Лађара у малом чуну
Њен дивљи заноси тон
На стене не гледа доле,
Већ горе гледа он.

И сад лађару и чамцу
Ја мислим да је крај:
А све то са својом песмом
Учини Лорелај.

Овај народ врло добро знаде
да је створен само Књаза ради,
да Му даје порезе и хвале,
да Га двори и понизно кади.

Боже силни с висока жилишта,
саслушај нам нашу жељу стару,
Боже свети, не дај ником ништа,
да што више остане Владару.

Ради Њега сва створења живе,
ради Њега сунце греје с неба.
А тај народ, а ту земљу нашу,
подржи је - ако Књазу треба.

Одузми нам и жеље и гласа,
одузми нам мудровања клета,
да Његову намеру не пречи,
да Његовој мудрости не смета.

neko drugo more
jutrom ti osvice pod
oknima

neka druga ruka
u snu ti kupine na
dlan prinosi

neko drugo lice u
tvojoj bistroj se zenici
ogleda

neko drugo uho iz
sna tvoga
muziku za svoje uho
izbira

neka druga senka vitku
tvoju senku podnevom
dotice

ali niko drugi u tvom snu ne usni
a da u budnom oku osvane

neko sa svojim bolom ide
ko s otkritom ranom
svi neka vide

drugi ga cvrsto u sebi zgnjeci
i ne da mu prijeci u suze i rijeci

radije ga skriva i tvrdo ga zgusne
u jednu crtu
na kraju usne

zadrsce
zadrsce u njoj kadikad
ali u rijeci se ne javi nikad

dusa ga u se povuce i smjesti
na svoje dno
ko more kamen
u njega bacen

more ga prima dnom
da ga nikad ne izbaci plima

Suncokreti

U tužnom oku suncokreta,
Što nemo prati neba bludnje,
Tu su sve žeđi ovog sveta,
Sva nespokojstva i sve žudnje.


Šume u strahu svom od mraka:
Bog je pomalo sve što zari;
I svetlosti je jedna zraka
Mera i cena sviju stvari!...

Sve je što živi na dnu tmine
S prokletstvom nemim na svet palo -
Sve što ne gleda u visine,
I nije jednom zasijalo!...

S istoka kralji, obučeni
U teško zlato, stoje plačni;
I žreci sunca, naspram seni
Prosjački vape u čas mračni.

Te tužne oči suncokreta
U mom su srcu otvorene -
Ali su sunca nakraj sveta,
I tiho slaze mrak i sene.

Pomreće noćas širom vrti,
Dvoredi sjajnih suncokreta,
Ali će biti u toj smrti
Sva žarka sunca ovog sveta.

Draga si mi kada sutis jer si kao odsutna
i cuješ me izdaleka, i glas te moj ne dira.
Tada mi se pricinja da su ti oci iscezle
i kao da je poljubac zatvorio tvoja usta.

Buduci je sve na svijetu prepuno moje duse,
ti izranjas iz svega, prepuna duse moje.
Ti, leptirice sna, nalik si mojoj dusi,
a jednako si nalik rijeci sto tugu znaci.

Draga si mi kad sutis i kad si kao odsutna.
Tad kao da se tuzis, leptirice sto guces.
I cujes me izdaleka i glas te moj ne doseze.
Pusti me ovako, da sutim sutnjom tvojom.

Pusti me da ti govorim takodjer tvojom sutnjom,
svijetlom kao svjetiljka, priprostom kao prsten.
Ti si mi poput noci, stisana i ozvjezdana.
Sutnja ti je od zvijezde, daleka i bezazlena.

Draga si mi kad sutis jer si kao odsutna.
Daleka i tuzna, kao da mrtva snivas.
No tada jedna rijec, jedan osmijeh je dosta
da opet budem radostan, radostan sto si ziva

When I see a couple of kids
And guess he’s fucking her and she’s   
Taking pills or wearing a diaphragm,   
I know this is paradise

Everyone old has dreamed of all their lives—   
Bonds and gestures pushed to one side
Like an outdated combine harvester,
And everyone young going down the long slide

To happiness, endlessly. I wonder if   
Anyone looked at me, forty years back,   
And thought, That’ll be the life;
No God any more, or sweating in the dark

About hell and that, or having to hide   
What you think of the priest. He
And his lot will all go down the long slide   
Like free bloody birds. And immediately

Rather than words comes the thought of high windows:   
The sun-comprehending glass,
And beyond it, the deep blue air, that shows
Nothing, and is nowhere, and is endless.

