listu naoruzanja nuklearnih bomba mozete videti ovde:
http://nuclearweaponarchive.org/Usa/Weapons/Allbombs.html

podatke o americkoj vazdusnoj snazi mozete pogledati ovde:
http://www.airforce.com/

eov tu su i slicice

[Edit by shone83: Pisanje teksta velikim slovima [ALLCAPS] zabranjeno Pravilnikom Burek Foruma. Koristite blagodeti formatiranja teksta ako zelite nesto naglasiti!]

evo jos linkova koga interesuje

http://www.usma.edu

http://www.marines.com/

evo malo na stranu rusa




STALJIN JE SA 1.200.000 vojnika krenuo u kontra napad na nemacku,doveo je i preko hiljadu aviona,1000tenkova,1400topova... Da li su rusi bili mocni od amera u drugom svetskom ratu Nemojte samo gledati atomsku bombu.Znate da su rusi bili mocniji za vreme nikite kruschova.ko je sada jaci. odgovorite



Mada je Staljin pokušao se udruži sa Nemačkom zaključujući Sporazum Ribentrop-Molotov godine 1939, dve godine kasnije, u junu 1941. je Nemačka izvršila invaziju na Sovjetski Savez. Crvena armija je zaustavila nacističku ofanzivu u staljingradskoj bici, 1943, i krenula u kontraofanzivu kroz istočnu Evropu do Berlina, nateravši Nemačku da se preda 1945. Iako je opustošen u ratu, Sovjetski Savez je iz rata izašao kao priznata velika sila.

U kratkom posleratnom periodu, Sovjetski Savez je prvo obnovio, a onda proširio svoju ekonomiju, kontrolisanu isključivo iz Moskve. Sovjetski Savez je konsolidovao svoj uticaj u istočnoj Evropi, pružao pomoć komunistima u Kini, i težio da proširi svoj uticaj svuda u svetu. Ovako aktivna spoljna politika je bila jedan od razloga što su ratni saveznici Sovjetskog Saveza (SAD i Ujedinjeno Kraljevstvo) postali njegovi neprijatelji u hladnom ratu. Unutar Sovjetskog Saveza su nastavljene represivne mere; historičari spekulišu da je Staljin pripremao novu čistku kad je umro 1953 godine



Nuklearno oružje

Porijeklo i razvoj nuklearnog oružja

 

Sve je počelo 1869, kada je Henri Bekeler (Henri Becquerel) otkrio radioaktivnost uranijuma. Sljedeći korak su napravili Maria i Pjer Kiri (Marie and Pierre Curie) 1902, kada su izolovali radioaktivni element nazvan radijum. Tri godine kasnije je Ajnštajn (Einstein) objavio svoju teoriju relativnosti. Prema ovoj njegovoj teoriji, ako bi smo kako mogli da transformišemo masu u energiju, dobili bi smo velike količine oslobođene energije. SljedećI veliki korak su napravili Ruterford (Ernest Rutherford) i Bor (Niels Bohr) kada su opisali strukturu atoma. Atom je sastavljen od pozitivno naelektrisanog jezgra i negativno naelektrisanih elektrona. Oni su zaključili da jezgro mora da se prelomi ili da eksplodira da bi se oslobodila velika količina energije.

1934., Enriko Femri (Enrico Fermi), naučnik iz Rima, je rastavio teške atome bombardujući ih neutronima. Međutim, on nije shvatio da je postigao nuklearnu fisiju. Decembra 1938. u Berlinu, Oto Han (Otto Hahn) i Fric Štrasman (Fritz Srassman) su izveli sličan eksperiment i došli do velikog otkrića. Razdvojili su atom i tako proizveli nuklearnu fisiju. Transformisali su masu u energiju - 33 godine poslije postavljanja Ajnštajnove teorije.

6. avgusta 1945., američki avion Enola Gay, ispustio je prvu atomsku bombu na Hirošimu u Japanu. Pri eksploziji je nastradalo preko 140 000 ljudi. 9. avgusta 1945., SAD su ispustile drugu atomsku bombu na japanski grad Nagasaki. Bomba je pala na mjesto udaljeno milju oc cilja ali je ipak poginulo 75 000 ljudi.

