Ma ima njih dosta koji to tvrde samo sto su pod cenzurom.


Mac kralja Artura je kaljen na nasim prostorima, nema greske 

Istorija severnih Srba (1): Početak pre dva milenijuma

Srbi se, u istorijskim hronikama, pojavljuju u severnoj Evropi, prvo na obalama reke Visle, pod raznim imenima - kao Vandali, Vinidi, Veneti, Heneti i Vendi. Na obali Baltika imali su svoje kraljevstvo od 405. do 470. godine.


Stari grad koji su osnovali lužički Srbi: Katedrala u Budišinu

Po legendi, Jafetov unuk bio je princ Svevo (Suevo, Savo), kraljević koji je vladao prostranstvom od reke Elbe do obala Baltičkog mora. Njegov sin Vandal, eponimni otac naroda koji će se proširiti po celoj Evropi, vladao je zemljom između reka Treve i Visle. Ovo je oblast današnje severno-istočne Nemačke, savezne države Maklenburg-Vorpomern, sa centrom u Šverinu.

Vandali su, živeći u zajednici sa drugim plemenskim grupacijama, od Labe do Odre, u Ajnhardovom "Životu Karla Velikog" opisivani kao Vendi (Lužički Srbi) - Bodrići. Frankelijus piše da je njihovo ime nastalo od glagola obtriti (oštriti), te bi pravilno ime ovog vendskog naroda bilo Oštrići ili Oštrivojevići.

Vendi, starinom Srbi

U drugoj polovini prošlog veka, zvanična nemačka istoriografija konačno je odbacila svoje dotadašnje političko tumačenje istorije i uvažila činjenicu - jasnu i opšteprihvaćenu među evropskim istoričarima više od 1.000 godina unazad - da se iza imena Venda ne kriju raznorazna (uglavnom izmišljena) bezimena slovenska plemena nego - Srbi.


Kapela u gradu Minsteru: Grob kralja Pribislava

Na društveno-političkom planu, Srbi dobijaju status jedine autentične narodne manjine u Nemačkoj, gde žive milenijumima, a lužička kultura - kao deo korpusa bogate kulture Venda - prestala se nazivati Južnonemačkom kulturom polja sa urnama i počela se, konačno, pravilno zvati Kulturom Lužičkih Srba.
Prirodna granica između dva velika naroda i njihovih plemena, Germana i Venda, alijas Srba, bila je reka Visla.

"Nju čuva strah od ratnih sukoba naroda naseljenih sa njene jedne i sa druge strane", piše Jornand u svojoj "Istoriji" kao i Tacit u "Germaniji".

Jornand dobro uočava nacionalne razlike kad govori o evropskim narodima. Tako će, na primer, za Gete reći da su starinom Goti, a za Vende beleži da su velika nacija, sastavljena od brojnih familija. "Starinom su Sklavi, Srbi, poznati pod imenom Anti", precizira Jornand.

Za narode naseljene oko Visle veli da su svi odreda nacije Vindske. Vende će, istoričari i hroničari, kasnije zvati i Lužičkim Srbima, mada su oni njihov manji deo.

Srpske gore list

Na ovoj teritoriji - govorimo o prostoru koji obuhvata levu obalu reke Visle, kao i čitav tok Elbe - Vendi su počeli da se šire u prvom veku naše ere, okupiravši zemlje susednog bratstveničkog plemena Vandala. Na reci Elbi, duž celog njenog toka, osnovano je na desetine srpskih gradova: Suirbi, Sarove, Soari, Sorari, Surpe, Surbi, Sirbia, Zurba, Zribia... Ukupno 17 gradova tog vremena, znači pre dva milenijuma, u korenu svojih naziva sadrži ime naroda Srba.

Plinije, u tridesetoj "knjizi" svoje "Istorije", kaže da se stanovnici na obalama Visle nazivaju sarmatski Vendi ili Skiri. Pomenuti Skiri i Vendi su Srbi, ili, kako etnolog Adam Bastijan veli: "Vendi ili Srbi podigli su Srbiju ili zemlju Lužičkih Srba."

Nekadašnja Bela (zapadna) Germanija bila je naseljena srpskim plemenima, među njima i Svebima - kako piše Vibijus Sekvester: "Svebi iz Bele Germanije bili su Kerveti, Sirbini ili Srbi."

