IN < - Jesu li Srbi(Serbi), ipak najstariji narod na planeti? - >LO
(1/404) > >> :: Odgovori!
Autor: Rassanin :
Moje licno misljenje je da jesu, a vi iznesite svoje. :srbija: [smilie=sde.gif]

[Edit by SerbianFighter: Pisanje teksta velikim slovima [ALLCAPS] zabranjeno Pravilnikom Burek Foruma. Koristite blagodeti formatiranja teksta ako zelite nesto naglasiti!]
Autor: Rassanin :
A evo i zasto to mislim:


dr Hristivoje Pejcic,
profesor, Pristina
ETIMOLOSKI TRAGOVI STARE SRPSKE RELIGIJE I MITOLOGIJE, OSOBITO NA SREDISTU SERBIJSKOG POLUOSTRVA
Nase poluostrvo su neki zapadni pisci nazvali po reljefu, a ne po starosedeocima, Serbima, sto je neprikladno i neodrzivo. Tacno je da su se starosedeoci Serbijskog poluostrva u odredjenom periodu nazivali Iliri, Kelti i Tracani. Samo se manje ali poslednjih godina i sve vise zna da su to, u stvari, serbijska plemena. Pleme pod nazivom Iliri je zivelo izmedju Drima i Neretve. Ime su dobili po njihovom vladaru - Iliji. Grci su, medjutim, kao slabi poznavaoci geografije, mnogo siri prostor nazvali Ilirijom. Da bi Srbe lakse odbijali od Sinjeg (Jadranskog) mora, Germani su proglasili Albance potomcima Ilira. Medjutim, to koriscenje neistine je krajnje prozirno, s obzirom da je ilirsko vreme trajalo od 235. do 490. godine nove ere, dok su se Albanci sa podrucja danasnjeg Azerbejdzana posredno, preko danasnje Italije, na Serbijsko poluostrvo nastanili s dozvolom kralja Vojislava 1043. godine.
"Kelti" je stara grcka rec i ime za Hete, odnosno Gete. Kod odredjenih Serbijskih plemena Geti su bili vojni i vladajuci drustveni stalez. Srbi su koristili musko ime Getije. Drugim recima, Kelti su serbijska plemena kod kojih je na posebne casti bio odredjeni drustveni sloj za koga oni imaju posebni naziv - geti.
Rec "Tracani" je grcki prelik za serbijske Rasane ili Rascane. Stara Raska je bila na obali Crnog mora, koje se nekada prema serbijskom vladaru Pontu zvalo Pontsko more.
Stari Srbi, Praserbi, odnosno Serbi, koje su zapadnjaci nazvali Slovenima (jer svi slicno slove) su starosedeoci poluostrva na kome mi danas zivimo. Oni su sa ovog prostora, pre Hrista, preduzimali tri pohoda na Indiju i to pod vodjstvom Nina, sina Belovog iz Nize (Nisa), Serba, sina Makeridovog i Aleksandra Karanovica, Velikog. U Luznici, jugoistocno od Suve planine, i danas se neguje poklic - "Zemljo Indijo!" (Dragisa Mitic iz Gornjeg Strizevca).
Jedan deo tog naroda je asimiliran od strane tuzemaca sirom azijskih i evropskih prostora, a drugi deo se kroz razlicito vreme vracao starom kraju. Tim povodom je sredisna planina poluostrva dobila ime Stara planina ili Matora gora. A to vracanje dela naroda svojoj postojbini je germanska istorijska skola proglasila doseljavanjem nasih predaka "preko Karpata", na osnovu nenaucnih spisa Porfirogenita "O upravljanju carstvom", gde je sugerisano rimskim vladarima da se prema starosedelackom stanovnistvu ponasaju bez milosti kao prema dosljacima sa severa. Medjutim, o nasim starim korenima na ovom prostoru svedoce ne samo zaobidjene istorijske cinjenice nego i neki etimoloski tragovi stare srpske religije i mitologije.
MORA, MORENA, MORANA - MORAVA
Morena. Morana ili Mora je boginja bolesti odnosno smrti u predhriscanskoj religiji drevnih Srba, koji su se pretezno Serbima zvali. U osnovi ovih reci je serbijska rec "mor", koja znaci smrt.
Sirom Evrope postoji geografski nazivi koji pocinju sa mor, a dovode se u vezu sa ovim bozanstvom. Nazivi reka koje su nam poznate kao Morava i Moravica su takodje izvedeni iz imena ovog serbijskog bozanstva.
Prastara stanista drevnih Serba su se nalazila u planinskim i podplaninskim predelima na Serbijskom poluostrvu, gde je nadjen arheoloski materijal iz kamenog doba. Drugim recima, pre nego sto se unapredilo zemljoradnicko iskustvo, lov i sakupljanje plodova je bilo izvor opstanka. Prvobitna stanista su bila pored cistih, zdravih voda prihvatljivih od strane covekovog organizma. To su sa izvorista i korita tekucih voda u planinskim i podplaninskim predelima sa umerenom klimom, a ne u priobalju velikih ravnicarskih reka.
[/center][center]
[center][/center]
Autor: Rassanin :
RasSija - najstarija civilizacijaSERBiJA – RUSiJA
Povodom obeležavanja 200 godina od Prvog srpskog ustanka Božidar Mitrović je izneo dokaze istinitog značenja reči «Sloveni» - KoloVeni (Sunca Rod) i istiniti nazivVinčanske civilizacije - RasSijaProfesor Ruske akademije pravosuđa Božidar Mitrović, doktor pravnih nauka, istražujući antičke izvore prava i freske Srbski čudotvorcii, Sv. Sava Srpski i Sv. Car Lazar Srpski u Arhangelskom saboru Moskovskog Kremlja, otkrio je istinsko značenje reči «Sloveni». Ime profesora Mitrovića je Božidar, ali je bilo potrebno (kako je govorio njegov oficijalni oponent profesor Mihail Ring, kada je ovaj srpski naučnik štitio doktorsku disertaciju "Reklamaciono pravo" na Pravnom fakultetu MGU im. M.V. Lomonosova) imati ne samo ime Božidar, već i istinski božiji dar, da bi dešifrovao antičku grafemu, iz koje je pročitana reč «Sloveni». Ali, profesor Mitrović skromno napominje, da je za to bilo pre svega neobhodno znati istoriju države – SERBiJA i istoriju sv. Save, sastavljača prvog građanskogo kodeksa Srbije, Rusije i Bugarske, koji je pod nazivom «Kormčja knjiga» bio proglašen u XIII veku.U svim knjigama, udžbenicima i katalozima o Rusiji i Moskovskom Kremlju ukazano je, da je Arhangelski sabor Moskovskog Kremlja izgradio italijanski arhitekta ili «arhitekta iz Italije», iako je taj hram podignut u periodu od 1505 do 1508 godine (XVI vek), a Italija oformljena tri veka posle toga - 1861 godine (XIX vek).To nije samo logička, nego i gruba istorijska greška. Mi nemamo pravo da sadašnje geopolitičke pojmove primenjujemo pri razmatranju najstarije istorije. RasSijski (ruski) carevi Ivan III i Ivan IV (Grozni - neprijateljam slovenskim) rukovodili su se idejom objedinjenja svih rassijskih zemalja. Zbog toga je ruski car pozivao u Rusiju za gradnju Arhangelskog hrama arhitektu ne iz Italije (pošto Italije uopšte nije bilo), već iz Venecije. Do dana današnjeg u severnom delu Apeninskog poluostrva očuvala se oblast Veneto i grad Venecija.U Veneciji, i u ta srednjevekovna vremena živeo je narod, koji su drugi narodi nazivali "veneti" ili "vendi". No sam sebe taj narod je nazivao "RasSeni" kako u tom periodu, tako i u periodu do Rimske imperije, kada su RasSene (RasSijane) drugi narodi zvali - Etrusskie. Oni su se nazival veneti, ili vendi. Vladalo je mišljenje da to potiče od slovenskog božanstva Vida i slovenskom mirovozrenjiju - pogledu na svet, koje je bilo objedinjeno u "slavenskim" Vedama (vvedenjiju - uvodu u znanje). Osnov tog mirovozzrenjija bila je AzBoukeVid (odakle i potiče reč Bog) - Poslanica (koja veliča dohrišćansko slovensko božanstvo Vida kojeg nam daruje Sunce) u vidu akrostiha, prva slova, kojeg su i tada i danas činila azbuku koja oličava početak početka njihovog - našeg jezika, odakle je takav pogled na svet i dobio naziv "jezičestvo": Az JaBuke BogVedi VidGlagolju GovorimDobro DobroEst JeŽivete Živeti .......AzBouka sama po sebi je potvrda da su Sloveni imali svoje pismo i pre Kirila i Metodija jer je očigledno da oni kao hrišćani ne bi veličali prehrišćansko božanstvo.Profesor Mitrović tvrdi: «Mudri ruski narod, kao kolektivno sećanje u formi naziva sobstvenne države zapamtio je istinu o najstarijoj civilizaciji, ime koje je ne Vinčanska civilizacija već - RasSija».Centralni deo serbske sredenjevekovne države imao je naziv Raška (Raska - ruska, kako nas ispravno uči Sv. Nikolaj Velimirović). 