Nuklearno oružje je izgrađeno na principu korištenja nekontrolisane nuklerne, odnosno termonuklearne reakcije, pri kojoj se u malom vremeskom periodu oslobode velike količine energije i radioaktivnih produkata. Tipični predstavnici ove vrste oružja su nuklearna (atomska) bomba i termonuklearna (hidrogenska) bomba.





Nuklearna (atomska) bomba

Kao eksploziv nuklearne bombe koriste se izotopi urana 92U235, torijum 90Th232  i plutonijum 94Pu239. Taj eklsploziv najčešće čine dva ili više komada nuklearnog materijala, obično u obliku dve polusfere, koje su prije aktiviranja bombe međusobno razdvojene. Masa svake sfere je manja od kritične mase (oko 20 kg), a zbirna masa je veća od kritične mase. Na taj način se sprječava proces lanačane reakcije sve dok se nuklearna bomba ne aktivira.

U trenutku aktiviranja bombe dijelovi nuklearnog eksploziva se dovode u kompaktnu cjelinu, pričemu počinje proces nekontrolisane nuklearne reakcije, odnosno eksplozija bombe. Aktiviranje se vršI pomoću obične eksplozivne supstance (upaljača). Ova supstanca se nalazi u specijalnom sudu, izgrađenom od metala velike gustine, čiji zidovi služe i kao reflektor neutrona. Prilikom eksplozije nuklearne bombe ispoljavaju se tri osnovna dejstva: udarno (mehaničko), toplotno i radioaktivno.

Udarno (mehaničko) dejstvo proizvodi talas jako sabijenog vazduha (udarni talas). Udarni talas se kreće radijalno u svim pravcima. Na rastojanjima manjim od jednog kilometra, njegov udar ne mogu da izdrže ni armirano-betonske građevine. Pri udaru živa bića mogu da zadobiju povrede, neposredno (obaranje), posredno (udarom predmeta koji se ruše), itd. Usljed nagle promjene vazdušnog pritiska dolazi i do oštećenja čovjekovih unutrašnjih organa, potresa mozga, pucanja bubne opne.

Toplotno dejstvo je posljedica toplotnog zračenja užarene vatrene lopte u kojoj temperatura, u trenutku eksplozije, dostiže nekoliko desetina miliona kelvina.

Brzi neutroni i gama-zraci koji se javljaju pri eksploziji, mogu da budu smrtonosni i do nekoliko kilometara od mjesta eksplozije. Ništa manje nisu opasna ni naknadna zračenja (alfa- i b-čestica) koja ostavljaju teške posljedice i na mjestima na kojima uopšte nema drugih dejstava.



Hidrogenska (termonuklearna) bomba

Hidrogenska bomba funkcioniše na principu fuzionog procesa, koji je moguć samo pri velikim temperaturama. Struktura termonuklearne bombe izgleda otprilike ovako: u centru se nalazi atomska bomba; okružuje ga omotač koji je, u stvari, jedinjenje litijuma i deutrijuma; oko ovog omotača se nalazi štit, debeli vanjski omotač, najčešće napravljen od materijala koji je podložan procesu fisije, koji držI sve komponente na okupu da bi se dobila moćnija eksplozija. Neutroni iz atomske eksplozije uzrokuju spajanje  vodonikovih jezgara i dobijanje helijuma, tricijuma i energije. Eksplozija atomske bombe stvara visoke temperature neophodne za proces fuzije, koji slijedi, (za spajanje deuterijum i tricijuma potrebna je temperatura od 50,000,000o°C a za spajanje tricijuma i tricijuma, 400,000,000o°C).

