Посјећујете ли театар?


Ових дана љубитељи театра имали су прилику погледати представу аутора који је прошле године примио у Србији Стеријину награду за режију као најбољи.

Нисам читалац e-новина, него сам, након засутости информацијом у мејнстрим медијима почела да тражим и детаљнију, па ми се учинило да овај текст даје прилично прегледан увид:






Atelje 212: Zoran Đinđić u režiji Olivera Frljića
Frljićev scenski metak
Piše: Nenad Obradović   



Zoran Đinđić
Redatelj: Oliver Frljić
Igraju: Feđa Stojanović/Dušan Radović, Branislav Trifunović, Ivan Jevtović, Vladislav Mihailović, Tanja Petrović, Milan Marić, Miloš Timotijević i Tamara Krcunović
Atelje 212

Jasno definirajući svoj autorski projekt kao političko kazalište, Oliver Frljić predstavom Zoran Đinđić uspjeva da ostavi puno političkih i, inherentno tome, puno estetskih poruka. Iz svakog scenskog segmenta i metaforičnih slika kojih nas Frljić nije štedio vidljiva je namjera da se neskriveno svjedoči o Zoranu Đinđiću, čovjeku i političaru, ali i onima koji su uzurpirali njegovo ime

’’Najgora od svih vrsta nepismenosti jeste politička nepismenost. Politički nepismena osoba ne čuje, ne govori, niti učestvuje u političkim dešavanjima.’’ B. Brecht

Ubijeni premijer Srbije Zoran Đinđić svojom pojavom, političkom i intelektualnom, donio je srbijanskom društvu nemjerljive progresivne pomake. Nakon razaranja institucija i uzurpacije vlasti, višegodišnje izolacije i ratova Zoran Đinđić u srbijansku stvarnost unio je nadu u promjenu i izgradnju instutucija, a svojim umnim porukama potaknuo jedan novi način razmišljanja. U pojavi takvog reformatora smetala je činjenica da nije bio potkupljiv, lak na riječima, lažni optimist ili moralno neosjetljiv političar; odmah nakon dolaska u Srbiju istrajava u namjerama da se počinioci svih ratnih zločina kazne, a samo društvo iz tako brutalne stranice svoje povijesti nauči važne lekcije.
Ipak, previše opterećena svojim povijesnim lomovima Srbija nije dopustila Zoranu Đinđiću da dovrši svoj cilj – stvaranje moderne europske države. Sa metkom koji je ispaljen u premijera, i danas nerasvjetljenom pozadinom ubojstva, srbijansko društvo nosi se lako, bez potrebe da se jasno i nedvosmisleno odredi spram Đinđića. Jedni u svom preziru ideja moderne države i europskih vrednosti zaziru od njegova imena, dok se drugi glorificirajući ga zapravo sukobljavaju sa njegovim stavovima. U tako lažnoj, gotovo mizernoj atmosferi ime Zorana Đinđića koristi se u svakovrsne svrhe, od onih ideologijskih do političkih, a sve služe sadašnjim političarima da njegovim imenom prikriju sopstveno siromaštvo političkog stava.
Na srbijanskoj umjetničkoj sceni nije bilo dovoljno hrabrosti niti volje za jednim istinskim iskorakom u podsjećanju na ubijenog premijera. Dogodilo se da je takav hrabar potez napravio hrvatski redatelj Oliver Frljić režirajući predstavu koja se nedvosmisleno obračunava sa svim javnim tajnama, šutljivim porukama, politikom i zločinima povezanim u nerazmrsiv čvor, ali i građanskim kukavičlukom. O tome redatelj Frljić kaže: ''Čini mi se da sam više povrijeđivao (radeći na predstavi) jedan prešutni politički konsenzus koji je nastao kad se leš pokojnog premijera Zorana Đinđića ohladio, a kojim je dozvoljena svaka mogućna politička kombinatorika. Ovo društvo je pokazalo da se ne zna nositi drugačije s onim što je Đinđić radio i govorio osim da ispali dva metka u njega.''




