за почетоците, љубовта кон музиката, маните... Каков другар беше Тоше и зошто сакаше да им помага на другите...

Како живеевте и како ги делевте обврските?

Шапе: Поминаа месец-два откако почнавме да живееме заедно, а немавме фатено книга. Ги собрав сите и им реков: Дајте да направиме договор, нели дојдовме да учиме од дома ќе не утепаат ако разберат! Падна договор да направам распоред. Направив, ама никогаш не се придржувавме, си остана само залепен на вратата. Што се однесува до средувањето, колку можевме чистевме, но сепак кога ќе дојдеше некој од нашите на гости редовно им се креваше косата.

Со учењето ете сте се обиделе да се справите, а што правевте со обожавателките, ви досадуваа ли многу?

Ѓоко: Јовица ја имаше функцијата за односи со јавност, тој се држеше под контрола. Обожавателки имаше многу, но не пречеа. Сите беа добредојдени, затоа и не знаеме дали постои некое кафуле кое дневно потрошило повеќе кафе од нас. Само кафе варевме и филџани миевме. Имаше и разно-разни ситуации, непристојни понуди само да доближиме некоја до него, но колку што се забавувавме и внимававме сепак да не му наштетат. Кога ќе налеташе некој непожелен, зборувавме во шифри. Имавме некој наш јазик малку измешан со влашкиот, зборови на кои не научи Тоше.



Каков беше Тоше по дома и ви пречеше ли што постојано пее, свири. Како се забавувавте?

Шапе: Не, не.... Иако се случуваше во ниедно време да му текне да стане и да пее. Постојано правевме журки, а често ни се случуваше да отидеме и на Кеј и таму да се забавуваме. Тоше како одличен инструменталец ќе ја земеше гитарата и журката можеше да почне. Уживаше да свири песни од Ерик Клептон, Металика. Тоа му беше музика која ја имаше прифатено од сестра му Дори.

Ѓоко: Правевме и разно-разни лудости. Секогаш беше подготвен за шеги и авантура. Често ни се случуваше да седиме дома сами и да правиме глупости, да се смееме. Сакавме да видиме како изгледаат ромските свадби, па еднаш отидовме и до Шутка да ја задоволиме љубопитноста.

Каков беше вашиот однос откако се разделивте, се смени ли нешто?

Ѓоко: Не, знаеше секогаш да најде време и да избега од обврските да дојде да се видиме, да испиеме кафе, да помуабетиме. Честопати наместо в кафуле муабетевме кај него во автомобилот. Само се возевме и си зборувавме. Ни се има случено муабетејќи да стигнеме до Струмица. Така беше и кога ќе беше нервозен или кога нешто не беше в ред. Ќе седневме в кола и само се возевме. Многу сакаше да вози, особено навечер. Така се опушташе. Секогаш знаеше да ми каже убав збор, да ме поддржи, да ме окуражи. Во кризни моменти и пред препреки секогаш ни давал волја и енергија. Колку и да беше изнервиран или да имаше обврски не знаеше да каже не или не можам. Знаеше да биде вистински другар. Благодарение на неговата поддршка и излегов на сцената. Свирејќи ги "Во коси да ти спијам" и "Морска ѕвездо" буквално се појавив на естрадата. Многу ми значеше како човек и тоа што го имав за пријател. Исто толкава поддршка се трудев да му бидам и јас. Се сеќавам, бидејќи не сакаше да лета со авион, еднаш ми се јави пред патот колку да си ја олесни душата. Се трудевме секогаш да бидеме тука еден за друг без разлика каде сме.

Шапе: Се смени само тоа што не живеевме заедно повеќе. Контактиравме, особено тука во Крушево. Па заедно сме растеле, од иста чинија сме јаделе. Сме си менувале облека. Знаеше да ми даде нешто што му беше ново и необлечено и гледајќи ме дека се колебам за да не му го извалкам ќе речеше: И да се случи нешто, здравје. Убаво живеевме. Заедно ги минавме најубавите години. Каков што беше во Крушево никаде не беше. Тука излегуваше од него она вистинското. Слободен, одморен, никој не му досадуваше. Беше она што сакаше да биде. Популарноста не го смени воопшто. За нас не беше ист и не се штедеше. На последниот мој именден направи таква журка, што ми се чини немаше кој не дојде. Пееше и свиреше цела вечер.