Kao i druge vrste nuklearnih eksplozija, eksplozija hidrogenske bombe stvara veoma visoke temperature u trenutku eksplozije, bliz svog jezgra. U ovoj zoni, skoro sva materija koja je tu prisutna, ispari i formira gas pod velikim pritiskom. Pri iznenadnom povećanju pritiska, (pritisak je daleko većI od atmosferskog), ovaj gas se širi od centra u obliku jakog udarnog talasa, čija jačina opada kako se udaljava od centra eksplozije. Ovaj talas, koji sadrži većinu oslobođene enrgije, je odgovoran za glavni dio destruktivnog mehaničkog efekta nuklearne eksplozije. Širenje udarnog talasa i njegovi efekti veoma zavise od toga da li se eksplozija desila u vazduhu, pod vodom ili pod zemljom. Da biste bolje shvatili jačinu ove bombe, morate zamisliti sljedeće: jačina svih eksplozija koje su se desile u toku Drugog svjetskog rata, zajedno, iznosi „samo" 2 megatone, što je 20% jačine jedne hidrogenske bombe!

Do sada ni jedna hidrogenska bomba nije iskorištena u ratne svrhe, ali su, i pored toga, vršena nuklearna testiranja ove vrste bombe. Većina ovih testova je vršena pod vodom, zbog rizika od uništenja. Prva termonuklearna bomba je eksplodirala 1952. u mjestu Eenewetak u SAD-u, druga 1953. u Rusiji. Velika Britanija, Francuska i Kina su takođe vršile nuklearna testiranja, a ovih pet nacija spadaju u, takozvani klub nuklearnih nacija, koje imaju mogućnosti za proizvodnju ove bombe. Tri manje bivše sovjetske države koje su naslijedile nuklearni arsenal (Ukraina, Kazahstan i Bjelorusija) odrekle su se svih bojevih glava, koje su prebačene u Rusiju. Nekoliko drugih država je vršilo testiranja ili tvrde da imaju mogućnost da naprave bombe. Među ovim državama su Indija, Izrael i Pakistan. Južnoafrički aparthejd režim je konstruisao šest nuklearnih bombi koje su kasnije demontirane.Glow in the dark

