Nuklearno naoruzanje :: Nauka ~ Tehnika ~ Military

[b]Nuklearno oružje

Porijeklo i razvoj nuklearnog oružja

Sve je počelo 1869, kada je Henri Bekeler (Henri Becquerel) otkrio radioaktivnost uranijuma. Sljedeći korak su napravili Maria i Pjer Kiri (Marie and Pierre Curie) 1902, kada su izolovali radioaktivni element nazvan radijum. Tri godine kasnije je Ajnštajn (Einstein) objavio svoju teoriju relativnosti. Prema ovoj njegovoj teoriji, ako bi smo kako mogli da transformišemo masu u energiju, dobili bi smo velike količine oslobođene energije. SljedećI veliki korak su napravili Ruterford (Ernest Rutherford) i Bor (Niels Bohr) kada su opisali strukturu atoma. Atom je sastavljen od pozitivno naelektrisanog jezgra i negativno naelektrisanih elektrona. Oni su zaključili da jezgro mora da se prelomi ili da eksplodira da bi se oslobodila velika količina energije.

1934., Enriko Femri (Enrico Fermi), naučnik iz Rima, je rastavio teške atome bombardujući ih neutronima. Međutim, on nije shvatio da je postigao nuklearnu fisiju. Decembra 1938. u Berlinu, Oto Han (Otto Hahn) i Fric Štrasman (Fritz Srassman) su izveli sličan eksperiment i došli do velikog otkrića. Razdvojili su atom i tako proizveli nuklearnu fisiju. Transformisali su masu u energiju - 33 godine poslije postavljanja Ajnštajnove teorije.

6. avgusta 1945., američki avion Enola Gay, ispustio je prvu atomsku bombu na Hirošimu u Japanu. Pri eksploziji je nastradalo preko 140 000 ljudi. 9. avgusta 1945., SAD su ispustile drugu atomsku bombu na japanski grad Nagasaki. Bomba je pala na mjesto udaljeno milju oc cilja ali je ipak poginulo 75 000 ljudi.

Nuklearno oružje je izgrađeno na principu korištenja nekontrolisane nuklerne, odnosno termonuklearne reakcije, pri kojoj se u malom vremeskom periodu oslobode velike količine energije i radioaktivnih produkata. Tipični predstavnici ove vrste oružja su nuklearna (atomska) bomba i termonuklearna (hidrogenska) bomba.

Nuklearna (atomska) bomba

Kao eksploziv nuklearne bombe koriste se izotopi urana 92U235, torijum 90Th232 i plutonijum 94Pu239. Taj eklsploziv najčešće čine dva ili više komada nuklearnog materijala, obično u obliku dve polusfere, koje su prije aktiviranja bombe međusobno razdvojene. Masa svake sfere je manja od kritične mase (oko 20 kg), a zbirna masa je veća od kritične mase. Na taj način se sprječava proces lanačane reakcije sve dok se nuklearna bomba ne aktivira.

U trenutku aktiviranja bombe dijelovi nuklearnog eksploziva se dovode u kompaktnu cjelinu, pričemu počinje proces nekontrolisane nuklearne reakcije, odnosno eksplozija bombe. Aktiviranje se vršI pomoću obične eksplozivne supstance (upaljača). Ova supstanca se nalazi u specijalnom sudu, izgrađenom od metala velike gustine, čiji zidovi služe i kao reflektor neutrona. Prilikom eksplozije nuklearne bombe ispoljavaju se tri osnovna dejstva: udarno (mehaničko), toplotno i radioaktivno.

Udarno (mehaničko) dejstvo proizvodi talas jako sabijenog vazduha (udarni talas). Udarni talas se kreće radijalno u svim pravcima. Na rastojanjima manjim od jednog kilometra, njegov udar ne mogu da izdrže ni armirano-betonske građevine. Pri udaru živa bića mogu da zadobiju povrede, neposredno (obaranje), posredno (udarom predmeta koji se ruše), itd. Usljed nagle promjene vazdušnog pritiska dolazi i do oštećenja čovjekovih unutrašnjih organa, potresa mozga, pucanja bubne opne.

Toplotno dejstvo je posljedica toplotnog zračenja užarene vatrene lopte u kojoj temperatura, u trenutku eksplozije, dostiže nekoliko desetina miliona kelvina.

