PORIJEKLO  HRVATA  ; HRVATSKE LAŽI, FALSIFIKATI, ZLOČINI

Pošto vidim da ovaj sajt ne dopušta da se piše o istoriji Srba, osim one koju
su podmetnuli  Vatikan i ustaška Hravatska a prihvatili zatucani Srbi.

I pošto je činjenica da se Srbi stide i odriču svoje istorije, ako mislite da ovo nije
istina u tom slučaju su Srbi o kojima pričam lažni Srbi.

Znači pošto ne dopuštate da se piše o srpskoj istoriji, iz toga proizilazi da
bi trebalo da dopuštate da se piše o hrvatskoj istoriji, Vama je vrednija
riječ ustaše od stotina knjiga iz davne prošlosti koje nedvosmisleno i jasno
govore o Srbima.

Ja kao Srbin se ne stidim svoje istorije, ako je utemnljena i ako su je prezentovali
oni koji nisu istorijski gledano neprijatelji  Srba.

Lažni Srbi i ustaše evo Vam vaša istorija.

Tako je !!!   

Da pogadjam.... Deretic?

deretic n company ,wlcome back  

Ljudi jel vi vidite tu istoriju? Ja jok. Jel u meni problem il su je marsovci u koaliciji sa svetim sorabima sakrili?

ali stvarno cenim tvoju upornost....

Мислим да нас то Атлантиђани прогањају из гроба 

PORIJEKLO  HRVATA  ; HRVATSKE LAŽI, FALSIFIKATI, ZLOČINI - (1)


Knjiga je štampana 1944. pod pseudonimom ,,Psunjski,, , njemačko-
ustaška vlast je uništila skoro sve primjerke štampane knjige a ono što
nisu unuštili oni, uništila je titina zločinačka vlast.

Sačuvano je samo nekoliko primjeraka, na bazi sačuvanog primjerka
u Sloveniji ponovo je štampana ova knjiga u Sloveniji.

Prije postavljanje tekstova knjige, preporučujem da se pročitaju predgovori
ljudi koji stoje iza ponovnog štampanja ove knjige.


PREDGOVOR SLOVENAČKOM IZDANJU
IZ 2006.

Zmago Jelinčič Plemeniti

O knjizi i autorstvu

Knjiga Hrvati u svetlu istorijske istine, autora Psunjskog, za kojega skoro sa sigurnošću
možemo tvrditi, da je to bio Veliša Raičević, dolazi među slovenačke čitaoce baš u
pravom trenutku, u doba približavanja susedne Hrvatske evropskoj uniji demokratskih
država, a gde po mojem uverenju nikako ne spada. Bar ne za onoliko vreme, dokle se ne
razjasne i isprave istorijske laži i krivice kako prema srpskom, tako prema slovenačkom
narodu. Uveren sam, da će se s mojim stanovištem složiti većina onih, koji knjigu budu
pročitali.

Knjiga je sigurno nastajala dosta dugo, a odštampana je bila u Beogradu marta 1944.,
nešto pre oslobođenja grada. Gestapo, tajna policija nemačkoga rajha je, izvesno zbog
izdaje, upala u štampariju u kojoj je bila knjiga štampana, i zaplenila skoro celokupan
tiraž. Nemci nisu želeli da se otkrije istina o istoriji Srba i lažljivosti Hrvata u njihovom
falsifikovanju istorije. Na kraju krajeva, Hrvatska je bila saveznica, a Srbija samo
okupirana i sa privremenom vladom.

Odmah po oslobođenju preostale primerke je tražila i zaplenila jugoslovenska tajna policija,
a štampara Antuna Rota su krajem 1944. Godine proglasili za okupatorskog saučesnika i ubili
ga na nepoznatom mestu. Za Psunjskog se nije znalo ko je, pa je mogao da se izvuče. Većinu
primeraka knjige su pronašli, a njihovi vlasnici su, po običaju, završili na Golom otoku.

Zvanična institucija, Narodna biblioteka Srbije prvi primerak knjige dobila je tek 1981. godine,
posle smrti Josipa Broza - Tita.

Primerak u svom arhivu ima joši Srpska pravoslavna crkva, a nekoliko primeraka imaju
nekadašnji autorovi prijatelji, koji vešto prikrivaju svoj originalni primerak, jer knjiga
nije pisana niz dlaku ni današnje srpske vlasti. Međutim, jedan primerak knjige je u
Sloveniji čiji prevod i objavljujemo.

