Knjigu su napisali tri srpska doktora istorijskih nauka: Radovan Samardžić, Rajko L. Veselinović i Toma Popović.
Radi se o naučnicima koji su proveli DESETINE godina pretražujući raznorazne arhive po Evropi.
Radovi srpskih istoričara su uglavnom jako dobri kad pišu o pojedinačnim događajima. Međutim kad daju opšte ocjene srpski istoričari su jako ostrašćeni, opšte ocjene o globalnim događajima kod srpskih istoričara su u jakom sukobu sa njihovim pojedinačnim radovima.
Međutim, oni su primorani da daju opšte lažne ocjene o srpskoj naciji, jer im inače ne bi bilo života među Srbima!
Globalne ocjene iz istorije Balkana srpski istoričari daju u skladu sa uputima Ilije Garašanina, vrlo jasnim, da istorije trebaju biti "SPOSOBNE i PRONICAVAJUĆE", nikako istinite!
Poslušajmo riječi, naredbe, Ilije Garašanina, upute kako treba biti i kako je definisana srpska istoriografska škola.

------
"...Na ovo djelo treba osobito vnimanije obratiti i istoriju o kojoj je gore reč dati napisati črez čoveka vrlo sposobnog i duboko pronicavajućeg"...
Ilija Garašanin, Načertanije (1844. g.)


Dakle, u gorenavedenoj knjizi nalazi se pasus koji opisuje na blistav način neopisivu količinu mržnje Turaka prema rimskom Papi.
Radilo se o mržnji svih Turaka prema Papi od Sultana do posljednjeg Turčina.
Dosta puta sam pisao da su Turci favorizovali pravoslavce u odnosu na katolike, na što su se mnogi kreveljili, oni kojima je mozak oriban gvozdenom četkom svetosavkom.
Turske vlasti: Sultan, turski dvor, elitne turske vojske, ogromna većina paša, begova ... nikada na vjerskoj osnovi nijesu progonili pravoslavce. Teror i siledžijstva nad pravoslavnim življem, kad ga je bilo, činili su lokalni begovi, age ... lokalno tursko plemstvo uglavnom odmetnuto i od samog Sultana.
Tokom istorije smjenjivali su se u krajevima đe su bili hrišćani pod Turcima i dobri i loši lokalni vladari, ali naš narod je zapamtio samo loše.
Međutim svi Turci od vrha do dna su progonili katolike, tako da kad bolje razmislimo, đe imamo sada katolike na područjima đe su vladali Turci vjekovima? Imamo samo u Malesiji u Prokletijama i vrlo malo na drugim mjestima.
Turci su za svoje vladavine porušili hiljade katoličkih crkava i manastira, poubijali i proćerali hiljade katoličkih fratara i velikodostojnika.

Što je preostajalo hrišćanima - katolicima u slučajevima kad bi im svještenstvo bilo poubijano i crkve razrušene? Pa naravno, ostajalo im je jedino da pređu kod pravoslavnih popova! Turci po Kuranu nijesu smjeli da prevode nikoga u islam na silu.

Na bezbrojnim mjestima na Balkanu taj se proces odigrao, recimo prvi pravoslavni manastir u Bosni napravljen je u 16. vijeku, za vrijeme čvrste turske vladavine.
Jedna od najzanimljivijih stvari, Turci su imali Z A K O N o zabrani gradnje novih crkava i manstira, Z A K O N mislim iz 16. vijeka, ali taj zakon je važio samo za katoličke bogomolje, jer su se vjekovima kasnije pravoslavne crkve i manastiri veselo gradile!

U Pivi recimo postoji pravoslavno prezime Šimun, jasno je da se radi o popravoslavčenim katolicima. Preci same dinastije Petrović Njegoš, bili su katolici iz Drobnjaka, do doseljavanja na Njeguše. Kuči su do prije par stotina godina bili katolici, u Bjelopavlićima je bilo dosta katolika do prije 300 - 400 godina .... Svi su oni u pravoslavlje prešli u vrijeme Turaka.

Dakle, za razliku od svetosavskih mitova, mitića i bajkica, Turci su proganjali katolike, a ne pravoslavce, kako se Svetosavci žale i kukumaču.

Što je najsmješnije, mnogi današnji veliki Srbi i super ponosni pravoslavci uopšte ne bi bili pravoslavci da nije bilo Turaka!

Istorija je vrlo dug i komplikovan proces, istorija nije mit, jer samo u mitu je moguće sve objasniti u jednoj rečenici!

A sad pogledajte blistavi tekst, iz gorenavedene knjige, o neopisivoj mržnji Turaka prema Papi (katolicima), iz pera najboljih srpskih istoričara.



Možemo da zaključimo da su Turci bjesomučno proganjali katoličanstvo u prva 3 vijeka svoje vladavine na Balkanu, a vjerovatno su u 19. vijeku imali za nijansu blaži stav prema katoličanstvu. Turci su praktično istrijebili katoličanstvo sa Balkana. Pravoslavlje se u konačnom, fino okoristilo od Turaka, premda se i pravoslavlje dosta napatilo pod Turcima. Pravoslavlje se proširilo i teritorijalno i ljudski na račun katoličanstva, da bi se to pravoslavlje kasnije, od polovine 19. vijeka pojavilo u obliku nove ideologije - SRPSTVA.
Nema nikakve sumnje da su Turci davali ogromnu prednost, izuzetno favorizovali pravoslavlje u odnosu na katoličanstvo.

Dokumenti koji ptvrdjuju gore iznesene tvrdnje :

1.Srbin, istoričar Dr Radovan Samardžić, jedan od najpoznatijih srpskih istoričara, opisuje nevjerovatnu mržnju Turaka, od Sultana do zadnjeg Turčina prema rimskom Papi i katoličkoj crkvi.
postavljeno gore ;

2.Poznati Velikosrpski istoričar Dr Vladimir Ćorović objašnjava zašto se to dešavalo, koji je razlog! Ćorovićevo obrazlaganje uzimamo kao perfektnu dopunu Samardžićevog objašnjenja. Samardžić nam je na prvom linku blistavo objasnio mržnju Turaka prema katoličkoj crkvi.
Vladimir Ćorović tvrdi:

Savremeni izveštaji donose dosta pojedinosti o tom, kako je u XVII veku katoličko stanovništvo osetno nazadovalo u unutrašnjosti Turske, i to manje u korist islama koliko u korist pravoslavlja.

Sima Milutinović izneo je u svojoj Istoriji Crne Gore, da je cetinjski vladika Ruvim preveo u pravoslavlje Kuče, Drekaloviće i Bratonožiće. Ruvim je bio savremenik Pajsijev i sedeo je dugo na vladičanskoj stolici. Njegovu aktivnost potvrđuju i rimski izveštaji.

Među Bjelopavlićima bilo je 1633. god. svega još 200 katoličkih kuća, a 1635. god. među Zetom i Moračom broj katoličkih duša nije prelazio mnogo preko hiljade. Piperi, koji su još 1610. god. smatrani skoro svi kao katolici, postali su isto većim delom pravoslavni.

U Popovu do 1627. god. od 12 crkava katoličkih 7 je prešlo u pravoslavne ruke; sličnih pojava je bilo i u okolini Trebinja.

Ima isto tako vesti o prelasku katolika u pravoslavlje u Sremu, oko Rume i Mitrovice.

Glavni razlog za to bio je taj, što katoličko više sveštenstvo u većini nije smelo da živi pod Turcima, nego se zadržavalo mahom u susednim hrišćanskim zemljama. Mnogo izveštaja govori o tom, kako puk po više godina nije video sveštenika među sobom. A bez neposrednog nadzora i stalnog održavanja veza stvari su prirodno morale ići na gore.

Bosanski franjevci, koji su inače snosili sve tegobe sa svojim narodom, nisu van bosanskog područja bili rado viđeni, a i njihovom ponašanju u Bosni stavljali su papski vizitatori teške prekore.

citirano se nalazi na ovom velikosrpskom sajtu
http://www.rastko.org.yu/rastko-bl/istorija/corovic/istorija/6_6_l.html

3.Anja Jeftić na srpskom sajtu PATRIOT, objašnjava poznate istorijske činjenice kako su u Srbiji prije Turaka živjeli brojni stranci - katolici: Njemci, Talijani, Bokelji, Dalmatinci, Mlečani i drugi

piše: Anja Jeftić

Sredinom petnaestog vijeka jedno od najživljih mjesta na srpskoj teriotoriji bio je srednjovijekovni grad Novo Brdo. Njega su za vrijeme cara Milutina podigli Sasi, njemački rudari, koji su se u 14. vijeku u velikom broju naselili na području Kosova, Metohije i južne Srbije. Ti krajevi su tada, kao i danas, bili plodna rudna nalazišta, tako da Novo Brdo životopisac despota Stefana Lazarevića Konstantin Filozof naziva grad zaista srebrni i zlatni.
Osim Srba i Sasa u Novom Brdu živjeli su i Grci, Italijani, Arbanasi, Mlečani, ljudi iz Boke i Dalmacije i drugi svijet. Raznolikost njegovih stanovnika poticala je otuda što je ovaj grad bio poznato balkansko trgovačko središte, ali i još od ranije carinska zona za trgovačke karavane koji su išli sa Jadranskog mora i Dubrovnika na sjever, najčešće ka Crnom moru.
Ovo nije ništa neobično. Ovo su najobičnije istorijske činjenice, Ana Jeftić objašnjava jednostavne razloge zašto je bila ovolika etnička raznolikost u Srbiji prije Turaka.