Сликата во јавноста воопшто не се вклопуваше со она што всушност беше тој приватно. Дека бил голем пријател веќе ми кажавте, но тој беше и голем емотивец?!

Ѓоко и Шапе: Дефинитивно. Ако му се развикаш или ете да речеме на телефон му кажеш остави ме, знаеше да ја прекине врската и потоа да не разговара со тебе по неколку дена. Кога ќе ни се налутеше се затвораше во соба и не сакаше да излезе. За ситница можеше да се навреди, налути. Ама ќе поседеше в соба и после ајде пак по старо.

Сигурно не беше совршен и имаше мани?!

Шапе: Мана му беше тоа што не знаеше да одбие. Понекогаш со тоа што сакаше да им помага на другите правеше и лудости. Знаеше да свари чај, да го стави во термос и да им носи на сите што продаваат весници или за време на војната истото го правеше и за полицајците. Ќе речеше: "Другари што правиме. Ај на луѓево што се на пунктовите да им однесеме чајче да се стоплат". Некогаш ништо не носевме само муабет им правеше. Цел резервоар гориво трошевме, вртејќи се околу Скопје, ама тоа не му беше проблем. Таков беше, сакаше да помага. Дојде од сиромашно семејство и знаеше каква е сиромаштијата. Многу беше и упорен, кога ќе наумеше нешто немаше сила што може да го спречи. Доволна беше само една насмевка и оној негов поглед и работата да биде ставена под контрола. Затоа и го пуштавме кај нашите, да не вади од ситуации. Така беше и лани пред да заминеме на одмор во Грција. Требаше да одиме само со неговиот џип, ама излезе дека сме повеќе луѓе и дека ни недостасува уште еден автомобил. Тоше се јави кај татко ми и го убеди многу лесно.



Како без него и колку ве иритираат коментарите и сето она што се изнесува во јавноста?

Ѓоко: Без него ништо. Ќе останат само спомените. Што можеме и колку можеме ќе им помагаме на неговите, за нив сме тука секогаш.
Шапе: Верувај, премногу. Барем ако зборува некој нека го каже она вистинското за него, искреното. Ако го знаеле навистина нека кажат кој бил, каков бил и толку.

 

 

ЕКСКЛУЗИВНО: РАЗГОВОР СО ДЕЛ ОД БЕНДОТ И СОРАБОТНИЦИТЕ НА ТОШЕ

Тоше беше вљубен во музиката!

Беше во точните години кога можеше да постигне многу, беше зрел како пејач, веќе огромна ѕвезда на Балканот. Извонреден талент во вистинските години кој можеше да направи многу. Сакам да кажам дека Тоше беше свесен, знаеше добро што прави и беше подготвен да ја поднесе цената на славата...


Трајко Симоновски, Драган Ѓуровски и Сашко Николовски се дел од екипата која во изминативе речиси шест години реагираше на името-Бендот на Тоше. Дел од луѓето кои го следеа на настапите, патувањата. Луѓето кои за легендата и соработката имаат само комплименти. "Дури сега кога размислуваме, зборуваме, се сеќаваме сфаќаме всушност колку тој бил голем, популарен", велат тие. За Тоше, велат, дека бил човек кој знаел да се снајде буквално во секоја ситуација. Човек, кој сакал да се шегува. "Туѓите грешки, лапсуси ги запишуваше во телефон и потоа се шегуваше. Тоа му беше главна фора. Со месеци се шегуваше на тие некои ситници. На пример, уживаше да се шегува со Љиља, која Таци долго време го викаше Даци. За грешката кога Љиља, која патем му била особено инспиративна за шегување поради својот говор, жена му на Брајан Тејлор место Реинбоу ја нарекла Рамбо се шегувал едно два-три месеци. Или во периодот кога имавме проблем со името тој го прекрсти бендот, нормално, на шега во Лилјаци. Љиља воопшто не знаеше за што станува збор и што се тоа лилјаци. Беше многу горда на името затоа што мислеше дека тоа доаѓа од Љиља, она како - Тоше на Љиља, Љиља на Тоше, бендот на Тоше - Лилјаци. Случајно после две години на една бензинска пумпа некој од нас, не знам за што точно зборувавме и што правевме, рече: Еве "шишмишица" ќе донесе. Тогаш таа сфати што всушност значи лилјак".