Ovi Svebi ili Suebi su kasnije, zaslugom Bečko-berlinskih krojača istorije, proglašeni germanskim plemenom iz dobro znanih političkih razloga. Danas je to ispravljeno i za Svebe se pouzdano zna da su bili srpske gore list.

Vendi su svukuda

Pre Venda, Vandali će imati sukob sa imperatorom Aurelijem, 271. godine. Sukobi Vandala i Venda počeće polovinom trećeg veka i od 271. do 411. godine Vendi će Vandale potpuno potisnuti sa leve obale Visle.

Jornand o tome piše: "Gornji tok reke Visle naseljen je brojnom nacijom Vinida (Venda). Vandali će napustiti ovu teritoriju 358. godine potučeni od Beriga i nju će, odlaskom Gota, ponovo zauzeti Vendi."

Na kraju prvog veka i tokom drugog, Vendi će nastaviti sa hiperaktivnostima i zauzeti teritorije na jugu i istoku Baltika. Na tom prostoru oni će podići niz naselja koja će činiti gustu mrežu naseljenih mesta i gradova na obema obalama morskog zaliva. Tu se nalazilo na desetine važnih pomorskih i trgovačkih centara.

Tacit, ne bez izvesne doze zluradosti, jer je Rim oduvek merkao da se dočepa vendskog bogatstva, kaže: "Vendi svukuda tumaraju, gorama i planinama, svejednako pljačkajući i zauzimajući zemlju."

Teritorija Pomeranije (Primorja), uzduž i popreko naseljena Vendima, docnije pokorenih od Germana, u izvorima se pominje tek od 11. veka. Između 991. i 1025. godine Pomeranija će biti potčinjena poljskom kralju Boleslavu Prvom. Sarmatski Vendi daće joj ime Zemlja Venda.

Slovenački istoričar iz Štajerske, Janez Ludvig Šenleben zapisuje:  "Zaista treba verovati da su Vindi ili Vendi, što bejahu naseljeni oko primorja Kodanskoga (misli na oblast oko Baltičkog mora), u više navrata odlazili, naseljavajući se u drugim kraljevinama; tako su, takođe, stigli u gornju Panoniju i, po jednom od svojih imena, nazvali novopodignutu varoš Vindebonom. Verujem da je, od tih istih Vinda, sagrađena u Helveciji Vindonisa, grad porušen od Germana; dan-danas tu krajinu nazivaju Vindišem."

Ko je dao ime Veneciji

Ove reči Šenlenbena potvrđuje čuveni nemački geograf i kartograf Sebastijan Minster: "Vijena, glavni grad vojvodstva austrijanskog, naseljena je pre Hristovog rođenja narodom iz Sarmatije; gradu ime nisu dali Rimljani, jer ga sagradiše Vendi - tako u Vijeni stanovahu, neko vreme, oni i Sarmate."

Sveštenik i istoričar Sebastijan Inspruger, u svojoj "Istoriji Austrije", beleži: "Prvi počeci gradnje Vijene padaju, kako mislim, u 3990. godinu od postanka sveta. U to vreme, Vendi su ovu varoš, sebi za opstanak, utvrdili u najranije vreme, Vindobonom je nazivajući, jer ovo ime dolazi od naziva njihovog. I od Germana je ova varoš oduvek tako nazivana."

Cezar i Plinije stanovnike Francuske nazivaju Venetima, dok grad Veneciju, po njima nazvanu, pominju Ptolemej i Strabon; Samson Abavil, u svojoj "Geografiji", Veneciju naziva Venesom. "Ime Vendi, Srbima su dali romanizovani Grci, baš kao što su ih nazivali i Sporoima - rasejanima po celom kontinentu, Servima ili Serbima", kako piše A. Bastijan u "Etnološkom vodiču".

Ogledalo Ilirijuma

Listajući zapise nemačkih geografa iz Srednjeg veka, sveštenik iz Slavonske Požege Ivan Švaer, beleži u "Ogledalu Ilurijuma": "Zaista, da bih sve ove varoši i sva mesta popisao, gde su Vindi svoje ime ostavili, morao bih mnogo pisati, pa ću, poverenja radi, samo neka zabeležiti, već kako su se sarmatski Vindi po celoj Evropi bili raširili.
 