Ko se skriva iza pseudonima Psunjski, nije bilo pozanato sve do kasnih 1990-tih. Bez
sumnje ga je to očuvalo u životu, jer su štampar njegove knjige, kao i ceo niz ljudi, koji
su tu knjigu imali kod sebe, zbog nje umrli. Uprkos svemu, neki istoričari još danas
zagovaraju različite teze. Jedna od njih je i da je knjigu napisao pesnik Milan
Dobrovoljac Žmigavac, biskup Hrvatske starokatoličke crkve, a druga knjigu pripisuje
gospodinu Rašajskome, službeniku zagrebačkog univerziteta, koji je živeo u Beogradu i
Sarajevu i zbog toga imao pristup dokumentima o poreklu Hrvata i odnosima između
Srba i Hrvata.

U prilog prve teze najviše govori podudarnost slogova u pesmi objavljenoj
na početku knjige, ali obara ju to, što se protiv knjige obratio čak hrvatski Glas koncila,
jer je po njegovom puna antikatolicizma, i zato veoma antihrvatska, tako da je njeno
predviđeno izdanje u SAD zabranio čak tadašnji predsednik Džordž Buš stariji.
Određeni krugovi u Beogradu autorstvo knjige pripisivali su čak dvojici pisaca, doduše
literarnom istoričaru i germanisti prof. dr. Peri Slijepčeviću i istoričaru prof. dr.
Radoslavu Grujiću.

Čak se javlja mišljenje, da samo dva autora ne bi bila dovoljna, i
stoga misao, da je knjigu napisala grupa istoričara. Jošjedno ime se javlja u vezi sa ovom
knjigom, i to Bogunović, inspektor za prosvetu između dva rata, rodom iz Psunja.
Ali ipak je, po mišljenju većine ozbiljnih istračivača, pseudonim Psunjski pripadao Veliši
Raičeviću koji je, pored pomenute knjige, pod istim pseudonimom izdao joši knjigu U
ime Hrista – svetinje u plamenu.

Uprkos tome što knjiga opisuje istorijske događaje, koji
se tiču Srba od najstarijih vremena pa sve do (skorašnjeg) kraja ustaške tvorevine
Nezavisne države Hrvatske, pronicljiv čitalac će naći čak ceo niz paralela sa događajima
iz vremena kada smo sa Hrvatima imali zajedničku istoriju. I te ga paralele mogu ispuniti
strepnjom šta nam se sve još može desiti.

PORIJEKLO  HRVATA  ; HRVATSKE LAŽI, FALSIFIKATI, ZLOČINI - (2)

Hrvati u svetlu slovenačke istine

Nakon raspada austrougarske monarhije, Hrvati su se na brzinu organizovali i
Međumurje ubrzo proglasili za svoje. Štaviše, ubrzo je određena politička frakcija počela
da se zauzima za odcepljenje od Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca i za povezivanje sa
Mađarskom i za zajednički savez sa Italijom. U Kraljevini Jugoslaviji se ovo razmišljanje
kasnije manifestovalo ubistvom kralja Aleksandra 9. oktobra 1934. u Marseju, koje su uz
pomoć Italijana organizovali hrvatski ustaše.

U vezi sa drugim svetskim ratom, nikako se ne može prevideti činjenica, da su Hrvati
odmah nakon napada 6. aprila 1941. i kapitulacije Kraljevine Jugoslavije već10. aprila
proglasili NDH, skoro odmah zatim pristupili nacifašističkoj koaliciji i tako sa ministrom
inostranih poslova nemačkog rajha Ribentropom (Otto von Ribbentrop) završili započetu
operaciju. Već26. avgusta 1939. su proglasili Banovinu Hrvatsku, koja je srpskim i
bosanskim teritorijama oduzela srezove Dubrovnik, Šid, Ilok, Brčko, Gradačac,
Derventu, Travnik i Fojnicu, priključila ih svojoj teritoriji i stvar dovršila sa nastankom
nacističke državne tvorevine, za koju je nekadašnji predsednik Tuđman izjavio, da je
prethodnica današnje Hrvatske.