Ana Jeftić inače nije navela katoličke vojne plaćenike u službi kod srpskih velikaša.
link za ovaj text je u kvaru

4.Papa Klemens traži od kralja Dušana Nemanjića da vrati crkve koje je kotorskoj episkopiji oteo vjerovatno kralj Milutin Nemanjić.

Papa Klemens traži od kralja Dušana Nemanjića da vrati crkve koje je kotorskoj episkopiji oteo vjerovatno kralj Milutin Nemanjić.
Dokument na latinskom i naš prijevod.
I Milutin i Dušan su silom uvodili pravoslavlje i proganjali katoličanstvo!
Vidimo da su bile dvije katoličke crkve u prizrenu koje su bile otete od strane Nemanjića i zasigurno date srpskoj crkvi.

Iz knjige, zbirke istorijskih izvora - Monumenta Montenegrina



5.Srednjevjekovna Srbija - majdan zlata i srebra, daleko najbogatija zemlja na Balkanu, jasno zašto je bila stjecište brojnih stranaca - katolika

U Srbiji je živjelo mnogo stranaca-katolika prije Turaka, jer je Srbija bila daleko najbogatija balkanska zemlja, a i šire

Ovaj tekst napisala je Dr Desanka Kovačević - Kojić.


Dr Desanka Kovačević Kojić:

Dursun beg: "Zemlja je ta središte svih zemalja i sva je jedan majdan zlata i srebra"

Vizantijski pisac Kritovul je sa svoje strane zabilježio, da u Srbiji zlato i srebro izvire iz zemlje.
O bogatstvu Đurđa Brankovića koji je deponovao dio svog bogatstva u Dubrovniku ... , treba zaista te podatke pročitati nekoliko puta.

Dakle, ovo je bio ključni razlog zašto je u Srbiji prije Turaka živjelo dosta katolika, naravno razlog su bile pare, n o v a c, u Srbiji je bilo puno novca prije Turaka.

6.12 srpskih doktora istorijskih nauka, ne znaju za bilo kakvo pravoslavlje u Bosni prije Turaka! Jasno je da se pravoslavlje fino omastilo i proširilo zahvaljujući Turcima

Pravoslavlje u Bosni prije Turaka, samim tim i u zemlji Kosača, nije postojalo!
Elita srpskih doktora istorijskih nauka ne zna za pravoslavlje u Bosni i Hercegovini prije Turaka!
Starobanjani, Staropivljani, Starodrobnjaci ... nijesu bili pravoslavci!
Tek za vrijeme Turaka postali su pravoslavci!

Iz knjige koju je potpisalo 12 srpskih doktora istorijskih nauka, izašla u Beogradu 1994. godine


Poglavlje Pad Bosne, tekst napisao Sima Ćirković














7.1477. u Foči živjelo 90% katolika, katoličanstvo kasnije potpuno proćerano iz Foče
Iz Foče katolici nestali a nekad ih bilo 90%! Danas je Foča srpska! Pravoslavlje (srpstvo) Turci raširili, proćerali katoličanstvo, napravili prostor pravoslavlju.


Dakle, 1477. godine u Foci, tadasnjem sjedistu turskog sandzaka koji je obuhvacao i Hercegovinu, bilo je 227 krscanskih katolickih kuca, 33 odrasla prema turskim sluzbenim defterima neozenjena muskarca i 5 udovica, a samo 3 muslimana! Tada se katolici sluzbu Bozju obavljali u romanickoj crkvici iz 12. st., a ona je 1506. pretvorena u danasnju Carevu dzamiju.

link:
http://www.hic.hr/dom/261/dom15.htm

8.Još u 15. vijeku kad bi osvajali bilo koji grad, Turci su jurišali i vikali: "Na Rim, na Rim!"
prilog ovaj dole tekst:

Turska opsada i pokušaj osvajanja Skadra 1474. godine i držanje Ivana Crnojevića

    ... Sumnja Mlečana u vjernost Ivana Crnojevića je oživjela 1471. kad se ovaj, poslije turskog pritiska na zemlje oko mletačkog posjeda, sporazumio sa sultanom. Herceg Vlatko je morao priznati njegovu vlast i godinu dana ranije. No Ivanu je bilo najteže, jer je boreći se sa oskudicom, morao da se obaveže na harač od 700 dukata godišnje. Obojici je laknulo kada su 1472. uspjeli da se odvoje od sultana. Ali su zato Ugri koji su raspolagali malom posadom u dolini Neretve, tražili da uspostave odnose sa oba oblasna gospodara ne vezujući sebi ruke nekim čvršćim obavezama. Međutim te su veze blijeđele pa su se i Herceg Vlatko i Ivan Crnojević oslonili 1473. na Mlečane i istovremeno uspostavili srdačne odnose s napuljskim kraljem. No obojica su bila riješena da se suprostave Turcima, koji su već bili posjeli istočni dio Gornje Zete, s lijeve strane Morače i rijeke Zete. Ivan Crnojević je prestao sultanu da plaća harač pa je javljao u Skadar o sultanovim namjerama da obnovi Podgoricu i Baleč i da iz njih povede borbu protiv mletačkih posjeda i njega Ivana Crnojevića. Ovaj je obećavao da Republici isplati sumu koju je davao Turcima na ime harača ako mu Mlečani pomognu da zagospodari čitavom Gornjom Zetom. Oni su dali saglasnost da se pod njihovu vlast stave i Hoti, a da se njihov starješina postavi za plaćenog vojvodu. Ništa se nije moglo ostvariti, jer je snažna turska vojska s proljeća 1474. pritisla Skadar.

    Rumelijski beglerbeg Sulejman je počeo opsadu sa oko 8000 ljudi. Knez i providur Antonio Loredan je odbio prvi napad. U Mlecima nijesu bili svjesni opasnosti, ali su ih svakodnevne vijesti otrijeznile. Sinjorija se obratila Italijanskim vladarima upozoravajući ih da će Turci, poslije uspjeha u tom kraju, početi da se prebacuju u Italiju. Senat je sve raspoložive brodove sa strijelcima poslao prema Bojani i svojim upravnicima na području sve do Krfa naredio da priteknu u pomoć. Od evropskih vladara se tražilo ujedinjavanje snaga radi zajedničke odbrane. Opasnost je iz dana u dan rasla, jer je turska vojska prema mletačkim obavještenjima, već u julu raspolagala sa 50 000 ratnika opsadnim spravama i metalnim topovima. Kako se u Mlecima nije znalo đe bi se moglo bezbjedno pristati uz obalu, novi providur Leonard Boldu je stupio u vezu sa Ivanom Crnojevićem. Preko Kotora je brdskim putevima prebacivao ljude i građu od koje bi se, kad stigne u Žabljak, izgradile fuste i iznenadili Turci na Skadarskom jezeru. Ivan Crnojević je preko svog čovjeka obrazlagao sinjoriji Sulejmanove namjere i obećavao da neće šteđeti ni sopstvenu glavu samo da bi pomogao Skadru. Smatrajući da će baciti na bojište oko 8 000 ratnika, Mlečani su slali Ivanu dukate i tkaninu. Tokom čitavog ljeta Ivan je pod mletačkom zastavom učestvovao u ratnim dejstvima.

    Mletačko brodovlje je uspjelo da s borcima uplovi u Bojanu mada su se neke turske snage nalazile u Zabojani. Opsada je trajala gotovo četiri mjeseca. Po broju ljudstva bačenog na bojište sa obje strane, po snazi brodovlja koje je uplovilo u Bojanu i po veličini žrtava, borba za Skadar je premašila sve ranije sukobe na zetskom području. U trenutku turskog napada u Skadru se, prema obavještenjima Dubrovčana, nalazilio 1300 boraca. Mada su im se kasnije priključili stratioti iz Grčke kao i posade svih brodova, mletačke snage ni u jednom trenutku nijesu premašile 25000 ljudi, kako su Mlečani izvještavali svoje saveznike. Ako je tačan jedan zbirni izvještaj, u vodama oko Skadra našlo se 34 veća broda i oko 100 barki. Ivan Crnojević je gospodario skadarskim jezerom uz pomoć tri fuste i 15 manjih brodova. To je bilo veoma značajno, jer velika mletačka flota nije mogla da se probija dalje od Svetog Srđa, Turci su jurišali na skadarske zidine, rušili ih i vikali: "Na Rim! Na Rim!"

    Skadrani su noću opravljali zidine i izdržavali vatrenu opsadu, koja je trajala više od mjesec dana.

    Ivan Crnojević se pripremao da preko jezera napadne Turke. Ljudi su tada uz velike napore prebacivali trideset brodova preko brda i iz Bara. Obaviješteni o Ivanovim namjerama, Turci su poslali protiv njega 12 000 ratnika. On ih je odbio ali mu nije pošlo za rukom da se približi opsjednutom gradu. Pokušaj da se borcima u Skadru doturi pomoć nije uspio, što je obeshrabrilo Ivana Crnojevića. Molio je Mlečane da mu ustupe neku tvrđavu đe bi se sklonio s porodicom ako bi Turci osvojili Skadar i pokorili njegovu zemlju. Međutim stanje na bojištu se iznenada izmijenilo. Turci su posljednji juriš na grad izvršili 19. jula, smatrajući da su snage protivnika na izdisaju. Skadrani su ih prinudili na povlačenje, a onda su izletjeli iz grada i počeli da gone bjegunce. Turci su, izgleda, izgubili oko 2000 boraca. Satiralo ih je nezravo podneblje. Na kraju su rasturili topove i povukli se 8. avgusta 1474. godine.