Najpre, u Helveciji, nekadašnja varoš Vindonisa, sada malo mesto Vindišem zvano; potom, Venetsko jezero, danas jezero Mantije, pomenuto kod Pomponija Mele. U Britaniji ili Engleskoj nalazi se Venta po kojoj se zove i biskup Ventanski. Opet, tu je Venta Ikenorum, engleska varoš zvana Kaster, kod potoka Ventfar. Engleski Cer Gvent je varoš Venta; tu je i Vindogladija, nemački Kronburn. Nekadašnji Vindomi je današnji Farnhajm. Vindomar varoš, posle zvan Doland, danas je Ebčester."


vesti onlajn

Istorija severnih Srba (2): Nevoljno pod Nemcima

Srpskim imenom su nazivana nastanjena mesta u Pruskoj, ono je služilo i kao opšteslovensko ime za Slovene i Vende na severu, a u upotrebi je i kod Finaca i Estonaca, naseljenih na obalama Baltika


Godina 1645: Zemlja Venda na mapi Germanije

Najvažniji gradovi u Vendlandu biće Julin, Jomsburg i Skurg - potonji Dancig. Kod Skurga, ili Pomerelije - kako je glasio vendski naziv grada ovog , počinjala je zapadna Pomeranija, sa dva važna trgovačka centra -Šćećinom i Volgastom. Ova dva vojvodstva prvo će biti ustupljena Šveđanima, a potom Prusima.

Interesantno je da poljski hroničar Boguhval, u zapisima za godinu 1253. godinu, pleme sarmatskih Kašuba naziva germanskim Vendima ili Srbima. Germanski Vendi bi trebalo da budu srpska plemena koja su, polovinom 10. veka, nevoljno priznala vlast Nemaca.

Ime Srba, koje se javlja uporedo sa imenom Venda, iz Prusije se dalje širilo na jug - kao opšte ime za sva slovenska plemena, i na sever, sve do obala Baltičkog mora i granica sa Finskom.

Dva vojvodstva Srba

O tome piše A. Bastijani u "Etnološkom vodiču":

"Srpskim imenom su se nazivala sva ona plemena Srba što se nastaniše u Pruskoj, ono je služilo i kao opšteslovensko ime za Slovene i Vende na severu, takođe u upotrebi kod Finaca i Estonaca, naseljenih na obalama Baltika."

Vendske zemlje razoriće građanski ratovi između hrišćana i pagana, kao i stalni sukobi sa Germanima. Pogubno za njih bilo je i to što će vladarske loze dva vojvodstva Srba, Pomeranije i Pomerelije, usled niza nesrećnih okolnosti, uključujući bolesti i atentate, izumreti.

Na kraju, Pomerelija - u koju će hrišćanstvo prevladati tek 1124. godine - okupirala je Poljska, 1294. godine.
Pomeranija, koja će od 1807. godine biti u Dancigu, uspostaviće u vojvodstvu republikansko uređenje.

Princ od Pomerelije, vojvoda Subislav, osnovaće opatiju u Maslenici, u kojoj će, od 1170. godine, biti sahranjivani vladari Pomeranije.

Već pomenuti sveštenik iz Slavonske Požege Ivan Švera daje dragocene podatke o Staroj zemlji Venda, Vindeliciji:

Vindelicija je - piše Švear - "nemački jezik većom stranom poprimila, a uzrok tome je što su svi krajevi slavinskog naroda duge i strašne ratove istrpeli; 400 do 500 godina posle Hrista, pobedili su Rimsko Carstvo i sa velikim vojskama se razišli na tri strane sveta i posle još toliko godina bez svojih kraljevstva ostadoše."



Osvajači Rimskog carstva

O Getima i Vandalima, Švear će zapisati:
"Na jednu stranu Geti su, pod vojvodom Alarićem (to je, razume se, Alarih), osvojili Rim i zemlju latinsku; Vandali, pod vojvodom Genserićem (Genzerih), prvo Španiju, pa potom i Afriku zadobiše. Na treću stranu odoše Markomani, zvani Merovinge; pod vojvodom Markomirom, osvojiše celu Nemačku i Galiju i tu utvrdiše svoje kraljevine...

