Rolingstonsi, takođe popularno zvani i Stonsi (eng. The Rolling Stones; rolling stone - onaj koji nije u stanju da se duže vreme zadrži na jednom poslu ili na istom mestu, onaj koga "ne drži mesto", lutalica, tumaralo) su britanska rok grupa koja je postala poznata tokom šezdesetih godina 20. veka. Prvobitnu postavu činili su: Mik Džeger, Kit Ričards, Brajan Džons, Bil Vajman i Čarli Vots. Kao i većina ranih britanskih rok grupa, oni su bili pod uticajem drugih britanskih i američkih muzičkih pravaca, posebno električnog bluza i ranog rokenrola. Neki članovi su takođe bili pod uticajem američkog džeza. Polovinom šezdesetih, Rolingstouns su spojili ove uticaja u sebi svojstven gitarski zvuk koji je afirmisan kao prototip hard roka. Po popularnosti odmah iza Bitlsa, Stonsi su imali imidž pobunjenika i loših momaka, koji im je pomogao u preobražaju od energične i moderne bluz grupe do jednog od najvećih i najuticajnijih rok grupa na svetu. Do kraja šezdesetih, Rolingstouns su izdali veliki broj ploča, od kojih je svaka pokazivala brzinu muzičkog razvoja. Njihova muzika se nikad nije daleko udaljila od bluza, a od 1969. su se trijumfalno vratili hard roku zasnovanom na bluzu, krenuvši na američku turneju na kojoj su označeni kao ”najveći rokenrol bend na svetu”. Većina ljudi smatra pesmu I can't get no satisfaction (Ne mogu da dobijem zadovoljstvo) za najbolju pesmu Rolingstounsa i himnu rokenrola.

Istorija

1962-1971

Ime Rolingstonsi grupa je prvi put koristila 12. jula 1962. na svirci u Marki klubu zamenivši Bluz Inkorporejted.

Na početku karijere su svirali obrade bluz, ritam i bluz, kantri i rokenrol pesama. Njihovi prvi snimci su bili obrade Čaka Berija, Boa Didlija, Vrištećeg Džeja Hokinsa, Madija Votersa i Larija Vilijamsa. Osnivači Mik Džeger i Kit Ričards su označeni kao jedan od najboljih tekstopisačkih timova u istoriji roka. U muzici grupe uvek se osećao uticaj drugih žanrova: regea, fanka, diska, kantrija, soula, pa čak i psihodelije. Oni su najdugotrajnija grupa u istoriji roka.

Bend je nastao 1962. kada su bivši školski drugovi Mik Džeger i Kit Ričards upoznali Brajana Džonsa, koji je dao ime grupi po stihu iz pesme Madija Votersa ("a rolling stone gathers no moss" - na kamenu koji se kotrlja nema mahovine). Originalnu postavu su činili: Mik Džeger (vokal), Brajan Džons (gitara, harmonika, vokal), Kit Ričards (gitara), Jan Stjuart (klavir), Majk Ejvori (bubnjevi) i Dik Tejlor (bas). Tejlor je napustio grupu ubrzo pošto se vratio umetničkoj školi, a kasnije je formirao grupu Priti Tings. Njega je zamenio Bil Vajman. Majk Ejvori je napustio bend da bi godinu dana kasnije formirao takođe poznati britanski bend Kinks. Još jedan rani član je bio bubnjar Karlo Litl, koji je bio u Siril Dejvis Olstar bendu. Okupljena oko zajedničkih interesovanja za bluz miziku, grupa je intezivno vežbala, u početku svirajući u Marki klubu u Londonu, u kojem je stalne gaže imao bend Sirila Dejvisa. Stonsi su se uskoro ustalili u Kraudedi klubu u Ričmondu i počeli su da figuriraju kao glavni londonski bend pa su čak i Bitlsi prisustvovali jednoj ljihovoj svirci. U početku, Brajan Džons je bio kreativni vođa benda, uprkos tome što je Mik Džeger bio u centru pažnje tokom nastupa. Grupa je brzo stekla reputaciju zbog svojih divljih i energičnih obrada ritam i bluz pesama svojih idola što je omogućilo njihovom novom menadžeru Endruu Oldamu da potpiše ugovor za Deka Rekords.