    Mletačka pobjeda je imala velikog odjeka. Skadar je predstavljen kao štit hrišćanstva. Mletačka vijeća su preduzela korake da se obnovi Skadar i da se zbrinu izbjeglice. Mir s Turcima se nije mogao postići, jer je Porta tražila od Republike da se odrekne ostrva Lemnosa, Maine (na Peloponezu) i Kroje u Albaniji.


9.Komunistički Crnogorac Risto Kovijanić (Crnogorac srpskog porijekla), sugerira da su slavni Petrovići iz Drobnjaka na Njeguše došli kao katolici! Dakle u Drobnjacima su u 15. vijeku, prije Turaka, živjeli katolici.

to sam već kačio negdje na politčkom forumu tako da nema potrebe da ponavljam...

10.Perfektni dokazi da su katolici živjeli u zemlji Kosača

 Radovan i Vukman - RIMOKATOLICI iz zemlje Kosača

        * 32. prilog

    Iz knjige Rista Kovijanića, koji je inače smatrao Crnogorce za dio srpskog korpusa (odrastao je i školovao se u državi Karađorđevića)

    Risto Kovijanić: Pomeni crnogorskih plemena u kotorskim spomenicima (XIV - XVI vijek)



U kotorskom arhivu Kovijanić je pronašao među ostalim i ova dva dokumenta.

    Prvi dokument - Radovan Utešenović iz Onogošta sklapa brak po katoličkom obredu, u Kotoru, 9 juna 1431. godine.

    Drugi dokument - Vukman Bogojević iz Onogošta sklopio je brak u Kotoru, po obredu rimokatoličke crkve, 1522. godine

Vidimo, jasno je, na teritoriji Kosača, do Turaka su živjeli katolici, vjerovatno ne 100%, ali možemo pretpostaviti da su bili većina, s obzirom da su Kosače njihova vlastela, priznavali rimskog Papu. Neobično bi bilo da su vladari jednog kraja na Balkanu u XIII i XIV vijeku bili katolici, a njihovi podanici pravoslavci.
To bi bio zaista nevjerovatan primjer međuvjerske tolerancije na Balkanu u tom vremenu.

Ova dva sjajna istorijska izvora, prvi put na net-u.




11.Kosače i njihov kraj, nikakvih pravoslavaca prije Turaka, nije bilo tamo

Kosače su, sami sebe smatrali Bosancima, jasna su dokumenta iz dubrovačkog arhiva!

    “Nobiles et egregii viri ser Ivan Vochovich et ser Giurag Radivoy Stipchovich ambo Bosinenses et attinentes condam voivode Sandagl ex quatuor domibus attinentium eiusdem voivode”

    (12. april 1437.g.), Državni arhiv u Dubrovniku, Diversa Notariae, XXI, 132;

    “Nobiles viri Vlatchus Obradovich, Radossauus Stiepchovch, Radiç Stiepchovich, Sladoe Vochovich et Stipan Dragisich omnes Bosinenses attinentes condam voiuode Sandag [? l] ex quatuor domibus attinentum eisdem voivode”

    (20. april 1437.g.), Isto, 132v.

Komunistički Crnogorac Risto Kovijanić (Crnogorac srpskog porijekla), sugerira da su slavni Petrovići iz Drobnjaka na Njeguše došli kao katolici! Dakle u Drobnjacima su u 15. vijeku, prije Turaka, živjeli katolici.

Pravoslavlje gradilo manastire na sjeveru Crne Gore, da popuni prostor koji su Turci napravili proganjanjem katolika.

Za vrijeme najčvršće vladavine Turaka, na sjeveru Crne Gore sagrađeni manastiri: Dobrilovina 1592. godine, Pivski manastir 1573.-1586., manastir Bijela u 18. vijeku

Dva dokumenta iz kotorskog arhiva koja svjedoče o katolicima iz zemlje Kosača

Perfektni dokazi da su katolici živjeli u zemlji Kosača

Katolički manastiri i crkve iz zemlje Kosača prelazili su u ruke pravoslavaca za vrijeme Turaka.

Poznati Velikosrpski istoričar Dr Vladimir Ćorović potvrđuje navode iz studije "Massenubertritte von Katholiken zur Orthodoxie", da je u Popovom polju do 1627. godine, od 12 katoličkih crkava 7 prešlo u ruke pravoslavaca!!!


Kćerka Hercega Sjepana, posljednja bosanska kraljica Katarina, bila je ogorčena katolkinja!


Većina imena iz zemlje Kosača bila su izrazito nepravoslavna imena. Kosače su se zvali Hran, Sandalj, Vlatko, Stjepan ...

Preci Petrovića Herak, Bogut, Stijepo, Pribil ...

U dokumentima iz kraja Kosača bili su još recimo Milče, Hlapac

Na teritoriji zemlje Kosača i dan danas postoje prezimena koja jasno pokazuju njihovo katoličko porijeklo Šimun, Orbović, Kilibarda ...

    Evlija Čelebija navodi da su Pivljani i Nikšići bili Hrvati, a to prije svega znači da su bili katolici!
    Čuveni turski putopisac Evlija Čelebija, u svojim putopisima je zabilježio da su plemena Nikšići i Pivljani - Hrvati.
    Ovo je citat poznatog velikosrpskog istoričara Vladimira Ćorovića, a nalazi se na žestokom velikosrpskom sajtu.

Vladimir Ćorović citira Evliju Čelebiju:

... Posle napada na Kotor turski zapovednici su rešili da kazne Pivljane i Nikšiće, koji su pomagali Mlečanima. U ekspediciji, kojoj se pridružio i Čelebija, učestvovalo je 10.000 vojnika. Za ta naša plemena Evlija piše, po bog zna čijim obaveštenjima, da su "ovejani Hrvati". Oni, veli, s hercegovačkim pašama "govore jedino s vrhovima od andžara", pa zbog toga "upravnik te oblasti njima nikoga ne sme da pošalje"...
sa sajta: http://www.rastko.org.yu/rastko-bl/istorija/corovic/istorija/6_7_l.html

nastavak slijedi....

12.Turskim zakonom kanun-i raya, koji je opisao Ivo Andrić u svom doktorskom radu, bilo je zabranjeno građenje novih crkava, ali to nije važilo za pravoslavne, koje su se uprkos tom zakonu gradile!

Dimitrije Bogdanović na velikosrpskom sajtu www.rastko.org.yu prenosi dio iz doktorskog rada Iva Andrića. U svom doktoorskom radu Ivo Andrić je opisao turski zakon KANUN-I-RAYA ili ZBIRKA ZAKONA ZA RAJU. Po tom zakonu hrišćani i Jevreji nijesu smjeli graditi nove crkve niti popravljati stare.
Međutim, nevjerovatno ali istinito, ovaj zakon uopšte nije važio za pravoslavnu crkvu, u doba Turaka izgrađeni su mnogi pravoslavni manastiri po Srbiji, Bosni, Hercegovini, Crnoj Gori.
Jedino što bar ja mogu zaključiti je to da je to urađeno sa namjerom da se u okrilje pravoslavne crkve privuku katolici, kojima nikako nije bilo dozvoljeno ni da popravljaju ni da grade svoje crkve, tako možemo misliti poslije 50-100 godina kako su ruinirano izlgledale katoličke bogomolje. Tako je Turcima sasvim odgovaralo ukoliko bi katolici prelazili u pravoslavlje, jer je poglavar pravoslavaca bio pod turskom kontrolom.
Uz neprestani progon katoličkog svještenstva, katolicima koji su bili pod Turcima, preostajalo je nekoliko mogućnosti: da pređu u islam, da pređu u pravoslavlje ili da pobjegnu sa turske teritorije, a katolici su u stvarnosti uzimali sve ove mogućnosti.

Dimitrije Bogdanović:

Izvanrednu, istoriografski besprekornu analizu uticaja društvenih i administrativnih institucija islama oličenih u turskoj vlasti na život ne-muslimanskog stanovništva - izveo je Ivo Andrić u svojoj tek nedavno objavljenoj doktorskoj disertaciji pod naslovom Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine [1924].[1] On s pravom ističe da je u zemljama koje su Turci osvojili kao jedini regulator ličnog, društvenog, materijalnog i duhovnog života važio islam. "U uslovima koje je islam nametao razvijao ce i duhovni život ne samo onih koji su ga bili prihvatili, već i svih ostalih turskih podanika, bez obzira na to kojoj su veri pripadali".[2] Andrić navodi propise iz čuvene zbirke Kanun-i-raja [Zbirka zakona za raju], iz 635. godine, koji su, "iako u donekle izmenjenom i blažem obliku", bili na snazi u svim pokrajinama turskog carstva; postoje mnogobrojni neoborivi dokazi da su glavne tačke kanuna, upravo one koje najdublje zadiru u moralni i privredni život hrišćana, u punoj meri bile na snazi, i to do kraja turske vlasti koja ih je primenjivala.[3]
Po tome Kanunu hrišćani i Jevreji ne smeju u pokorenim zemljama podizati manastire, crkve i isposnice; ne smeju popravljati svoje crkve; oni koji stanuju u susedstvu muslimana, svoje kuće mogu popravljati jedino u slučaju preke potrebe; za potrebe putnika proširivaće će kapije manastira i crkava; svim strancima-namernicima ukazivaće tri dana gostoprimstvo; kod sebe neće primati uhode, a ukoliko takve prepoznaju, smesta će ih predati muslimanima; svoju decu ne smeju podučavati u koranu; među sobom nemaju pravo da izriču presude; nikoga iz svoje sredine ne smeju sprečavati da postane musliman; prema muslimanima ponašaće ce sa poštovanjem, ustajaće prilikom njegovog ulaska i prepuštaće im počasno mesto bez gunđanja; u pogledu odeće i obuće ne smeju ce nositi kao muslimani; ne smeju učiti arapski književni jezik; ne smeju jahati osedlanog konja, nositi sablju niti drugo oružje, ni u kući ni van nje; ne smeju prodavati vino niti nositi dugu kosu; ne smeju svoje ime utisnuti u prsten sa pečatom; ne smeju nositi širok pojas; izvan svojih kuća ne smeju javno nositi ni krst ni svoje sveto pismo; u svojim kućama ne smeju glasno i snažno zvoniti, već jedino umereno; u kućama mogu samo poluglasno da pevaju; smeju samo tiho da ce mole za pokojnike; muslimani mogu da oru i da seju po hrišćanskim grobljima ako ona više ne služe za sahranjivanje; ni hrišćani ni Jevreji ne smeju držati robove; ne smeju da kupe zarobljene muslimane niti da zaviruju u kuće muslimana; najzad, ukoliko bi neki hrišćanin ili Jevrejin bio zlostavljen od muslimana, ovaj će za to platiti propisanu kaznu.