1389 godine serbska vojska štitila je u bitci na Kosovom polju od turske armije ne samo hrišćanstvo, Evropu i serbski narod, nego i sveti za sve SloVene grad Ras. Iako Srbi bitku nisu izgubili, Turci su u teku sledećeg veka zaposeli Serbiju i druge serbske zemlje. SERBiJA je obnovljena 1804 godine s početkom Prvog serbskog ustanka pod vođstvom Đorđa Petrovića (Karađorđa). Serbija - to nije samo naziv države, to je najstarija zakletva svih russa «serb i ja» (Srbin sam i ja), a i svih Srba, koja otkriva antičku istoriju Rusije. Na žalost Prvi serbski ustanak bio je ugušen od Turaka. Iako je posle Prvog usledio i Drugi serbski ustanak, Serbija je izmenila ime na Srbija. Usled značajnog finansiranja od strane Austrije izmenjena je serbska (rassenska) AzBuka, uvedeno pravilo: «piši kako govoriš», tako da su Serbi izgubili mogućnost da čitaju svoje antičke pa i srednjevekovne rukopise, između ostalog i Zakonopravilo («Prvi» građanski kodeks Serbije, Bugarske i Rusije), koje je noseća kolona (stub) mosta između vremena sadašnjeg i antičke prošlosti SloVena. U svim savremenim enciklopedijama sveta postoji objašnjenje pojma «Vinčanska civilizacija», koja je nazvana po seocetu pored Beograda. Radivoje Pešić je sistematizovao elemente azbuke, koji su nađeni u Lepenskom viru (A -  ), i slovne znake, koji su nađeni na arheološkim nalazištima Vinčanske-  civilizacije. On je uporedio vinčansku AzBuku s etrusskim pismom i sa sovremennom srpskom azbukom i ustanovio, da je reč o istom pismu.Ali mnogi produžavaju da ćute o tim faktima, jer je u nacističkoj Germaniji postojalo Vendsko odelenje, koje je, kak piše A.A.Gugnin u knizi «Literatura lužičkih Srba XX veka» (Moskva: «Indrik», 2001), tajno naredilo nacističkoj štampi da «izbegava bilo kakva saopštenja i fakte o Lužičkim Srbima, zabranjivalo se čak i upotrebljavanje samog etnonima Lužički Srbi (Sorben, Wenden)». Davno je došlo vreme da se osvobodimo od nacističkih zabrana i shvatiti, da su serbi i vendi - sinonimi.Arhangelski sabor Moskovskog Kremlja oličava ideju russke državotvornosti. Na pervi pogled vrlo je neobično, da se u tom hramu mauzoleju ruskih careva na stubovima gde su naslikani predci russkih careva nalaze freska Serbski čudotvorci, na kojoj su naslikani likovi svetog Save Serbskog i njegovog oca Prepodobnog Simeona, u mirskom životu Stefan Nemanja - veliki knez Serbii, koji je ponovo objedinio deo serbskih zemalja na Balkanu!!! Oni su nesumnjivo, čudotvorci, pošto su oslobodili srpske zemlje ot razarajućeg cezarepapizma Vatikana i obnovili zakone etrussko-rimske, napisane u davna vremena pod uticajem etrusske pismenosti. Po jednom mišljenju «pojavljivanje lika svetog Save Serbskog, kako sa sa ljubavlju zovu u Rusiji, se objašnjava ne samo dinastičkim vezama i ličnim poštovanjem Ivanom Groznim srpskog svetca, već je u prvom redu izraz priznanja delatnosti sv. Simeona i sv. Save kao uzora za russku državotvnornost». To nije sasvim tačno: Sveti Sava Serbski i Stefan Nemanja nisu uzor za rusku državotvornost, već su sama ruska državotvornost, ili, tačnije rečeno, deo te državotvornosti. I to nikako ne može biti ponižavajuće ni za Svetog Savu Srpskog i Stefana Nemanju ni za srpski narod i državu, nezavisno od mnogobrojnih žrtva koje je srpski narod podneo radi obezbeđenja samostostalnosti srpske države i Srpske pravoslavne cerkve, koja se vekovima suprotavlja cezarepapizmu. Tajna je u tome, da je rodovska i plemenska struktura Drevne RasSije u ta davna vremena podrazumevala punu samostalnost i istovremeno jedinstvo tog jedinog naroda (danas govorimo "srpskog" i "ruskog"). Takva rodovska i plemenska struktura s takvim principima očuvala se na srpskoj Crnoj Gori do današnjih dana. Te činjenice otkrivaju da su Srbi - društveni sloj zemljoradnika i stočara (RasSena -SloVenskog monolita), koji se očuvao u Italiji i Francuskoj pod nazivom servi do XVI -XVIII veka a u Rusiji pod nazivom krepostnih krestjan do 1861 godine, kada je prihvaćena Uredba od 19 februara 1861g., kojom je prekinuto krepostnoe pravo, jer Serb nije rob, iako je ostatak rodovske (plemenske) društvene organizacije etrusskih (RasSena). To je objašnjenje i za društveni sloj koloni - u svakom udžbeniku rimskog prava se na jednoj i ne više od dve strane objašnjava ovaj sloj vrlo smušeno i protivurečno da su to bili robovi ali da nisu bili robovi - oni su bili vezani za zemlju ali prirodom svojeg zanimanja i plemenskom strukturom koja se očuvala kako za krestjane (BoguMile koji su slavili praslovenska božanstva) u današnjoj Bosni i Hercegovini i Srbiji tako i krestjane u Rusiji. To objašnjava i fenomen, na koji je u predgovoru "Olonecka gubernija i njene narodne rapsodije" ukazao A. Gilferding: «U Kenozeru krestjanka Matrena Menjšikova otpevala je od početka do kraja srpsku pesmu "O Jovanu i Mari" kao rusku bilinu (ono što je bilo)». Stefan Nemanja se rukovodio, kao i ruski carevi, idejom objedinjenja svih serbskih zemalja, zbog čega se dugo molio Bogu, da mu taj pokloni još jednog sina, kome je dao ime Ras(t)ko. Rastko se zamonašio ne slučajno u ruskom manastiru u Svetoj Gori pod imenom Sava. Stefan Nemanja je shvatao Srbe i Ruse samo u značenju jednog jedinog naroda, pošto se još od XI veka centralni deo obnovljene serbske države naziva Raška (Raska -Russkaja, kako Sv. Nikolaj Velimirović uči pozivajući se pri tome na Vizantijske i Ugarske izvore toga vremena). Sam naziv «RasSija» (koji govori ne samo da Ras kao Bog i duhovni odraz Sunca - sija, nego potvrđuje postojanje najstarije civilizacije u Evro-Aziji, koja je predhodila egipatskoj, rimskoj i grčkoj i bila im ekonomska, duhovna i tehnološka osnova) se sa vremenom pretvorio u pisanim tekstovima, koji postaju dominantni u odnosu na usmena predanja, u naziv «Rossija» (koji tako napisan skriva vezu sa pravim značenjem naziva za državu koju mi Srbi nazivamo Rusija). Ali ipak, slava Bogu, mudri ruski narod je očuvao tu staru istinu i izgovara naziv svoje države u njenom pravom značenju - «RasSija». On je time očuvao istinsko slovensko i jazičesko poreklo državnosti RasSije. Ta istina je kolektivno pamćenje ruskog (RasSenskog) naroda i meni je bila orjentir koji mi je omogućio da otkrijem i pravo značenje reči Sloveni napuštajući bilo kakvo etimološko tumačenje koje nikako nije moglo otkriti pravo značenje. Idološki interesi hrišćanstva kao novog mirovozrenjija i dan danas čini svoje da se ne otkrije sunčani trag ne samo u nazivu Slovena nego i u njihovom pogledu na svet (mirovozrenjiju) koji je prethodio ne samo hrišćanstvu nego i rimskoj, egipatskoj i grčkoj civilizaciji.Pokušavajući da odgonetnem smisao istrajnosti sa kojom su ruski carevi pozivali arhitekte iz Venecije, i istražujući antičke izvore etrussko-rimskog prava, koji su predhodili Krmčiji otkrio sam uz pomoć radova Svetislava Bilbije i Radivoja Pešića, da je reč «SloVeni» (i starija varijanta u srbskom jeziku «SlaVeni») nepravilno izvedena izetrusske grafeme (VI v.do n.e.), što je i tada, i sada na serbskom (rassiiskom) jeziku označavalo (tada napisano s desna na levo, a sada s leva na desno) KoluVeni (Suncu Loza, to jest Suncu Rod) - Tako su sebe nazivali SloVeni, pored takođe sopstvenog naziva «RasSeni» (Sunca Senke).Potvrdu tome je moguće naći i u Maloj Aziji, gde je bila raširena «vinčanska civilizacija» pravo