Kada se Merovinsko kraljevstvo zatrlo, Karlo Veliki je osvojio Zapadno rimsko carstvo. Da su Franci prispeli vekovima nakon Venda u ove krajeve tj. pet stoleća posle Hrista, pogledaj u knjigu Georga Hibnera" Frankonija, Saksonija i Tiringija" (De Franconia et Saxonia et Thüringia)."

Vazali: POklonjenje Karlu Velikom
 

Nakon rata sa Markomanima, deo Venda napustio je svoja staništa, skrasivši se na teritoriji današnje Moldavije. Markomani, naseljeni u Bohemiji, napuštaju ovu zemlju pošto su ih proterali Srbi iz karpatske Bukovine, znani kao Bojke ili Boji.

Bojke, Boji, zajedno sa Galima, doći će u Italiju 589. godine. O sarmatskim Vendima i njihovom dolasku na teritoriju Rimskog Carstva, malo svedočanstvo je ostavio imperator Valentijan Drugi, preminuo 391. godine. Jedno od vendskih plemena, kako rekosmo, bili su i Vandali, čiji je manji deo bio privremeno naseljen u Panoniji od godine 337. do 411.


Vazali: POklonjenje Karlu Velikom


Ko su bili Sorabi

Dubrovački istoriograf Mavro Orbini, u "Kraljevstvu Slovena" smatra Srbe-Vende ili Vandale Slovenima i negira njihovo tevtonsko poreklo, na čemu insistiraju neki germanski analisti. Protiv tevtonskog porekla Vandala svedoče jezik i pismo Venda u kojima nema osobenosti karakterističnih za germanske.

Zabuna dolazi otuda što su Vandali često uzimali germanska imena, a Germani vandalska. Oslanjajući se na starije izvore, prevashodno "Istoriju Vandala" Alberta Krancija, Orbini piše:

"Vandali i Sloveni su jedan narod, nazivani tako po reci gde su živeli. Preci Slovena raselili su se po čitavoj Evropi. Vandali nisu imali jedno već nekoliko različitih imena i to: Vandali, Venedi, Vendi, Heneti, Veneti, Viniti, Srbi-Sloveni i, najzad, Vali."
Od slovenskih vođa Orbini navodi Radogosta (Radigasta), Rajmira, Sankoa, Odoakara (Odokara) i druge, čiji su podvizi opisani u raznim knjigama.

Započinjući kazivanje o vandalskom gradu Mišnu (Majsenu), Fabricijus veli da je osnovan u zemlji zvanoj Dalemincija. Daleminciju su, po Kozmi Praškom, Česi nazivali Sirbijom.

O poreklu stanovnika oblasti Majsen piše i Renerijus koji Mišane naziva Masaeos, Mdžsos, Misenenses, trvdeći da su stigli sa istoka. Pominjući Vandale u Misniji, Kozma kaže da su nazivani Sorabima:

"Ovi Vandali iz Mišna osobito srpsko ime nose."

Pristigli iz Azije

Renerijus zna da je ime Soraba tek jedna od derivacija srpskog imena, upućujući čitaoca na Ptolemeja: "Srbi koje Ptolemej, po sećanju, u azijske Sarmate svrstava." Oslanjajući se na Ptolemejeve podatke o vendskim Srbima, Renerijus - objašnjava da su se oni kretali smerom od istoka prema Dunavu, a onda još dalje, ka Germaniji, pri čemu spominje sukob Srba sa Tiberijem (14. do 17. godine nove ere).

Srbe u Mišnu naziva Serbos, Serios. Seri, navodi u fusnoti, bili su deo srpskog naroda. Po Srbima su, u oblasti Majsena, nazvani sledeći gradovi: Seruestum, Sorbecum, Sorauia... Majsen je, po Renerijusu, nazvan po Meziji na Crnom moru.
Bugenhagijus, kada piše o Sarmatima i Vendima u Germaniji, njihovu prvobitnu otadžbinu nalazi na Donu i Dunavu odakle su, napredujući prema zapadu, zauzeli prostor sve do reke Labe i baltičkih obala. Od Sarmata, veli Bugenhagijus, nastala su dva naroda: Srbi i Vinedi. Joan Simon, pišući o Vandalima i Mišanima, kaže da su oni vendski narod pristigao iz Azije i da su svoj život organizovali po župama.

