Фудбалски клуб Црвена звезда :: Fudbal ~ Kladionica ~ Fantasy ~ Navijaci

“Kad on igra to je lom!”

Njemu nije bila potrebna članska karta Mense da bi ga prozvali genijem. Njemu je trebala samo jedna sekunda vašeg vremena kako bi vas ubijedio da taj nadimak zaslužuje. U “Leksikonu stranih riječi i izraza” Milana Vujaklije, pored riječi “genijalnost” stoji …

22.02.2013

Njemu nije bila potrebna članska karta Mense da bi ga prozvali genijem. Njemu je trebala samo jedna sekunda vašeg vremena kako bi vas ubijedio da taj nadimak zaslužuje. U “Leksikonu stranih riječi i izraza” Milana Vujaklije, pored riječi “genijalnost” stoji da je to duhovna osobina i odlika jednog genija, velika stvaralačka snaga duha, izvanredna darovitost. Nekako tu fali i slika koja bi odredila taj pojam, a naš Genije gotovo savršeno odgovara tom opisu. Ovo je priča o Dejanu Savićeviću.

Sadašnji predsjednik Fudbalskog saveza Crne Gore je rođen 15. septembra 1966. godine u Titogradu, današnjoj Podgorici. Relativno kasno je počeo da se bavi fudbalom, sa 15 godina, jer obično današnji fudbaleri počinju i po 10 godina ranije od Savićevića. Ali kao i svugdje pa i u fudbalu, postoje takvi izuzeci. Dejan je savršen primjer kako i kada se kasno počneš baviti nekim sportom možeš postići vrhunske rezultate. Toliko je bio dobar i sa 15 godina da je stalno po Titogradu učestvovao u turnirima u malom fudbalu, igravši zajedno sa seniorima. Golobrad, uvek najmlađi na betonu, dijelio je lekcije starijima od sebe.

Prvi fudbalski koraci su bili u lokalnom OFK Titogradu, koji danas nosi ime Mladost iz Podgorice. Iako je to bio sam početak njegove karijere, blistao je u Omladinskoj ligi Crne Gore gdje je odmah prve sezone bio najbolji strelac. Zadržao se svega godinu i po dana u tom klubu, i već u januaru 1983. godine seli se u najveći klub iz tog grada Budućnost iz Titograda. Na njegovom dolasku insistirao je tadašnji trener Budućnosti, Milutin Folić. Igrao je do juna 1984. godine u Omladinskoj ligi, a stigao je i do dresa Omladinske reprezentacije Jugoslavije.

Jasno je bilo da nema više šta da traži u Omladinskim takmičenjima i da je sasvim zreo za seniorski nivo fudbala. Posle odrađenih priprema sa seniorskom ekipom, trener Budućnosti Josip Mića Duvančić, je želio da ekipu gradi oko 17-godišnjeg Dejana Savićevića. Jedini problem je bio što su na toj poziciji imali legendarnog fudbalera tog kluba Ante Miročevića. Sreća u nesreći po Savićevića je bila ta što je Miročević bio duplo stariji od njega, i vidjelo se da je na zalasku karijere. Tu je nastupio Mića Duvančić koji je Miročevića pozvao posle jednog treninga sa strane i tražio od njega da završi karijeru, da postane njegov pomoćnik, kako bi potpunu slobodu u igri dobio Dejan Savićević. Miročević ga je poslušao i na taj način je Savićević postao prvotimac.

Duvančić se zbog slabih rezultata zadržao na klupi Budućnosti samo do zime, ali nije prestajao da daje podršku Savićeviću. Cijela Jugoslavija mu se smijala kada je rekao da će “taj mali” za dvije godine biti reprezentativac. Posle se on njima smijao. Bila je to teška sezona za Budućnost koja se do samog kraja borila za opstanak, ali izuzetno dobra za standardnog Dejana Savićevića koji je te sezone upisao 6 golova. Ni sljedeća sezona nije bila naročito dobra po Budućnost, jer je na kraju čak 5 klubova uključujući i njih, bilo poravnato po bodovima na dnu tabele. Bolja gol razlika je odlučila da se i naredne sezone nađu u najboljem jugoslovenskom takmičenju. Tu dobru gol razliku mogu da zahvale Dejanu Savićeviću koji je te 1985-86. postigao 10 prvenstvenih pogodaka.

Sledeće sezone na klupu Budućnosti sijeda prekaljeni Milan Živadinović sa kojim su igrali sve bolje. Dosta dugo su se držali u samom vrhu, ali su sezonu ipak završili na 7. mjestu. Savićević nastavlja da impresionira i kontinuirano pruža dobre partije, pa je dobio i poziv te 1986. i u A reprezentaciju Jugoslavije. Baš kako je i Mića Duvančić rekao. Poziv je dobio od Ivice Osima, čovjeka sa kojim je kasnije imao dosta nesuglasica. Jer nije trpio klupu.

