Vermaht

Vermaht trupe Heer-a (vojne kopnene snage) marširaju na vojnoj paradi u čast 50. rođendana Adolfa Hitlera, 20. aprila, 1939.

Vermaht (nem. Wehrmacht)  (slušaj) ("odbrambena snaga") je ime oružanih snaga Nacističke Nemačke od 1935. do 1945. Tokom Drugog svetskog rata, Vermaht se sastojao od armije (Heer), mornarice (Kriegsmarine) i avijacije (Luftvafe - Luftwaffe).

Poreklo i upotreba izraza

Pre dolaska na vlast nacističke partije, izraz vermaht je korišćen u generičkom smislu da opiše oružane snage bilo koje zemlje - ova reč doslovno znači odbrambena snaga. Na primer, izraz Englische Wehrmacht bi označavao britansku vojsku, dok je član 47 Vajmarskog ustava iz 1919 glasio "Der Reichspräsident hat den Oberbefehl über die gesamte Wehrmacht des Reiches" (prevod: "Predsednik ima vrhovnu komandu nad svim oružanim snagama Rajha"). Kako bi se napravila razlika, izraz Rajhsver se obično koristio da označi nemačke oružane snage.

1935, Rajhsver je preimenovan u Vermaht. Nakon Drugog svetskog rata, pod savezničkom okupacijom, i kasnije tokom remilitarizacije Nemačke 1955, novoformirane zapadnonemačke oružane snage su dobile ime Bundesver.

Zato se izraz Vermaht uobičajeno koristi da označi nemačke oružane snage tokom Trećeg rajha i Drugog svetskog rata.

Istorija

Nakon što je Prvi svetski rat okončan kapitulacijom Nemačkog Carstva, Versajski sporazum je nametnuo oštra ograničenja na veličinu nemačkih oružanih snaga. Vojska je bila ograničena na sto hiljada ljudi, uz dodatnih 15.000 u mornarici. Flota je mogla da se sastoji od najviše šest bojnih brodova, šest krstarica, i dvanaest razarača. Tenkovi i teška artiljerija su bili zabranjeni, a vazduhoplovstvo raspušteno. Nova, posleratna vojska (Rajhsver) je osnovana 23. marta 1921. Opšto služenje vojnog roka je takođe ukinuto Versajskim sporazumom.

Nemačka je odmah počela tajno da izvrdava ove uslove. Tajna saradnja sa Sovjetskim Savezom je počela nakon Rapalskog sporazuma. General-major Oto Hase je otputovao u Moskvu 1923, kako bi dalje pregovarao o uslovima saradnje. Nemačka je pomogla Sovjetskom Savezu u industrijalizaciji, i sovjetski oficiri je trebalo da budu obučavani u Nemačkoj. Nemački tenkovski i vazduhoplovni stručnjaci bi bili obučavani u Sovjetskom Savezu, a nemačko istraživanje i proizvodnja hemijskog oružja bi bila sprovođena zajedno sa ostalim projektima. Oko tri stotine nemačkih pilota je obučavano u Lipecku, određeni broj tenkista je obučavan blizu Kazana, a otrovni gas za nemačku vojsku je razvijan kod Saratova.
 
Stilizovana verzija Gvozdenog krsta, amblem Vermahta.

Nakon smrti predsednika Hindenburga 2. avgusta 1934, svi oficiri i vojnici nemačkih oružanih snaga su položili ličnu zakletvu na vernost Adolfu Hitleru. Do 1935, Nemačka se otvoreno podsmehivala vojnim ograničenjima koja je nametnuo Sporazum iz Versaja, i služenje vojnog roka je ponovo uvedeno 16. marta 1935. Dok je stajaća armija ostala na oko 100.000 vojnika kao što je precizirano u sporazumu, nova grupa regruta ove veličine je svake godine prolazila obuku. Zakon o služenju vojnog roka je uveo ime Vermaht, pa ne samo da se ovo može smatrati trenutkom njegovog osnivanja, već se organizacija i moć u Vermahtu mogu posmatrati kao pod kontrolom nacista, nevezano za političke naklonosti vojne komande (koja je i ovako polagala zakletvu vernosti Hitleru). Oznaka Vermahta je bila stilizovana verzija Gvozdenog krsta (takozvani Balkenkreuz), koja se prvi put pojavila kao oznaka na avionima i tenkovima krajem Prvog svetskog rata. Postojanje Vermahta je zvanično objavljeno 15. oktobra 1935.