Na sceni rasa amazonska

Špagenberg, u "Kvernfurtskoj hronici", koristi naziv Srbi-Vendi, ističući kako su se iselili iz Skitije, došavši u nemačku zemlju. Kad spominje Vandale, Špagenberg misli na Vende, pa zemlje Venda naziva Vandalijom.

Legenda dalje kaže, da su Vandali otišli iz Skandinavije čak na Meotsko jezero i to baš u vreme priprema Aleksandra Makedonskog za rat protiv Persijanaca. Kralj Vandala Zihar poklanja Makedoncu čuvenog konja Bukefala. Zihar ili Antur, peti je po redu princ i on je jedini pomenut u istoriji od legendarnih vandalskih kraljeva.

Vandale ne drži mesto, vraćaju se u domaju, ovoga puta zajedno sa ženama-ratnicama, jer je njihova zemlja - piše danski hroničar Saks Gramatik - bila "osvojena od rase Amazonske. Jedna od devičanskih ratnica, imenom Visna (ili Vesna) stavila se u službu Harolda Prvog, kralja Danske, u borbi protiv Ringa, kralja Švedske."

Vandali su bili "nacije i jezika slovenskog"

Za istoričara Šteinbergera, Sarmati, Vandali i Sloveni- Vendi su jedan narod, da je Sloven popularno ime za Vandale, odnosno: "Vandali koji se, prosto, Slovenima nazivaju"

Bez tragova i zapisa

Kranc, u predgovoru knjige o Vandalima, napominje: "Izvorno, Vandali su najstariji narod u celoj Evropi, potekao od njenih prvih stanovnika. Teško je i gotovo nemoguće prosuđivati o tom narodu i njegovoj zemlji jer nema zapisa ni spomena na davna vremena. Dakle, nema nikakvih ostataka niti zapisa."

Za teritoriju na kojoj su živeli Vandali, Kranc piše u svom drugom delu, "Saksonija": "Od granice kod vandalskog Starigrada, područje Vandala-Venda pružalo se, prema istoku, obalom Germanskog mora sve do Pruske. Sada, to područje ispunjavaju Saksonci potisnuvši, vremenom, stare stanovnike Srbe koji su vandalsko (vendsko) pleme naseljeno između Sale i Labe."


vesti onlajn

 

Istorija severnih Srba (3): Prisvajanje Slovena kao Germana

Za istoričara Šteinbergera, Sarmati, Vandali i Sloveni- Vendi su jedan narod, da je Sloven popularno ime za Vandale, to jest "bili su nacije i jezika slovenskog", takođe - "Vandali se Slovenima nazivaju".


Gde su vladali vandali. Gradi Raduš (rekonstrusian posle 15 vekova)

Za dubrovačkog istoričara, opata Mavra Orbinija recimo još i to da je u svom "Kraljevstvu Slovena" uveren da su Vandali - kao i Geti, Goti, Vizigoti ili Gepidi - Sloveni:

"Stoga, na ovo pitanje od ozbiljnih i poznatih slobodnih pisaca možete dobiti odgovor da su Goti, Vizigoti, Gepidi, Vandali i Geti bili iste slovenske nacije."

Malo dalje, Orbini je još decidniji: "Oni, Vandali, bili su nacije i jezika slovenskog."

S obzirom da su za Orbinija, kao i za popa Dukljanina, Sloveni (Sklavi) narod Srba, Vandali bi, po tome, bili veliki deo srpskog odnosno slovenskog plemena. Naslov Orbinijevog dela "Regnum Sclavorum" ("Kraljevstvo Slovena") odnosi se na srpsko kraljevstvo.

Prenoseći ideju o germansko-slovenskom mešanju, M. B. Latimi veli:
"Pošto su Vici, Vuderi i druga slovenska plemena, koja su bila u savezu sa Vandalima iz Sarmatije, često upadala u ovu oblast nekadašnje zemlje Vandala, nemački jezik se zbog toga iskvario, a vendski se ukorenio i pomešao sa nemačkim, ostajući oba da tu i dalje žive."