Brzi neutroni i gama-zraci koji se javljaju pri eksploziji, mogu da budu smrtonosni i do nekoliko kilometara od mjesta eksplozije. Ništa manje nisu opasna ni naknadna zračenja (alfa- i b-čestica) koja ostavljaju teške posljedice i na mjestima na kojima uopšte nema drugih dejstava.

Hidrogenska (termonuklearna) bomba

Hidrogenska bomba funkcioniše na principu fuzionog procesa, koji je moguć samo pri velikim temperaturama. Struktura termonuklearne bombe izgleda otprilike ovako: u centru se nalazi atomska bomba; okružuje ga omotač koji je, u stvari, jedinjenje litijuma i deutrijuma; oko ovog omotača se nalazi štit, debeli vanjski omotač, najčešće napravljen od materijala koji je podložan procesu fisije, koji držI sve komponente na okupu da bi se dobila moćnija eksplozija. Neutroni iz atomske eksplozije uzrokuju spajanje vodonikovih jezgara i dobijanje helijuma, tricijuma i energije. Eksplozija atomske bombe stvara visoke temperature neophodne za proces fuzije, koji slijedi, (za spajanje deuterijum i tricijuma potrebna je temperatura od 50,000,000o°C a za spajanje tricijuma i tricijuma, 400,000,000o°C).

Kao i druge vrste nuklearnih eksplozija, eksplozija hidrogenske bombe stvara veoma visoke temperature u trenutku eksplozije, bliz svog jezgra. U ovoj zoni, skoro sva materija koja je tu prisutna, ispari i formira gas pod velikim pritiskom. Pri iznenadnom povećanju pritiska, (pritisak je daleko većI od atmosferskog), ovaj gas se širi od centra u obliku jakog udarnog talasa, čija jačina opada kako se udaljava od centra eksplozije. Ovaj talas, koji sadrži većinu oslobođene enrgije, je odgovoran za glavni dio destruktivnog mehaničkog efekta nuklearne eksplozije. Širenje udarnog talasa i njegovi efekti veoma zavise od toga da li se eksplozija desila u vazduhu, pod vodom ili pod zemljom. Da biste bolje shvatili jačinu ove bombe, morate zamisliti sljedeće: jačina svih eksplozija koje su se desile u toku Drugog svjetskog rata, zajedno, iznosi „samo" 2 megatone, što je 20% jačine jedne hidrogenske bombe!

Do sada ni jedna hidrogenska bomba nije iskorištena u ratne svrhe, ali su, i pored toga, vršena nuklearna testiranja ove vrste bombe. Većina ovih testova je vršena pod vodom, zbog rizika od uništenja. Prva termonuklearna bomba je eksplodirala 1952. u mjestu Eenewetak u SAD-u, druga 1953. u Rusiji. Velika Britanija, Francuska i Kina su takođe vršile nuklearna testiranja, a ovih pet nacija spadaju u, takozvani klub nuklearnih nacija, koje imaju mogućnosti za proizvodnju ove bombe. Tri manje bivše sovjetske države koje su naslijedile nuklearni arsenal (Ukraina, Kazahstan i Bjelorusija) odrekle su se svih bojevih glava, koje su prebačene u Rusiju. Nekoliko drugih država je vršilo testiranja ili tvrde da imaju mogućnost da naprave bombe. Među ovim državama su Indija, Izrael i Pakistan. Južnoafrički aparthejd režim je konstruisao šest nuklearnih bombi koje su kasnije demontirane.Glow in the dark