U vreme izdavanja njihovog prvog singla, obrade pesme Čaka Berija Come On, Jan Stjuart nije figurirao kao zvanični član grupe i to na Oldamov zahtev, iako je nastavio da snima i nastupa sa njima.

Izbor materijala za njihov prvi album The Rolling Stones je odražavao energiju njihovih živih svirki. Takođe, album England's Newest Hitmakers je sadržavao verzije klasika kao što su Route 66 (prvobitno izvodio Net King Kol), Mona (Bo Didli) i Carol (Čak Beri). Ove pesme su pomogle promovisanju ritma i bluza među mladim Britancima a takođe su potpomogle Britanski invaziju Amerike. Još je važnije da su Stonsi, za razliku od Bitlsa, urednih momaka odevenih po poslednjoj modi i sa čudnim frizurama, gajili sasvim suprotan imidž: bili su neuredni i u svakodnevnoj odeći što je izazvalo pravu pomamu tinejdžerki za njima. Sledeći album The Rolling Stones #2 takođe se sastojao uglavnom od obrada, mada je sada imao par pesama koje su napisali Džeger i Ričards, koje je njihov menadžer zaključao u sobu, odbivši da ih pusti dok ne napišu nešto što mogu izdati. Oldam je forsirao česte nastupe po Evropi i Americi, gde je bend nastupao pred mnoštvom uzbuđenih tinejdžera u scenama koje su podsećale na one sa vrhunca Bitlmanije. Slobodno vreme na turnejama koristili su za obilaske važnih mesta iz istoriji muzike koja su ih inspirisala za album Twelve By Five u studiju Čis Rekords u Čikagu.

30. juna 1965. Stonsi objavljuju album Out of Our Heads. On je uključivao pesmu I can't get no satisfaction. Kit Ričards je navodno napisao čuveni uvodni rif u snu. On je snimio rifove na magnetofon i zaspao. Kada se Kit probudio, umalo je obrisao traku, ali je odlučio da je odsluša opet. Rekao je da je bilo ”dva minuta Satisfaction i 40 sekundi kako hrčem”.

Ove rane uspešne godine su prestavljale redak period stabilnosti u odnosima članova grupe. Džeger, Ričards i Džons su delili mali stan u Londonu veći deo 1963. zajedno sa prijateljem, osuđenikom i kasnijim biografom Džejmsom Feldžom. Njih trojica su postali toliko privrženi Feldžu da su koristili njegovo ime kao deo Nanker/Feldž pseudonima da označe rane kompozicije benda. Dve godine kasnije, Brajan Džons je počeo da se viđa sa Anitom Palenberg, glumicom i modelom koja ih je uvela u svoje društvo - grupu mladih umetnika, muzičara i režisera. Uz podršku veštog biznismena Oldama Džeger i Ričards postali su profilisani tekstopisci tako da se na albumu iz 1965. Out of Our Heads našlo mnogo više originalnog materijala, uključujući i klasik (I Can't Get No) Satisfaction.

Interesantno je pomenuti: u Sjedinjenim Državama, Rolingstonsima je trebalo mnogo više vremena da budu prihvaćeni nego njihovim britanskim suparnicima Bitlsima i ostalima. Njihov prvi veliki hit je došao 1964. sa Time Is on My Side, ali je tek Satisfaction u leto 1965. bio hit koji je grupa tražila.

To je takođe period kada je Tom Vulf zaključio da ”Bitlsi žele da vas drže za ruku, ali Stonsi žele da spale vaš grad”. Njihov sve izraženiji talenat za pisanje pesama promenio je odnose u bendu i Džeger i Ričards počeli su da se nameću kao vođe grupe. Džons, svestan svog smanjenog uticaja, povlači se u zavisnost od droge, otuđivši se i od Ričardsa i Anite Palenberg, koji su započeli vezu koja će trajati više od deset godina. Tokom ovog perioda, izgledalo je da bend uvažava i poštuje Anitine sugestije u vezi njihove muzike, posebno za singl Paint it Black i šokantni (za 1966.) seksualno dvosmislen spot za Have You Seen Your Mother Baby (Standing in the Shadows)? Uz glavne tekstopisce koji su nastavili da pišu dobre tekstove, Aftermath (1966.) pokazuje daljnji napredak grupe, i u potpunosti se sastojao od kompozicija Džegera i Ričardsa, uključujući i Mother's Little Helper o zloupotrebi droge i ženomrzački Under My Thumb, pošto su na Between the Buttons bili pod uticajem mnogih svojim savremenika, uključujući Hu i Kinks.