ime koje je RasSija. U lidijskoj grafemi (Svetislav Bilbija pretpostavlja da je grafema starija od VI vek do n.e.) takođe otkrivamo istinnsko značenje reči SloVeni, što je i tada, i sada na rassijskom (serbskom - ruskom) jeziku značilo (tada napisano s desna na levo, a sada s leva na desno) VeniKolo (Loza Sunca, to jest Rod Sunca). ЭtRusskoa reč 8 7 6 5 4 3 2 1 Pravo značenje: K o l o V e n i 1 2 3 4 5 6 7 8(Kolo = Sulnca Venac = loza) Sulnca rod Prvi nivo promena nepravilno čitanje: S l A V e n i 1 3 4 5 6 7 8200 godina posle Prvog serbskog ustanka nije tako mnogo, da bi oslobođeni Srbi saznali svoju istoriju, ali je očegledno, da i russku istoriju nije moguće shvatiti bez celine istorije zajedničkog naroda serbskog i ruskog, koja kao jedna celina raskriva istoriju najstarije civilizacije, ime koje je - RasSija. Polazeći od tih fakata, lako je shvatiti i grad Petru (o čemu je žurnal «Geo - Zemlja» u Moskvi pisao u broju 11 u novembru 2003 godine), jer je objašnjenje dato u tom istom broju na stranice 58 «Stara vera na novom mestu». Odgonetka se krije ne u rezbariji stubova (kolona) «pravovernih» KoloVena koji su se preselili sa Buga u Irkutsku oblast. U žurnalu oni se prosto zovu «staroverci», iako su «staroverci» hrišćani a njihove izrezbarene kolone predstavljaju dohrišćansku predstavu KoluVena -SloVena u vidu sunčevih zraka kojim se veliča snaga Sunca koja u podnožiju tih zraka (stubova) daje biljke i život. To je još jedno svedodočanstvo da su i stubovi u arhitekturi nastali iz shvatanja KoluVena kako sunce svojim zracima drži svekoliki svet. Struktura tih hramova je vrlo slična strukturi kolona hrama u gradu Petra u Jordanu. Estetika i arhitektura Petre i celokupne civilizacii KoluVena proistekala je iz mirovozrenjija o suncu kao Tvorcu i deržatelju Vida i Sveta. Pri tome friz je odraz sunčanih zraka i jedinstva sveta, a kaneluri stubova (kolona) kao zraci sunca u arhitektonskom i estetskom smislu su predstava čoveka tog vremena: kako sunce drži svet fizički i kako zahvaljujući zracima Kola (Sunca) nastaje sva priroda. To je vrlo plastično prikazano na stubovima - kolonama ovih «staroveraca» u Irkutskoj oblasti gde su ih naselili. Ali odgonetka Petre krije se ne samo u načinu izražavanja stubova - kolona kao simbola njihovog pogleda na svet i verovanja u božanstvo sunca njihovih predaka, već pre svega u tome, da su oni iz tog mirovozrenjija crpeli konkretno znanje o zemljoradnji - kada sejati i kada žnjeti u zavisnosti od kretanja sunca, po kretanju kojeg su se pridržavali kao «staroverci» i posle prihvatanja hrišćanstva oko pravoslavnog hrama («po suncu») sve do Nikonovskih crkvenih reformi u Rusiji izazvanih latinskim uticajem. Tako su oni čak i po prihvatanju nove hrišćanske vere očuvali dohrišćanska znanja i istinu o najstarijoj civilizaciji ime kojoj je - RasSija.Neosporni srpski simbol Samo Sloga Srbina Spasava (prisutan kako u etruskim izvorima tako i na grobu Aleksandra Makedonskog) označava četiri ognjila odnosno četiri faze u prividnom kretanju Sunca, što je bilo osnova pogleda na svet Srba odnosno KoluVena (SloVena) koji su bili zemljoradnici i stočari (što su do rimske-građanske revolucije bile osnovne i dominantne privredne grane), što se baziralo na znanju - kada se Sunce rađa i na kojem solsticiju (letnje dugodnevnice - 22 juna) umire za Čoveka da bi kiša (dožd - DažBog) natopila majku Zemlju, posle čega se na dan zimske kratkodnevnice rađa mladi Bog (Mlado Sunce - Bogić/Božić). Znanje o četiri faze u prividnom kretanju Sunca, kao izvora znanja i KoluVenskog (SloVenskog) shvatanja Kosmosa je očuvano ne samo na srpskom grbu i na srpskim kapama u Crnoj Gori, nego i u konstrukciji četiri kupola ravnomorno raspoređenih oko središnje kupole mnogih hramova Srpske pravoslavne crkve i većine hramova Ruske pravoslavne crkve, koja je kao i Srpska pravoslavna crkva objedinila i očuvala dohrišćansko Pravoverno znanje, verovanje i običaje starih KoluVena (Slovena) i hrišćansko pravoslavno verovanje. Rimsko pravo po poreklu etrusko-rimsko pravo jer i u oblasti javnog prava i u pravu uopšte neki osnovni pravni pojmovi imaju logično objašnjenje samo u etruskoj odnosno Slovenskoj varijanti kao što su reči: KoDeks (od latinizovanog KoDuh -KoluVenski idoli na kojima su bila ispisana osnovna pravila koji su bili uništeni 510. godine «stare ere» u Rimskoj revoluciji kada su svrgnuti etruski carevi, a KoDuh idoli uništeni kako su oktobarski revolucionari uništili Hram Hrista Spasitelja i druge pravoslavne hramove kao simbole «prethodne» epohe), Re(s)Publika (StvarJavna - koja potiče od reči «Veće» kao oblika okupljanja i glasanja muških predstavnika Slovenskih rodova i plemena koja je istog korena kao reč «vešć» - i danas na ruskom «stvar»), zbog čega su izvori «rimskog prava» vekovima uništavani na Apaneninskom poluostrvu i Zapadnoj Evropi odakle su istisnuti Serbi, koji se kao društveni sloj sačuvaše u Italiji i Francuskoj sa tuđim jezikom i verom kao Servi sve do XVI -XVIII a pod nazivom krestjan u Rusiji do 1861. i do krvavog Oktobarskog vojnog puča 1917. godine, kada započe uništavanje ruskog sela, (Srbi se pod istim nazivom krstjani očuvaše i u Bosni: kao verska celina do 1466 godine a kao društveni sloj čak do XV i XVI veka kada su kao takvi unošeni u turske deftere, posle čega primiše islam), -  Kurija, skup muških predstavnika roda, itd.;Naziv SERBiJA je starinska srpska i ruska zakletva, koja znači SRBIN(sam)iJA, kao što i Srbi ne pišu naziv ruske države po pravilima novoreformatora srpskog jezika «kako govore» sami Rusi - RasSija već kao srpsku zakletvu – RUSiJA.Njegoš je nazvao svoj Gorski vjenac upravo tako jer opeva očuvanje srpskog roda ili vjenca - KoluVena - Slovena u brdima Crne Gore, koja dobi to ime posle povratka Sv. Save iz Tebe i Crne Zemlje (na koptskom jeziku) - Egipta, gde su RasSeni, poznati pod nazivom «narod sa severa» u ta stara vremena imali značajan uticaj na formiranje mirovozrenja i razvoj zemljoradnje.Stihovi u narodnoj pesmi «Kneževa večera» «Sjutra jeste lijep Vidov danak, Viđećemo u polju Kosovu, Ko je vjera, ko li je nevjera!» nisu rasprava etičke prirode (ko će u bitci izneveriti) već istina da se Srpska vojska na Kosovu polju sastojala od: Pravovernih Srba jezičnjika - pagana koji su proslavljali još uvek drevne KoluVenske (SloVenske) bogove (koji su smatrali da su zbog toga BoguMili) i  Pravoslavnih Srba (koji su već bili primili hrišćanstvo),što i danas treba da bude pouk svekolikom srpstvu - Slovenskom (KoluVenskom) rodu da se objedini bez obzira na stranačke, verske, jezičke i druge čisto ideološke podele i podvale.Ovim tekstom završavam konkurs «Odgonetni ime ruže», u okviru kojeg sam ideji Umberta Eka «da od izčezlih stvari ostaju prazna imena» i ideji da pojave koje gube svoje ime - nestaju suprotstavio ideju Paola Koelja da možemo čuti zvona davno potopljenog Hrama» i izneo uverenost da možemo oživeti istinu o našoj drevnoj i novijoj istoriji, bez obzira na mnogobrojne falsifikate.Pisanje o toj istini jedini je način da odbranimo pravoslavlje i srpski rod. Jer ako ne shvatimo kako su nas perfidno istisli sa Apenina, nećemo shvatiti kako i zašto su nas istisli sa Kosova i Metohije i zašto i kako uspešno nas istiskusuju sa Balkanskog Krša.Božidar Mitrović, doktor pravnih nauka Profesor Ruske akademije pravosuđa
Autor: Rassanin :
MARGUMSKI NATPIS - ZA EPIGRAFIČARE NEPOZNAT, ZA STANIŠU VIŠE NIJE TAJNA!