Čitam juče na internetu da su u Poljskoj objavili planove iz hladnog rata koji su prikazivali kako bi trupe Varšavskog Ugovora nastupile u ratu sa NATO-m. Plan je bio tragikomičan a predviđao je osvajanje uništenih njemačkih gradova. Ukratko rečeno, poljske trupe su trebale da «osiguraju» gradove koji su prethodno bombardovani atomskim oružjem. Pa se pitam da li je bio iko normalan u generalštabu kad su osmislili taj plan. Izgleda da je glavni uslov za napredovanje u vojsci bila ludost. To nije jedini primjer budalasanja u vrhovima velesila. Kad su Amerikanci pravili A-bombe, testirali su ih u moru. I onda su slali mornare da se kupaju u radioaktivnoj vodi. A Rusi su već kad su nabavili atomsku bombu, atomski napad kombinirali sa osvajanjem pogođenog cilja. I slali su vojnike u ozračenu zonu. Ne moram naglašavati da su vojnici koji su učestvovali u tim vježbama ubrzo poslije umrli. Taj nuklearni duh iz čarobne lampe navodi ljude na čudne stvari. Za vrijeme korejskog rata, američki general Macarthur je predlagao da se Sjeverna Korea i Kina atomskim oružjem «izbombarduju u kameno doba». Kubrickov film «Dr. Strangelove», dobro prikazuje vojni način razmišljanja. Jednom je objasnio motivaciju za pravljenje filma. Prije nego što su Amerikanci testirali svoju prvu hidrogensku bombu, bilo je nekih naučnika koji su smatrali da eksplozija takve bombe može izazavati lančanu reakciju koja bi mogla uništiti čitav svijet. Američki generalštab je ostao gluh na ta upozorenja i testirali su oružje. Pošto ja pišem ovaj tekst znači da su ti naučnici bili u krivu. Ali Kubricka je zabrinjavalo to što se moglo desiti da su ipak u pravu. Znači oni «rednecksi» koje sjede u generalštabu U.S.Army su u tom trenutku bili spremni da se kockaju sa sudbinom cijelog svijeta. Iako je možda vjerovatnoća totalnog uništenja bila mala, oni su pristali na igru. Bog izgleda čuva budale. Rusi su, s druge strane, 1961. godine testirali svoju takozvanu «Car-bombu». Radilo se o monstrumu od 50 Mt snage. Seizmički talas eksplozije je, vjerovali ili ne, tri puta obišao zemlju i prozori su pucali čak u Finskoj. A kasnije su pripremili bombu od 100 Mt. Kad se sve sabere, Amerikanci su do danas imali oko 1000 testova atomske bombe, Rusi između 700 i 900. No ti testovi i nisu najbitnije u svemu tome, već spremnost da se to oružje koristi protiv ljudi. Sjetimo se Hirošime i Nagasakija. Klasičan ratni zločin «kolijevke demokratije» koji je u biti bio sasvim nepotreban. Oko 60 japanskih gradova (koji su bili od drveta) je već bilo spaljeno do temelja napalm-bombama. A i sem toga A-bombe su mogle biti bačene na vojne ciljeve umjesto civilnih. Vjerovatno se radilo o osveti za Pearl Harbor. Prije par godina je na vidjelo izašao jedan američki dokument iz hladnog rata. Kad sam pročitao o čemu se radi bio sam šokiran. Ako stojite dok ovo čitate, sjedite jer ćete se u sljedećim rečenicama suočiti sa apsolutnim zlom. U slučaju nuklearnog rata sa SSSR-om, Amerikanci su planirali da i neutralne zemlje obaspu atomskim bombama. Pošto je njihovo (američko, naravno) uništenje bilo zagarantovano u takvom sukobu, nisu željeli da bilo ko preživi taj rat. Nisu željeli da bilo kakav vid civilizacije nastavi da živi (ako bi se to moglo uopšte nazvati životom) poslije njih. I tako su skontali da razvale cijeli svijet. Čak i one Eskime na sjevernom polu i Bušmane u Africi. Moto: «poslije nas – potop». I tako. Atomska energija je najbolji primjer šta se desi kada genijalci (naučnici) prave igračke za debile (vojska). Einstein je bio najpametniji kad je odustao od praktičnog rada na atomskoj bombi jer je predvidio kud to vodi. No nije puno postigao osim što je možda spasio svoju dušu. Na svakog Einsteina dolazi 50 Oppenheimera, naučnika koji žele da isprobaju sve što može da se isproba i koji su spremni da otvore Pandorinu kutiju. O tom fenomenu je Friedrich Dürrenmatt napravio jako dobru i poučnu dramu – «Die Physiker» («Fizičari»), u kojoj pokazuje da se misao ili ideja ne mogu vratiti u pandorinu kutiju iz koje su izašli.



evo prave liste da nedovodimo  u pitanje na cijoj su nuklearke strani



http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_states_with_nuclear_weapons

slike

Ah, da , dobra stara vremena kada su pretili celom svetu totalnim unistenjem... Nisam detaljno citao tvoj prvi post, pa me ispravi ako gresim, ali mislim da si zaboravio cuveni Ruski projekat "Levijatan". To je bio brod koji je trebalo da bude natrpan atomskim bombama i sa dovoljno radioaktivnog materijala da zagadi celu planetu i unisti svaku mogucnost da bilo ko prezivi. Na tlu SSSR-a bi bili postavljeni senzori koji bi mu javili ukoliko bi zivot u SSSR-u postao nemoguc usled nuklearnog rata, pa bi "Levijatan" explodirao i unistio zivi svet na zemlji. Projekat je zapoceo Staljin, a prekinuo Hruscov na nagovor Kenedija.
BTW. Avion koji si predstavio kao Su-47 je zapravo S-37 Berkut (carski orao) i predstavlja demonstratora novih tehnologija. Na zalost, nikada nece bitiuveden u proizvodnju kao borbeni avion, ali resenja i tehnologije primenjeni kod njega ce biti iskorisceni prilikom gradnje ruskog borbenog aviona nove generacije.