Odmah nakon prekrajanja slovenačke teritorije, Hrvatska
je takođe uzela svoj deo krvavoga plena, u hrvatskim logorima smrti izginuo je nemali
broj Slovenaca. U najvećem koljačkom projektu ustaša, kako su nazvali logor Jasenovac,
usmrtili su i osamdeset sveštenika iz Štajerske.

Nakon drugog svetskog rata hrvatska vlast se na brzinu preokrenula i zaboravila, da je
bila do zadnjega dana na strani nacista i da ju je samo velika želja Josipa Broza - Tita za
velikom državom, koju su mu saveznici i omogućili, spasla od denacifikacije, koja ni do
danas nije izvršena. Odmah su nastavili akcije, započete na zasedanju ZAVNOH-a 1944.
godine, i pripojili si Istru, razume se, uz drugarsko odobravanje slovenačkih partijaca.

Jedan od većih obmanjujućih prikaza demografskog stanja Istre onoga vremena je
sigurno knjiga Cadastre national del'Istrie (Nakladni zavod Hrvatske, Sušak, 1946), u
kojoj su autori po pravilu sve Istrane, čije se prezime završavalo na –ić ili ič, proglasili za
Hrvate. Šteta što su među odobravaocima bili i Fran Ramovši Lavo Čermelj, za neke
veliki Slovenci.

Još jedan račun čeka na izmirenje. To je ubistvo 37 Slovenaca u Štrigovi, koje su
hrvatske vlasti pobile odmah nakon rata, jer su tvrdili da je to slovenačka zemlja. I bili su
u pravu! Još se manje zna o deportaciji približno 3000 Slovenaca iz Rijeke na Goli otok,
gde, međutim, nisu dospeli, jer nisu disali po hrvatski i znali su one koji su na brzinu
promenili uniforme. Takođe, kasnije pozivanje i priča o nekakvim avnojskim zaključcima
su besmisleni, jer na drugom zasedanju Avnoja u Jajcu nije bilo razgovora o granicama
unutar nove Jugoslavije.

I da upozorim na jošjednu istinu: tokom drugog svetskog rata,
kao ni pre njega, Istra nije spadala u jugoslovenski okvir, a kamoli u hrvatski. Čak je ni
Hitler posle kapitulacije Italije 9. septembra 1943. nije priključio državi svojega
saveznika Ante Pavelića.

Ako se osvrnemo na naš rat za samostalnost, ne možemo prevideti činjenicu, da su u
napadu na Sloveniju upravo hrvatske vlasti dozvolile da naša jedva rođena država bude
napadnuta sa njihove teritorije, iz njihovih kasarni, sa njihovih aerodroma. Samostalnost
su proglasili istog dana kao i mi i bili su dakle prema međunarodnom vojnom pravu
agresori, iako su jedinice bile deo Jugoslovenske narodne armije.

Prema međunarodnom pravu, agresor je i ona država, koja svoju teritoriju prepusti tuđoj
sili za napad na treću državu.

A to se ovde desilo. Pošto to jošnije bilo dovoljno, našim jedinicama teritorijalne
odbrane i policije namerno su poslali pogrešne podatke o smeru napredovanja jedinica
JNA. Ljude koji su u Zagrebu hteli da spreče izlazak tenkovskih jedinica iz kasarni,
rasterala je hrvatska vlast. Tada je naredila da se uklone sve mine, tako da su tenkovi
prema Sloveniji imali slobodan put.

Nažalost, neki naši autonomaši su tada bili nepažljivi, ali pre svega, tada je jošuvek na
našoj strani bilo previše pristalica jugoslovenstva, koji nisu reagovali na informaciju
nemačke obaveštajne službe, da je general Čad u Rijeci spreman da se preda slovenačkoj
vojsci. U Rijeku nisu poslali oružane vojne jedinice, a mene su nakon četvrtog dana rata
za osamostaljenje uhapsili. Da tada nije bilo pristalica nekadšanjega režima, makar bi
moja jedinica išla na Rijeku, pa bi onda bilo šta bi bilo.

A sigurno bi početna pozicija za pogađanja, da dobijemo nazad Istru, koja nikad u istoriji
nije bila hrvatska, bila suštinski drugačija. A možda je kod svih zajedno preovladavalo
političko mišljenje o zajedničkoj konfederaciji Slovenije i Hrvatske, koje je sve do posete
hrvatskog predsednika Tuđmana Sloveniji, još bilo živo.