Broj vojnika koji su služili u Vermahtu tokom njegovog postojanja od 1935 do 1945 se procenjuje na približno 18,2 miliona. Do ove brojke je došao istoričar Ridiger Overmans, i ona predstavlja ukupan broj ljudi koji su ikada služili u Vermahtu, a ne snagu Vermahta u bilo kom trenutku njegovog postojanja. Oko 2,3 miliona vojnika Vermahta je ubijeno u borbama; 550.000 je umrlo od ne-borbenih uzroka; nestalih je oko 2,0 miliona; a 459.000 je umrlo u zarobljeništvu, od čega 77.000 u zatvorima i logorima SAD, UK, i Francuske. Oko 11 miliona je zarobljeno od strane neprijateljskih snaga [traži se izvor].

Komandna strukgura

Pravno, glavnokomandujući Vermahta je bio Adolf Hitler, u svojstvu šefa nemačke države, što je pozicija na koju je došao nakon Hindenburgove smrti, avgusta 1934. Nakon reorganizacije 1938, Hitler j epostao vrhovni komandant oružanih snaga, i ostao je na toj poziciji dok nije izvršio samoubistvo 30. aprila 1945. Administrativna i vojna vlast je u početku bila u rukama ministarstva rata na čelu sa generalfeldmaršalom Vernerom fon Blombergom. Nakon što je Blomberg dao ostavku usled afere Blomberg-Frič (1938.) ministarstvo je rasformirano, i uspostavljena je Vrhovna komanda Oružanih snaga, OKV (Oberkommando der Wehrmacht, OKW) pod generalfeldmaršalom Vilhelmom Kajtelom. Štab je bio u Vindzdorfu kod Zosena, a poljski ešalon (Feldstaffel) je bio stacioniran gde god se u datom trenutku nalazio firerov glavni štab.

OKV je koordinisala sve vojne aktivnosti, ali Kajtelov uticaj nad tri roda (kopnena vojska, vazduhoplovstvo, i mornarica) je bio prilično ograničen. Svaki rod je imao svoju vrhovnu komandu pod imenom OKH (Oberkommando des Heeres, OKH - kopnena vojska), OKM (Oberkommando der Marine, OKM - mornarica), i OKL (Oberkommando der Luftwaffe, OKL - vazduhoplovstvo). Svaka od vrhovnih komandi je imala svoj generalštab.
 
OKV — Vrhovna komanda Oružanih snaga
Načelnik vrhovne komande Oružanih snaga - generalfeldmaršal Vilhelm Kajtel (1938. do 1945.)
Načelnik operacionog štaba (Wehrmachtführungsstab) - general-pukovnik Alfred Jodl
OKH — Vrhovna komanda kopnene vojske
Glavnokomandujći kopnene vojske
general-pukovnik Verner fon Frič (1935. do 1938.)
generalfeldmaršal Valter fon Brauhič (1938. do 1941.)
firer i rajhskancelar Adolf Hitler (1941. do 1945.)
generalfeldmaršal Ferdinand Šerner (1945.)
Načelnik štaba Nemačke vojske - general Ludvig Bek (1935. - 1938.); general Franc Halder (1938. - 1942.); general Kurt Cajtcler (1942. - 1944.); general-pukovnik Hajnc Guderijan (1944-1945) general Hans Krebs (počinio samoubistvo u Hitlerovom bunkeru 1945)
OKM — Vrhovna komanda mornarice
Glavnokomandujući mornarice
admiral Erih Raeder (1928. - 1943.)
admiral Karl Denic (1943. - 1945.)
admiral Hans-Georg fon Frajdeburg (1945.)
OKL — Vrhovna komanda vazduhoplovstva
Glavnokomandujući avijacije
rajhsmaršal Herman Gering (do 1945.)
generalfeldmaršal Robert Riter fon Grajm (1945.)

OKV je takođe bio zadužen za centralno ekonomsko planiranje i nabavke, ali vlast i uticaj OKV-a u Kancelariji za raznu ekonomiju (Wehrwirtschaftsamt) je bio ograničen od strane kancelarija za nabavku pojedinačnih grana oružanih snaga (Waffenämter), kao i Ministarstva za naoružanje i municiju (Reichsministerium für Bewaffnung und Munition).