Jagodinski penzioner Staniša Atanasijević tvrdi da je otkrio poruku sa rimske opeke iz okoline Požarevca koja potiče između 1. i 6. veka naše ere



Prilikom arheoloških iskopavanja pre pedesetak godina kod Dubravice na lokalitetu «Orašje» u blizini Požarevca, na kome se nalazio rimski grad Margum, pronađeni su brojni predmeti iz praistorije, antike i srednjeg veka. Sve do osamdesetih godina, i dolaska arheologa Dragana Jacanovića za direktora Narodnog muzeja u Požarevcu, većina predmeta je bila pohranjena u muzejske podrume i prepuštena zaboravu. Među predmetima arheolog Jacanović je tada pronašao i dva fragmenta rimske opeke sa uklesanim čudnim natpisom, sa ćiriličnim slovima D, V i I, dok ostala nikada nije video do tada. Opeka je bila dimenzije 40 sa 25 cm i debljine 4 centimetra. Imala je 15 redova i oko 180 znakova, od kojih su 49 bili različiti. U dokumentaciji i izveštajima rukovodilaca obavljenih iskopavanja, kao i iz teksta dr Rastislava Marića koji se bavio tumačenjem latinskih tekstova iz Marguma, nisu nađene beleške ni komentari koji idu uz otkrivene predmete, pa se pretpostavlja da o rimskoj opeci ni sami nisu mnogo znali.

Arheolog Miroslava Mirković, inače stručnjak za antiku, bila je sigurna da se ne radi o latinskom i grčkom pismu, pa je zatražena pomoć stručnjaka za srednji vek. Pregledavši tekst ni epigrafičari se nisu složili. Jedni su tvrdili da je u pitanju glagoljica, drugi bili ubeđeni da je natpis ćiriličnog porekla. U svakom slučaju ni jedni, ni drugi, natpis nisu uspeli da protumače.

Lingvista prof. Radivoje Pešić i sam je osamdesetih godina prošlog veka pregledao rimsku opeku u Požarevcu. I njemu je bilo čudno slovensko pismo na rimskoj opeci, znajući da lokalitet «Orašje» sadrži materijal Starčevačke kulture do polovine srednjeg veka, pa je otuda bilo i teško utvrditi vremensko poreklo Margumskog natpisa. Iza svega, ostala je pretpostavka da je natpis nastao u srednjem veku, iako on ne predstavlja srednjevekovno slovensko pismo!

