Alarik I (got. Alareiks) je bio vizigotski kralj između 395. i 410. godine. Bio je prvi germanski vođa koji je osvojio Rim. Odigrao je značajnu ulogu u propasti Zapadnog rimskog carstva. Pripadao je dinastiji Baltinga i bio je sin vizigotskog vođe Ročestesa. Rodio se 375. godine na Peuki, ostrvu koje se nalazi na delti Dunava. U doba kad se on rodio, Vizigoti su živeli na teritoriji današnje Bugarske, pošto su pobegli pred Hunima na južnu obalu Dunava pod vođstvom Fritigerna, a po dozvoli rimskog cara Valensa.

U službi Rima

Tokom 4. veka bilo je uobičajeno da rimski carevi unajmljuju saveznike koji su se zvali „federati“ - germanske paravojne snage pod rimskom komandom koje su bile organizovane prema plemenskoj strukturi. Sporazumom sklopljenim 381. između Teodosija i Atanarika Vizigoti su postali „federati“ - rimski saveznici koji su služili u redovima rimskih legija, a zauzvrat im je dozvoljeno da se nasele na teritoriji Rima uz veliki nivo autonomije.

Teodosije je umro 395. godine a nasledili su ga sinovi Arkadije i Honorije. Arkadije je nasledio Istočno rimsko carstvo, a Honorije Zapadno rimsko carstvo. Arkadije se nije pokazao mnogo zainteresovanim za vladanje a Honorije je bio još uvek maloletan, tako da je u njegovo ime vladao "magister militum" Stilihon. Prema Edvardu Gibonu, Alarik se nadao tituli vrhovnog vođe (lat. Magister Militum) i bio odbijen. Među Vizigotima je vladalo nezadovoljstvo jer su pretrpeli velike gubitke zato što su ih Rimljani izlagali nepotrebnim opasnostima što je bio način da se gotska plemena oslabe, a nakon bitki, nagrade za vernu službu su izostajale, te su oni prema starom gotskom običaju popeli Alarika na štit i proglasili ga kraljem.

Pohod na Grčku

Alarik je prvo udario na Istočno carstvo. Prvo je krenuo na Konstantinopolj, međutim, shvativši da nije u stanju da preduzme opsadu, vratio se na zapad a potom krenuo na jug kroz Tesaliju kroz Termopilski tesnac u Grčku. Pošto je vojska Istočnog carstva tada bila zauzeta odbranom od hunskih napada, Flavije Rufinus, pretorijanski prefekt kome je Arkadije prepustio svu vlast, pokušao je da pregovara sa Alarikom, međutim, jedino što je postigao bilo je da počnu da sumnjaju u njega u Konstantinopolju da je sklopio tajni savez sa Vizigotima. U međuvremenu, Stilihon je krenuo na Alarika, i prema Klaudijanu, mogao je da uništi Alarika kad mu je Arkadije naredio da se vrati. Rufinusa su potom ubili njegovi sopstveni vojnici.

To je dalo odrešene ruke Alariku. Opljačkao je celu Atiku, ali je poštedeo Atinu koja se sama predala. Godine 396. uništio je poslednje tragove Eleustinske misterije, a potom je prešao na Peloponez i osvojio Korint, Argos i Spartu, a mnoge stanovnike ovih gradova prodao u roblje.

Međutim, 397. godine Stilihon je morem došao u Grčku i uspeo je da zaustavi Vizigote na granici izmešu Elisa i Arkadije. Alarik je jedva pobegao odatle, a Stilihon je oped dobio naređenje da se vrati. Alarik je tada prešao Korintski zaliv i nastavio da pustoši Grčku severno od Epira sve dok ga istočna vlada nije proglasila magister militum Ilirije.

Prvi pohod na Italiju

Alarik je krenuo prvi put na Italiju oko 400. godine, u savezu sa drugim gotskim vođom, Radagijusom. Nakon pustošenja severne Italije i terorisanja građana Rima, Alarika je zaustavio Stilihon kod Polentije (današnji Pijemont) u bici koja se odigrala 6. aprila 402. godine.

Nakon još jednog poraza kod Verone, Alarik je napustio Italiju, verovatno oko 403. godine. Iako je morao da se povuče, njegova invazija na Italiju je imala važne posledice. Sedište prestonice je premešteno iz Milana u Ravenu, zbog njegovog napada morala je biti povučena Legija XX Valerija Viktriks iz Britanije, a verovatno je i da je ovaj pohod olakšao invaziju Vandala, Sveva i Alana na Galiju, koja se završila tako što je Rimsko carstvo izgubilo provincije Galiju i Hispaniju.

Reference
Henry Bradley, The Goths: from the Earliest Times to the End of the Gothic Dominion in Spain, chapter 10. Second edition, 1883, New York: G.P. Putnam's Sons.

Spoljne veze
Edward Gibbon, History of the Decline and Fall of the Roman Empire, Poglavlje 30 and Poglavlje 31.
Legenda o Alarikovoj sahrani

Izvor: Wikipedia