Ratne godine
Slika:Wehrmacht Action Eastern Front.jpg
Vojnici Vermahta tokom bitke, sa Pak 36 protivtenkovskim topom.
Slika:German cavalry.jpg
Nemačka konjica i motorizovane jedinice ulaze u Poljsku iz Istočne Pruske tokom Invazije na Poljsku 1939.

Moćne tenkovske i vazduhoplovne slage su omogućile brz uspeh (Blickrig) u početnom stadijumu rata, kada su nemačke snage osvajale zemlju za zemljom u toku par nedelja. Ovo je ubedilo vojne vođe da je novi koncept širokog naoružavanja bolji od konvencionalnog dubokog naoružavanja koje je obezbeđivalo ratne zalihe za duži period vremena. Međutim, kada su moćni neprijatelji (Ujedinjeno Kraljevstvo, Sovjetski Savez i Sjedinjene države) počeli da pružaju snažan otpor, taktiku blickriga je postalo teže primenjivati, a relativno niske rezerve naoružanja, nestašice goriva i ostalog materijala su postale problem za Vermaht.

Vojnom snagom Vermahta je upravljano pomoću taktike orijentisane na misije, i čvrstu disciplinu. U javnosti je Vermaht ponekad smatran (a i dalje se smatra) vojskom koja je koristila napredne tehnologije, jer su nove tehnologije uvođene tokom Drugog svetskog rata, uključujući represivno oružje, Meseršmit Me 163 raketni presretač, Me 262 mlazni lovac, i mini podmornice. Ove tehnologije su propagandno promovisane, ali su često bile dostupne u malim količinama, ili u kasnim stadijumima rata, kada su sveukupne zalihe materijala i naoružanja postale niske. Na primer, samo četrdeset posto jedinica je bilo motorizovano, za transport su u velikoj meri korišćeni konji, a mnogi vojnici su se kretali pešice, ili ponekad na biciklima (često ukradenim od lokalnog stanovništva).

Pisac Entoni Evans je napisao: 'Nemački vojnik je bio vrlo profesionalan i dobro obučen, agresivan u napadu i žilav u odbrani. Bio je uvek prilagodljiv, posebno u kasnijim godinama, kada su nedostaci u opremi počeli da se osećaju'. Ovo viđenje Vermahta je pokušaj da se odredi njegova borbena sposobnost, a ne pokušaj da se opravdaju ciljevi ili dela nacističkog režima.

Među stranim dobrovoljcima koji su služili u Vermahtu tokom Drugog svetskog rata su bili Nemci, Holanđani i Skandinavci, kao i borci iz baltičkih zemalja i sa Balkana. Rusi su se borili u Ruskoj oslobodilačkoj armiji a ne-Rusi iz Sovjetskog Saveza su činili Istočne legije (Ostlegionen). Svim ovim jedinicama je komandovao general Ernst August Kestring, i činile su pet procenata Vermahta.

Bojišta i pohodi
 
Vojska na treningu
Blickrig
Invazija na Poljsku
Lažni rat
Invazija na Dansku i Norvešku
Bitka za Francusku
Balkanski pohod
Istočni front (u početku operacija Barbarosa)
Zapadni front
Bitka za Normandiju
Pohod u severnoj Francuskoj
Pohod u južnoj Francuskoj
Bitka za Zigfridovu liniju
Centralnoevropski pohod

Ratni zločini   Za više informacija pogledajte Ratni zločini Vermahta.


Pripadnici vermahta su počinili brojne ratne zločine tokom Drugog svetskog rata - bombardovanja otvorenih gradova, masakre nad civilima, streljanja ratnih zarobljenika i civila taoca, u znak odmazde za partizanske aktivnosti na okupiranim teritorijama. Mada su masovna istrebljenja povezana sa Holokaustom u prvom redu vršili pripadnici SS-a i Ajnzacgrupa, Vermaht je takođe bio umešan, jer su oficiri i vojnici Vermahta pomagali Ajnzacgrupama u hvatanju Jevreja i drugih i njihovom upućivanju u logore ili na gubilišta.