Treba reći da je, pored opeke sa čudnim natpisom i drugog rimskog materijala, otkriveni i žigovi Klaudijeve i Flavijeve sedme, odnosno četvrte legije. Sam tekst natpisa bio je utisnut u svežu opeku, dakle pre pečenja u nekoj keramičkoj radionici, a u njemu su korišćene formule, skraćenice i ligature karakteristične za pismo Gornje Mezije krajem 2. i početkom 3. veka naše ere.

Taj podatak, i druga saznanja vezana za oblik i fakturu opeke, uputili su stručnjake da eventualni odgovor potraže u antici. Kod prvog dekodiranja prof. Radivoje Perišić je u natpisu naišao na reči zastupljene i u rašansko-etrurskoj leksici.

Da li Margumski natpis predstavlja tajnu, veštu prevaru ili se radi o falsifikatu, do danas nije utvrđeno. Epigrafičari su bili saglasni u jednom: u pitanju je ćirilično pismo čiji su pojedini znaci, verovatno i sa namerom, ispisivani naopako. Pored ćiriličnih slova, druga u natpisu nemaju sličnosti sa poznatim pismima tog perioda. Margumski natpis, sudeći po svemu, još zadugo će biti tajna koju, evo pedeset i više godina, niko nije mogao da protumači.



Staniša «pročitao» poruku


Staniša Atanasijević rođen je 1935. godine u Rakitovu kraj Jagodine. Završio je srednju tehničku školu i Višu školu organizacije rada. Od skora je u penziji, pre toga proveo 40 godina na raznim poslovima u jagodinskoj «Elektrodistribuciji».

Istraživanja u oblasti istorije mu je strast i «opčinjen» je drevnom srpskom istorijom. Na jagodinskoj pijaci je, pre desetak godina, sasvim slučajno našao staru knjigu «Panča Tatra», štampane 1920. godine u Novom Sadu. Knjiga je obilovala brojnim pričama, gde je uočio i mnoga imena slična srpskim. To ga je motivisalo, kaže, da potraži i druge knjige stare indijske «Vede». Iz raznih izvora nabavio ih je petnaestak, a najvrednija mu je «Bhagavadgita». Preveden na sanskrit rečnik, naslov knjige znači «Božja himna», a Staniša i pojašnjava: Bhag-Bog, vad-hvat, hvatanje, gita-gitara, pesma. Drugim rečima, Sveto pismo bramanske vere prasrba dok su živeli u Indiji pre pet hiljada godina.

Moja saznanja, kaže Staniša, dovela su me do ubeđenja da su Srbi drevni narod Indije a da su se na Balkan naselili mnogo pre od 6. veka i pre Hrista.



Dušan Vukotić:

DATI OGROMAN PUBLICITET!


Ukoliko je predmet uistinu iz perioda kasne antike ili ranog srednjeg veka, neverovatno je da takav nalaz ne prezentujemo svetu. Pismo uveliko nalikuje rašanskom, našoj ćirilici ili zapisima iz Vinče. Zar nije došlo vreme da prestanemo da skrivamo dokaze koji bi nam značajno poslužili da se stavi tačka na lažnu istoriju Srba u antičkom dobu i srednjem veku. Dr Pešić je bio u pravu: Srbi su se zaverili protiv sebe samih! Verujem da je Staniša Atanasijević to prilično dobro pročitao i tome bi se moralo dati ogroman publicitet. Svakako, uz proveru da natpis nije smišljeno falsifikovan, mada sumnjam da je tako nešto i moglo nekome pasti na pamet sredinom prošlog veka. Natpis je pronađen pre 50 godina, pa pitam zašto se toliko čekalo, i zbog čega nisu urađene ozbiljne analize, koje bi odredile vreme njegovog nastanka? Nemarnost ili smišljeno skrivanje svih sertifikata koji bi mogli da «probude» srpsku nauku?



Otkud Srbi u Indiji?


U 9. knjizi «Šrimadbhagavatam» (od preko 15 knjiga sa 147 hiljada stihova od po 32 sloga), Staniša naslov tumači ovako: šri-šarm, lepota, mad-između, hag-Bog, vatam-hvatam, sto znači «Lepota približavanja Bogu». Tridesetčetvrti stih iste knjige, u prevodu Staniše znači «Kralj Indra je ratovao sa kraljem Srbendam». I po tome zaključuje da je srpsko ime i starije od 5000 godina, a «Srbenda» u nas se pominje za čoveka koji je «onako, malo na svoju ruku». Srbi se pominju i kao «Sirbide», «Srbinde» ili «Surabi». Proučavajući bramansku veru, kaže Staniša Atanasijević, došao sam do zaključka da mnogi bogovi i polubogovi nose srpska imena, poput «Šri Krišna» (Šri-šarm, lepota, Krišna-kršioc, krišioc zemlje, odnosno orač, lepi orač). «Šri Krišna» ima i druge nazive, poput Govinde-govedara, Kešave-košave, vetra.

Polu bog Brama ima nadimak «Vida», od koje reči je izveden i naš Vidovdan. Sveti Vid ima četiri glave i gleda na sve četiri strane sveta. Njegov drveni kip nalazi se u Danskom muzeju pod imenom Cvantevid, odnosno Svetivid. Zna se da i u Sloveniji postoji naseljeno mesto Šentvid, što znači otpor.

Otac Šri Krišne se zvao Vasa, deda Nikola, a pradeda Vida. U indijskim knjigama našao sam i porodično stablo vladara Indije od pre pet hiljada godina. U Indiji postoji čak 863 dinastije. Pod pretpostavkom da je svaka trajala prosečno 30 godina, živeli su 27.890 godina. Vecina tih vladara ima čisto srpska imena: Đaja, Raja, Vida, Nikola, Ranko, Pera, Mida, Mitar, Živa, Čeda i drugi. Poznato je da su Srbi došli iz Persije u Indiju pre 20 hiljada godina; sa njima su ratovali preko hiljadu godinu, osvojivši pritom i celu Indiju i ostrvo Šri Lanka. Iza njih, ostali su danasnji nazivi reka: Jamna, Bakar, Sarbarija, Sarbara Mati, Mati, Dulna, imena naseljenih mesta: Bakar, Jagodnaka (Jagodina), Varanjasa (Vranje), Niš, Mala bara ili planina: Himalaji (Hima-zima, Laji-led), vinđa (videla, dobar pogled)...

U Indiji, nastavlja Staniša svoju priču, danas postoji narod koji nema nikakva prava. Pokoreni su od pra Srba i zovu se Parije, od srpske reči para, i pre toga, pra baba, pra deda. Taj narod je ispod svake kaste, rasut je po celoj Indiji i bavi se samo grobarskim i drugim prostim poslovima ne mešajući se sa drugim narodima Indije.