Filip Larkin, Visoki prozori/Philip Larkin High Windows

Uvek na opazu
  Kud covek ne brodi
Birajuci stazu
  Koja sreci vodi.

Gledi staze redom:
  Ovom necu ici;
Idem pravo sredom
  Pre cu k meti stici.-

I polazi s bogom
  Putem putnik mladi,
Mladom, lakom nogom
  Po cvetnoj livadi.

Sto je drugom tesko,
  Lako je za njega,
Srce mu s' vitesko
  Ne strasi nicega.

Po bregovi tudji
  Ko zerav se sija,
Ide pevajuci
  A znoj ga probija.-

Sa junackim skokom
  Sve bede obara,
Pred njegovim okom
  Sve se u raj stvara.-

Mnogo je obiso
  Sveta pregolema,
I doma bi iso 
  Al vec doma nema.-

Mira meni treba,
  Snaga mi je pala,
A zaradit hleba
  Ruka j' malaksala.-

Ah! al' nigdi stanka,
  Nigdi za meneka!
Starost me nejaka,
  Starost mene ceka!

I sa tugom veljom
  Laca stap opeta,
No ne s onom zeljom
  Upoznati sveta.

Upozna ga dosti,
  Ne treba mu vise,
Sve mu vec pakosti
  O grudi razbise.-

Vrane njemu kose
  Postase srebrne-
Dobro noge nose
  -Da u grob posrne.-

Zbogom, svete beli!
  Ja stazu izbira,
Dusa dalje zeli,
  Telo iste mira.

I sve na opazu
  Dalje putnik hodi,
R a d o  s l e d i  s t a z u,
  K o j a  g r o b u  v o d i   

stari dobri georgije 

ko smo mi da volimo
sa tako teskom
mirnocom drhtavicom
i smjehom

s toliko tame
u ocima i na usnama
i na sakama

ko smo mi 

bicu postojan kao
kisa sto sporo klizi
niz moju kozu

i cutljiv
dok ne osetim pritisak
potrebe
da te pogledam i dodirnem
i cak da se s tobom nasmejem
i da ponesto kazem

ili da to kazem samo sebi
dok nepomicno gledam
kako uzlecu ptice
micuci se jedino
ne bih li hitnuo u jezero
sitne
skamenjene pomisli...

od ove ljubavi nema boljeg
dokaza da se zivi
i nema boljeg mjesta
da se voli

od ovog sivog predela
gde sasvim obicne ptice
razmahuju krilima i svojom
pogani skrope stijene
dok kisa
polako klizi

Сите Сме Едно



Јас и Орфеј
Одалечени од сите познати Светлини
Позади сите Топлини, Чекоревме на границата
Помеѓу Шестото и Седмото сетило На Битисувањето

Постоењето беше ставрност,каде времето ја потполнуваше празнината
Обликот беше променлив,Од Божество до Ништавило
Тек кој Господар немаше
Мислите беа неми следбеници на разумот

Судии на сопствените одлуки бевме,Живеевме со погледот,со мислата
Спектакот на сопственото Битие не заробуваше и во сличноста не копираше
Солзите на Центарот гревовите ги переше,во црната река ги фрлаше
И песната низ Битијата ја пееше,Оплакувајтего Човештвото

Дојденци од Љубопитство бевме
Но читавме,слушавме и со Свеста се Ородивме
Погледајте подлабоко….уште подлабоко
Забораветего густото  сивило на себичност

Некаде во Светот Светата сила не враќаше
Сите Сме Едно

Никодин Чернодримски-извадок од стихозбирката-Мислите на еден Ерегор