Svetislav Stefanović Ćeća (1910-1980), društveno-politički radnik, sekretar unutrašljih poslova SFRJ i narodni heroj Jugoslavije.

Rođen je 8. aprila 1910. godine u Kučevu. Potiče iz siromašne porodice. Posle završene osnovne škole i dva razreda gimnazije, zbog lošeg materijalnog stanja, prekinuo je školovanje i otišao u Beograd, na zanat.

U dodir s radničkim pokretom, prvi put, dolazi 1925. godine, preko Saveza radničke omladine. Bio je član Nezavisnih sindikata od 1926. godine, kada je bio posebno aktivan u sportskom društvu "Radnički" i kulturno-umetničkom društvu "Abrašević".

Član SKOJ-a postao je 1927. godine. Ubrzo posle prijema, izabran je za sekretara ćelije, a potom i sekretara Rejonskog komiteta SKOJ-a "Dunav". Krajem 1927. je uhapšen, s grupom skojevaca, i februara 1928. godine osuđen na šest meseci zatvora, koje je izdržao u Požarevcu.

U jesen 1928. godine vraća se u Beograd, gde se odmah uključuje u partijski rad, i u septembru postaje sekretar MK SKOJ-a za Beograd. Iste godine primljen je i u članstvo KPJ. Prilikom rasturanja letaka PK KPJ i PK SKOJ-a za Srbiju protiv diktature, uhapšen je 12. januara 1929. godine, i mučen u beogradskoj Glavnjači, a 25. maja je u nedostatku dokaza pušten. U Beogradu je nastavio partijski rad sve do odlaska na školovanje u SSSR, 1930. godine. U Moskvi je 1933. godine završio Komunistički univerzitet nacionalnih manjina Zapada.

U Jugoslaviju se vratio 1934. godine, i otišao je na partijski rad u Zagreb, kao instruktor CK KPJ. Ubrzo je ponovo uhapšen i osuđen na četiri godine zatvora, koje je odležao u Sremskoj Mitrovici. Posle izlaska iz zatvora, nastavlja partijski rad u Beogradu. Godine 1940. izabran je za sekretara Pokrajinskog odbora narodne pomoći za Srbiju.

Posle aprilskog rata i kapitulacije Kraljevine Jugoslavije, po nalogu PK KPJ za Srbiju, radio je ka instruktor OK na organizovanju oružane borbe u Šumadiji. Radio je najpre u kragujevačkom okrugu na formiranju Kragujevačkog NOP odreda, a zatim je u jesen 1941. godine prebačen na partijski rad u OK KPJ za Čačak. U Čačku ostaje sve do povlačenja partizanskih jedinica u Sandžak, novembra 1941. godine

Marta 1942. godine Centralni komitet KPJ i Vrhovni štab uputili su ga u Crnu Goru, kao delegata Vrhovnog štaba, da radi na organizovanju i jačanju partizanskih bataljona i odreda. Bio je zamenik političkog komesara Durmitorskog NOP odreda, a krajem juna politički komesar Hercegovačkog NOP odreda. Prilikom povlačenja partizanskoh snaga iz Crne Gore i Hercegovine u zapadnu Bosnu, vodio je brigu oko Centralne bolnice i pozadine jedinica koje su prve nastupale. Septembra 1942. godine upućen je za instruktora Centralnog komiteta u Pokrajinski komitet KPJ za Dalmaciju, gde se nalazio sve do maja [[1944]. godine.

Kada je 13. maja 1944. godine formirano Odeljenje za zaštitu naroda (OZNA), postavljen je za zamenika načelnika Ozne pri Povereništvu, a kasnije Ministarstvu narodne odbrane i proizveden je u čin pukovnika NOVJ.

Posle završetka rata bio je, od 1946. do 1953. godine, pomoćnik ministra unutrašnjih poslova FNRJ, Aleksandra Rankovića, a zatim, od 1953. do 1963. godine, Savezni sekretar za unutrašnje poslove i član Saveznog izvršnog veća, do 1966. godine. Za saveznog i republičkog poslanika biran je na svim izborima od 1945. do 1963. godine. Bio je član CK SK Srbije i CK SK Jugoslvije, imao je čin rezervnog general-pukovnika JNA.

Zbog zloupotrebe položaja u Službi državne bezbednosti, na IV (Brionskom) plenumu CK SKJ, jula 1966. godine, razrešen je svih političkih funkcija, isključen iz CK SKJ i pentionisan. Umro je u Beogradu 9. januara 1980. godine.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine. Ordenom narodnoh heroja Jugoslavije odlikovan je 27. novembra 1953. godine.

Literatura

Narodni heroji Jugoslavije, "Mladost" Beograd, 1975. godina

Izvor: Wikipedia