link -)  http://www.kosovo.net/sk/rastko-kosovo/istorija/knjiga_o_kosovu/bogdanovic-kosovo_2.html

Još pojašnjenja, o načinu na koji su Turci vladali

Želeći da pokaže na kojim su uslovima i principima počivale sudbine i životi nemuslimana u Bosni, Ivo Andrić kaže: "O tome kakvi su ti uslovi bili za onaj deo stanovništva koji nije prešao na islam saznajemo delimično iz Kanuni raja (zbirke zakona za raju), ovaj kanun obuhvata niz propisa koje je drugi halif Omar al-Katab propisao za hrišćane i Jevreje u osvojenom Damasku, a koji su u donekle izmenjenom i blažem obliku bili na snazi i u drugim pokrajinama turskog carstva".
Andrić zatim nabraja koji sve propisi postoje i važe:

                1.
                Hrišćani i Jevreji ne smeju u pokorenim zemljama podizati manastire, crkve i isposnice.

                2.
                Oni ne smeju popravljati svoje crkve

                3.
                Oni koji stanuju u susedstvu muslimana, svoje kuće mogu popraviti jedino u slučaju preke potrebe

                4.
                Za potrebe putnika proširivaće kapije manastira i crkava

                5.
                Svim strancima - namernicima ukazivaće tri dana gostoprimstvo

                6.
                Kod sebe neće primati uhode, ukoliko takve prepoznaju, smesta će ih predati muslimanima

                7.
                Svoju decu ne smeju podučavati Koranu

                8.
                Među sobom nemaju pravo da izriču presudu

                9.
                Nikoga iz svoje sredine ne smeju sprečavati da postane musliman

                10.
                Prema muslimanima ponašaće se s poštovanjem, ustajaće prilikom njihovog ulaska i prepuštaće im počasno mesto bez gunđanja

                11.
                U pogledu odeće ne smeju se nositi kao muslimani

                12.
                Ne smeju učiti arapski književni jezik

                13.
                Ne smeju jahati osedlanog konja, nositi sablju niti drugo oružje ni u kući niti van nje

                14.
                Ne smeju prodavati vino i nositi dugu kosu

                15.
                Ne smeju svoje ime utisnuti u pečat s prstenom

                16.
                Ne smeju nositi širok pojas

                17.
                Izvan svojih kuća ne smeju javno nositi krst ni svoje sveto pismo

                18.
                U svojim kućama ne smeju glasno i snažno zvoniti već samo umereno

                19.
                U njima mogu samo poluglasno da pevaju

                20.
                Smeju samo tiho da se mole za pokojnike

                21.
                Muslimani mogu i da seju po hrišćanskim grobljima ako više ne služe za sahranjivanje

                22.
                Ni hrišćani ni Jevreji ne smeju držati robove

                23.
                Ne smeju da kupe zarobljene muslimane niti da zaviruju u kuće muslimana

                24.
                Ukoliko bi neki hrišćanin ili Jevrejin bio zlostavljan od muslimana, ovaj će za to platiti propisanu kaznu.

Svi ovi propisi, kako vidimo, prema Andriću, vladali su u vremenu osmanske uprave u Bosni. To potvrđuju i muslimanski izvori i ne negiraju kao npr. pomenuti Muhsin Rizvić. Ali to uopšte ne umanjuje ljutnju na Andrića.
Rizvić veli: "Ti propisi se uglavnom odnose na zabrane podizanja manastira i crkava i njihova popravljanja… zabrane nošenja odeće kao i kod muslimana, jahanje konja i nošenje oružja, nošenje krsta i snažnog zvonjenja itd. a uz to su im, pored onog što je islam isključivao, bile zabranjene i mnoge privredne delatnosti". Kako vidimo, i sam se Rizvić slaže da su hrišćani bili diskriminisani zbog svoje vere!

linkovi:
http://arhiva.glas-javnosti.co.yu/arhiva/2001/08/07/srpski/F01080601.shtml

Očigledno, za pravoslavlje na Balkanu, turske zabrane o građenju i popravljanju crkava i manastira, nisu važile!

13.godine 1528. u Bosni bilo 57% katolika, 34% muslimana i 9% pravoslavaca. U Bosni je pravoslavna crkva najviše profitirala od turske vladavine!

Ogromna većina stanovništva u Bosni prije Turaka bili su katolici. I poslije 70-tak godina turskog vladanja u Bosni, bila je velika većina katolika u Bosni i samo 9% pravoslavaca. Kasnije se pravoslavlje fino okoristilo od Turskog prisustva u Bosni pa je naraslo do skoro 50%.

Takoder po turskom sluzbenom defteru iz 1489., te je godine u bosanskom sandzaku (cetverokut Novi Pazar - rijeka Sana - Maglaj - Ivan planina) bilo 25.068 krscanskih i 4.485 muslimanskih obitelji. Ako bismo sada isl ii u "sirinu", uzet cemo dva podatka u razmaku od stotinu godina za prostore danasnje BiH.
Dakle, ponovno po sluzbenim turskim dokumentima, 1528./30. godine u danasnjoj je BiH bilo oko 360 tisuca katolika ili oko 57% ukupnog pucanstva, 220 tisuca muslimana ili oko 34%, a pravoslavaca oko 55 tisuca ili tek 9%. Nakon stotinu godina, 1624. u Bosni je bilo vec 900 tisuca muslimana, 300 tisuca katolika i 150 tisuca pravoslavaca.

link:  http://www.hic.hr/dom/261/dom15.htm

14.Masovna ubistva i ostala zvjerstva Turaka nad franjevcima do 1700. godine. Saznajemo da je katoličanstvo surovo prognano i iz Bijelog Polja - CG, u prvoj polovini 16. vijeka

MUČENICI I SVJEDOCI VJERE

(Bilješke iz povijesti Crkve u BiH 16.-18. st.)

Uvod

Pitanje svetosti mučenika i svjedoka vjere jest vrlo važno pitanje Kristove Crkve u povijesti svijeta. Aktualnost tog pitanja vidi se i u enciklici pape Ivana Pavla II. "Došašće trećeg tisućljeća" o proslavi kršćanskog jubileja 2000., gdje naglašava da se Crkva prvog tisućljeća rodila iz krvi mučenika, a time ističe i važnost martirologija za mjesne crkve. Katolička crkva u Bosni i Hercegovini jačala se kroz stoljeća također i mučeničkom krvlju svojih sinova.
U četvrtom broju časopisa Bosna franciscana obradio sam mučenike i svjedoke vjere iz srednjovjekovnog razdoblja BiH, a sada ih donosim za razdoblje od 16. do 18. stoljeća na temelju zabilješki u nekrologijima i martirologijima.

Ramski mučenici

Svoju ljubav prema Bogu i prema čovjeku posvjedočila su šestorica franjevaca u samostanu Rami 21. travnja 1557. godine. Njih su ubili Turci i pritom opaljačkali i razorili samostan. Poznata su nam imena petorice ubijenih frajevaca: fra Luka iz Broćna, fra Leo iz Vrljike, fra Luka iz Duvna, fra Marko iz Tihaljine i fra Petar iz Rame. 1
Njihov spomendan slavi se 21. travnja.

