По коме је названа Маринкова бара?

Kako je nastala Marinkova bara

Marinkova bara je kraj na levoj obali Mokroluškog potoka oko mesta gde su se Duboki i Kumodraški potok ulivali u Mokroluški. Tle na ovom području bilo je prilično močvarno i obraslo trskom, pa nije bilo naseljeno u prethodnim vekovima.

Početkom 19. veka u ovoj oblasti gazdovao je oberknez od Avale Marinko Marinković. Po njemu je ime dobila šuma oko današnjeg Centralnog groblja - Marinkova šuma, a kasnije i naselje koje je niklo u blizini.

Naselje je počelo da se razvija devedesetih godina 20. veka, kada su siromašni doseljenici počeli da zidaju kuće od nepečene cigle i drugih lošijih materijala. Pola naselja se smestilo u nizini, a drugi deo na brežuljcima i njihovim padinama prema današnjoj Zaplanjskoj ulici. Naziv Marinkova bara se odnosio na naselje koje se protezalo od Dušanovca do današnjeg Centralnog groblja a u blizini koga je bila Marinkova šuma.

Ovo naselje se nije razvijalo kao jedna celina, već se sastojalo od više naseobina ili delova koji su bili odvojeni slobodnom površinom, livadama, njivama i baštama. Oni su nosili nazive: Marinkova bara, Lesićevo imanje, Duboki potok, Marićevo brdo, Čitluk i na desnoj obali Mokroluškog potoka - Zarićevo imanje. Međutim, vremenom se za ceo kraj ustalio naziv Marinkova bara.

Žitelji ovog kraja imali su svoje Društvo za ulepšavanje i unapređivanje naselja. Naselje je čak dobilo i zvanično ime: Predgrađe Petra Mrkonjića. Ali, naselje je u komunalnom pogledu bilo u grupi najnerazvijenijih beogradskih naselja. Kanalizacija nije postojala. Voda se uzimala sa uličnih česmi, kojih je tridesetih godina bilo tri i iz bunara.

U Predgrađu Petra Mrkonjića, odnosno u Marinkovoj bari, tokom tridesetih godina 20. veka bilo je oko 600 kuća. Sve kuće su bile pretežno prizemne i zidane u krečnom malteru ili blatu. Bilo je i kuća od drveta i blata koje su se zvale "lepare". Sve su kuće bile sa dvorištem i na jednog stanovnika je dolazilo oko 38 metara kvadratnih dvorišta.

Stanovništvo Marinkove bare činili su pretežno radnici, službenici, zanatlije i trgovci. U predgrađu je bilo sedam pekara, dve prodavnice hleba, četiri mesare, 22 bakalnice i piljarnice, 12 kafana i jedna narodna kuhinja.

Najznačajniji događaj za život naselja bilo je otvaranje OŠ "Branislav Nušić" 1935. godine. U naselju je postojao i fudbalski klub i mala grupa glumaca amatera. Tek u periodu posle Drugog svetskog rata rešavani su neki teški komunalni problemi. Tada su okolni potoci kanalisani ispod zemlje i uklopljeni u kanalizacionu mrežu. Ali, ostala je bara, makar u imenu.

Google ti je chudo.