Rekared I
 
Rekared I je bio prvi vizigotski katolički[1] kralj. Vladao je između 586. i 601. godine. Godine 587. odbacio je arijanstvo i prihvatio hrišćansku ortodoksiju.

Rekared je bio mlađi Leovigildov sin koga je imao sa svojom prvom ženom. Kao i njegov otac, Rekared je imao prestonicu u Toledu. Vizigotski kraljevi i plamstvo su tradicionalno bili arijanske veroispovesti dok su hispanorimski podanici vizigotskog kraljevstva bili ortodoksni hrišćani (katolici). Katolički biskup, Leandar Seviljski, uticao je na Hermenegildovo preobraćenje u pravoverno hrišćanstvo. Takođe ga je podržao u pobuni koju je ovaj digao protiv svog oca, Leovigilda, i zbog toga je bio proteran.

Kada je Leovigild umro, Leandar se vratio u Toledo. Rekareda je vizigotsko plemstvo priznalo kao naslednika njegovog oca, Leovigilda, i proglasilo ga kraljem bez pogovora. Vođen svojim rođačkim vezama sa franačkom vladarskom kućom Merovinga kao i svojom maćehom Gosvintom koja je propovedala katoličanstvo, poslao je izaslanike da pozdrave njenog unuka Hildeberta II i njegovog ujaka, Guntrama, kralja Burgundije, sa predlogom o sklapanju saveza i međusobne pomoći u slučaju napada od treće strane, međutim, Guntram je odbio da ih primi.

U januaru 587. godine, Rekared se odrekao arijanstva i prigrlio pravoverno hrišćanstvo. Ovaj događaj je bio jedan od najvažnijih događaja za vreme njegove vladavine i predstavlja prekretnicu u istoriji vizigotske Hispanije. Većina arijanskih plemića i sveštenstva je sledilo njegov primer, uglavnom oni iz Toleda, ali bilo je i pobuna arijanaca, ponajviše u Septimaniji, najsevernijoj provinciji iza Pirineja, gde je vođa otpora bio arijanski biskup Ataloh, koga su njegovi katolički neprijatelji smatrali otelotvorenjem samog Arija. Od svetovnih vođa pobune u Septimaniji, grofovi Granista i Vildigern su se obratili Guntramu od Burgundije za pomoć, koji je tu video priliku za osvajanje novih teritorija te je poslao svog duksa Deziderijusa. Rekaredova vojska je pobedila arijanske pobunjenike i njihove katoličke saveznike koji su stradali u velikom pokolju u kome je i sam Deziderijus bio ubijen.

Sledeća pobuna je izbila 588. u Luzitaniji, provinciji na zapadu poluostrva. Njen vođa je bio Suna, arijanski biskup Meride, kao i grof Sego. Rekaredov duks Luzitanije je ugušio pobunu, Suna je bio proteran u Mavretaniju a Sego se povukao u Galiciju.

U drugoj polovini 588. godine, arijanski biskup Uldila i kraljica udova Gosvinta su skovali zaveru, ali bili su otkriveni te je Uldila proteran. U popularnoj istoriji, ove arijanske pobune se ne spominju često.

Na Trećem saboru u Toledu koji je organizovao Leandar Seviljski i koji je sazvan u kraljevo ime maja 589. godine, postavljene su osnove za novo katoličko vizigotsko kraljevstvo.


Leandar i katolički biskupi su odmah uspostavili program prisilnog pokrštavanja Jevreja i potpunom eliminisanju arijanstva kao "jeresi". Katolička istorija tradicionalno pripisuje ove progone vizigotskim kraljevima. Nakon Rekaredove smrti, na sinodu koji je održan u Toledu 633. godine, biskupi su preuzeli na sebe pravo izbora kralja koje je do tada pripadalo plemstvu, čime je prelazak vlasti na crkvu bio zaokružen.

Tradicionalni katolički izvori iz doba Rekaredove vladavine (spisi Grgura Turskog i Isidora Seviljakog) pozitivno opisuju oštru i revnosno fanatičnu politiku protiv Jevreja[2], ograničavajući im slobode proglasima kanona i sinoda. Moderni istoričari[3][4] su ponovo prostudirali ovaj stav i zaključili da su Vizigoti bili tradicionalno tolerantni. Papa Grgur I je bio ubeđen da je Rekared odbio mito koje mu je nudila jevrejska zajednica koja je bila veoma moćna i uticajna na celom Mediteranu[5], a da su se Rekaredovi zakoni pobrinuli da se deca iz hrišćansko-jevrejskih brakova krste, što je za Jevreje imalo malo značaja, s obzirom da prema jevrejskim zakonima, ako majka nije Jevrejka, ili ako jeste ali je rodila van jevrejske zajednice, njeno dete se ionako nije smatralo Jevrejinom. Rekared je ukinuo smrtnu kaznu za Jevreje osuđene za prozelitizam među hrišćanima i ignorisao je Grgurov zahtev da se Jevrejima zabrani trgovina hrišćanskim robovima u Narbonu[4]. Među kanonima pet sinoda koji su se održali tokom Rekaredove vladavine, E.A. Tomson nije mogao da nađe ni jedan koji bi išao na štetu Jevreja[6].

Informacije o ostatku Rekaredove vladavine su nejasne. Isidor Seviljski hvali njegovu mirnu vladavinu, milosrđe i velikodušnost. Vratio je velike komade zemlje crkvi a neke i privatnim licima koje su bile konfiskovane za vreme vladavine njegovog oca i osnovao je i sagradio mnoge crkve i manastire. Grgur Veliki, u jednom pismu Rekaredu 599. godine (Epistolas, IX, 61,121) uzdiže ga zato što je prihvatio istinsku veru i podstakao druge da to isto učine, odbivši mito koje su mu ponudili Jevreji da ublaži zakone protiv njih. Šalje mu takođe i neke relikvije: deo krsta na kom je raspet Isus, deo lanaca kojima je bio okovan sv. Petar, i nekoliko vlasi sv. Jovana Krstitelja.

Rekareda je nasledio njegov mladi sin, Liuva II.

Izvor: Wikipedia

Ja bih samo da napomenem da iako nije netacno, bolje ne koristiti termine ortodoksno hriscanstvo ili katolicanstvo, jer je vrlo lako pomesati sa onim sto to danas znaci.  U slucaju Rekareda (i svih drugih pre 1054.  godine) bolje TO hriscanstvo (za razliku od drugih, tipa priscilijanstvo, arijanstvo itd. ) nazvati pravovernim ili nikejskim. . . .