Каков беше Тоше за соработка?

Таци: Фантастичен. Најдобриот пејач со кој што можеш да посакаш да пееш. Навистина не можеш да посакаш. Музички беше најталентираната особа со која сум работел. Човекот едноставно беше музика, кој годе инструмент да го фатеше што годе да направеше едноставно немаше грешка. Кога ќе дојдеше од некаде или ако се најдевме после некое негово патување прво што ќе ни речеше беше: "Леле, шо убаи луѓе". После тоа не можеш да останеш рамнодушен. Соработката ни беше кристална, имаше многу доверба во нас и никогаш ништо не ни забележи.

Чинам, и покрај сиот тој период што го минавте заедно, не успеавте да снимите нешто заедничко!?

Таци: Не. Последните муабети што ги правевме беше дека ќе правиме заедничко студио. Се договаравме заедно да го работиме и англискиот албум, како и турнеите по светот.

Претпоставувам дека вие бевте најсвесни за неговата популарност бидејќи бевте директни учесници и постојано крај него. Кај нас, за жал, работите излегоа на виделина сега?!

Роки: Да не бидеме негативни, но некако нашите медиуми секогаш нешто друго ги интересираше. Како изгледал, седел, стилистот, фризурата, го занемаруваа фактот дека среде Сараево имавме 10.000 луѓе и уште 3.000 кои чекаа надвор на ладно да влезат. Дека сите се откажавме од хонорарите за реновирање на тамошниот Дом на млади. Имавме неверојатно успешни концерти како оној во Љубљана кога ја пееше, чинам, "Тајно моја" и Словенците од "а" до "ш" ја отпеаја на македонски. Магични моменти.

Сале: Во контекст на муабетот за Сараево, бев неодамна таму и не можете да претпоставите какви траги остави. Го реновирале комплетно Домот на младите и направиле една мала концертна сала. Тоше е на централната позиција во однос на фотографиите меѓу кои ги има и Бело дугме.

Како всушност вие го доживувавте Тоше?

Таци: Фантастичен фраер. Неверојатен. Кога го гледав последниот концерт на телевизија бев навистина импресиониран. Не од технички аспект, туку поради моќта што тој човек ја покажа. Беше толку спремен за сето тоа. Толку успешно се справуваше со публиката, ги водеше луѓето. Емоциите им ги носеше горе-долу.

Симона: После концерт можеше два часа да се потпишува, дели автограми, но забава или вечера не доаѓаше предвид. Тогаш на сцена стапуваше Љиља, која мораше да го оправдува. Го интересираше само сцената, музиката и фановите. Се друго му беше досадно и заморно. Беше единствен пејач кој не сакаше да пее концерт по концерт. Ако се случеше тоа тогаш му беа потребни едно десетина дена одмор.

Сале: Тоа е природно за уметник. Тој даваше многу. Тоа го правеше исто како и што ја молеше Љиља: "Ај, уште две песни".

Роки: Не сакаше многу да се шета, иако сите мислеа дека му брани менаџерката. Мислите му беа во Крушево, постојано мислеше на тоа и никогаш не остануваше. Сакаше дома да си дојде и можеби заради тоа и не врзувавме концерти. Тоше беше свесен за својата работа и сето она што му се случува, но луѓето не беа. Беше свесен каков напор го чека, но рече дека ако не проба ќе му биде криво цел живот. Беше во точните години кога можеше да постигне многу, беше зрел како пејач, веќе огромна ѕвезда на Балканот. Извонреден талент во вистинските години кој можеше да направи многу. Сакам да кажам дека Тоше беше свесен, знаеше добро што прави и беше подготвен да ја поднесе цената на славата.

Колку што вие бевте дел од неговата кариера толку беше и тој од вашата. Какви се идните планови и како ќе го зачувате она што го правевте заедно?
Сале: Ќе видиме кои се желбите на Љиља, семејството. Во исчекување на она што ќе го понудат и она што ќе се договориме. Не знаеме што понатаму ќе се случува. Што е до нас, не е никаков проблем.



Таци: Период во кој многу време минавме заедно, спомени за целиот живот. Емотивни подеми и падови. Неверојатно после се, после тоа неверојатно искуство, се што би кажале би било нескромно. Многу емоции, многу длабоки. Искуство за какво што другите би платиле да го имаат. Ние го изживеавме и сега се што би дошло е минорно. Не дека нема други музичари, пејачи, туку самото искуство и целата работа околу Тоше Проески е нешто незаменливо.