Jasno definirajući svoj autorski projekt kao političko kazalište, Oliver Frljić predstavom Zoran Đinđić uspjeva da ostavi puno političkih i, inherentno tome, puno estetskih poruka. Iz svakog scenskog segmenta i metaforičnih slika kojih nas Frljić nije štedio vidljiva je namjera da se neskriveno svjedoči o Zoranu Đinđiću, čovjeku i političaru, ali i onima koji su uzurpirali njegovo ime.
Zbog vas smo ubili Zorana Đinđića?
Na početku predstave glumac Branislav Trifunović ispred spuštene zavjese publiku obavještava o Frljićevim dosadašnjim projektima, usput pominjući i to da je njegov otac bio pripadnik HVO formacije. Kako bi jedan takav čovjek mogao režirati predstavu o Zoranu Đinđiću, pita se samoironično redatelj, koji ovim postupkom gledatelje uvodi u vlastitu redateljsku poetiku i daje smjernice ka razumjevanju njegovog političkog kazališta.
Kada se podigne zavjesa glumci sa rukama umrljanim krvlju iz velikog bureta novije srpske povijesti, u lice, direktno i efektno, gledatelja suočavaju sa sopstvenom odgovornošću ponavljajući riječi zbog vas. Ponavljanjem tih riječi svaki glumac pominje brojne srbijanske otiske, od onih vukovarskih i sarajevskih do kosovskih. Ovim se pristupom Frljić vrlo promišljeno i direktno suočava sa svojim srbijanskim gledateljem iz publike gurajući mu prst u oko i javno ga, bez dvojbe, proziva za kukavičluk i poricanje odgovornosti. Po prvi put se u srbijanskom teatru događa ovakav kopernikaski obrat kojim Oliver Frljić do srži raskrinkava srbijansku ideologiju krvi i tla.
U nastavku predstave glumci leže u crnim, plastičnim vrećama, iznad glave im stoji krst sa imenom Zorana Đinđića dok ih glumac Miloš Timotijević posipa svetom srpskom zemljom. Knjiga sa natpisom Ustav na čijim stranicama je tekst "Ruke su nam krvave, ali nam je savest čista" stoji na sredini scene. U ogoljenoj scenografiji, sa svjetlima koja se ne gase tijekom trajanja predstave, Frljić podsjeća i na govor Amfilohija Radovića na sahrani ubijenog premijera. Dok pismo odjekuje po sali Ateljea 212 mladi glumci svlače svoje mantije ispod kojih pokazuju uniformu i majice Otpora. Iz velike makete Hrama Svetog Save iznosi se džamija i pali se vatra. Glumci užurbano pripremaju svoj kazališni sud.
Teatar ima snage da sudi?
Uz konstataciju da teatar ima snage da organizira suđenje i razotkrije pozadinu ubojstva premijera na optuženičku klupu dospjeva Vojislav Koštunica. Zaigrana glumačka ekipa postavlja mu pitanja o pozadini ubojstva, njegovoj podršci protestu ubojica premijera i na kraju, pitanje da li bi smio da pogleda u oči Đinđićevu djecu.