Neosnovano svrstavanje

Za istoričara Štajnbergera, Sarmati, Vandali i Sloveni-Vendi su jedan narod, da je Sloven popularno ime za Vandale odnosno: "Vandali se Slovenima nazivaju".
U "Hronici grada Marzburga", N. Volrab kaže: "Vendi iz Skitije poznati su kao Vandali."

U "Istoriji Majsena", R. Renerijus veli:  "Majsen su osnovali Vandali, pravim imenom Srbi-Sorabi čiji je naziv, kao i kod Ptolomeja, izveden iz naziva sarmatskih Srba iz Azije".

O Srbima, kao o narodu Vandala, govore mnogobrojne studije, leksikoni i gramatike tokom 17. i 18. veka: Didascalia se u Ortographia Vandalica, Enchiridion Vandalicum, Lexicon Vandalicum, Rudimenta Grammaticea Sorabo-Vandalicae Idiomatis Budišinatis...

Amazonke se, kroz mitove, pominju u vezi sa Skitima, da su sa njima izrodile narod Sarmata! Njihov odlazak sa Vandalima, čak na Baltik, deo je sličnih legendi koje pripadaju, u suštini, sličnim narodima skito-sarmatskog stabla. Ako, ovome, dodamo zajedničku mitologiju i običaje, lična imena - uglavnom sarmatska i slovenska - toponime i srodan jezik, uverićemo se da je svrstavanje Vandala u plemena Germana jednostavno, potpuno neosnovano.

Žene jednake s muškarcima


Od Baltiika do severne Afrike: Putevi migracije Vandala

Žene su, kod Vandala, kao i kod Sarmata, bile u svemu izjednačene sa muškarcima - ratnice, kao i oni, zajedno učestvujući u borbama. Vladala je neka vrsta ginekokratije.

Vandali su se, poginuli ili umrli, spaljivali, imajući slične pogrebne običaje kao Sarmati.

Do svrstavanja Vandala među germanska plemena došlo je, možda, zbog njihove identifikacije sa Herulima: oni su, polovinom trećeg veka, bili deo gotske grupe na Baltiku i u Grčkoj, u doba napada na Vizantiju. Posle su se vratili i - po pisanju Prokopija - došli na teritoriju današnje Nemačke, naselivši teritoriju u blizini Geta.
Možda zabuna identifikacije Vandala i Herula dolazi od imena ovih drugih koje nije ime plemena, već naziv za vandalsku ratnu aristokratiju! Naime, niti jedna anglo-saksonska, franačka ili skandinavska hronika, ne pominje pleme Herula.

Vandali se prvi put, opširnije, pominju u vezi sa njihovim učešćem u Markomanskim ratovima u kojima su se, rame uz rame sa Markomanima i Kvadima, borili protiv legija Rimskog carstva, u vreme Marka Aurelija i Lukijusa Vara.

Približno u tom periodu Vandali prodiru u Panoniju, ali ih, na njihovom putu, zaustavlja gromovita legija, predvođena pretorijancem Furijusom Viktorijusom. Napadači su se morali povući preko Dunava. Inače, ova legija je bila sastavljena od hrišćanskih boraca.

U ratu protiv Rima

Godine 271. istorija beleži Aurelijev rat protiv Vandala. Saveznici su im bili Lugi i Franci. Lugi su bili pleme Lužičkih Srba sastavljeno od Mugilona i Sibina. Uspeli su da upadnu u Galiju i otpočnu pljačku. Četiri godine kasnije, imperatoru Probu je uspelo da ih izbaci iz rimskih provincija i teško porazi na Roni, prilikom njihovog prelaska na drugu obalu.

Godine 336. vandalski kralj Ismar osvojio je Kimbriju, koristeći sukob Danaca i Šveđana. Ovu teritoriju će zadržati u svom posedu, plaćajući danak danskom kralju Jarmerihu. Kimbri se sele i naseljavaju u severnoj Italiji, u brdima između Vićence, Verone i Trenta.

Pola veka kasnije, oko 388. godine, dolazi do velike seobe Vandala pod kraljem Radogostom Prvim. On je predvodio 200.000 boraca, ali su ovu veliku armiju pratila gotovo nepregledna kolona natovarenih teretnih kola i velika stada stoke. U to doba, svaku vojsku, izuzev rimske, pratili su i "civili", žene i deca vojnika. U stvari, ta masa je brojala oko 400.000 ljudi.