Тежок ли е товарот што сега останува со името - Бендот на Тоше?

Роки: Како не?! Свесни сме дека тој ќе биде легенда, тој беше единствен пејач кој живееше со бендот. Помини-замини пиевме кафиња, се дружевме, затоа и така фунциониравме.

Таци: Приказните, идеализирањата бидејќи момчето тогаш беше до нас го доживувавме како нормална работа. Тоа ни беше секојдневие, ништо не останува освен да мислиш дека тоа искуство ти било награда во животот. Да работиш со тој човек, да те сака, да ти се јавува, да ти кажува интимни работи, да ти се смее е неверојатно.

Споменувате дека сте дружеле, сте зборувале буквално се и сешто, ете навистина ли беше во толку сериозна врска и пред брак?

Таци: Па мене ете ми има кажувано доста работи, а колку што знам не му беше на памет такво нешто. Колку што знам беше на голема двојба што со себе. Постојано беше на пат, наваму-натаму. Сепак на крајот мислам дека одлуката си ја донесе и свесно влезе во она што требаше да се случи - ќе правиме светска кариера. Таа одлука, да не грешам душа, ама мислам дека ја донесе летово. Летово беше во голема двојба, меѓутоа после тој муабет видов дека тргна со работа и јасно беше што избра.

Се жалеше ли некогаш дека не може да има нормална врска?

Таци: Се плашеше дека девојките се со него поради популарноста и тоа му беше најголемата тага. Кон него сите искажуваа љубов и му беше тешко да знае која искрено го сака Тоше, момчето од Крушево. Во таа борба, нормално, е да имаше некоја ограда. Таков беше не само кон девојките, туку и кон музичарите.

Во еден наш разговор ми го рече истото, дека никогаш нема да знае дали некоја девојка е со него заради него самиот или заради славата, сега после се што се кажа и случи се прашувам колку и каква всушност беше неговата врска. Каков е вашиот впечаток?

Роки: Правевме муабет главно за музика. Не сакавме да зборуваме за девојки, за тоа што нему му недостасуваше таа приватност и заради тоа, барем јас лично, никогаш не сакав да го чепкам на таа тема.
Таци: Ние зборувавме. Тоше беше момче на 26 години, јас на таа возраст секој ден се вљубував и одљубував, што е сосема нормално. Со кого вистински се врзал можам да претпоставувам врз основа на она што тој ми го кажа, но тоа никогаш нема да го кажам јавно бидејќи никогаш нема да сум толку сигурен. Она во што сум сигурен е дека не се сеќавам тој некоја своја поранешна девојка да ја плука. А со кого вистински се врза, со музиката. Тој беше во длабока врска со музиката, таму одеше неговата комплетна љубов.

evo upravo slusam vezi me za sebe ..   

ЕКСКЛУЗИВНО: РАЗГОВОР СО БЕНДОТ И СОРАБОТНИЦИТЕ НА ТОШЕ

Дел од една легенда!

Никогаш во хотел не сакаше келнерите да му ја носат храната. Затоа што тогаш доаѓаа келнерките и му досадуваа. Се договаравме храната прво да ја донесат кај нас, а потоа му ја носевме ние. Често пати моравме да си ги менуваме и клучевите од собите за да не знаат тој во која е. Не смееше да се знае Тоше во која соба е, па и тоа беа прилично непријатни моменти...



"Со него секој момент беше авантура. Буквално секој. Кога бевме во Австралија сакавме заедно да купиме по една бас гитара. Многу сакаше да свири бас гитара и мислам дека тоа беше единствениот инструмент што не го свиреше во тој момент. Иако првичната идеја ни беше всушност компјутер, завршивме во продавница за инструменти од каде јас си заминав со нова гитара, а тој со ветување дека може да си одбере една од моите. Тоа и ми остана, дека практично кога ќе поминеа сите гужви ќе му дадев една од гитарите", се сеќава Таци. И додека тој зборуваше за далечната Австралија на Сале, Роки и Симона (десната рака на неговата менаџерка Љиља) им се наврати интересна слика од престојот во Шведска. Тоше одбил возач затоа што сакал да се вози со бендот во комбито. Сите биле набуткани еден преку друг и се шегувале дека изгледаат како "мексикански бегалци".