Razume se da ljudi o tome ništa nisu znali.
Možda se na to nadovezala i nezaiteresovanost za održani referendum o pripajanju
matičnoj domovini Sloveniji, koji je održan na Žumberku, na kojem su se samo poštar i
župnik izjasnili protiv pripajanja Sloveniji. Tako su tadašnji predsednik države Kučan
kao i predsednik skupštine dr. Bučar svu dokumentaciju, koju su pregledali, bacili s
objašnjenjem "a šta ćemo s tom sirotinjom".

Hrvati su plan shvatili prokleto ozbiljno I njegovog glavnog pobornika Drakulića i još
dosta drugih zbog veleizdaje na duže vreme bacili u zatvor. I to, uprkos tome da je svima bilo poznato, da su granice unutar nekadašnje SFRJ bile samo administrativne – odredila ih je komunistička partija, a nije bilo sklapanja nikakvih republičkih, međurepubličkih,
međudržavnih ili međunarodnih sporazuma o razgraničenjima među republikama.

Posledica toga je činjenica da su Hrvati postavili granicu kod Sečovlja na levom brdu
Dragonje, a zatim je čak premestili na desno brdo, iako je međurepublička granica u
nekadašnjoj državi SFRJ bila čak na vrhu brežuljka, kod kamenoloma. Nakon toga se
samo dalje nastavljalo. Hrvati su krali najbolje smreke na Tomšičevoj parceli u
snežničkim šumama, pred ljutitim Slovencima pa su ih čak čuvali slovenački policajci.
Agresivno su okupirali četiri zaseoka uz Dragonju, ukrali zemlju kod Hotize, uz Muru,
kod Ormoža… Ministar unutrašnjih poslova bio je Igor Bavčar. A i istarske železnice su
u doba Lojzeta Peterlea prešle u hrvatske ruke.

Kasnije je ulogu darodavca slovanačke teritorije preuzeo sadašnji predsednik države dr.
Janez Drnovšek, koji je uprkos usvajanju deklaracije Državnoga zbora Republike
Slovenije o celovitosti piranskog zaliva njegovu, otprilike, polovinu ponudio Hrvatima.
Hvala bogu, da to nisu usvojili, makar i zbog prevelike proždrljivosti. Svemu ovome
možemo naći paralele u knjizi Psunjskog.

Na kraju krajeva, šta bismo mogli očekivati od države, čiji politički vrhovi danas iznova
zagovaraju teze o hrvatskom narodu, koje su bile zvanično ispravne u doba ustaške
vladavine? I šta bismo mogli očekivati od države, koja svoju državnost temelji na nikad
postojećoj nagodbi, koju žele prikazati kao dogovor sa Ugarskom (Mađarskom) o
preuzimanju vlasti u svoje ruke i koju nazivaju Pacta conventa, za koju lažu da je bila
napisana 1102. godine, kada je celoj svetskoj istorijskoj javnosti inače poznato, da se radi
o falsifikatu iz 14. veka.

Možemo još štošta naučiti iz ove knjige, kao npr. o sopstvenim greškama i o sopstvenim
izdajnicima. Zato da greške ne bismo ponavljali i da bismo izdajnike lakše prepoznali.
Susede će nam u priličnoj meri predstaviti sama knjiga. Neka prevod ove knjige na
slovenački jezik bude trajni spomenik činjenici, da istinu nije moguće sakriti, i opomena
svim onima, koji previše veruju zvaničnoj politici, a Veliši Raičeviću - Psunjskom
zahvalnica što je očuvao istinu i osvetlio zločine, koji ne smeju ostati u tami

Zmago Jelinčič Plemeniti

PORIJEKLO  HRVATA  ;  HRVATSKE LAŽI, FALSIFIKATI, ZLOČINI - (3)

HRVATI U SVETLU ISTORIJSKE ISTINE

Pij zemljo srpska

O grudo sveta,
zemljo predaka srpskih i moja!
Ti ne bi bila ni pitoma tako,
da nije naših suza, krvi i znoja.

Pij zemljo srpska,
napajaj se krvlju miliona svojih
palih na braniku veličine davne,
ispijaj čaše sudbine svoje,
gorke, ali slavne!

O večna grudo !
Ti što nikad nisi stenjala od bola,
jer si uvek bila od dželata jača.
Ima li šta drugo što sramotu pere
sem borbe i mača!

Psunjski