Ne vjerujem da je u pretežitosti. Vjerojatno je "pravilno" raspoređena, s ipak značajnijim udjelom protestanata.


Onako kako djeluje. Upozorava na grijeh i osuđuje grijeh, a oni koji ustraju u grijehu sami se osuđuju i anatemiziraju.

Druga je stvar što su gay-"prava" daleko naglašenija nego li neki drugi slučajevi, pa se doima da katolička ili pravoslavna hijerarhija ratuju isključivo protiv homoseksualaca.



To sve stoji što si napisao (mada po pesimizmu dosta vuče na rani kalvinizam), no što nisi i dovršio?
Preduvjet svakog pokajanja je priznanje grijeha. Tek kad prizna da jest grešnik i da čini grijeh čovjek se može iskreno pokajati i zadobiti milost Gospodinovu. Nepriznavanjem toga zapada u grijeh oholosti. Homoseksualci to ne čine, nego traže da katolička ili pravoslavna Crkva svoje učenje prilagode njima.

Tko je u pravu po tom pitanju, presudit će Bog, no licemjerno je optuživati isključivo Crkve za nepoštivanje tuđeg mišljenja, a s druge strane ne primijetiti da svoje mišljenje nameću sami homoseksualci. Nijedna od Crkava nema nikakvih mehanizama osim utjecaja na svoje vjernike da spriječe homoseksualnu "praksu" (a vidimo da je taj utjecaj sve slabiji i slabiji), tako da bi homoseksualci trebali prihvatiti mirnu koegzistenciju i ostaviti Crkve s njihovim učenjima na miru.

------------------------------------

@Laslo


Поставио сам текст на четвртој страни "блуд и прељуба":

http://forum.burek.com/homoseksualizam-u-hriscanstvu-t517078.30.html


То је православно учење и није само по себи ни песимистично ни оптимистично, односно зависно из кога се угла гледа. Може човјек и да призна гријех и да се покаје али он свеједно на неком другом плану наставља да гријеши. Дакле морамо у континуитету да се молимо, кајемо и опраштамо како не би остали у вражијој јами гријеха. Слиједовати Христа није лак пут. Треба константно и дослиједно носити свој крст, односно треба се намучити на земљи да би заслужили краљевство небеско. Па и апостоли су знали да ће пострадати за Христа... И да ли мислиш да су онда требали да га се одрекну ?... Да кажу како је све то песимистична религија!? Па мнохи хришћани су страдали за вјеру и никоме није ни пало напамет да разимшља песимистично. Јер не би све до краја издржали.

Када је ријеч о хомосексуалцима ја ни не тврдим да цркву треба за све оптуживати, али мора се за нешто и прокритиковати. Црква једноставно није у стању да у довољној мјери схвати хомосексуалце. Нажалост, неки свештеници немају разумјевања ни за сиромашне који не могу да придаре цркви. Постоје пак и монаси у појединим манастирима који не дозвољавају посјету манастиру уколико ходочасник није достојно обучен, а то значи ако си у трненерци не можеш да уђеш... Тј. ако ниси аристократски одјевен. (не само пристојно) А то што можда овај нема шта да обуче њих није брига. Црква се једноставно кроз историју аристократизовала; прибила уз богаташе да их финансирају и тако је читав средњи и нови вијек. Гледао сам бизнисмене који нису ни присуствовали светој литургији, а послије су на народном збору "најважнији" гости, сједећи заједно са свештеницима.  Пошто су јелте ктитори. Главни људи, царине, босови!      

     

Ma ono o pesimizmu je bila više šala, kršćanstvo je po samom svom korijenu prilično optimistična religija (naravno ako se te kategorije optimizam/pesimizam uopće mogu koristiti), jer čovjeka predstavlja već otkupljenim od strane samog Boga, ima cijeli kodeks ponašanja prilično razrađen, a koji jamči spasenje, tako da je ona moja rečenica zanemariva.

Druga je stvar dojam današnjeg u velikoj mjeri dekristijaniziranog čovjeka u kojem je on mjerilo svega, a to mjerilo ne pokazuje konstantu, nego se mijenja a potom mu se sve prilagođava pa tako i slika Boga. Tako je Bog čas strogi osvetnik, čas milosrdni Otac, čas ovakav, čas onakav, kako već kome odgovara.

 

O svećenicima bi se moglo danima raspravljati, ali vjerujem da se odmah moižemo složiti da je svaki pojedini svećenik, svake pojedine Crkve jedinka i slučaj za sebe, odnosno da ne možemo (ma koliko bismo to u suštini htjeli) generalizirati i naći jedinstveni obrazac: svi su ovakvi ili onakvi, ili svi katolički svećenici ili svi pravoslavni, svi luteranski...

Bi li oni trebali svi biti isti, i kakvi bi trebali biti, to je tema za drugu raspravu.