1967. Džeger i Ričards su uhapšeni i optuženi su za posedovanje droge nakon policijske racije na Ričardsovom imanju u Saseksu, pri čemu su policijski izvori tvrdili da je Džegerova tadašnja devojka Marijana Fejtful nađena gola umotana u krzneni ćilim. Džeger i Ričards su pušteni uz kauciju i nakratko oslobođeni zahvaljujući pritisku obožavalaca. Džeger se pojavio u emisiji BBS World in Action, diskutujući sa predstavnicima britanskih vlasti o moralu modernog društva. Grupa je zatim snimila singl We Love You, kao zvaničnu zahvalu vernim obožavaocima, uprkos tome što je taj singl shvaćen kao napad na njihove progonitelje (tabloid News Of The World, policiju i sudstvo). Snimak je sadržao zvuke koraka i zatvaranja vrata ćelije za koje se pričalo da su uzeti iz tajnog snimka iz zatvora gde je Ričards zadržan tokom noći. Zatim je počeo rad na novom psihodeličnom albumu, koji je Džeger zamislio kao odgovor na album Bitlsa Sgt.Pepper's Lonely Hearts Club Band. Ploča, koja će na kraju biti objavljena pod naslovom Their Satanic Majesties Request, snimljena je u teškim okolnostima dok su članovi živeli pod pretnjom zatvorske kazne. Kritičari nisu bili baš blagonakloni prema albumu smatrajući da pesme i aranžmani nisu odražavali prirodan stil grupe iako je Džonsovo eksperimentisanje sa raznim instrumentima bilo impresivno. Uprkos Džegerovom kasnijoj izjavi da je ploča potpun promašaj, ne može se zanemariti činjenica da su Džeger i Ričards u nekoliko pesama pokazali vidljiv napredak i u tekstopisačkom i u kompozitorskom aspektu, a posebno je to vidljivo u pesmi 2000 Light Years From Homekoja se sve češće izvodi na novijim koncertima. U samoj grupi Džeger i Ričards su skoro u potpunosti preuzeli tekstopisačke zadatke od Brajana Džonsa.

Nakon neuspeha Their Satanic Majesties Request, i nakon što su se odnosi između Džonsa i Ričardsa znatno pogoršali, album iz 1968. Beggars Banquet viđen je kao povratak grupe svojim korenima. Uprkos napetosti i uz pomoć budućeg producenta Džimija Milera, Džeger i Ričards su komponovali neke od svojih najboljih pesama kao što su Street Fighting Man i Sympathy for the Devil, a Stonsi su ušli u fazu kojoj će biti obeleženi kao "najveći rokenrol bend na svetu". Same pesme su imale čvrsto uporište u bluzu, ali sa vidljivim uticajem promena koje su se dogodile u muzici šezdesetih i asimilirajućeg uticaja Boba Dilana, Krima i Džimija Hendriksa. Nasuprot svom prethodniku, aalbum pokazuje jasno odbacivanje hipijevskih ideala o "slobodnoj ljubavi". Još dva događaja su doprinela promeni zvuka Stonsa. Prvo, Kit Ričards je intenzivno svirao sa Rajom Kuderom i preuzeo je njegov način podešavanje gitare, kasnije priznavši da je "uzeo od Raja Kudera sve što je mogao da dobije". Drugo, Džeger i Ričards su se sprijateljili sa Grejamom Parsonsom, koji im je predstavio kantri muziku.

Usled povećane konzumacije droga, Brajan Džons je postajao sve nepouzdaniji. Zlosrećni Rokenrol cirkus Rolingstonsa je bio jedan od njegovih poslednjih projekata sa bendom i sve je više svojevoljno odsustvovao sa snimanja ili na njih uopšte i nije bio pozivan. Sa smanjenim doprinosom u Beggars Banquet i minimalnim u Let It Bleed, Džons je bio primoran da napusti bend nakon kasnovečernje posete Džegera, Ričardsa i Votsa njegovom domu na selu 8. jula 1969, da bi bio zamenjen, Mikom Tejlorom, mladim, džezom nadahnutim gitaristom koji je došao iz Bluzbrejkersa Džona Majala i koji je bio predstavljen medijima nekoliko dana kasnije.