Da su Srbi živeli na tlu danasnje Indije potvrđuju i sanskritski brojevi koji su po Staniši ustvari prasrpski brojevi: nula-ništa, en-jedan, dva-dva, tri-tri, četvari-četiri, panča-pet, šasst-šest, sapta-sedam, asta-osam, nava-devet i daša-deset. Srbi su tako sačuvali imena brojeva u svom prvobitnom obliku, sačuvavši tako i dekadni sistem brojeva kojima su mogli da rade i višu matematiku. Zna se da su rešavali logaritme i poznavali Pitagorinu teoremu. Brojeve, u Evropi nazvanim arapskim, i danas se upotrebljavaju, a Arapi tvrde da su to indijski brojevi. Inače, pravo ime Indije je «Bharatavarsa» (znači: barata-bratska, bratova, varsa-pažnja, ljubav). I danas se kod nas i među našim starim kaže: momak i devojka se paze, odnosno varde. Smisao ove reči je ljubav i sloga, znajući da još tada Srbi nisu bili složni.

Rezultati ispitivanja krvi po krvnim grupama i genima, prema knjizi Miloša Bogdanovića, krv Srba i danasnjeg indijskog čoveka, veoma je slična.

Sličnosti danasnjeg srpskog i nekadašnjeg sanskritskog jezika, pomogle su Staniši Atanasijeviću da na sanskrit jeziku prevede hriščansku molitvu «Oče naš», ili «Tata hnah», kako bi prasrbi u Indiji rekli. A molitva glasi: Kah asi na nabhahsi (koji jesi na nebesima), da vi vidha nama tvaja (da se svetli ime tvoje), dabhijat aphi rađa tvaja (da bude carstvo tvoje...)

Staniša podseća da se i danas u Indiji kaže krava-krava, goveda-goveda, strina-strina, prija-prija, trava-trava, voda-uda ili apa, japha-sex...



Tajna sanskrit pisma


Rimska opeka sa zagonetnim tekstom iz Požarevca, samo je jedan od dokaza da su Srbi oduvek bili na danasnjim prostorima, tvrdi Staniša Atanasijević, jagodinski penzioner i istoričar amater. Zainteresovao me je Margumski natpis i, gotovo godinu dana ga proučavao, kao i pisma starih naroda: rune, starokeltsko, sanskritsko, starogrčko, starojevrejsko, glagoljicu, klinasto i druga, danima iscrtavao i tumačio smisao pojedinih znakova do sada nepročitanog teksta na rimskoj opeci.

Bio sam jako iznenađen, nastavlja Staniša, pokazujući nam i po prvi put prevod nepročitanog teksta sa rimske opeke, koliko je starih srpskih reči u njemu, kao što su: tavnica, leš, sad, molim, mirni, ubiga, oteo, izele... Konkretno, u Margumskom natpisu, između ostalog, piše «da je neko ubijen od njegovih najbližih jer im je nešto oteo, da je ubijen u 32. godini i da je sada leš, sahranjen u vtavnicu...»

Kako su reagovali jagodinski istoričari po odgonetanju Margumskog natpisa, pitali smo Stanišu Atanasijevića. Ostali su praktično bez reči, odgovara i obaveštava nas da očekuje skorašnji sastanak sa direktorom Narodnog muzeja u Požarevcu, odakle zagonetni natpis i potiče. Margumski natpis, iskopan u periodu 1947-1950. godine, po čoveku iz Jagodine, više nije izazov i zagonetka.
Autor: Rassanin :
SRBI NAROD NAJSTARIJI:
<JOVAN I. DERETIC>

SRPSKA DRZAVA TRAJE 4.000 GODINA

Drevna drzava Srbina cara Nina (oko 2.000. god. st.e.) bila je svetsko carstvo kome je pripadala polovina savremene Evrope, deo Azije i Afrike. - Ilirska, Daccka i Karpatska Srbija
U casopisu "Nase slovo" ekskluzivno objavljujemo prilog dr J.I. Deretica o Srbima, narodu najstarijem
Zahvaljujuci krupnim uspesima nove srpske samorodne istorijske skole na polju istrazivanja stare srpske istorije, mi danas mozemo govoriti o tragovima stare srpske drzavnosti, o prvim srpskim drzavama, u kome vremenu su se one pojavile i kakve su bile. Radi se o drevnim vremenima kada drzave nisu imale tako
razvijene sisteme i ustanove kao danasnje drzave. Pre svega treba da odredimo sta znaci drzava u antickom vremenu. Drzava iz toga vremena je bila organizovana drustvena zajednica zasnovana na obicajnom pravu.
Posto smo mi Srbi Evropljani, da vidimo koji drzavni oblici su postojali u drevnoj Evropi. Da napomenemo i to da prvobitna Evropa, za stare Grke, nije mnogo prelazila granice Srbije i nije pokrivala celo Helmsko (danas Balkansko) Poluostrvo. U prvobitnu Evropu oni nisu ubrajali ni njihovu Grcku. Evropa je za njih bila Srbija i nista vise, a mi, za razliku od njih, u prvobitnu Evropu
ubrajamo i Grcku. Bez obzira na suzeni prostor prvobitne Evrope, mi danas govorimo o Evropi u danasnjim geografskim razmerama.




U antickom vremenu u Evropi su postojale dve vrste drzava i to: grad drzava - polis, to je drzava grckog tipa, po ustrojstvu monarhija ili plemicka republika. Razvoj drzavne ideje kod Grka stvorio je drzavu grad, polis, i nista dalje, od toga. To je za njih bila idealna drzava i ni jedan grcki filozof nije mogao da osmisli drukciju drzavu za Grke od polisa. Razvoj srpske drzavne ideje isao je u potpuno suprotnom pravcu. Srpsku drzavu stvara i olicava vladar, gospodar, i ona je siroka onoliko koliko je bila velika njegova moc, zapravo
koliko je on teritorije uspeo da stavi pod svoju vlast. Cesto se radilo o vrlo sirokim prostranstvima, sto znaci, grcka gradska i gradjanska drzava stajala je naspram srpske teritorijalne i plemicke drzave. Ovako razliciti razvoji drzavne ideje imali su uticaja i na stvaranje zvanja i plemickih titula u srpskom i grckom jeziku. Kod Grka imamo samo jednu titulu za kralja i cara, koja je u pocetku bila i titula upravnika grada - vasileis. Pored nje postoji samo jos jedna - anaks, to je knez. Kod Srba, koji su u svojoj tradiciju imali samo plemicku drzavu, imamo odredjenu titulu za svaki cin i svako dostojanstvo. Po tim titulama mi danas mozemo, vrlo cesto, zakljuciti o kakvoj se upravi radi na odredjenim teritorijama i da li je tu postojala samostalna drzava ili se radilo o predstavnicima neke druge drzave. Zato je potrebno da sve te titule, sva ta zvanja objasnimo pocevsi od najnizih.

* Jedanaest titula

Kao prvo zvanje imamo "kmeta", koji je mogao biti, ali se to ne podrazumeva, iz plemickog reda. Kmet je predodredjena osoba za neku duznost i ima isto znacenje sto i u latinskom komes. Ove dve reci imaju, pored istog znacenja, i isti koren.

Zatim imamo zvanje "kneza" ili knjaza. Nosilac ovog zvanja je obavezno plemic i ono pokriva vrlo siroki raspon dostojanstva. Moze biti da se radi o malom seoskom knezu, a moze biti da se radi o drzavnom poglavaru. Postojanje kneza na odredjenom prostoru ne znaci obavezno da tu postoji i drzava, ali moglo se desiti da postoji. Evo, na primer, u staroj Rumi, kasnije nazvanoj Roma, peti vladar po redu bio je Tarkvin, koji je vladao oko 600. godine st.e. Tada su u Rumi vladali Raseni i u jednom njihovom zapisu stoji: "Tarkin knjaz Rumass". Po tome mi znamo da su vladari Rume bili do tada knezevi, a ne kraljevi, i to je ujedno najstariji pomen knezevske titule u istoriji koji smo do sada pronasli. Poznato je da su kod Srba i sire kod Slovena knezevi bili na celu drzave, ali zbog siroke primene toga zvanja mi nismo sigurni, kada je u pitanju anticko vreme, da tamo gde je knez postoji i drzava. Ime Sloveni nije bilo poznato u
antickom vremenu. Svi Sloveni su se tada nazivali Srbima, pa kada danas govorimo o srpskoj staroj istoriji, to se odnosi i na savremene Slovene, ranije Srbe.