Čitam juče na internetu da su u Poljskoj objavili planove iz hladnog rata koji su prikazivali kako bi trupe Varšavskog Ugovora nastupile u ratu sa NATO-m. Plan je bio tragikomičan a predviđao je osvajanje uništenih njemačkih gradova. Ukratko rečeno, poljske trupe su trebale da «osiguraju» gradove koji su prethodno bombardovani atomskim oružjem. Pa se pitam da li je bio iko normalan u generalštabu kad su osmislili taj plan. Izgleda da je glavni uslov za napredovanje u vojsci bila ludost. To nije jedini primjer budalasanja u vrhovima velesila. Kad su Amerikanci pravili A-bombe, testirali su ih u moru. I onda su slali mornare da se kupaju u radioaktivnoj vodi. A Rusi su već kad su nabavili atomsku bombu, atomski napad kombinirali sa osvajanjem pogođenog cilja. I slali su vojnike u ozračenu zonu. Ne moram naglašavati da su vojnici koji su učestvovali u tim vježbama ubrzo poslije umrli. Taj nuklearni duh iz čarobne lampe navodi ljude na čudne stvari. Za vrijeme korejskog rata, američki general Macarthur je predlagao da se Sjeverna Korea i Kina atomskim oružjem «izbombarduju u kameno doba». Kubrickov film «Dr. Strangelove», dobro prikazuje vojni način razmišljanja. Jednom je objasnio motivaciju za pravljenje filma. Prije nego što su Amerikanci testirali svoju prvu hidrogensku bombu, bilo je nekih naučnika koji su smatrali da eksplozija takve bombe može izazavati lančanu reakciju koja bi mogla uništiti čitav svijet. Američki generalštab je ostao gluh na ta upozorenja i testirali su oružje. Pošto ja pišem ovaj tekst znači da su ti naučnici bili u krivu. Ali Kubricka je zabrinjavalo to što se moglo desiti da su ipak u pravu. Znači oni «rednecksi» koje sjede u generalštabu U.S.Army su u tom trenutku bili spremni da se kockaju sa sudbinom cijelog svijeta. Iako je možda vjerovatnoća totalnog uništenja bila mala, oni su pristali na igru. Bog izgleda čuva budale. Rusi su, s druge strane, 1961. godine testirali svoju takozvanu «Car-bombu». Radilo se o monstrumu od 50 Mt snage. Seizmički talas eksplozije je, vjerovali ili ne, tri puta obišao zemlju i prozori su pucali čak u Finskoj. A kasnije su pripremili bombu od 100 Mt. Kad se sve sabere, Amerikanci su do danas imali oko 1000 testova atomske bombe, Rusi između 700 i 900. No ti testovi i nisu najbitnije u svemu tome, već spremnost da se to oružje koristi protiv ljudi. Sjetimo se Hirošime i Nagasakija. Klasičan ratni zločin «kolijevke demokratije» koji je u biti bio sasvim nepotreban. Oko 60 japanskih gradova (koji su bili od drveta) je već bilo spaljeno do temelja napalm-bombama. A i sem toga A-bombe su mogle biti bačene na vojne ciljeve umjesto civilnih. Vjerovatno se radilo o osveti za Pearl Harbor. Prije par godina je na vidjelo izašao jedan američki dokument iz hladnog rata. Kad sam pročitao o čemu se radi bio sam šokiran. Ako stojite dok ovo čitate, sjedite jer ćete se u sljedećim rečenicama suočiti sa apsolutnim zlom. U slučaju nuklearnog rata sa SSSR-om, Amerikanci su planirali da i neutralne zemlje obaspu atomskim bombama. Pošto je njihovo (američko, naravno) uništenje bilo zagarantovano u takvom sukobu, nisu željeli da bilo ko preživi taj rat. Nisu željeli da bilo kakav vid civilizacije nastavi da živi (ako bi se to moglo uopšte nazvati životom) poslije njih. I tako su skontali da razvale cijeli svijet. Čak i one Eskime na sjevernom polu i Bušmane u Africi. Moto: «poslije nas – potop». I tako. Atomska energija je najbolji primjer šta se desi kada genijalci (naučnici) prave igračke za debile (vojska). Einstein je bio najpametniji kad je odustao od praktičnog rada na atomskoj bombi jer je predvidio kud to vodi. No nije puno postigao osim što je možda spasio svoju dušu. Na svakog Einsteina dolazi 50 Oppenheimera, naučnika koji žele da isprobaju sve što može da se isproba i koji su spremni da otvore Pandorinu kutiju. O tom fenomenu je Friedrich Dürrenmatt napravio jako dobru i poučnu dramu – «Die Physiker» («Fizičari»), u kojoj pokazuje da se misao ili ideja ne mogu vratiti u pandorinu kutiju iz koje su izašli. [b][/b][/b]