Napušteni grad koji gori decenijama


Tačni uzroci požara još nisu potpuno razjašenjeni, a kontradiktorne teorije kolaju među istraživačima i svedocima samih početaka izgaranja.

 "Ovo je svet gde nijedan čovek ne može da živi. Toplije je od Merkura, atmosfera je otrovnija od Saturnove. U srcu požara temperatura prelazi 500 stepena Celzijusa. Smrtonosni oblaci ugljen-monoksida i drugih gasova preplavili su stenovite komore." Tako je pisac Dejvid Dekok opisao požar koji decenijama gori ispod danas napuštenog grada Sentrejlije u Sjedinjenim Američkim Državama.

Sve je počelo u maju 1962. godine kada su gradske vlasti raspravljale o rešavanju ilegalnih deponija smeća. Zbog čak osam takvih deponija doneta je odluka da će dvadesetak metara duboku rupu ostalu iza jednog rudnika koristiti je kao gradski otpad.

Obližnji komunalni inspektor upozorio je gradske oce da postoji nekoliko šupljina u toj rupi koje su verovatno nastale zbog ranijih iskopavanja uglja. Džordž Segaritus rekao je da će prvo morati da srede rupu pa tek onda da je koriste za odlaganje.

Njegova upozorenja nisu pala na plodno tlo i gradske vlasti odlučile su da spale velike količine smeća na deponiji kako bi se napravilo mesta za novi otpad. Određen je dan i vreme kada će spaliti smeće i dovedena je ekipa lokalnog dobrovoljnog vatrogasnog društva koja će ugasiti vatru iste večeri.

Maja 27. 1962. godine upaljen je sudbonosni plamen, a kasnije uveče vatrogasci su ugasili sve vidljive plamenove. Samo dva dana kasnije plamenovi su se opet razbuktali i ponovno su ugašeni. Nekoliko dana kasnije otkrivena je šupljina široka gotovo pet metara koja je povezivala deponiju s obližnjim rudarskim oknima.

Nakon što se župnik Vilijam Burk požalio da se širi dim i nesnosni smrad s otpada dovedeni su buldožeri da ugase vatru, ali ni taj pokušaj nije uspeo. Dim i otrovni gasovi nastavili su da se šire po napuštenim rudarskim tunelima ispod čitavog grada i uskoro su čak i aktivni rudnici zatvoreni. Nivo ugljen-monoksida u podzemlju postao je smrtonosan.

Ostaci uglja po napuštenim oknima su jedan po jedan počinjali da gore i gradske vlasti počele su da paniče. Zaposlili su kopače koji je trebalo da teškim mašinama unište vatru. Nekoliko meseci i nekoliko desetina hiljada tona iskopane zemlje kasnije, projekat je zaustavljen zbog nedostatka novca.

 Vatra ispod Sentrejlije nije zaustavljena.

Došla je zima 1963. godine i neuobičajeno niske temperature zaustavile su i neke nove pokušaje gašenja vatre. Niti ti novi pokušaji nisu uspeli da zaustave širenje vatre, a u aprilu '63. godine otkriveno je da se vatra proširila barem 200 metara od izvora na deponiji.

Zbog nedostatka novca, svi projekti su zaustavljeni, a otrovni gasovi nastavili su da izlaze u atmosferu i truju više od hiljadu stanovnika Sentrejlije.

Tek 1979. godine ljudi su postali svesni problema podzemne vatre kada je vlasnik benzinske pumpe izmerio temepraturu od 77 stepeni u skladištu goriva. Dve godine kasnije, dvanaestogodišnjak je upao u rupu duboku oko 45 metara koja se naglo otvorila pod njegovim nogama u dvorištu porodične kuće. Tod Domboski imao je sreće zato što je uspeo da se uhvati za koren stabla, a rođak Erik Volfgang je uspeo da ga spasi.

Godine 1984. američke savezne vlasti odobrile su isplatu 40 miliona dolara za troškove preseljenja stanovnika ovog gradića, ali nekoliko porodica je odbilo da se preseli. Nakon godina suđenja i žalbi, u Sentrejliji je ostalo još sedam osoba koje su dobile dopuštenje da do smrti žive tamo.

U godinama nakon razbuktavanja prvog plamena, vatre ispod gradića proširile su se kilometrima po napuštenim rudnicima. Mesto Bajrnsvil, par kilometara od Sentrejlije, potpuno je uništeno i napušteno zbog vatri.

O ovom gradiću napisane su brojne knjige i dokumentarci, a pretpostavlja se da je on bio inspiracija za video igru i istoimeni film Silent Hill.



https://www.youtube.com/watch?v=QhOeyWlrSEw