Samo nije Bagdala vec Slobodiste 

Hvala na ispravci, ne poznajem dovoljno dobro Kruševac, mora da sam napravila grešku. Svakako ispravljeno je. 

Židovska posla!!!!

ne znam gdje si ti živjela ali andriji artukoviću je suđeno
na suđenju u Zagrebu koje je počelo 14. travnja 1986. osuđen je na smrt, no presuda zbog njegovog zdravstvenog stanja nije izvršena. Umro je u siječnju 1988. u bolnici Kaznenog doma u Zagrebu. Treba napomenuti da je u saboru SR Hrvatske, još za trajanja procesa donesen zakon po kojem i onoga koji umre u tamnici čekajući izvršenje smrtne kazne treba pokopati kao da je osuda nad njim izvršena, a mjesto pokopa ostaje u tajnosti i za rodbinu. Takovim zakonom obitelj Artuković nikada nije doznala gdje im je otac pokopan.

što se tiče odnosa ustaša i četnika prema partizanima zna se ko je 44 masovno prešao u partizane i sačuvao "bradu"

Kako će znati da je sudjeno Artukoviću kad se mnogi sa foruma nisu ni rodili tada ili su bili u pelenama , ali važno da se kaki po Hrvatskoj ..... stručnjaci - istoričari 

mislim da je bilo vise prebega ustase -> partizani... bilo je zgodnije:
a) ostalo je malo onih koji su mogli da posvedoce njihovu umesanost....
b) nije trebalo brijati bradu...

ocigledno si jako lose upucen u prilike u Srbiji, ali posle WWII rata ovdeje izvrsen pravi masakr nad politickim neistomisljenicima...

moji su svi bili partizani, ali cisto sumnjam da su se za to borili...

jednostavnom logikom da se zaključiti da pošto nije bilo masovnog ubijanja četnika od strane partizana u srbiji (jer nema masovnih grobnica) da se velika većina četnika uspjela spasiti prijelaskom u partizane (budući su ih oni tako ionako razbili na neretvi)

kod nas su domobrani većinom prešli ali su ustaše većinom ostale i sada se nalaze po jazovkama i kočevskim rogovima

Četnici su surađivali i s Talijanima. Prvi četnik u Hrvatskoj, Momčilo Đujić, bio je na vezi s Mihailovićem. Nakon kapitulacije fašističke Italije, Đujićevi četnici su se razbježali, jedan dio otišao je u partizane, a najveći dio surađivao je s Nijemcima. Đujić je uz pomoć Ljotićeve intervencije kod Nijemaca, zajedno sa svojih šest tisuća četnika i uz pomoć nacista prešao u Sloveniju. Krajem rata Đujića su zarobili Saveznici, no ni tada nije pristao na borbu protiv Nijemaca.

Velika preobrazba četnika u partizane dogodila se 1944. Godine 1943. u užoj Srbiji je bilo oko 22.000 partizana, a godinu dana kasnije oko 204.000, ili ukupno u Srbiji 264.000. Tito im je, tražeći njihovu pomoć, nudio amnestiju 17. kolovoza 1944.
Mjesec dana kasnije kralj Petar II. iz Londona poziva svoje četnike da se pridruže partizanima. Kad su pod ruskim vodstvom partizani ušli u Beograd, nastao je pravi stampedo prelaska iz četnika u partizane.

Andrija Artuković (29. novembar 1899. - 16. januar 1988.) je bio hrvatski ustaša i osuđeni ratni zločinac za delo genocida počinjeno nad manjinama za vreme Drugog svetskog rata u Nezavisnoj državi Hrvatskoj (NDH).

Artuković je rođen u Klobuku (u Bosni i Hercegovini, tadašnjoj Austro-Ugarskoj) a obrazovao se u Franjevačkom manastiru u Širokom Brijegu u Hercegovini.

1929. godine, postaje član ustaške organizacije i vodi ustanak u Lici nakon koga beži u Italiju. Učestvuje u organizaciji atentata na kralja Aleksandra I Karađorđevića u Marseju u oktobru 1934. godine.

Tokom Drugog svetskog rata, 1941. godine, Artuković je imenovan za ministra unutrašnjih poslova novoformirane NDH. Bio je neposredno umešan u genocid nad Srbima, Jevrejima, Romima i drugim manjinama. Lično je naredio ubijanje 4.000 Srba u Širokom Brijegu u maju 1941. godine. Učestvovao je u otvaranju koncentracionih logora kao što je Jasenovac.

Nakon rata, pobegao je preko Blajburga i Švajcarske i Italije u Irsku i na kraju završio u Kaliforniji gde je živeo do sredine 1980-ih.

Jugoslovenske vlasti su zahtevale njegovu ekstradikciju kako bi mu sudile za ratne zločine (ubijanje nekoliko hiljada civila).

Isprva je bio zadržan u SAD-u od strane imigracionog sudije i slučaj je mirovao dve decenije kao rezultat pritiska Amerikanaca hrvatskog porekla kao i Katoličke crkve. Slučaj je na kraju, zahvaljujući tamošnjim jevrejskim organizacijama reaktiviran i on je izručen Jugoslaviji.

Sud u Zagrebu ga je 14. maja 1986. osudio na smrt. Godinu dana kasnije vlasti su procenile da je bio previše bolestan (senilna demencija) za izvršenje smrtne kazne. Umro je prirodnom smrću u zatvorskoj bolnici u Zagrebu 1988. godine u 88. godini života.


Suđenje koje je orržano bilo je farsa, dokazi koji su izneseni nisu bili ni deo stvarnog materijala za koji je trebalo da odgovara. Artuković je imao priliku da mu na poklonjenje dođu svi prijatelji i istomišljenici. Suđenje je sabotirano, dokazi koji su izneti bili su smejurija a osuda je na kraju doneta pod pritiskom Izraela. Tokom suđenja najveći deo vremena bio je u kućnom pritvoru.

Hvala na komplimentu da sam u vreme suđenja bila u pelenama.   

Pa što se niste bunili ? Bila frka od komunista ?? 

Koje godine je lociran Artuković