Više od stotinu godina kasnije, 21. studenog 1663., u Rami su Turci su ubili fra Bernardina Galiasa, gvardijana. 2

Fra Petar Zlojutrić

Dana 18. listopada oko 1548. u Gornjim Solima (Gornja Tuzla) Bosne Srebreničke blaženi Petar Zlojutrić, slavan čudesima. 3 Postoje različiti podaci o njegovu životu i smrti. O njemu u menologiju (knjizi životopisa ljudi svetoga života) piše: a oko 1548. godine fra Petar Zlojutrić radi ispovijedanja vjere katoličke od bijesnih Turaka mačevima i noževima izboden, slavno mučeništvo dovrši. Tijelo mu se mnogim čudesima proslavilo, od kojih ćemo ćemo samo jedno spomenuti. Fra Petrov glavni ubojica, kada je nakon učinjenog krvoprolića htio obližnju rijeku na konju preplivati, zajedno se s konjem u rijeci okamenio. Okamenjeni se kip i konja i konjanika još kroz puno godina iza toga događaja pokazivao na užas prolaznicima, koji bi ga se strašili i nad njim se zgražali. Ovom zgodom isti bogogrdnik čudotvornu sliku Bl. Dj. Marije kopljem pod oko ošinu, a odatle poteče mlaz čiste, žive krvi, koji se kasnije nije nikako mogao izbrisati. 4
Druga svjedočanstva nazivaju ga priznavaocem. Ističu da je fra Petar umro naravnom smrću i da je pokopan u crkvi franjevačkog samostana u Zvorniku. Do godine 1533. počivalo je njegovo tijelo cijelo i neraspadnuto, te ga je Bog proslavio mnogim čudesima, a svijet ga je štovao. Spomenute godine samostan je opljačkan, sa svim zgradama zapaljen, a crkva je pretvorena u džamiju. Tijelo je bilo oskvrnjeno noževima od muslimanske djece, a ostatke tijela je Pavao Saić, bogati vlastelin noću, kradom iznio i sakrio kod svoje kuće. Odavde je tijelo prenešeno u samostansku crkvu u Gradovrhu (Tuzla) koju je sam Pavao izradio za fratre 1541. Kada su i ovaj samostan 1688. god. Turci razrušili, po svoj prilici da je i tijelo fra Petrovo tu pod ruševinama ostalo. Spomendan mu se slavi 18. listopada.

Mučenici u Bijelom Polju

Na isti datum 18. listopada franjevački martirologij bilježi kult blaženog fra Filipa iz Ljubuškog, i petorice braće novaka čija imena ne navodi, koji su mučeni i pogubljeni od Turaka oko 1524. godine. 5

Konjički mučenici

18. listopada upisan je i kult blaženog fra Grgura iz Zaostroga, svećenika i mučenika, koga su Turci mučili i pogubili kod Konjica oko 1524. godine. 6

29. prosinca 1534. godine, Turci su u Konjicu ubili dvanaestoricu fratara. 7

Mučenici iz Blata / Hercegovina

U utvrdi Blato u Hercegovini mučeničkom smrću su završili svoj život 17. listopada 1524. god. fra Andrija, fra Josip i fra Mihael. 8

Olovski mučenik

30. rujna 1575. u Olovu mučeničkom smrću završio je svoj život fra Ivan Skoroević. 9

Tešanjski mučenici

19. svibnja 1612. godine u Tešnju su Turci ubili fra Ivana iz Vareša i još jednog fra Ivana. 10

Fra Petar iz Soli - Bošnjak

Nekrologij sutješkog samostana pod datumom 9. listopada 1624. donosi slijedeće izvješće: "Gradovrh u Bosni, presvijetli gospodin fra Petar iz Soli, isluženi bosanski redodržavnik i biskup sofijski u Bugarskoj, povrativši se iz Rima, u svoju domovinu blaženo usnu. Goruće svijeće, koje su mu se na grobu viđale, i svjetlost tijela njegova svjedoče njegovu svetost". 11

Fra Petar je bio provincijal provincije Bosne Srebrene 1590.-1593. Nakon toga zaželi kao misionar djelovati izvan Bosne. Dobivši dopuštenje od svoga poglavara odlazi u Bugarsku s još nekoliko subraće. Djelovao je u rijetkima oazama katolika u Bugarskoj, ali i među pavlićanima (sekta slična bogumilima, katarima) na njihovu obraćenju kojih se velik broj obratio na katoličanstvo. Broj se toliko katolika povećao da je trebalo osnovati biskupiju. O tom izvješćuje Sv. Stolicu i biva imenovan sofijskim biskupom sa sjedištem u franjevačkom samostanu u Čiprovcu, kojega je s braćom i sam izgradio. Tu osniva i školu poučavajući narod osobito u vjeri, rješavajući svakodnevne njihove probleme, ali i djelujući i dalje misionarski. U svom radu je nailazio na različite teškoće, ometanja, zabrane propovijedanja. Sv. Stolica na osnovi rezultata njegova apostolskog rada uzdiže ga na čast nadbiskupa, proširujući njegovu jurisdikciju na turski dio Ugarske i na smederevsku biskupiju. Nakon dužeg rada kao nadbiskup, osjetivši se iznemoglim fizički i u podmakloj staračkoj dobi, odlazi u Rim, zahvaljuje se na nadbiskupskoj službi i vraća se u domovinu.
Hueberov menologij na temelju talijanskih i austrijskih izvještaja o fra Petru Bošnjaku ističe iz njegova rada slijedeće: Kada je Oršova pala u turske ruke, utamničeni su s fra Petrom brojni kršćani. Fra Petar, još otprije na glasu svetosti, ustrpljivosti, neporočnog života i svećeničke gorljivosti, bio je sva utjeha utamničenim kršćanima, bodrio ih riječju i primjerom, da ne izdaju časnog krsta, ispovijedao ih i umirućim preporučivao dušu. Smoren jadom duševnim i gladovanjem, predade Bogu dušu 27. listopada 1692. god. Uznike kršćane rastužene njegovom smrću utješi samo nebo, jer se na prsima pokojnog fra Petra pojavi goruća svijeća, koja je 3 dana gorila ne sagorivši. Taj je događaj utvrđivao u vjeri ostale kršćane, a turskom je zapovjedniku dao povoda, da tijelo pokojnikovo baci u Dunav. 12

Franjevački martirologij na 19. listopada 1692. u Oršovi u Moldaviji donosi vijest o mučeništvu sluge Božjega Petra Bošnjaka koga su Turci radi imena Isusova u zatvoru ubili. 13

Sarajevski mučenici

1. svibnja 1524. u Sarajevu su Turci ubili desetoricu fratara. 14

Dva sarajevska gvardijana su posvjedočila mučeničkom smrću 5. prosinca 1684. godine. 15

Na isti dan i iste godine u Modriči Turci su ubili vikara samostana.16

link:
http://www.bosnasrebrena.ba/php/modules.php?name=Sections&op=viewarticle&artid=17

15.Dr Ante Herceg i Dr Mustafa Banović: "Premda su pravoslavni vjernici bili i te kako ponizavani i ugnjetavani, nije pretjerano kazati da je otomanski rezim favorizirao pravoslavnu crkvu."

Ante Herceg i Mustafa Banovic, povijesno-istrazivacko djelo "Razvoj Balkanskih Naroda", Juni/Juli 2002, odlomak


"Istorija Bosanskih Srba", str. 244-246, Naucno-Znanstveni Zurnal Istorije Jugoistocne Europe.


Pravoslavna crkva nije bila prisutna na teritoriju Bosne prije dolaska Turaka, samo je u Hercegovini igrala vazniju ulogu. U svojoj ranoj srednjovjekovnoj povijesti Hercegovina (Hum) bijase dio kulturnog i politickog svijeta srpskih zupa i knezevina, zajedno sa Zetom (Crna Gora) i Raskom (Sandzak, na jugozapadu Srbije).

S druge strane, cini se da Srpska pravoslavna crkva nije provodila organiziranu aktivnost u Banovini ili Kraljevini Bosni sve dok kralj Tvrtko nije prosirio Bosanski teritorij u sedamdesetim godinama 14. vijeka na gornji tok rijeke Drine (jugoistocno od Sarajeva) i na dijelove danasnje Crne Gore i Srbije ukljucujuci tu i pravoslavni manastir u Milesevi. Iako se sam Tvrtko okrunio za kralja u Milesevi, on je bio i ostao katolik, kao i svi Bosanski kraljevi poslije njega (uz eventualnu iznimku Ostoje, koji je bio pripadnik Crkve bosanske). Dalje od gornjeg toka rijeke Drine nema u pred-otomanskoj Bosni jasnih tragova pravoslavnih crkava. Jedan srpski istoricar umjetnosti ustvrdio je da nekoliko pravoslavnih manastira u sjevernoj Bosni potjece iz vremena prije dolaska Turaka, ali je njegovo datiranje vrlo nepouzdano.

Sto se tice teritorijalne crkvene organizacije, u predotomanskom periodu doista nema tragova prisutnosti Srpske pravoslavne crkve na tlu same Bosne. Međutim, nakon dolaska Turaka slika se pocinje naglo mijenjati.

Od osamdesetih godina 15. vijeka spominju se pravoslavni svecenici i vjernici u mnogim dijelovima Bosne u kojima prije nije bilo ni spomena o njima. Zna se da je nekoliko pravoslavnih manastira podignuto u 16. vijeku (u Tavni, Lomnici, Papraci, Ozrenu i Gostovicu), a vazni manastir Rmanj u sjeverozapadnoj Bosni prvi put se spominje 1515. godine. Te nove građevine jos više iznenađuju kad se zna da je zakonom kanun-i raya bilo zabranjeno gradenje novih crkava - ocito je da su otomanske vlasti svaki put morale izdati posebno odobrenje.

Premda su pravoslavni vjernici bili i te kako ponizavani i ugnjetavani, nije pretjerano kazati da je otomanski rezim favorizirao pravoslavnu crkvu. Pravoslavci su imali svoju sredisnju vjersku vlast u samom Otomanskom Carstvu, a katolici izvan njega pa nije bilo dvojbe da bi se smatrali oslobodenim kad bi neka katolicka sila ponovo osvojila Bosnu. Bosanski mitropolita (pravoslavni biskup) spominje se prvi put 1532. godine, a prva pravoslavna crkva u Sarajevu vjerojatno je sagradena tek sredinom 16. stoljeca.