Radogostovoj armiji suprostavio se vojskovođa Stilih, Rimljanin po majc, a Vandal po ocu. Evo šta o tome kaže Tomas Najdžent u "Istoriji Vandala":

"Stilih je bio general pod Teodosijem Velikim, oženio je Serenu, kraljevu nećaku. Pre toga je imao ženu Kleciju iz plemena Huna, što behu prispeli na Tanais (Crno more). Uskoro, Teodosije dopušta da Stilih bude guvernant njegovom sinu Honoriju.

Stilih je bio hrabar i uspešan čovek - umeo je držati stvari pod kontrolom, ali ga je uništila vlastita ambicija. Održavao je tajnu korespondenciju sa Gotima, spremajući svoga sina Euherija da jednog dana postane imperator. Kada su njegove nečasne namere bile otkrivene, Hozroje ga pogubi."

U stvarnosti malo drugačije

U stvarnosti, bilo je malo drugačije. Stilih je imao izvanrednih početnih uspeha protiv Vandala, uspeo je da pogubi Radogosta, ali se kasnije protiv njega pobunio general Olimpije koji ga je pogubio 408. godine, u Raveni.

Pod Korzikom, predvođeni Radogostovim sinom i Godegisalom, Vandali nastavljaju rat protiv Rima. Godegisal je uspeo da sastavi moćnu armiju, jer su mu se pridružili Burgunđani, Alani i Svevi, pa su 406. godine, združenom akcijom, uspeli da se probiju u Galiju. Rimska provincija biće u potpunosti osvojena za nepune četiri godine, do 409/10. godine.

Na teritoriji Galije, Vandali formiraju nekoliko kraljevstva. Burgundskim rukovode Vandali iz kneževskih porodica, Galiciju zauzimaju Svevi i deo Vandala. U Španiji su Svevi uspeli da održe svoje kraljevstvo sve do 590. godine, kada su ih Goti gotovo potpuno uništili.

Luzitaniju dobijaju Alani, Beotiku Silinge, jedno od vandalskih plemena, a Andaluzija pripada Vandalima.

Bogovi i mitovi

Glavni među bogovima Vandala bili su Radogost, Svetovid, Triglav i Siva i svi su imali svoja svetilišta i kipove. Mitologija Vandala pominje još Belboga i Crnboga, ali oni nisu imali idole. Pored ovih bogova, Vandala su verovali u razna mitska bića - proviđenja i vile.
Sveštenici su im bili druidi. Cezar potvrđuje da Germani nemaju druide, dok Tacit, nekoliko puta, pominjući vandalske sveštenike, kaže da ima nekih koji nisu sledili druidske doktrine.
Poput Slovena, gradili su hramove od drveta i imali svoja centralna svetilišta. Hristijanizovani su relativno rano, u petom veku, za vreme boravka u Panoniji - primili su Arijevo učenje, izuzetno prošireno na teritoriji ondašnje Srbije.

Gradovi iz legende

Po legendi, eponimni otac Vandala-Venda osnovao je, u oblasti Maklenburga, sledeće gradove: Gustrov, koji je bio kao glavni grad, Ljubić, Grabovo - na reci Labi/Elbi, Parhim - poznat po idolu boga od čistog zlata, Domić, Ivanak, Krivić, Bojkograd - u blizini se nalazio manastir Dragun, na reci Bojka, Gnojan, Ribnica - jako utvrđenje na reci Rekenici, Tesin, Starograd i Strelić.


vesti onlajn

Pa jedan od najpoznatijih nemaca je pisa knjige poput propasti zapadne civilizacije...nadolazeca slovenska civilizacija...

Znaju oni dobro ko su....a i odakle su...

reče jedan čovek da postoje tri rase, Srbi, kinezi i indusi.

А где се ту уклапа Кунта Кинте?

u teoriju da je čovek nastao u africi. tada je tamo bila oaza, evropa pod ledom. dođosmo u ravnicu (rajski vrt, eden) i napravismo nešto što će nam pomoći u fizičkom radu.