Potpuno neočekivano u završnici predstave dobiva se informacija o procesu njezina nastanka i time do kraja informira o provokativnosti koja je pratila ovaj projekt. Frljić u formi prisluškivanog izvješća (dokumentarnog ili fiktivnog) gledatelje podrobno obavještava o svim sastancima i rastancima vezanim uz predstavu, ali i o glumcima koji su projekat napuštali iz različitih razloga. Izazvalo je to blago negodovanje u sali, ali je Frljić ponudivši rekonstrukciju svojeg projekta, javno dao do znanja da je ovakva vrsta umjetničkog djelovanja u Srbiji još uvijek opasna, čak nedopustiva. Znakovitost Frljićeve predstave Zoran Đinđić jasna je i specifična; ne samo da se ovim poziva na građansku odgovornost već se priziva i ona umjetnička, koja bi trebala biti uvijek prva, izazovna i pokretačka.
Glumačka zaigranost i patriotski čin
Još jedna od specifičnosti Frljićevog teatra jeste i rad sa glumcima. U ovoj predstavi pojavljuju se većinom mlađi glumci kojima treba odati priznanje, što zbog hrabrosti, što zbog pokazane vještine na sceni. Miloš Timotijević ostvaruje vrlo zapaženu ulogu, razornu i vrlo moćnu scensku pojavnost, dok se mlađi glumački ansambl (Vladislav Mihailović, Tanja Petrović, Milan Marić i Tamara Krcunović) pokazuje bez ikakve zadrške, ujednačeno i glumački samoinicijativno.
Bespoštedno se hvatajući u koštac sa društvenim i političkim anomalijama, prikrivenim i javnim, predstava završava vrlo kontroverznim potezom. Glumica Tamara Krcunović nakon kratkog uvoda u kojem nas izveštava da je ovakav čin zapravo patriotski podvig, pokazujući stvari ubijenog premijera, širi zastavu Srbije i povraća po njoj. Ovakav čin može izazvati različita tumačenja, ali je u ovom slučaju samo logičan i signifikovan završetak umjetničkog, ali i srbijanskog projekta. Pljuvanje po srbijanskoj zastavi čin je ogorčenja pred sramnim stranicama srbijanske palanke, još uvijek nedovoljno hrabre da prihvati ovakvu predstavu koja svojim parolama kuca na vrata uspavanih srbijanskih građana. Zato smatram da je Beograd dobio važnu predstavu sa kojom neće imati snage da se nosi.
Izvorni teatar
Političko kazalište koje nam donosi Oliver Frljić zapravo nas vraća u same izvore teatra; treba se samo podsjetiti na utjecaj koji je na politički i društveni život imao antički teatar koji je svojim komedijama i satirskim dramama kritizirao političare i intelektualce. Ovaj se Frljićev izvorni teatar usredotočuje na suvremene društvene teme, ruši zablude i mitove i čvrstim stavom prevazilazi umjetnost i postaje društvena, ali i umjetnička provokacija. Stoga, Frljićev redateljski koncept ostavlja snažan dojam na gledatelja, ruši zid između scene i publike i pokazuje jedinstvenu teatarsku osobenost koja nas uvijek iznova iznenađuje brutalnim razotkrivanjem teške stvarnosti.
 



Predstava Zoran Đinđić nije samo 'šamaranje' uspavanih građana Srbije, već i način da se u umjetničkom smislu teatar počne vidjeti kao mjesto generiranja društvenih promjena. Takva vrsta pobune u zatvorenom političkom, pa i umjetničkom svijetu, ima puno važnih odjeka. Začudno moćna, nesvakidašnja i scenski provokativna ova predstava je 'čista pobuna' u uspavanom svijetu koji nas okružuje. Pobuna je, kako bi rekao Camus, i jedini način da čovjek sačuva svoje ljudsko dostojanstvo.












Е сад, оно што би мене занимало везано за овај догађај:


1. Злоупотреба грба, заставе и химне повлачи за собом казнене одредбе. Да ли је то правно поступање покренуто?

2. Прије пар недеља се појавила информација да Србија има најнижу запосленост од свих европских (у географском смислу европских) земаља. Ко је, при толикој незапослености становништва у земљи, платио Фрљића да дође из Хрватске организирати повраћање по застави?

3. Овај дио око упада у српску средину, мелодраматична оптуживања Коштунице без доказа итд. итд. није вриједан коментара, па се на том нећу ни задржавати. Умјесто тога, занима ме нешто друго, a увод у то друго нек буде у слиједећем посту.

Текст који ћу поставити је са сајта под називом нецензурирано. Претпостављам да за оне које су прочитали (без)бројне теорије по србијанским медијима има једнаку вриједност као и било који од тих чланака. Међутим, мени је занимљивији. Из више разлога, али навешћу три:
 а) На сајту се налазе информације о разним аферама. Стицајем неких животних околности ја сам и лично имала увид у догађаје из једне од њих.  Ти догађаји су и данас непознати широј јавности, а ни ја о њима не могу говорити (питање сигурности). Али, није тешко замислити моје изненађење кад сам информације о том пронашла на дотичном сајту. Па је у мом случају то послужило као препорука за сајт.
 б) У једном дужем временском раздобљу сам пратила реакције србијанских медија (и на објављене информације о Ђинђићу и на неке друге). И тако дођох до закључка да су те реакције посве бизарне.

Нпр. србијански штампани медији су потпуно игнорирали ове текстове као да не постоје и истовремено настављали своје конструкције о Коштуници и сл. То је објављено на једној локалној телевизији, али без икаквог одјека у осталим медијима, а тек након више од годину дана Вести објавише прилично лош текст (то је онај текст који је на одговарајућој теми поставио stami4. Ни код кога од њих није било ни трага некој жељи да крену овим трагом и евентуално га провјере. Међутим, с друге стране су се поводом неких других (далеко мање ударних) тема почели позивати на Маргетића.