Džons se povukao u svoj dom u Kentu, u kuću čiji je prethodni vlasnik bio pisac Vinija Pua A. A. Miln, pijuću u lokalnom baru i planirajući svoj povratak sa bluz grupom. Ipak, nešto više od mesec dana nakon nakon što su Stonsi održali besplatan koncert u Hajd Parku u Londonu, Džons je nađen mrtav na dnu svog bazena, okružen statuama Kristofera Robina i Vinija Pua. Iako je njegova smrt zavedena kao nesrećni slučaj, uzrok davljenja do danas ostaje nepoznanica. Frenk Torogod, u to vreme radnik na Džonsovom imanju, tvrdio je da je to bilo ubistvo, čime su se uzroci i motivi Džonsove smrti još više zamaglili. Ova teorija je dalje razrađena u filmu Stoned Stivena Vulija iz 2005.

1972-1981

Dok su se Ričardsovi problemi sa drogom pogoršavali, Mik Džeger je počeo da se kreće u višim društvenim krugovima. Oženio sa nikaragvanskom manekenkom Bjankom Perez Moreno da Masijas i Džegerov život na visokoj nozi još je više produbio jaz između njega i Ričardsa. Pod pritiskom britanske poreske službe zbog nekoliko godina neplaćanja poreza, njihov skoro imenovani računovođa Prins Rupert Lovenstajn, Džegerov prijatelj iz visokog društva i potomak porodice Rotšild, savetovao im je da se presele da bi izbegle bankrotstvo zbog visokih poreza na imovinu za vreme laburističke vlade Harolda Vilsona. Na kraju, odlučivši da napuste Britaniju i odu u južnu Francusku, članovi benda su se sa različitim uspehom prilagodili novom načinu života. Bil Vajman je uživao u svojoj novoj planinskoj kući i sprijateljio se sa francuskim slikarem Klodom Šagalom. Sa druge strane, Ričards je uporno odbijao da se preseli, ostavši u svojoj londonskoj kući do poslednjeg trenutka.

Izvor:Wikipedia

Line-ups

(1962)   

Mick Jagger - lead vocals, harmonica, percussion
Keith Richards - guitar, backing vocals
Brian Jones - guitar, backing vocals, harmonica, percussion
Ian Stewart - piano, keyboards, percussion

with:

Dick Taylor - bass
Trevor Whittaker - rhythm guitar, percussion
Carlo Little - drums
Tony Chapman - drums
Mick Avory - drums

(the Stones did not have a permanent drummer until Charlie Watts joined in early 1963)

(1962-1963)   

Mick Jagger - lead vocals, harmonica, percussion
Keith Richards - guitar, backing vocals
Brian Jones - guitar, backing vocals, harmonica, percussion
Bill Wyman - bass
Ian Stewart - piano, keyboards, percussion

(1963-1969)

Mick Jagger - lead vocals, harmonica, percussion
Keith Richards - guitar, backing vocals, bass, keyboards
Brian Jones - guitar, backing vocals, harmonica, keyboards, sitar, reeds, marimbas, percussion, dulcimer, woodwind, accordion, tamboura, slide guitar, piano, organ, mellotron, xylophone, recorder, clarinet
Bill Wyman - bass, backing vocals, percussion, keyboards
Charlie Watts - drums, percussion

(1969-1974)   

Mick Jagger - lead vocals, guitar, harmonica, keyboards, percussion
Keith Richards - guitar, backing vocals, bass, keyboards
Mick Taylor - guitar, bass, synthesiser, percussion, backing vocals
Bill Wyman - bass, synthesiser
Charlie Watts - drums, percussion

(1974-1993)   

Mick Jagger - lead vocals, guitar, harmonica, keyboards
Keith Richards - guitar, backing vocals, bass
Ron Wood - guitar, bass, pedal steel, backing vocals, percussion
Bill Wyman - bass, synthesiser
Charlie Watts - drums, percussion

