Londonski sindrom

Londonski sindrom nastao je 5. maja 1980. godine, kada je grupa terorista ušla u ambasadu Irana u Londonu, uzela 26 talaca i tražila od vlasti Irana da se oslobode njihovi saborci u terorističkim akcijama i da se smeni tadašnji iranski politički vođa Ruholah Homeini. Jedan od talaca, iranski diplomata, nije se mirio sa situacijom i otmičari su ga likvidirali.

Glavna karakteristika Londonskog sindroma je da talac ne shvata rizik i ozbiljnost situacije u kojoj se nalazi, odbija svaku vrstu saradnje, što iritira teroriste. Da ne bi uticali na ostale, takvi taoci budu likvidirani. Karakteristika ovog sindroma je i panična reakcija koja dovodi do smrti jednog ili više talaca.

Nasuprot Londonskom sindromu, situacije u kojima dolazi do zbližavanja otmičara i talaca nazivaju se Stokholmski sindrom.

Izvor: Wikipedia

Stokholmski sindrom

Stokholmski sindrom je naziv psihološkog stanja koje nastaje u situacijama u kojima dolazi do zbližavanja otmičara i talaca. Zbližavanju otmičara i njihovih žrtava doprinosi vreme provedeno u takvoj situaciji; što više vremena protekne, veća je mogućnost stvaranja Stokholmskog sindroma, a s tim i manja verovatnoća povređivanja talaca. Takođe, zbližavanju mogu da doprinose veličina prostorije u kojoj se zajedno nalaze otmičar i talac, ispunjavanje zahteva kojima su vlasti izašle u susret, sličnost političkih stavova itd.

Stokholmski sindrom ne nastaje u situacijama kada su taoci izolovani, kada nemaju kontakt sa otmičarima, ili kada ima nasilničkog ponašanja od strane otmičara prema taocima ili drugim licima.

Poreklo imena

Naziv stokholmskog sindroma uveo je kriminolog i psihijatar Nils Bejerot posle otimačine na Normalmstorgu u Stokholmu, 23-28. avgusta 1973, kada su razbojnici pokušali da opljačkaju banku i držali zaposlene kao taoce. Uoči pljačke, taoci su se emocionalno vezali za otmičare, pa su posle opravdavali njihovo postupanje čak i nakon svog oslobođenja. Kasnije, tokom sudskog procesa, taoci su nerado govorili o otimačini.

Izvor: Wikipedia