U krajevima u kojima je pravoslavlje polucilo najvece uspjehe, posebno na sjeveru Bosne, u tom se razdoblju nastanilo mnogo doseljenika iz pravoslavnih zemalja. Ocito je posrijedi bila otomanska politika da naseli podrucja koja su bila opustjela, bilo zbog rata ili kuge. Vec u prvim defterima pojavljuju se skupine krscanskih cobana, koji se deklariraju kao Vlasi sto su se naselili u opustosenim krajevima istocne Hercegovine. U defterima iz sedamdesetih i osamdesetih godina 15. vijeka moze se razabrati da se Vlasi sire po srednjoj Bosni, u krajevima oko Visokog i Maglaja. Negdje odmah iza 1476. godine, na primjer, oko 800 vlaskih obitelji naselilo se u kraju oko Maglaja, zajedno sa dvojicom pravoslavnih svecenika. U iducih pedesetak godina nastavio je rasti broj Vlaha u srednjoj i sjeveroistocnoj Bosni, a poceli su se doseljavati i u sjeverozapadnu Bosnu. U ratovima na pocetku 16. stoljeca opustjelo je jos vise krajeva u sjevernoj Bosni jer su katolici bjezali na habsburski teritorij. Buduci da je Osmanlijama bilo vazno da ne ostave prazan prostor blizu vojne granice, uslijedio je jos jedan velik priljev vlaskih doseljenika iz Hercegovine i Srbije. Za cijelog 17. vijeka bilo je jos doseljavanja na to podrucje, jer su ne samo rat nego i kuga ostavljali za sobom demografske praznine koje je trebalo popuniti.

Vec 1530. godine, kad je habsburski sluzbenik Benedikt Kuripesic putovao kroz Bosnu, izvijestio je da u toj zemlji pored Turaka koji "krajnje despotski" vladaju nad krscanima, zive i ostala tri naroda. Jedan su "Bosnjaci" ili "Bosnjani", drugi su "Hrvatski katolici" ili "Franjevci" kako ih on zove, a treci su "Vlasi". On je jos pricao i o Zidovima, koji se - prema njegovom svjedocanstvu - vecinom mogu naci oko Sarajeva. Pomena o "Bosanskim Srbima" nije bilo. ... Taj je vlaski element bio toliko vazan u nastanku Bosanskog pravoslavnog stanovnistva da se jos i nakon tri stoljeca izraz "Vlah" upotrebljavao u Bosni u znacenju "pripadnik Pravoslavne crkve". Vlasi su potpuno odgovarali ciljevima otomanske vlasti, ne samo zato sto su bili pokretni (tipicne su im poslovne djelatnosti bile stocarstvo, uzgoj konja i organiziranje prijevoza robe za trgovce).

Odobrene su im posebne povlastice kako bi ih naveli da se nasele uz otomansko-habsbursku granicu - smanjen je porez na ovce za one koji zive u pogranicnom podrucju, a njihovim su glavarima dodijeljeni veliki timari. Iako nisu primali vojnu placu, imali su pravo nositi oruzje i od njih se ocekivalo da obavljaju vojnu funkciju; umjesto place, dopusteno im je pljackanje neprijateljskog teritorija. U prvim zapisima Vlasi se cesto spominju kao prilicno prolazna pojava nalik na sjenu. Selili su se iz jednog kraja u drugi, govorili lokalne jezike i stapali se s lokalnim stanovnistvom.

Buduci da su sjeverna Albanija i juzna Srbija bile prvobitno srediste Vlaha, nije cudo sto su se Vlasi vrlo rano prosirili na obliznje gorske krajeve Hercegovine. Odatle su se preselili na sjever, preko brdovitog zaleđa Dalmacije, gdje se vec u 12. stoljecu spominje da cuvaju stada (a u zimu ih dovode u primorje). Izmedu 13. i 15. vijeka o njima je cesto rijec u kronikama Dubrovnika i Zadra. Neki od tih vlaskih cobana prodrli su i do srednje Bosne, gdje o njihovoj prisutnosti svjedoce srednjovjekovna imena mjesta u krajevima oko Sarajeva i Travnika: Vlahinja, Vlaskovo, Vlasic.

Od 16 vijeka, pa nadalje, mnogi pripadnici Srpske Pravoslavne Crkve presli su preko Drine, a mnogo ih se naselilo i na sjeverni dio Bosne. Danasnji Bosanski Srbi su zapravo Bosanski Vlasi koji su se utopili u taj preko-drinski Srpski narodni okvir. Asimilirani Vlasi su pridonijeli ogromnom porastu Srpskog stanovnistva u Bosni. Nazivati nekoga "Bosanskim Srbinom" znaci sluziti se pojmom stvorenim u 19. i 20. vijeku na temelju zajednicke religije, jezika, istorije i osobnog osjecaja nacionalne pripadnosti.

Vrijedno je napomenuti da su danasnji Bosanski Srbi jedina komponenta Bosansko-Hercegovackog stanovnistva koja je neslavenskog porijekla. Danas u Bosni, gotovo da i nema ljudi koji se deklarisu kao Vlasi. Kroz istoriju, Vlasi su zadrzali svoju autohtonost i samosvojnost jedino na istoku Srbije.

Po svim istorijskim i civilizacijskim pravilima, danasnji Bosanski Srbi bi sebe nacionalno trebali deklarisati kao Vlasi. Nazalost, imamo situaciju da je taj narod zaboravio ili pak dobrovoljno odbacio u zaborav svoju tradicionalnu nacionalnu pripadnost i odlucio da se uklopi u tudji nacionalni okvir.

16.Turci obnovili pećku Patrijaršiju 1557. godine, apsolutni dokaz o izuzetnom favorizovanju srpske crkve u odnosu na katoličku.

Pećku Patrijaršiju obnovili su Turci 1557. godine, đe su postavljali na njeno čelo svoje marionete.
Na velikosrpskom sajtu fino stoji iz pera srpskog akademika Vase Čubrilovića.
Apsolutni dokaz koliko je pravoslavlje bilo kod Turaka favorizovano u odnosu na katoličanstvo.

Vasa Čubrilović tvrdi:

Kod nas se u istorijskoj nauci obično tvrdi da je sultan Sulejman obnovio 1557. Pećku patrijaršiju po preporuci Mehmeda Sokolovića. Doista, ovaj docnije čuveni veliki vezir turski bio je u to doba rumelijski begler-beg. On je posredovao da se obnovi Pećka patrijaršija 1557. i da se na njeno čelo dovede kao srpski patrijarh njegov rođak Makarije Sokolović. Za koju desetinu godina u drugoj polovini XVI veka, slično nekada srpskoj crkvi za vreme Nemanjića ljudi iz iste kuće zauzimaju položaje visokih državnih funkcionera, a stoje na čelu crkve. Dok jedna grana bratstva Sokolovića a, kao poturčenjaci, sede na najvišim položajima Turskog Carstva: Mehmed-Paša Sokolović kao veliki vezir 1565-1579, Ferhat-paša Sokolović i Mustafa-paša Sokolović kao bosanske paše, rumelijski i budimski beglerbezi, dotle Druga grana Sokolovića upravlja pravoslavnom crkvom na Balkanu: Makarije 1557-1574, Antim 1572-1575 i Gerasim Sokolović 1575-1586, Sava Sokolović 1586. Pećki patrijarsi. Za vreme upravljanja porodice Sokolovića Turskim Carstvom izgrađuje se u drugoj polovini XVI veka makarijevska crkvena organizacija kod Srba.[4]

link:
http://www.rastko.org.yu/istorija/sp...kva-turci.html

17.Veljko Đurić fino objašnjava kako su Turci kad su obnovili pećku patrijaršiju, njoj dodjelili veću teritoriju nego što je bilo Dušanovo carstvo!

Veljko Đurić:

Definitivna propast srpske despotovine 1459. godine i pad pod tursku vlast nisu bili i propast Srpske pravoslavne crkve. Pećka patrijaršija je i dalje postojala, ali ne za dugo. Posle smrti patrijarha Nikodima II u Smederevu 1453. godine, njegov naslednik je izabran tek 1456. godine. Posle smrti Arsenija II, nisu se birali patrijarsi sve do 1557. godine, kada je turski veliki vezir Mehmed paša Sokolović obnovio Srpsku patrijaršiju. Pre toga je svom bratu, na početku običnom monahu u manastiru Mileševi a nešto kasnije episkopu u Gruži, pomogao kod sultana da dobije hatišerif o obnavljanju Srpske pravoslavne crkve. (Vredi pomenuti da je nekoliko potonjih patrijarha bilo iz porodice Sokolovića).

link: http://www.srpsko-nasledje.co.yu/sr-l/1998/03/article-06.html

Dalje vrlo zanimljivo Đurić nam objašnjava kako je jurisdikcija srpskog patrijarha bila veća nego Dušanovo Carstvo.
Ono što nijesu mogli srpski velikaši silom ni slučajno, srpska crkva je uz pomoć Turaka učinili!
Proširila pravoslavlje, a preko njega i osrpčila mase ljudi, koji nikad nijesu bili Srbi.
Tako su Turci raširili srpsku crkvu teritorijalno!

Turci velikodušno dali srpskoj crkvi veću teritoriju od Dušanovog carstva!

