Dimitrije Vojnov
VELIKA BELA ZAVERA


Reditelj: Miloš Lolić
Scenograf: Jasmina Holbus
Kostimograf: Maria Jelesijević
Izbor muzike: Luka Ivanović
Lektor: dr Ljiljana Mrkić-Popović
Scenski pokret: Jovana Mirosavljević
Organizator: Goran Ilić



KURT KOBEJN................................................ MILOŠ VLALUKIN
KORTNI LAV........................................ALEKSANDRA JANKOVIĆ
PIT...............................................................MIODRAG KRSTOVIĆ
BERI.....................................................................BOJAN ŽIROVIĆ
KELI.....................................................JOVANA MIROSAVLJEVIĆ
LUIS..............................................................MILUTIN MILOŠEVIĆ

Inspicijent: Jovana Ivković
Sufler: Anka Milić

Postavka svetla: Radomir Stamenković
Realizacija svetla: Duško Kovačević
Realizacija zvuka: Nenad Lazarević


- Da li znate zašto se ubio Kurt Kobejn?
- Ne.
- Kada bi znali zašto se ubio, da li biste nam rekli?
- Ne.


Drama 'Velika bela zavera’ obrađuje poslednja tri dana u životu Kurta Kobejna.
Susret sa novom pločom omiljene grupe podrazumeva oduševljenje i nestrpljenje. Ali, vremenom, počinje da podrazumeva i strah. Strah od promašaja. Strah od mogućnosti da ljubimci na svom novom ostvarenju neće dostići ono zbog čega su postali omiljeni. Strah od toga da nam neće udeliti ono što mislimo da nam duguju.
Album 'Nevermind' grupe Nirvana je, na svoj način, rehabilitovao gitarski rokenrol, uveo alternativna muzička opredeljenja na veliku scenu i menjao živote. Međutim, ogroman tiraž je podrazumevao da je promenio mnogo života. Verovatno previše. I da će prevelik broj ljudi doživeti strah kada uzme naredni Nirvanin album u ruke.
Ovo je drama o tom strahu. I kako je taj strah izlečen. Ona je pokušaj dramske (de)rekonstrukcije realnog događaja to jest pokušaj dramske (de)mistifikacije urbanog mita.

Dimitrije Vojnov


kritka:
Predstava prati poslednja tri dana legendarnog glazbenika
Vojnovljeva drama na trenutke djeluje kao patchwork izjava i komentara prikupljenih po rock časopisima i opskurnim underground magazinima (karakteristična je replika: "Ako ikada dođe do atomske kataklizme preživjet će je jedino Keith Richard i bubašvabe"), no njezin jezik - bombastičan, odrješit, mitomanski – jedino je zapravo i mogao doći iz tog miljea. Težište priče Vojnov stavlja na problem manipulacije Cobainom od strane glazbene industrije, koja ga u krajnjoj konzekvenci, više želi vidjeti kao mrtvu ikonu s čijim će «relikvijama!» moći vrlo dobro trgovati, nego kao svojeglavog rockera koji više neće moći (ili neće željeti)polučiti komercijalni uspjeh ravan efektu kultnog mu albuma "Nevermind". Uz izravni sraz Cobaina i glazbenog menadžera Pita u priči su kao svojevrsna "moneta za podmićivanje", prisutni i Kurtova žena Courtney Love te dvoje njegovih obožavatelja: posve zloupotrebljena Keli i supkulturnom lektirom dobro potkovani Luis, koji će na neki način izmanipulirati svoje manipulatore. Tu licjemernu igru za život, smrt, načela i novac Vojnov predočava uvjerljivo i precizno: u kratkim, fragmentarnim prizorima, kroz likove koji su negdje na pola puta između tipova i psihološki određenih karaktera, te s puno povišenih, retoričkih tonova, vrlo inteligentno sniženih u interpretaciji Lolićevih glumaca. Mladi je redatelj, naime, posve otklonio pomisao na bilo kakav realizam u igri.

Zatomljena žestina
Njegovi glumci gotovo ni ne komuniciraju među sobom: njihova je igra svedena na izražajne elementarnosti i usmjerena izravno na publiku, ali u sebi nosi jako puno unutarnjeg naboja i zatomljene žestine iz koje se povremeno rađaju efektne scenske slike. Iako se isprva govorilo da će u ulozi Kurta Cobaina nastupiti Srđan-Žika Todorović (poznat i kao nekadašnji bubnjar Ekatarine Velike), nju je vrlo dojmljivo i iznijansirano odigrao mladi Miloš Vlalukin, uz odličnu asistenciju Miodraga Krstovića (čiji je iritantni Pit reprezentirao glazbenu industriju kao leglo grabeži i licemjerja), te Milutina Miloševića u ulozi obožavatelja Luisa, demončića s anđeoskim licem. Gotovo sve vrijeme prisutna na sceni, no više kao simbol nego kao djelatni lik, bila je i rođena Splićanka Aleksandra Janković u ikonografski upečatljivoj kreaciji Courtney Love. Jednako znakovito izostavljanje iz igre doživjela je i Cobainova glazba; od nje, naime, u "Velikoj beloj zaveri" nema ni jednog jedinog tona, a opet imate dojam kako ste kroz tih sat i pol vremena odslušali cijelu Nirvanu od "Bleacha" do "Unpluggeda" - to to je, valjda, najveći kompliment predstavi i njezinim autorima.

Hrvoje Ivanković, Jutarnji list, 12.02.2005.

U pozorištu Atelje 212 postavljen je komad Dimtrija Vojnova "Velika bela zavera" o sudbini legendarnog frontmena grandž benda Nirvana, Kurta Kobejna, koji se ubio pre tačno 10 godina.
Siže drame o Kurtu ne poseduje šablonsku matricu biografskih komada, koja obuhvata ceo biografski i radni put neke slavne ličnosti. To sižejno sužavanje i fokusiranje (prikazuju se samo poslednji dani Kurtovog života), koje sprovodi autor Vojnov, podrazumeva i jedan dodatni nivo originalnosti: cela drama se okreće oko izmišljenog događaja, tako da ona poprima karakter neke parabiografije. Izmišljeni događaj je veoma radikalan: prema ovoj priči, Kurt se nije sam ubio već su ga ubili predstavnici moćne diskografske industrije. Jasno je da je ovaj događaj izmišljen zbog mogućnosti koje otvara na polju značenja; na njemu se gradi cela priča o odnosu industrije i umetnosti, o očajničkoj borbi protiv sistema, o alternativi koja opasno mutira u establišment, o (ne)mogućnosti subverzije u orvelovski kodiranom svetu...
...Tako se u Ateljeu 212 bez problema može pratiti priča o "Velikoj beloj zaveri": o Kurtu koji je, zbog svoje Kortni , spreman da se konačno proda muzičkoj industriji, ali čiju subverzivnost i slobodu spasava, genijalno manipulišući predstavnicima muzičke industrije, jedan bizarno odani fan i to tako što dozvoljava da Kurt biva ubijen...
...Na planu scenskog jezika se izdvojio moderan, decentan i pretežno neutralan scenski prostor. Postavljen u ovakav prostor, Lolićev scenski koncept zasnivao se na jednom obavezujućem, metaforičnom rešenju: igralo se frontalno, proscenijumski, bez fizičkog odnosa među glumcima (bez pogleda ili dodira)...


Ivan Medenica, Vreme, 16.12.2004.


Pogledao sam ovu predstavu i dopala mi se mnogo

Shaolin,Burek Forumi, 2005