Kao trece imamo zvanje "vojvode", i to je cisto vojna titula. Medjutim, imali smo drzavnog poglavara i sa tom titulom, kao sto je bio Veliki Vojvoda od Svetog Save Stefan Hranic. Za dobijanje vojvodske titule nije bilo potrebno da kandidat bude plemic, ali sa njenim dobivanjem on je postajao plemic. Kod starih Srba bio je obicaj, tamo gde nje postojala stajaca vojska nego namo narodna, da svake godine biraju vojvodu. Prilikom izbora stavljali su mu u zadatak sta on treba da ucini u toku jedne godine. Ovaj obicaj je bio na snazi
i u staroj Rumi, samo sa tom razlikom sto su vojvodu zvali konsul.

Cetvrta titula je "ban", koja je takodje cisto vojna titula. Ban je prevashodno vojni zapovednik neke pokrajine ili grada, postavljen od strane nekog poglavara drzave. Bilo je slucajeva da se banovska duznost i titula postala nasledna, kao sto se to desilo u Bosni. Medjutim, postojanje bana ne podrazumeva postojanje posebne drzave, nego, naprotiv, to govori da ta teritorija pripada nekoj
drzavi, kao sto je Bosna bila teritorija drzave Srbije.

Peto zvanje je jedna vojna titula, "brano", davana vodji nekog vojnog pohoda ili vojnom zapovedniku u ratu. Ovu titulu je imao vodja srpskih ustanika u Posavini u vreme cara Avgusta. Od tog zvanja nastalo je licno ime Branko kod Srba. U rimskim izvorima pominje se kao Brenus.

Sesto zvanje je "bato", koje je veoma staro i davano je vodji koji je imao vojnu i gradjansku vlast. Ovu titulu imao je vodja srpskih ustanika na predelu Bosne, Dalmacije, Hercegovine, Crne Gore, Raske i Posavine. Po tome se vidi da je ova titula bila veca od titule brano. Bato je sklopio mir sa Avgustovim posinkom i izaslanikom Tiberijem, koji je bio vrhovni vojni zapovednik rimske vojske u Srbiji.

Sedmo zvanje je "verhogetornik", sto je cisto vojna ratna titula. Verhogetornik je vrhovni zapovednik Geta, vojnog i prosvetnog staleza kod starih Srba. Srpsko drustvo se uvek svrstavalo u cetiri staleza. Pripadnici prva dva staleza, koje su cinili ratnici i svestenici, nazivali su se Getima. Ova titula se samo jednom pominje, i to u Rodaniji, (savremenoj Francuskoj) u vreme rimskog osvajanja ove zemlje.

Osmo zvanje je "zupan", koji je dvojnik bana i koga takodje postavlja neki vladar za vrsioca gradjanske vlasti u nekoj pokrajini. Bilo je slucajeva da je zupan bio poglavar drzave, kao Stefan Nemanja, ali to je bio izuzetak, jer zupan je u stvari samo drzavni cinovnik.

Deveto zvanje je "karan", siroko upotrebljavano u antickom vremenu i gotovo iscezlo u srednjem veku. Ova titula je davana nekom princu iz vladarske kuce, srodniku kralja ili cara, prilikom njegovog postavljenja na duznost glavnog vojnog i civilnog zapovednika u nekoj pokrajini, gradu ili cak logoru. To je obicno bila privremena duznost i karan nije poglavar drzave nego samo privremeni cinovnik.

Jedan od srpskih vladara, kralj ili car Pelonije, cija je prestonica bila grad Bela Zora, savremeni Veles, postavio je svoga karana u Vodeni, gradu koji se nalazi u Makedoniji, danas u Grckoj, oko 814. godine st.e. Nije poznato ime toga karana i ostao je u istoriji poznat samo po toj tituli. On je ostao u Vodeni kao stalni gospodar i bio je osnivac jedne dinastije koja je po njemu dobila prezime Karanovic. Grci ovo prezime pominju kao "Karanides" isto kao sto pominju Nemanjice kao "Nemanides".

Karanovici su jedna od najslavnijih srpskih dinastija, iz koje su Filip II i Aleksandar III Veliki. Najstariji pomen karana potice iz vremena kritske dinastije Mino. Kod nas Srba je ostala siroka uspomena na titulu karana. Staro ime grada Kraljeva je Karanovac, a i danas ima vise mesta po Srbiji koja se zovu Karanovac ili Karanovci, kao i prezimena Karan ili Karanovic.

Deseta titula je "kralj", a gde postoji kralj tu postoji i drzava. Ta rec potice od istog korena kao i karan, i pre nego sto je postala vladarsko zvanje, ta titula je davana najhrabrijim i najsposobnijim ljudima nekog plemena ili saveza vise plemena. Kralj je bio uzor, primer za ugled i merilo ponasanja. Sasvim isto znacenje je imala rimska titula reks koja je nastala od regulus.
Pomen kralja nalazimo u predrimskoj Galiji, odnosno staroj srpskoj Rodaniji, gde je od te titule ostala uspomena u imenu Karl.

* Srpska drzava 2.000 godina pre Hrista

Jedanaesta i najvisa titula je "car", cije postojanje obavezno podrazumeva i postojanje drzave, isto kao i u slucaju kralja. Ovo je vrlo stara titula i pojavljuje se oko 2.000 godina pre Hrista. Ova titula je nastala od uloge boga Varune, koji je smatran carem bogova i vladarom nebeske tvrdjave-vara. Titula se pojavljuje istovremeno kada i prva srpska drzava, sa Ninom Belovim, koji se u starom Zavetu zove Nebrod, a u staroj srpskoj tradiciji jos i Bak. Prema Euzebiju Pamfilu, Nino je ziveo 52 godine, od 2054. do 2002. godine. Nino je posao iz Srbije oko 2025. godine, osvojio je Malu Aziju, Misir, bliski Istok i sve do reke Inda. To je bio prvi prodor Arijevaca u Indiju. Ostavio je svoju zenu Semiramu da dovrsi izgradnju Vavilona, a on se vratio u Srbiju oko 2007. godine. Po povratku u Srbiju proslavio je prvi trijam u cast njegove velike pobede. Stari Srbi su svake trece godine proslavljali trijam od vremena Ninovog
povratka pa sve do srednjeg veka.

Nino je imao titulu cara, sto se moze procitati iz jednog nadjenog zapisa u Mesopotamiji, u kome stoji ime "Ninssar". Na Bliskom Istoku su pisali car kao "sar" ili "ssar". I Misirci su ovu titulu pisali kao sar. Vladari iz dinastije Lagica, koji su vladali u Misiru i zvali se svi Ptolomejima, sve do poslednjeg od njih - Kleopatre, nosili su titulu "ka" i car. "Ka" je misirski bozanski princip koji faraonima daje bog Ta. Ovu titulu je od Lagica preuzeo Kaj Julije, prilikom njegove zenidbe sa Kleopatrom, a ona na latinskom ima svoj oblik: ka
et sar, kaesar.