в) Понашање србијанских медија прати истражни судија.



Tko je naručio ubojstvo Đinđića: Promjene u Beogradu ugrozile tranzicijski poredak moći   
       
Jul 11, 2010 at 12:22 PM
Političke promjene u Beogradu, dolaskom na vlast Vlade premijera Zorana Đinđića, ozbiljno su ugrozile tranzicijski poredak moći na Balkanu, dogovoren prije svega tajnim sporazumima elita u Zagrebu i Beogradu tijekom 1990.-ih godina. Ubojstvo srbijanskog premijera bilo je dogovor pripadnika hrvatske i srbijanske političke i financijske elite, uz logističku i organizacijsku podršku političkog, obavještajnog i kriminalnog podzemlja u Hrvatskoj, Srbiji, Bosni i Hercegovini i na Kosovu. Međutim, sama likvidacija srbijanskog premijera naručena je i organizirana iz Hrvatske. Iako nije znao, svojim je postupcima Đinđić ozbiljno ugrozio financijsko poslovne operacije tranzicijske elite u Hrvatskoj i doveo u pitanje njihove pozicije ekonomske moći, zbog čega su donijeli odluku: „Riješiti se Zorana!“.
 
Ubojstvo srbijanskog premijera stvar je regionalnog kriminalnog dogovora balkanskog političkog, obavještajnog i kriminalnog podzemlja

Nedavno „otkriće“ kako su se odbjegli pripadnici tzv. „Zemunskog klana“ koji su sudjelovali u ubojstvu srbijanskog premijera Zorana Đinđića skrivali u Hrvatskoj, ponovno je otvorilo raspravu o okolnostima, ali i naručiteljima i organizatorima Đinđićevog ubojstva.

Međutim, još važnija je činjenica kako je uhićenje Sretka Kalinića u Hrvatskoj otkrilo godinama skrivane činjenice o atentatu na srbijanskog premijera.

Iako se godinama na ubojstvo Zorana Đinđića gledalo kao na unutarnji problem Srbije, odnosno isključivo kao na atentat s kojim je povezano srbijansko kriminalno podzemlje, uhićenje sudionika atentata na Đinđića otvorilo je „Pandorinu kutiju“ slučaja Đinđić i otkrilo mučnu činjenicu: ubojstvo srbijanskog premijera stvar je regionalnog kriminalnog dogovora balkanskog političkog, obavještajnog i kriminalnog podzemlja, te političkih elita čije je interese Đinđić ugrozio preuzimanjem vlasti u Srbiji.

Đinđićevi ubojice su poslovno i financijski povezani s hrvatskim kriminalnim podzemljem i hrvatskim obavještajno sigurnosnim službama

Pozadina Đinđićevog ubojstva i dokumenti u posjedu Necenzurirano.com ukazuju na mrežu naručitelja, organizatora i izvršitelja ovog atentata iz Hrvatske, Srbije, Bosne i Hercegovine, te sa Kosova.

Točnije, do sada nepoznati detalji o stvarnom motivu ubojstva premijera Đinđića otkrivaju kako je Đinđićevo ubojstvo naručeno i organizirano iz Hrvatske, a izvedeno je u Srbiji, između ostalih, uz pomoć pripadnika dijela srbijanskog kriminalnog podzemlja, i to onog dijela koje je najuže organizacijski, poslovno i financijski povezano kako s kriminalnim podzemljem u Hrvatskoj, tako i s hrvatskim obavještajno sigurnosnim službama, ali i vrlo dobro organiziranim obavještajnim podzemljem u Hrvatskoj, koje u cijelosti kontrolira vrh ratnih kriminalnih struktura hrvatske političke i financijske elite.

Stvarni motivi, naručitelji i organizatori likvidacije srbijanskog premijera ostali su do danas nepoznati

Iako je srbijanska istraga i kasniji sudski proces, možda, identificirala dio izvršitelja ubojstva premijera Zorana Đinđića, stvarni motivi ubojstva, kao i naručitelji i organizatori ubojstva, te fondovi iz kojih je financiran atentat na srbijanskog premijera, nikada nisu u cijelosti razotkriveni.

