Regija Emilija-Romanja (Emilia-Romagna) smeštena je u središnjem delu Italije i slobodno se može reći da ona povezuje italijanski sever i jug. Ova regija podeljena je na devet administrativnih provincija, a to su: Bolonja, Modena, Parma, Ferara, Ređo Emilija, Pjaćenca, Forli-Ćezena i Rimini. Jedan od najzanimljivijih i najlepših gradova ove regije je Bolonja, grad kolonada, veličanstvenih palata, duge akademske tradicije, ujedno i glavni grad regije Emilija-Romanja.

Današnja Bolonja razvila se na obodu doline reke Po, a prva naselja na području današnjeg grada nastala su tokom bronzanog doba, pre oko 3.000 godina. Reč je o plemenima koja su naselila Apenine i koja su do gvozdenog doba razvila svoju autentičnu kulturu poznatu pod nazivom civilizacija Vila nova. Bili su uglavnom farmeri i stočari, ali imali su razvijeno i zanatstvo. Svojom trgovinom "pokrivali" su severnu i središnju Italiju.

Tokom 6. veka pre nove ere to područje nastanjuju Etrurci, koji razvijaju trgovinu zahvaljujući vezama sa Spinom, lukom na delti reke Po, koju su često posećivali grčki moreplovci. U to vreme današnja Bolonja nosi ime Felsina i postaje glavni grad Etrurije (princeps Etruirae). Oko 350. godine pre nove ere Kelti iz plemena Boi postepeno počinju da nastanjuju Felsinu, gradeći pri tom utvrđenja i formirajući sela u ravnici i na nižim padinama Apenina. Keltsko ime Bona, koje je označavalo grad u regiji Felsina, prihvatili su i Rimljani za latinsku koloniju Bononija, koju su tu osnovali 189. godine pre nove ere, posle 200 godina keltske dominacije. Ovo naselje ubrzo je zajedno s okolinom naraslo do 30.000 stanovnika.

U rimsko doba tu su izgrađene mnoge važne građevine: rimski kastrum, mreža puteva, pozorišta i slično, ali s padom Rimskog carstva opada i moć Bononije. Shvativši da imaju neadekvatnu odbranu i da su vrlo ranjivi s obzirom na upade varvara u te prostore, stanovništvo tadašnje Bolonje odlučilo je da popravi gradsko utvrđenje i izgradi visoki odbrambeni zid. Ostaci tog zida postoje i danas. Tokom 5. veka veći deo grada bio je napušten i nenaseljen. Političke i administrativne strukture Rimskog carstva nestale su i samo su lokalni biskupi kao što je Petronije (koji je u 12. veku postao zaštitnik grada Bolonje) imali značajniju ulogu u razvoju i zaštiti grada. Posle vladavine varvarskih kraljeva Odoakara i Teodorika, car Justinijan je nad Italijom uspostavio vizantijsku dominaciju, koja je u Bolonji potrajala sledećih 150 godina.

Longobardi upadaju na taj prostor 559. godine, ali ga osvajaju tek 727. Iz tog perioda ostalo je vrlo malo sačuvanih ostataka. Godine 774. Longobardi su Bolonju prepustili papi, pa su u 9. veku gradom vladale vojvode koje je imenovao Pontifikat. Tesne veze između crkve i grada zadržale su se duže vremena, ali nisu uvek bile idilične. Posle crkve, pravo na Bolonju polagalo je i moćno i bogato plemstvo, a za to je bilo puno razloga. Neki od njih su sigurno važan strateški i geografski položaj, kao i ekonomske i kulturne povlastice koje su postojale zahvaljujući razvijenom tržištu i osnivanju univerziteta - prvog u Evropi, osnovanog 1088. godine.


Izvor: Krstarica

...

Na Univerzitetu u Bolonji, najstarijem u Evropi i svetu, školovala su se neka od najvećih imena italijanske književnosti, kao što su Dante, Petrarka i Bokačo. Danas Bolonjski univerzitet čine 23 fakulteta, 68 odeljenja i 93 biblioteke, koje se, pored Bolonje, nalaze u kampusima u obližnjim gradovima - Ćezeni, Forliju, Raveni i Riminiju. Najznačajniji su Pravni fakultet, Fakultet političkih nauka, Fakultet književnosti i filozofije i Medicinski fakultet. Tu se školuje oko 70.000 studenata iz celog sveta.

Bolonja se hrabro opirala svim pokušajima ovladavanja, čak i za vreme krvavog građanskog rata. U drugoj polovini 13. veka grad je podeljen između dve frakcije, okupljene oko dve istaknute bolonjske porodice - Geremeija, koji su pripadali Gvelfima (pristalice pape), i Lambertacija, Gibelina (podržavali su cara). Krajem veka Gvelfi su pobedili, potčinivši Bolonju papi Nikoli III, koji je 1278. postao njen vladar. Uprkos tome gradu je ostavljen visok stepen autonomije. U to vreme Bolonja je bila, posle Kordobe, Pariza, Venecije, Firence i, verovatno, Milana, najznačajniji grad u Evropi. Tada je imala između 60.000 i 70.000 stanovnika.

U 15. veku na vlast dolazi porodica Bentivoljo, ali je to i period kad se za vlast nad gradom bore i milanski vikonti i papa. U tom sukobu pobedu je odnela crkva 1506. godine. Odnosi grada i crkve posle toga ostali su problematični sve do 19. veka. U 16. veku u gradu je izbila epidemija kuge, pa se broj stanovnika smanjio sa 70 na 59 hiljada, a drugi talas kuge, 1630. godine, ubio je još 12.000 ljudi. Početkom 17. veka stanovništvo Bolonje desetkovano je kugom, ali uprkos tome grad se konstantno razvijao. U to vreme sagrađene su neke od velelepnih palata, a procvat je doživela i umetnost. U 18. veku u Bolonji počinje da se razvija tekstilna i prehrambena industrija, što kvalitet života u gradu podiže na još viši nivo. Bolonja je bila drugi papski grad (posle Rima) i tokom 19. veka bila je deo događaja koji su promenili sliku Evrope. Godine 1859. Bolonja postaje deo ujedinjene Italije.

U novim političkim uslovima Bolonja postaje važan trgovački i industrijski centar (prehrambena, obućarska, keramička, hemijska, metaloprerađivačka industrija, mašinogradnja), a pošto se broj stanovnika neprestano povećavao, početkom 20. veka srušene su stare gradske zidine (osim nekoliko delova), da bi grad mogao da se prostorno širi. Ali, još je u velikoj meri sačuvana srednjovekovna arhitektura s upečatljivim palatama, fontanama i dva očuvana tornja, Asineli i Grisenda. Grad je nadsvođen i sa oko 40 kilometara kolonada, koje su uz univerzitet jedan od simbola Bolonje. Jedno je i od najvažnijih kulturnih središta u Italiji.

Tokom Drugog svetskog rata grad je bio oštećen u vazdušnim bombardovanjima, ali se brzo oporavio i postao jedan od najrazvijenijih gradova u Italiji. Glavni grad pokrajine Emilija-Romanja Bolonja je postala 1970. Danas Bolonja ima oko 370.000 stanovnika (u vreme predavanja na univerzitetu taj broj se poveća za još 100.000) i važna je saobraćajna raskrsnica severne, srednje i južne Italije.


Izvor: Krstarica

...