Hrvati su vrlo agilni u tom poslu. Od 357.000 katolika u Srbiji, samo je 57.000 Hrvata (a nisu svi vernici, niti katolici) ali je hrvatska ijekavica predominantna u katoličkoj crkvi kao bogoslužbeni i službeni jezik. A to je isti onaj jezik koga se Hrvati u svojoj državi gnušaju kao "vukovizirane srpske ijekavice" i zbog koga je traženo i izboreno 2016. da se kajkavica prizna kao istorijski jezik od strane ISO što se smatra velikom "povijesnom" pobedom zagrebačkih štikleca.
Nadbiskup Hočevar, inače Slovenac, se isključivo obraća hrvatskim, doduše prilično nespretno. Nikada nije prenošena Božićna misa na mađarskom ili slovačkom jeziku. Bački biskup Penzeš (Mađar) je više nego sklon hrvatskom uticaju . Za svoje zasluge Hrvatska mu se odužila vilom na hrvatskom primorju i mnogo mlađom hrvatskom ljubavnicom. Ne može im se zameriti na trudu i inventivnosti. Bunjevački jezik nije priznat kao bogoslužbeni a katolička crkva je neumorni bastion kroatizacije te manjine.
Taj proces je započeo još u Kraljevini SHS kada se opštom kroataizacijom širom Vojvodine išlo na brzu demađarizaciju. Ulice su iz mađarskih prekrštavane u hrvatske, (retko u srpske) a kralj Aleksandar je čak podilazio Kaptolu progonom Starokatoličke crkve u Hrvatskoj  koja je u to vreme još bila ozbiljan oponent. Interesantno je da su srpski nazivi ulica koji su posle 1918. zamenili mađarske, posle 1941. promenjeni u "revolucionarne" ali da hrvatski nisu! Tako danas imamo hrvatske i jugoslovenske ulice. Ulica Save Kovačevića može biti jugoslovenska, srpska ili crnogorska, ali npr. za Frankopanovu, Štrosmajerovu ili  Zrinjsku je jasno čije su.
Posle rata je do 80-tih na severu Bačke redosled misne službe bio sledeći: 1) nemački, 2) mađarski, 3) bunjevački. Sada ne možeš izbeći hrvatski i da hoćeš.
Tako da ima nečega u toj priči o Franji. Oni drsko i agilno nameću svoje a mi nekritički prihvatamo. Pravilo je u hrvatskim medijima, kada se spominje neka manifestacija u međunarodnom kontekstu, da gosti iz Novog Sada, Rume... dolaze iz  - Vojvodine. Nikada iz Srbije! I obrnuto, nezamislivo je da neki naš spiker, recimo na međunarodnom sajmu, najavi redom goste iz Slovačke, Španije, Meksika i Istre.
Što se tiče Franje mi za to ime imamo dubrovačku inačicu Frano, što je prihvatljivije s obzirom na srpsku istoriju Dubrovnika u kojoj Hrvati nisu do austrougarske okupacije značajnije participirali.

to je sad sve dzabe..

narocito ta tzv pamet...