Pogotovo motiv i naručitelji ubojstva, koji su do danas ostali u cijelosti nepoznati.

To je prije svega zbog izuzetno dobro izvedene kriminalne operacije, u kojoj su naručitelji, organizatori, financijeri ubojstva Zorana Đinđića bili potpuno razdvojeni od izvršitelja ubojstva, pa ih se tijekom istrage nakon provedene Operacije „Sablja“ nije moglo niti identificirati ni dovesti u vezu s ubojstvom srbijanskog premijera.

Pogrešan trag srbijanske istrage

Osim toga, zbog trenutka u kojem je Đinđić ubijen i okolnostima pod kojim je ubijen, kao glavni motivi njegovog ubojstva razmatrani su otvaranje Srbije punoj suradnji s Haaškim tribunalom, te sukob srbijanskog premijera s duhanskom mafijom, što je u biti bio potpuno pogrešan trag, koji je srbijanskim istražiteljima onemogućio dolazak do stvarnih naručitelja ubojstva Zorana Đinđića.

Obzirom na kriminalno, policijsko, obavještajne, paraobavještajne strukture u Srbiji koje su očito bile umiješane u samo izvršenje ubojstva, logičan prvi zaključak o motivu atentata bio je suradnja Đinđićeve Vlade s Haaškim tribunalom, što se s vremenom pokazalo kao ključna zabluda srbijanske istrage, s kojom su stvarni naručitelji i organizatori Đinđićevog ubojstva i računali, kako trag istrage ne bi doveo do njih.

Oficir za vezu naručitelja i organizatora ubojstva i izvršitelja operativno funckionirao iz BiH

Međutim, da se malo detaljnije istražilo organizacijske veze tih struktura sa strukturama obavještajnog podzemlja na Balkanu, posebno u Bosni i Hercegovini, bilo bi potpuno jasno kako ubojstvo srbijanskog premijera krije puno širu priču, od internog obračuna srbijanskog podzemlja sa Zoranom Đinđićem.

Naime, upravo je u Bosni i Hercegovini bio oficir za vezu između izvršitelja atentata na Zorana Đinđića i stvarnih naručitelja i organizatora ubojstva u Hrvatskoj.

Operativci POA-e uhvatili Damjanovićevu komunikaciju o Đinđiću

O toj vezi Đinđićevih ubojica i naručitelja i organizatora ubojstva čuo sam neposredno nakon Đinđićevog ubojstva, kada me skupina iskusnih, dugogodišnjih operativaca tadašnje Protuobavještajne agencije kontaktirala vezano za sve okolnosti beogradskog atentata.

Tijekom operativne obrade nevezane za atentat na Đinđića, operativci tadašnje POA-e presreli su komunikaciju izvjesnog Milana Damjanovića, koji danas živi u Slatini pokraj Banja Luke, s nekada visokopozicioniranim državnim dužnosnicima Hrvatske, predsjednikom Uprave jedne poslovne banke u Hrvatskoj i predsjednikom Uprave jednog hrvatskog koncerna, u kojoj komunikaciji se spominjalo „rješavanje Zorana“.

Istovremeno uhvaćena je Damjanovićeva komunikacija s pojedinim fizičkim osobama u Srbiji, koje su bile povezane sa sada već osuđenim izvršiteljima Đinđićevog ubojstva, kao i drugim pripadnicima tzv. „Zemunskog klana“, odnosno onoga što je do toga klana ostalo.

Damjanovićeve razgranate veze u Hrvatskoj

Pritom je dodatno važna i činjenica kako je Milan Damjanović održavao operativne veze s pripadnicima obavještajnog podzemlja u Hrvatskoj, kao i visokopozicioniranim djelatnicima Hrvatskih sigurnosno obavještajnih službi, posebno s visokopozicioniranim dužnosnicima tadašnje POA-e i Lončarićeve OA-e.

Ukratko, izbor Damjanovića, anonimnog umirovljenika sa srbijanskim i BiH državljanstvom, nekada visokopozicioniranog obavještajnog oficira saveznih, jugoslavenskih obavještajno sigurnosnih služba, koji je i u vrijeme rata bio oficir za vezu srbijanskih i hrvatskih obavještajnih službi, bio je idealan izbor za koordinatora i oficira za vezu za izvođenje ovakve paraobavještajne, kriminalne operacije.