(1993-present)

Mick Jagger - lead vocals, guitar, harmonica, percussion, bass, keyboards
Keith Richards - guitar, backing vocals, bass, keyboards
Ron Wood - guitar, backing vocals, pedal steel, lap steel, bass
Charlie Watts - drums, percussion

Izvor: Wikipedia

UK Studio Albums

-The Rolling Stones
April 16, 1964
UK #1 (51 wks)
Decca Records
-The Rolling Stones No. 2
January 15, 1965
UK #1 (37 wks)
Decca Records
-Out of Our Heads
September 24, 1965
UK #2 (24 wks)
Decca Records
-Aftermath
April 15, 1966
UK #1 (28 wks)
Decca Records
-Between the Buttons
January 20, 1967
UK #3 (22 wks)
Decca Records

US Studio Albums

-England's Newest Hitmakers
May 30, 1964
US #11 (35 wks)
Gold
London Records
-12 X 5
October 17, 1964
US #3 (38 wks)
Gold
London Records
-The Rolling Stones, Now!
February 22, 1965
US #5 (53 wks)
Gold
London Records
-Out of Our Heads
July 27, 1965
US #1 (65 wks)
Platinum
London Records
-December's Children (And Everybody's)
November 22, 1965
US #4 (33 wks)
Gold
London Records
-Aftermath
April 15, 1966
US #2 (50 wks)
Platinum
London Records
-Between the Buttons
January 20, 1967
US #2 (47 wks)
Gold
London Records
-Flowers
July 3, 1967
US #3 (35 wks)
Gold
London Records

Post-1967 Studio Albums

-Their Satanic Majesties Request
December 8, 1967
UK #3 (13 wks)
US #2 (30 wks)
Gold
Decca Records
-Beggars Banquet
December 6, 1968
UK #3 (12 wks)
US #5 (32 wks)
Platinum
-Decca Records
Let It Bleed
December 5, 1969
UK #1 (29 wks)
US #3 (44 wks)
2X Platinum
Decca Records
-Sticky Fingers
April 23, 1971
UK #1 (26 wks)
US #1 (62 wks)
3X Platinum
Rolling Stones Records
-Exile on Main St.
May 12, 1972
UK #1 (16 wks)
US #1 (43 wks)
Platinum
Rolling Stones Records
-Goats Head Soup
August 31, 1973
UK #1 (14 wks)
US #1 (37 wks)
3X Platinum
Rolling Stones Records
-It's Only Rock'n Roll
October 18, 1974
UK #2 (9 wks)
US #1 (20 wks)
Platinum
Rolling Stones Records
-Black and Blue
April 23, 1976
UK #2 (14 wks)
US #1 (24 wks)
Platinum
Rolling Stones Records
-Some Girls
June 9, 1978
UK #2 (25 wks)
US #1 (82 wks)
6X Platinum
Rolling Stones Records
-Emotional Rescue
June 20, 1980
UK #1 (18 wks)
US #1 (51 wks)
2X Platinum
Rolling Stones Records
-Tattoo You
August 24, 1981
UK #2 (29 wks)
US #1 (58 wks)
4X Platinum
Rolling Stones Records
-Undercover
November 7, 1983
UK #3 (18 wks)
US #4 (23 wks)
Platinum
Rolling Stones Records
-Dirty Work
24 March 1986
UK #4 (10 wks)
US #4 (25 wks)
Platinum
Rolling Stones Records
-Steel Wheels
August 29, 1989
UK #2 (18 wks)
US #3 (36 wks)
2X Platinum
Rolling Stones Records
-Voodoo Lounge
July 11, 1994
UK #1 (24 wks)
US #2 (38 wks)
2X Platinum
Virgin Records
-Bridges to Babylon
September 29, 1997
UK #6 (6 wks)
US #3 (27 wks)
Platinum
Virgin Records
-A Bigger Bang
September 5, 2005
UK #2 (4 wks)
US #3 (19 wks)
Platinum
Virgin Records

Compilations

UK Compilations

-Big Hits (High Tide and Green Grass) (UK)
November 4, 1966
UK #4 (43 wks)
Decca Records