Kako su razmere Holokausta postale šire poznate krajem rata, mnogi bivši pripadnici Vermahta su pokušavali da prikažu da Vermaht nije učestvovao u zlodelima, koja su navodno činili samo pripadnici SS-a i snaga političke policije, koji nisu bili deo Vermahta. Mada su na Nirnberškim suđenjima za ratne zločine osuđeni šef OKV, Vilhelm Kajtel i šef operacija, Alfred Jodl, sam Vermaht nije proglašen kriminalnom organizacijom, kao što je to bio slučaj sa partijskim organizacijama poput SS-a. Mnogi nemci su ovo videli kao oslobađajuću presudu za Vermaht. Među nemačkim istoričarima je umešanost Vermahta u ratne zločine, pogotovo na Istočnom frontu, postalo opšteprihvaćeno tokom kasnih sedamdesetih i osamdesetih godina 20. veka.

Vermaht i politika

Vojska je izbegavala mešanje u politiku tokom većeg dela istorije Trećeg rajha. Veći deo rukovodstva je bio politički konzervativan, nacionalistički, i nadao se ponovnom uspostavljanju nemačke kontrole nad teritorijama izgubljenim nakon Prvog svetskog rata. Hitler obećao obnavljanje vojne snage Nemačke, i stoga su oficiri uglavnom podržavali nacional-socijalistički pokret. Politički uticaj u vojnoj komandi je počeo da se povećava u kasnijem periodu rata, kada su Hitlerove loše strateške odluke počele da se ispoljavaju u ozbiljnim porazima po nemačku vojsku. Između vojske i vlade su narasle tenzije. Hitler ne samo da je postavio nekvalifikovane kadrove na čelo svojih armija{{činjenica}, već je svojim komandujućim oficirima davao nemoguća naređenja, kao što je ono da se streljaju svi oficiri i vojnici koji se budu povlačili.

Zavera za atentat na Hitlera

Oficiri među kojima su bili Klaus fon Štaufenberg i Vilhelm Kanaris su bili nezadovoljni politikom Hitlerovog režima, koju su smatrali nemoralnom. Ovo nezadovoljstvo je kulminiralo zaverom 20. jula (1944.), kada je grupa oficira Vermahta, predvođena Klausom fon Štaufenbergom pokušala da ubije Hitlera i da zbaci njegov režim. Nakon ovog pokušaja atentata, Hitler je izgubio poverenje u Vermaht, i mnogi oficiri i vojnici su ubijeni. Od tada je svaka osoba pre nego što bi prišla Hitleru bila pretresena od glave do pete od strane SS stražara.

Poznatiji članovi

Među poznatim nemačkim oficirima iz vremena Vermahta su:
Ludvig Bek
Fedor fon Bok
Valter fon Brauhič
Hajnc Guderijan
Franc Halder
Herman Hot
Evald fon Klajst
Albert Keselring
Hans Ginter fon Kluge
Erih fon Manštajn
Fridrih Olbriht
Fridrih Paulus
Ervin Romel
Gerd fon Rundštet
Klaus fon Štaufenberg
Ervin fon Vicleben

Nakon rata

Nakon nemačke bezuslovne predaje 7. maja 1945. (koja je postala efektivna 8. maja 1945.) Nemačkoj je zabranjeno da ima vojsku. Proteklo je više od deset godina pre nego što su hladnoratovske tenzije dovele do stvaranja dveju različitih oružanih snaga u Zapadnoj i Istočnoj Nemačkoj. Vojska Zapadne Nemačke, zvanično formirana 5. maja 1955, je nazvana Bundesver, u prevodu Savezne odbrambene snage, što je bila veza sa starim Rajhsverom. U Istočnoj Nemačkoj je 1. marta 1956. formirana Nacionalna narodna armija (Nationale Volksarmee). Nijedna od ove dve oružane sile nije mogla da bude formirana bez iskusnih vojnika, pa su obe armije u početku imale značajan udeo oficira koji su bili bivši pripadnici Vermahta.

Reference
Max Hastings, Overlord: D-Day and the Battle for Normandy 1944, 1985, reissued 1999, Pan, ISBN 0-3303-9012-0
Max Hastings, Armageddon: The Battle for Germany 1945, 2004, Macmillan, ISBN 0-3339-0836-8
Anthony A Evans, World War II: An Illustrated Miscellany, 2005, Worth Press, ISBN 1-8456-7681-5

Izvor: Wikipedia