Operativna mreža uspostavljena još 1990.-ih godina za koordinaciju međunarodnog šverca između Beograda i Zagreba

Iste operativne linije komunikacije između srbijanskih i hrvatskih obavještajnih službi, te kriminalnih organizacija u Srbiji i Hrvatskoj, korištene su i tijekom 1990.-ih godina, kada su ih uspostavili internim dogovorima Franjo Gregurić, kao ratni premijer hrvatske Vlade u dogovoru s tadašnjim HDZ-ovim državnim vrhom i Slobodan Milošević, tadašnji srbijanski šef države.

Upravo su tim kanalima dogovarani multimilijunski poslovi međunarodnog krijumčarenja oružja, narkotika, cigareta i nuklearnih materijala preko Hrvatske i Srbije, a crni prihodi takvih poslova završavali su u zajedničkim financijskim operacijama hrvatske i srbijanske političke, financijske i kriminalne elite, preko tajnih računa na Cipru, u Njemačkoj, Austriji, Velikoj Britaniji, Francuskoj, ali i samoj Hrvatskoj.

Zajedničke financijske operacije tranzicijskih ratnoprofiterskih elita u Srbiji i Hrvatskoj

Istovremeno milijarde američkih dolara koje su pripadnici hrvatske i srbijanske tranzicijske elite iznosili iz Hrvatske i Srbije, završavali su također u zajedničkim financijskim operacijama u bankama u zajedničkom tajnom suvlasništvu u Velikoj Britaniji, Francuskoj i Austriji.

Te financijske operacije ujedno kriju i tajnu financijske moći tranzicijskih elita na Balkanu, s kojima je Zoran Đinđić, po dolasku na vlast u Srbiji odbio sklopiti nove dogovore i aranžmane o podjeli interesnih sfera i podjeli moći i utjecaja.

Pokretanjem istrage o Miloševićevim tajnim računima Đinđić pokrenuo procese koji su doveli do njegovog ubojstva

Štoviše, ubijeni srbijanski premijer je odmah po dolasku na vlast pokrenuo inicijativu za istragu o tragu novca kojeg je Milošević sa svojim suradnicima iznosio iz zemlje na tajne račune pod njegovom kontrolom, te je pokušao pokrenuti proces za povrat tih sredstava u srbijanski državni proračun.

Taj proces kojeg je pokrenula Đinđićeva Vlada u Beogradu, dakako, imao je znatno dalekosežnije posljedice nego što je sam Đinđić u tom trenutku mogao predvidjeti, a zadiranje u same temelje strukture moći balkanskih tranzicijskih elita srbijanskog je premijera na kraju stajalo života.

Istragom o tajnim računima Đinđić ugrozio interese hrvatske tranzicijske elite na čelu s Franjom Gregurićem

I ne znajući kamo će odvesti istraga o tajnim računima, Đinđić je pokretanjem beogradske istrage manje ugrozio interese tranzicijske elite u Srbiji, dok je značajnije ugrozio interese hrvatske tranzicijske elite na čelu s trojicom ključnih ljudi koji su kontrolirali zajedničke financijske operacije srbijanske i hrvatske elite: Franjom Gregurićem, ratnim premijerom, Franjom Lukovićem dugogodišnjim predsjednikom Uprave Zagrebačke banke, koji je kao Gregurićev čovjek od povjerenja s hrvatske strane rukovodio zajedničkim financijskim operacijama u bankama na Cipru, u Velikoj Britaniji, Austriji i Francuskoj, te Antom Vlahovićem, predsjednikom Uprave Adris Grupe, koji je kontrolirao glavninu balkanskog krijumčarenja cigareta, ali je istovremeno bio zajednički predstavnik tajnih srbijanskih i hrvatskih suvlasnika u TDR-u i Adris Grupi.

Mlađan Dinkić preko Miroslava Miškovića informirao Gregurića i suradnike o tijeku srbijanske istrage o tajnim računima

S druge strane, upavo je iz Đinđićevog kruga bliskih suradnika Greguriću i njegovim suradnicima „procurila“ informacija o istrazi o tajnim računima koju je pokrenula Đinđićeva Vlada.

