Poezija - Na grčkom u pravom značenju zamenjuje reč stvaranje, delanje i predstavalja specifičan oblik umetnosti gde čovek ritmički slikovito i stihovano izražava emocionalna i psihička stanja. Za raliku od ostalih umetnosti, poezija je uvek jedno osećanje pretvoreno u formu stiha, pa i njena osnovna izražajna sredstva jesu slika i metafora iz kojih su se razvili celokupno bogatstva i raznolikost poezije.


Po klasičnim definicijama deli se na: epsku, dramsku i lirsku, što znači da se nalazi i otkriva u svim važnijim književnim rodovima. Od kako je nastala teorijsko - književna misao, što znači od antičke Grčke, poezija je bila neprestano u centru pažnje; odrediti njenu prirodu tačno i precizno izgleda da je nemogućno jer se u beskrajnoj subjektivnoj raznolikosti izmiče opštim definicijama. Vezana za osećanje i maštu, za subjektivan doživljaj, pokazuje se kao vid umetnosti kojom čovek savlađuje hladnu objektivnost spoljašnjosti, iskazuje intimna raspoloženja na specifičan, stihovan način. Uprkos različitim definicijama mogu se označiti dva osnovna pogleda na poeziju: jedan koji bi se mogao nazvati racionalističkim, a po kome je poezija racionalan napor da se neka misao ili predstava pretoči u određeni i precizni sistem slika i stihova; tako shvatanje kulminiralo je u XVII veku, u tzv. klasicističkoj doktrini čiji je najpoznatiji teoretičar francuski pisac Boalo sa Pesničkom umetnošću.


Tako se stvorila teorija "automatskog teksta" po kojoj poetsko stvaralaštvo leži u sferi oslobođene podsvesti. S druge strane imamo velike teoretičare poezije, npr. Hegela, koji su u sintezi oba shvatanja tražili odgovor na pitanje o suštinama poezije. Hegel je smatrao da je poezija najviša na skali umetničkih vrednosti, jer sažima i racionalnu i iracionalnu sferu čovekovog bića, zbog čega su njene izražajne mogućnosti teorijski beskrajne. U takvim sintetičkim definicijama i leži putokaz za dalje proučavanje poetske umetnosti, koja je od pamtiveka verna pratilja i svedok ljudskih želja, potreba i snova.

?
ma, sednes, prochitas par knjiga najpoznatijih pesnika
i pokushas sam da nabacas par stihova na papir
ako svi kazu kako je super, prestani da pises! Ako ne shvataju, na pravom si putu!!! 

"He who knows, does; he who doesn't, teaches"      ..tako nekako
( sve ostalo su kriticari )

Iako prihvatam i jedan i drugi pristup poeziji kao način da se ona shvati i o njoj govori, bliži sam ipak onome o čemu je govorio Hegel. Smatram da je dobra poezija ipak splet racionalnih i iracionalnih motiva, jer se jezikom racionalnog ne mogu dosegnuti svi oni predjeli koje pjesnik vidi i slika kad oblikuje pjesmu. Potreba da se nešto poetski izrazi sama po sebi je toliko subjektivna da je teško govoriti samo o racionalnom odnosu pjesnika prema stvarnosti. On uvijek vidi i nešto ''izvan'' racionalnih okova što bi na stvarnost moglo da ostavi utisak i podstakne na promjene, jer je biće čovjekovo i njemu samom u zaokruženom smislu nespoznajno. I pjesnik se ponekad nužno kreće lavirintima pećine koja se zove čovjek i nikad se ne zna na  kakvu zvijer u tom kretanju može naići.