Savremenik rimskog cara Konstantina, Euzbije, opisao je spor u kasnom drugom veku između rimskog biskupa Viktora i Polikrata. Predmet spora bilo je da li slaviti Pashu ili Uskrs (na engleskom «Easter» po boginji Ištar, Astarte ili Astaroti).

U svom delu Euzebije je napisao sledeće: «Azijski biskupi, na čelu sa Polikratom, odlučili su da se drže starog običaja koji su nasledili putem crkvene tradicije. U pismu Viktoru i rimskoj crkvi sam Polikrat ovako objašnjava nasleđenu tradiciju:
'Mi svetkujemo tačan dan; niti dodajemo, niti oduzimamo. Jer i u Aziji su se ugasila velika svetla koja će ponovo ustati na dan Gospodnjeg dolaska, kada bude došao sa neba da u slavi pozove sve svete. Među njima je i Filip, jedan od dvanaest apostola, pa i Jovan, svedok i učitelj koji se naslonio na grudi Gospodove. I Polikarp iz Smirne, biskup i mučenik i Trasije, biskup i mučenik iz Eumenije, ... biskup i mučenik Sagaris... blagosloveni Papirijus, ili Melito... Svi oni svetkovaše četrnaesti dan kada je Pasha, u skladu sa Jevanđeljem. Ni u jednom aspektu ne odstupaše, nego su sledili pravila hrišćanske vere.'" (Crkvena istorija, knjiga V, poglavlja XXIII i XXIV)
Euzebije potom citira pismo Irinje, lionskog biskupa u drugom veku, koji je ustanovio Uskršnje slavlje kao zamenu za Pashu koja je nastala u vreme Sikstija (Sixtus), rimskog biskupa koji je vladao od 116-126. godine naše ere. Drugim rečima, nominalna hrišćanska zajednica nije držala Vaskršnju nedelju sve do dvadesetak godina nakon smrti Apostola Jovana, poslednjeg živog očevica raspeća i vaskrsenja Isusa Hrista. Dakle, ova svetkovina je uvedena kao «hrišćanski» praznik nakon što su svi koji su posedovali znanje iz prve ruke o Hristovoj smrt i vaskrsenju bili mrtvi.
Astarte, u našoj Bibliji Astarota – vavilonska boginja koju su obožavali kao majku boga sunca. Evo citata iz knjige Samuela Bakiokija, diplomca Gregorijanskog univerziteta u Vatikanu: «Motiv sunca su upotrebljavali ne samo hrišćanski umetnici da dočaraju Hrista (počev od trećeg veka), već i hrišćanski učitelji da Ga objave paganskim masama koje su dobro poznavale bogatu simboliku Sunca. Brojni crkveni Oci su izvukli i prerastumačili paganske simbole i verovanja o Suncu upotrebivši ih apologetički za poučavanje hrišćanske poruke» (Samuele Bakioki, «Od subote na nedelju», str. 253).

Mnogi simboli povezani sa Uskrsom, kao što su zečevi i jaja, vuku poreklo iz drevnih običaja koji potiču iz Vavilona i koji su stigli do našeg podneblja preko Rima. «Među teolozima postoji širok konzensus da je Rim zaista pravo mesto rođenja Uskršnje nedelje. Neki je stoga s pravom smatraju «Rimskim vaskrsom»» (Bakioki, str. 201).