US Compilations

-Big Hits (High Tide and Green Grass) (US)
April 2, 1966
US #3 (99 wks)
2x Platinum
London Records

Post-1967 Compilations

-Through the Past, Darkly (Big Hits Vol. 2)
September 12, 1969
UK #2 (37 wks)
US #2 (32 wks)
Platinum
Decca Records
-Hot Rocks 1964-1971
December 20, 1971
US #4 (243 wks)
12X Platinum
ABKCO Records
-More Hot Rocks (Big Hits & Fazed Cookies)
11 December 1972
US #9 (29 wks)
Gold
ABKCO Records
-Metamorphosis
June 6, 1975
UK #45 (1 wk)
US #8 (13 wks)
ABKCO Records
-Made in the Shade
June 6, 1975
UK #14 (12 wks)
US #6 (17 wks)
Platinum
Rolling Stones Records
-Sucking in the Seventies
March 21, 1981
US #15 (12 wks)
Gold
Rolling Stones Records
-Rewind (1971-1984)
July 2, 1984
UK #23 (18 wks)
US #86 (11 wks)
Gold
Rolling Stones Records
-Singles Collection: The London Years
August 15, 1989
US #91 (22 wks)
Platinum
ABKCO Records
-Hot Rocks 1964-1971
June 25, 1990
UK #3 (24 wks)
Decca Records
-Jump Back: The Best of The Rolling Stones
November 22, 1993
UK #16 (28 wks)
Virgin Records
-Forty Licks
September 30, 2002
UK #2 (45 wks)
US #2 (48 wks)
4X Platinum
Virgin/ABKCO/Decca
-Jump Back: The Best of The Rolling Stones
August 24, 2004
US #30 (58 wks)
Platinum
Virgin Records
-Rarities 1971-2003
November 22, 2005
UK #133 (1 wk)
US #76 (6 wks)
Virgin Records

Live Albums

US Live Albums

-Got Live if You Want It!
November 28, 1966
US #6 (48 wks)
Gold
London Records

Post-1967 Live Albums

-Get Yer Ya-Ya's Out! The Rolling Stones in Concert
September 4, 1970
UK #1 (16 wks)
US #6 (23 wks)
Platinum
Decca Records
-Love You Live
September 23, 1977
UK #3 (8 wks)
US #5 (17 wks)
Gold
Rolling Stones Records
-Still Life (American Concert 1981)
June 1, 1982
UK #4 (18 wks)
US #5 (23 wks)
Platinum
Rolling Stones Records
-In Concert
July 13, 1982
UK #94 (3 wks)
Decca Records
-Flashpoint
April 2, 1991
UK #6 (7 wks)
US #16 (17 wks)
Gold
Rolling Stones Records
-Stripped
November 13, 1995
UK #9 (11 wks)
US #9 (19 wks)
Platinum
Virgin Records
-No Security
November 2, 1998
UK #67 (1 wk)
US #34 (8 wks)
Virgin Records
-Live Licks
November 1, 2004
UK #38 (4 wks)
US #50 (2 wks)
Gold
Virgin Records

Izvor: Wikipedia

Tours

2005/2006/2007 - A Bigger Bang Tour
2002/2003 - Licks Tour
1999 - No Security Tour/Bridges To Babylon Tour
1997/1998 - Bridges To Babylon Tour
1994/1995 - Voodoo Lounge Tour
1989/1990 - Steel Wheels/Urban Jungle Tour
1982 - European Tour 1982
1981 - American Tour 1981
1978 - US Tour 1978
1976 - Tour of Europe '76
1975 - Tour of the Americas '75
1973 - European Tour 1973
1973 - Pacific Tour 1973
1972 - American Tour 1972 (also known as S.T.P. Tour)
1971 - UK Tour 1971
1970 - European Tour 1970
1969 - American Tour 1969 (famous but didn't seem to have a name)
1967 - European Tour
1966 - Australia and New Zealand Tour, European Tour, North American Tour, British Tour
1965 - 1 Far East tour, 4 European tours, 3 British tours, 2 North American tours
1964 - 4 British tours, 2 US tours
1963 - British Tour (as an opening act)

Los Rolling Stones (1) Ay Ay Ay, Satanical Majestades

http://www.popboks.com/koncerti/losrollingstones.shtml