Današnji ministar financija u Vladi Srbije Mlađan Dinkić, bio je tada jedan od Đinđićevih ljudi u komisiji koja je trebala istražiti tzv. Miloševićeve tajne račune, međutim, kako je vrijeme pokazalo upravo je Dinkić bio „slaba točka“ ove komisije i istrage u cjelini.

U vrijeme pokretanja istrage Đinđićeve Vlade o tajnim inozemnim računima, Mlađan Dinkić obnašao je dužnost guvernera Narodne banke Jugoslavije, te šefa tima eksperata pri Komisiji za ispitivanje zlouporaba u području privrede i financijskog poslovanja Vlade Republike Srbije, te je po funkciji bio jedan od najvažnijih ljudi koji su po nalogu Đinđićeve Vlade trebalo provesti sve istražne radnje o tajnim inozemnim računima.

Veza Dinkić – Mišković – Gregurić

Dinkić je, naime, rodbinski blisko povezan sa srbijanskim tajkunom Miroslavom Miškovićem, koji je, pak, u bliskim odnosima upravo s Franjom Gregurićem i njegovim klanom u Hrvatskoj, pa se smatra kako je upravo Mišković iskoristio Dinkića kako bi preko njega dolazio do podataka o tijeku srbijanske istrage o tajnim računima, nakon čega je podatke proslijeđivao svojim hrvatskim partnerima, točnije Franji Greguriću i njegovim bliskim suradnicima, prije svega Franji Lukoviću i Anti Vlahoviću.

Mišković je, naime, i životno bio zainteresiran da se istraga o tajnim računima ne proširi na Hrvatsku, prije svega jer je i sam bio povezan s pranjem novca sumnjivog porijekla preko Zagrebačke banke, kojim je operacijama koordinirao upravo Franjo Luković.

Miškovićeva veza sa Zagrebačkom bankom

Osim toga, prema insajderskim informacijama iz same Zagrebačke banke, smatra se kako je Miroslav Mišković jedan od tajnih opunomoćenika tajnih srbijanskih suvlasnika na koje su prebačene kako dio dionica same Zagrebačke banke, tako i tajni dio suvlasništva srbijanskih suvlasnika nad dionicama Tvornice duhana Rovinj, a koje je poslove u cijelosti godinama nadzirala i operativno koordinirala pokojna Borka Vučić, osoba koja se i sama našla na udaru istrage Đinđićeve Vlade, zbog tajnih računa koje je kontrolirala kao Miloševićeva osoba od povjerenja.

Odluka o Đinđićevoj likvidaciji donesena u veljači 2002. godine

Stoga je upravo Miroslav Mišković predstavljao osobu od povjerenja Gregurićevog klana i vrha hrvatske tranzicijske elite, kako bi u svakom trenutku kontrolirali tijek istrage Đinđićeve Vlade o tajnim Miloševićevim računima, te kako bi na taj način mogli kontrolirati štetu zbog pokretanja te istrage.

Kada je u veljači 2002. godine postalo jasno kako se šteta više ne može kontrolirati i kako bi cijela stvar mogla izmaknuti kontroli, postalo je jasno kako se Zorana Đinđića mora zaustaviti u njegovom naumu da Miloševićeve financijske poslove preko tajnih računa u inozemstvu u potpunosti istraži.

Da je istraga provedena do kraja, rezultat takve istrage do temelja bi uzdrmao tranzicijske strukture moći na Balkanu i ugrozio balkanski tranzicijski poredak moći, uspostavljen tajnim dogovorima Zagreba i Beograda 1990.-ih godina.

Dvije prijave u Zagrebu i Beogradu „kap koja je pelila čašu“ u donošenju odluke o Đinđićevoj likvidaciji

Međutim, početkom 2002. godine i u veljači 2003. godine, dakle u mjesecima neposredno prije ubojstva premijera Đinđića, dvije su situacije bile presudne, a za elitu u Hrvatskoj i njihove partnere u Srbiji i ostatku Balkana, predstavljale su zvono na uzbunu.

Naime, u veljači 2002. godine u Hrvatskoj su se intenzivirale aktivnosti privatnih, fizičkih osoba, malih dioničara Zagrebačke banke koji su tražili istragu o pretvorbi i privatizaciji Zagrebačke banke, te su tražili i istragu o inozemnim financijskim operacijama Zagrebačke banke tijekom 1990.-ih godina, a otkriveni su i prvi dokumenti koji su ukazivali kako je tijekom pretvorbe i privatizacije Zagrebačke banke utajeno vlasništvo nad dionicama koje je trebalo pripasti Republici Srbiji.
 