"Никогаш во хотел не сакаше келнерите да му ја носат храната. Затоа што тогаш доаѓаа келнерките и му досадуваа. Се договаравме храната прво да ја донесат кај нас, а потоа му ја носевме ние. Често пати моравме да си ги менуваме и клучевите од собите за да не знаат тој во која е. Не смееше да се знае Тоше во која соба е, па и тоа беа прилично непријатни моменти", раскажуваат. "Имаше девојки кои го следеа на патувањата. Одиме во Австрија ја има таму, па на друго место ете ја пак. Истата ја видовме дури и во Будва. Сите како случајно доаѓаа", се сеќава Роки.



"Еднаш застанавме на една бензинска пумпа и му текна дека тие мора да ги слушнат песните што ги направил во меѓувреме. Покрај возилото останавме повеќе од еден час да се преслуша се. Слушавме ние, бендот и уште триесетина луѓе што се собраа", раскажува Симона. "Авиони не сакаше, сакаше да се вози особено кога ќе патувавме заедно. Тоа беше доживување. Еднаш јас и тој се сеќавам брзавме за некаде кога пред нас се појави некој автомобил. Бидејќи се движеше бавно го искористивме тоа што на стаклото имаше залепено лист на кој пишуваше дека колата се продава и имаше телефонски број. Му се јавивме на човекот, се претставивме и го замоливме да се поттргне затоа што брзаме", вели Таци, додавајќи дека кога се возеле заедно паѓале песни, вицеви. "Или се возевме заедно или едни зад други. Понекогаш Љиља не возеше и нас и ни беше навистина убаво, незаборавно."

Дечките никогаш нема да ја заборават ниту Евровизија. Особено тоа што Тоше ја натерал Љиља да ги извади сите налепници со ознаката ФИРОМ. Направил скандал и не сакал да пее ако го најават со ФИРОМ. А луѓето таму слушајќи ја Љиља како зборува грчки мислеле дека знае и тој. Сомнежите им ги зголемил кога го замолиле да запее некоја нивна песна. "Само искоментира: "Леле среќа што знам" и отпеа растури, се сеќава Роки.



Трајко Симоновски, Драган Ѓуровски и Сашко Николовски се дел од екипата која во изминативе речиси шест години реагираше на името - Бендот на Тоше. Во разговорот ни се придружи и Симона Негриевска - дел од малиот круг соработници, луѓе кои го следеа Тоше на настапите, патувањата. Луѓе кои дел од своите спомени за легендата и соработката со него решија да ги споделат со Вечер и нашите читатели.



"Се направи некој фан клуб кој го основаа девојки од кај нас, Босна, Србија. Во 2005 година објавивме дека во јуни на тој и тој датум ќе имаме концерт. Девојчињата од клубот уште веднаш си резервирале авионски билети за да дојдат во Скопје. Концертот се случи да го презакажеме, но девојчињата сепак дојдоа во Македонија, да ја видат земјата на Тоше, местата на кои се движи тој", раскажува Симона, потсетувајќи се на еден муабет со Таци, кој и рекол: "Симонче, знаеш ли дека сме ние дел од создавање на една легенда".

jel moguce neko da prevede na srpski ove tekstove. jer me jako zanima ?

ВО ХРВАТСКА

Тоше избран за пејач на годината


Тоше Проески постхумно е прогласен за пејач на годината во Хрватска. Наградата на свеченото доделување на годишните награди на Мидеа сервис, одржано во хотелот "The Regent Esplanade", ја прими амбасадорот на Република Македонија во Република Хрватска, господинот Стојан Руменовски.

Инаку, наградите на Медиа сервис се доделуваат во пет категории - за личност на годината, политичар, стопанственик, спортист и музичар, а во изборот за најзначајните личности во 2007 учествуваа повеќе од 200 новинари, уредници, колумнисти и претставници на сите релевантни хрватски медиуми и институции. Освен Тоше меѓу најдобрите се најдоа и Славен Билиќ, Иво Санадер и Бланка Влашиќ.