Ninovo carstvo je bilo svetsko carstvo kome je pripadala bar polovina savremene Evrope, deo Azije i deo Afrike. Posto se to carstvo vremenom raspalo, obnovio ga je Serbo Makeridov, oko 1325. godine st.e., koji se u Starom Zavetu pominje kao Asur. U slavu svoga prethodnika Nina sagradio je cuveni grad Ninivu. Serbova drzava je bila takodje jedno svetsko carstvo, koje se prostiralo kao i
Ninovo, na tri kontinenta. Serbo je takodje prodro u Indiju i osvojio celu dolinu reke Inda od izvora pa sve do Indijskog Okeana. Srbi su ovu reku nazivali - Nil, a ime Ind je nastalo od Sind, sto sanskritisti tumace da ima isto znacenje sto i reka. Ja mislim da to ima veze sa dubokim vodama, kao sto se kaze - Sinje More. Serbovi potomci vladali su nekoliko vekova Asirijom, koja se u stvari zvala Surbija.

Preskocicemo Prijamovu Troju, brojne srpske drzave u Maloj Aziji, Minovski Krit i rasensku, odnosno rasku drzavu u Italiji i vracamo se u savremenu Srbiju. Znamo da je postojao jedan vladar u Beloj Zori, pa bilo da je imao zvanje kralja ili cara, tu je postojala njegova drzava u devetom veku st.e. Karanov naslednik u Vodeni, njegov sin Koilo ili Kojo nije imao titulu ni kralja ni cara, ali je mozda tu vec postojala drzava. Tek je njegov unuk, Perdika I uzeo jedno od tih zvanja oko 700. godine st.e. Neosporno je da je to posigurno bio pocetak jedne nove srpske drzave u Evropi. Ova drzava se nije, jos tada, zvala Makedonija, nego Pelonija. Makedonijom je nazvata kasnije. Pored drzave koju su osnovali Karanovici pomenucemo drzavu cara Vardila, iz prve polovine cetvrtog
veka st.e. Vardilo je bio iz plemena Anta, koji se pominju jos i oko hiljadu godina kasnije i koji su u petom veku st.e. bili u dolini reke Tare. On je pocetkom cetvrtog veka uspeo da okupi i ujedini brojna srpska plemena i stvori prostranu i mocnu drzavu sa prestonicom u Skadru. Vardilo je imao u svojoj vlasti i Makedoniju, gde su Karanovici vladali kao njegovi vazali. Vardilovu drzavu Grci nazivaju Ilirijom i to je prva srpska drzava koju stranci nazivaju tim imenom, ali nece biti i poslednja. Tako su nazivali i drzavu cara Agrona,
sa prestonicom takodje u Skadru, oko polovine treceg veka st.e., koju Joanis Zonara naziva doslovno Srpskom Imperijom. Kada je to bila Agronova drzava, onda je to neminovno bila i Vardilova, kao i drzava Filipa I Karanovica, koja se sirila na prostoru bivse Vardilove drzave. Bez obzira na to da li su te drzave nazivali Ilirijom ili Makedonijom, one su stvarno bile Srpske Imperije.

* Obnova Osstroilove srpske carevine 490. godine

Obnova srpske drzave, posle raspada Rimske Imperije, bila je 461. godine kada je Markelin krunisan u Solunu. Markelin je bio Srbin i jedan od vojskovodja Rimske Imperije koji je doprineo pobedi nad Atilom, na Katalonskim Poljima 451.godine. Obnovu srpske drzave, Srbije, ucvrstio je Osstroilo Svevladov 490. godine. Osstroilova drzava se naziva Srpska Carevina ili krace - Srbija. Drzava koju je osnovao Osstroilo bila je nastavak one koju je osnovao Markelin, pa se time podrazumeva da je u pitanju i nastavak drzavnog imena. Posto se radi o obnovi drzave istog naroda, na istom prostoru, to podrazumeva i obnovu drzavnog imena, onog od pre rimskog osvajanja o kome nam Zonara govori, to jest Srpskog Carstva. Od toga vremena pa sve do pada Vojvodstva Svetog Save, krajem 15.
veka, punih hiljadu godina, Srbija je postojala kao drzava bez prekida. Anonimus Raventanis nam predstavlja tri srpske drzave istog imena - Srbija, koje postoje istovremeno u Evropi, i to: prva od Jadranskog Mora do Dunava, koju nazivamo Ilirskom Srbijom, druga od Dunava do Karpata, koju nazivamo Dacckom Srbijom i treca od Karpata do Baltickog Mora, koju nazivamo Sarmatskom Srbijom. Kada se govori o Sarmatskoj Srbiji, tu dolazi do udvajanja imena, kao da se govori o Srpskoj Srbiji, jer je ime Sarmati samo prelik srpskog imena. Rimljani su osvojili Ilirsku Srbiju i dobrim delom Daccku Srbiju, jedan vek posle Hrista. Iako su u Dacckoj Srbiji osvojili njenu prestonicu, Serbogetussu, nisu osvojili celu njenu teritoriju. Ostao je jedan deo izmedju Tise i Dunava koji nikada nisu osvojili i koji su nazivali zemljom Jazika. To znaci da drzavna tradicija Daccke Srbije nije bila prekinuta rimskim osvajanjem. Cela Sarmatska Srbija je ostala van rimskog domasaja. Osstroilo Svevladov je dosao bas iz Daccke Srbije da obnovi Ilirsku Srbiju. Nesto slicno se desilo i u vreme turskog osvajanja. Daccka Srbija se sada zove Vlasska, a Balticcka Srbija - Poljska i Rasija. Vlasska, Poljska i Rasija su nastavak srpske drzavne tradicije.

Od uspostavljanja Ninovog carstva, oko 2015. godine st.e., pa do danas, to je za cetiri hiljade godina, srpska drzavna tradicija nije prekinuta. Sve druge drzave su bile i prosle, samo je Srbija vecna.

_______________________


* TRAGANJA DR DERETICA

Istoricar iz Cikaga dr Jovan I. Deretic vec godinama po najvecim bibliotekama sveta pasionirano istrazuje gradju vezanu za daleku proslost Srba i prvih srpskih drzava. Da bi to uspesno obavio, morao je da nauci nekoliko stranih
jezika, a medju njima i grcki i latinski. U svojim neumornim traganjima naisao je na mnoge falisfikate drevnih istorijskih dokumenata koje je razotkrio uporedjujuci lazne prevode sa znatno starijim originalima. U tome je, nazalost, prednjacila Vatikanska crkva.

Nalazi dr Deretica (objavljeni u nekoliko istorijskih knjiga u inostranstvu) ruse dosadasnja istorijska saznanja i norme o starosti srpskog naroda i srpske drzavnosti i nailaze na oprecna tumacenja na koja dr Deretic nastoji da odgovori obiljem dokumenata, uglavnom dosad nepoznatih za jugo-istoricare, i na toj dokumentaciji zasniva sopstvenu teoriju - dokazujuci istovremeno kakva je neprocenjiva steta bila naneta nasoj istoriografiji.

> Odgovori
^ Povratak na viši nivo
>> Sledeća strana