Veljko Đurić:

Makarije je bio "patrijarh Srba, Bugara, pomorskih i severnih strana". Njegova jurisdikcija je bila na teritorijama većim od Dušanova carstva. Ova patrijaršija je omeđila duhovno srpski narod, omeđila njegov kulturni prostor za sledeće vekove.
link: http://www.srpsko-nasledje.co.yu/sr-l/1998/03/article-06.html

18.Poslije Papinog okupljanja hrišćana za rat protiv Turaka 1571. g., Turci odmah uništili katolički-biskupski grad Svač, koji kasnije nikad nije obnovljen!

srpski istoričar Radovan Samardžić:

Na inicijativu Pape Pija V, 20 maja 1571. sklopljen je savez hrišćanskih država, u koji su, pošto je nazvan Svetim, ušli Mleci, Španija, Malta i nekoliko talijanskoh država i gradova. Vrhovno zapovjedništvo preuzeo je Don Huan od Austrije. Doj se hrišćanska flota, očekujući Don Huana od Austrije, koji je stigao da preduzme komandu tek krajem avgusta, postepeno okupljala u Mesini, turska mornarica je tokom ljeta, u potrazi za hrišćanima, uplovila u jadransko more, osvojila usput Ulcinj i Bar, i usidrila se u Boki Kotorskoj ...

Ove pripreme za veliki obračun između hrišćanske i turske mornarice rezultirale su velikom bitkom kod Lepanta, najvećom pomorskom bitkom u dotadašnjoj istoriji.

Turci su dakle, osvojili 1571. Ulcinj i Bar i nausput su potpuno uništili stari biskupski grad Svač.

U samom gradu su ostaci desetak crkava oko grada ima tragova mnogo više crkava.
link: http://www.montenegrina.net/pages/pages1/istorija/duklja/anticki_i_srednjovjekovni_grad_svac.htm
Sve crkve u gradu i oko njega bile su katoličke.
link: http://www.montenegrina.net/pages/pages1/istorija/duklja/anticki_i_srednjovjekovni_grad_svac.htm


Grad Svač i njegove crkve (katoličke) nijesu nikada obnovoljeni!

Još jedan divan prilog ovoj temi. Papa oragnizuje pohod na Turke, Turci kao odgovor uništavaju odmah brojne katoličke crkve, proćeravaju, vjerovatno i ubijaju katoličko svještenstvo. Nikada poslije, Turci ne dozvoljavaju da se te katoličke crkve u Svaču obnove, a inače redovno su dozvoljavali da se obnove pravoslavne crkve.
Još jedan perfektan primjer neopisive mržnje Turaka prema katoličanstvu i čistog favorizovanja pravoslavne crkve u odnosu na katoličku.

Pronašao sam još jedan prilog u koprist ove teme, kao što sam vam nekloliko puta napisao, ovo je samo vrh ledenog brijega, ovo je najlakša tema za dokazati što postoji.

19.Za vrijeme najčvršće vladavine Turaka, na sjeveru Crne Gore sagrađeni manastiri: Dobrilovina 1592. godine, Pivski manastir 1573.-1586., manastir Bijela u 18. vijeku

U doba najžešće turske vladavine, na sjeveru današnje Crne Gore, veselo građeni pravoslavni manastiri, pravoslavna crkva bila vrlo štićena i favorizovana od strane Turaka!
A koji je to katolički manastir izgrađen za vrijeme vladavine Turaka, na teritoriji đe su Turci imali moć?
Zna li ko?


Manastir Bijela iz 18.vijeka,

Manastir Podmalinsko kod Boana,

manastir Dobrilovina iz 1592. godine

Pivski manastir sagrađen između 1573 i 1586. godine

činjenice opšte poznate iako je tema pravi šok za mnoge koji je čitaju : http://tara011.com/schedule.htm

20.4 ovčarsko - kablarska manastira, svi nastali u doba najjače vladavine Turaka!

Sv. Trojica predstavlja najlepšte arhitektonsko delo među svim Ovčarsko-Kablarskim manastirima. Prvi put se pominje 1594-1595. godine, a pretpostavlja se da je manastir sagrađen u drugoj polovini 16. veka.

Manastir Jovanje sa crkvom posvećenom rođenju Sv. Jovana Krstitelja prvi put se pominje 1536. godine. Zbog izgradnje hidrocentrale 1959. godine stari manastir je porušen i prenesen na današnju lokaciju. Zbog posebnog značaja i gostoprimstva monahinja, manastir je izuzetno posećen tokom cele godine.

Preobraženje se prvi put pominje između 1528. i 1530. godine. Srušen je 1911. godine zbog izgradnje pruge, a sadašnji manastir nalazi se, za razliku od starog, na desnoj obali Zapadne Morave. Život u manastiru organizovan je po svetogorskom pravilu, što znači da nema ni parohiju ni imovinu, već mu je uloga isključivo misionarska.

Manastir Blagoveštenje poznat je po prepisivačkoj školi. Po arhitekturi, sačuvanim freskama, ikonama i elementima drvenog i kamenog nameštaja, ovaj manastir predstavlja reprezentativni primer u prvoj polovini 17. veka.

link: http://www.serbia-tourism.org/srpski/tekst.php?podaci=kultura.txt&gde=okm

21.Marin Bizzi, barski nadbiskup, godine 1610. posjetio Prizren, kaže da tamo ima te godine svega 2 katoličke crkve, a da ih je nekada bilo u Prizrenu 80!

Marino Bizzi barski nadbiskup, bio je 1610. godine u posjeti nekim djelovima tadašnje Turske, bio je u Srbiji (na Kosovu), Albaniji, Baru, Ulcinju.
Napravio je izvještaj za Vatikan o stanju katoličke crkve u regionu koji je posjetio. Ovo je istorijski izvor I klase, objavljen je na našem jeziku 1985. u Budvi, u malom tiražu, nemam ovaj teklst na našem jeziku, ali ga ima na internetu na engleskom.

 godine 1610 Marino Bizzi izvještava:

When the time arrived, we set off on our journey to the city of Prizren, which we entered at two o'clock in the morning, this city being without walls as are almost all of these towns. The priest walked through the town with some trepidation because some janissaries had recently killed one another in his house. They had gone there for a meal. The Turks claimed that the priest ought to be punished, because the murderers got away.
This city contains 8,600 quite large houses, almost all of which have courtyards like rural homes in Italy. It is larger than all other towns except Skopje which is 40 miles away. Prizren is irrigated by fountains and other sources of flowing water, which turn the water mills and enrichen and enliven the city.
Upon our arrival, we were told that some monks of the schismatic metropolitan had been waiting near the doorway of the priest's house where I was staying until one in the morning to meet me. The next morning I learned that they had only wanted to meet me. I heard nothing more of them during the three days I spent in Prizren, but on one of the mornings, the said schismatic metropolitan sent his janissary to force the priest to give him money, as usual.
In this city, a bell rings from atop one of the many minarets which belong to the mosques. It keeps time by means of a clock built for the Turks by some Frenchmen, something quite unusual in Turkey. There are hardly more than 30 Latin homes. There is a church bearing the name of Our Lady of the Assumption, which within a short period was set on fire three times by the Turks and looted twice, in particular on the occasion of the murder among the janissaries. It has a good portico in front of it and a very large cemetery surrounded by walls. It has a chalice and paten and a small image with a silver cross, which is placed upon the altar when mass is celebrated. It had two silk chasubles with two nice tablecloths and a golden fore altar for the choir. There was no shrine, no baptistry and no holy oils. We therefore gave them some of ours. There are many schismatics in the city. They much exceed the number of the Latins, who have at their disposal only two churches out of the 80 they once had.

Dakle, bio je u Prizrenu, Prizren je veliki grad, ima 8400 kuća i svega 30 latinskih domova.
Kaže da tamo ima jedna katolička crkva koju su Turci u kratkom periodu palili 3 puta i pljačkali 2 puta. Kaže da broj pravoslavaca (šizmatika) znatno nadmašuje broj katolika, koji imaju svega 2 crkve na raspolaganju, od nekadašnjih 80 katoličkih crkava! Znači katolici su u Prizrenu na raspolaganju imali 80 crkava prije Turaka! Mozda je pretjerao mozda je duplirao, al ako su imali i 40 crkava, mozemo zakljuciti da je bio veliki broj katolika u Prizrenu!

Još jedan perfektan istorijski dokaz o neopisivoj mržnji Turaka prema katoličkoj crkvi. U momentu kad ovo Bizzi piše, ovo je već 1610. godina, Turci već 150 godina vladaju Srbijom, ogromni dio posla oko uništavanja katoličanstva u Srbiji već su bili završili.

Nema sumnje da u današnjoj užoj Srbiji živjelo i 20% katolika prije Turaka, u Nemanjićkoj Albaniji živjelo je 70-80% katolika, u Zeti do Turaka 30-50% katolika.

    * Bizzi takođe kaže kako je šizmatički (pravoslavni) mitropolit "poslao njegove janičare ...", znači Turci su pravoslavnom mitropolitu dodijeli janičare, elitne turske vojnike, da ga paze i da mu pomažu!
    * Još jedan perfektan dokaz o favorizovanje pravoslavlja u odnosu na katoličanstvo, za vrijeme vladavine Turaka.