лиЧност на годината: ТОШЕ ПРОЕСКИ

Спомнете си за ангелот и за љубовта што тој ја даваше

Со своите успеси и хуманитарните настапи Тоше е Човек на 2007 година, а човечноста и духовноста што тој ги поседуваше го издигнаа и до вредноста што се смета за мит

„Посакувам само да сум здрав и жив, а музиката да биде се' уште моја најголема инспирација. Истото им го посакувам и на моите фанови. Ништо не е вредно како здравјето“. Тоа беа желбите со кои Тоше Проески почна да ги одбројува првите денови од новата 2007 година. Беше полн со оптимизам и со енергија за новите предизвици што го очекуваа на професионален план. Освојувањето на грандиозната белградска „Арена“ беше неговиот прв и најкрупен „залак“, кој многумина го нарекоа - невозможна мисија. Но, тој и неговиот тим веруваа во успех. Одбра да пее на 14 февруари - празникот на лозарите и на вљубените. Истата вечер во Белград се одржуваа неколку концерти. Сепак, луѓето што се упатуваа кон „Арена“ беа најмногубројни. Публиката лудуваше од првата до последната песна. Како и на сите свои настапи и тогаш не ја испушти шансата да ги презентира македонската култура, песна и традиција. Негови гости беа членовите на ансамблот „Танец“. Тоше го живееше најзначајниот миг од својата кариера - пееше пред 20.000 луѓе. Невозможната мисија стана можна. По концертот одекнуваа позитивни критики како во македонските така и во српските медиуми. Тој успеа да го направи тоа, за што многу ѕвезди од балканските простори се' уште сонуваат.

Неговите планови не запреа на тоа. Тоше ја сними прекрасната тема „Арија“, во дует со познатата италијанска дива Џана Нанини. Со неа планираше да го почне освојувањето на Европа. Неколкупати го посети Лондон, каде што ги доработуваше песните од албумот наменет за англискиот пазар. Тајните за тој дел од својата кариера, планираше да ги обелодени кон крајот на годината.

И покрај многубројните обврски, не ја заборави хуманоста. Во почетокот на март Тоше стана специјален партнер на новата национална информативна кампања на УСАИД. Во неколку училишта ја пренесуваше главната порака на Проектот за основно образование. На 15 март учествуваше и во големата крводарителна акција на Црвениот крст, реализирана во соработка со „Космофон“, неговиот постојан спонзор. Кон крајот на април, беше дел и од кампањата на хрватското Министерство за здравство. Со Антонија Шола ја сними песната „Волим осмех твој“.

Следниот месец повторно им се врати на музичките активности, со голема концертна турнеја во неколку градови во Србија и во Хрватска. Одвојуваше време и за гостување во медиумите од земјите на поранешна Југославија. Во популарното хрватско „Зухра шоу“, посветено на 40-годишниот јубилеј на композиторот Ѓорѓе Новковиќ, Тоше Проески на прекрасен начин ја интерпретира незаборавната „Остала си увјек иста“, еден од хитовите на Мишо Ковач. Во чест на големиот композитор, чија ненадејна смрт ја потресе целата балканска музичка јавност, Тоше одлучи „Остала си увјек иста“ да ја стави на својот нов албум, кој веќе го подготвуваше. Во меѓувреме, „Далас рекордс“ го објави проектот „Божилак“ и во Словенија и во Хрватска, но поради смртта на Ѓорѓе Новковиќ, Тоше ја одложи промоцијата. Преку „Божилак“, младите од сите поранешни југословенски простори се вљубија во македонската староградска песна. „Зајди, зајди“ стана нивна химна. Во јуни настапи на престижниот хрватски Радиски фестивал, кој се одржа на Хвар. Непосредно пред фестивалот, Тоше и Антонија Шола го снимија спотот за хит-нумерата „Волим осмех твој“. На Радискиот фестивал ја оправда улогата на фаворит и освои дури пет награди: Гран при, најдобар поп-рок изведувач од читателите на весникот „24 часа“ и најслушана песна на радијата „С“ од Србија, „М“ од Босна и Херцеговина и „Скала“ од Котор. Неговата песна „Вежи ме за себе“ освои дури 4.000 гласа повеќе од второпласираниот во поп-рок вечерта. Тоше на Хвар беше голема ѕвезда, по него „лудуваа“ сите - од обожаватели до претставници на седмата сила. Вечерта по фестивалот одржа концерт, на задоволство на сите свои фанови.