Sezonu kasnije opet postiže dvocifren broj golova i shvata da je vrijeme da se krene dalje. Tražili su ga svi klubovi Jugoslavije, sem Dinama, ali je on odabrao ipak Crvenu zvezdu. Najbolju finansijsku ponudu je dobio od Hajduka, ali tek marta 1988. godine. I pored novca koji je bio nevjerovatan za to vrijeme nije želio da pogazi datu riječ Crvenoj zvezdi. Taj potpis je bio teži nego što se očekivalo, jer je došla direktiva da Dejan Savićević mora u vojsku! Šunjali su se ispred Fudbalskog saveza Beograda, krili se od svih, kako bi u njihovim prostorijama on potpisao ugovor sa crveno-belima. U jednoj tv-emisiji pričao je o tome da su mu vojskom prijetili kako ne bi potpisao za Zvezdu, ali očigledno im to nije pomoglo. Ipak, vojsku nije mogao da izbjegne. Odslužio je na Topčideru, pa su te 1988. godine pored Savićevića “domovini služili” i drugi fudbaleri kao što su Zvonimir Boban, Darko Pančev, Fadilj Vokri, Aljoša Asanović, Dragan Jakovljević i drugi.

Tim čuvenim prelaskom, Budućnost je dobila mnogo. Pored velikog obeštećenja, Budućnost je dobila i reflektore na stadionu, a zanimljivo je da je predsjednik Crvene zvezde u to vr ijeme, Miloš Slijepčević, u okviru transfera dogovorio da njegove robne kuće “Beograd” preuzmu kompletne fabrike “Titeks” zajedno sa njihovim prepunim magacinima.

Ta jaka Crvena zvezda imala je pored Savićevića i Prosinečkog, Pančeva, Šabanadžovića, Najdoskog, Binića a poslednja karika koja je “podmazala” tu kompletnu mašineriju je bio skupo plaćeni Siniša Mihajlović. 1991. godine Crvena zvezda u Minhenu na prvoj utakmici polufinala Kupa Šampiona protiv Bajerna. Tadašnji , a i sadašnji trener Bajerna, je bio Jup Hejnkes, ali nije ništa mogao protiv Savićevića. Jednu kontru Pančeva i Savićevića, potonji je fantastično istrčao i matirao golmana Aumana. Dalje znate i sami. Crvena zvezda je bila prvak Evrope. Kasnije i Sveta. Na Interkontinentalnom kupu u Tokiju, Savićević je zbog jedne gluposti isključen, ali su njegovi saigrači bili dovoljno dobri da “rasture” Kolo Kolo.

Te godine je velika nepravda bila učinjena Savićeviću, jer je zbog očiglednih političkih pritisaka i kako on kaže “debele zaleđine UEFE”, za najboljeg igrača Evrope proglašen Žan-Pjer Papan, njegov budući saigrač. Što naročito nema logike kada sa druge strane imate fudbalera koji je osvojio duplu krunu sa svojim timom, šampion je Evrope i Sveta. Izglasan je kao drugi u tom izboru izjednačen sa Lotarom Mateusom i Darkom Pančevom. Da tragedija bude veća, nije ni pozvan na svečanost povodom dodele nagrade.

Kako je sam istakao više puta, bilo mu je prilično krivo što nije proglašen za “šestu Zvezdinu zvezdu”. Čak je i u anketi beogradske “Politike” bio proglašen “šestom Zvezdinom zvezdom”, ali se to zvanično nije desilo do pre tri godine, kada je celој generaciji “1991″ dodijeljeno to priznanje. Možda je tako i najbolje jer je to prije svega bio jedan fantastičan kolektiv.

Karijera je išla svojim tokom, nakon još jedne titule u prvenstvu samo se nametalo da ode u inostranstvo. A koja je bolja destinacija za fudbal devedesetih bila od Italije? Dolazak u Milan nije bio na insistiranje trenera, nego predsjednika kluba Silvija Berluskonija. Berluskoni ga je volio kao sina, bio je oduševljen njime i niko ni prije ni poslije Savićevića nije uspio na njega da ostavi takav utisak.

Dolazak u Milan nije bio tako bajan kako je on zamišljao. Što zbog inata trenera Fabija Kapela, što zbog gužve sa strancima (Milan je imao 6, a u protokolu za utakmicu su se mogla naći samo trojica), Savićević je imao lošu prvu sezonu. Težak posao za Kapela kada od trojice Holanđana Van Bastena, Gulita i Rajkarda i još Bobana, Papena i Savićevića, trojicu mora da izostavi iz protokola. Slatke muke. Najviše je tu ispaštao Dejan i te sezone je odigrao svega deset mečeva. Nije igrao finale Lige šampiona te sezone sa Marsejom.