Evo nesto malo o razvijanju nove americke puske koja cu uskro zameniti M-4



The XM8 is a developmental U.S. military designation and project name for a lightweight assault rifle system that was under development by the United States Army from the late 1990s to early 2000s. The Army worked with the small arms manufacturer Heckler & Koch (H&K) to develop the system to its requirements in the aftermath of the OICW contract, for which H&K had been a subcontractor to ATK. Although there were high hopes that the XM8 would become the Army's new standard infantry rifle, the project was put on hold in mid 2005, and was formally cancelled on October 31, 2005.

General Dynamics was involved in latter stages and H&K had plans to produce the rifle at a plant in Georgia. H&K was British owned at the start of the project, but was later bought back by a group of German investors. Engineering work was done at facilties in the United States and Germany.


Overview

The Army's purpose in contracting for this prototype weapon was to provide replacement options for the venerable M16 rifle after the XM29 program ran into problems. The Army's goal was a weapon that was cheaper, lighter, and more effective than the M16 and M4 Carbine series of weapons. The XM8 was not just one weapon, but a system which could be reconfigured with appropriate parts to be any one of several variants from a short-barreled personal defense weapon to a bipod-equipped support weapon. It also included an integrated optical sight and IR laser aiming module/illuminator.

The XM8 was based on the kinetic energy module of Alliant Techsystems's XM29 OICW project, of which the weapon mechanisms were the responsibility of H&K. Following the indefinite delay of the Objective Individual Combat Weapon program, the U.S. Army requested that the contractors design

stand-alone weapons from the XM29's kinetic energy and high explosive modules.

The first 30 XM8 prototypes were delivered by November 2003 for preliminary testing. Later, at least 200 developmental prototypes were procured. Among the complaints during testing were too low a battery life for the weapon's powered sight system and some ergonomics issues. Two other key issues were reducing the weapon's weight and increasing the heat resistance of the hand guard, which would start to melt after firing too many rounds. The main testing was largely completed, and the Army pushed for funding for a large field test. However, in 2004 Congress denied $26 million funding for 7,000 rifles to do a wide scale test fielding of the XM8 in 2005. At the time the rifle still had developmental goals that were incomplete, primarily associated with the weapon's weight; the battery life had been extended, and a more heat-resistant plastic hand-guard added. The earliest product brochure lists the target weight for the carbine variant at 5.7 lb (2.6 kg) with the then current prototype at 6.2 lb (2.8 kg). The weight of the carbine prototype had since grown to 7.5 lb (3.4 kg) according to a brochure released by HK and General Dynamics in January 2005.


During the same period, the Army came under pressure from other arms makers to open up the XM8 to competition. The main argument was that the weapon that was being adopted was a substantially different system than for the original competition that ATK and H&K had actually won (see XM29). Other issues were that the Army has a legislated obligation to prefer U.S.-based manufacturers, and that a previous agreement with Colt Defense required the Army to involve Colt in certain small-arms programs. The XM8 program was put on hold by the Army in 2004. The exact reason why this happened is a matter of debate; some combination of the aforementioned technical issues, funding restrictions, and outside pressure being involved.

In 2005, the Army issued a request for proposal soliciting proposals for the OICW Increment One family of weapons. This RFP gave manufacturers six months to develop and deliver prototype weapons with requirements very similar to the XM8 capabilities, but with the addition of a squad automatic weapon (SAW) configuration. Currently, no XM8 prototypes have been shown that actually match the capabilities of the M249 (e.g. fast barrel replacement, high sustained rate of fire, belt feed). The OICW Increment One requirement for the SAW includes fast barrel replacement and high sustained rate of fire, but leaves the ammunition feed choice up to the manufacturer.

Funding for the XM320 grenade launcher, which is a single-shot under-barrel grenade launcher similar to the M203 that was originally intended for the XM8, was approved. The launcher is actually heavier than the M203, but does offer some advantages. The XM320 was designed for use with the existing inventory of M16s and M4s and is also compatible with the XM8. It can also be used as a stand-alone weapon.