U prvih nekoliko vjekova turskog vladanja na Balkanu, dakle u 15. u 16. u 17. vijeku, Turci su se bili potpuno koncetrisani na uništavanje katoličanstva, tamo đe su vladali. Zašto? Razlozi su vrlo jednostavni.
Rimski Papa (čitaj KATOLIČKA CRKVA) je u 14., 15., 16., 17., ... vijeku, bio nekoliko puta organizator vojnih pohoda protiv Turaka, on je bio apsolutno najvažnija osoba koja je organizovala pokušaje išćerivanja Turaka iz Evrope. Kad su to Turci shvatili ko je glavni oragnizator protiv njih, a brzo su to shvatili, naravno da im je apsolutno Papa (čitaj KATOLIČKA CRKVA) bio najveći dušmanin, najveći neprijatelj, shvatali su ga kao najvećeg od svih neprijatelja.
I što su povodom toga radili na teritoriji đe su vladali?
Pa naravno, krvnički su progonili katoličko svještenstvo - Papine exponente, svuđe đe su mogli.

22.Barski nadbiskup Marin Bizzi, svjedoči da je 1610. godine u Novom Brdu postojala katolička crkva za 1000 duša, premda je tamo bilo preostalo svega 40 katolika. Naravno tu veliku crkvu Turci su davno uništili, odavno je nema.

godine 1610 Marino Bizzi izvještava:

We then departed for the town of Novobërda. This town, too, is situated on some rather high hills all full of mines, from which the sultan gains much income since he gets half the silver in net profit without any expenditures. The rest goes to those who extract the ore. There are 40 Latin, 60 schismatic and 100 Hebrew and Turkish houses in this town. The Turks have converted a beautiful and sumptuous church belonging to the despot of Serbia into a mosque. It is embellished with mosaics and is of fine architectural style. The Latins, nonetheless, have a church on the outskirts which is quite nice and can hold 1,000 souls.

Veli dakle Bizzi, da u Novom Brdu ima 40 katolika, 60 pravoslavaca i 100 Jevreja.
Pa veli Bizzi: "katolici, pored svega imaju lijepu crkvu na periferiji, koja može da primi 1000 duša".

Crkva koja prima 1000 ljudi jasno govori o svojevremenoj brojnosti katolika u Novom Brdu, o brojnosti katolika za vrijeme srpskih vladara.
I đe je sad ta crkva koja može da primi 1000 duša?
Davno je Turci uništili.
Međutim, ostali itorijski zapisi, da se nihi čudi!
nihi, što mu ne saopšti Peco i Šoć to za nihija ne postoji

23.Marin Bizzi, barski nadbiskup, godine 1610. posjetio Kosovo, kaže da tamo pravoslavni mitropilit ima svoje
janičare!

1610 Marino Bizzi izvještava:

When the time arrived, we set off on our journey to the city of Prizren, which we entered at two o'clock in the morning, this city being without walls as are almost all of these towns. The priest walked through the town with some trepidation because some janissaries had recently killed one another in his house. They had gone there for a meal. The Turks claimed that the priest ought to be punished, because the murderers got away.
This city contains 8,600 quite large houses, almost all of which have courtyards like rural homes in Italy. It is larger than all other towns except Skopje which is 40 miles away. Prizren is irrigated by fountains and other sources of flowing water, which turn the water mills and enrichen and enliven the city.
Upon our arrival, we were told that some monks of the schismatic metropolitan had been waiting near the doorway of the priest's house where I was staying until one in the morning to meet me. The next morning I learned that they had only wanted to meet me. I heard nothing more of them during the three days I spent in Prizren, but on one of the mornings, the said schismatic metropolitan sent his janissary to force the priest to give him money, as usual.
In this city, a bell rings from atop one of the many minarets which belong to the mosques...

Dakle, bio je u Prizrenu, Prizren je veliki grad, ima 8600 kuća i svega 30 latinskih domova.
Marin Bizzi kaže kako je šizmatički (pravoslavni) mitropolit "poslao njegove janičare ...", znači Turci su pravoslavnom mitropolitu dodijeli janičare, elitne turske vojnike, da ga paze i da mu pomažu!
Još jedan perfektan dokaz o favorizovanje pravoslavlja u odnosu na katoličanstvo, za vrijeme vladavine Turaka.
Pazili Turci da se što ne desi srpskom mitropolitu ...

24.1614. godine Kotoranin Mariano Bolizza izvještava da srpskog Patrijarha u Peći čuvaju najbolji turski vojnici koje mu je dodijelio lično Sultan, a Patrijarh u Peći živi u velikom stilu, u raskošnoj palati. Jasno je ogromno favorizovanje pravoslavne crkve u odnosu na katoličku!

1614. srpski Patrijarh živi sa velikom pompom, čuvaju ga janičari!!!

Kotoranin Mariano Bolizza u svom sjajnom spisu iz 1614. godine kazuje nam sljedeće:

godine 1614. Mariano Bolizza svjedoči:

In Pec, which is a four days' journey from Kotor, is situated the seat of the patriarch of the monks of Greek Serbian rite, where Patriarch John resides in great pomp, guarded and protected by Turkish janissaries obtained from the Porte in Constantinople and paid and lodged by him in his splendid palace.

Dakle, u gradu Peć Patrijarha od svještenika grčko-srpskog obreda čuvaju janičari (najbolji turski vojnici), koje je srpskom Patrijarhu dao Sultan!
Patrijarh živi u velikom stilu, u raskošnom dvorcu.

Je li i iz ovog istorijskog izvora I klase (tako dobro ukrivenog od Srba i Crnogoraca) jasno da je pravoslavlje bilo favorizovano, u stvari, izuzetno favorizovano u odnosu na katoličanstvo, svuđe đe su Turci imali vlast i moć!

25.Poznati Velikosrpski istoričar Dr Vladimir Ćorović tvrdi da je katoličanstvo OSJETNO nazadovalo u unutrašnjosti Turske u XVII vijeku

u Bjelopavlićima oko 1633. bilo "svega" 200 katoličkih kuća! ha ha ha


Velikosrpski istoričar Vladimir Ćorović daje odličan opis kako se pravoslavlje širilo zahvaljujući Turcima, kako su katolici postajali pravoslavci. Ovaj opis nam je sada mnogo jasniji kada vidimo prvi post u ovoj temi, iz kojega se vidi neopisiva mržnja Turaka prema katoličkoj crkvi.
Dakle i ovaj pojedinačni rad srpskog istoričara je u oštroj suprotnosti sa zvaničnim stavovima i sa sviješću Srba, koja je takva da su Srbi kobajagi katoličeni.
Istina je vidimo potpuno suprotna. Kao što sam vam dosta puta ponovio, Svetosavske pričice koje se prosipaju po srpskim medijima i javnosti, to su samo mali bezvrijedni mitići, a ovo je prava istorija, iz pera jednog od najpoznatijih srpskih istoričara.

nastavice se...

Zar nesto receno u jednom pasusu se proglasava za drzavnu politiku Otomankse imperije od 400 godina ?


Najveci broj buna je upravo i zbog toga nastao a ti lokalci da ih nazovemo bili su u Islam prevedeni Srbi ili  dovedeni Albanci .
Zbog svoje mrznje i znajcu da ''raja'' zna ko su im djedovi bili su nemilosrdni, mada  je i sama Turska bila neprijateljski raspolozena prema SPC brojni su dokazi za to .
U Srbiji i Bosni nasi hramovi nisu smiijeli da se oglasavaju zvonom pa tek po oslobodjenju od Turaka Milos je naredio da se sva zvona u preostalim crkvama i hramovima oglase i tako je nakon vjekova tisine ponovo su zazvonila zvona sa crkava i hramova.



Laz i neistina 



Ovo bi bilo smijesno da nije zalosno veselo se gradile
Pa jel ti znas zasto su sprske crkve po Bosni imalo krov skroz do poda , zasto su Srbi gradili crkve daleko od puteva u planinama , male crkvice , zastose to tako desavalo ?



Kad sam ovo procitao znao sam da dalje nema smisla citati jer se radi o nekom tekstu koji nema veze sa naucnim istrazivanjem

sasa ako pazljivo citas vidjeces da se srbi manje vise nigdje ni ne pominju, tako da ti  neki islamizovani srbi ne postoje...pazljivo citaj i podatke o strukturi stanovnika BiH dolaskom Turaka u te krajeve, katolici su vecina, onda je logicno da su i katolici presli na islam, a ne pravoslavni, kako tema kaze turci su progonili katolike , sirili pravoslavlje doseljavanjem vlaha u bosnu...ne volim kad mi neko ignorira zvanicne podatke iz tog perioda...srbi su mozda imali par crkava u hercegovini, a i poznato je da to podrucje nije oduvijek bilo u sastavu bosanske drzave...

@sasa najbolji lek je ignorisanje posle nekog vremena ce mu verovatno dosaditi ... njemu ili adminima potpuno je svejedno 

Nema druge nego poslusati tvoj savjet ali jednostavno covjek ne  moze a da nekad neodreaguje jednostavno vuce te da mu nesto kazes

slobodno postavljaj i ti ako imas kontra tih argumenata...

Nije mi jasno šta si ovim hteo da kažeš? :-kAko su Turci proganjali katolike, kakve veze pravoslavci imaju sa tim?

pa pa postoji misljenje i u srpskoj javnosti i historiografskoj teoriji da su turci krivi za sve, ali ovo dokazuje da nije bilo tako...najebali su svi drugi sem srba, a pravoslavlje se sirilo po okolnim zemljama nesmetano da bi u 19 stoljecu to širenje bilo preimenovano u srpstvo...

Znači Turci širili pravoslavlje moralles care!!!