Orijentacija na istok :: Politicki ~ Geopoliticki forum

Sve je u redu kada SAD i Velika Britanija nameću pravila na tržištu i u energetskom snabdevanju bezobzirno koristeći državne udare, preventivne ratove, nasilne špekulacije i subvencije gospodarima rata.
Nestabilnost kavkaza, od Kaspijskog do Crnog mora, kći je angloameričkog imperijalizma koji je prodro u ta područja posle raspada sovjetske imperije. „Teksako“, „Ševron“ i „britiš petroleum“ spremni su da raskomadaju ostatke sovjetskog kostura u Čečeniji, Gruziji, Azerbejdžanu. Evropa de facto na kolenima gleda kako se uz državne prevrate grade kilometri i kilometri naftovoda koji vodi do Sejhana, sigurnog lučkog terminala na južnim obalama u savezničkoj Turskoj.
Evropa nije sedela skrštenih ruku, par godina kasnije, kada je, desetak godina posle prvog velikog juriša na još tople ruševine sovjetske tvrđave, grupa fondacija sa američkom matrikulom izgradila – pomoću zveckanja dolara – lik novog demokratskog predsednika Ukrajine, Viktora Juščenka, koji je bio akter oligarhijskog uspona na velikom banketu Međunarodnog monetarnog fonda u Kijevu. Ukroćena Evropa, proširena na istok u sveto ime NATO pakta, staje na stranu „narandžaste revolucije“, obojenog državnog udara jednakog kao što je bio onaj u Gruziji. Među prvima koji su slavili bile su baš one članice koje su za ulazak u Evropsku Uniju dobile američku podršku pre same evropske saglasnosti: Poljska i Mađarska. Posebno Varšava igra ulogu „demokratskog“ posrednika između amerikanofilske i rusofilske opcije.
Pre godinu dana, eho hladnog rata, koji su na brzinu arhivirali Gorbačov (otvaranjem prvog „Mek Donaldsa“ u Moskvi) i Jeljcin (dok je otpijao gutljaj „koka-kole“ između dva gutljaja votke), počeo je da se pretvara u bliski zvuk nikada završene bitke.
Evropi, ubeđenoj da se nalazi na nepovratnom putu ka jedinstvenom liberalističkom tržištu pod vođstvom SAD, otvara vidike Rusija sa Putinom, povremeno proglašavanim „carem“, „imperijalistom“, zavisno od toga da li su akcije koje je preduzimao usmerene na suzbijanje američke agresivnosti, na konsolidaciju Ruske Federacije ili na odbranu nacionalnih interesa.
Pošto se ne može napasti Kremlj do kraja, napadaju se njegovi najverniji saveznici, sa Belorusijom na čelu. Bitka postaje smešna kada se, da bi se pokazalo u kakvoj diktaturi žive Belorusi, iznosi kao primer nedavni zakon o imigraciji koji odriče pravo beloruskim manekenkama da se kreću po celoj američkoj teritoriji.
Protekcionizam loše zvuči na usnama neprijatelja, ali niko se ne skandalizuje kada SAD dokazuju – inteligentnim bombama, osiromašenim uranijumom i belim fosforom – da su spremne da brane ono što smatraju „okućnicom“, odnosno ostatak sveta.
Putin je doneo pobedu daleko značajniju od samog sporazuma koji su potpisali njegova desna ruka Medvedov i Ukrajinci iz „Naftogaza“.
Ulog je bio dvostruk: sa jedne strane, dokazivanje međunarodnoj zajednici da je Rusija u stanju da diktira tempo na komercijalnom planu; sa druge, da se po hiljaditi put opomenu evropski susedi o potrebi da na vreme preispitaju svoju slepu „atlantsku ljubav“.
Samo par meseci ranije, kao zadnje čin svog sedmogodišnjeg kancelarskog mandata, bivši nemački premijer Šreder prihvatio je Putinov izazov stavljajući nemački potpis na projekat baltičkog gasovoda, koji predstavlja alternativu (u budućnosti) za atlantsku svemoć u pogledu energetskog snabdevanja.
Saveznici iz Evropske Unije su ga optuživali za izdaju, pošto su potpuno zaslepljeni u svom podaništvu Vašingtonu.
Vreme je da se evropa oslobodi velikog američkog tovara.
Evropa je na istoku, na kopnu, a ne na Atlantskom okeanu.

Siro Azineli