Istovremeno je o temi Zagrebačke banke započela i prva neformalna korespondencija i razmjena informacija sa predstavnicima vlasti u Srbiji, koja je trajala od veljače 2002. godine, pa sve do ožujka 2003. godine.

Samo godinu dana kasnije, u veljači 2003. godine, dakle nešto manje od mjesec dana prije Đinđićevog ubojstva, u Beogradu su, najbliži suradnici pokojnog premijera Zorana Đinđića, premijera informirali o sumnjivim aktivnostima Mlađana Dinkića i ostalih, zbog prikrivanja saznanja u istrazi o tajnim srbijanskim računima u inozemstvu. Kasnije, u veljači 2006. godine zbog sumnji na počinjenje kaznenih djela protiv Dinkića i ostalih podnesena je opširna kaznena prijava u Beogradu, označena kao "strogo povjerljivo".

Ili on ili oni

Ta dva događaja, u Zagrebu i Beogradu, bili su „kap koja je prelila čašu“, pa je aktiviran plan likvidacije srbijanskog premijera kako bi se zaustavile istrage o tokovima novca iz balkanskih država tijekom 1990.-ih godina.

Kada su podnesene prve kaznene prijave u slučaju Zagrebačke banke, početkom 2002. godine, bio je to jasan znak da bi Đinđićeve istrage mogle otići predaleko, te ih se u tom slučaju neće više moći kontrolirati.

Osim toga, da su nastavljene istražne aktivnosti Đinđićeve Vlade, oligarhijski financijsko ekonomski, društveni i politički poredak Hrvatske urušio bi se kao kula od karata, a dobar dio pripadnika tranzicijske političke elite, sam vrh financijsko ekonomske elite i najviši državni dužnosnici našli bi se na optuženičkoj klupi, ili bi u najmanju ruku njihovi prljavi, tranzicijski, ratnoprofiterski poslovi postali javna stvar.

Zato je u veljači 2002. godine grupa hrvatskih oligarha, financijskih moćnika iz sjene, te političko obavještajnih moćnika odlučila dati zeleno svjetlo za operaciju likvidacije srbijanskog premijera. Za njih bila je to stvar izbora između jedine dvije preostale opcije: ili on ili oni.



(Још детаљније о овом можете наћи на сајту.)

4. Мој интерес с великим успјехом привлачи и адвокат Срђа Поповић. Ето, чак ни њему као адвокату породице Ђинђић, дакле особи која би по логици ствари требало да ради у интересу те породице, ни на крај памети да се позабави овим. Па се онда јавља других пар питања:

а) Да ли је Срђа Поповић својом фрустрираношћу Србима професионално потпуно онеспособљен? У том случају би породица Ђинђић била његова жртва.
б) Или се ради о свјесном ангажману Поповића од стране породице Ђинђић. У том случају породица би  профитирала политички и финансијски, односно користила смрт свог члана као дио својих политичких игара и средстава животног стандарда.





Па, ако имате који одговор на неко од постављених питања или мишљење - добро сте дошли.

Pitanja vredna angažovanja Šerloka Holmsa lično.

Posećuješ li ti pozorište i da li ti je poznat izraz umetnička sloboda?

Rad oslobadja.

Joк, ja! 

Св. Атанасије Велики: Не буди лицемеран, дволичан, подао, лукав а још мање лажљивац.

фрљић је само атеншн хор

Био би добар и неки обавјештенији форумаш. Али видиш како су чак и таква питања за тебе остала недостижна.


Посјећујем, чак сам у неколико наврата оставила паре дотичном позоришту. (Није да о том нисам размислила ових дана... )


Јесте. Али она није изнад закона. Ако јесте - у земљи влада анархија. Може се разговарати о данашњој Србији као анархији, али је интересантно да је заговара неко ко се у сваком другом посту позива на Европу.

Је ли ово иронија?




?

Ово нешто на моју адресу или о театру?




Хм... види - мени није страно то размишљање. Али можда се нисмо најбоље разумјели. Фрљић је ту посве споредна личност, пун је свијет Фрљића. (Разумијеш што желим рећи ил' да цртам? )

.