As of July 19, 2005, the OICW Increment One RFP was put on an eight-week hold, with an indication given that the program was being restructured as a joint procurement program including the Army and unnamed other branches. On October 31, 2005, the OICW Increment One RFP was canceled until further notice.

In an article in Jane's Defence Weekly, April 26 2006 (Vol 43, page 30) we learn that "The US Army has again delayed the procurement of its future infantry weapons, this time for more than five years, and is working to field two interim guns in the meantime."

Technical characteristics and variants

Variants

For much of its life, four different models have been proposed: a compact PDW (personal defense weapon) with a 9.5 inch (241 mm) barrel, a carbine with a 12.5 inch (318 mm) barrel, and sniper and automatic rifle variants with 20 inch (508 mm) barrels. In addition, accessories such as optical sights, a grenade launcher, and a bipod are integrated using a new system which allows for precision attachment (so that, for example, scopes do not have to be readjusted each time they are attached). Like the M4 and M16, XM8 is chambered for the standard 5.56 mm NATO round and is normally equipped with a 30-round plastic box magazine. However, this magazine is not compatible with M4 and M16's metal STANAG magazine. A 100-round dual drum Beta C-Mag style magazine can be used, as well.

One of the XM8's unique features is its modularity. In addition to attachments mentioned above, this modularity allows for quick repairs, barrel length changes, and even caliber changes in the field. Along with its basic components, the XM8 will complement the XM29, with such features as identical accessory mounts.

The number and type of variants in the family have varied over its lifetime, this overview with three main versions is based from a press release in the early 2000s.

    * XM8 Carbine: 12.5 in (318 mm) barrel
          o XM8 Carbine with XM320 grenade launcher
          o XM8 R: front hand guard uses MIL-STD-1913 rails rather than PCAP system.
    * XM8 Compact Carbine: 9 in (229 mm) barrel, PDW configuration, folding stock or buttcap.
    * Automatic Rifle / Designated Marksmen: heavy 20 in (508 mm) barrel, integrated folding bipod, 4X sight, 30/100 round magazine

If XM8 system competes in the OICW I competition, which added a LMG/SAW requirement, then a heavier SAW version would be needed. The currently shown XM8 automatic rifle version lacks some of the capabilities of the M249, such as the capability for belt-feeding.

Materials and Weight

The materials used to build the XM8 are almost entirely composites — with the notable exception of the cold hammer forged steel barrel. Preliminary tests in desert and arctic conditions have shown XM8 to be a rugged weapon, though some complaints arose. It is reported to be capable of firing 15,000 rounds without cleaning or lubrication and up to 20,000 rounds before barrel replacement. The M16A2 needs to be cleaned often, and has a barrel life of approximately 7,000–8,000 rounds. It should be noted that similar boasts of easy cleaning, high barrel life, and of not needing cleaning regularly were made about the M16 before it was introduced.

Much of the cost and weight savings, not all of which have actually been achieved in the current prototypes, are from the weapon's electronic sight. The sight is much more than a 1.5x red dot scope, including IR lasers and pointers as well. The baseline XM8 carbine (with its integrated sight), for example, can be compared to a M4 carbine with a host of previous-generation electronic add-ons like the AN/PEQ-2, M68 CCO, ACOG, and/or BUIS. Without the advantage of the next-generation combined electronics sight, the XM8 would be both heavier and more expensive than the firearms it is intended to replace. The XM320 grenade launcher intended to be used with the current M4/M16 firearms as well as the XM8 family, is heavier than the M203, but does include feature enhancements.

Bravo momci, jedva sam cekao ovu temu. Nas i Rusa 300 milliona.

ma jadni rusi... izgubice!!! Smotani su oni za rat!!! Jedva su se odbranili od svaba a ovi su 100x gori.......... 

Ma ponos kakvi bre ameri i njihov NATO.Rusija zakon!!!

blago tebi
za ono vreme nemci su mnogo jaci bili nego ameri danas mada to nije tema a sto onda ameri nisu dosli prvi i najvise porazili nemce koliko ja znam najveca bitka u 2 svetskom je staljingrad gde su rusi pobedili