Suhoj Su-25


Dimenzije: dužina 15,53 m, raspon krila 14,36 m, visina 4,80 m
Masa: prazan 9185 kg, pun 14600 kg, na poletanju 17600 kg
Pogonska grupa: 2 turbomlazna motora Tumanski R-195 potisne snage 44,88kN svaki
Maksimalna brzina: 975 km/h
Borbeni radijus: 375 km (pod punim opterećenjem)
Dolet: 1950 km
Plafon: 10000 m
Naoružanje: top GŠh-30-2 kalibra 30 mm sa 250 granata, 11 podvesnih tačaka na trupu i krilima ukupne nosivosti 4400 kg

Suhoj Su-25 (NATO naziv "Froogfoot") je avion za blisku podršku na bojištu i borbu protiv tenkova. Konstruisan u nekadašnjem Sovjetskom Savezu avion se i danas nalazi u upotrebi u ratnim vazduhoplovstvima Rusije, članica Zajednice nezavisnih država i mnogih drugih stranih zemalja.

Razvoj

Avion Su-25 koji je projektovao Suhoj nastao je kao rezultat istraživanja sprovedenog kasnih šezdesetih godina dvadesetog veka koje je trebalo da utvrdi specifikacije novog jurišnog aviona koji je trebalo da obavlja ulogu Šturmovika (ovaj naziv koji je dobio čuveni avion Iljušin Il-2 za vreme Drugog svetskog rata postaće sinonim za sve ruske jurišne avione). Su-25 je teško naoružan sa Grjazev-Šipunov GŠ-30-2 topom kalibra 30 mm i za različitim projektilima vazduh-zemlja: u jurišnoj ulozi može poneti preko 4000 kg borbenog tereta. Predstavlja ekvivalent američkom jurišnom avionu A-10 Tanderbolt 2 (mada bi se pre mogao upotrebiti sa Nortropom YA-9 koji je izgubio na konkursu američke avijacije za izbor novog jurišnog aviona). Iste specifikacije dovele su do razovja jurišne varijante ruskog lovca Mig-23 koja ima oznaku Mig-27 ali između ova dva aviona nema nikakve sličnosti.


Prvi prototip Suhoja Su-25 pod oznakom T-8-1 poleteo je 22. februara 1975. godine. Problemi u razvoju odložili su njegovo uvođenje u operativnu upotrebu sve do aprila 1981. godine.


Avion je u velikom broju učestvovao u sukobu između Sovjetske armije i mudžahedina u Afganistanu 1980. godine. Nakon što je američka obaveštajna služba CIA snabdela mudžahedine prenosivim protiv-avionskim raketama "Stinger" sa infra-crvenim navođenjem broj gubitaka ovog vazduhoplova je porastao. Zbog toga je razvijena nova taktika napada na zemaljske ciljeve. Su-25 je uvek napadao u tandemu. Jedan avion bi leteo na većoj visini ispuštajući infra-crvene mamce kako bi na sebe privukao Stingere dok je drugi avion u brišućem letu napadao ciljeve na zemlji.

Mornarička verzija Su-25UTG


Napravljeno je i nekoliko dvoseda za obuku sa oznakom Su-25UB kao i nekoliko aviona Su-25UTG sa ojačanom konstrukcijom i kukom koji su služili za obuku pilota u sletanju na nosače aviona. Prvi Su-25UTG poleteo je u Septembru 1988. godine i ukupno je proizvedeno desetak aviona. Polovina od ovog broja još uvek se nalazi u operativnoj upotrebi na jedinom ruskom nosaču aviona Admiralu Kuznjecovu. Ruska mornarica naručila je još deset Su-25UBP sličnih Su-25UTG ali sa uvlačivom sondom za pretakanje goriva u vazduhu.


Naprednije varijante ovog aviona Su-25T (alternativna oznaka Su-34) i Su-25TM (Su-39) opremljene su poboljšanim navigaciono-napadačkim sistemom, povećana je njihova otpornost na vatru sa zemlje i osposobljeni su da nose nove generacije vođenih projektila vazduh-zemlja.


Suhoj Su-25 se više ne proizvodi ali se još uvek nalazi u naoružanju ratnih vazduhoplovstava Afganistana, Angole, Arazbejdžana, Belorusije, Bugarske, Češke Republike, Etiopije, Gruzije, Irana, Iraka, Kazahstana, Republike Makedonije, Severne Koreje, Perua, Rusije, Slovačke i Ukrajine. Do pre izvesnog vremena dva aviona nalazila su se i u naoružanju ratnog vazduhoplovstva Obale Slonovače ali su ih francuske snage uništile zato što su predstavljali pretnju za mirovnu operaciju u ovoj zemlji.

Izvor: Wikipedia

Strasan je.jos T verzija ......e to je cudo!