Bila mu je to najteža sezona u karijeri, i već posle 6 meseci želio je da ode. Te zime su stigle ponude Atletiko Madrida i Marseja ali ipak ostaje u klubu. Ostaće upamćeno da je Savićević prvi i poslednji igrač koji je Fabiju Kapelu rekao NE! Odbio je klupu Milana, i natjerao predsednika Berluskonija da stane u njegovu odbranu. Iz svađe sa Kapelom je, u neku ruku, izašao kao pobjednik. Izborio se za bolji status u klubu koji je svakako zasluživao.

Na godišnjem sastanku na kraju sezone, Fabio Kapelo je za Savićevića rekao tada da je “specifičan igrač, loše priča jezik, ne može da se uklopi, loše utiče na atmosferu u svlačionici”, Berluskoni ga je saslušao do kraja i onda samo rekao “Savićević ostaje. Sledeće godine igra standardno. Jasno?”.

Savićević je bio fantastičan igrač, brz, fenomenalnog driblinga i promjene kretnje. Razmišljao je dvesta na sat i u svakom trenutku znao gdje lopta može da prođe tako da stigne do njegovog saigrača. Prepoznatljiv kao najbolji dribler iz istočne Evrope, lomio je stalno italijanske defanzivce. U jednom intervjuu za “Vreme”, kada su ga upitali šta je za njega dribling i zašto ga je najviše volio u fudbalu, Savićević je odgovorio:

“Dribling je muški princip, moć; on je najveća čar ovog fantastičnog sporta. Dribling je sredstvo pomoću koga razvaljujete protivnikovu odbranu, način na koji mu pokazujete da ste jači. Tu se vidi majstorstvo. Evo, da vas nešto i naučim: u fudbalu je najvažnije zauzeti poslednjih trideset metara; ako ste majstor, tu pravite višak igrača i stvarate šansu za gol. Ostalo može biti i stvar trenera, strategije i taktike pomoću kojih postavljate sistem igre. Ali, ako u poslednjih trideset metara nemate kvalitetnog igrača koji na određenim pozicijama mora da stvori šansu, koji je sposoban da odigra jedan na jedan, do cilja ćete teško doći… Kao fudbaler, čini mi se da sam imao urođeni talenat za dribling.”

Najbolju partiju u karijeri odigrao je u čuvenom ponižavanju Barselone 1994. godine u finalu Lige šampiona. Nakon jednog juriša Savićevića po desnoj strani asistira za prvi gol Masaru. Stalno je Savićević slao lucidne pasove za Masara pa je jednom i komentator Đurković posle Dejinog pasa u prazno uzviknuo: “Pa gdje je taj Masaro?” Ipak, tu utakmicu nisu obeležila njegova dodavanja nego čuveni gol kada Nadalu otima loptu i lob pasom sa ivice šesnaesterca lobuje Zubizaretu, koji je posle tog meča dobio i otkaz u Barseloni. Jedan od najspektakularnijih pogodaka ikada. Koliko je omiljen u Milanu, svedoči i podatak da su 1999. godine na stogodišnjici ovog kluba sa video-bima prvo pustili gol, taj gol Deja Genija.

A tu dolazimo i do priče kako je postao “Il Genio”. Česta je zabluda da je baš Berluskoni taj nadimak dao Savićeviću, ali on zapravo potiče od novinara Gazzete Delo Sport, Đenara Bovolente. Tek posle tog gola Barseloni, nadimak je postao opšteprihvaćen. A najmiliji je bio Silviju. Baš prije te utakmice na obraćanju igračima, Berluskoni je naočigled svih prisutnih rekao Savićeviću “Ako si genije, pokaži se sjutra!”. I pokazao se.

Kapelo je preferirao odbranu u odnosu na napad i to nije bilo nešto što se naročito sviđalo Savićeviću. On je živio za “30 metara ispred protivničkog gola”. Nije ćutao i trpio, zato ga Kapelo nije volio. Povrede su takođe bile česte za vrijeme boravka u Italiji, i možda ga uskratile za još bolju karijeru od ove. Kritikovali su ga zbog slabih partija u manjim mečevima, dok mu nikad niko nije prigovorio zbog onih velikih. Za njih je bio majstor. Šest sezona u Milanu, pa povratak na kratko u Crvenu zvezdu. Za reprezentaciju Jugoslavije igrao 13 godina i postigao 19 golova. Karijeru je završio u Rapidu iz Beča, a sada je predsjednik Fudbalskog saveza Crne Gore. Okušao se i kao selektor, ali relativno neuspješno. Karijera za pamćenje, vitrina za divljenje. Bio je desetka kakve danas više nema.

Bilo mu je jako važno da igra, samo da pleše na terenu. Klupa nije bilo njegovo prirodno stanište, tamo se osjećao loše. Temperamentan, arogantan, brzih nogu ostavljao nas je sve bez daha. Njegove driblinge i dan-danas klinci pokušavaju da iskopiraju. Na kraju, sve što treba da se doda, su stihovi pjesme Kuguarsa koji su kratko i jasno poručili “Dejo genije pa ti si Bog!”

Novinar: Milutin Vujičić

Izvor: www.cgsport.me