По враќањето од Хвар реши да земе два месеца одмор. Како голем верник посакуваше да го посети Израел. Таа желба му се оствари кон крајот на јуни. На 1 август во продажба се појави неговиот нов, седми едноподруго албум наречен „Игри без граници“ на хрватски и на македонски јазик. Официјално, проектот, пред претставниците на медиумите и на неговите блиски соработници и пријатели беше промовиран на 13 септември во „Александар палас“. Следуваше промоцијата на цедето во градовите од поранешна Југославија.

Последен пат со македонските новинари се сретна на 3 октомври, по повод големиот хуманитарен концерт на УСАИД, наменет за реновирање на училиштата во земјава. Таму, претставниците на „фолксваген“ му ги дадоа клучевите од новиот џип „Туарег“. Радоста кај него беше неизмерна. Два дена подоцна, на Градски стадион повеќе од 15 илјади посетители во еуфорично расположение го проследија неговиот незаборавен тричасовен концерт. По овој спектакл, замина во Крушево на еднонеделен одмор. Во тие денови го одигра и својот прв натпревар за одбојкарскиот клуб „Синалко“, кој и сам го спонзорираше. На 16 октомври со својата менаџерка тргна на службено патување во Загреб, со новиот џип, кој го возеше неговиот пријател. Тешката сообраќајна несреќа, која се случи во 6 часот и 20 минути, кај местото Нова Градишка, во која го загуби животот ги прекина сите негови патувања, надежи и успеси. Македонија и Балканот беа во шок и солзи.

На 22 октомври требаше да замине за Лондон, да ги финализира работите за англискиот албум, за кој сними осум песни од познати светски автори. Неговите промотори во Англија преговараа да пее во дует со Бијонсе, да сними насловна нумера за новиот филм на Мартин Скорсезе, да отпее две песни што ќе се најдат на саундтракот за хит-серијата „Херои“. Веруваа и тврдеа дека ќе стане новиот Роби Вилијамс. Во неговиот компјутер останаа уште многу композиции, кои ги создаде во миговите на инспирација и кои не стигна да ги отпее. Оваа година се прекина и традицијата на 25 декември де се сретне и да ги прегрне своите големи обожаватели - децата со посебни потреби. Секоја година на овој ден пееше само за нив.

Новата 2008 година требаше ја дочека работно - во Будва. А потоа, за Божик, традиционално да си дојде во Крушево и со своето семејство да го прослави овој голем христијански празник. На 25 јануари ќе го прославеше својот 27 роденден.

Со своите успеси и хуманитарните настапи Тоше е Човек на 2007 година. А човечноста и духовноста што тој ги поседуваше го издигнаа и до вредноста што се смета за мит. Ќе ја дочекаме првата Нова година без Тоше. Затоа, кога стрелките на часовникот ќе се совпаднат насмевнете се, посакајте си здравје за себе и за најблиските. Помислете на добрината и на љубовта и обидете се да им ги давате на сите околу вас во текот на целата година. Само така ќе го зачувате споменот на нашиот ангел!

На почивалиштето на Тоше и елка од децата од
Домот во Неготино



Накитена елка со многу лампиони, светки, украси на вечното почивалиште на македонската легенда Тош Проески, поставија децата од Домот за деца со специјални потреби од Неготино. Пред неколку дена пристигнале со два автобуси, и по одобрувањето од родителите не Тоше, се упатиле на Гумење каде со голема почит ги оставале своите подароци, пораки, и елката, во знак на благодарност на тоа што Тоше вложуваше доста финансиски средства во овој дом и често ги посетуваше да им запее и да ги гушне.
Истиот ден пристигнале осум автобуси од Источна Македонија, едно комбе од Ниш, а неколку семејства со автомобили дошле од Брчко. Таткото раскажувал дека неговите мали деца цело време не му дале пауза од возењето, молејќи го што поскоро да пристигнат во Крушево, каде останале три дена.
Луѓето оставаат и по педесет- сто евра за свеќата што му ја палат, знаејќи дека тие пари, по примерот на хуманоста на Тоше, повторно ќе одат за хуманитарни цели, вели човек кој деновиве го посети Крушево.
Својата чест кон момчето кое со својот топол глас им ги грееше срцата, вработените од Алексиначки рудници, Србија, ја изразија оставајќи многу вредна плакета од чисто злато, на почивалишето на Тоше.