Što se samog homoseksualizma tiče i katoličko-pravoslavnog stava (stavova) prema njemu, te stava javnosti prema crkvenom stajalištu treba uvijek imati na pameti da vjera, moral i etika nisu istoznačnice, kako se često naznačuje.
Upravo su protestanti krenuli tim putem izjednačavanja vjere i etike. Vjera, pa i kao skup religijskih učenja, polazi od teze (naravno, podložne raspravi) vlastite nepromijenjivosti: Bog je to tako htio i uredio, a na čovjeku je da sluša i izvršava. Etika, pak nikada nije bila podložna takvoj "okamenjenosti" nego je rastezljiva. U mnogočemu je bliska nekim obrascima svakodnevnog ponašanja ili života, te se kao i oni razlikuje od slučaja do slučaja (regije do regije, naroda do naroda....). A posebno se razlikuje od povijesnog razdoblja do razdoblja.

Primjerice, nekada je bilo uobičajeno da roditelji vlastitoj djeci biraju bračne partnere, osobito kćerima, što se danas smatra neetičnim i kršenjem ženskih prava, pa se drži nezamislivim i nedopustivim i sklonost je onih koji su tu praksu dokinuli (tzv. Zapad) da je nastoje dokinuti i kod onih koji je još (brem djelomice) poznaju (npr. islamski svijet).
U široj svijesti Zapada (u ovom kontekstu više manje svih zemalja obilježenih kršćanstvom) povijesno gibanje se gleda hegelovskim načinom kao neprekidno i pravilno nizanje, a u etičkom poimanju gleda se kao stalni napredak na bolje. Ili jednostavnije rečeno: vlastitu povijest gledamo kao neprekinut slijed događaja koji su svi vodili k nama kao jasnim i jedinim mogućim ciljem, kojeg su svi dionici bili svjesni. To se najbolje ogleda u nacionalnom poimanju pa su tako moderne Hrvatska ili Srbija "ostvarenje tisuću/hiljadugodišnjeg sna" naših naroda. Kao da su i Tomislav i Dušan zamišljali baš ovakve zemlje (i čak sanjali o ulasku u EU).
Slično je i s etikom (i onom njezinom komponentom ljudskih prava). Svi prihvaćamo sadašnju situaciju kao ono za čim je cijelo čovječanstvo težilo odvajkada. I kao što su Hrvatskoj i Srbiji na putu stajale "sile zla" (npr. Turci), tako se i u etici traže "sile zla" i nalaze u onima koji ne prihvaćaju i ne propovijedaju sadašnji etički poredak - katoličkoj i pravoslavnoj Crkvi. Pa se tako vrlo uspješno širi dojam kao da je npr. katoličak Crkva znala i imala dokaze da je zemlja okrugla, ali ih je namjerno skrivala od čovječanstva, a broj takvih primjera bi se mogao nizati unedogled.

Vratimo se primjeru s dogovorenim brakovima. Iz današnje perspektive oni su bili kršenje prava, s toga neetički. Jesu li Crkve takve brakove blagoslivljale? Jesu. Ergo, prizemnom i pojednostavljenom logikom gledano Crkve su kršiteljice prava i stoga neetične.  No, dublje promotreno, treba imati na umu ono što sam gore napisao: vjera i etika nisu jedno te isto.  Naime, Crkveni (prenesno gledano Božji) zahtjevi od braka su bili i  ostali uvijek isti: poštivanje supružnika, podizanje djece, držanje vjerskih propisa, bračna vjernost i dr. Crkva nije propitivala (nije ni mogla) etičku (tj. laičku, običajnu, kulturološku) praksu sklapanja brakova jer ona ni tada, ni danas nije bila u suprotnosti sa samom naravi braka u njegovoj vjerskoj dimenziji: zajednica muškarca i žene. Povijest nas treba poučiti baš suprotno od onoga kako je mi doživljavamo: mi nismo kraj povijesti i njezinog gibanja (dakle ni "ostvarenje višestoljetnog sna") nego samo epizoda u njezinom gibanju. Etika će kad-tad doživjeti promjenu (npr. možda će "država" ili "civilno društvo" preuzeti izbor bračnih partnera), vjera (tj. crkveni nauk) neće!

Dakle, homosekusalci trenaju shvatiti da iako im etika (tj. laicizam) danas (privremeno?) daje za pravo, vjera (barem po katolicima i pravoslavcima) ne daje i neće im dati, osim ako te dvije Crkve ne krenu protestantskim putem i izjednače vjeru i etiku, što kako vidimo protestantizmu ne pomaže da zadrži duše uza sebe jer (s izuzetkom Češke i Albanije) sve visoko sekularizirane zemlje su protestantskog naslijeđa (npr. Nizozemska ili Estonija s tim da i Češka ima snažnu tradiciju nacionalnog protestantizma). Možda ne zadržavaju duše baš zbog toga jer gdje etika proguta vjeru, vjera više i nije potrebna.

Ostali primjeri koje si naveo (npr. dolično ili nedolično odijevanje) su više manje pitanje kulture i njezinog poimanja (je li trenirka ili razdrljena košulja, cigareta u ustima... način da se pohodi Božji dom ili ne) podložni promjenama, a "ktitori" i odnos Crkve prema njima ulaze također u čisto laičku sferu promatranja, tj. ne zalaze u vjersku problematiku kako sam je gore izložio.